www.timberships.fora.pl

kgerlach

Union z 1756 r. był 90-działowym trójpokładowcem typu Neptune, więc wszystkie dane ogólne takie, jakie podałem przy Neptune z 1756.
Zamówiono go 12.07.1750 w królewskiej stoczni w Chatham. Stępkę położono 5.06.1751. Okręt zwodowano 25.09.1756 i ukończono do 21.01.1757.
Rzeczywiste wymiary: długość dolnego pokładu działowego 171’2”, szerokość maksymalna 48’8”, głębokość 20’6”, tonaż konstrukcyjny 1782 tony.
Od września 1756 do sierpnia 1757 kapitanem okrętu był kmdr James Galbraith, a Union służył wtedy (i do października 1757) jako flagowiec adm. Thomasa Smitha, stacjonując na Downs. Od sierpnia 1757 do grudnia 1758 liniowcem dowodził kmdr Michael Everitt. W listopadzie/grudniu 1757 żaglowiec należał do eskadry komodora Cornisha. W 1758 Union wchodził w skład Eskadry Zachodniej; w czerwcu uczestniczył w ekspedycji przeciwko Saint Malo. Od grudnia 1758 do stycznia 1759 zimową komendę nad okrętem sprawował kmdr Samuel Cornish. Od stycznia 1759 do lutego 1763 kapitanem liniowca był kmdr Thomas Evans. Union walczył 20.11.1759 w bitwie na zatoce Quiberon. W latach 1760-1763 należał do Eskadry Zachodniej. Od jesieni 1762 do lutego 1763 pełnił rolę jednostki flagowej wiceadm. Hardyego. Przeszedł remont w Plymouth w okresie od maja do sierpnia 1764 oraz ponowny od września 1778 do kwietnia 1779. Od grudnia 1778 do marca 1779 dowodził żaglowcem kmdr Nicholas Vincent. Od marca 1779 do listopada 1782 kapitanem okrętu zaliczanego do Eskadry Zachodniej był kmdr John Dalrymple. Kiedy w kwietniu 1780 liniowiec został obity w Portsmouth miedzią, zdaniem Winfielda przy okazji jego 32-funtówki z dolnego pokładu wymieniono na 24-funtówki, dla odciążenia konstrukcji; jednak Caruana twierdził, że do końca wojny amerykańskiej żadnych zmian w uzbrojeniu nie dokonano. Union wziął udział w akcji dostarczenia posiłków do oblężonego Gibraltaru, przeprowadzonej z sukcesem przez flotę wiceadm. Darby od 13.03.1781 (wyjście z St Helens) poprzez 17.03-27.03 (pobyt w Cork dla koncentrowania transportowców), 11.04 (wejście na wody Cieśniny Gibraltarskiej), 12.04 (dostarczenie zaopatrzenia do Gibraltaru), 20.04 (zakończenie wyładunku) do 22.05.1781 (zawinięcie na Spithead). Latem i jesienią 1781 należał do floty wiceadm. Darby’ego. Kiedy pod koniec 1781 kadm. Kempenfelt objął dowództwo dużej eskadry liniowców wysłanej dla przechwycenia francuskich posiłków zmierzających do Indii Zachodnich, do eskadry tej przydzielono także trójpokładowiec Union. Kempenfelt miał szczęście odnaleźć Francuzów 150 mil na południowy zachód od Ouessant, ale francuska eskadra okazała się znacznie silniejsza od jego zespołu (19 liniowców przeciwko 12). Mimo tego, dzięki swojemu kunsztowi żeglarskiemu i dziwnemu zaniedbaniu kadm. de Guichena (trzymał się po zawietrznej osłanianego konwoju, co było błędem w sztuce), zagarnął 12.12.1781 piętnaście niezwykle cennych transportowców (załadowanych zapasami dla armii i floty). W kwietniu 1782 Union należał do eskadry wiceadm. Barringtona, wysłanej dla przechwycenia francuskiego konwoju zmierzającego z Brestu do Indii Wschodnich; Brytyjczycy zdobyli 23.04.1782 na wodach Zatoki Biskajskiej dwa liniowce (wyposażone w roli transportowców) oraz 10 lub 11 statków zaopatrzeniowych i transportowców. W maju 1782 Union był znów w zespole kadm. Kempenfelta, który próbował samodzielnie dokonać podobnego wypadu, ale tym razem bez większego powodzenia. W lecie 1782 Royal Navy musiała osłonić konwoje bałtyckie przed atakiem Holendrów, a równocześnie – praktycznie tymi samymi okrętami i niemal w tym samym czasie – eskortować wyprawę z odsieczą dla Gibraltaru. Tymi dwoma sprzecznymi zadaniami obciążono adm. Howe’a, ale z końcem sierpnia najważniejsza stała się ekspedycja do Gibraltaru. Howe miał z całą Flotą Kanału (w jej składzie znajdował się Union) osłonić transportowce skierowane do tej twierdzy z żywnością, amunicją, zapasami i opałem, a równocześnie zapewnić eskortę konwojom idącym do Indii Zachodnich, Indii Wschodnich i Portugalii, a wszystko to z siłami słabszymi od zgromadzonych przez Hiszpanów i Francuzów. Adm. Howe wyszedł ze Spithead 11.09.1782, dotarł na wysokość Przylądka Św. Wincentego 9.10, spotkał połączoną flotę 13.10, mistrzowskimi manewrami wprowadził od 16 do 18.10 wszystkie transportowce do Gibraltaru (zapewniając fortecy zapasy na rok). W drodze powrotnej stoczył 20.10.1782 niezbyt zaciętą potyczkę pod przylądkiem Spartel i zawinął bezpiecznie na Spithead 14.11.1782. Od listopada 1782 do stycznia 1783 kapitanem okrętu Union był kmdr Robert Mostyn. W tym czasie liniowiec przeszedł w zespole kadm. Hughesa do Indii Zachodnich. Od stycznia do lipca 1783 żaglowcem dowodził tam kmdr Thomas Shirley, latem skierowany do Anglii. Potem Union pełnił już tylko funkcje pomocnicze. Od października 1787 do czerwca 1788 przebudowano go w Chatham na hulk szpitalny i zarejestrowano jako taki w 1790. Od czerwca 1790 do 1799 tym okrętem szpitalnym dowodził por. William Quarme, od listopada 1799 do maja 1800 – por. William Richards, od maja 1800 – por. John Johnston, od października 1800 por. John Dixon, a od września 1801 – por. John Rickman. Jednostka stała głównie w Chatham, czasem w Sheerness. Później hulk szpitalny Union zdegradowano do roli koszar przejściowych i 6.02.1802 (zdaniem Lyona już w 1790!) przemianowano na Sussex. Od kwietnia 1805 dowódcą był por. Richard Jewers, a od maja 1807 do marca 1816 zajmował to stanowisko por. William Cockraft. Jednostkę Sussex rozebrano w Chatham w październiku 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCESS AMELIA (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Princess Amelia z 1757, podobnie jak pokrewny mu Cambridge z 1755, o którym ostatnio pisałem, miał wybitnie długą i urozmaiconą służbę jak na okręt powstały od razu wg przestarzałej i nieudanej koncepcji, z trudem ratowanej rozmaitymi niestandardowymi pomysłami. Był 80-działowym trójpokładowcem, czyli jednostką chybioną w założeniach – tak mało dział rozbitych na trzy pokłady ciągłe i (przynajmniej w teorii) pokład rufowy (nad którym była jeszcze rufówka) oraz dziobowy, musiało dawać kadłuby krótkie, proporcjonalnie wysokie, fatalne żeglarsko (liniowce były miękkie, źle trzymały się wiatru). Pisałem już o tym przy okazji okrętów Devonshire z 1745, Newark z 1747 i przebudowanego z tego powodu Lancaster z 1749.
Princess Amelia, który zresztą miał się nazywać Norfolk, a właściwą nazwę zyskał dopiero 1.11.1755, został formalnie zbudowany wg Ustalenia z 1745, ale nieco zmienionego (chociaż nie pod względem wymiarów). Ustalenie z 1745 mówiło o długości dolnego pokładu 165’0”, szerokości 47’0” i głębokości 20’0”. Princess Amelia, zamówiony w Woolwich Deptford 28.03.1751, minimalnie poszerzono, do 47’3”, ale równocześnie (manewrując teoretycznym pochyleniem stew) zmniejszono długość stępki do obliczania tonażu, co w sumie przyniosło lekkie obniżenie zamiast wzrostu tonażu konstrukcyjnego z 1585 ton do 1579 ton.
Planowane uzbrojenie miało być niezmienione, tj., jak pisałem, obejmować 26 dział 32-funtowych (o długości 9,5 stopy i masie 55 cetnarów) na dolnym pokładzie; 26 dział 18-funtowych (o długości 9 stop i masie 40 cetnarów) na pokładzie środkowym; 24 działa 9-funtowe (o długości 9 stóp i masie 29 cetnarów) na pokładzie górnym; 4 działa 6-funtowe (o długości 7,5 stopy i masie 20,5 cetnara) na pokładzie rufowym. Winfield twierdzi jednak – wbrew wszystkim innym autorom – że ostatecznie na Princess Amelia (i drugim 80-działowcu zbudowanym wg Ustalenia z 1745, Cambridge), pokład rufowy zostawiono bez dział, a cztery 6-funtówki przeniesiono na pokład dziobowy. Techniczne nie jest to niemożliwe, ale bardzo dziwne i trudne (nie – niemożliwe) do logicznego uzasadnienia, podobnie jak trudno zrozumieć, czemu inni badacze – Lyon, Lavery, a przede wszystkim Caruana – nic o tym nie wiedzieli.
Załoga: 650 ludzi.
Stępkę pod Princess Amelia (właściwie wtedy jeszcze pod Norfolk) położono 15.08.1751. Okręt zwodowano 7.03.1757, ukończono do 16.05.1757.
W maju 1757 przez niecały miesiąc komendę nad żaglowcem sprawował kmdr Richard Edwards, a potem - do 18 czerwca - kapitanem był kmdr Edward Pratten. Od czerwca do października 1757 dowodził okrętem kmdr Samuel Graves. Druga połowa 1757 stwarza w losach okrętu Princess Amelia kontrowersje odnośnie dowódców. Też od czerwca do października liniowiec ten miał być jednostką flagową kadm. Brodericka i we wrześniu uczestniczyć w nieudanej ekspedycji przeciwko Rochefort, a w październiku należeć do floty adm. Hawke’a. Jednak zdaniem Winfielda i Charnocka kapitanem flagowym Brodericka nie był wtedy wcale Graves, tylko kmdr Stephen Colby, dowodzący żaglowcem od lipca. Od października 1757 do stycznia 1758 kapitanem liniowca był kmdr Philip Durell. Następnie Durell podniósł na okręcie proporzec komodora, a Princess Amelia dostał nowego dowódcę, komandora Johna Bray. Pożeglował 23.02.1758 na wody Ameryki Północnej. Pozostał flagowcem Durella, gdy ten zamienił 8.07.1758 proporzec komodora na flagę kontradmirała. Należąc do floty adm. Boscawena wziął udział w kampanii zakończonej zdobyciem Louisbourga 26 lipca. W następnym roku Brytyjczycy chcieli zdobyć Quebec. W tym kontekście niezwykle istotne było pojawienie się na Rzece Św. Wawrzyńca jak najwcześniej, natychmiast po puszczeniu lodów. Dlatego chociaż Boscawen z większością swoich okrętów wrócił na zimę do Anglii, to dla zimowania w Halifaxie zostawiono eskadrę kadm. Durella (oprócz flagowego Princess Amelia 7 innych liniowców i mniejsze jednostki). Ekspedycją przeciwko Quebecowi ze strony marynarki dowodził wiceadm. Saunders, a ze strony armii gen. Wolfe. Princess Amelia wyszedł z Halifaxu 5.05.1759, wszedł na Rzekę Św. Wawrzyńca w tym samym miesiącu, od 23.05 do 17.07 stacjonował przy wyspie Coudres, od 19.07 do 18.09 (dzień podpisania przez Francuzów kapitulacji miasta) kotwiczył bliżej Quebecu, między wyspą Orléans a wysepką Madame, będąc za wielki do operowania jeszcze bardziej w górze rzeki. Princess Amelia należał w 1760 do pilnującej kanału La Manche Eskadry Zachodniej. Następny kapitan okrętu, kmdr John Montagu, przejął dowództwo od Braya pod koniec 1760 lub 6.04.1761 i zachował je do 22.06.1762; w 1761 liniowiec był w pobliżu Brestu. Od czerwca 1762 do 23.01.1763 komendę nad okrętem sprawował kmdr Richard Howe – nie przez przypadek, bowiem Princess Amelia był od czerwca 1762 do stycznia 1763 flagowcem kadm. księcia Yorku, wnuka króla Jerzego II i młodszego brata króla Jerzego III, a Howe niańczył go już w 1758 i miał w tym wprawę. Liniowiec należał do sił głównych na wodach angielskich, latem 1762 dowodzonych przez adm. Hawke’a, a jesienią 1762 przez wiceadm. Hardy’ego. Następnie jednostkę wycofano do rezerwy. Remontowano ją w Portsmouth od czerwca 1764 do kwietnia 1765. Wyposażono do ponownej aktywnej służby dopiero w kwietniu 1771, chociaż już od stycznia 1771 (do maja 1773) miała nowego dowódcę, którym został kmdr Samuel Marshall; jednocześnie Princess Amelia był od stycznia (faktycznie od maja) 1771 do 1773 flagowcem wiceadm. Rodneya. Okręt pożeglował ku Jamajce 3.06.1771, gdyż Rodneya mianowano tamtejszym głównodowodzącym. Mała eskadra (4 liniowce i 2 fregaty) dotarła do Port Royal 24.07.1771. Koniec kadencji Rodneya upływał dopiero w 1774, ale zanik zagrożenia wybuchem wojny z Hiszpanią powodował stałą redukcję eskadry Jamajki, więc Princess Amelia dostał z końcem maja 1773 nowego dowódcę - komandora Andrew Barkleya - i pożeglował do Anglii, gdzie we wrześniu 1773 wycofano okręt do rezerwy. Po kolejnym okresie przerwy liniowiec wrócił do aktywnej służby w 1776, gdy od grudnia (do grudnia 1778) jego kapitanem był kmdr Digby Dent. Princess Amelia pełnił w 1778 w Portsmouth rolę flagowca adm. Pye. Od grudnia 1778 do początku października 1779 komendę nad okrętem należącym do Eskadry Zachodniej sprawował kmdr George Robinson Walters. W kwietniu 1780 żaglowiec otrzymał miedziane obicie dna. Od października 1780 dowódcą był kmdr John Macartney. Dość nieoczekiwanie Princess Amelia walczył w krwawej bitwie na Doggersbank 5.08.1781 (będąc w niej największym okrętem), w której Macartney zginął. Od sierpnia 1781 do lipca 1782 dowodził liniowcem, nadal wchodzącym w skład Eskadry Zachodniej, kmdr Billy Douglas. Od lipca 1782 do kwietnia 1783 komendę sprawował kmdr John Reynolds. Princess Amelia był wtedy flagowcem kadm. Richarda Hughesa. Uczestniczył w ekspedycji zorganizowanej dla dowiezienia zaopatrzenia do Gibraltaru, którą dowodził adm. Howe, dysponujący całą Flotą Kanału dla osłonięcia transportowców z żywnością, amunicją, zapasami i opałem. Howe wyszedł ze Spithead 11.09.1782, dotarł na wysokość Przylądka Św. Wincentego 9.10, spotkał połączoną flotę francusko-hiszpańską 13.10, mistrzowskimi manewrami wprowadził od 16 do 18.10 wszystkie transportowce do Gibraltaru (zapewniając fortecy zapasy na rok). W drodze powrotnej stoczył 20.10.1782 niezbyt zaciętą potyczkę pod przylądkiem Spartel i zawinął bezpiecznie na Spithead 14.11.1782. Princess Amelia został następnie skierowany do Indii Zachodnich, przy czym od kwietnia do lipca 1783 kapitanem okrętu był tam kmdr John Willett Payne. Po powrocie do Anglii liniowiec wycofano ostatecznie z aktywnej służby. Od kwietnia do sierpnia 1788 jednostkę przystosowano w Chatham do pełnienia funkcji lazaretu. W listopadzie 1788 przekazano ją Służbie Celnej i skreślono z listy marynarki wojennej. Hulk kotwiczył na Stangate Creek, w marcu 1818 został przeholowany do Sheerness i sprzedany 11.06.1818.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PEMBROKE (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pembroke z 1757 r. był dość ciekawym okrętem 60-działowym, ponieważ powstał w czasie, gdy budowanie nowych dwupokładowców 60-działowych właśnie się kończyło (ostatni zwodowano w 1759), a poza tym zrealizowano go wg nietypowego założenia. Teoretycznie miał być liniowcem wg Ustalenia z 1745, ale zmodyfikowanym w 1752, kiedy go naprawdę (dokładnie 8.11.1752) zamówiono i to zmodyfikowanym niestandardowo. Generalny inspektor odpowiedzialny za konstruowanie okrętów, którym był wówczas Joseph Allin, zaprojektował jeden taki okręt – Rippon - „zwyczajnie”, czyli przez ulepszenie jego własnych żaglowców typu Medway projektu z 1751, ale drugi – właśnie Pembroke – przez wzięcie z grubsza linii francuskiego 74-działowca Monarch (postępowanie dalekie od wiernego kopiowania), zdobytego przez Anglików w 1747, z daniem mu wymiarów wręgów i pokładników takich, jakie dostał Rippon. Chociaż więc Rippon i Pembroke uważa się czasem za bliźniaki – tak zestawia je np. Brian Lavery – to w rzeczywistości Pembroke był nieco dłuższy, nieco węższy i nieco płytszy, co w sumie dało minimalnie mniejszy tonaż konstrukcyjny, czyli 1222 tony. Długość dolnego pokładu działowego wynosiła 156’0”, szerokość maksymalna 42’3,35”, głębokość 18’0”.
Uzbrojenie składało się z 24 dział 24-funtowych (o długości 9,5 stopy i masie 49 cetnarów) na dolnym pokładzie działowym; 26 dział 12-funtowych (o długości 9 stóp i masie 33 cetnary) na górnym pokładzie działowym; 8 dział 6-funtowych (o długości 7,5 stopy i masie 20,5 cetnara) na pokładzie rufowym oraz 2 dział 6-funtowych (o długości 8,5 stopy i masie 23 cetnary) na pokładzie dziobowym. Załoga: 420 ludzi.
Pembroke został zbudowany w królewskiej stoczni w Plymouth. Stępkę położono 1.01.1753, okręt zwodowano 2.06.1757, ukończono do 18.06.1757.
Chociaż 60-działowce zaczęto wtedy uznawać za zbyt słabe w stosunku do 64-działowców i zwłaszcza najnowszych 74-działowców, a niepotrzebnie za duże w porównaniu z 50-działowcami, to w rzeczywistości admirałowie cenili je sobie w operacjach lądowo-morskich, jakie Royal Navy realizowała bardzo często w poprzedniej wojnie (o sukcesję austriacką 1740-1748) i następnej (siedmioletniej 1756-1763), gdyż miały stosunkowo niewielkie zanurzenie i silne uzbrojenie, mogąc podchodzić blisko wybrzeży i operować na płytkich, ciasnych wodach.
Pierwszym kapitanem okrętu Pembroke był od 5 kwietnia 1757 kmdr John Simcoe. W dziewiczy rejs liniowiec wyruszył z Plymouth do Lizbony, skąd wrócił do Portsmouth. Od kwietnia do 26 października 1757 nawigatorem jednostki był Thomas Bisset, ale potem przeszedł na inną jednostkę, a 27.10.1757 nawigatorem został słynny później odkrywca, James Cook. Tego dnia liniowiec wszedł na dok w Portsmouth dla inspekcji kadłuba. Opuścił Portsmouth 8.12 i przeszedł na kotwicowisko Spithead. Wyszedł w morze 8.12 z małą eskadrą wysłaną do patrolowania Zatoki Biskajskiej. Dotarł 16.01.1758 do przylądka Finisterre, zakotwiczył w zatoce Plymouth 9.02.1758. Zabrał się 24.02 do Ameryki razem z przybyłą trzy dni wcześniej z Portsmouth flotą adm. Boscawena, w ekspedycji mającej za cel zdobycie Louisbourga na Cape Breton. Rejs trwał długo i po okrężnej trasie (Madera, Wyspy Kanaryjskie, Bermudy), więc do Halifaxu Pembroke dotarł dopiero 10 maja. Załoga okrętu nie była w dobrym stanie, w czasie przejścia poniosło śmierć 24 marynarzy, z tego 22 z powodu chorób. Część (było 200 chorych) trafiła do szpitala w Halifaxie. Dlatego liniowiec nie wyszedł pod Louisbourg z flotą Boscawena 28.05, lecz dopiero 7.06, osłaniając konwój transportowców; pod Louisbourgiem (w zatoce Gabarus) pojawił się trzy dni później, gdy walka o miasto – po desancie armii 8.06 - już trwała. Flota brytyjska wspomagała lądowanie, przewoziła artylerię i zapasy, dostarczała ludzi do prac technicznych, ale głównie zajmowała się średnio skuteczną blokadą. Francuzi skapitulowali 27.07.1758, lecz z powodu złej pogody i francuskich okrętów zatopionych u wejścia, Pembroke zakotwiczył w porcie Louisbourga dopiero 2.08. Późne rozpoczęcie operacji przeciwko Louisbourgowi i długie jej trwanie (plus klęska gen. Abercromy pod Fort Carillon) skłoniły Brytyjczyków do zmiany zdania i przesunięcia ekspedycji przeciwko Quebecowi na następny rok. Nie znaczy to jednak, że nic już w 1758 nie zrobiono. Postanowiono zniszczyć francuskie osiedla w rozmaitych miejscach przy pomocy kilku drobnych ekspedycji floty i armii. Pembroke trafił do grupy kadm. Hardy’ego (9 okrętów wojennych i 11 transportowców), która z trzema batalionami brygadiera Wolfe’a miała spustoszyć osiedla i stacje rybackie nad Zatoką Św. Wawrzyńca. Opuszczono Louisbourg 29.08, wysadzono desant w zatoce Gaspé 6.09. Wrócono pod Louisbourg 29.09, trzy dni później Pembroke rzucił kotwicę w porcie, gdzie przestano miesiąc. Ostatecznie flota przeszła w dniach 14.11-18.11 do Halifaxu.

Planowany atak na Quebec wymagał odcięcia twierdzy od ewentualnych posiłków z Francji. Niezwykle istotne stało się więc dla Brytyjczyków pojawienie u wejścia na Rzekę Św. Wawrzyńca tak wcześnie wiosną 1759 r., jak to tylko możliwe. Dla obu stron żegluga zimowa po wodach północnej Kanady była niemożliwa. Francuska flota po kapitulacji Louisbourga i utracie stacjonującej tam eskadry nie mogła działać w oparciu o punkty oparcia w Ameryce, więc rząd brytyjski dostrzegł szansę wyprzedzenia przeciwnika na bazie sił brytyjskich, które już tam przebywały i mogły przezimować. Dlatego kadm. Philip Durell, znajdujący się pod rozkazami adm. Boscawena podczas zdobywania Louisbourga, otrzymał rozkaz pozostania ze swą eskadrą w Halifaxie (gdy pozostałe okręty Boscawena odpłynęły do Anglii) i pojawienia się w ujściu Rzeki Św. Wawrzyńca natychmiast po puszczeniu pierwszych lodów. Durell dysponował ośmioma liniowcami (w tym Pembroke) i wieloma mniejszymi jednostkami. W rezultacie, po zimowaniu w Halifaxie do 5.05.1759, Pembroke znalazł się na Rzece Św. Wawrzyńca jako jeden z pierwszych żaglowców Royal Navy. Dotarł do wyspy Bic 23 maja (i tak spóźniony). Musiano mu jednak dać nowego dowódcę, ponieważ John Simcoe zmarł 14.09.1759 na zapalenie płuc, gdy przebywano w pobliżu wyspy Anticosti u wejścia na Rzekę Św. Wawrzyńca. Kapitanem został kmdr John Wheelock. Durell wykorzystał zdobyte mapy francuskie oraz wiedzę i zdolności Jamesa Cooka, nawigatora na Pembroke, do przeprowadzenia okrętów swojej eskadry do wyspy Coudres, zaledwie 65 mil od Quebecu. Tam spotkał się z głównymi siłami floty brytyjskiej, którymi dowodził tym razem wiceadm. Saunders, 23.06.1759. Kontradmirał przesunął trzy swoje lekkie liniowce – w tym Pembroke - i małą fregatę aż do ogromnej Ile d’Orléans, leżącej już u bram samego miasta. Aby tego dokonać, okręty musiały przebyć najsłynniejszy (z trudności nawigacyjnych) odcinek, zwany Traverse, łączący dwa kanały u wschodniego krańca wyspy Orléans, co udało się 14 czerwca. Poręczność stosunkowo niewielkiego liniowca powodowała, że wykorzystywano go pod Quebekiem intensywnie – uczestniczył 17.06 i 18.06. w ostrzeliwaniu francuskich baterii na wyspie d’Orléans; przejściu 28.06 do pd.-zach. brzegu wyspy Orléans, blisko Point Lévy; wspieraniu 19.07 i 20.07 fregaty Diana (która dzień wcześniej weszła na mielizną podczas próby forsowania koryta rzeki obok Quebecu); osłanianiu 31.07 przejścia łodzi z żołnierzami z Point Lévy do miejsca nieudanego desantu blisko ujścia rzeki Montmorency; pozorowanym ataku floty na Quebec 17.09.1759, który ostatecznie skłonił Francuzów do kapitulacji następnego dnia. Oczywiście 60-działowiec nie operował w górze rzeki powyżej miasta – żaden równie duży okręt tam nie przeszedł, poza żaglowcami pływającymi w polskich powieściach i bajkach sprzedawanych u nas jako literatura historyczna. Wprawdzie Pembroke pozostał na wodach amerykańskich na kolejną zimę (gdy większość floty Saundersa odpłynęła w październiku do Anglii), tym razem w składzie małej eskadry komodora Colville’a, mianowanego tamtejszym chwilowym głównodowodzącym 16.10.1759, ale stracił Jamesa Cooka jako oficera nawigacyjnego – wybitny nawigator, hydrograf i kartograf przeszedł 24.09 na nową jednostkę flagową, 70-działowiec Northumberland. Po zimie Colville pojawił się ze swoją eskadrą pod Quebekiem 18.05.1760, ostatecznie przypieczętowując porażkę francuskiego oblężenia miasta (wojska gen. Lévisa odeszły już dwa dni wcześniej). Panowanie francuskie w Kanadzie zakończyła kapitulacja Montrealu 8.09.1760. Pembroke został więc skierowany 30.03.1761 ku Jamajce. Uczestniczył w 1762 w blokadzie Cap François na San Domingo. Należał nadal do tamtejszej eskadry, kiedy 20.04.1762 rzucił kotwice w zatoce Carlisle na Barbados wiceadm. Pocock, wysłany 6.03.1762 z Portsmouth jako morski dowódca ekspedycji mającej zająć Hawanę. Pocock nakazał 26.04 eskadrze Jamajki natychmiastowe wyjście w morze i dołączenie do jego sił w rejonie przylądka St. Nicolas (na północno-zachodnim krańcu wyspy San Domingo) około 12 maja. Do planowanego spotkania doszło naprawdę 23.05. Zdradliwe wody Kanału Starobahamskiego przebyto od 27.05 do 5.06, a następnego dnia okręty brytyjskie pojawiły się pod Hawaną i otworzyły ogień. Pembroke (a raczej jego załoga) brał aktywny udział w działaniach realizowanych wtedy przez flotę Pococka. Hawana skapitulowała 13.08.1762. Pembroke operował w rejonie Wysp Podwietrznych w 1763. Wrócił do Portsmouth w lutym 1764 i został 20.02 wycofany do rezerwy. Dopiero od grudnia 1766 do stycznia 1768 przeszedł w Plymouth wielki remont, połączony z redukcją do 50-działowca. Od marca 1769 do sierpnia 1771 kapitanem okrętu był kmdr Philip Durell. Pembroke nosił od marca 1769 do marca 1772 proporzec komodora Charlesa Proby. Jednostkę wysłano 15.07.1769 na Morze Śródziemne. Od sierpnia 1771 do marca 1772 dowodził nią tam kmdr Francis Banks. Potem liniowiec znów wycofano do rezerwy. Od marca do lipca 1776 przystosowano go w Chatham do pełnienia roli hulka w Halifaxie. Od maja do listopada 1776 dowodził jednostką por. Jahleel Brenton. Pełniła w Halifaxie zadania okrętu szpitalnego, hulka lub pływającej baterii - bądź wszystkie naraz. Pembroke miał wtedy uzbrojenie złożone z 20 dział 12-funtowych o długości 9 stóp. Został rozebrany na miejscu w sierpniu 1793.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach