www.timberships.fora.pl

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. o ogólnych parametrach podanych przy opisie okrętu Lancaster z 1722 r.
Cornwall został zamówiony w Deptford 16.01.1722. Stępkę pod niego położono 27.03.1723. Liniowiec zwodowano 17.10.1726. Ukończono go 1.11.1726.
Jego rzeczywiste wymiary były dokładnie takie, jak w Ustaleniu. Natomiast działa na środkowym i górnym pokładzie miały mniejszą długość: 12-funtówki mierzyły 9 stóp (zamiast 9,5 stopy), 6-funtówki mierzyły 8,5 stopy (zamiast 9 stóp).
Od 1727 dowodził nim kmdr Robert Coleman. Okręt pełnił rolę jednostki flagowej adm. Norrisa na Bałtyku. Od czerwca 1728 liniowcem dowodził kmdr Richard Hughes, a Cornwall najpierw miał należeć do eskadry wiceadm. Wagera gromadzonej wobec napięcia z Hiszpanią, lecz po jej rozwiązaniu stał w Nore jako okręt strażniczy. W latach 1729-1730 kapitanem był kmdr Edward Falkingham, formalnie kapitan flagowy wiceadm. Wagera na Morzu Śródziemnym; jednak jest problematyczne, czy w ogóle tam pożeglowano. W 1730 Cornwall wrócił do funkcji okrętu strażniczego (w Sheerness i Deptford). W 1731 faktycznie podążył do Kadyksu i na Morze Śródziemne, tym razem pod komendą komandora George’a Forbesa (earla Grannard). W 1733 dowódcą okrętu został kmdr Charles Vanburgh, przydzielony do eskadry Waltona w 1734 i operujący na wodach krajowych w 1735. Liniowiec wycofano do rezerwy na wiosnę 1736. Przeszedł gruntowny remont w Chatham w okresie od lutego 1739 do grudnia 1741. Od października 1742 dowodził nim kmdr John Hildesley, działający na wodach krajowych. W 1744 komendę przejął kmdr Charles Holmes, przydzielony do floty adm. Norrisa na kanale La Manche. W kwietniu/maju 1744 Cornwall należał do eskorty konwoju lizbońskiego. W lipcu 1744 kapitanem okrętu został kmdr Richard Chadwick, a liniowiec stał się jednostką flagową wiceadm. Daversa, wysłanego 18.11.1744 do Indii Zachodnich. Davers zmarł tam w październiku 1746. W 1748 flagę na Cornwall podniósł kadm. Knowles. Okręt uczestniczył w zdobyciu Port Louis na Hispanioli 8.03.1748 i w nieudanym ataku na Santiago de Cuba 5.04.1748. Chadwick zmarł 26.06.1748. W czerwcu 1748 komendę nad liniowcem przejął kmdr Polycarpus Taylor. Cornwall (nadal jako flagowiec Knowlesa) brał udział w bitwie z hiszpańskim wiceadmirałem Reggio koło Hawany 1.10.1748. Wiemy z opisów tej walki, że na Cornwall, oprócz normalnego uzbrojenia, było też osiem małych moździerzy Coehoorna, strzelających granatami wywołującymi pożary. Od schyłku października 1748 okrętem dowodził kmdr Richard Howe (przyszły słynny admirał), ale liniowiec skierowano do Anglii i już w lipcu 1749 wycofano w Chatham do rezerwy. Przystosowano go w 1755 do trzymania na pokładzie, w Chatham, francuskich jeńców. Pełnił tę rolę do czerwca 1760. Został rozebrany w Chatham w 1761.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HUMBER (1726).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. o ogólnych parametrach podanych przy opisie okrętu Lancaster z 1722 r.
Humber został zamówiony w Portsmouth 31.10.1723. Stępkę pod niego położono w 1723. Liniowiec zwodowano 4.10.1726. Ukończono go w 1728 z przeznaczeniem na okręt strażniczy.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 158’2” x 44’6” x 18’2”, tonaż konstrukcyjny 1353 tony. Artyleria niemal idealnie zgadzała się z przyjętą dla tej klasy.
Żaglowiec w tej postaci praktycznie nigdy nie służył w Royal Navy jako Humber, ponieważ już 26.07.1727 przemianowano go na Princess Amelia.
Od czerwca 1728 był stojącym w Portsmouth okrętem strażniczym, a dowodził nim kmdr Richard Lestock. W 1729 komendę objął kmdr William Davies, zaś Princess Amelia pełnił funkcję jednostki flagowej wiceadm. Waltona mającego podążyć na Morze Śródziemne. Od 1731 do lipca 1736 kapitanem liniowca był kmdr Edward Reddish. Princess Amelia pełnił rolę okrętu strażniczego w Portsmouth do 1735. W 1735 został flagowcem wiceadm. Balchena i znalazł się w eskadrze adm. Norrisa na Tagu. Okręt wycofano do rezerwy 14.07.1736. Przeszedł drobny remont w Portsmouth od lipca 1736 do lutego 1736/37. Od 1738 do 1741 dowodził liniowcem kmdr James Hemmington. Okręt operował początkowo na wodach krajowych, od czerwca 1740 należąc do Floty Kanału adm. Norrisa, ale w październiku 1740 skierowano go na Jamajkę w eskadrze komodora Ogle’a. Uczestniczył w nieudanej operacji przeciwko Cartagenie w marcu i kwietniu 1741. Na przełomie 1741/1742 odesłano go do Anglii z konwojem eskortowanym przez eskadrę komodora Lestocka. Od 1742 służył na wodach krajowych, a jego kapitanem był kmdr John St Lo. W 1744 operował przede wszystkim w rejonie kanału La Manche (od marca do maja w zespole komodora Hardy’ego), często pojawiając się pod Brestem, ponieważ był to rok, w którym Francja weszła po stronie Hiszpanii do wojny przeciw (m.in.) Anglikom. W kwietniu i maju 1744 Princess Amelia osłaniał konwój lizboński. Od 11.06.1744 liniowcem dowodził kmdr Edward Spragge. W latach 1747-1748 okręt zredukowano („ostrzyżono”) do dwupokładowca 66-działowego. Niósł odtąd na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych, na pokładzie górnym 26 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 10 dział 9-funtowych, a na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe. Przestał sobie w Portsmouth do 1752, kiedy go tam rozebrano.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NORFOLK (1728).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. o ogólnych parametrach podanych przy opisie okrętu Lancaster z 1722 r.
Norfolk został zamówiony w Plymouth 7.11.1717. Stępkę pod niego położono 6.12.1718. Liniowiec zwodowano 21.09.1728. Ukończono go w 1731.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 158’0” x 45’2,5” x 18’2”, tonaż konstrukcyjny 1393 tony. Artyleria niemal idealnie zgadzała się z przyjętą dla tej klasy.
Żaglowiec, nad którym w 1731 objął komendę kmdr John Roberts, wyposażono do służby na Morzu Śródziemnym, gdzie pełnił (lub tylko miał pełnić – wg różnych opracowań) zadania flagowca kadm. Balchena, zastępcy głównodowodzącego; we wrześniu 1731 Norfolk został wycofany do roli okrętu strażniczego. W lipcu 1732 miał operować na kanale La Manche, ale zamiast tego znów wrócił do funkcji okrętu strażniczego. Od 1734 dowodził nim kmdr John Charlton. W 1735 Norfolk przebywał z flotą adm. Norrisa na Tagu. Wycofano go do rezerwy w początkach 1736. Przeszedł remont od marca do października 1736. Od 1737 dowodził nim na wodach krajowych kmdr Thomas Graves. W kwietniu 1740 Graves i Norfolk zostali skierowani z eskadrą wiceadm. Balchena pod Ferrol, a potem podążyli do Indii Zachodnich w zespole komodora Ogle’a. Od lipca do września 1740 Norfolk należał do floty adm. Norrisa. W marcu i kwietniu 1740/41 brał aktywny udział w nieudanej operacji przeciwko Cartagenie, potem przebywał na Jamajce do sierpnia 1741, kiedy dostał rozkaz powrotu do Anglii – podczas tego rejsu należał do osłaniającej konwój eskorty komodora Lestocka. W 1743 kapitanem okrętu został kmdr John Forbes, służący na Morzu Śródziemnym, dokąd Norfolk pożeglował już 16.04.1742 w zespole wiceadm. Mathewsa. Walczył bardzo aktywnie w bitwie pod Tulonem 11.02.1744. Ledwo przetrwał ciężki sztorm na przełomie marca i kwietnia 1744, zmuszony do rzucenia kotwicy blisko brzegu w rejonie Villefranche. Od 1745 do 1747 komendę nad Norfolk sprawował, nadal na Morzu Śródziemnym, kmdr Thomas Pye. Od sierpnia do końca 1745 okręt operował w eskadrze kadm. Medley’a w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej, należąc do floty wiceadm. Rowleya, potem był w zespole Medleya pod Kartageną. W listopadzie 1746 przechodził naprawy w Port Mahon. Rozkaz admiralicji ze stycznia 1748 zdecydował o rozbiórce żaglowca, zakończonej w czerwcu 1749.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Witam.
Panie Krzysztofie poproszę o opisanie fregaty Hyperion (wod. 03.11.1807).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Fregata Hyperion została zbudowana przez Anglików, ale we francuskim stylu, stąd dla Royal Navy była dość osobliwa. Po latach marudzenia angielskich kapitanów, jak to rzekomo francuskie fregaty są „naukowo zaprojektowane” i „dużo lepsze od brytyjskich pod każdym względem” (brednie chętnie powtarzane przez niektórych autorów do dzisiaj), projektant marynarki („Inspektor”) John Henslow zdecydował się na budowę niemal wiernej kopii francuskiej fregaty Magicienne, zdobytej przez Anglików w 1781 i wciąż wtedy używanej, a także chwalonej. Ponieważ jednak od lat 80. XVIII w. nastąpiło przejście od standardu artylerii głównej fregat z poziomu 12 funtów do 18 funtów, zamienił jej 26 dział 12-funtowych z pokładu głównego na 26-dział 18-funtowych i zmodyfikował położenie pary furt dziobowych (normalnie bez armat). Nominalnie Hyperion pozostała fregatą 32-działową, chociaż Henslow planował, że dostanie też 12 karonad 24-funtowych, co podniosłoby jej rzeczywiste uzbrojenie do 44 dział długich i karonad.
Linie kadłuba wiernie oddawały styl francuskiego pierwowzoru: bardzo krótkie denniki o „wklęsłym” łuku, silne załamanie na obłach, wąska część podwodna, wydatne pochylenie dośrodkowe burt nad LW, bardzo małe wysokości międzypokładowe, nadzwyczaj niska wolna burta, ostre („wklęsłe”) łuki wodnic na dziobie i rufie. Oczywiście musiało to dać „francuski” zespół zalet i wad. Hyperion była bardzo szybka przy wiatrach z baksztagu i spokojnym morzu, dobrze znosiła najsilniejsze sztormy, szybko odpowiadała na ruchy steru i miała dobrą zwrotność. Zarazem jednak silnie dryfowała, źle trzymała się wiatru i rozwijała niezbyt duże prędkości przy kursach ostro do wiatru, a jej niska wolna burta powodowała kłopoty w sztormowaniu na wiatr, ponieważ rufę wciskało wtedy prawie pod wodę. Ostre linie kadłuba i mały przekrój poprzeczny części podwodnej, zapewniające dużą prędkość w korzystnych warunkach, „zapewniały” też małą pojemność ładowni i niskie położenie furt nad wodą. Występowały kłopoty przy próbach załadowania na nią regulaminowych ilości żywności i wody, co zmniejszało zasięg operacyjny. Niskie położenie furt nad wodą (1,8 m) uniemożliwiało użycie dział podczas gorszej pogody. Bardzo mała wysokość międzypokładowa (1,52 m) utrudniała życie i pracę załodze. Oficerowie musieli obciąć nogi krzeseł o 2 cale, aby móc w ogóle usiąść w mesie przy stole, dziobowy magazyn prochu trzeba było urządzić wyżej niż normalnie na brytyjskich fregatach, w mniej bezpiecznym miejscu. Pod koniec wojen napoleońskich na Hyperion zainstalowano żelazne zbiorniki na wodę (w miejsce dębowych beczek), co trochę poprawiło sytuację – np. furty podniosły się nad wodę wyżej o 3 cale.
Fregatę zamówiono 13.01.1805 w stoczni Williama Gibsona, w Hull, stępkę pod nią położono w lutym 1806, a zwodowano jednostkę 3.11.1807. Została ukończona w Chatham do 23.04.1808. Jej wymiary rzeczywiste (minimalnie różne od projektowych) to długość między pionami 143’9”, szerokość maksymalna 39’4,5”, głębokość 12’4”, tonaż 978 ton. Artyleria planowana: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 10 karonad 24-funtowych i 2 działa 9-funtowe (między wantami grotmasztu); na pokładzie dziobowym 2 karonad 24-funtowych i 4 działa 9-funtowe. Już pod koniec czerwca 1806 admiralicja zarządziła, aby na pokładzie rufowym umieścić 6 karonad 24-funtowych na specjalnych, nie cofających się lawetach, oraz 6 dział 9-funtowych, a na pokładzie dziobowym zachować 2 takie karonady i 4 armaty 9-funtowe. W praktyce przeciążenie jednostki wynikające z francuskiej budowy spowodowało, że w ogóle nosiła 26 krótszych (8 stóp) armat 18-funtowych w baterii głównej, tylko 2 działa 9-funtowe (o długości 8’6”) jako pościgówki na pokładzie dziobowym plus tamże 2 karonady 24-funtowe, oraz dwa działa 9-funtowe (o długości 7’6”) na pokładzie rufowym plus tamże 10 karonad 24-funtowych, zatem łącznie 42 działa i karonady (pozostając oficjalnie jednostką 32-działową do końca 1816 r.). Załoga: 254 ludzi.
Od stycznia 1808 dowodził nią kmdr Thomas Charles Brodie. Hyperion pożeglowała 29.06.1808 na Morze Śródziemne. Wysłano ją 14.01.1810 na Jamajkę. Brodie zmarł tam 14.03.1811. Od maja 1811 do 1815 komendę nad jednostką sprawował kmdr William Pryce Cumby. Fregatę wysłano 13.05.1812 ku Nowej Fundlandii, w obszar dowodzenia wiceadm. Keatsa Zdobyła 3.06.1814 amerykański, 16-działowy okręt korsarski Rattlesnake. W styczniu jej dowódcą został tymczasowo kmdr James Lillicrap. Wycofano fregatę do rezerwy w Portsmouth w sierpniu 1815. Przeszła tam remont w okresie od czerwca do listopada 1818. Odtąd klasyfikowano ją jako 42-działową (co nie miało nic wspólnego z remontem, tylko ze zmianą metod klasyfikacji w Royal Navy od 1817 r.). Od września 1818 dowodził nią kmdr Thomas Searle, skierowany na placówkę południowoamerykańską. Kiedy w listopadzie 1820 załoga jednostki widziała brawurowe zdobycie w Callao hiszpańskiej fregaty Esmeralda przez Chilijczyków, którymi dowodził słynny brytyjski ex-komandor Cochrane, zawistny Searle karał swoich ludzi za okazywanie podziwu i entuzjazmu. Fregatę ponownie oddano w kwietniu 1821 pod komendę kmdr Lillicrapa i wysłano na wody Przylądka Dobrej Nadziei. Wycofano ją do rezerwy w 1822. Od stycznia do marca 1825 przystosowano jednostkę w Sheerness do pełnienia zadań w blokadzie wybrzeża. Od stycznia 1825 jej kapitanem był kmdr William James Mingaye, stacjonowała w Newhaven. Po raz ostatni została wycofana do rezerwy w maju 1831. Hyperion rozebrano w Portsmouth w czerwcu 1833.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCESS CAROLINE (1731).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. o ogólnych parametrach podanych przy opisie okrętu Lancaster z 1722 r.
Princess Caroline (Princess Carolina) został zamówiony w Woolwich 20.08.1723. Stępkę pod niego położono w kwietniu 1724. Liniowiec zwodowano 15.03.1731. Ukończono go 12.04.1731.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 157’10” x 44’7” x 18’2”, tonaż konstrukcyjny 1353 tony. Teoretycznie artyleria niemal idealnie zgadzała się z przyjętą dla tej klasy, jednak nie wiadomo, czy na nim stała, bowiem Princess Caroline zwodowano dopiero w 1731, gdy od 1723 w Royal Navy funkcjonowało już nowe Ustalenie artyleryjskie, formalnie nawet wzbogacone o niepraktyczną odmianę z 1733, też sformułowaną przed wprowadzeniem tego liniowca do aktywnej służby. Zgodnie z nim okręty 80-działowe miały mieć na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy oraz masie 55 cetnarów (wiemy, że na Princess Carolina takie w końcu stały, zapłacone w listopadzie 1732 i listopadzie 1733); na pokładzie środkowym 26 dział 12-funtowych o długości 9,5 stopy. Ponadto na pokładzie górnym i pokładzie rufowym łącznie 28 dział 6-funtowych o długości 9 stóp i 8,5 stopy, ale akurat Princess Carolina miała w tych miejscach łącznie 28 dział 6-funtowych wyłącznie o długości 9 stóp.
Żaglowiec początkowo stał w rezerwie, potem pełnił rolę okrętu strażniczego. Dopiero kmdr Richard Girlington (Garlington), który pełnił nad nim komendę w okresie 1734-1735, został skierowany w 1735 do floty adm. Norrisa na Tagu. Princess Caroline przeszedł drobny remont w Portsmouth od listopada 1736 do maja 1737. Od czerwca do sierpnia 1739 przystosowano go w Portsmouth do zadań okrętu flagowego. Od października 1739 dowodził liniowcem kmdr Thomas Griffin, a Princess Carolina pełnił rolę flagowca adm. Cavendisha we flocie adm. Norrisa. Potem był okrętem flagowym kadm. Ogle’a. Pożeglował do Indii Zachodnich 26.10.1740. W 1741 kapitanem żaglowca był kmdr Thomas Watson, a Princess Caroline służył jako jednostka flagowa samego głównodowodzącego na tamtych wodach, wiceadm. Vernona. Brał więc oczywiście udział w nieudanej wyprawie na Kartagenę w marcu-kwietniu 1741. Okręt wyprawiono do Anglii pod koniec 1741 czy na początku 1742 w eskadrze komodora Lestocka, eskortującej konwój (wiceadm. Vernon przeniósł swą flagę na Boyne, zabierając ze sobą Watsona). W 1742 komendę nad Princess Caroline objął kmdr Henry Osborn (Osborne), wysłany w kwietniu na Morze Śródziemne. W czerwcu 1742 Princess Carolina był w eskadrze kadm. Lestocka patrolującej wody między Marsylią a wschodnim krańcem wysp Hyères. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744 i odegrał w niej ważną rolę. W czerwcu 1744 adm. Mathews odesłał okręt z trzema innymi do Lizbony po zaopatrzenie dla floty śródziemnomorskiej, niemal całkowicie już pozbawionej zapasów. Princess Caroline pod Osbornem ciągle operował w składzie tej floty, gdy głównodowodzącym został adm. Rowley, który odesłał Osborna z małą eskadrą spod Cartageny do zatoki Vado, gdzie miał pozostać do grudnia 1744. Na początku 1745 zaczął krążyć między Barceloną a portem Ivica. W lipcu 1745 dowództwo liniowca przejął kmdr John Lovett, a okręt nadal służył na Morzu Śródziemnym. W listopadzie 1746 przechodził remont w Port Mahon. Od schyłku 1746 do września 1748 Princess Carolina był flagowcem kadm. Bynga, operując do lipca 1748 znów na Morzu Śródziemnym. Potem znajdował się w rezerwie, ale mimo ponawianych kontroli chyba nie przechodził poważniejszych remontów. W marcu 1755 admiralicja zdecydowała, by przeprowadzić okręt do Sheerness i tam używać w charakterze jednostki szpitalnej. Odtąd dowódcami byli oficerowie tylko w stopniu porucznika – od sierpnia 1755 Henry Dubois, od 1756 Jack Christian, w latach 1757-1758 Samuell Powell, od 1760 Francis Lynn, a od 1762 John Forster. W końcu żaglowiec rozebrano w Chatham, rozbiórkę zakończono 28.04.1764.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SOMERSET (1731).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. o ogólnych parametrach podanych przy opisie okrętu Lancaster z 1722 r.
Somerset został zamówiony w Woolwich 23.12.1725. Zwodowano go 21.10.1731. Został ukończony 2.11.1731.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 157’10” x 44’7” x 18’2”, tonaż konstrukcyjny 1354 tony. Teoretycznie artyleria niemal idealnie zgadzała się z przyjętą dla tej klasy, jednak nie wiadomo, czy na nim stała, bowiem okręt Somerset zwodowano dopiero w 1731, a wprowadzono do aktywnej służby w 1734, gdy od 1723 w Royal Navy funkcjonowało już nowe Ustalenie artyleryjskie. Zgodnie z nim okręty 80-działowe miały mieć na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy oraz masie 55 cetnarów; na pokładzie środkowym 26 dział 12-funtowych o długości 9,5 stopy. Ponadto na pokładzie górnym i pokładzie rufowym łącznie 28 dział 6-funtowych o długości 9 stóp i 8,5 stopy.
Żaglowcem dowodził w latach 1734-1737 kmdr Richard Lestock, początkowo w eskadrze adm. Waltona bazującej w Nore. W latach 1736-1737 liniowiec pełnił rolę okrętu strażniczego w Chatham. W okresie 1738-1741 jego kapitanem był kmdr John Barnsley, a Somerset służył za jednostkę flagową kadm. Haddocka, skierowanego na Morze Śródziemne wiosną 1738 (w czerwcu dotarł do Gibraltaru). Od lipca 1739 Haddock chwilowo blokował Kadyks. W maju 1740 Somerset należał go grupy przygotowującej się do karenażu w Port Mahon. Od 30.03.1742 naczelną komendę nad brytyjską flotą śródziemnomorską sprawował kadm. Richard Lestock. Od 1742 do 1744 okrętem, nadal operującym na Morzu Śródziemnym, dowodził kmdr George Sclater (Slater, Slaughter). Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744 i odegrał w niej ważną rolę. Z uwagi na konieczność natychmiastowego remontu Somerset został skierowany do Anglii w październiku 1744, wchodząc w skład eskorty konwoju. W styczniu 1746 otrzymał w Chatham wyposażenie do pełnienia roli okrętu strażniczego. Rozebrano go tam w październiku 1746. Z planów przebudowy na inną jednostkę wycofano się.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RUSSELL (1735).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. o ogólnych parametrach podanych przy opisie okrętu Lancaster z 1722 r.
Russell został zamówiony w Deptford 4.02.1729. Stępkę położono 16.04.1729. Okręt zwodowano 8.09.1735. Został ukończony 19.09.1735.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 158’0” x 44’6” x 18’2”, tonaż konstrukcyjny 1350 ton. Teoretycznie artyleria niemal idealnie zgadzała się z przyjętą dla tej klasy, jednak nie wiadomo, czy na nim stała, bowiem okręt Russell zwodowano dopiero w 1735, a wprowadzono do aktywnej służby w 1739, gdy od 1723 w Royal Navy funkcjonowało już nowe Ustalenie artyleryjskie. Zgodnie z nim okręty 80-działowe miały mieć na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy oraz masie 55 cetnarów; na pokładzie środkowym 26 dział 12-funtowych o długości 9,5 stopy. Ponadto na pokładzie górnym i pokładzie rufowym łącznie 28 dział 6-funtowych o długości 9 stóp i 8,5 stopy. Przy czym w grupie 6-funtówek akurat Russell miał 24 sztuki o długości 9,5 stopy oraz 4 sztuki długie na 8,5 stopy.
Liniowcem dowodził w latach 1739-1740 kmdr Charles Denninson, gdy okręt pełnił w 1739 rolę jednostki flagowej wiceadm. Balchena na wodach krajowych, w 1740 wchodził w skład floty adm. Norrisa, a 23.10.1740 został wysłany do Indii Zachodnich. W 1741 służył (do marca) jako flagowiec kadm. Ogle’a, a jego kapitanem był kmdr Harry Norris (najmłodszy syn admirała Johna Norrisa), zdaniem niektórych mianowany na to stanowisko już 29.09.1740. Russell uczestniczył bardzo aktywnie w ostatecznie nieudanym ataku na Cartagenę w marcu i kwietniu 1741. Skierowany do Anglii w eskorcie konwoju (dowodzonej przez komodora Lestocka) pod koniec 1741 lub na początku 1742, przeszedł Atlantyk pod komandorem Jamesem Stewartem. Potem liniowcem dowodził (do 1744) kmdr Robert Long, wysłany na Morze Śródziemne. W czerwcu 1742 Russell należał do eskadry Lestocka, patrolującej wody między Marsylią a wschodnim krańcem wysp Hyères. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, stając się w jej trakcie jednostką flagową adm. Mathewsa (kiedy Namur odniósł zbyt duże uszkodzenia). Po koniec 1744 został skierowany (przez nowego głównodowodzącego, adm. Rowleya) spod Cartageny do zatoki Vado w składzie sił komodora Osborna. W 1745 komendę nad okrętem, nadal operującym na Morzu Śródziemnym, przejął kmdr Robert Maynard. Od sierpnia 1745 Russell służył przez dwa lata jako flagowiec wiceadm. Medleya w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej, w 1746 operował u Riwiery i wybrzeży włoskich, w listopadzie 1746 stacjonował przy Villefranche. Uczestniczył w ataku morsko-lądowym na wyspy Hyères w grudniu 1746. Pomagał w zdobyciu hiszpańskiego liniowca Glorioso 9.10.1747 i był tym okrętem, któremu ostatecznie poddał się hiszpan. Winfield sugeruje, że następny dowódca liniowca Russell, czyli kmdr Matthew Buckle, zajął stanowisko dopiero w 1748, jednak zdaniem Charnocka zmiana komendy miała miejsce już 29.05.1747, a w każdym razie to Buckle dowodził okrętem, gdy wracający z Morza Śródziemnego do Anglii Russell walczył z Glorioso. W czerwcu 1748 żaglowiec odstawiono do rezerwy. W połowie grudnia 1761 przesunięto go z Chatham do Sheerness i zatopiono w 1762 w roli łamacza fal.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCE GEORGE (1723).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 90-działowców wg ustalenia z 1719 r. Miały mieć długość dolnego pokładu 164'0", szerokość maksymalną 47'2", głębokość 18'10" i tonaż konstrukcyjny 1567 ton. Załoga: 750 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie środkowym 26 dział 18-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie górnym 26 dział 9-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie rufowym 10 dział 6-funtowych o długości 9 stóp; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe o długości 9 stóp.
Prince George został zamówiony w Deptford 4.11.1719. Powstał w dużej mierze z przebudowy poprzedniego okrętu tej nazwy, 90-działowca z 1701, rozpoczętej w Deptford 3.09.1719. Stępkę położono w 1719. Okręt zwodowano 4.09.1723. Został ukończony 23.09.1723.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 164’0” x 47’6” x 18’10”, tonaż konstrukcyjny 1586 ton. Trudno powiedzieć, w co dokładnie był wtedy uzbrojony (jeśli w ogóle w coś), ponieważ nie spieszono się z wprowadzaniem tego okrętu do służby aż do 1745. Przywołany przez Adriana B. Caruanę manuskrypt z 15 maja 1722 (kiedy stary Prince George już nie istniał, a nowy jeszcze nie został zwodowany) przypisywał trójpokładowcowi tej nazwy uzbrojenie prawie dokładnie jak regulaminowe, poza umieszczeniem na pokładzie górnym 9-funtówek (zamiast 12-funtówek) o długości 9,5 stopy. Natomiast w 1745 teoretycznie obowiązywało w Royal Navy już Ustalenie artyleryjskie z 1743. Jest jednak niemal pewne, że w praktyce Prince George miał uzbrojenie odpowiadające Ustaleniu artyleryjskiemu z 1723, dokładnie takie jak podawane już w 1722, czyli: na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie środkowym 26 dział 18-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie górnym 26 dział 9-funtowych o długości 9 stóp; na pokładzie rufowym 10 dział 6-funtowych o długości 9 stóp (lub 8,5 stopy); na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe o długości 9 stóp.
Liniowiec wielokrotnie naprawiano w Chatham, zanim jeszcze w ogóle trafił do aktywnej służby. Po ostatnim gruntownym remoncie, z lat 1741-1745, dowodził nim od czerwca 1745 do 1747 kmdr William Parry, operujący od sierpnia 1745 w eskadrze adm. Vernona na Downs, w 1746 w Eskadrze Zachodniej wiceadm. Martina. W kwietniu 1746 zamierzano liniowiec odesłać (z paru innymi) do kadm. Warrena u wybrzeży Ameryki, ale do tego nie doszło – 6 lipca 1746 Prince George zawinął do Plymouth z innymi jednostkami floty Martina. W 1747 komendę nad okrętem przejął kmdr John Bentley, ponieważ chciał go tu mieć wiceadm. George Anson, którego flagowcem Prince George został oficjalnie 5.04.1747, na Spithead. Następnego dnia flota Ansona wyszła w morze. Trójpokładowiec walczył w bitwie pod Finisterre 3.05.1747, kiedy eskadra Ansona rozgromiła dużo słabszą eskadrę francuską markiza de La Jonquière. W 1748 kapitanem okrętu był kmdr Charles Wager Purvis, ale kiepsko żeglującą jednostkę wycofano do rezerwy już w czerwcu 1748. Długo zastanawiano się, co zrobić z tym brzydkim kaczątkiem i w końcu podjęto decyzję o redukcji 90-działowca do okrętu 80-działowego (dla odciążenia górnych pokładów i obniżenia środka ciężkości), jednak bez „strzyżenia” górnych partii. Po prostu zdjęto osiem 6-funtówek z pokładów odkrytych i dwie 9-funtówki z pokładu górnego. W nowej wersji, zatwierdzonej ostatecznie w styczniu 1755, Prince George miał zatem na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych; na pokładzie środkowym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie górnym 24 działa 9-funtowe; na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe. Od lutego 1755 dowodził nim kmdr George Bridges Rodney, w przyszłości słynny admirał. Ta komenda, we flocie adm. Hawke’a, nie potrwała jednak długo. Liniowiec wyznaczono na okręt flagowy komodora Brodericka, a to wiązało się z wyznaczeniem nowego kapitana, którym może już w 1755 został kmdr Abraham North. Prince George wysłano dla wzmocnienia sił adm. Bynga, ale te posiłki dotarły do Gibraltaru już po słynnym starciu koło Minorki 20.05.1756, więc losów Bynga nie mogły już odwrócić. W 1757 okrętem dowodził krótko kmdr Philip Durell. Od czerwca do października 1757 liniowiec był remontowany i wyposażany w Portsmouth. Tymczasem Broderick awansował na kontradmirała i podniósł flagę znów na Prince George, choć teraz jego kapitanem flagowym był od grudnia 1757 kmdr Joseph Peyton. Pożeglowano na Morze Śródziemne, ale tam nie dotarto. Podczas rejsu, kiedy liniowiec w towarzystwie wielu statków handlowych i dwóch fregat wojennych pokonywał Zatokę Biskajską, na pokładzie zauważono 13.04.1758 dym wydobywający się z magazynku bosmańskiego. Ogień rozprzestrzeniał się bardzo szybko i wszelkie próby jego ugaszenia (łącznie z bezpośrednim zalewaniem wodami Atlantyku) spełzły na niczym. Z załogi uratowało się około 260 ludzi, zginęło około 485 (przede wszystkim przez utonięcie); mówiono, że łodzie z towarzyszących statków handlowych zajmowały się wyławianiem cennych rzeczy z wyposażenia, ignorując tonących.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach