www.timberships.fora.pl

kgerlach

Hm, znowu jeden z najsłynniejszych, o którego życiu spisano opasłe tomiska!
George Cockburn urodził się 22.04.1772 w Londynie, w dobrze ustosunkowanej rodzinie. Jego ojciec był baronetem (ale George nie zajmował pierwszego miejsca do dziedziczenia tego tytułu) i członkiem Parlamentu, a dziadek ze strony matki – wysoko postawionym duchownym i preceptorem króla Jerzego III. Karierze morskiej George’a patronowali adm. Joshua Rowley oraz lord Hood. Został zapisany w księgach 28-działowej fregaty Resource, dowodzonej wówczas przez komandora Bartholomewa Rowleya, 12.03.1781, w charakterze „służącego kapitana”. Potem figurował na liście załogi (kumulując „staż”) królewskiego jachtu William and Mary, ale naprawdę poszedł na morze dopiero w 1786. W latach 1786-1787 pływał po wodach krajowych i Morzu Północnym na pokładzie 22-działowca Termagant. W styczniu 1788 przeszedł na 16-działowy slup Ariel, skierowany w lutym 1789 do Indii Wschodnich, gdzie Cockburn przez szereg miesięcy zajmował się pracami hydrograficznymi. Wrócił do kraju w 1791 na pokładzie statku wschodnioindyjskiego. Służył potem w randze midszypmena i pomocnika nawigatora na wodach kanału La Manche na 38-działowej fregacie Hebe, zwalczając szmuglerów. Egzamin na porucznika zdał 3.06.1791. W marcu 1792 wszedł w skład załogi 50-działowca Romney (flagowego okrętu kontradm. Goodalla), posłanego w czerwcu na Morze Śródziemne. Wkrótce po przybyciu na te wody został mianowany p/o porucznika na 32-działowej fregacie Pearl, a potwierdzono jego rangę 27.01.1793 w Anglii na 18-działowym slupie Orestes. Pod koniec kwietnia został dziewiątym oficerem na 100-działowcu Britannia, flagowym okręcie wiceadm. Hothama, skierowanym w maju na Morze Śródziemne, zaś już w czerwcu przeniósł się na 100-działowy flagowiec lorda Hooda, Victory. Zaczynał tu od dziesiątego oficera, ale pod okiem patrona (wszechmocnego z dala od kraju) błyskawicznie przeszedł na pierwszego oficera i jeszcze tego samego roku, 11.10., awansował do stopnia „nawigatora i dowódcy”. Admirał powierzył mu 14-działowy slup Speedy. W nagrodę za biegłość żeglarską i hart ducha, z jakimi utrzymywał blokadę Genui, gdy sztorm odegnał i rozproszył wszystkie inne okręty eskadry pełniącej to zadanie, Cockburn został mianowany 20.01.1794 p/o dowódcy (komandora) 36-działowej fregaty Inconstant, zaś dokładnie miesiąc potem zatwierdzono go w tej randze na 32-działowej fregacie Meleager. Na tej jednostce uczestniczył w walkach o Korsykę oraz był obecny w bitwach Hothama koło Genui 13.03.1795 i koło wysp Hyères 13.07.1795. Przez następny rok współdziałał z armią austriacką w Piemoncie, odznaczył się w licznych małych akcjach odcinających oraz wspierających, zdobył podziw Nelsona, dowodzącego eskadrą, do której należała fregata Meleager. Przeniesiono Cockburna 19.08.1796 na 38-działową fregatę Minerve (którą dowodził aż do wycofania do rezerwy w lutym 1802). Zdobywał hiszpańskie i francuskie korwety, fregaty oraz okręty korsarskie, dowodził atakami na baterie nadbrzeżne (Minerve w okresie 12.1796-02.1797 pozostawała flagowcem komodora Nelsona, który na znak swojej admiracji sprezentował Cockburnowi wspaniałą szpadę ze złotą rękojeścią), brał aktywny udział w bitwie 14.02.1797 u Przylądka Św. Wincentego, dowodził kanonierkami w Gibraltarze, uczestniczył w blokadzie Malty i związanych z nią bitwach – nie sposób tego wszystkiego nawet wymienić w skrócie, a cóż dopiero opisać sensownie inaczej niż w grubej książce. Po krótkim odpoczynku na lądzie, 12.07.1803 Cockburn objął dowództwo 38-działowej fregaty Phaeton. Mając pod sobą jeszcze dwie inne fregaty, dokonał nakazanego rekonesansu francuskich przygotowań w Hawrze. Zawiózł do USA (25.09.1803-3.11.1803) posła pełnomocnego, po czym (styczeń 1804) udał się z Nowego Jorku (z wielkimi pieniędzmi w połowie transportowanymi na statku wschodnioindyjskim) w czteromiesięczny rejs do Indii Wschodnich. Tam uczestniczył w blokadzie Ile de France. Obarczony przez głównodowodzącego na Oceanie Indyjskim, adm. Pellewa, zadaniem odwiezienia do Anglii markiza Wellesley, gubernatora generalnego Indii, przeszedł 5.06.1805 w Kalkucie na 38–działową fregatę Howe i wrócił na niej do kraju, zawijając na Spithead po rejsie trwającym od 25.08.1805 do 7.01.1806. Objął dowództwo 74-działowca Captain 1.07.1806, blokował Brest, współdziałał w zdobyciu wielkiej francuskiej fregaty 27.09.1806, eskortował konwoje do 30.06.1807, kiedy dano mu parę miesięcy odpoczynku. Od 10.03.1808 był kapitanem 74-działowca Aboukir, a już 25.03.1808 został dowódcą 74-działowca Pompée. Początkowo w składzie Floty Kanału blokował Rochefort, z końcem sierpnia otrzymał rozkaz przejścia do Indii Zachodnich. Po drodze przechwycił francuską korwetę (co miało swój fatalny skutek, ponieważ wielu z Francuzów chorowało na żółtą febrę i zaraza wkrótce objęła obie załogi!), zaś na miejscu podniósł proporzec komodora i kierował lądowymi działaniami korpusu marynarki podczas zdobywania Martyniki na początku 1809. Za swoją służbę dostał podziękowanie od obu izb Parlamentu. W marcu 1809 przeniósł się na 74-działowiec Belleisle i wrócił nim do Anglii eskortując pryzy z Martyniki. W tym samym roku brał w lecie udział w operacjach na Skaldzie, znów działając jako komodor, momentami z proporcem podnoszonym na 18-działowym slupie Plover. Kierując flotyllą slupów, moździerzowców, brygów i kanonierek zmusił do kapitulacji twierdzę Vlissingen, a w późniejszej fazie wyprawy osłaniał brytyjski odwrót – Plover był ostatnim okrętem Royal Navy opuszczającym Skaldę. Potem Cockburn wrócił do dowodzenia liniowcem Belleisle, wycofanym do rezerwy we wrześniu 1809. Ożenił się 28.11.1809 ze swoją kuzynką (pochodzącą z Jamajki) Mary Cockburn. W lutym 1810 został kapitanem 74-działowca Implacable. Współdziałał na nim najpierw w ciekawej misji szpiegowsko-dywersyjnej, której głównym bohaterem był wypróbowany agent, baron de Kolli (podobno o francuskich i polskich korzeniach), a podstawowym celem – uwolnienie z rąk Napoleona króla hiszpańskiego, Ferdynanda VII. W lipcu Implacable popłynął do Kadyksu pod flagą kontradm. Keatsa i odtąd Cockburn pomagał w obronie tego miasta, na ogół dowodząc rozmaitymi flotyllami małych jednostek. Od 6.09.1810 eskortował do Hawany dwa wielkie, 120-działowe liniowce hiszpańskie. Wziął z Vera Cruz 1,5 mln dolarów i wrócił z nimi do Kadyksu po rejsie trwającym od 27.12.1810 do 18.02.1811. Do Anglii przybył w maju 1811, na 32-działowej fregacie Druid (nie dowodząc nią). Dano mu rangę (a przede wszystkim pensję) pułkownika piechoty morskiej 1.08.1811. Admiralicja mianowała go znów komodorem 26.11.1811 i nakazała podnieść proporzec na 50-działowcu Grampus, lecz dyplomatyczna misja Cockburna do hiszpańskich Kortezów (dotarł w niej do Kadyksu w kwietniu 1812) spełzła na niczym. Wrócił na kotwicowisko Spithead 4.08.1812. Awansował na kontradmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.12.1813; Czerwonej – 4.06.1814). Ponownie – tym razem z flagą na 74-działowcu Marlborough, pożeglował (23.09.1812) do Kadyksu, by objąć dowództwo brytyjskiej eskadry działającej w obronie miasta przed Francuzami. Ponieważ jednak żołnierze Napoleona zwinęli oblężenie jeszcze przed przybyciem Cockburna, został on 23.09.1812 skierowany do Ameryki Północnej, gdzie rozpoczęła się wojna amerykańsko-brytyjska, trwająca do 1814. Tu Cockburn miał zdobyć nieśmiertelną sławę w charakterze dowódcy zuchwałych i znakomicie prowadzonych wypadów sił lądowo-morskich przeciwko Amerykanom. Podczas jednego z nich spalono (24-25.08.1814) budynki rządowe w Waszyngtonie, co w mocno zniekształconej formie przeszło do amerykańskiej historii i legendy. Opis jego dokonań od przybycia nad zatokę Chesapeake 3.03.1813 do powrotu na Spithead 5.05.1815 ponownie wymagałby minimum długaśnego artykułu albo sporej książki, aby oddzielić dziennikarskie i „patriotyczne” plewy od historycznego ziarna. W czasie tych lat kilkakrotnie zmieniał okręty flagowe: od 1.07.1813 był nim 74-działowiec Sceptre, od marca 1814 r. 74-działowiec Albion. Cockburna odznaczono krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Po zakończeniu wojen napoleońskich podniósł w maju 1815 flagę na 74-działowcu Northumberland; mianowany głównodowodzącym na wyspie Św. Heleny, dokąd przewiózł Napoleona Bonaparte. Wyszedł z Plymouth 8.08.1815, dotarł na miejsce 16.10.1815. W czerwcu 1816 zastąpił go na tym stanowisku Pulteney Malcolm. Cockburn wrócił do Anglii i opuścił swoją flagę w sierpniu 1816. Nagrodzono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 20.02.1818. Od 1818 do 1832 oraz od 1841 do 1847 był członkiem Parlamentu. Wielokrotnie powoływano go do Admiralicji podczas rządów torysów. Po raz pierwszy był lordem komisarzem Admiralicji w okresie 2.04.1818-1.05.1827. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 22.07.1830). Nadano mu rangę generał-majora piechoty morskiej 5.04.1821. Król powołał go 30.04.1827 do Prywatnej Rady. Od 2.05.1827 do 18.09.1828 Cockburn należał do Rady Lorda Wielkiego Admirała (księcia Clarence), od 19.09.1828 do 25.11.1830 znów pełnił funkcję lorda komisarza Admiralicji, tym razem pierwszego lorda morskiego (profesjonalnego, zawodowego). Od 6.12.1832 do lutego 1836 był głównodowodzącym sił Royal Navy na wodach Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, zaś jego flaga powiewała kolejno na 50-działowej fregacie Vernon i 52-działowej fregacie President. Nie przeszkadzało mu to pełnić funkcji pierwszego lorda morskiego Admiralicji w okresie 23.12.1834-25.04.1835, gdy znów rządzili torysi. Po powrocie z Indii Zachodnich nie służył już na morzu. Awansował na admirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 10.01.1837 (Czerwonej – 23.11.1841). Ponownie był pierwszym lordem morskim Admiralicji od 8.09.1841 do 6.07.1846. Rozpatrywano nawet powierzenie mu w 1841 dowództwa na morzu, ale okazało się, że torysi nie mają ani jednego innego kandydata takiego talentu, doświadczenia i podobnie godnego zaufania, który mógłby go zastąpić w zarządzie marynarki. Kiedy chciał odejść w grudniu 1845 z powodu złego stanu zdrowia (miał już 73 lata), także nie wyrażono zgody. Jego kadencje w Admiralicji (w sumie prawie 18 lat!) były bodaj jeszcze ważniejsze niż dokonania z czasów aktywnej służby na okrętach, bowiem przypadły na okres intensywnego rozwoju konstrukcji żaglowców (systemy Seppingsa i Symondsa), artylerii (wprowadzenie dział haubicznych i tym samym powrót granatów artyleryjskich), coraz szerszego wprowadzania parowców. Dla wielu stał się symbolem ślepego konserwatyzmu, co nie do końca odpowiada prawdzie. Ignorował co prawda znaczenie dział o dużej donośności oraz nie zamierzał popierać wydawania państwowych pieniędzy na wizjonerskie i pechowe pomysły pionierów kalibru Isambarda Brunela, ale – kiedy już przezwyciężył niechęć do napędu parowego – stał się gorącym entuzjastą wprowadzenia śruby nawet na liniowcach, popierał ostrożne próby z okrętami żelaznymi i doprowadził do powstania szkoły artylerii okrętowej. Na gruncie osobowym nie przebierał w środkach, by wyrzucić ze stanowiska Inspektora (de facto projektanta) Marynarki, Williama Symondsa, którego żaglowce budowane na wzór jachtów rozwijały wielkie prędkości, ale były kiepskie jako platformy dla dział i nie miały odpowiedniej ładowności. Dopiął swego w 1847, po 15 latach cierpliwej walki podjazdowej. Otrzymał honorowy tytuł Kontradmirała Zjednoczonego Królestwa 10.08.1847. Doczekał jeszcze stopnia Admirała Floty 1.07.1851. Kiedy jego starszy brat, James Cockburn (płatnik w korpusie piechoty morskiej, generał i gubernator Bermudów), który odziedziczył tytuł baroneta po ich ojcu, zmarł bez męskiego potomka 26.02.1852, stary admirał został na rok przed własną śmiercią kolejnym baronetem. Zmarł 19.08.1853 w Leamington Spa (w Worcester).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

PS. Przy okazji – zauważyłem ze zdumieniem pytanie, które zadał Pan na FOW 14 lipca 2011, dotyczące działań eskadry portugalskiej na Morzu Śródziemnym w 1798 r. Nie widziałem go nigdy poprzednio, nie wiem, czy naprawdę do mnie było skierowane, faktem jest tylko, że pozostało do dziś bez odpowiedzi. A może jednak ja odpowiedziałem, tylko w wątku, którego już nie pamiętam? Siak czy owak – czy po roku sprawy zostały przez Pana wyjaśnione, czy też ta drobna kwestia nadal Pana interesuje?

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź na pytanie o Cockburnie.
Jeżeli chodzi o udział eskadry portugalskiej w działaniach u wybrzeży Malty to jak najbardziej.
Pozdrawiam Janusz.

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Francis Pickmore (1756 – 24.02.1818).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Francis Pickmore został ochrzczony 3.08.1757 w Chester, a więc najprawdopodobniej urodził się w tym samym roku. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1777, otrzymał tę rangę 18.12.1777 służąc na wodach nowofundlandzkich. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 27.06.1782. Ożenił się 7.07.1784. Jego syn i zięć także byli potem oficerami Royal Navy. Pickmore uzyskał stopień komandora 21.09.1790. W latach 1794-1801 dowodził hulkiem-okrętem koszarowym Royal William w Portsmouth. Owdowiał 27.07.1801. Od czerwca do grudnia 1804 był na Downs kapitanem stacjonarnego okrętu flagowego Utrecht. W grudniu 1804 objął dowództwo 74-działowca Ramillies. W 1805 w składzie eskadry wiceadm. Warrena ścigał Francuzów na Atlantyku. W marcu 1806 eskadra Warrena natknęła się na Atlantyku na dwa okręty kontradm. Linoisa i je zdobyła, a wśród najbardziej aktywnie walczących był Ramillies. W styczniu 1807 pożeglował na Wyspy Podwietrzne z zadaniem podboju holenderskich Indii Zachodnich. Pickmore został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 25.10.1809; Czerwonej – 31.07.1810). Od maja 1809 dowodził (nie jako głównodowodzący) na Bałtyku, od czerwca przebywał w rejonie Zatoki Fińskiej. Jego okrętem flagowym był wtedy 98-działowiec Saint George. W 1810 przebywał w Kadyksie w roli zastępcy głównodowodzącego, wiceadm. Purvisa. Za okręt flagowy służył mu od lutego 120-działowiec Caledonia. Od marca 1811, z flagą powiewającą na 98-działowcu Téméraire, działał w składzie Floty Śródziemnomorskiej Edwarda Pellewa. Na przełomie 1811/1812 przeniósł się na 100-działowiec Royal George. Promowano go do rangi wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.06.1814). Od września 1812 do 1813 jego flagowcem podczas blokady Tulonu i na Minorce był okręt szpitalny Gorgon. W maju 1816 Pickmore’owi powierzono stanowisko naczelnego dowódcy na Nowej Fundlandii, dokąd przybył we wrześniu. Za okręt flagowy miał 22-działowy żaglowiec zaopatrzeniowy Sir Francis Drake. Zgodnie z tradycją zimę 1816/1817 spędził poza Nową Fundlandią, ale wróciwszy tu jesienią 1817 postanowił tym razem mieszkać na wyspie przez zimę, wobec kryzysowej sytuacji osadników. Fatalne warunki bytowe, zimno i przepracowanie spowodowały, że 24.02.1818 zmarł w St John.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Albemarle Bertie (20.01.1755 - 24.02.1824).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Albemarle Bertie urodził się 20.01.1755. Zaczął służbę w Royal Navy pod koniec lat 1760-tych. Został porucznikiem 20.12.1777. Należąc do załogi 28-działowej fregaty Fox był obecny podczas bitwy wielkich flot koło Ouessant 27.07.1778. Fregata Fox została 11.09.1778 zdobyta koło Brestu przez silniejszą fregatę francuską i Bertie spędził długi czas we francuskiej niewoli. Tym niemniej męstwo okazane w walce uczyniło go „nawigatorem i dowódcą” 3.06.1780. Od maja 1781 do marca 1782 dowodził 18-działowym slupem Merlin. Awansował na komandora 21.03.1782. Powierzono mu wówczas (do czerwca 1782) 24-działowiec Crocodile, na którym od kwietnia uczestniczył w akcjach eskadry Barringtona na kanale La Manche. Ożenił się 1.07.1783 – miał syna i córkę, ale oboje dzieci przeżył. Od października do grudnia 1787 dowodził 32-działową fregatą Nymphe. W czasie kryzysu hiszpańskiego powołano go w maju 1790 na kapitana 38-działowej fregaty Latona, jednak w tym samym roku wycofano tę jednostkę do rezerwy. W sierpniu 1791 został kapitanem 74-działowca Edgar, wówczas stacjonarnego okrętu strażniczego. W styczniu 1793 Bertie objął dowództwo 74-działowca Thunderer we Flocie Kanału. Uczestniczył w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 (i w poprzedzających ją majowych starciach z Francuzami), ale należał do tych komandorów, którzy zostali pominięci przy rozdawaniu złotych medali, co odczuł jako głęboki afront. W 1795 dalej służył na tym liniowcu w eskadrze komodora Warrena, w czerwcu odesłany do głównych sił Floty Kanału adm. Bridporta, w lipcu znów w zespole Warrena koło Lorient. W sierpniu 1798 objął dowództwo 74-działowca Renown we Flocie Kanału. W lipcu 1799 w eskadrze kontradm. Pole był na tym okręcie obecny podczas nieudanej próby ataku na redę Aix. W listopadzie 1799 powierzono mu dowodzenie 98-działowcem Windsor Castle. Od maja 1801 do kwietnia 1802 był kapitanem stojącego w St Helens 80-działowca Malta. W czerwcu 1803 znów przeniósł się na liniowiec Windsor Castle, który tym razem pełnił (do 1804) rolę okrętu flagowego adm. Montagu. Bertie osiągnął rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 23.04.1804 (Czerwonej – 9.11.1805). Owdowiał 13.03.1805. Od 20.05.1807 do 17.11.1807 jego flaga powiewała na 80-działowcu Foudroyant, wchodzącym od 25 czerwca w skład Floty Kanału i operującym do listopada w okolicach Ouessant i Torbay. Promowano go do stopnia wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 31.07.1810). Wyznaczony w 1808 głównodowodzącym na Przylądku Dobrej Nadziei, wyruszył w maju, dotarł na miejsce sierpniu, na pokładzie 50-działowca Leopard. Osobiste niepowodzenia i tragedie uczyniły go człowiekiem ponurym i skłonnym do sporów. W 1809 kłócił się z gubernatorem na Przylądku Dobrej Nadziei, nie chcąc uczestniczyć w operacji przerzucenia posiłków wojskowych do Indii, gdzie władze stanęły w obliczu buntu części armii. Następnie wszedł w ostry konflikt z miejscowym komisarzem marynarki, a Admiralicja (wbrew sprawiedliwości i logice) poparła komisarza – można się zastanawiać, jakie względy personalne (protekcje i wrogowie) na tym zaważyły. Pod Ile de France obcesowo odesłał do Indii wiceadm. Drury (o czym już pisałem), powodując lawinę listów z oskarżeniami, które zniecierpliwiły komisarzy Admiralicji. W listopadzie 1810 dowodził ekspedycją (początkowo flagowcem była 38-działowa fregata Nisus, potem 38-działowa fregata Africaine), która zdobyła Ile de France/Mauritius. Wrócił do Anglii w 1811 i znalazł się w takim ogniu krytyki za swoje poczynania w trakcie kampanii przeciwko Mauritiusowi, że zażądał sądu wojennego, którego mu odmówiono. Zmiana rządu spowodowała jednak, że doceniono fakt zdobycia wyspy będącej przez dziesięciolecia bazą najgroźniejszych korsarzy oraz piratów francuskich i Bertie otrzymał tytuł baroneta 9.12.1812. Tym niemniej Admiralicja nie zamierzała już nigdy powoływać go do aktywnej służby. Osiadł więc w 1813 w swojej wiejskiej siedzibie w Donnington (Berkshire). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 19.07.1821). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Zmarł 24.02.1824 w Donnington albo w Leicester.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dizekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Aylmer (16.06.1759 - 19.04.1841).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Aylmer urodził się 16.06.1759 w Balrath (w hrabstwie Meath w Irlandii). Był wprawdzie synem duchownego, ale pochodził z rodziny o silnych związkach z marynarką wojenną – prawnuk admirała, pierwszego barona Aylmer, wnuk komisarza Royal Navy, drugiego barona Aylmer, bratanek komandora, trzeciego barona Aylmer. Sam poszedł na morze na początku lat 1770-tych. Został porucznikiem 25.08.1777. Awansował do rangi „nawigatora i dowódcy” 18.06.1781. Od kwietnia do czerwca 1782 dowodził w rejonie Wysp Podwietrznych 8-działowym branderem Blast. Mianowano go komandorem 28.06.1782. Adm. Rodney powierzył mu przeprowadzenie do kraju 64-działowca Jason/Argonaut zdobytego przez Brytyjczyków na Francuzach w cieśninie Mona. Wyruszył w lipcu w składzie eskadry Gravesa, w lutym 1783 jego okręt poszedł na remont do Plymouth i do rezerwy. Aylmer ożenił się 2.09.1784 z Marthą Cazalet z hugenockiej rodziny osiadłej w Irlandii. Ich syn John służył potem w Royal Navy. Od 1788 do 1790 John Aylmer senior dowodził 24-działowcem Hyaena na Morzu Irlandzkim. W styczniu 1793 ponownie objął dowództwo okrętu Argonaut, w okresie od kwietnia do września 1793 wyposażanego w Plymouth. W maju 1794 popłynął na nim na wody Nowej Szkocji, zdał komendę w 1795 z powodu choroby i wrócił do Anglii. W pierwszej połowie 1796 dowodził 74-działowcem Tremendous, flagowym okrętem kontradm. Pringle’a, uczestnicząc 17.08.1796 w zdobyciu holenderskiej eskadry w zatoce Saldanha. Z końcem pierwszego tygodnia lutego 1797 został kapitanem 74-działowca Theseus kotwiczącego w zatoce Cawsand. Podążył najpierw do Portsmouth, a w drugiej połowie marca do Lizbony (w składzie eskadry komodora Caldera), gdzie dołączył do floty adm. Jervisa. Objął 27.05.1797 dowództwo 74-działowca Captain u wybrzeży Hiszpanii, które sprawował do 25.12.1798. Jakiś czas nadzorował organizację Straży Wybrzeża w jednym dystrykcie. Od stycznia 1801 do czerwca 1803 był kapitanem 74-działowca Dragon, początkowo w eskadrze Warrena pod Kadyksem, pod koniec operując z pewnymi sukcesami koło Ouessant. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 23.04.1804 (Czerwonej – z przeskoczeniem Białej – 9.11.1805). Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812). Nie znalazłem żadnej wzmianki, aby kiedykolwiek powierzono mu jakieś dowództwo jako oficerowi flagowemu. Owdowiał 7.07.1809 i zaraz ożenił się po raz drugi 2.11.1809. Uzyskał rangę admirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Zmarł 19.04.1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Charles Chamberlayne (25.05.1767 - 14.09.1849).
Pozdrawiam Janusz..

kgerlach

Nie znam gościa. Admirał Charles Chamberlayne zmarł już w 1810. Natomiast podane przez Pana daty urodzenia i śmierci pasują jak ulał do admirała Charlesa Hamiltona.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie istotnie, doszło do pomyłki z mojej strony.
Poproszę o opisanie losów Admirała Charlesa Chamberlayna (zm. 1810).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Chamberlayne był synem Edwarda (albo Edmunda) Chamberlayne z Maugersbury (Gloucestershire), gdzie się najprawdopodobniej urodził. Należał do potężnego i starego rodu wielkich właścicieli ziemskich. Nie znana jest ani jego data urodzenia, ani data wstąpienia do marynarki wojennej. Zdał w Westminsterze egzamin na porucznika w 1768, ale otrzymał tę rangę dopiero 25.06.1773, zdaje się, że z okazji parady Royal Navy w Portsmouth w dniach 22-26.06.1773. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 9.05.1777. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Martin, którym dowodził do października 1778 na wodach Nowej Fundlandii. Został komandorem 28.10.1778. Otrzymał wówczas komendę nad 26-działową fregatą Proteus, nadal na tym samym akwenie (wycofano tę jednostkę do rezerwy w październiku 1779). W 1780 Chamberlayne objął dowództwo 24-działowca Garland, w sierpniu skierowanego do Ameryki Północnej, gdzie do 1783 chwytał amerykańskich korsarzy. Od września 1786 do lutego 1788 dowodził 64-działowcem Standard, wówczas stacjonarnym okrętem strażniczym w Plymouth. W lipcu 1789 objął dowództwo 74-działowca Orion, kolejnego okrętu strażniczego w Plymouth, i sprawował je do września 1791. W 1794 dowodził 74-działowcem Bombay Castle na Morzu Śródziemnym. Wchodząc w skład floty adm. Hothama (do której dołączył 24.06.1795 koło Minorki) wziął udział w bitwie koło wysp Hyères 13.07.1795. Nie wydaje się, aby był potem kiedykolwiek aktywnie zatrudniany. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 1.06.1795 (Białej – 20.02.1797). Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry (z przeskoczeniem kontradmirała Eskadry Czerwonej) 14.02.1799 (Białej – 29.04.1802; Czerwonej – 23.04.1804). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 9.11.1805. Wziął udział w uroczystym pogrzebie Nelsona w 1806. Zmarł w kwietniu 1810 w swoim domu w Plymouth.
Obrazuje dość typowy przykład kariery oficera Royal Navy, który urodził się w „niewłaściwych” czasach. Za późno, by wziąć udział w wojnie siedmioletniej, za wcześnie, by być w pełni aktywnym podczas wojen napoleońskich. Jego lata jako komandora przypadły na schyłek wojny amerykańskiej, w dodatku spędził je w większości na wodach Nowej Fundlandii, gdzie trudno było o sławę. Potem dowodził w czasie pokoju rozmaitymi okrętami chwilowo niewiele bardziej znaczącymi od hulka, a już w pierwszym okresie wojny z rewolucyjną Francją znajdował się na liście bardzo wysoko i prędko został oficerem flagowym. Za stary na komandora, zbyt niedoświadczony w dowodzeniu na admirała, zajmować się musiał z konieczności płodzeniem dzieci (podobno miał z dziesiątkę).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Markham (1761.06.13 - 1827/02/13).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Markham urodził się 13.06.1761 w Westminsterze (Middlesex). Jego ojciec był duchownym, późniejszym (od 1776) arcybiskupem Yorku, zaprzyjaźnionym z rodziną królewską (nauczycielem księcia Walii), a matka – córką angielskiego kupca z Rotterdamu. John pobierał nauki w Westminsterze w latach 1768-1775, po czym w marcu 1775 zaciągnął się do Royal Navy. Wszedł na pokład 50-działowca Romney, skierowanego w czerwcu na wody Nowej Fundlandii. Odtąd służył głównie u wybrzeży Ameryki Północnej oraz w Indiach Zachodnich na wielkiej liczbie różnych okrętów (od brandera do 98-działowego trójpokładowca). Walczył w wojnie amerykańskiej, m.in. na 20-działowcu Perseus brał udział w oblężeniu Charleston (styczeń – maj 1780), a na okręcie liniowym uczestniczył w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781. Już w maju 1780 otrzymał rangę porucznika. Przez kilkanaście dni stycznia 1782 był kapitanem 28-działowej fregaty Hinchinbroke (w 1779/1780 dowodził nią Horatio Nelson), która z powodu złego stanu kadłuba zatonęła 19.01.1782, niemal natychmiast po wyruszeniu z Port Royal na Jamajce. Oficjalnie Markham awansował na „nawigatora i dowódcę” w marcu 1782. W tym samym roku powierzono mu dowodzenie 16-działowym slupem Zebra. W pobliżu Haiti napadł na francuski bryg Defiance płynący pod flagą pokoju i działający w ramach systemu wymiany jeńców. Pomimo nawoływań angielskich marynarzy tłumaczących charakter służby żaglowca ostrzelał go, zabijając trzech Anglików i dwóch Francuzów, jawnie gwałcąc prawo wojenne i rozkazy swojego głównodowodzącego. Adm. Rodney zarządził 24.05.1782 zwołanie sądu wojennego. W wyniku jego wyroku Markham został wyrzucony z Royal Navy. Od czego się jednak ma za tatusia arcybiskupa i przyjaciela samego króla. Rozkaz królewski natychmiast przywrócił ustosunkowanego kapitana do aktywnej służby. Na dodatek mianowano go szybko komandorem 3.01.1783. W czerwcu 1783 objął dowództwo 20-działowca Sphinx, skierowanego w październiku 1783 na Morze Śródziemne i wycofanego do rezerwy dopiero w październiku 1786. Potem Markham przez kilka lat przebywał na pół żołdu. W czerwcu 1793 objął dowództwo 32-działowej fregaty Blonde, na której na przełomie lutego i marca 1794 dołączył do floty wiceadm. Jervisa w Indiach Zachodnich. Uczestniczył w zdobyciu Martyniki w marcu 1794. W sierpniu 1794 objął w Plymouth dowództwo 74-działowca Hannibal. Zdobył 11.04.1795 na kanale La Manche (w pobliżu Brestu) 36-działową fregatę francuską, a w maju podążył na Jamajkę. Do listopada pochwycił w Indiach Zachodnich trzy francuskie szkunery korsarskie, ale właśnie w listopadzie musiał wrócić do Anglii jako niezdolny do służby z powodu choroby (dopadła go „żółta febra”). Ożenił się 27.11.1796 z „czcigodną” Marią Rice, córką baronowej Dinevor i siostrą barona Dinevor. Mieli trzech synów i jedną córkę. W marcu 1797 Markham został kapitanem 74-działowca Centaur, w czerwcu 1798 skierowanego do Floty Śródziemnomorskiej adm. St Vincent. Odznaczył się troską o stworzenie na okrętach dobrych pomieszczeń dla chorych. W listopadzie był w składzie wydzielonej eskadry komodora Duckwortha, która zdobyła Minorkę. W 1799 odniósł wiele sukcesów na Morzu Śródziemnym, kiedy Centaur należał do floty wiceadm. Keitha. Markham dowodził wysuniętym dywizjonem tej floty, który 19.06.1799 zdobył koło przylądka Sicié duży francuski zespół (3 fregaty i 2 mniejsze jednostki) zdążający z Jaffy do Tulonu. We wrześniu 1799 Centaur wchodził w skład Floty Kanału adm. Bridporta. Markham zdał dowództwo tego liniowca w 1801. Nigdy nie wrócił już na morze. Dwukrotnie zasiadał w admiralicji w czasie utrzymywania się u władzy gabinetów popieranych przez wigów: od 19.02.1801 do 15.05.1804, w rządzie Addingtona i admiralicji hrabiego St Vincent, oraz od 10.02.1806 do 5.04.1807 w rządzie hrabiego Grenville i admiralicji wicehrabiego Howicka. Za drugim razem pełnił funkcję pierwszego lorda komisarza zawodowego (morskiego). Od 12.11.1801 do 1818 oraz w okresie 1820-1826 był członkiem Parlamentu. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808). Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 4.12.1813). Jego żona zmarła w połogu 22.12.1810. Rangę admirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 12.08.1819 (Białej – 27.05.1825). W 1826 zły stan zdrowia zmusił go do wycofania się z życia publicznego. Zmarł 13.02.1827 w Neapolu.
Do historii przeszedł nie tyle jako dowódca morski, co raczej jako wierny akolita hrabiego St Vincent w słynnym triumwiracie St Vincent – Troubridge – Markham, zwalczającym we flocie i stoczniach korupcję oraz nepotyzm i protekcjonizm (co zresztą nie przeszkadzało St Vincentowi w posługiwaniu się protekcjonizmem względem „swoich”, Troubridge’owi w skandalicznym nepotyzmie, a Markhamowi w korumpowaniu elektoratu i oszustwach dla utrzymania się w Parlamencie).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie osoby powiązanej z RN, a jest nim Samuel Bentham (11.01.1757 – 31.01.1831).
Pozdrawiam Janusz