www.timberships.fora.pl

kgerlach

Louis (czasem podaje się Jean-Louis) de Rigaud de Vaudreuil urodził się 17.10.1728. Ochrzczono go dwa dni później w Revel (tym koło Tuluzy). Jego rodzicami byli Louis-Philippe Rigaud, hrabia, potem markiz de Vaudreuil (1691-1763; wówczas "porucznik liniowca", ale z czasem generał-porucznik i dowódca floty w Rochefort, już tu opisywany) oraz Élisabeth Catherine Le Moyne de Sérigny, a starszym i dużo sławniejszym bratem - Louis-Philippe Rigaud, markiz de Vaudreuil (1724-1802), którego losy także wcześniej charakteryzowałem. Louis de Rigaud de Vaudreuil został gardemarynem 30.03.1743 w Rochefort. Dano mu 1.01.1746 rangę "chorążego liniowca". W 1747 służył na 28-działowej fregacie Émeraude, która osłaniała konwój zmierzający do Kanady i została zaatakowana 14.05.1747 koło przylądka Ortegal przez Anglików adm. Ansona, ale zdołała uciec (Anson musiał się zająć liniowcami). W latach 1752-1753 Louis de Rigaud de Vaudreuil służył na 30/36-działowej fluicie Chariot Royal, która w 1752 przewiozła kawalera de Kerlérec do Luizjany, aby mógł tam objąć stanowisko gubernatora; jednostka uczestniczyła potem w kampaniach w Luizjanie, gdzie mimo braku wypowiedzenia wojny Anglicy i Francuzi walczyli ze sobą, a przy okazji zabijali tych Indian, którzy "ośmielali" się tworzyć sojusze z drugą stroną (właśnie w czerwcu 1752 Francuzi dokonali masakry Indian plemienia Miami w Pickawillany, paląc osadę i mordując niemal wszystkich, włącznie z kobietami i dziećmi, "za karę", że ich wódz Old Briton sprzyjał Brytyjczykom). Louis de Rigaud de Vaudreuil, którego nazywano wtedy kawalerem, dowodził w 1755 fluitą 18-działową Parham. Awansował 11.02.1756 na "porucznika liniowca". W 1760 był kapitanem 12/14-działowej korwety Sardine, a w 1761 dowódcą stojącego w Rochefort 22-działowego pramu Elizabeth. Awansował 15.11.1771 na "kapitana linowca". Od marca 1780 do 28.02.1781 dowodził 74-działowcem Magnanime. Od 1.07.1781 miał formalnie fuchę dyrektora generalnego portu w Rochefort. Od marca 1781 do kwietnia 1782 był kapitanem 74-działowca Sceptre, na którym odbył całą kampanię amerykańską floty generała-porucznika de Grasse, od wyjścia z Brestu w marcu 1781, poprzez starcie pod Fort Royal 29.04.1781, zdobycie Tobago 1.06.1781, zwycięską bitwę koło zatoki Chesapeake 5.09.1781, aż po klęskę u Wysepek Świętych 12.04.1782. W czasie tej kampanii do floty de Grasse'a dołączył w styczniu 1782 starszy z braci Rigaud de Vaudreuil, już w stopniu szefa eskadry. Odtąd służyli razem i zwykle (chociaż z pomyłkami) dla ułatwienia rozróżniania Louisa-Philippe'a nazywano markizem de Vaudreuil, a Louisa - hrabią de Vaudreuil. Po rozgromieniu Francuzów u Wysepek Świętych, większość okrętów po ucieczce dotarła 25.04.1782 do Cap Français na San Domingo, razem z obu braćmi Vaudreuil. Markiz objął naczelne dowództwo. Tymczasem hrabia (czyli Louis) awansował 12.01.1782 na szefa eskadry. Markiz Vaudreuil przekazał 14.05.1782 jego dotychczasowy okręt, Sceptre, w ręce La Pérouse'a, wysyłając go z samodzielnym zadaniem, natomiast hrabia Vaudreuil pozostał przy siłach głównych, podnosząc swoją flagę na 80-działowcu Auguste. Obaj dowodzili podczas ostatniej kampanii francuskiej na wodach amerykańskich (przy czym markiz de Vaudreuil awansował 14.08.1782 na generała-porucznika). Tymczasem Louis de Rigaud de Vaudreuil, po zniesieniu przez rewolucjonistów stopnia "szefa eskadry", został 1.01.1792 automatycznie kontradmirałem (niektórzy nawet piszą, że wiceadmirałem). Nie miało to praktycznego znaczenia, prawdopodobnie wyemigrował, jak brat, z Francji. Zmarł 8.09.1810.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles-René de Gras-Préville (1732 - 11.12.1793) oraz Jean-François de Gantès de Roquefure (awans kapitański otrzymał w 1772).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles-René de Gras-Préville urodził się w 1732 w Tarascon w rodzinie arystokratycznej. Jego bratankiem był opisywany tu już René-Louis-Dominique de Gras-Préville (z którym bywa mieszany). W 1744 został paziem wielkiego mistrza Zakonu Kawalerów Maltańskich z grupy ("języka") Prowansji. Wstąpił w 1746 do korpusu gwardzistów Flagi Admiralskiej. Otrzymał w 1754 rangę "chorążego liniowca". Awansował 15.01.1762 na "porucznika liniowca". W 1775 dowodził na wodach Lewantu (m.in. Saloniki, Smyrna) 26/32-działową fregatą Sultane i trudził się nabywaniem bażantów dla wielkiego mistrza z Malty. Awansował 4.04.1777 na "kapitana liniowca". W 1778 dowodził 26/32-działową fregatą Engageante, skierowaną 13.04 z Tulonu do Ameryki Północnej. Jednostka należała do floty wiceadm. d'Estaing, ale wysłana przodem, zdobyła 5/6.07.1778 koło Delaware brytyjski okręt korsarski. Uczestniczyła w kampanii przeciwko Rhode Island, lecz potem d'Estaing odesłał ją na Antyle w celu rekrutacji ochotników. W kwietniu 1779, nadal na Engageante, Charles-René de Gras-Préville eskortował konwój z Martyniki do Francji i bronił go przed Anglikami (chociaż inni twierdzą, że znalazł się we Francji już 10.02.1779). Dano mu 12.06.1779 dowództwo 80-działowca Triomphant. Operował w składzie eskadry generała-porucznika de Guichen, która 28.09.1779 wyszła z Tulonu, zawinęła do Kadyksu, ostatecznie do Brestu. W 1780 Triomphant nadal należał do sił de Guichena, które 2.02 skierowały się na Antyle z wielkim konwojem transportowców, docierając do celu 22.03. W ten sposób de Gras-Préville uczestniczył w kwietniu i maju 1780 w starciach eskadry Guichena z eskadrą adm. Rodneya w Indiach Zachodnich (17.04, 15.05, 19.05). Po tym ostatnim Triomphant pożeglował do Francji, gdzie w styczniu 1781 Charles-René de Gras-Préville zdał komendę. W 1781 dowodził 74-działowcem Zélé w eskadrze generała-porucznika de Grasse i brał udział w kampanii na Antylach oraz na wodach Ameryki Północnej, w tym w starciach 29.04 i 30.05.1781 koło Fort Royal na Martynice, w zajęciu Tobago 1.06.1781 i w zwycięskiej bitwie koło Chesapeake 5.09.1781. Zdobył wątpliwe laury beztalencia w sztuce żeglarskiej i rekordzisty w liczbie kolizji z innym żaglowcami. Podobno w ciągu 13 miesięcy dowodzenia w latach 1781-1782 udało mu się doprowadzić do 14 zderzeń! Wielu oficerów uważało, że kawaler de Gras-Préville został awansowany na kapitana przedwcześnie (bez odpowiedniego doświadczenia w dowodzeniu okrętami), z powodu arystokratycznych koneksji. Swoich umiejętności nie poprawił zbytnio do 1781. Zélé zderzył się m.in. 10.04.1782 z 64-działowcem Jason, który musiał odejść na Gwadelupę na remont. W nocy z 11 na 12.04.1782 Zélé znów brał udział w kolizji, tym razem z okrętem flagowym, odniósł poważne uszkodzenia i musiał być wzięty na hol, by dało się go naprawić w porcie. W ten sposób de Gras-Préville poważnie osłabił flotę de Grasse'a, przeszkodził w jej ruchach i przyczynił się do klęski u Wysepek Świętych 12.04.1782. Wprawdzie początkowo pozbawiono go komendy, lecz jak to zwykle u Francuzów było, ustosunkowanych arystokratów należało nagradzać nawet za utratę całej floty, więc i tu wina nie mogła pozostać bez nagrody - został w 1782 brygadierem sił morskich. Otrzymał Order Cincinnatusa. Zrezygnował 1.10.1786 z dalszej służby w marynarce wojennej. Podczas rewolucji przyłączył się do armii rojalistów, wziął udział w walce o Lyon w 1793. Pochwycony tam przez republikanów został rozstrzelany 11.12.1793.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-François (Jean-François-Louis) de Gantès de Roquefure (senior de Roquefure) urodził się około 1731. Pochodził ze starszej gałęzi rozbudowanej rodziny szlacheckiej z Prowansji, osiadłej pierwotnie w Cuers. Rodzicami byli Louis-Henri de Gantès i jego druga żona, Suzanne de Chrestian (Crestian). Został gardemarynem w Tulonie 12.01.1746. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" w 1753. W 1756 służył w eskadrze generała-porucznika de la Galissonnière'a podczas zdobywania Minorki i w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Awansował na "porucznika liniowca" 17.04.1757. W 1759 był oficerem na 74-działowcu Centaure i walczył 18.08 w bitwie pod Lagos, kiedy Anglicy rozgromili flotę francuską de La Clue Sabrana, a de Gantès odniósł ranę i dostał się do niewoli. Został w 1771 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 24.03.1772 na "kapitana liniowca". Uczestniczył w wojnie amerykańskiej, będąc od marca 1778 do grudnia 1779 jednym z trzech "kapitanów linowca" (trzecim) na pokładzie 74-działowca Zélé, który odbył kampanię na wodach Ameryki Północnej i Antyli w składzie eskadry wiceadm. d'Estaing. De Gantès otrzymał Order Cincinnatusa. Wycofał się ze służby 19.10.1781. Ożenił się 14.03.1782 w Bras (w Prowansji) z Marie-Hyacinthe de Puget Bras (de Puget de Cabassole, de Puget Bras-Barbentane). Brak informacji, by mieli dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis-Augustin de Monteclerc (... - 25.03.1784, awans kapitański otrzymał w 1772) oraz Alexandre-Honoré-Louis de Puget-Bras (1740 - 1808, awans kapitański otrzymał w 1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Louis-Augustin de Monteclerc de la Rongère (1727-1784) był już tu omawiany.

Alexandre-Honoré-Louis de Puget-Bras, zwany kawalerem de Puget-Bras (de Bras-Puget, Puget de Bras, de Puget Bras, de Puget de Bras, de Puget de Cabassole) urodził się w 1740 w szlacheckiej rodzinie z Prowansji. Jego rodzicami byli Joseph-Honoré de Puget de Cabassole (senior de Bras) i Marie-Anne-Claire-Catherine Le Brun. W dzieciństwie oddano go do Zakonu Kawalerów Maltańskich, został w nim paziem 12.11.1752. Wstąpił do korpusu gardemarynów marynarki francuskiej w 1755. W 1777 dowodził w Tulonie 20-działową szebeką Caméléon. W latach 1778-1780 był w stopniu "porucznika liniowca" oficerem na 28/32-działowej fregacie Chimère we flocie wiceadm. d'Estaing i uczestniczył na niej w części kampanii amerykańskiej tego admirała (fregata wyszła z Tulonu 13.04.1778, była koło Sandy Hook 8.07.1778, woziła francuskiego ambasadora do Filadelfii, brała 7.09.1779 udział w blokadzie Savannah, w 1780 ochraniała statki handlowe). W 1780 i 1781 sprawował komendę nad 30/40-działową fregatą Renommée w Breście i przy Pauillac. W 1781 dowodził w Breście i w Bordeaux 32/38-działową fregatą Néréide. Awansował 9.05.1781 na "kapitana liniowca". Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Po śmierci w bitwie koło Wysepek Świętych 12.04.1782 kapitana de la Clocheterie, dowódcy 74-działowca Hercule, Puget de Bras przejął komendę nad tym okrętem. Pod rozkazami markiza de Vaudreuil, który po klęsce w wyżej wymienionej bitwie został głównodowodzącym okrętów zbiegłych do Cap Français na San Domingo, kawaler Puget de Bras, dowodząc Hercule, uczestniczył w ostatniej kampanii floty francuskiej na wodach amerykańskich podczas tej wojny. Nagrodzono go Orderem Cincinnatusa. Do 1786 (przed 1.10) dowodził siłami morskimi w rejonie San Domingo. Prawdopodobnie przed lub w trakcie rewolucji zrezygnował z dalszej służby - na liście oficerów marynarki z 1791 go nie znalazłem. Zmarł w 1808.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles-Félix de Poilvillain de Cresnay (22.02.1693 - 31.05.1756) oraz Louis-Vincent de Langle (02.11.1714 - ..., awans kapitański otrzymał w 1756).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles-Félix de Poilvilain (Poilvillain, Pellevilain), hrabia de Cresnay (de Cresnays), zwany zwykle kawalerem de Cresnay, urodził się 22.02.1693 (chociaż niektórzy uważają, że nawet rok jest tylko przybliżony). Pochodził ze starej, arystokratycznej rodziny normandzkiej. Jego rodzicami byli Georges de Poilvilain, senior de Cresnay (Cresnays) i de la Boulouse (kapitan w regimencie Vermandois) oraz Gaude de Montaigu. On sam służył na zmianę w armii i flocie. Został gardemarynem w sierpniu 1705. W artylerii marynarki otrzymał w listopadzie 1712 rangę pomocnika oficera. Awansował w styczniu 1718 na "podporucznika galiotu i artylerii". Został w lipcu 1723 "porucznikiem galiotu i artylerii". Od grudnia 1728 do 1733 nosił rangę "kapitana galiotu i artylerii". Uczestniczył w wyprawie do Kopenhagi (wyjście z Brestu 31.08, rzucenie kotwic w stolicy Danii 20.09) eskadry generała-porucznika de La Luzerne. Awansował w czerwcu 1733 na kapitana okrętu. W 1741 dano mu stanowisko kapitana gwardii Flagi Królewskiej - w tym charakterze walczył od 1742 na lądzie i odniósł poważną ranę w bitwie pod Dettingen 27.06.1743. W 1745 i 1746 dowodził 64-działowcem Mars. Wziął udział w nieszczęsnej wyprawie do Akadii księcia d'Enville (d'Anville); próbował wrócić do Brestu, ale najpierw zawinął na Martynikę, a potem wpadł 11.10.1746 koło przylądka Clear na brytyjski 60-działowiec Nottingham i po walce został zmuszony do opuszczenia bandery. Przebywał w niewoli w Plymouth. Awansował w kwietniu 1748 na szefa eskadry. W 1752 dowodził 5-działową wielką galerą Reine - opuścił Tulon 20.08.1752 z trzema innymi galerami udając się do Genui po księżną Parmy (Elżbietę, córkę króla Ludwika XV), zarazem infantkę hiszpańską (żonę don Filipa, syna króla Hiszpanii Filipa VI); wysadził ją 5.09.1752 w Antibes i 14.09.1752 wrócił do Tulonu. We wrześniu 1752 został generałem-porucznikiem sił morskich. W 1753 i 1754 dowodził eskadrą galer. W 1753 przewoził nimi księżnę Parmy z Antibes do Genui, a w 1754 księcia Penthièvre. Za obwożenie i dogadzanie królewskim wałkoniom nagrodzono go 15.09.1755 (lub w 1754) Wielkim Krzyżem Orderu Św. Ludwika. Awansował we wrześniu 1755 na Wiceadmirała Floty Ponantu. Zmarł 31.05.1756 w zamku de La Rivière albo w Paryżu. Nie był żonaty.

Louis-Vincent de Langle (zwany wicehrabią de Langle, potem hrabią de Langle) urodził się 2.11.1714 w Breście. Był synem "porucznika okrętu", który wycofał się ze służby w 1727. Sam wstąpił do korpusu gardemarynów 6.02.1730. Awansował na "porucznika okrętu" 1.01.1746 i został oficerem na 64-działowcu Achille. Awansował na "kapitana liniowca" 15.05.1756. W bitwie pod Quiberon 20.11.1759 dowodził 64-działowcem Solitaire, ale zdołał uciec na rzekę Vilaine. Zrezygnował z dalszej służby 16.09.1764, po 34 latach w marynarce wojennej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Antoine-Charles Elzéar de Riqueti de Mirabeau (03 lub 08.10.1717 - 18.04.1794) oraz Jean-Paul-Joseph Montcalm-Saint Véran (brak danych, awans kapitański otrzymał w 1757).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Antoine-Joseph-Charles-Elzéar de Riqueti (Riquety, Riquetti, Riquéty) de Mirabeau urodził się 8.10.1717 w Pertuis (Prowansja). Pochodził ze szlacheckiej rodziny Riqueti wywodzącej się z Włoch, późno osiadłej w Prowansji. Jego rodzicami byli Jean-Antoine de Riqueti de Mirabeau i Françoise de Castallane Norante. Wstąpił do zakonu Kawalerów Maltańskich, stąd w dokumentach występuje na ogół jako kawaler (chevalier) de Mirabeau, potem czasem jako komandor de Sainte-Eulalie-du-Larzac czy Saine-Eulalie-de-Cernon, w końcu jako baliw (bailli, zwierzchnik baliwatu) de Mirabeau. Został gardemarynem 7.05.1730. W 1742 dowodził 1-działową małą jednostką wiosłową-żaglową (brygantyną) Inconnu, bazującą w Tulonie. Awansował 1.01.1746 na "porucznika liniowca". W 1751 i na początku 1752 był dowódcą 26-działowej fregaty Flore; przewiózł do Tulonu francuskiego ambasadora w Rzymie, diuka de Nivernais. Awansował 1.03.1752 na "kapitana liniowca". Został 1.09.1752 mianowany gubernatorem Gwadelupy. W 1756 był drugim kapitanem na 64-działowcu Orphée we flocie generała-porucznika de La Galissonnière, która pomogła zdobyć Minorkę i odepchnęła Anglików w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Od 14.11.1756 zajmował stanowisko inspektora generalnego wybrzeży Pikardii. W 1760 mieszkał w Breście i ubolewał nad zaniedbaniem floty francuskiej podczas wojny siedmioletniej. Opowiadał się z zapałem za utrzymaniem galer wojennych we flocie francuskiej. Jego kariera nie rozwijała się tak, jakby sobie tego życzył, z powodu niechęci markizy Pompadour, wówczas głównej faworyty królewskiej. Wycofał się ze służby 1.04.1764. Był też bardzo płodnym literatem (w dziedzinie pamiętnikarstwa i epistolografii). Zmarł 18.04.1794 w La Valletta na Malcie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Paul-Joseph de Montcalm-Saint-Véran pochodził z rozgałęzionej rodziny szlacheckiej, której najbardziej znanym przedstawicielem jest jeden z ostatnich obrońców francuskiej Kanady, markiz de Montcalm-Saint-Véran. Natomiast Jean-Paul-Joseph de Montcalm-Saint-Véran to postać słabo znana. Jego rodzicami byli Jean-Louis-Pierre de Montcalm-Gozon (senior de Mélac, Gozon i wielu innych miejsc) oraz Madelaine de Girard de Colondre. Urodził się po 1705 a przed 1720. Został gardemarynem 18.03.1733. Awansował 17.05.1751 na "porucznika liniowca". W 1756 był porucznikiem na 64-działowcu Triton we flocie generała-porucznika de La Galissonnière, która pomogła zdobyć Minorkę i odepchnęła Anglików w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Awansował 17.04.1757 na "kapitana liniowca". Wycofał się ze służby 8.05.1760.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Antoine de Barras de la Penne (12.1650 - 1730) oraz Gaspard de Vento des Pennes (... - 16.08.1705).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Tym razem dwóch oficerów, których kariery wiązały się przede wszystkim z Korpusem Galer, a to zazwyczaj oznacza znacznie mniej informacji szczegółowych na temat etapów służby.

Jean-Antoine de Barras de la Penne (de La Penne) urodził się w grudniu 1650 w Arles. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej z Prowansji o silnych tradycjach służby oficerskiej w marynarce francuskiej. Jego rodzicami byli Charles de Barras de la Penne (kawaler, marszałek oboźny i gubernator Sainte-Maries) oraz Anne de Combet. Został paziem królowej w 1669. Na morzu zaczął służyć w 1673, od razu na galerach, w charakterze "gwardzisty sztandaru galer". Błyskawicznie został "chorążym galery". Awansował już 15.01.1674 na "podporucznika galery". W 1675 służył w Marsylii na kończącej swoją karierę 5-działowej galerze zwykłej Galante. W latach 1675-1676 zajmował w tym stopniu stanowisko oficera na 5-działowej zwykłej galerze Hardie, wyposażonej w Marsylii, przeprowadzonej w eskadrze de Brossardière'a do Tulonu (22.04.1675) i do Mesyny (1.06.1675), a potem biorącej udział w bitwie pod Palermo 2.06.1676. Od 4.05.1678 był "porucznikiem galery" na 5-działowej galerze zwykłej Forte, od grudnia 1679 należącej do eskadry Noaillesa. W tej samej randze służył na tej galerze także w 1682, kiedy w eskadrze Noaillesa zwalczała korsarzy algierskich, oraz nadal w 1683 i może w 1684. W 1686, mając rangę "porucznika La Réale" (okrętu admiralskiego) był oficerem na wielkiej galerze 5-działowej Réale, operującej na Morzu Śródziemnym. W 1687, już w randze "kapitana-porucznika La Réale" (okrętu admiralskiego), zajmował stanowisko jednego z głównych oficerów tej galery, pełniącej do maja rolę jednostki flagowej Generała Galer, diuka de Mortemart. Potem Réale była flagowcem "generała-porucznika" galer de Noailles i wraz z wieloma innymi odbyła kampanię od wyjścia z Marsylii w czerwcu 1687, przez przybycie pod Genuę 3.07, Livorno 10.07, Civitavecchia, Porto Vecchio (17.07), Bonifaccio, Genuę (4.08), w daremnym poszukiwaniu galer hiszpańskich; zdobyto za to korsarski żaglowiec algierski (6.08) i jego pryz przed powrotem do Marsylii 13.08.1687. Jean-Antoine de Barras de la Penne we wrześniu i październiku 1687 przejściowo dowodził (w próbie dojścia z Marsylii pod Barcelonę, która nie powiodła się z powodu złej pogody) 5-działową galerą zwykłą Hardie. Wrócił na Réale - jako oficer - w 1688, kiedy była flagowcem Generała Galer, diuka de Vivonne. Ożenił się 6.02.1689 w Marsylii z Anne d'Hostager (d'Hostagier). W 1689, wciąż w randze "kapitana-porucznika La Réale" (okrętu admiralskiego) dowodził 5-działową zwykłą galerą Héroïne i operował na wodach Lewantu. Służył na zmianę także w armii, początkowo jako porucznik, potem major batalionu i kapitan grenadierów. W 1719 dostał rangę "szefa eskadry galer" królewskich i stanowisko głównodowodzącego galer śródziemnomorskich w porcie marsylskim. Został też komandorem Orderu Św. Ludwika. Był inspektorem konstrukcji okrętowych oraz dowódcą kanonierów. W 1729 mianowano go komendantem portu w Marsylii. Zmarł w tym mieście 1730.
Oprócz aktywnej służby na galerach (podczas wojny z Holandią, z Ligą Augsburską, w trakcie hiszpańskiej wojny sukcesyjnej) był bardzo płodnym autorem. Pasjonując się galerami, nie tylko gorąco popierał ten rodzaj sił zbrojnych, triumfował po zdobyciu przez galery francuskie (1.07.1702) liniowca żaglowego na Atlantyku, ale i napisał bardzo do dzisiaj przydatny (oczywiście obecnie z uwagi na wartość historyczno-poznawczą), bogato ilustrowany podręcznik dotyczący świata galer - ich budowy, uzbrojenia, użytkowania, manewrów, komend itp. z bezcennymi rysunkami konstrukcyjnymi. Jego fascynacja jednostkami wiosłowymi przywiodła go do studiowania okrętów starożytnych Greków i Rzymian. Z uwagi na własne bogate doświadczenia praktyczne na galerach z przełomu XVII/XVIII w., wyłącznie napędzanych w systemie a scaloccio, ogłosił w 1727 błędnie, że nie mogły istnieć i działać galery wielorzędowe. Pisał jednak nie tylko o galerach - też o próbie podboju Holandii przez Ludwika XIV (choć to akurat jest przede wszystkim zbiór listów królewskich), o nauce nawigacji, o swoich kampaniach morskich i innych sprawach.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Gaspard de Vento des Pennes, zwany markizem des Pennes, pochodził ze znanej w Prowansji rodziny szlacheckiej de Vento, wg tradycji pierwotnie kupieckiej z Genui, potem z Marsylii, szybko się bogacącej na kontraktach z królami Francji. Dobra des Pennes, nabyte w 1534 przez członka tej rodziny, miejskiego urzędnika sądowego w Marsylii, zostały podniesione w 1682 do rangi markizatu, co potem pozwoliło wielu przedstawicielom rodu de Vento nazywać się markizami (czasem kilku naraz), chociaż niektórzy - jak Gaspard - naprawdę nie mieli tego tytułu. Rodzina de Vento całymi tabunami zasilała grono Kawalerów Maltańskich, a ponadto dała marynarce francuskiej masę oficerów do stopnia "kapitana liniowca" włącznie - tylko w XVIII w. dziewięciu - oraz dwóch szefów eskadr. Wśród tych ostatnich był właśnie Gaspard de Vento des Pennes i jego bardziej znany bratanek (?), Henri de Vento des Pennes, żyjący i służący równolegle, także nazywający się markizem des Pennes! Ponieważ w źródłach często jest jedynie zapis "kawaler des Pennes", bardzo trudno wytypować, które konkretnie pomniejsze wydarzenia dotyczyły każdego z tych wielu oficerów. Nawet ustalenie rodziców Gasparda de Vento des Pennes nie jest całkiem proste. Często przyjmuje się, że byli nimi Marc-Antoine de Vento (pan czy markiz des Pennes, konsul w Marsylii) oraz jego poślubiona w 1632 żona, Renée de Forbin; ponieważ wśród synów tej pary znajdował się Louis-Nicolas de Vento des Pennes, który ze związku z Louise d'Armand de Laurencin de Mizon (Mison) miał syna, wspomnianego wyżej Henri de Vento des Pennes, też przyszłego szefa eskadry galer, podpierałoby to tezę o Gaspardzie jako jego stryju. Jednak inni badacze twierdzą, że Gaspard de Vento des Pennes był naprawdę dziadem stryjecznym, a nie stryjem dla Henriego de Vento de Pennes. Oznaczałoby to, że jego rodzicami nie mogliby być Marc-Antoine de Vento i Renée de Forbin; wtedy trzeba by sięgnąć głębiej w genealogię rodziny de Vento, gdzie znaleźlibyśmy rodziców Marca-Antoine'a de Vento, a mianowicie Nicolasa de Vento, seniora de la Baume i des Pennes, który z markizą de Felix miał oprócz Marca-Antoine'a de Vento (pana des Pennes) także drugiego syna, Lazare de Vento (pana de Baume); ten ostatni ożenił się z Hélène de Forbin Gardane. W takiej interpretacji wymieniona na końcu para powinna być rodzicami Gasparda de Vento des Pennes, lecz zwolennicy pierwszej wersji uważają, że data ich ożenku była na to zbyt późna, a poza tym w ogóle nie mieli dzieci.
Gaspard de Vento des Pennes został Kawalerem Maltańskim w 1647 i tę datę przyjmuje się też za początek jego służby na morzu. Awansował 5.03.1666 na "porucznika liniowca". Służył w 1666 jako główny oficer na 32/40-działowcu Sauveur we flocie księcia de Beaufort, wysłanej 29.04.1666 z Tulonu na wody Lewantu. W 1670 odbywał kampanie na galerach maltańskich, ale w 1671 wrócił do Francji, gdzie 17.02.1671 dano mu rangę "kapitana galery". W 1672 kawaler des Pennes dowodził 5-działową galerą zwykłą Favorite w eskadrze 10 galer Brossardière'a, która opuściła Marsylię w maju w ramach kampanii przeciwko Tunisowi, zawinęła do Porto Farina 6.06, pod Goulette 22.06 i po skłonieniu beja do podpisania traktatu 25.06, wróciła do Marsylii trasą wśród wybrzeży Włoch. Pozostał dowódcą tej jednostki do 1678. W tym czasie operował w eskadrach Brossardière'a i Vivonne'a przeciwko Hiszpanom (m.in. odparcie ataku na Collioure latem 1674) oraz Holendrom (udział w bitwie pod Palermo 2.06.1676), zimował 1677/1678 z Favorite w Mesynie. W latach 1682-1689 dowodził dwiema kolejnymi 5-działowymi galerami zwykłymi o nazwie Favorite (jedną z 1679 i jedną z 1688) w Marsylii, w eskadrze Mortemarta, w siłach Duquesne'a (bombardowanie Genui w maju 1684), u wybrzeży hiszpańskich (sierpień-wrzesień 1684), w eskadrze Noaillesa u wybrzeży Włoch (od czerwca do sierpnia 1687) i u wybrzeży Katalonii (lato 1689), kiedy atakowano galery hiszpańskie. Awansował w 1701 na "szefa eskadry galer". W 1702, podczas hiszpańskiej wojny sukcesyjnej, na czele trzech galer bronił fortu Matagorda koło Kadyksu i uniemożliwił angielski desant, co miało duże znaczenie dla obrony Kadyksu przed atakiem holendersko-angielskim i w konsekwencji dla utrzymania się francuskiego kandydata na tronie Hiszpanii. Wyróżnił się podczas oblężenia Malagi a nie - jak błędnie twierdzi francuska Wikipedia - w bitwie pod Vélez-Malagą 24.08.1704, gdzie nie stał na czele żadnego z trzech zespołów galer wspomagających w tej bitwie żaglową flotę francuską. W hierarchii Zakonu Kawalerów Maltańskich był już komandorem. Ostatecznie uzyskał godność/stanowisko wielkiego przeora Tuluzy. Zmarł 16.08.1705 lub w 1711.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Henri Le Bouthillier de Rancé (07.10.1634 - 14.03.1726) oraz Annibal de Seguiran-Gardanne (... - 15.01.1721).
Pozdrawiam Janusz.