www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: John Toller (... - 08.05.1747, awans kapitański otrzymał 20.11.1728) oraz Robert Fytche (... - 06.10.1740, awans kapitański otrzymał 10.05.1731).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Toller (Tollar) zaczął służyć w Royal Navy w 1696 jako ochotnik. Od października 1703 był porucznikiem na okrętach operujących na Morzu Śródziemnym, kanale La Manche, Atlantyku, Morzu Północnym, Bałtyku, wodach Nowej Fundlandii; walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704, został wzięty do francuskiej niewoli 26.10.1709. Awansował 18.05.1719 do stopnia commander otrzymując dowództwo (zachował je do września 1724) 10-działowego slupa Trial, w 1719 na wodach angielskich, w latach 1722-24 na placówce w Gibraltarze. Od czerwca 1726 do listopada 1728 dowodził 6-działowym moździerzowcem Thunder na Morzu Śródziemnym. Awansował 20.11.1728 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją wg niektórych do lutego 1730/31, nie wszyscy się z tym zgadzają) nad 40-działowcem Pearl. Od maja 1733 do lipca 1736 ponownie był kapitanem tego samego okrętu na Wyspach Podwietrznych (chociaż w obu ostatnich przypadkach Winfield pisze o Johnie Trotterze). Od czerwca 1739 do 1742 (lub do czerwca 1743) dowodził 60-działowcem Warwick, od 1740 we flocie kadm./wiceadm. Haddocka na Morzu Śródziemnym; w lutym 1739/40 był w wydzielonym zespole kadm. Ogle pilnującym Kadyksu, potem patrolował u wybrzeży Katalonii, w maju 1740 wrócił pod Port Mahon, odtąd operował w składzie głównych sił Haddocka - w kwietniu 1741 nadal pod Port Mahon, w maju 1741 pod Kadyksem, w grudniu 1741 w Gibraltarze, skąd wrócił wtedy na Morze Śródziemne. W kwietniu 1742 Warwick należał do floty kadm. Lestocka pod Riwierą, pod koniec miesiąca został odesłany w małym zespole pod Tulon, w kwietniu 1742 oddelegowano go na Adriatyk. John Toller zastrzelił się w Anglii 8.05.1747.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Robert Fytche (Fitche) zaczął służyć w Royal Navy od marca 1717/18 jako ochotnik. Od marca 1719/20 zajmował pozycję midszypmena. Zdał egzamin na porucznika marynarki 24.05.1723. Zajmował takie stanowisko od kwietnia 1727 na okrętach operujących na wodach Anglii i Nowej Fundlandii. Awansował 24.06.1730 do stopnia commander otrzymując na kilka dni dowództwo 8-działowego slupa Spence. Awansował 10.05.1731 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do września 1731) nad 40-działowcem Torrington, kotwiczącym na Downs. Od stycznia 1731/32 do lutego 1734/35 dowodził 20-działową małą fregatą Sheerness. Wysłano go w 1732 na Nową Fundlandię; w latach 1733-1734 operował na Morzu Śródziemnym. Od grudnia 1739 był kapitanem 54-działowca Ruby na wodach Kanału Bristolskiego. Popełnił samobójstwo 6.10.1740 – zastrzelił się lub (mniej prawdopodobne) wyskoczył za burtę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Samuel Faulknor (... - 11.10.1744, awans kapitański otrzymał 26.05.1736), James Cusack (Cuzack) (... - 10.01.1741, awans kapitański otrzymał 13.11.1739) oraz Augustus Fitzroy (... - 24.05.1741, awans kapitański otrzymał 02.11.1736).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Samuel Faulknor (Faulkner) urodził się około 1695. Pochodził ze znanej rodziny w Northampton, która dała Royal Navy wielu oficerów. Komandorem był też jego ojciec, William Faulknor. Samuel Faulknor we wrześniu 1716 został porucznikiem marynarki i służył na okrętach operujących u wybrzeży Wirginii, na Bałtyku, na Morzu Śródziemnym, w Indiach Zachodnich, na wodach krajowych, na Tagu. Ożenił się najpóźniej w 1718. On i jego żona Frances (Funny) mieli wiele dzieci, w tym kilku synów, którzy z czasem też trafili do Royal Navy. Samuel Faulknor awansował 18.04.1735 do stopnia commander otrzymując dowództwo 8-działowego brandera Griffin we flocie adm. Norrisa na Tagu. Awansował 26.05.1736 do rangi captain wraz z otrzymaniem stanowiska (zachował go do maja 1737) drugiego kapitana 100-działowca Britannia, jednostki flagowej Norrisa. Od czerwca 1739 do kwietnia 1740 był drugim kapitanem 90-działowca Namur, kolejnego flagowca Norrisa, ale teraz już na wodach krajowych. Od kwietnia 1740 służył jako drugi kapitan następnego okrętu flagowego Norrisa, 100-działowca Victory. W grudniu 1741 został pierwszym kapitanem tego trójpokładowca, który w 1744 stał się jednostką flagową adm. Balchena, powołanego z początkiem czerwca 1744 z powrotem do służby w związku z kryzysem politycznym i brakiem admirałów wystarczająco doświadczonych w dowodzeniu wielkimi zespołami. Balchen przejął naczelne dowództwo Floty Kanału i potem dowodził wyprawą wysłaną 28.07.1744 z St. Helen’s do Lizbony (stał tam brytyjski konwój zablokowany przez Francuzów), podczas której odrzucono (sierpień/wrzesień 1744) do Kadyksu francuską eskadrę blokującą kadm. Rochambeau oraz doprowadzono bezpiecznie konwój do Gibraltaru. Po krążeniu u wybrzeży Portugalii i Galicji do 28.09 (podczas którego Brytyjczycy zdobyli sześć bogato wyładowanych francuskich statków zachodnioindyjskich) oraz wejściu na wody Zatoki Biskajskiej 30.09, flota Balchena została w okolicach Ouessant ogarnięta 3.10.1744 gwałtownym sztormem i rozproszona. Ostatecznie do 10.10 wszystkie okręty zawinęły bezpiecznie do Plymouth albo do Portsmouth, poza flagowcem. Victory zniknął z całą załogą (ponad 1100 ludzi), w tym oczywiście Samuelem Faulknorem. W związku z tym nie ma pewności ani co do dokładnej daty ich śmierci (między 4 a 11.10.1744), ani miejsca. W czasach Charnocka dość powszechnie przyjmowano, że stało się to 4.10 koło Guernsey. Potem zakładano zwykle, że okręt został rozbity 5.10.1744 na skałach Casquets w pobliżu Alderney, ale w 2008 odkryto jego wrak leżący około 100 km dalej na zachód, na dnie szerokiego wejścia do kanału La Manche, pod otwartymi wodami.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

James Cusack (Cuzack) był od maja 1720 porucznikiem na okrętach Royal Navy operujących na wodach krajowych, wschodnim Atlantyku, Bałtyku, wodach Nowej Fundlandii, Morzu Śródziemnym. Awansował 3.06.1734 do stopnia commander otrzymując dowództwo (zachował je do listopada 1737) 8-działowego slupa Bonetta działającego na Morzu Śródziemnym u wybrzeży berberyjskich. Awansował 13.11.1739 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do kwietnia 1741) nad 40-działowcem Ludlow Castle, dołączonym wkrótce do floty wiceadm. Vernona w Indiach Zachodnich. W tym charakterze Cusack brał udział w ostatecznie nieudanej – mimo początkowych sukcesów - operacji przeciwko Cartagenie od marca 1740/41 do kwietnia/maja 1741. Od kwietnia 1741 był kapitanem 50-działowca Litchfield (Lichfield), nadal w Indiach Zachodnich, bazując na Jamajce. W sierpniu 1742 dowodził w małej ekspedycji (wyszła z Port Royal 13.08, dotarła do celu 23.08), która anektowała wyspę Roatan w Zatoce Honduraskiej, wysadzając tam żołnierzy, inżynierów, osadników, zapasy, amunicję i narzędzia. James Cuzack doglądał zakładania kolonii, budowy dwóch fortów, wykrył i stłumił spisek. Wrócił na Jamajkę, zachorował i zmarł tam 19.07.1743.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Augustus Fitzroy był – jak ujawnia nazwisko – potomkiem nieślubnego syna królewskiego. W tym wypadku chodziło o jego dziadka, pierwszego księcia (diuka, ściśle biorąc) Grafton. Tenże dziadek, Henry FitzRoy, to syn króla Karola II. Natomiast Augustus Fitzroy był trzecim synem (drugim z tych, którzy przeżyli dzieciństwo) drugiego księcia Grafton, Charlesa Fitzroy i jego żony, Henrietty Somerset. Urodził się 16.10.1716. Uczył się w Eton w 1728. Wcześnie wybrał służbę w Royal Navy, ale przede wszystkim słynął z afer miłosnych. Już w 1733 (w wieku 17 lat) próbował się ożenić, ale jego ojciec nie dopuścił do tego. Kiedy w tym samym roku okręt, na którym był Fitzroy, zawinął do Nowego Jorku, wysoka pozycja społeczna lorda (w Anglii i Francji potomkowie nieślubnych dzieci króla należeli do najwyższej arystokracji, podobnie jak same kochanki czy kochankowie - zgodnie z upodobaniami władcy z Bożej Łaski) skłoniła gubernatora, Williama Cosby, do oddania mu za żonę swojej córki, Elizabeth – para pobrała się w marcu 1733/34. Mieli synów (jeden odziedziczył potem tytuł diuka Grafton po dziadku, był pierwszym ministrem, drugi - generałem), co nie przeszkodziło, aby Augustus Fitzroy wdał się w aferę miłosną z mężatką i dał się przyłapać in flagranti, co dla kobiety skończyło się rozwodem i ucieczką do Francji, a dla młodego lorda niezwykle wysokim odszkodowaniem (pewno zapłacił i tak tatuś). Fitzroy został porucznikiem marynarki w 1734 lub 1735. Służył na tym stanowisku wyłącznie na Tagu, gdzie oczywiście – jako wielkiemu panu – zaproponowano pełnienie obowiązków na flagowcu, u boku adm. Norrisa. Błyskawicznie też awansował, ponieważ już 2.11.1736 dostał rangę captain wraz z komendą (zachował ją do lutego 1739/40) nad 40-działowcem Eltham – w wieku 20 lat! Jak widać, bardzo pożytecznie było mieć w rodzinie osoby puszczające się, ważne tylko by wiedziały, komu się nadstawiać. Nie ma to jak szlachetni przodkowie i błękitna krew. Wpływy ojca spowodowały też, że Augustus Fitzroy został w lutym 1738/39 „wybrany” parlamentarzystą. Od lutego 1739/40 był kapitanem 70-działowa Orford. Brał udział w zdobyciu 8.04.1740 koło przylądka Finisterre hiszpańskiego70-działowca Princesa, co skończyło się awanturą, ponieważ jego okręt zasłużył się w walce najmniej, a Fitzroy zebrał początkowo wszystkie zaszczyty. Od lipca do września 1740 patrolował we flocie adm. Norrisa pod Ferrol. Skierowano 26.10.1740 do Indii Zachodnich w składzie ekspedycji kadm. Ogle’a (okręty rzuciły kotwice koło Barbadosu 19.12.1740). Orford uczestniczył w „omyłkowym” starciu z eskortą francuskiego konwoju pod koniec grudnia 1740 koło Hispanioli oraz w ostatecznie nieudanej – mimo początkowych sukcesów - operacji przeciwko Cartagenie od marca 1740/41 do kwietnia/maja 1741. Flota Vernona w większości dotarła do Jamajki 19.04.1741. Natomiast lord Augustus Fitzroy zmarł 24.05.1741 na Jamajce po kilku dniach chorowania na żółtą febrę, malarię czy coś podobnego.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: William Boys (... - 04.03.1774, awans kapitański otrzymał 25.06.1743), Richard Collins (... - 09.11.1779 , awans kapitański otrzymał 07.07.1744) oraz Richard Tiddeman (... - 07.10.1762 , awans kapitański otrzymał 09.03.1744/45).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Boys (Boyce) urodził się 25.06.1700 w Deal. Jego rodzicami byli William Boys i Jane Laurence. Służył w Royal Navy od około 1715, w 1717 miał pozycję midszypmena. Po zakończeniu wojny z Hiszpanią w 1720 zatrudnił się w marynarce handlowej. W 1725 był drugim porucznikiem na statku Luxborough Galley (wbrew nazwie zwykłym trójmasztowcu żaglowym, nie galerze) należącym do osławionej Kompanii Mórz Południowych, realizującym rejsy po szeroko znanym „trójkącie”, czyli z Anglii do Afryki z towarami poszukiwanym przez Afrykanów, z niewolnikami do Ameryki Środkowej, a stamtąd z towarami kolonialnymi do Anglii, uzyskując gigantyczne zyski kosztem zniewalanych i zabijanych Murzynów. Luxborough Galley wyszedł z Londynu w październiku 1725, dostarczył „ładunek” czarnych niewolników (z których 200 zmarło po drodze na ospę) i w ostatni rejs wyruszył z Jamajki 23 czerwca 1727 z ładowniami pełnymi rumu i cukru. Dwa dni później, gdy żaglowiec przemierzał Atlantyk, został zaprószony ogień w ładowni, zaś powstałego pożaru nie udało się stłumić. Jednostka eksplodowała, a w naprędce spuszczonym jolu (o długości 4,9 m, szerokości 1,6 m i głębokości 0,7 m) znalazło się 23 ludzi, w tym Boys, pozbawionych jedzenia, picia, masztu, żagli i kompasu, będąc około 300 mil od najbliższego lądu; na statku zginęło 17 ludzi, na łodzi zmarło z głodu i wyczerpania kolejnych 17, sześciu (w tym Boys) przeżyło do spotkania ze statkiem rybackim, ostatecznie uratowało się tylko pięciu. Boys wylądował na Nowej Fundlandii. Ta epopeja trwającego 13 dni rejsu otwartej łodzi wzbudziła wielkie zainteresowanie już wtedy i cieszyła się nim przez następne wieki głównie z uwagi na kanibalizm, który musieli uprawiać rozbitkowie, by przeżyć (była nawet mowa o rzucaniu losów, kto ma być zjedzony, ale w interesie ocalonych leżało zaprzeczanie tej wersji). William Boys wrócił do marynarki wojennej, od czerwca 1728 do maja 1734 zajmował na różnych okrętach stanowiska midszypmena i równorzędne (starszy marynarz, pomocnik nawigatora). Ożenił się 16.10.1731 w Deal z Elizabeth Pearson. Mieli dzieci. Zdał egzamin na porucznika marynarki 8.05.1734. Służył w tym charakterze od maja 1735 do maja 1741 na okrętach operujących na Tagu, na Morzu Śródziemnym, na wodach krajowych, u wybrzeży Portugalii, w Indiach Zachodnich. Awansował 8.06.1741 do stopnia commander otrzymując dowództwo (zachował je do grudnia 1742) 8-działowego brandera Aetna, odesłanego w październiku 1741 przez wiceadm. Vernona z Indii Zachodnich do Anglii z wiadomością o zdobyciu przez flotę portu Walthenham (dzisiaj Guantanamo) na Kubie. Potem brander działał na wodach angielskich. Wg niektórych dokumentów od grudnia 1742 do czerwca 1743 Boys dowodził 14-działowym slupem Baltimore, ale inne temu przeczą. Awansował 25.06.1743 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do października 1744) nad 24-działową fregatą Greyhound, skierowaną w 1744 ku wybrzeżom Afryki, a stamtąd na spotkanie konwoju zmierzającego z Indii Zachodnich do Anglii. Od grudnia 1744 do stycznia 1744/45 Willliam Boys był kapitanem 44-działowca Torrington. Od stycznia 1744/45 do marca 1745/46 dowodził 60-działowcem Princess Louisa w Eskadrze Zachodniej i na Downs. Od marca 1745/46 do września 1749 sprawował komendę nad 44-działowcem Pearl. Wysłano go w kwietniu 1746 w składzie eskadry do Indii Wschodniej, gdzie dotarł w listopadzie 1746 i pozostał do 1749, wrócił w listopadzie. Miał dłuższą przerwę, ale od października 1755 do maja 1759 był kapitanem 100-działowca Royal Sovereign, głównie stojącego na kotwicowiskach Nore, Downs i Spithead, jednak formalnie należącego do Eskadry Zachodniej i chwilami nawet flagowca. W marcu 1759 Boys został tymczasowym głównodowodzącym na Tamizie, Medway i Nore, potem na Downs. Od maja 1759 do lipca 1761 był komodorem, z proporcem na 50-działowcu Preston, blokującym (nieskutecznie) Dunkierkę. Od lipca 1761 do śmierci był zastępcą gubernatora (czyli faktycznie gubernatorem) szpitala w Greenwich. Zmarł 4.03.1774 w Deal.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Richard Collins był tu już omawiany.

Richard Tiddeman służył w Royal Navy od kwietnia 1721. Zdał egzamin na porucznika marynarki 16.04.1729. Miał ten stopień najpóźniej od lipca 1732. Był żonaty. Awansował 1.07.1744 do stopnia commander otrzymując dowództwo (zachował je do września 1744) 12-działowego slupa Fame w Indiach Zachodnich (stacjonował na Jamajce). Od września 1744 do marca 1744/45 dowodził tam może 44-działowcem Ludlow Castle (Winfield temu przeczy). Awansował 9.03.1744/45 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do czerwca 1745) nad 60-działowcem Superb (Superbe)), flagową jednostką komodora Petera Warrena, wciąż w Indiach Zachodnich. Warren otrzymał rozkaz przejścia ze swoimi okrętami na wody Ameryki Północnej, by wspomóc gubernatora Nowej Anglii w ekspedycji przeciwko Louisbourgowi. Eskadra dotarła na miejsce w kwietniu 1745, a francuska forteca skapitulowała 28.06.1745. Od czerwca 1745 do października 1748 Richard Tiddeman był kapitanem 40-działowca Eltham; w lutym 1745/46 operował w eskadrze kadm. Bynga na wodach szkockich, blokując wybrzeże (m.in. w rejonie Firth of Forth) w czasie powstania jakobitów. W marcu 1747 wysłano go Indii Wschodnich. Uczestniczył w obleganiu Pondicherry we wrześniu i październiku 1748. Od października 1748 do maja 1750 dowodził we flocie kadm. Boscawena w Indiach Wschodnich 50-działowcem Harwich. Po dłuższej przerwie, był od stycznia 1758 do lutego 1759 kapitanem 68-działowca Grafton, w marcu 1758 też skierowanego do Indii Wschodnich. Od lutego 1759 do czerwca 1761 sprawował tam komendę nad 64-działowcem Elizabeth. Walczył w bitwie pod Pondicherry 10.09.1759, gdzie starła się flota wiceadm. Pococka z flotą generała-porucznika d’Aché. Tiddeman pozostał potem na Elizabeth, ale od czerwca 1761 w roli komodora (liniowiec otrzymał nowego kapitana). Brał udział w ekspedycji skierowanej w 1762 na Filipiny, w celu zdobycia Manili. On sam wypłynął z Madrasu 29.07.1762 na czele małej eskadry przed głównymi siłami wiceadm. Cornisha. W dzień po poddaniu się Hiszpanów (6.10.1762), do którego znacznie się przyczynił, Tiddeman próbował rankiem wpłynąć łodzią na przecinającą Manilę rzekę Pasig. Po wywróceniu się łodzi utonął 7.10.1762 razem z 5 marynarzami.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Ashby Utting (... - 07.01.1745/46, awans kapitański otrzymał 25.03.1741), Alexander Ogilvy (... - 17.09.1748, awans kapitański otrzymał 19.02.1740/41) oraz Edward Herbert (... - 19.11.1752, awans kapitański otrzymał 05.03.1740/41).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Ashby Utting był od 4.11.1729 porucznikiem Royal Navy. Służył na okrętach operujących w Indiach Zachodnich, u wybrzeży Karoliny Południowej, kanale La Manche, Morzu Północnym, na wodach krajowych. Awansował 27.09.1740 do stopnia commander otrzymując podobno dowództwo (zachował je do lutego 1740/41) 8-działowego slupa Pembroke Prize (Pembroke’s Prize) w Indiach Zachodnich (Winfield temu przeczy). Od lutego do marca 1740/41 może dowodził koło Wysp Normandzkich 8-działowym slupem Drake (Winfield temu przeczy). Awansował 25.03.1741 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do marca 1742/43) nad 40-działowcem Mary Galley skierowanym na Morze Śródziemne, skąd wrócił do Anglii. Od kwietnia 1743 do lutego 1743/44 był kapitanem 44-działowca Looe; patrolował na nim wody na północ od Kuby, gdy 4.02.1743/44 zdobyto po pościgu francuski snow (senau), z którym Utting postanowił udać się do Charlestonu; po złym rozpoznaniu zmieniono kurs i oba żaglowce roztrzaskały się o świcie następnego dnia o wysepkę na Bahamach, w pobliżu Florydy. Od lipca do listopada 1744 Ashby Utting sprawował komendę nad 44-działowcem Gosport, a od listopada 1744 dowodził 20-działową małą fregatą Aldborough, wysłaną do Karoliny Południowej. Zmarł tam 7.01.1745/46 – jak twierdził Charnock, „całkowicie zniszczony z powodu braku wstrzemięźliwości”. Zapewne chodziło nadużywanie alkoholu, jednak przy zamiłowaniu Charnocka do eufemizmów nie założyłbym się o to.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Alexander Ogilvy (Ogilvie) właściwie nie występował w marynarce wojennej pod tym nazwiskiem z wyjątkiem okresu, gdy był jeszcze midszypmenem. Ochrzczono go 12.07.1718. Jego rodzicami byli George Ogilvy (Ogilvie), czwarty lord Banff, oraz Helen Lauder. Miał trzech starszych braci, z których jednak tylko jeden przeżył wczesne dzieciństwo. Alexander Ogilvie służył wcześnie na morzu, wyróżniany tytułem „Czcigodny” jako syn szkockiego barona. Lecz gdy 29.07.1738 umarł jego ostatni brat, piąty lord Banff, odziedziczył po nim baronię i został szóstym lordem Banff. Odtąd tylko tak pojawiał się w dokumentach Royal Navy. Został porucznikiem 14.06.1739 i służył w tym charakterze na okrętach operujących na wodach portugalskich oraz w Indiach Zachodnich. Już 19.02.1740/41 jego lordowska mość raczył pozwolić, by awansowano go do stopnia captain. Wraz z tym otrzymał komendę (zachował ją do lipca 1745) nad 44-działowcem Hastings; w lipcu 1741 przebywał u wybrzeży Flandrii, potem na Morzu Irlandzkim. Zdobył hiszpańskie żaglowce korsarskie 27.01.1741/42 i 27.07.1743 (zdaniem Charnocka ten pierwszy nie był żaglowcem korsarskim tylko rejestrowym, płynącym z Kadyksu do Hawany z ładunkiem wartym 1300000 dolarów). W lipcu 1742 działał pod Ostendą i Dunkierką. W październiku 1742 stał na Spithead. W latach 1744-1745 służył u wybrzeży Wirginii, zimą przechodząc do Indii Zachodnich. Od lipca lub sierpnia 1745 do marca 1745/46 lord Banff dowodził 60-działowcem Tilbury, w sierpniu 1745 należącym do floty adm. Vernona na wodach krajowych, jesienią i zimą 1745 stacjonującym na Downs. W styczniu 1745/46 Tilbury należał do małej eskadry komodora Knowlesa bazującej na Downs. Eskortował konwój zmierzający do Louisbourga. Po zdaniu komendy Banff wycofał się z dalszej służby z powodu znacznego pogorszenia stanu zdrowia. Sądził, że pomoże mu przeprowadzka do Lizbony, ale zmarł tam we wrześniu albo listopadzie 1748.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Edward Herbert był porucznikiem Royal Navy od 25.09.1727, służąc na okrętach operujących na wodach krajowych. Awansował 12.10.1740 do stopnia commander otrzymując podobno dowództwo (zachował je do marca 1740/41) 8-działowego brandera Blaze. Awansował 5.03.1740/41 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 50-działowcem Tiger (Tyger); w maju 1741 eskortował konwój z Anglii do Lizbony. Skierowany potem do Indii Zachodnich brał udział w nieudanej operacji floty wiceadm. Vernona przeciwko Santiago de Cuba od lipca do października 1741. Gdy w styczniu 1741/42 nakazano mu krążenie między Wielkim Kajmanem a przylądkiem Corrientes (na zachodzie Kuby), opuścił wyznaczony rejon patrolowania, aby poszukać sobie bogatych pryzów na północny zachód od Kuby; blisko Tortugi (nie tej słynnej Tortugi koło Haiti, tylko Dry Tortugas na zachód od Florydy) wszedł na mieliznę 12.01.1741/42 i stracił swój okręt. Załoga przeszła na małą wysepkę i ufortyfikowała ją 20 działami zdjętymi z liniowca. Hiszpanie na wieść o tym wydarzeniu wysłali okręt, aby pojmał rozbitków z Tigera, lecz jednostka ta sama rozbiła się w lutym. Brytyjczycy, po dwóch miesiącach na wysepce, zostali zabrani przez inne żaglowce brytyjskie i dowiezieni na Jamajkę 10.05.1742. Sąd wojenny z 10.07.1742 udzielił Herbertowi reprymendy i pozbawił go zaległego żołdu. Od stycznia 1742/43 do września 1744 Edward Herbert był kapitanem 50-działowca Woolwich, którego w 1743 przyprowadził (z wód afrykańskich?) do Anglii, a w 1744 udał się na nim na Barbados. Służył w Indiach Zachodnich pod rozkazami komodora Knowlesa. W kwietniu 1744 zdobył bardzo wartościowy statek hiszpański Ascensión, zmierzający z Kadyksu do Vera Cruz. Znów stanął 11.08.1744 przed sądem wojennym, tym razem na Antigui, oskarżony o lekceważenie rozkazów głównodowodzącego; otrzymał ostrą reprymendę i stracił roczną pensję. Knowles na dowódcę Woolwich wyznaczył innego komandora. Herbert więcej już nie dowodził. Zmarł w Walii 19.11.1752.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Arthur Forrest (... – 26.05.1770, awans kapitański otrzymał 09.03.1744/45), Samuel Faulknor (... – 28.05.1759, awans kapitański otrzymał 21.04.1746) oraz James Campbell (... – 16.08.1762, awans kapitański otrzymał 26.01.1748/49).
Pozdrawiam Janusz.