www.timberships.fora.pl

kgerlach

George Cockburne (Cockburn) urodził się podobno jako nieślubny syn Johna Cockburna. Służył w Royal Navy od lutego 1717/18 w charakterze midszypmena (i na zbliżonych pozycjach). Od połowy marca 1737/38 był porucznikiem na okrętach operujących na Morzu Śródziemnym i wodach krajowych. Awansował 25.03.1741 do stopnia commander wraz z objęciem dowództwa nad 8-działowym slupem Drake u Wysp Normandzkich. Już 11.06.1741 awansował do rangi captain otrzymawszy u wybrzeży Portugalii komendę (zachował ją do maja 1742) nad 20-działową fregatą Gibraltar. W lipcu 1741 uczestniczył w szeregu akcjach odcinających (porywano zakotwiczone w portach jednostki) u atlantyckich wybrzeży Hiszpanii. W maju i czerwcu 1742 dowodził 60-działowcem Medway, atakując w czerwcu 1742 hiszpańskie miasto San Sebastián. Od maja 1752 do września 1753 był jakoby kapitanem 44-działowca Glory, najpierw u wybrzeży Afryki, potem na wodach Jamajki, ale sprawa nie jest całkiem jasna, ponieważ inni uważają, że dowódcą Glory do maja 1753 był John Cockburne. Od września 1753 do stycznia 1755 George Cockburn sprawował komendę and 64-działowcem Yarmouth, wówczas tylko okrętem strażniczym w Sheerness lub Chatham. Od lutego 1755 do maja 1756 dowodził 64-działowcem Nassau we flocie wiceadm. Hawke’a. Mianowano go 29.12.1756 Kontrolerem Marynarki – na tym wpływowym i intratnym stanowisku pozostał do śmierci. Zmarł w lipcu 1770 (podaje się daty 13.07 i 20.07) w Brighthelmstone. Był żonaty z Caroline Forrester, mieli dwie córki.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Daniel Hore (... - 25.06.1762, awans kapitański otrzymał 17.04.1741), Solomon Gideon (... - 03.09.1756, awans kapitański otrzymał 06.09.1740) oraz Sheldrake Laton (... - 22.04.1776, awans kapitański otrzymał 25.08.1741).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Daniel Hore (Hoare) był już tu omawiany, chociaż z minimalnie inną datą (pod względem dnia) otrzymania stopnia komandora.

Solomon Gideon był podobno porucznikiem Royal Navy od września 1706 do końca lutego 1739/40, czyli grubo ponad 30 lat! Jednak nic nie wiadomo, by służył w ogóle od października 1715 do lutego 1733/34 (18 lat!), co każe podejrzewać, że może chodzi jednak o dwie różne osoby tego samego imienia i nazwiska. Okręty, na których zajmował stanowisko porucznika od lutego 1733/34, operowały na wodach portugalskich i krajowych. Awansował 1.03.1739/40 do stopnia commander wraz z objęciem dowództwa (zachował je do kwietnia 1740) nad 8-działowym branderem Blaze. Już 6.09.1740 awansował do rangi captain otrzymawszy komendę (zachował ją do października 1743) nad 54-działowcem Panther. W maju 1741 okręt ten należał do eskorty konwoju lewantyńskiego, docierając 13.05 w pobliże Tagu. Gideona skierowano w czerwcu 1741 na Morze Śródziemne, pod rozkazy wiceadm. Haddocka. Był znany z ekscentryczności, np. cechował się niezachwianą odwagą, ale z lekceważeniem podstawowych wymogów bezpieczeństwa. Poza tym, jak to eufemistycznie określił Charnock, nie uznawał za potrzebne być hamowanym przez pospolite reguły. W grudniu 1741 znajdował się w składzie floty Haddocka w Gibraltarze. W kwietniu 1742 operował pod Riwierą we flocie kadm. Lestocka. W czerwcu 1742 krążył między Livorno, Korsyką a Elbą. W lipcu i sierpniu 1742 działał pod Neapolem w eskadrze komodora Martina, która – już o tym pisałem - miała za zadanie wybić z głowy burbońskiemu władcy tego państwa pomysł przyłączenia się do anty-brytyjskiej koalicji hiszpańsko-francuskiej. Martin dał 19.08.1742 królowi Karolowi pół godziny na pełne podporządkowanie się żądaniom, grożąc w razie odmowy zbombardowaniem miasta (a pałac króla znajdował się tuż przy brzegu). Monarcha musiał ulec, co było wielkim sukcesem Royal Navy, ale w przyszłości zemściło się złymi stosunkami z Hiszpanią, kiedy tenże władca zasiadł w 1759 na hiszpańskim tronie jako Karol III. Gideon należał do nielicznych oficerów, jacy zeszli wtedy na ląd. Od listopada do grudnia 1743 był tymczasowo kapitanem 80-działowca Chichester w Anglii. Od grudnia 1743 do października 1745 dowodził 80-działowcem Shrewsbury, w 1744 w składzie floty adm. Norrisa na kanale La Manche, w marcu-kwietniu 1744 osłaniającej na tych wodach konwój udający się dalej do Lizbony i na Morze Śródziemne. W maju 1745 Shrewsbury stał na Spithead. Solomon Gideon został przeniesiony 21.06.1756 (lub już w 1755) na listę oficerów spensjonowanych, wraz z awansem na kontradmirała. Zmarł 3.09.1756.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Sheldrake Laton urodził się około 1711. Zaczął służbę w Royal Navy 7.03.1726/27 jako „ochotnik z rozkazu”, od maja 1728 zajmował stanowiska midszypmena i podobne. Zdał egzamin na porucznika marynarki 12.09.1733. Był oficerem od marca 1733/34 na okrętach operujących na wodach portugalskich i krajowych, w tym na flagowcach Floty Kanału. Dzięki temu awansował 25.08.1741 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do października 1741) nad 20-działową małą fregatą Flamborough. Od sierpnia 1742 do października 1743 dowodził 20-działową małą fregatą Bideford (Biddeford); w marcu 1743/44 krążył wraz z innymi lekkimi jednostkami między Bilbao a Saint Jean de Luz. W czerwcu 1743 jego fregata została wysłana w eskadrze komodora Bynga ku atlantyckiemu wybrzeżu Francji, gdzie miała kontrolować obszar między Belle Ile a ujściem Żyrondy. W październiku 1743 Laton patrolował wybrane akweny kanału La Manche. Od września 1745 do października 1747 był w porcie kapitanem wyposażanego do służby 90-działowca Barfleur. Sheldrake Laton został przeniesiony 21.07.1756 na listę oficerów spensjonowanych, wraz z awansem na kontradmirała. Mieszkał w Norfolk, gdzie zmarł 22.04.1776.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: James Compton (... - 24.08.1775, awans kapitański otrzymał 13.12.1734), Charles Drummond (... - 18.12.1771, awans kapitański otrzymał 12.01.1735/36) oraz James Lloyd (... - 08.02.1761, awans kapitański otrzymał 30.08.1739).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Compton był porucznikiem Royal Navy od września 1726. Zajmował takie stanowisko do maja 1733 na różnych okrętach operujących na wodach krajowych, w Indiach Zachodnich i na Morzu Śródziemnym. Awansował 9.05.1733 do stopnia commander wraz z objęciem dowództwa (zachował je do grudnia 1734) nad 8-działowym slupem Drake na Morzu Śródziemnym. Awansował 13.12.1734 do rangi captain otrzymawszy komendę (zachował ją do grudnia 1738) nad 20-działową fregatą Seahorse, wysłaną do Wirginii. Od czerwca 1739 do czerwca 1740 dowodził 50-działowcem Oxford, działającym we flocie kadm/wiceadm. Haddocka na Morzu Śródziemnym. Zdobył hiszpański żaglowiec korsarski 9.08.1739. W 1740 został odesłany przez Haddocka (z trzema innymi żaglowcami) do patrolowania wybrzeży Katalonii, w maju krążył między Katalonią a Majorką. Od czerwca do lipca 1740 był przejściowo kapitanem 50-działowca Assistance. Od kwietnia 1741 do kwietnia 1743 sprawował komendę nad 70-działowcem Lennox (Lenox), od czerwca 1741 we flocie adm. Norrisa na kanale La Manche, z końcem 1741 skierowany znów na Morze Śródziemne (w eskadrze komodora Lestocka wszedł 1.01.1741/42 do Gibraltaru). W kwietniu 1742 jego okręt należał do floty kadm. Lestocka u Riwiery, pod koniec kwietnia 1742 odszedł ku brzegom Langwedocji. Compton w kwietniu 1743 (6.04.1743 czy 15.04.1743) zaakceptował stanowisko nadzwyczajnego komisarza marynarki, obarczonego organizacją służby transportowej. Od 13.06.1746 do 9.01.1748 był stałym komisarzem marynarki w Chatham. Jak najbardziej żył wówczas (i prowadził rozległą korespondencję), więc nie wiem skąd wzięła się wersja ze strony Threedecks, że zmarł już w 1746. Poniewczasie zorientował się, że przejście w 1743 r. do służby cywilnej (tak traktowano posady komisarzy marynarki) było w jego przypadku błędem. Kiedy decydował się przyjąć to bardzo dobrze płatne stanowisko, wizja otrzymania rangi kontradmiralskiej wydawała mu się tak odległa i niepewna, że nie warta rozważania. Poza tym nie sądził, że coś przeszkodzi dalszym awansom. Tymczasem admiralicja stała na stanowisku, że jak ktoś podczas wojny przechodzi ze służby czynnej do cywilnej, to automatycznie kończy karierę w Royal Navy. Kiedy więc w lipcu 1747 James Compton zorientował się, że przestał przesuwać się w górę drabinki starszeństwa na liście komandorów, czuł się ostro pokrzywdzony. Korzystał nawet z nacisków parlamentarnych, aby wymusić na lordach komisarzach przyznanie mu rangi kontradmirała, ale admiralicja pozostała niewzruszona. W 1754 czy 1755 został spensjonowany (z dobrą pensją 400 funtów rocznie) jako komisarz marynarki. Z nieznanych powodów popełnił w 1775 w Hampton samobójstwo, podcinając sobie gardło.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles Drummond urodził się ok. 1680 (przybliżona data ślubu jego rodziców, Jamesa Drummond i Isabelli Murray). W latach 1694-1704 żeglował w marynarce handlowej, ale rodzina Drummond była w Szkocji bardzo wpływowa i wielce rozgałęziona, więc wątpię, by chodziło o zwykłego marynarza. Zdał egzamin na porucznika marynarki wojennej 14.07.1708. Zajmował to stanowisko od maja 1711 na wielu jednostkach rozmaitych kategorii, operujących na kanale La Manche, Atlantyku, w Indiach Zachodnich, na Morzu Śródziemnym, wodach Nowej Fundlandii, u wybrzeży Wirginii, Afryki. Pływał więc w charakterze oficera na prawie wszystkich akwenach odwiedzanych wówczas przez żaglowce Royal Navy. Awansował 2.11.1732 do stopnia commander wraz z objęciem dowództwa (zachował je do września 1735 czy stycznia 1736) nad 8/6-działowym slupem Hawk na Morzu Północnym, kanale La Manche i Morzu Irlandzkim. Awansował 12.01.1735/36 do rangi captain otrzymawszy komendę (zachował ją do września 1741) nad 20-działową fregatą Lowestoffe (Lowestoft), skierowaną na Wyspy Podwietrzne, gdzie działała przez kilka lat (Drummond wrócił do Anglii dopiero w 1741). Od maja 1742 do maja 1745 był kapitanem 80-działowca Cambridge na Morzu Śródziemnym. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44, ścierając się z przeciwnikiem, ale z dużej odległości – wynikało to ze sprzeczności w rozkazach - Cambridge znajdował się na jednej z czołowych pozycji w tylnej straży floty brytyjskiej i zgodnie z rozkazem ataku powinien był podejść do wroga jak najbliżej, ale zgodnie z regulaminem miał zakaz opuszczania linii bojowej, która przez złośliwe kunktatorstwo wiceadm. Lestocka w tej części bardzo odchylała się od szyku floty francusko-hiszpańskiej. Drummonda spensjonowano 21.07.1747 z awansem na kontradmirała. Zmarł u schyłku 1771.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

James Lloyd był od 13.05.1720 porucznikiem na okrętach operujących na Morzu Śródziemnym, Bałtyku, wodach krajowych. Awansował 31.12.1729 do stopnia commander wraz z objęciem dowództwa (zachował je do lipca 1735) nad 10-działowym slupem (o takielunku snowa) Happy, na którym w latach 1730-1733 prowadził badania hydrograficzne w Indiach Zachodnich, a w 1734 u wybrzeży Południowej Karoliny. Awansował 30.08.1739 do rangi captain otrzymawszy komendę (zachował ją do września 1742) nad 50-działowcem Winchester, służącym najpierw na wodach krajowych, w październiku 1739 na zachodnich podejściach do kanału La Manche; w 1741 osłaniał konwój idący do Wirginii, od początków 1742 był na Morzu Śródziemnym (dotarł do Gibraltaru 1.01.1741/42 w składzie zespołu komodora Lestocka). W czerwcu 1742 krążył między Livorno, Korsyką a Elbą. Od września 1742 do listopada 1744 James Lloyd dowodził na tym morzu 70-działowcem Nassau i brał udział w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44. Dowódcy trzech czołowych okrętów w całej linii brytyjskiej, w tym Lloyd, nie zbliżyli się w ogóle do nieprzyjacielskiego szyku, świadomie łamiąc rozkaz. Tłumaczyli później, że widząc rozciągającą się daleko w przód straż przednią Francuzów (szefa eskadry Gabareta) musieli pozostać w pozycji uniemożliwiającej jej, po dokonaniu zwrotu na północ, wzięcie Anglików w kleszcze. Wielu uważa, że taka próba naprawdę miała później miejsce, a rozumna inicjatywa komandorów Thomasa Coopera, Temple’a Westa i Jamesa Lloyda jej zapobiegła. Od listopada 1744 do lutego 1745/46 Lloyd był kapitanem 80-działowca Boyne, nadal na Morzu Śródziemnym. Od sierpnia 1745 do lutego 1745/46 należał do eskadry wiceadm. Medleya odesłanej przez wiceadm. Rowleya spod Kartageny do Cieśniny Gibraltarskiej. Oskarżony przez adm. Lestocka za zachowanie w bitwie pod Tulonem, stanął 13.11.1746 przed sądem wojennym w Deptford; nie bronił się w ogóle, uważając słuszność swoich manewrów za absolutnie oczywistą i został zdymisjonowany, ale 4.11.1747 przywrócony do służby (przez radę królewską). Mianowano go 9.12.1747 kapitanem szpitala w Greenwich. Od 1754 był gubernatorem tego szpitala. Zmarł 8.02.1761.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Robert Allen (... - 14.09.1749, awans kapitański otrzymał 08.05.1740), George Balchen (... - 18.12.1745, awans kapitański otrzymał 12.09.1740) oraz Thomas Limeburner (... - 17.02.1749, awans kapitański otrzymał 11.07.1740).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Allen urodził się około 1675 lub w 1689. Był drugim synem komandora Williama Allena, który zginął w walce na morzu w 1696. Robert Allen w chwili śmierci ojca był na dowodzonym przez niego okręcie 40-działowym Bonadventure (Bonaventure). Egzamin na porucznika marynarki zdał 1.03.1696/97. Służył jako porucznik od kwietnia 1705 przez ponad 35 lat! W tym czasie pływał w rejonie Indii Zachodnich, na wodach krajowych, amerykańskich, Morzu Północnym, Morzu Śródziemnym, u wybrzeży Portugalii, na kanale La Manche. Awansował 8.05.1740 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do września 1740) nad 20-działową fregatą Bideford (Biddeford) na Morzu Północnym. Od września 1740 do lutego 1740/41 dowodził 54-działowcem Rochester. Od lutego 1740/41 do kwietnia 1742 był kapitanem 100-działowca Royal Sovereign we flocie adm. Norrisa na kanale La Manche. W kwietniu 1742 został przerzucony do dowodzenia jachtami królewskimi. Od kwietnia 1742 do lutego 1743/44 sprawował komendę nad 8-działowym jachtem Charlotte (Princess Charlotte), a od lutego 1743/44 do września 1745 nad 8-działowym jachtem Mary. We wrześniu 1745 objął na krótko dowództwo 80-działowca Somerset. Od listopada 1745 do lipca 1751 był znów kapitanem 8-działowego jachtu Mary. Zmarł w 1752.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Balchen urodził się w 1717. Jego rodzicami byli John Balchen (od 1697 kmdr, od 1728 kadm., od 1743 adm., od 1744 rycerz, który zginął w sztormie na morzu w 1744) i Susannah Apreece (Aprice). George Balchen miał więc zapewnioną stałą i potężną protekcję, rzecz kluczową dla awansów. Porucznik od 1735 (osiemnastolatek!) służył na okrętach pełniących aktywną służbę na różnych wodach, a już 17.12.1739 (będąc oficerem flagowca na Morzu Śródziemnym) awansował do stopnia commander obejmując dowództwo 8-działowego brandera/slupa Mercury operującego na Morzu Śródziemnym. Oczywiście tak ustosunkowany młody człowiek nie mógł długo pozostawać w mizernej randze młodszego dowódcy, więc już 12.09.1740 awansował do stopnia captain wraz z objęciem komendy (zachował ją do listopada 1740) nad 20-działową fregatą Greyhound na tych samych wodach. Od stycznia 1740/41 do listopada 1744 był kapitanem 44-działowca Folkestone (Folkstone), cały czas na Morzu Śródziemnym. Jego okręt wchodząc w skład zespołu obserwacyjnego komandora Barnetta uczestniczył w „omyłkowym” nocnym starciu z francuską eskadrą komandora Caylusa 24/25.07.1741 w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej. W grudniu 1741 należał nadal do floty wiceadm. Haddocka. Na początku 1742 operował pod Genuą i Marsylią, docierając pod Port Mahon 26.03.1742. W kwietniu 1742 był z głównymi siłami kadm. Lestocka pod Riwierą. W czerwcu 1742 czyszczono mu dno w Port Mahon. W lecie 1742 działał pod Livorno. W grudniu 1743 wyposażano ten żaglowiec i czyszczono w Port Mahon. W sierpniu 1744 należał do floty wiceadm. Rowleya, w październiku 1744 został odesłany w eskorcie konwoju z Morza Śródziemnego do Anglii. Od listopada 1744 George Balchen dowodził 60-działowcem Pembroke, należącym do Eskadry Zachodniej (operującej na kanale La Manche). W sierpniu 1745 wysłano go do Indii Zachodnich w eskadrze wiceadm. Isaaca Townsenda (eskadra wyszła z Gibraltaru 2.08.1745, dotarła na Martynikę 3.10, rozbiła konwój francuski 31.10), ale nieoczekiwanie zmarł tam już 18.12.1745, w wieku zaledwie 28 lat.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Limeburner urodził się w 1696. Jego rodzicami byli Thomas i Elizabeth Limeburner. Zdał egzamin na porucznika marynarki 1.05.1718. Służył w tym stopniu od maja 1720 na okrętach operujących na Morzu Śródziemnym i wodach krajowych. Ożenił się przed 1730 z Elizabeth Osmond Lee. Mieli córki, z których portret jednej, urodzonej w 1731, namalował słynny malarz Joshua Reynolds, co uczyniło ją nieśmiertelną. Thomas Limeburner awansował 13.06.1740 do stopnia commander wraz z objęciem dowództwa (zachował je tylko do lipca 1740) nad 8-działowym slupem (o takielunku kecza) Shark na wodach krajowych. Dzięki protekcji przyszłego lorda Bath awansował 11.07.1740 do rangi captain otrzymawszy komendę (zachował ją do maja 1741) nad 20-działową fregatą Seahorse, na której pożeglował w eskadrze kadm. Ogle do Indii Zachodnich, gdzie dotarto w listopadzie 1740. Od maja do października 1741 dowodził tam 40-działowcem Torrington. Od października 1741 do czerwca 1743 był kapitanem 50-działowca Hampshire, w 1742 operował na wodach Zatoki Biskajskiej, pochwycił hiszpańskie żaglowce korsarskie 22.01.1741/42 i 9.04.1742. Od lutego 1743/44 do września 1745 sprawował komendę nad 8-działowym jachtem królewskim Charlotte (Princess Charlotte). Od września do listopada 1745 dowodził 70-działowcem Buckingham tuż przed jego rozbiórką. Od listopada do grudnia 1745 znów był kapitanem 8-działowego jachtu Charlotte (przez miesiąc), od grudnia 1745 do grudnia 1750 sprawował komendę nad 6-działowym jachtem królewskim Fubbs. Zmarł 9.12.1750.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Charles Powlett (... - 04.04.1762, awans kapitański otrzymał 10.10.1743) oraz Charles Catford (... - 24.09.1756, awans kapitański otrzymał 12.10.1743).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Powlett (Powlet) urodził się około 1711. Służył w Royal Navy najpóźniej od schyłku marca 1728. Zdał egzamin na porucznika 6.05.1734, otrzymał ten stopień w 1735. Awansował 22.10.1741 do rangi commander. W grudniu 1742 albo czerwcu 1743 otrzymał dowództwo (zachował je do października 1743) nad 8-działowym branderem Aetna na wodach krajowych. Awansował 10.10.1743 do stopnia captain otrzymując komendę (do sierpnia 1748) nad 20-działową małą fregatą Bideford (Biddeford), wysłaną 29.01.1744 do Indii Zachodnich. W latach 1744-1747 operował w składzie eskadry Jamajki. Od sierpnia 1748 do początku marca 1748/49 był kapitanem 60-działowca Tilbury w eskadrze kadm. Knowlesa. W sierpniu 1748 Knowles dowiedział się, że hiszpańska „srebrna flota” ma niedługo dotrzeć do Hawany z Veracruz, więc wyszedł ze swoją eskadrą z Jamajki, aby te żaglowce przechwycić. Przez ponad miesiąc patrolował wody między Ławicą Tortuga (nieco na zachód od Florydy) a Cabo de San Antonio (zachodni kraniec Kuby), czasem sięgając nawet do Cabo Catoche po drugiej stronie Cieśniny Jukatańskiej. Hiszpański dowódca floty osłonowej (wiceadm. Reggio) wyszedł z Hawany i obie eskadry spotkały się niedaleko tego portu 1.10.1748. Przeciwnicy mieli równe siły w okrętach i działach, ale Hiszpanie podobno znacznie przeważali pod względem ludzi. Knowles nie zdecydował się na energiczny atak, mimo zajmowania pozycji po nawietrznej. Kiedy w końcu doszło jednak do zaciętej walki (Tilbury prowadził linię brytyjską), nie wszystkie brytyjskie liniowce mogły w niej początkowo brać udział. Ostatecznie Hiszpanie, którzy wycofali się do Hawany, stracili dwa okręty – jeden zdobyty przez Brytyjczyków oraz jeden, który wszedł na brzeg i został przez obrońców wysadzony w powietrze. Do przechwycenia „srebrnej floty” nie doszło, a wtedy trwały już wstępne rozmowy pokojowe między obu państwami. Manewry w bitwie angielskiego admirała i jego podkomendnych stały się przedmiotem zawziętych polemik, oskarżeń i rozpraw. Knowles nie zażądał sądu wojennego nad Powlettem, ale skierował pod jego adresem tyle zarzutów, że i tak doszło do rozprawy. Charnock nazwał zarzuty kontradmirała insynuacjami i stwierdził, że Powlett został całkowicie oczyszczony. Albo nie był dobrze poinformowany w tej materii, albo kłamał. Powlett na początku bitwy otworzył ogień – wbrew otrzymanym wcześniej rozkazom – ze zbyt dużej odległości, zmuszając Knowlesa do ataku w niekorzystnej sytuacji; potem zignorował rozkaz zbliżenia się do nieprzyjaciela (podobno nie dostrzegł sygnału); następnie na kategoryczny rozkaz imienny zmniejszenia odległości walki nadal się nie ruszył – jakoby nie zrozumiawszy sygnału. Coś w tym mogło być, ponieważ w pewnej fazie walki Tilbury znalazł się jednak burta w burtę z okrętem przeciwnika, więc nie chodziło o brak odwagi. Sąd wojenny w większości uniewinnił Powletta, ale wcale nie tak „most honourably” jak chciałby Charnock – zarzucił mu zaniedbanie, ponieważ nie zrozumiawszy sygnału komandor mógł spokojnie (w panujących warunkach) wysłać łódź na okręt flagowy z prośbą o wyjaśnienie. Dlatego wcale nie zaskakuje, że Powlett nigdy już nie otrzymał żadnego dowództwa. Charnock opowiedział anegdotę, jak to w 1756, gdy hrabia Temple opuszczał admiralicję, Powlet został mianowany dowódcą wprowadzanego właśnie do służby 84-działowca Royal William, ale gdy dotarł do Portsmouth okazało się, że żadne mianowanie na niego nie czeka, bo tymczasem byli koledzy hrabiego Temple z admiralicji zrobili z tego wakat dla własnych przyjaciół. Taka rzecz nie byłaby niczym niezwykłym, ale tej opowieści daleko do ścisłości – Richard Grenville, hrabia Temple, pod koniec 1756 obejmował urząd Pierwszego Lorda Admiralicji, a nie z niej odchodził! W każdym razie Charles Powlett po marcu 1748/49 nigdy na morzu już nie dowodził, a zajmował się w Winchester rekrutacją do marynarki wojennej. Zmarł 4.04.1762.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles Catford zaczął służyć w Royal Navy najpóźniej we wrześniu 1714. Zdał egzamin na porucznika 18.01.1724/25, otrzymał ten stopień w 1727. Awansował 5.02.1740/41 do rangi commander otrzymując dowództwo (zachował je do sierpnia 1743) nad 8-działowym slupem Deptford Prize (Deptford’s Prize) operującym na kanale La Manche. Awansował 12.10.1743 (albo dwa dni później) do stopnia captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do czerwca 1745) nad 20-działową małą fregatą Lyme, wysłaną na Wyspy Podwietrzne pod komendę komodora Knowlesa. Od czerwca do października 1745 albo od grudnia 1745 do czerwca 1746 dowodził 44-działowcem Lynn w rejonie Wysp Podwietrznych i/lub podczas remontu jednostki w Chatham. Od stycznia do maja 1753 był kapitanem 70-działowca Berwick, wtedy tylko okrętu strażniczego w Portsmouth. Od maja 1753 sprawował komendę nad 70-działowcem Captain, początkowo też okrętem strażniczym w Portsmouth, jednak pod koniec 1754 wyposażonym do służby na kanale La Manche. W marcu 1755 Captain dołączył do floty wiceadm. Hawke’a, a 6.04.1756 podążył na Morze Śródziemne w składzie eskadry wiceadm. Johna Bynga. Doszło do słynnej bitwy pod Minorką 20.05.1756, w trakcie której Captain aktywnie walczył i poniósł spore straty. Na początku lipca 1756 adm. Byng został pozbawiony komendy i odesłany do Anglii. Zastąpił go wiceadm. Hawke. Catforda wezwano do kraju, jako świadka na procesie Bynga, jednak zanim jego okręt dopłynął nawet do Gibraltaru, komandor zmarł 24.09.1756.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach