www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Laurent-Louis de Sartre de Saint-Laurent (23.04.1700 - 06.12.1764) oraz Charles-Nicolas-Joseph de Lavaulx de Vrécourt (de Sommerécourt) (30.08.1738 - 01.04.1815).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Laurent-Louis de Sartre (Sartres) de Saint-Laurent urodził się 23.04.1700 w Montpellier. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego rodzicami byli Pierre de Sartre (koniuszy, poborca, senior de Caveirac, Clarensac itd.) oraz Bernardine de Scorbiac. Został gardemarynem w Rochefort 19.10.1719. Odbył kampanię w Quebecu w 1721, służył na San Domingo w latach 1722-1723. Uzyskał rangę chorążego w 1731. Był nad Missisipi w 1734. W latach 1739-40 uczestniczył w kampanii w Luizjanie. Awansował na porucznika marynarki („porucznika liniowca”) 1.05.1741. Odbył kampanię w 1742 w eskadrze generała-porucznika de Courta na Morzu Śródziemnym, a w 1744 na wodach Ile Royale. Ożenił się 19.05.1745 (lub 9.05.1745) w Rochefort z Élisabeth Lambert. Mieli jednego syna, urodzonego w 1748. Laurent-Louis de Sartre był w 1745 i 1746 przydzielony do eskadry komodora Macnémary wysłanego w 1745 z kilkoma jednostkami na San Domingo; wziął udział w starciu z Anglikami 26.12.1745 w Cieśninie Zawietrznej między Kubą a San Domingo. Został 1.01.1746 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Służył w Quebecu w 1747 i na Ile Royale w 1752. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 23.05.1754. Wyróżnił się w 1756 i 1757 pod rozkazami wiceadm. Conflansa, kontradmirałów (szefów eskadry) de Bauffremonta i de la Motte’a. W 1757 był drugim kapitanem 64-działowca Inflexible, wysłanego z wojskiem do Kanady, i przejął nad tym okrętem komendę po śmierci pierwszego kapitana, Jeana-Baptiste Le Gardeur (Legardeur) de Tilly - zmarłego na morzu 3.03.1757 po paru dniach od wyjścia z Brestu. W 1762 Laurent-Louis de Sartre de Saint-Laurent dowodził 74-działowcem Souverain w eskadrze kadm. d’Aubigny (6 liniowców i 2 fregaty), dowodzącego wówczas marynarką w Rochefort – zespół ten miał odepchnąć Brytyjczyków od francuskich brzegów, przejść na Morze Karaibskie, pomóc Hiszpanom broniącym się na Kubie oraz spróbować odbić Gwadelupę; zablokowany jednak skutecznie przez flotę angielską na redzie Aix, w ogóle nie wyszedł w morze. De Sartre zmarł 6.12.1764 w Rochefort.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Nicolas-Joseph de Lavaulx de Vrécourt (de Sommerécourt) urodził się 30.08.1738 w Sommerécourt, w arystokratycznej rodzinie lotaryńskiej. Jego rodzicami byli Gabriel-François de Lavaulx de Vrécourt (hrabia de Lavaulx, baron de Vrécourt, pan de Pompierre) i Catherine-Françoise de Lavaulx de Vrécourt (bliska krewna męża). Lata młodzieżowe (1753-1757) spędził jako paź w Lunéville, na dworze diuka Lotaryngii, Stanislasa (czyli naszego ex-króla Stasia Leszczyńskiego). Został gardemarynem 17.04.1757. Pierwsze doświadczenie morskie miał fatalne, ponieważ od kwietnia 1758 służył na 74-działowcu Redoutable, który podczas klęski francuskiej floty pod Lagos w sierpniu 1759 musiał wyrzucić się na brzeg i został przez Anglików spalony – ale załoga wróciła do Francji. Potem de Lavaulx zaokrętował się na 74-działowiec Guerrier. W 1762 służył w charakterze chorążego (chociaż nadal był tylko gardemarynem) na 18-działowej szebece Serpent na Morzu Śródziemnym, wyposażonej w Marsylii do działalności korsarskiej. W 1763 przypisano go do załogi 64-działowca Saint François de Paule, ale okręt ten szybko wycofano do rezerwy w związku z zakończeniem wojny siedmioletniej, więc de Lavaulx trafił wtedy na 20-działową szebekę Renard, zaangażowaną w walce z piratami północnoafrykańskimi na Morzu Śródziemnym. Następnie służył na 24/26-działowej fregacie Topaze, uczestnicząc w blokadzie Algieru. Przejściowo zatrudniony w porcie tulońskim, w maju 1766 znalazł się na 74-działowcu Protecteur osłaniającym wtedy francuski handel lewantyński. Od kwietnia do września 1767 służył na 28/32-działowej fregacie Chimère. Awansował 18.08.1767 do stopnia „chorążego liniowca”. Od czerwca do grudnia 1768 zajmował takie stanowisko na 26/30-działowej fregacie Mignonne, uczestniczył we francuskiej okupacji Korsyki. Ponownie na tej fregacie od czerwca do listopada 1770, brał udział w bombardowaniu Tunisu. W listopadzie 1772 wszedł w skład załogi 64-działowca Union należącego do eskadry Brestu. Po kwietniu 1773 zatrudniano go w Rochefort, a od kwietnia do listopada 1775 pływał na 26/34-działowej fregacie Aurore, potem na 64-działowcu Lion. Ożenił się 29.12.1775 (lub na początku 1776) z Marie-Louise Creton d’Estourmel (damą de Villers Agron). Mieli dzieci. Awansował 4.09.1777 albo 10.03.1778 na „porucznika liniowca” i w marcu 1778 został zaokrętowany w Tulonie na 80-działowiec Tonnant, na którym uczestniczył w kampanii amerykańskiej wiceadm. d’Estainga: obarczony zadaniem dostarczenia powstańcom amerykańskim pierwszych - od czasu oficjalnego przyłączenia się Francji do wojny – posiłków, d’Estaing przejął w 1778 dowództwo nad siłami zgromadzonymi w Tulonie (12 liniowców i 5 fregat), po czym wyruszył przez Atlantyk 13.04.1778, docierając 9.07.1778 do zatoki Delaware; na przełomie lipca i sierpnia 1778 wsparł uderzenie Amerykanów na Rhode Island, 4.11.1778 skierował się na Antyle (zawinął do Fort Royal 9.12.1778), gdzie nie udał mu się atak na Wyspę Św. Łucji (grudzień 1778), ale zawładnął Saint-Vincent (18.06.1779) i Grenadą (lipiec 1779); nieprzezorny atak wiceadmirała Byrona pod Grenadą 6.07.1779 zakończył się brytyjską porażką, a Lavaulx brał udział także w tym starciu. Na żądanie Waszyngtona eskadra d’Estainga zaangażowała się w nieudaną operację lądowo-morską przeciwko Savannah w Georgii we wrześniu/październiku 1779, kiedy por. Lavaulx dowodził oddziałem na lądzie. D’Estaing zaokrętował swoich ludzi 20.10.1779 i odpłynął, zawijając do Brestu 5.12.1779. De Lavaulx został 25.03.1780 kawalerem Orderu Św. Ludwika i otrzymał stanowisko majora liniowca 1.05.1780. Przydzielono go też 1.06.1780 do kadry piechoty marynarki w Tulonie z rangą pułkownika. Był kawalerem Orderu Cincinnatusa. Przeszedł w 1781 do Brestu dla uczestniczenia w wyposażaniu 64-działowca Vengeur, na którym miał być porucznikiem, ale minister marynarki powierzył mu 7.03.1781 tymczasowe dowodzenie 30/36-działową fregatą Terpsichore. De Lavaulx dostał 15.09.1782 „przyrzeczenie” (brevet) stopnia podpułkownika regularnej piechoty (de facto ten stopień, ale jeszcze nie formalnie). W 1784 zaokrętował się w Tulonie na 36-działową fregatę Junon w charakterze pierwszego porucznika. Podczas prac wyposażeniowych na pokładzie doznał ciężkich obrażeń przy upadku. Awansował 18.06.1786 na „kapitana liniowca”, ale stan zdrowia zmusił go 28.06.1786 do wycofania się z aktywnej służby na okrętach. Pełnił jednak nadal rozmaite funkcje na lądzie, głównie związane z rekrutacją. Gdy jego ojciec zmarł, został mianowany po nim przez króla wielkim bajlifem Neufchâteau. Był też na początku rewolucji 1789 przedstawicielem swojego okręgu w Zgromadzeniu Narodowym. Reforma marynarki z marca 1791 spowodowała skreślenie go z list floty i pozbawienie stanowisk. Osiadł w swoim domu/pałacu w Pompierre, ale stałe zagrożenie zgilotynowaniem zmusiło go 28.10.1791 do emigracji na teren Niemiec. Przyłączył się w Palatynacie 2.11.1791 do armii księcia Condé, wstępując do drugiego regimentu kawalerii szlacheckiej pod komendą markiza de Saint-Clair. Wziął udział w 1792 i 1793 w kampaniach w Alzacji i nad Renem. W 1796 został porucznikiem w regimencie kawalerii szlacheckiej, a 26.10.1797 awansował na „marszałka obozu” armii emigracyjnej. Wkrótce potem próbował wrócić do Francji, ale zadenuncjowany musiał znów uciec do Überlingen. Ostatecznie, po wielu próbach i ucieczkach, osiadł we Francji w 1800. W latach pozostawania hrabiego na emigracji jego żona próbowała utrzymać majątki, co się w większości nie udało i doprowadziło ją do rewolucyjnych więzień. Oczywiste jest, że hrabia de Lavaulx z radością przyjął restaurację Burbonów w 1814. Za to podczas Stu Dni Napoleona żołdacy napoleońscy maltretowali 77-letniego komandora - zmarł 1.04.1815 w Pierry, gdzie mieszkał przez ostatnie lata życia.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach