www.timberships.fora.pl

kgerlach

Josias Rowley urodził się w 1765 w rodzinie silnie związanej z Royal Navy. Wprawdzie jego ojciec był adwokatem (i członkiem parlamentu irlandzkiego), ale dziadek – Admirałem Floty, wiceadmirałem Anglii i lordem admiralicji (co prawda zmarł w 1768), a stryj i wuj – komandorami. W związku z tym Josias został zapisany już w listopadzie 1777 w księgach okrętowych 74-działowca Monarch, którym dowodził wtedy właśnie jego stryj, Joshua Rowley. Naprawdę zaczął służbę w grudniu 1778, okrętując się na 74-działowiec Suffolk, skierowany 29.12.1778 do Indii Zachodnich pod proporcem komodora Joshuy Rowleya, który w marcu 1779 miał zostać kontradmirałem. Obaj Rowleyowie wzięli tam udział w licznych bitwach z Francuzami. Josias Rowley uzyskał rangę porucznika 25.12.1783. Awansował na „dowódcę” 14.03.1794. Powierzono mu wtedy 16-działowy slup Lark, na którym eskortował w drodze do Anglii księżniczkę Karolinę Brunszwicką. Został komandorem 6.04.1795. Od września 1797 do czerwca 1799 dowodził na wodach u Przylądka Dobrej Nadziei 32-działową fregatą Braave. Następnie przeszedł na 38-działową fregatę Impérieuse, służąc na niej na całym Oceanie Indyjskim i docierając w osłonie konwojów do Chin. Wrócił na tej jednostce do Anglii w czerwcu 1802. W kwietniu 1805 objął dowództwo 64-działowca Raisonnable i sprawował je do 1810. W tym czasie uczestniczył w bitwie pod Finisterre 22.07.1805, w zdobyciu holenderskiej kolonii u Przylądka Dobrej Nadziei w 1806 oraz w niefortunnej awanturze południowoamerykańskiej komodora Pophama w 1806/1807. W 1808 znowu działał z Przylądka Dobrej Nadziei, z reguły jako komodor większych zespołów, do sierpnia 1808 pozostawał nawet najstarszym rangą oficerem na tej placówce. W okresie 1809-1810 był dowódcą eskadry blokującej Ile de Bourbon (Réunion) oraz Ile de France (Mauritius), podlegając wiceadm. Bertie stacjonującemu w Zatoce Stołowej. We wrześniu 1809 siły pod dowództwem Rowleya zdobyły miasto Saint Paul na Ile de Bourbon (opuściły je na początku października). W marcu 1810 Josias Rowley przeniósł swój proporzec komodora na 38-działową fregatę Boadicea i w lipcu dowodził morską stroną operacji całkowitego zajęcia Ile de Bourbon. Następnie, po ciężkiej klęsce brytyjskich fregat w Grand Port (na Ile de France) 24-28.08.1810, kiedy Royal Navy straciła cztery jednostki, oraz po poddaniu się Francuzom dodatkowo fregat Africaine 13.09.1810 i Ceylon 18.09.1810, to właśnie Rowley uratował Brytyjczyków w pozornie beznadziejnej sytuacji, brawurowo kontratakując jedynym pozostałym mu większym okrętem. W listopadzie i grudniu 1810 odegrał dużą rolę w zdobyciu Ile de France/Mauritiusa przez flotę wiceadm. Bertie i wojsko majora-generała Abercrombie. Rowley był wybitnym dowódcą okrętu, znakomitym żeglarzem, stale podnoszącym wyszkolenie artyleryjskie swoich załóg i urodzonym dowódcą, inspirującym swoich ludzi do najwyższych wysiłków przy absolutnie znikomym używaniu chłosty (nic dziwnego, że poważną część przygód Jacka Aubrey pisarz O’Brian wręcz skopiował z losów tego oficera). W latach 1812-1814 Rowley dowodził 74-działowcem America na Morzu Śródziemnym i występował w roli komodora eskadr operujących u wybrzeży Sycylii i Neapolu, uczestniczył w zdobyciu lub zniszczeniu jednostek francuskiego konwoju w pobliżu Laigueglia 10.05.1812, dowodził nieudanym atakiem na Livorno w grudniu 1813, współdziałał z siłami lądowymi w zdobyciu La Spezia w marcu i Genui w kwietniu 1814. Otrzymał tytuł baroneta 2.11.1813 i stopień pułkownika piechoty morskiej 4.12.1813. Mianowano go kontradmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 4.06.1814 (Czerwonej – 12.08.1819). Został komandorem Orderu Łaźni 2.01.1815. Od lata 1815 był młodszym admirałem floty śródziemnomorskiej pod lordem Exmouth, a jego flaga powiewała na 98-działowcu Impregnable. W latach 1818-1821 pełnił funkcję głównodowodzącego na wodach irlandzkich, z bazą w Cork. Jego okrętem flagowym był tam 74-działowiec Spencer. W lipcu 1821 Rowley dał się wybrać do parlamentu, gdzie zasiadał do 1826. Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 27.05.1825 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 22.07.1830). Był naczelnym dowódcą Royal Navy na Morzu Śródziemnym od 18.12.1833 do 9.02.1837. Za okręt flagowy służył mu tam 120-działowiec Caledonia. Zgodnie z tradycją, jako głównodowodzący bazujący na Malcie otrzymał 22.02.1834 wielki krzyż maltańskiego Orderu Św. Michała i Św. Jerzego. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 10.01.1837 (Białej – 23.11.1841). Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 4.07.1840. Zmarł 10.01.1842 w Mount Campbell (Irlandia). Był kawalerem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedż.
Poproszę o opisaie losów oficera RN, jest nim Admirał Ross Donnelly (1761 – 30.09.1840).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Ross Donnelly urodził się około 1761. Był synem lekarza. Zaczął służyć w Royal Navy w 1776, przede wszystkim na okrętach operujących w czasie wojny amerykańskiej u wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej i na wodach Nowej Fundlandii. Zdał egzamin na porucznika w Westminsterze w 1781, otrzymał ten stopień 27.09.1781. Powierzono mu wtedy na placówce nowofundlandzkiej 16-działowy slup Morning Star, wycofany do Anglii w listopadzie tego samego roku. Podczas dekady pokoju Donnelly służył jako oficer na statkach Kompanii Wschodnioindyjskiej, wrócił do Royal Navy po wybuchu nowej wojny z Francją w 1793. Był porucznikiem na 74-działowcu Montagu należącym do Floty Kanału lorda Howe’a, uczestniczył w kampanii atlantyckiej w 1794 oraz brał udział w wielkiej bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, w czasie której zginął kapitan tego okrętu, James Montagu, więc Donnelly musiał przejąć dowództwo i działał potem jako pełniący obowiązki „dowódcy”. Zatwierdzono go w tej randze 6.07.1794. Odtąd miał szczęście do wpływowych protektorów – na różnych etapach jego karierą interesował się Nelson, adm. Duncan, hrabia Tankerville, dbał o nią ówczesny pierwszy lord Admiralicji, lord Spencer. Donnelly został komandorem 24.06.1795. W latach 1795-1797 dowodził 28-działową fregatą Pegasus na wodach krajowych, głównie ma Morzu Północnym. Od marca 1798 do października 1801 był kapitanem 32-działowej fregaty Maidstone, w czerwcu 1798 skierowanej ku wybrzeżom Jamajki, w kwietniu 1800 do Halifaxu, w 1801 operującej na wodach kanału La Manche. W październiku 1801 objął dowództwo 32-działowej fregaty Narcissus i sprawował je do sierpnia 1806. W tym czasie skierował się w lutym 1802 na Morze Śródziemne, w okresie 1802-1804 uczestniczył w blokadzie Tulonu pod rozkazami Nelsona (dowodząc eskadrą przybrzeżną), chwytał francuskie okręty koło Sardynii w lipcu 1803, uczestniczył w zniszczeniu francuskiego konwoju koło Lavandon w lipcu 1804; w kwietniu 1805 popłynął na Jamajkę, w październiku i grudniu 1805 łapał francuskie okręty korsarskie u wybrzeży Afryki, w 1806 wchodził w skład eskadry komodora Pophama przy zdobywaniu Przylądka Dobrej Nadziei, w połowie kwietnia przeszedł wraz z nim na wody Rio de la Plata. We wrześniu objął dowództwo 64-działowca Ardent, uczestniczył w lutym 1807 w zdobyciu Montevideo. W latach 1808-1810 był kapitanem 74-działowca Invincible, najpierw na Morzu Północnym, potem u wybrzeży Hiszpanii i w końcu na Morzu Śródziemnym. Choroba oczu zmusiła go do rezygnacji ze służby. Po lekkim polepszeniu stanu zdrowia objął w czerwcu 1813 dowództwo 74-działowca Devonshire i sprawował je do wycofania tego okrętu do rezerwy w maju 1814. Wtedy ostatecznie zdecydował się nie służyć więcej aktywnie, chociaż formalnie pozostawał na liście czynnych oficerów i otrzymywał kolejne promocje. Osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830; Czerwonej – 10.01.1837). Otrzymał komandorię Orderu Łaźni 28.02.1837. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 28.06.1838. Zmarł 30.09.1840 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Elliot (1732 - 20.09.1808).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Elliot urodził się w Minto House w hrabstwie Roxburgh (Szkocja), został ochrzczony 21.03.1731. Był czwartym synem Gilberta Elliota, baroneta, znanego pod umownym tytułem lorda Minto i Heleny z domu Stuart (Stewart), córki baroneta. Jego najstarszy brat, dziedzic tytułu baroneta (także Gilbert) mógł później wygładzać ścieżki kariery Johna, był bowiem lordem komisarzem Admiralicji w okresie 17.11.1756-18.03.1761. Na razie przyszły admirał zdobywał podstawy rzemiosła żeglarza w marynarce handlowej. Do Royal Navy wstąpił 12.07.1746 w charakterze „służącego kapitana” na 60-działowcu Augusta, operującym wtedy na wodach Zatoki Biskajskiej i przyległych akwenach. Elliot służył na okręcie strażniczym Princess Royal w Nore, 44-działowcu Chesterfield (akweny od wód krajowych po zachodnią Afrykę i Antyle), na okręcie strażniczym Assistance w Plymouth, na 8-działowym slupie Peggy chroniącym rybaków u zachodnich wybrzeży Szkocji. Pozycję midszypmena albo pomocnika nawigatora osiągnął 14.01.1749. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 1.05.1752, ale otrzymał ten stopień dopiero 30.04.1756 na 20-działowcu Scarborough z eskadry Downs. Brat, teraz lord admiralicji, zadbał za to, by awans Johna Elliota na komandora nastąpił błyskawicznie – 5.04.1757. John został wówczas na bardzo krótko kapitanem 84-działowca Royal William. Następnie przejął w lipcu 1757 komendę nad 28-działową fregatą Hussar, odnosząc wiele zwycięstw w starciach z francuskimi okrętami u północnych i północno-zachodnich wybrzeży Francji. Na wiosnę 1758 jego fregata należała do eskadry adm. Hawke’a, latem – adm. Ansona. W listopadzie 1758 objął dowództwo 32-działowej fregaty Aeolus na wodach kanału La Manche, gdzie odniósł głośne sukcesy w walce z Francuzami, uczestniczył na tej jednostce w wielkiej bitwie pod Quiberon w listopadzie 1759 oraz dowodził (jako najstarszy oficer w rejonie) przy rozgromieniu eskadry słynnego korsarza Thurota na Morzu Irlandzkim 29.02.1760; zwalczał francuskich korsarzy u atlantyckich wybrzeży Francji w 1760. Od października 1760 do 1761 był kapitanem 28-działowej fregaty Coventry we flocie adm. Boscawena. W sierpniu 1761 objął dowództwo 70-działowca Chichester i z końcem listopada pożeglował na Morze Śródziemne, gdzie działał do 1763. Od czerwca 1763 do 1765 dowodził 74-działowcem Bellona, pełniącym wówczas funkcję okrętu strażniczego w Portsmouth. Był krótko członkiem parlamentu w okresie 1767-1768. We wrześniu 1770 został kapitanem (i był nim do 1771) 50-działowca Portland, szykowanego jako argument w sporze o Falklandy, w 1771 eskortował konwój wschodnioindyjski. W marcu czy kwietniu 1777 objął dowództwo 64-działowca Trident. W kwietniu 1778 okręt dostał nowego kapitana, gdyż Elliot podniósł na nim proporzec komodora i pożeglował ku wybrzeżom Ameryki Północnej z rozmaitymi dostojnikami na pokładzie. Na miejscu przeszedł pod rozkazy lorda Howe’a i uczestniczył w jego wyprawie z odsieczą dla Rhode Island oraz w spotkaniu z flotą adm. d’Estainga 11.08.1778. Pod koniec roku wrócił do Anglii na innym okręcie. Nagrodzono go stopniem pułkownika piechoty morskiej 19.03.1779. W maju 1779 został dowódcą 74-działowca Edgar we flocie adm. Rodneya i uczestniczył w niezliczonych głośnych akcjach, jak: pochwycenie konwoju z Caracas 8.01.1780; zwycięska bitwa pod Światłami Księżyca 16/17.01.1780; odsiecze dla Gibraltaru 19.01.1780 oraz 03.-04.1781. W lecie 1781 operował na kanale La Manche w składzie floty Digby’ego. Od czerwca do sierpnia 1781 jego okrętem flagowym był (przejściowo) 100-działowiec Victory. Potem znów podniósł proporzec komodora na liniowcu Edgar, pozostając na nim (i wodach La Manche) do marca lub czerwca 1782. W tym czasie uczestniczył w zwycięstwie kontradm. Kempenfelta nad kontradm. Guichenem 12.12.1781 (na południowy zachód od Ouessant), służył w eskadrze adm. Barringtona w 1782. Następnie podniósł proporzec komodora na 50-działowcu Romney we Flocie Kanału, w październiku chwytał francuskich korsarzy koło Ouessant. Wobec zawarcia pokoju w 1783 zszedł na ląd. W 1786 powierzono mu funkcję gubernatora Nowej Fundlandii. Za okręt flagowy na tej placówce służył mu (do listopada 1788) 50-działowiec Salisbury. Został kontradmirałem Czerwonej Eskadry (z przeskoczeniem za jednym zamachem kontradmirała eskadry Niebieskiej i Białej!) 24.09.1787. Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 21.09.1790 (Białej – 1.02.1793; Czerwonej – 12.04.1794). W czasie kryzysu hiszpańskiego w 1790 był jednym z admirałów mobilizowanej floty. Ze względu na bardzo zły stan zdrowia więcej już nie dowodził. Rangę admirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) osiągnął 14.02.1799 (Czerwonej – 9.11.1805). Zmarł 20.09.1808 w swojej siedzibie w Mount Teviot (hrabstwo Roxburgh w Szkocji).
Jego życiorys ma miejsca niepewne, bowiem złośliwość losu spowodowała, że w tym samym czasie służył w Royal Navy komandor John Eliot (przez jedno „l”), co wobec ogólnie nieustabilizowanej w tamtej epoce pisowni oraz niechlujności rozmaitych skrybów powodowało i powoduje omyłki. Na przykład Charnock twierdził na jednej stronie swojego kompendium, że w 1760 roku 44-działowcem Gosport (eskortującym konwój na Bałtyk) dowodził właśnie „ten” John Elliot, ale sto kilkadziesiąt stron dalej, przy życiorysie Johna Eliota, jemu przypisuje owo dowództwo.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Fish (1758 - 10.09.1834).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Fish urodził się w 1758. Jego ojcem był Robert Fish z Castle Fish w hrabstwie Kildare (Irlandia), matka Anne pochodziła z Dublina. Był to więc typowa rodzina angloirlandzka, w znaczeniu Anglików osiadłych w Irlandii. Nie znamy wczesnej fazy kariery Fisha w Royal Navy, nawet daty uzyskania stopnia porucznika. Wiemy tylko, że został „nawigatorem i dowódcą” 27.02.1781 (powierzono mu wtedy 14-działowy slup Duguay Trouin, na którym skutecznie zwalczał francuskie okręty korsarskie w Indiach Zachodnich), a komandorem już 23.08.1781, w wieku zaledwie 23 lat, co oznaczało bardzo silne „plecy”. Od 3.07.1781 do 27.08.1781 oraz od 23.09.1781 do 11.02.1782 dowodził 28-działową fregatą Hinchinbroke. Wg niektórych opracowań wiosną 1783 John Fish znowu dowodził slupem Duguay Trouin (współdziałał w schwytaniu francuskiej korwety w Indiach Zachodnich 2.03.1783).
Jasio Ryba jest idealnym przykładem na to, co dla oficera Royal Navy oznaczało urodzić się we właściwym momencie i mieć protekcję na wczesnym etapie kariery. Udało mu się osiągnąć wiek męski akurat w czasie wojny amerykańskiej, więc jego opiekunowie byli w stanie wydębić dla niego kluczowy awans na komandora jeszcze przed jej zakończeniem. Późniejsza dekada pokoju nie mogła mu już tego odebrać. W zasadzie nie robił następnie nic (podobno z powodu złego stanu zdrowia), ale był ciągle bardzo młody – zaledwie 35 lat – gdy wybuchła nowa wojna z Francją. Dwudziestolecie zmagań z francuskimi rewolucjonistami i z Napoleonem obfitowało w wielkie bitwy, zwycięstwa i straty, więc awanse postępowały bardzo szybko. Podczas gdy inni trudzili się w aktywnej służbie tracąc reputację (Calder), zdrowie (Collingwood) i życie (Nelson), Fish siedział na lądzie i nie narażając się ani ludziom, ani żywiołom, odcinał kupony od swojego młodego wieku. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 1.01.1801 (Białej – 23.04.1804). Przeskoczył stopień kontradmirała Czerwonej Eskadry i został od razu wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). Na chwilę się ożywił – był członkiem parlamentu od 13.02.1813 do lipca 1814, ale tak naprawdę tylko w zastępstwie kolegi, którego wyznaczono do innej funkcji. Oznaczył się tym, że prawie w ogóle nie działał, za to w sprawie emancypacji katolików głosował raz na tak, raz na nie, zmieniając zdanie na przeciwne w ciągu trzech miesięcy. Generalnie poprzestawał na tym, że prostu zawsze popierał rząd. Natomiast jego „kariera” w marynarce rozkwitała. Mianowano go admirałem Niebieskiej Eskadry 4.12.1813 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 22.07.1830). Zmarł 10.09.1834 w St. Germain-en-Laye we Francji. Nigdy się nie ożenił.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-admirał Samuel James Ballard (28.03.1765 - 11.10.1829).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Samuel James Ballard urodził się około 1764/1765 w Portsmouth, został ochrzczony 28.03.1765. Był synem miejscowego kupca, który służył w marynarce wojennej w czasie wojny siedmioletniej, ale nie doczekawszy się promocji przed zawarciem pokoju w 1763, zrezygnował z kariery oficerskiej i zajął kupiectwem. Samuel James wstąpił do Royal Navy 1.12.1776, okrętując się na 74-działowiec Valiant, który w składzie floty adm. Keppela walczył w bitwie pod Ouessant 25.07.1778. W październiku 1779 Ballarda przeniesiono na 74-działowiec Shrewsbury, nadal we Flocie Kanału. Okręt ten wszedł w skład zespołu adm. Rodneya i dzięki temu uczestniczył w ataku na konwój z Caracas 8.01.1780, w bitwie Pod Światłami Księżyca 16/17.01.1780, w odsieczy dla Gibraltaru 19.01.1780, po czym pod koniec maja pożeglował ku Wyspom Podwietrznym (w składzie eskadry Walsinghama), gdzie dotarł 12.07.1780. Do końca wojny amerykańskiej Ballard służył na Shrewsbury na wodach Ameryki Pn. i Indii Zachodnich, biorąc udział w takich akcjach jak starcie koło Wyspy Św. Łucji 3.02.1781, bitwa pod Martyniką 29.04.1781, bitwa pod Chesapeake 5.09.1781, manewry Hooda pod St. Kitts 25/26.01.1782. Uzyskał rangę porucznika 10.02.1783. Służył w tym charakterze podczas dekady pokoju na wielu różnych okrętach. Był oficerem na 98-działowcu Queen podczas bitwy Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. W nagrodę awansował na „dowódcę” 5.07.1794. Został komandorem 10.08.1795. W lutym 1796 objął dowództwo 32-działowej fregaty Pearl i sprawował je do 1802. W tym czasie eskortował konwoje i realizował rejsy patrolowe na wodach krajowych, Bałtyku i Kanady (wspólnie z inną fregatą pochwycił 16.04.1797 duży francuski okręt korsarski); na początku marca 1798 popłynął ku zachodnim wybrzeżom Afryki, stoczył tam 24.04 walkę z dwiema fregatami francuskimi, ale zdołał ujść do Sierra Leone; skierował się do Indii Zachodnich, gdzie w październiku i grudniu 1798 zdobył francuskich korsarzy koło Antigui; 22.10.1799 pożeglował na Morze Śródziemne, gdzie 9.02.1800 wpędził na brzeg i zniszczył genueńską polakrę 14-działową, a w lipcu 1801 przechwycił mały żaglowiec korsarski, zaś na początku sierpnia operował na zachód od Elby w składzie eskadry lekkich sił. W 1802 Turcy odznaczyli Ballarda złotym medalem za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu. W marcu 1802 jego fregatę wycofano do rezerwy. W czasie ponad 6 lat dowodzenia Pearl Ballard zdobyły lub zniszczył około 80 rozmaitych żaglowców przeciwnika, uczestniczył też w operacjach lądowych. Po zawieszeniu działań wojennych (pokój z Amiens) mianowano go dowódcą dystryktu Straży Brzegowej. Wrócił na morze dawno po rozpoczęciu się nowej fazy wojny, dopiero w październiku 1809. W latach 1809-1810 był w Indiach Zachodnich kapitanem 74-działowca Sceptre: w grudniu 1809 współdziałał w niszczeniu francuskich transportowców na wodach między Wysepkami Świętymi a Gwadelupą; w styczniu 1810, w składzie eskadry wiceadm. Cochrane’a, kierował jedną częścią desantu sił gen. Beckwitha na Gwadelupie (która poddała się 6.02.1810). Często występował jako komodor mniejszych eskadr. We wrześniu 1810 wrócił do Anglii i do 1811 operował na kanale La Manche oraz Zatoce Biskajskiej w składzie Floty Kanału. Promowano go do stopnia kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Nie służył na morzu w charakterze oficera flagowego. Rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 27.05.1825. Był dwukrotnie żonaty. Zmarł 11.10.1829 w Bath.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-admirał Frederick Lewis Maitland (07.09.1777 – 30.11.1839).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Frederick Lewis Maitland urodził się 7.09.1777 w Rankeillour koło Cupar w hrabstwie Fife (Szkocja). Był trzecim synem komandora Royal Navy (który żył 1730-1786) o tych samych imionach oraz jego żony Margaret, dziedziczki Rankeillour i Lindores, wnukiem hrabiego Lauderdale (i bratankiem dziedzica tego tytułu), a także bliskim kuzynem wielu oficerów armii i piechoty morskiej. Co najważniejsze, jego ojciec był przyjacielem adm. Jervisa, późniejszego wszechmocnego w marynarce hrabiego St. Vincent i pierwszego lorda admiralicji, co zapewniło Frederickowi Lewisowi juniorowi znakomitą protekcję. Zręby edukacji zdobył w Royal High School w Edynburgu. Zapisano go w księgach okrętowych w lipcu 1785. Na początku lat 1790-tych służył na 16-działowym slupie Martin u wschodnich wybrzeży Szkocji, potem jako midszypmen na 32-działowej fregacie Southampton, należącej do Floty Kanału lorda Howe’a w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. Egzamin na porucznika zdał w 1795, otrzymał ten stopień 3.04.1795 (albo dwa dni później) na 32-działowej fregacie Andromeda. Przeszedł z niej na 74-działowiec Venerable, flagowy okręt adm. Duncana na Morzu Północnym, w kwietniu 1797 został przeniesiony do Floty Śródziemnomorskiej adm. Jervisa. Hrabia St Vincent powierzył Maitlandowi natychmiast 18-działowy bryg-slup Kingfisher, na którym ten chwytał z dużym powodzeniem francuskich korsarzy w 1797 i 1798, ale jego okręt rozbił się 3.12.1798 podczas wychodzenia z Tagu. Oczywiście przy tak wysokich protekcjach i poparciu całego klanu szkockiego Maitlandów, młodemu oficerowi nie mógł spaść włos z głowy na sądzie wojennym. Został porucznikiem flagowym St Vincenta. Był na pokładzie wynajętego kutra 16-działowego Penelope, gdy ten wpadł 7.07.1799 na Morzu Śródziemnym w ręce Hiszpanów, ale przebywał w niewoli bardzo krótko. Awansowany przez St Vincenta na „dowódcę”, z datą cofniętą do 14.06.1799. Otrzymał wtedy 18-działowy slup Cameleon, na którym działał na Morzu Śródziemnym do końca 1800. W 1801 objął nominalnie dowództwo transportowca wojska (ex-66-działowca) Wassenar, ale naprawdę uczestniczył w brytyjskiej ekspedycji desantowej w Egipcie w tamtym roku – był jednym z dowódców flotylli kanonierek na jeziorze Abukir podczas walk w marcu 1801. Został komandorem 21.03.1801. Uczyniono go na chwilę kapitanem 74-działowca Dragon, jednak zaraz przeszedł (w sierpniu) na 38-działową fregatę Carrere, którą we wrześniu 1802 doprowadził do Portsmouth, gdzie w październiku została wycofana do rezerwy. W 1802 Turcy przyznali mu złoty medal za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu. Okazał się świetnym żeglarzem i znakomitym „zagończykiem” morskim, jednym z najlepszych w rejsach krążowniczych. W październiku 1802 objął dowództwo 40-działowej fregaty Loire i sprawował je do 1806. W tym czasie chwytał francuskie oraz hiszpańskie okręty wojenne i korsarskie u północnych wybrzeży Francji, na wodach irlandzkich, u wybrzeży Hiszpanii, na wodach Zatoki Biskajskiej. Ożenił się w kwietniu 1804 w Cork (Irlandia) z Katarzyną z rodziny anglo-irlandzkiej. W okresie od października 1806 do lipca 1807 dowodził 38-działową fregatą Volontaire, ale okręt ten stał wtedy cały czas w Portsmouth, znajdując się w trakcie wyposażania. Od 1807 do 1811 Maitland dowodził 36-działową fregatą Emerald. W tym czasie operował na Redzie Baskijskiej w kwietniu 1809, łapał liczne francuskie okręty korsarskie na rozmaitych wodach europejskich. Ponieważ nie krył się z krytyczną opinią na temat gnuśności adm. Gambiera w czasie ataku komandora Cochrane’a na Redzie Baskijskiej, przezorna Admiralicja odesłała go daleko, aby nie mógł świadczyć w „obiektywnym” sądzie morskim. W okresie 1813-1814 był kapitanem 58-działowca („ostrzyżonego” okrętu 74-działowego) Goliath w Indiach Zachodnich. W listopadzie 1814 został dowódcą 98-działowca Boyne. Sztormy powstrzymały jego wyjście z Cork, a tymczasem Napoleon uciekł z Elby, więc Admiralicja odwołała ekspedycję, w której miał wziąć udział Boyne i przerzuciła Maitlanda na nowy okręt. Od 9.04.1815 do 13.09.1815 dowodził 74-działowcem Bellerophon. Został odznaczony Orderem Łaźni 4.06.1815. W połowie lipca na Redzie Baskijskiej wziął na pokład Napoleona po jego poddaniu się spowodowanym klęską pod Waterloo, po czym przewiózł go do Torbay i ostatecznie do Plymouth, gdzie dotarł 26.07.1815. Wypłynął 4.08.1815 i trzy dni później w pobliżu Berry Head przekazał byłego cesarza Francuzów na pokład innego okrętu. Przez następne trzy lata żył z rodziną w ziemskiej posiadłości. We wrześniu 1818 mianowano go kapitanem 74-działowca Vengeur, na którym operował początkowo na Morzu Północnym, w 1819 został wysłany na placówkę południowoamerykańską, w 1820 zawinął do Lizbony, po czym przeszedł na Morze Śródziemne, gdzie w trudnych warunkach przewiózł (grudzień 1820) króla Ferdynanda z Neapolu do Livorno, za co dostał sycylijski Orderu Św. Ferdynanda i Zasługi. Po powrocie był podobno (jego życiorys nie bardzo tu się zgadza z dziennikami okrętowymi) do sierpnia 1823 kapitanem 74-działowca Genoa, stojącego jako okręt strażniczy w Chatham, potem (1827-1830) 74-działowca Wellesley na Morzu Śródziemnym. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 22.07.1830 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 10.01.1837). Otrzymał komandorię Orderu Łaźni 17.11.1830. Od 28.06.1832 do 26.07.1837 zajmował stanowisko superintendenta stoczni w Portsmouth. Mianowano go zaraz potem (formalnie już 26.07.1837) głównodowodzącym w Indiach Wschodnich. Jego okrętem flagowym był 74-działowiec Wellesley. Po koniec 1838 Maitland wysłał ekspedycję, która w styczniu 1839 zajęła Aden. W lutym osobiście dowodził siłami morskimi, które zdobyły Karaczi podczas krótkotrwałego konfliktu w tamtym rejonie. Zmarł 30.11.1839 na morzu, w pobliżu Bombaju, na pokładzie swojego flagowca.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Hyde Parker (1739 - 16.03.1807).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Panie Januszu, na temat akurat tego oficera ma Pan takie mrowie bardzo szczegółowych informacji, gdzie tylko ręką sięgnąć, że szkoda mojego czasu na przepisywanki, czy bawienie się w tłumacza. Dlatego tylko bardzo zgrubne fakty oraz to, co może nie być całkiem proste do odczytania między wierszami.

Hyde Parker (2) urodził się w 1739 jako drugi syn służącego w marynarce wojennej od 1738 młodszego oficera Hyde Parkera (1). Wstąpił do Royal Navy w listopadzie 1751 w charakterze midszypmena, kiedy jego ojciec był od trzech lat komandorem. Oczywiście zaokrętował się na żaglowiec przez niego dowodzony, 70-działowiec Vanguard. Pewien czas Hyde (2) służył na 20-działowcu Squirrel, także dowodzonym w latach 1755-1757 przez Hyde’a (1), w październiku 1757 przeszedł za tatusiem na 36-działową fregatę Brilliant i walczył na niej u atlantyckich wybrzeży Francji. Zdał egzamin na porucznika w Westminsterze 7.11.1757, otrzymał ten stopień 25.01.1758, nadal na Brilliant. W 1760 Hyde (1) został dowódcą 74-działowca Norfolk, w styczniu skierowanego do Indii Wschodnich, i oczywiście zabrał ze sobą syna. Tam Hyde (2) przeszedł w czerwcu 1763 za ojcem na 70-działowiec Grafton, w październiku 1762 dowodził tymczasowo 60-działowcem Panther i wspólnie z kapitanem innego okrętu zdobył galeon manilski Santisima Trinidad 31.10.1762. Awansował na komandora 18.07.1763. Od 1771 do lipca 1772 dowodził na wodach amerykańskich 32-działową fregatą Boston. Od lipca 1775 do 1780 był kapitanem 44-działowca Phoenix; w połowie września 1775 popłynął na wody Ameryki Północnej i tam działał do wiosny 1779 uczestnicząc w wielu operacjach wszędzie opisywanych. W styczniu 1778 Hyde Parker (1) został kontradmirałem. Zaś 21.04.1779 Hyde Parkerowi (2) za wybitne dokonania w wojnie z kolonistami amerykańskimi (zwłaszcza brawurowe przebicie się przez przeważające siły wroga) przyznano tytuł rycerza. Po remoncie okrętu Phoenix i obiciu go miedzią w Plymouth (maj – lipiec 1779), walczył na wodach europejskich, wchodząc w lecie w skład floty Harveya, we wrześniu uczestniczył w odsieczy dla Guernsey, pod koniec grudnia 1779 wyprawiony w eskorcie konwoju zmierzającego do Indii Zachodnich. Phoenix rozbił się na północnym wybrzeżu Kuby 4.10.1780 podczas huraganu, ale prawie cała załoga zdołała zejść na brzeg, a dowódca świetnie zorganizował ewakuację okrętu i obronę miejsca, w którym się znaleźli. Tymczasem we wrześniu 1780 Hyde Parker (1) dochrapał się rangi wiceadmirała, a w 1782 odziedziczył po bracie tytuł baroneta. Hyde Parker (2) ożenił się około 1781 i miał trzech synów, z których najstarszy, Hyde Parker (3), został z czasem wiceadmirałem, drugi syn stracił nogę pod Waterloo (i ożenił się z córką kontradmirała Pophama), trzeci syn zginął w bitwie pod Talavera w Hiszpanii 27.07.1809. Od marca 1781 Hyde Parker (2) dowodził 38-działową fregatą Latona i walczył w krwawej bitwie z Holendrami na Dogger Bank 5.08.1781, w której eskadrą brytyjską dowodził (w sposób cokolwiek kontrowersyjny, delikatnie mówiąc) wiceadmirał Hyde Parker (1). W październiku 1781 Hyde Parkerowi (2) powierzono 74-działowiec Goliath, na którym działał w znanych operacjach eskadr Barringtona w kwietniu 1782, Kempenfelta w maju 1782, Howe’a w lipcu 1782 oraz uczestniczył w odsieczy dla Gibraltaru we wrześniu/październiku 1782, biorąc z tej okazji udział w starciu z 20.10.1782. Po zawarciu pokoju w 1783 Goliath stał się okrętem strażniczym w Portsmouth, potem Sheerness, Plymouth, krótko w Gibraltarze, potem znów w Portsmouth i przez cały ten czas pozostawał pod komendą Hyde Parkera (2), aż do 1786. W związku z kryzysem w stosunkach z Francją na tle Holandii, oficer ten otrzymał we wrześniu 1787 dowództwo 74-działowca Orion, ale zdał je już w lutym 1788. Od maja 1790 był przez moment kapitanem 74-działowca Brunswick podczas kryzysu hiszpańskiego. Mianowano go w 1790 pułkownikiem piechoty morskiej. Osiągnął rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 1.02.1793 (Czerwonej – 12.04.1794). Zgodził się być Kapitanem Floty (szefem sztabu) lorda Hooda na Morzu Śródziemnym i zaokrętował się w tym celu na 100-działowy flagowiec Victory. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 4.07.1794 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 1.06.1795). W 1794 otrzymał dowództwo eskadry i przeniósł się na 98-działowiec Saint George. Uczestniczył na nim w bitwach adm. Hothama pod Genuą 14.03.1795 i pod Hyères 13.07.1795. Pod koniec 1795 (od 1 listopada), między odwołaniem Hothama a przybyciem Jervisa, nawet dowodził krótko Flotą Śródziemnomorską. W 1796 wrócił do Anglii i został mianowany głównodowodzącym w rejonie Jamajki, gdzie pozostał przez trzy lata. Zgromadził tam z pryzów swoich podwładnych piękną fortunę 200 tysięcy funtów. Po powrocie powierzono mu stanowisko zastępcy dowódcy Floty Kanału. Stopień admirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 14.02.1799 (Białej – 23.04.1804; Czerwonej – 9.11.1805). Ożenił się po raz drugi 23.01.1801 z Frances Onslow (najmłodszą córką admirała Richarda Onslow), prawie swoją rówieśniczką, bo zaledwie 43 lata młodszą Very Happy

dziewiętnastką. Miał z nią następnych dwóch synów, z których Charles został komandorem Royal Navy. Jeden z wnuków, kmdr Hyde Parker (4) zginął podczas wojny krymskiej. Hyde Parker (2) został polecony przez hrabiego St. Vincenta na naczelnego dowódcę wyprawy przeciwko Duńczykom w 1801 (z Nelsonem jedynie jako zastępcą), której kulminacją stała się słynna bitwa pod Kopenhagą 2.04.1801. Wybór nie był przypadkowy (Nelson odniósł wcześniej wspaniałe zwycięstwo pod Abukirem, ale potem wykazał się głupotą polityczną, niesubordynacją na granicy zdrady stanu oraz myśleniem niekoniecznie tą częścią ciała, która wieńczy szyję, tylko inną, usytuowaną zdrowo niżej, podczas gdy Parker gwarantował rozwagę w misji, co do której miano nadzieje na pokojowe rozstrzygnięcie, uchodził za znawcę problematyki rosyjskiej i żeglugi przez Cieśniny Duńskie), ale okazał się grubym błędem. Rozbrat między St Vincentem a jego nominatem zaczął się już przed rozpoczęciem wyprawy, kiedy 62-letni admirał nie kwapił się z opuszczeniem łoża swojej dziewiętnastolatki, co jakoby opóźniło wyruszenie floty. Później Parker sprawował się – wbrew legendzie opartej częściowo na enuncjacjach Nelsona, nie poinformowanego o wielu sprawach i nieogarniającego całości sytuacji – bardzo dobrze, starając się – zgodnie z otrzymanymi instrukcjami – wymusić na Duńczykach ustępstwa bez walki. Kiedy jednak stało się jasne, że do konfrontacji zbrojnej dojść musi, dalsze kunktatorstwo Parkera nie było już niczym usprawiedliwione. Na dowódcę w bitwie wybrał bardzo logicznie Nelsona i zgodził się z wszystkimi jego żądaniami, ale zachowując sobie naczelną komendę i stojąc przy tym w miejscu, w którym nie mógł ogarnąć większości akwenu walki, stworzył potencjalnie bardzo niebezpieczną sytuację. Każde dziecko zna opowieść o sygnale Parkera nakazującym przerwanie bitwy w najgorszym możliwym momencie i anegdotkę o przykładaniu przez Nelsona lunety do ślepego oka, by ten sygnał zignorować, więc nie ma po co ich tu powtarzać. Próby usprawiedliwienia admirała, ciągle czynione przez jego biografów, głoszące jakoby tak naprawdę Parker dał wolną rękę Nelsonowi, nie trzymają się kupy i oparte są na zmyśleniach przedstawionych wiele lat po bitwie. Bezpośrednio po krwawym starciu pod Kopenhagą oficerowie brytyjskiej floty dali w listach i raportach jasny obraz wydarzeń. Kiedy St Vincent dowiedział się, jak blisko było do klęski i zrozumiał, że tylko kolejna niesubordynacja Nelsona jej zapobiegła, wpadł w furię. Kazał Parkerowi na początku maja opuścić swoją flagę, przenieść się na fregatę i wrócić do Anglii. Tym niemniej sytuacja była nad wyraz złożona – Parker odczuł to jako głęboki i niezasłużony despekt (ostatecznie wypełnił wszystkie instrukcje i pozostawał naczelnym dowódcą w ważnej, wygranej bitwie, otrzymując podziękowanie obu Izb Parlamentu!), ale nie mógł się doprosić rozpatrzenia swojej sprawy. Gdyby bowiem St Vincent o cokolwiek jawnie go oskarżył, musiałby się przyznać do własnego błędu w doborze oficerów flagowych. Hyde Parker (2) nie wrócił już do aktywnej służby. Zmarł 16.03.1807 w Bentwell Lodge (w Suffolk).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź w tym temacie, jak też "francuskim "odpowiedniku.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Thomas MacKenzie (1753 - 20.09.1813).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Ziemskie losy Thomasa Mackenzie nic się nie zmieniły od czasu, gdy w odpowiedzi na Pana pytanie opisałem je 4 sierpnia 2012 Smile

.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach