www.timberships.fora.pl

kgerlach

Louis-René-Madeleine Levassor La Touche, (późniejszy hrabia de Latouche-Tréville) urodził się 3.06.1745 w Rochefort. Jego ojciec, wielmożny Louis-Charles Le Vassor, koniuszy, pan de La Touche-Tréville, kawaler Orderu Św. Ludwika, miał wtedy rangę porucznika marynarki, z czasem został admirałem. Louis-René-Madeleine wstąpił do korpusu gardemarynów królewskiej floty w wieku 12 lub 13 lat. Znajdował się na pokładzie okrętu Dragon podczas francuskiej klęski w zatoce Quiberon 20.11.1759, potem służył na innych okrętach i w 1768 awansował na chorążego. Wówczas wycofał się z marynarki i przeszedł do kawalerii. Uzyskał stopień kapitana kawalerii w 1769, był adiutantem gubernatorów Martyniki i San Domingo w 1770 i 1771. Wrócił do marynarki w 1772 w bardzo podrzędnym stopniu „kapitana brandera”, pięć lat później został promowany na porucznika. Na początku wojny amerykańskiej, dowodząc korwetą, pochwycił kilka statków brytyjskich. Na pokładzie 32-działowej fregaty Hermione przewiózł z Rochefort do Bostonu La Fayette’a, w rejsie trwającym 21.03-28.04.1780. Stoczył na wodach Indii Zachodnich 6.06.1780 zaciętą walkę z brytyjską fregatą 32-działową Iris. Po 80 minutach wymiany ognia okręty zerwały ze sobą kontakt, co pozwoliło obu stronom ogłosić zwycięstwo, a La Touche’owi uzyskać promocję do stopnia komandora. Pozostał na wodach amerykańskich, zwalczał Brytyjczyków u wybrzeży Nowej Fundlandii, brał udział w starciu 21.07.1781 z lekkimi siłami Royal Navy koło wyspy Cape Breton, w którym zdobyto uzbrojony statek handlowy (w raportach nazwany korwetą). We wrześniu 1782 objął w Rochefort dowództwo 40-działowej fregaty Aigle, wyruszył 15.07.1782 z Brestu ku Ameryce razem z fregatami Gloire oraz Sophie, stoczył 5.09.1782 gwałtowną walkę z HMS Hector 135 mil na wschód od Long Island. Brytyjczycy stawili zacięty opór, odpierając między innymi próbę abordażu de La Touche-Tréville’a i w końcu Francuzi, mimo przewagi, zdecydowali się wycofać. Aigle razem z Gloire zdobyła 12.09.1782 koło zatoki Delaware brytyjski bryg. Ścigana tego samego dnia przez eskadrę angielską, weszła 14.09.1782 na mieliznę w ujściu Delaware i de La Touche poddał się Brytyjczykom. Po zawarciu pokoju w 1783 wrócił do Francji, otrzymał Order Św. Ludwika i pełnił rozmaite funkcje w administracji marynarki. Podobno dopiero w 1788 dodał do swojego nazwiska człon „Tréville”. Wybrano go 26.03.1789 do Stanów Generalnych jako przedstawiciela szlachty. Prezentował poglądy liberalne i przyczynił się do ogłoszenia Republiki. Dowódca zespołu od 1791, uczestniczył w ekspedycji (1792/1793) przeciwko Sardynii i innym punktom we Włoszech. Mianowany kontradmirałem w 1792 lub 1793. Jako szlachcic został w 1793 usunięty z marynarki i we wrześniu uwięziony. Uwolniono go 9 thermidora roku II (27.07.1794), po upadku jakobinów. Przywrócony do marynarki w 1795, ale nie do stopnia kontradmirała (choć tu opinie historyków są różne). Po 18 brumaire’a roku VII (9.11.1799), czyli po zamachu stanu generała Bonaparte, stopniowo odzyskiwał pozycję. Mianowano go komendantem floty w Breście, a w 1800 przywrócono stopień kontradmirała. Był zmuszony zawiesić w czynnościach niesubordynowanego komandora Allemanda. Napoleon powołał de La Touche-Tréville’a na dowódcę flotylli gromadzonej w Boulogne, przeznaczonej do dokonania inwazji na Anglię. Dzięki świetnej organizacji obrony i łutowi szczęścia odparł dwukrotnie (4. i 16.08.1801) ataki kanonierek Nelsona na swoją flotyllę, co miało minimalne znaczenie taktyczne (Brytyjczycy stracili raptem kilka szalup i żadnego, nawet najmniejszego okrętu – przeciwstawne informacje w wikipedii są kłamliwe), troszkę większe znaczenie psychologiczne (drobnoustroje z Boulogne nadal stwarzały potencjalną groźbę francuskiej inwazji), ale francuskiemu kontradmirałowi przyniosło przede wszystkim trwającą do dziś sławę „pogromcy Nelsona”. W listopadzie 1801 mianowany został dowódcą eskadry, która w grudniu osłoniła wyjście z Tulonu głównych sił ekspedycji skierowanej na San Domingo dla przywrócenia tam – na rozkaz Napoleona – niewolnictwa. Na wyspie La Touche-Tréville zaraził się „febrą”. W drugiej połowie 1803 przedostał się do Francji i w grudniu objął dowództwo floty w Tulonie. Otrzymał order Legii Honorowej (11.12.1803), został w grudniu wiceadmirałem. Jego aktualne zadanie, skonkretyzowane 25.05.1804, polegało na zmyleniu blokady Nelsona, wyrwaniu się z Tulonu oraz połączeniu z eskadrami z Rochefort i Brestu, w celu zapewnienia chwilowej przewagi Francuzów na wodach kanału La Manche. W koncepcji Napoleona miało to umożliwić przejście flotylli inwazyjnej i rzucenie Anglii na kolana. Jednak La Touche-Tréville zwlekał, uzupełniając wyposażenie i załogi swoich okrętów. W czerwcu miała miejsce akcja, która jeszcze pogłębiła jego sławę jako „pogromcy Nelsona” i przyniosła dalsze zaszczyty, chociaż rzuca cień na dotąd niezmąconą reputację człowieka. Mianowicie 14.06. wyszedł z Tulonu na czele eskadry 8 liniowców (jego flagowcem był Bucentaure), 2 fregat i korwety, odpędził najbardziej wysunięty liniowiec z eskadry Nelsona i 2 fregaty, uniemożliwił odcięcie dwóch swoich fregat i korwety, po czym uchylił się od walki z 5 liniowcami Nelsona (5 dalszych znajdowało się bardzo daleko) i zadowolony wrócił następnego dnia do Tulonu. Meldunek do rządu sformułował tak sprytnie, że wynikało z niego, jakoby przez całą noc ze swymi 5 liniowcami ścigał Nelsona, umykającego przed nim z 10 okrętami liniowymi. Dało mu to wyższą rangę Legii Honorowej (z datą 14.06.1804) i tytuł Inspektora Wybrzeży Morza Śródziemnego (6.07.1804). Lecz nie zrealizował już planów Napoleona, bowiem nagle zmarł 19.08. (podaje się też daty 18.08. i 20.08.1804).
Uchodzi słusznie za jednego z najzdolniejszych i najbardziej aktywnych admirałów epoki napoleońskiej (do czerwca 1804 był bardzo szanowany przez Nelsona), ale opinie o tym, jakich cudów dokonałby, gdyby żył dłużej – szeroko rozpowszechniane, także w sieci - oparte są na z gruntu fałszywych przesłankach. Po pierwsze, francuska marynarka ponosiła niemal nieustanne porażki w starciach z Royal Navy przede wszystkim z przyczyny permanentnych braków w wyposażeniu i wyszkoleniu, a talenty francuskich głównodowodzących odgrywały w tym rolę drugorzędną. Po drugie, jego rzeczywiste i rzekome sukcesy w konfrontacjach z Nelsonem zostały rozdęte do monstrualnych wymiarów. Gdyby naprawdę czuł się silniejszy od brytyjskiego admirała w czerwcu 1804 i gonił go (!), to brak wypełnienia rozkazu Napoleona (czekającego niecierpliwie nad kanałem La Manche) trzeba by zakwalifikować jako zdradę stanu. To po prostu fikcja.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Dziękuję za obszerną i ciekawą odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Françoisa Josepha Bouveta (23.04.1753 – 21.07. 1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Joseph Bouvet de Précourt urodził się 23.04.1753 w Lorient. Był synem kapitana Kompanii Wschodnioindyjskiej, późniejszego komandora marynarki wojennej, kuzynem ówczesnego gubernatora Ile de France. Poszedł na morze w wieku 12 lat, uczył się zawodu na statkach Kompanii Wschodnioindyjskiej, odbył cztery tury rejsów na morza Indii i Chin. W marynarce wojennej chorąży od 1.01.1780, służył w Indiach Wschodnich pod Suffrenem (1782-1784), był w bitwach pod Negapatam (6.07.1782), podczas zdobywania Trincomalé (sierpień-wrzesień 1782), musiał być świadkiem usuwania przez Suffrena jego ojca z dowództwa okrętu. W dekadzie pokoju 1783-1793 służył jako oficer na różnych okrętach, przeważnie operujących na Antylach. Promowano go na porucznika 20.09.1786. Podczas Rewolucji jego awanse gwałtownie przyspieszyły. Został komandorem 28.04.1793, dowodził 74-działowym liniowcem Audacieux, w tym samym roku mianowano go (16.11.) kontradmirałem. Z pokładu 110-działowca Terrible dowodził eskadrą we flocie Villaret-Joyeuse’a, pokonanej przez Anglików na Atlantyku w bitwie 13 Prairiala roku II (Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 - dla Royal Navy). W czasie zakończonej klęską ekspedycji do Irlandii 1796/1797, kiedy dowodził tylko eskadrą (formalnie jego flagowcem był 74-działowy okręt Droits de l’Homme, faktycznie przebywał na fregacie Immortalité), miał pecha znaleźć się w kluczowym momencie w roli głównodowodzącego i nie sprostał tej sytuacji. Inni wyżsi oficerowie floty i armii zawinili dużo bardziej, ale w tych okolicznościach on został wybrany na kozła ofiarnego – usunięto go ze służby, zdaniem niektórych też zdegradowano. Jednak za Konsulatu Francuzom bardzo brakowało doświadczonych dowódców. Z tego powodu w 1802 przywrócono Bouveta do marynarki w stopniu kontradmirała. Został wysłany 5.04.1802 z konwojem i wojskiem generała Richepance na Gwadelupę (flagowiec – Redoutable), by zająć tę wyspę podczas pokoju. Od 8.10.1803 był wojskowym szefem portu w Breście. Przyznano mu Legię Honorową 14.06.1804. Od 26.02.1813 był prefektem morskim Brestu. W grudniu 1813 popadł w niełaskę (Napoleon podejrzewał go, zdaje się, o sprzyjanie Burbonom) i ponownie został usunięty 17.12.1813. Ludwik XVIII dał mu Order Św. Ludwika 28.06.1814, uczynił 9.07.1814 baronem, a 20.10.1816 - wiceadmirałem. Baron Bouvet de Précourt był krótko prefektem morskim Lorient, przeszedł na emeryturę w 1.11.1817. Zmarł w Breście 21.07.1832.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Dziękuję za odpowiedź Panie Krzysztofie.
Poprosze o opisani elosów Vice-Admirała Armanda-Simona-Marie Blanqueta du Chayla (09.05.1759 - 29.04.1826).
Pozdrawiam Janusz.

Janusz Kluska

Ciekawa stronka [link widoczny dla zalogowanych]
Co Pan o niej sądzi, Panie Krzysztofie.

kgerlach

Owszem, strona ciekawa, znana mi od dawna. Kiedyś wydrukowałem ją sobie nawet całą, by nie otwierać za każdym razem komputera. Szkoda, że dotyczy tylko kanału La Manche.
Krzysztof Gerlach

kgerlach

Armand-Simon-Marie Blanquet du Chayla urodził się 9.05.1759 w Marjevols (departament Lozére) w rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec, Dominique Blanquet, kawaler de Rouville, należał do kawalerów Orderu Św. Ludwika, matką była Marie Bombernat du Chayla. Armand wstąpił do marynarki francuskiej, do korpusu gardemarynów, w czerwcu 1775. W kwietniu 1778 otrzymał rangę chorążego, służył pod admirałem d’Estaing w wojnie amerykańskiej i w listopadzie dostał się do brytyjskiej niewoli. Został z niej wypuszczony dopiero w kwietniu 1780 (w ramach wymiany jeńców). Służył potem na liniowcach Languedoc i Palmier we flocie adm. de Grasse'a, biorąc udział w bitwach pod Martyniką 29.04.1781, Chesapeake 5.09.1781, St. Kitts (Saint-Christophe) 25/26.01.1782, Saintes 12.04.1782 (w tej ostatniej został ranny). W maju 1786 awansowano go na porucznika. Na pokładach fregat i korwet uczestniczył w walkach z piratami na Morzu Śródziemnym, odznaczył się w gwałtownej bitwie z piratami albańskimi w 1788. W 1789 przebywał w Tulonie i zaangażował się w tłumienie anarchii wśród marynarzy. W listopadzie 1791 otrzymał dowództwo 18-działowej korwety Fleche, na której w maju i czerwcu 1792 przemierzył Morze Śródziemne od Tunisu po Grecję (wyspę Cerigo). W lipcu 1792 mianowano go komandorem i powierzono 80-działowy liniowiec Tonnant, na którym uczestniczył we wrześniu w operacjach przeciwko Nicei i Villefranche, w październiku przeciwko portowi Oneglia (Oneille). Od grudnia 1792 Tonnant był okrętem flagowym ekspedycji adm. Trugueta przeciwko Sardynii i wpakował się na mieliznę z powodu braku dyscypliny na pokładzie. Blanquet du Chayla odniósł w tej kampanii kolejną ranę. W czasie terroru jakobińskiego wyrzucono go w 1793 z marynarki jako ex-szlachcica, przywrócono po obaleniu Robespierre’a (27.07.1794). W maju został adiutantem ministra marynarki, a 22.09.1796 awansował na kontradmirała. W kwietniu 1797 objął dowództwo eskadry w Breście, wchodzącej w skład floty kontradm. Morarda de Gallesa, która miała zaatakować Irlandię. Jednak w marcu 1798 powierzono mu funkcję generalnego inspektora wybrzeża śródziemnomorskiego i obarczono zadaniem przygotowania ekspedycji egipskiej generała Bonaparte. W samej ekspedycji pełnił rolę dowódcy drugiej eskadry, zaokrętował się na 80-działowy liniowiec Franklin. Po zajęciu Malty i wysadzeniu armii w Egipcie, flota francuska ustawiła się na kotwicach w zatoce Abukir, czemu Blanquet du Chayla usilnie, ale daremnie się sprzeciwiał. Doszło do słynnej bitwy1/2.08.1798, w której kontradmirał odniósł ciężką ranę i dostał się do brytyjskiej niewoli. Po wyzdrowieniu został uwolniony, po czym wrócił do Francji. Tu zajął się ostrą krytyką ocalałych z pogromu pod Abukirem dowódców – Decrésa, Ganteaume’a, Villeneuve’a. Ale wszyscy oni cieszyli się wówczas pełnym zaufaniem Napoleona, który tymczasem przeistoczył się z generała w Pierwszego Konsula i faktycznego dyktatora, a w marynarce zawsze preferował biernych, byle wiernych. Decrés był nawet od 1801 ministrem marynarki. Bonapartemu już wcześniej przedstawiono kłótnie głównodowodzącego pod Abukirem wiceadm. Brueysa, z du Chaylą, w niekorzystnym dla tego ostatniego świetle. Skończyło się to dymisją kontradmirała w 1803 i odsunięciem go na „zieloną trawkę” do końca istnienia cesarstwa. Na osłodę dostał Legię Honorową w 1804. Za to Ludwik XVIII uczynił go hrabią i 1.05.1816 podniósł do rangi (honorowej) wiceadmirała. Blanquet du Chayla pomagał w odbudowie marynarki francuskiej za Restauracji, zmarł 29.04.1826 w Wersalu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Pierre`a Charlesa -Jeana Baptiste`a Silvestrea de Villeneuve`a (31.12.1763 – 22.04.1806).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Charles-Jean-Baptiste-Silvestre de Villeneuve urodził się 31.12.1763 w Valensoles w Prowansji, w arystokratycznej rodzinie. Wstąpił do marynarki w lipcu 1778, jako gardemaryn (aspirant królewskiej gwardii morskiej). Pochodzenie (początkowo), młodzieńczy zapał i zdolności, a przede wszystkim wczesne opowiedzenie się (w 1790) po stronie Rewolucji zapewniły mu szybkie awanse, mimo braku jakichś spektakularnych dokonań. Jako aspirant walczył w wojnie amerykańskiej na wodach Indii Zachodnich, m.in. na 74-działowcu Destin i fregacie Blonde. Podporucznik od 1786, służył w okresie 1787-1788 na fregacie Alceste, operującej na Morzu Śródziemnym. Został komandorem w lutym 1793. Usunięty z marynarki w listopadzie jako szlachcic, przywrócony w maju 1795. Awansowany na kontradmirała w 1796, dowodził eskadrą 5 okrętów na Morzu Śródziemnym. W 1796 lub 1797 miał dowodzić eskadrą w ekspedycji do Irlandii, ale ostatecznie nie przedarł się przez brytyjską blokadę Brestu (wg jednych opracowań) lub nawet pozostał na Morzu Śródziemnym (wg innych). W 1798 uczestniczył w wyprawie egipskiej generała Bonaparte – w bitwie pod Abukirem 1/2.08.1798 dowodził tylną strażą z pokładu 80-działowca Guillaume Tell i ostatecznie – widząc klęskę sił głównych – zdecydował się wycofać, wyprowadzając z pogromu 2 liniowce i 2 fregaty. Podczas walki starał się postępować maksymalnie honorowo i zgodnie z rozkazami, lecz brakowało mu „ikry” – wszystkie decyzje podejmował sporo za późno. Mimo tego był ulubieńcem Decrésa, ministra marynarki od 1801. We wrześniu 1800 dostał się na krótko do brytyjskiej niewoli po kapitulacji Malty. Dowodził zespołami okrętów w Tarencie (kwiecień 1801) i Rochefort (1803). W maju 1804 otrzymał stopień wiceadmirała. Po śmierci La Touche-Tréville’a Napoleon właśnie jemu powierzył (z wahaniem) dowodzenie eskadrą Tulonu i w końcu realizację głównej części w ostatnich wersjach wielu pokomplikowanych, nieustannie zmieniających się planów wywabienia Brytyjczyków z kanału La Manche, połączenia kilku francuskich zespołów i osłonięcie inwazji armii napoleońskiej na Wyspy Brytyjskie. Podniósł swoją flagę 19.12.1804 na 80-działowym Bucentaure. W przeciwieństwie do poprzednika na tym stanowisku wyrwał się z Tulonu (30.03.1805) i podążył do Indii Zachodnich, gdzie zdziałał stosunkowo niewiele, bowiem Nelson deptał mu po piętach, a bezustanny potok rozkazów i zaprzeczających im kontrrozkazów cesarza doprowadził Villeneuve’a do rozstroju nerwowego. Po powrocie do Europy próbował przedostać się – zgodnie z poleceniami – na północ, ale został powstrzymany przez wiceadm. Caldera w bitwie pod Ferrol (inaczej - koło przylądka Finisterre) 22.07.1805, a wobec braku eskadry, z którą miał się połączyć, zawrócił na południe, chroniąc się ostatecznie w Kadyksie. Został tam zablokowany przez siły brytyjskie, nad którymi dowództwo przejął później Nelson. Wobec całkowicie zmienionej sytuacji europejskiej Napoleon nakazał wiceadmirałowi Villeneuve przejść na Morze Śródziemne. Wyżsi oficerowie połączonej floty hiszpańsko-francuskiej mieli jednak bardzo podzielone zdania na temat sensu i możliwości wdawania się w walkę z brytyjską flotą blokadową. Ostatecznie wściekły Napoleon wysłał z Paryża do Tulonu wiceadm. Rosily-Mesrosa, aby zastąpił Villeneuve’a, któremu kazał stawić się w Paryżu i zdać sprawę ze swego postępowania. Decrés uprzedził o tym swego faworyta. Villeneuve wyszedł więc z Tulonu tuż przed przybyciem następcy i doprowadził do bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805, w której stawał niezwykle mężnie, lecz niezbyt błyskotliwie. Chociaż szukał honorowej śmierci, to dostał się do angielskiej niewoli bez draśnięcia. Traktowany przez Anglików z wielkimi honorami, zwolniony po sześciu miesiącach na słowo, wrócił do Francji. Wysiadł na brzeg w Morlaix i wziął powóz do Hotel de la Patrie w Rennes. Został tam znaleziony 22.04.1806 martwy, w scenerii wybitnie podejrzanej – popełnił samobójstwo (jak chcą wielbiciele Napoleona) lub został na jego rozkaz skrytobójczo zamordowany (jak chcą wrogowie Napoleona). Zwolennicy każdej z hipotez mają argumenty na swoją korzyść i są przekonani o jej słuszności. W pobliżu ciała znaleziono list do żony wyjaśniający przyczyny domniemanego samobójstwa, które jakoby popełnił w nadzwyczajny sposób – miał SZEŚĆ głębokich ran od noża, w sercu i wokół serca, z ostrzem wbijanym aż po rękojeść między żebrami. Oczywiście gnida Fouché „nie miała najmniejszych wątpliwości”, że to samobójstwo, natychmiast zamknęła sprawę i zakazała jakiegokolwiek śledztwa.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Guillaume`a Jean`a Noëla de Lavillegris`a (20.07.1752 - 21.01.1807).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Guillaume-Jean-Noël de Lavillesgris (de Lavillegris, de La Villegris, Villegris) urodził się 20.07.1752 w Saint Malo. Jego ojciec był kapitanem w Kompanii Wschodnioindyjskiej. On sam również zaczynał karierę na statkach tej kompanii, odbył osiem wypraw, w tym trzy w charakterze dowódcy. Przyjęty do marynarki wojennej 7.10.1779 w randze oficera pomocniczego. Uczestniczył w kampaniach w czasie wojny amerykańskiej, walczył w bitwie u wysepek Świętych 12.04.1782. Otrzymał stopień „porucznika fregaty” w 1784 i „podporucznika liniowca” w 1786. Od października do listopada 1787 dowodził gabarą Espérance. Promowany na porucznika 1.01.1792, dowodził fregatą Précieuse. Potem awansowany na „kapitana liniowca 3 klasy”. Zajmował się też polityką, wybrany „reprezentantem ludu” w misji do Brestu w marcu 1794. Dowodził 74-działowcem Achille w eskadrze Brestu, uczestniczył w bitwie 13 Prairiala (1.06.1794) i dostał się do niewoli po poddaniu swojego pozbawionego masztów okrętu. Awansowany na „szefa dywizjonu” 8.08.1797, ze starszeństwem przyznanym od 17.06.1797. Powołany 15.04.1798 na dowódcę 74-działowca Quatorze Juillet. Okręt ten stał na redzie w Lorient, a Lavillesgris w ogóle nie przybywał na jego pokładzie, nie było go tam także, gdy liniowiec ten spłonął w nocy z 29 na 30.04.1798. Początkowo aresztowany za to 16.05.1798, potem sądzony, uwolniony od najcięższych zarzutów, ale nie zatrudniany przez 3 lata. Trybunał kasacyjny unieważnił wydany na niego wyrok 25.09.1799. Przywrócony do służby i rangi „szefa dywizjonu” 14.12.1799. W ramach reorganizacji marynarki mianowany komandorem 23.09.1800. Odznaczony krzyżem oficerskim Legii Honorowej 14.06.1804. Dowodził kolejno 74-działowcami Atlante od 20.06.1802, Annibal od 11.06.1804 oraz Mont Blanc od 8.03.1805. Ten ostatni okręt wchodził w skład eskadry tulońskiej wiceadm. Villeneuve, uczestniczył w znanym rejsie do Indii Zachodnich i z powrotem, walczył w bitwie pod Ferrol 22.07.1805 (gdzie Lavillesgris został ranny) oraz w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, z której próbował uciec w składzie eskadry kontradm. Dumanoira, ale został przechwycony w pobliżu przylądka Ortegal przez zespół komodora Strachana i zdobyty 3.11.1805 po zaciętym oporze. Lavillesgris ponownie dostał się do niewoli, ale go z niej wypuszczono z powodu ran, które odniósł w walce 22 lipca 1805. Po powrocie do Paryża zmarł 21.01.1807 w wyniku tych ran i związanej z nimi choroby.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Dziekuję za odpowiedź Panie Krzysztofie.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Vice-Admirała Étienne`a Eustache Bruix`a (1759 - 1805).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Étienne-Eustache Bruix urodził się 17.07.1759 w Fort-Dauphin na San Domingo. Wstąpił w 1778 do królewskiego korpusu gwardii marynarki, jako gardemaryn służył w czasie wojny amerykańskiej na fregatach Fox (był na niej, gdy zatonęła koło Quiberon 3.04.1779), Concorde i Médée, walczył w trzech bitwach Guichena z Rodneyem (pod Martyniką 17.04.1780, pod Św. Łucją 15. i 19.05.1780), na liniowcach Héros i Auguste uczestniczył w bitwie w Porto Praya (16.04.1781), w operacjach floty De Grasse’a (łącznie z bitwą u Wysepek Świętych 12.04.1782). Awansowany na chorążego w 1783. Został porucznikiem w 1786. Zajmował się hydrografią, od 1791 był członkiem Akademii Marynarki. W grudniu 1791 powierzono mu w Breście dowództwo kutra Fanfaron, na którym krążył w 1792 między Brestem, Hawrem, Dunkierką i Morzem Północnym, potem (w tym samym roku) fregatę Sémillante na Oceanie Indyjskim. Rangę komandora otrzymał 1.01.1793. Usunięty na krótko z marynarki jako szlachcic, powrócił do służby w 1794. W 1794 powierzono mu funkcję szefa sztabu („major général”) w eskadrze dowodzonej przez Villaret-Joyeuse’a, przeszedł potem w tej samej randze pod rozkazy Morarda de Galles, wziął udział w zakończonej klęską wyprawie do Irlandii 1796/1797. Po powrocie mianowany majorem generalnym marynarki w Breście. Kontradmirał od maja 1797. Minister marynarki w okresie 28.04.1798-2.07.1799. Od 13.03.1799 wiceadmirał. W okresie 25/26.04.-8.08.1799 dokonał z eskadrą Brestu wypadu (na Morze Śródziemne), którym jedni się zachwycają (przeniknął przez kilka blokad, zaopatrzył obleganą Genuę i po wcieleniu okrętów hiszpańskich wrócił bezpiecznie do Brestu z flotą dużo większą, niż ta, z którą opuścił ten port), a z którego inni kpią (nie zaatakował żadnej z dużo słabszych eskadr brytyjskich, jakie miał szanse zniszczyć, nie zrealizował większości nakazanych zadań – zaopatrzenia Malty, Egiptu - z ogromną siłą nie dokonał prawie niczego, poza intensywnym uciekaniem). Jego flagowcem był w tym rejsie 118-działowy trójpokładowiec Océan. Bruix poparł zamach stanu generała Bonaparte 9.11.1799. Awansowany do stopnia admirała w marcu 1801. Z powodu choroby (chorował ciężko na gruźlicę) złożył rezygnację. W dniu 15.07.1803 Napoleon mianował go dowódcą flotylli bulońskiej. Od 1804 Generalny Inspektor Wybrzeży Oceanu. Był oficerem Legii Honorowej i (od września 1802) Radcą Stanu. Miał odwagę publicznie odmówić wykonania zbrodniczego rozkazu Napoleona (który 20.07.1804 spowodował bezsensowną śmierć 200-400 żołnierzy i marynarzy z flotylli bulońskiej), co naraziło go na wściekłość Pierwszego Konsula, właśnie przepoczwarzającego się w Cesarza. Dalsze pogorszenie stanu zdrowia zmusiło zresztą Bruixa i tak do rezygnacji ze wszystkich funkcji i powrotu do Paryża, gdzie zmarł 18.03.1805.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Dziękuję za odpowiedź Panie Krzysztofie.
Poprosze o opisanie losów (kariery) Kontr-Admirała Guy`a Pierre de Coëtnemprena de Kersaint`a (26.11.1747 - 24.08.1822).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Guy-Pierre de Coëtnempren (kolejno kawaler, baron i hrabia) de Kersaint urodził się 26.11.1747 w Breście w arystokratycznej rodzinie silnie związanej z morzem. Jego ojciec, Guy-François, pan de Kersaint, kawaler Orderu Św. Ludwika, był wybitnym komandorem marynarki wojennej (zginął na morzu w 1759), a starszy brat, Armand-Guy, hrabia de Kersaint, został w przyszłości (1793) wiceadmirałem, krótko przed śmiercią na gilotynie z rąk jakobinów. Guy-Pierre zaliczał się od 1757 do elewów Królewskiej Szkoły Wojskowej w Paryżu. Wstąpił 6.02.1764 w Breście do królewskiego korpusu gwardii marynarki, jako gardemaryn służył na fregatach Licorne, Biche, Sincére oraz na liniowcach Saint Michel i Solitaire, na gabarach Porteuse i Dorade (na tych ostatnich pełnił funkcję chorążego bez posiadania tego stopnia), w końcu na korwecie Rossignol (w latach 1771-1772). Awansował na chorążego 15.11.1771. W tym stopniu służył w latach 1773-1777 na fluicie Étoile działającej na Oceanie Indyjskim, odznaczył się w 1774 podczas ekspedycji na Borneo przeciwko piratom malajskim. Porucznik od 14.02.1778, dowodził (17.02.1778-26.09.1779) korwetą Favorite, był obecny w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Kawaler Orderu Św. Łazarza z Jerozolimy od 19.09.1778. W latach 1779-1780 porucznik na liniowcu Couronne, od połowy grudnia 1780 do 11 lipca 1781 dowódca fregaty Iphigénie w Rochefort, potem korwety Rossignol, z którą odbył kampanię do Gujany (23.07.1781-30.04.1783), gdzie po odbiciu z rąk Brytyjczyków holenderskich kolonii Demerare, Essequibo i Berbice, pełnił przejściowo funkcję ich gubernatora oraz komodora wszystkich jednostek u tamtejszego wybrzeża. Kawaler Orderu Św. Ludwika od 8.12.1781. Z początkiem maja 1783 objął na Antylach dowództwo fregaty Iphigénie, którą przeprowadził do Brestu, gdzie została wycofana do rezerwy 14.04.1784. Został komandorem 1.05.1786, pełnił funkcje sztabowe w Breście do listopada 1786. Potem, jako dowódca fregaty Dryade, otrzymał misję zawiezienia do Kochinchiny francuskiego ambasadora oraz dokonania pomiarów hydrograficznych w tym rejonie (28.10.1788-26.04.1791). Ożenił się 5.05.1790 w Breście - jego żoną była 23-letnia wówczas Agathe-Françoise Halna du Fretay. Mieli dzieci. Podczas rewolucji podał się do dymisji, został skreślony z listy oficerów marynarki i emigrował z Francji. Służył w armii emigracyjnej książąt. Przebywał kolejno w Aix-la-Chapelle, Maëstricht i Hamburgu. Wrócił do kraju za Konsulatu w 1803, został przyjęty do marynarki 20.08.1803 w stopniu komandora 2 klasy (ze starszeństwem liczonym od 3.05.1798). Członek komisji uzbrojenia flotylli w Breście w lutym 1804, szef spraw wojskowych w Antwerpii od września 1804 do 1812. Kawaler orderu Legii Honorowej od 5.02.1804, oficer Legii Honorowej od 14.06.1804. Baron Cesarstwa od 15.08.1810. Awansowany 1.01.1812 na komandora 1 klasy, od 9.03.1812 prefekt morski Antwerpii. Uczestniczył w obronie tego miasta na początku 1814 (dowódcą udanej obrony, był – ironia losu – hrabia Carnot, w 1793 członek Komitetu Ocalenia Publicznego, „królobójca” i słynny organizator armii rewolucyjnych w okresie 1793-1795). Kersaint zrezygnował ze stanowiska 14.05.1814. Za Restauracji promowany do stopnia kontradmirała 11.06.1814 i zatwierdzony w tej randze podczas Stu Dni Napoleona dekretem z 19.05.1815. Komandor Legii Honorowej od 18.08.1814. Za drugiej Restauracji mianowany 15.08.1815 prefektem Meurthe i Nancy, którą to funkcję pełnił do 14.09.1816. Przeszedł na emeryturę 22.10.1817. Zarządzeniem z 24.12.1818 pozwolono mu nosić rosyjski Order Św. Anny 2 klasy (z diamentami), przyznany w 1815 za troskę, jaką okazywał żołnierzom rosyjskim, gdy był prefektem Nancy. Nagrodzony komandorią Orderu Św. Ludwika 23.08.1820. Zmarł w Suresnes 24.08.1822.
Znakomity i niestrudzony administrator, dzielny żołnierz, nie miał okazji sprawdzić się w funkcji prawdziwego admirała.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach