www.timberships.fora.pl

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu UNION (1726).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 90-działowców wg ustalenia z 1719 r., o charakterystyce ogólnej podanej przez mnie przy opisie Prince George z 1723.
Union został zamówiony w Chatham 5.02.1718. Powstał w dużej mierze z przebudowy poprzedniego okrętu tej nazwy, 90-działowca z 1704, rozpoczętej w Chatham 5.03.1718. Stępkę położono 5.03.1718. Okręt zwodowano 8.02.1726. Został ukończony 23.03.1726.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 164’6” x 47’4” x 18’10”, tonaż konstrukcyjny 1578 ton. Z uwagi na datę wodowania i wejścia do służby można być niemal pewnym, że był uzbrojony nie wg Ustalenia z 1719, tylko tego z 1723, tzn.: na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie środkowym 26 dział 18-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie górnym 26 dział 9-funtowych o długości 9 stóp; na pokładzie rufowym 10 dział 6-funtowych o długości 9 stóp (lub 8,5 stopy); na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe o długości 9 stóp.
Liniowiec miał wyjątkowo nieciekawą historię - został wadliwie skonstruowany albo nie trafił na korzystny dla siebie okres historii. W 1726 wyznaczono go okrętem flagowym adm. Jenningsa i oddano pod komendę komandora Philipa Vanbrugha. Podążył w kierunku Morza Śródziemne, lecz wkrótce wrócił. Może zdecydowały o tym jakieś kłopoty eksploatacyjne, ale prawdą jest też, że misja adm. Jennigsa, wyprawionego ku wybrzeżom Hiszpanii w związku z napięciem w stosunkach z tym krajem, akurat się kończyła – Jennings wyruszył z St. Helen’s 20 lipca 1726, dotarł do Lizbony 25 sierpnia, koło Kadyksu pojawił się 31 sierpnia, a opuścił ten port pod koniec września, wracając na Spithead 22 października. Trójpokładowiec Union wycofano do rezerwy w październiku 1726 i praktycznie nie użyto nigdy więcej, mimo drobnych napraw prowadzonych w Chatham w 1734 i licznych przeglądów. Rozbiórkę zakończono w Chatham w listopadzie 1749.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NAMURE (1729).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 90-działowców wg ustalenia z 1719 r., o charakterystyce ogólnej podanej przez mnie przy opisie Prince George z 1723.
Namure (Namur) został zamówiony w Deptford 27.09.1720. Stępkę położono w sierpniu 1723. Okręt zwodowano 13.09.1729. Został ukończony 25.09.1729 ale z przeznaczeniem od razu do rezerwy.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 164’0” x 47’2” x 18’10”, tonaż konstrukcyjny 1567 ton. Z uwagi na datę wejścia do aktywnej służby (1731) powinien być uzbrojony wg Ustalenia artyleryjskiego z 1723, ale nie był - miał całkowicie nietypowe uzbrojenie, niezgodne z jakimikolwiek Ustaleniami, być może w charakterze eksperymentu. Nosił (w 1740) na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie środkowym 26 dział 24-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie górnym 26 dział 12-funtowych o długości 9 stóp; na pokładzie rufowym 10 dział 6-funtowych o długości 9 stóp; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe o długości 9 stóp. Ta artyleria okazała się za ciężka (9 dodatkowych ton na pokładzie środkowym oraz 4 dodatkowe tony na pokładzie górnym plus większe obciążenie od sił odrzutu), więc przed 1745 wymieniono ją na standardową.
Liniowiec przestał w rezerwie do 1731. W maju 1731 wyznaczono go okrętem flagowym wiceadm. Wagera i oddano pod komendę komandora Edwarda Falkinghama. Wager dostał rozkaz, by w 1731 osłaniać hiszpańskie wojska przewożone do Livorno w celu osadzenia w Parmie i Piacenzy Karola Burbona. W styczniu 1731/32 zredukowano żaglowiec do okrętu strażniczego. Potem kapitanem był kmdr George Clinton, a okręt przestał zimę 1732/1733 w Chatham. Trafił go piorun, więc w 1733 musiał być z tego powodu naprawiany. Od 1734 liniowcem dowodził kmdr John Barnsley, a żaglowiec pełnił funkcję jednostki flagowej kadm. Haddocka. Był z flotą adm. Norrisa na Tagu w 1735. Wycofano okręt do rezerwy w kwietniu 1736. W lipcu 1739 przystosowano go w Chatham do pełnienia roli okrętu flagowego. Stał się flagowcem adm. Norrisa na wodach krajowych, a kapitanami byli kolejno kmdr Thomas Whitney (zmarł 9.12.1741) i kmdr Samuel Faulkner. Od 12 marca 1742 dowodził liniowcem kmdr Samuel Cornish, w wiceadm. Thomas Mathews podniósł na okręcie swoją flagę. Skierowano się 16.04.1742 ku Morzu Śródziemnemu, docierając do Gibraltaru 9.05.1742 (czy dwa dni wcześniej). Później w 1742 komendę przejął kmdr John Russell (Russel). Namur w czerwcu 1742 przebywał w Villafranche. W grudniu 1743, gdy Mathews zmuszony był zajmować się dyplomacją, okręt stacjonował w Turynie, potem w Villefranche, pod koniec roku dołączył do reszty sił brytyjskiej floty śródziemnomorskiej, zgromadzonych u Wysp Hyères. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, gdzie Russell odniósł śmiertelną ranę (kula urwała mu prawą rękę; zmarł jeszcze w lutym w Port Mahon), a liniowiec doznał tak ciężkich uszkodzeń w takielunku, że Mathews chwilowo musiał przenieść się na okręt Russell. Namur pozostał flagowcem adm. Mathewsa do sierpnia 1744, ale od lutego okrętem dowodził kmdr William Dilke. Gdy 24.08.1744 adm. Rowley przejął dowództwo na flotą Morza Śródziemnego, Namur jeszcze przez chwilę pozostał w jej składzie. W październiku 1744 liniowiec skierowano do Anglii i wkrótce wycofano do rezerwy. W przeciwieństwie do wielu zbyt wysokich, niestatecznych trójpokładowców 90-działowych nie poszedł na rozbiórkę, lecz od marca 1745 do stycznia 1746 został w Chatham obcięty do 74-działowca. Także w tej postaci nie dostał całkiem typowej artylerii. Na pokładzie dolnym nosił 28 dział 32-funtowych, na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych, a na pokładach odkrytych 16 dział 9-funtowych (14 na rufowym, 2 na dziobowym), czyli łącznie 72 sztuki. Caruana sądził, że intencją było dodanie dwóch długich (9 stóp) 9-funtówek w charakterze dział pościgowych, ale do tego nie doszło. Załoga liczyła teraz 650 osób.
Od stycznia 1746 do 1747 kapitanem nowego dwupokładowca był kmdr Edward Boscawen, który w czerwcu 1746 podniósł proporzec komodora. Namur należał do Eskadry Zachodniej, od sierpnia 1746 do zespołu, którym dowodził wiceadm. Anson. Boscawen z wydzielonym zespołem patrolował zachodnie podejścia do kanału La Manche. Namur zdobył 4.08.1746 francuski 56-działowiec Mercure niosący tylko częściowe uzbrojenie. W listopadzie 1746 zajął francuski 20-działowy okręt korsarski z Saint Malo. W grudniu 1746 komendę nad liniowcem sprawował tymczasowo kmdr Robert Wellard. Boscawen wyekwipował jednostki swojego zespołu w Lizbonie i na początku 1747 podjął patrolowanie w tym samym co poprzednio rejonie. Żaglowiec walczył 3.05.1747 w bitwie pod Finisterre, znów pod dowództwem Edwarda Boscawena. Kiedy w połowie lipca 1747 Boscawen awansował na kontradmirała, pozostał na tym liniowcu, który jednak otrzymał nowego kapitana – został nim 17.07.1747 kmdr Samuel Marschall. Okręt wysłano w 1747 do Indii Wschodnich. Opuścił z eskadrą St Helen’s 4.11.1747, dotarł do Zatoki Stołowej 29.03.1748, a w pobliże wyspy Mauritius 23.06.1748. Niezdecydowane próby zajęcia tej wyspy zakończyły się niepowodzeniem i 27 czerwca Brytyjczycy ruszyli w dalszą drogę, rzucając kotwice pod Fortem St. David w Madrasie 26.07.1748. W sierpniu 1748 uczestniczyli w obleganiu Pondicherry. W kwietniu 1749, gdy Namur stał w pobliżu Fortu St. David, a zarówno kadm. Boscawen jak kmdr Marshall znajdowali się na lądzie, w wybrzeże uderzył cyklon. Wieczorem 13.04.1749 załoga liniowca przecięła liny kotwiczne i próbowała się ratować wyjściem w morze; wyrzucono za burtę działa z pokładów odkrytych i górnego, w końcu ścięto maszty. Nie zdało się to na nic i w nocy okręt zatonął – uratowało się tylko dwóch midzszypemenów i 24 członków załogi. Zginęło ponad pół tysiąca ludzi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Sob 13:49, 04 Mar 2023 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NEPTUNE (1730).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 7:46, 06 Mar 2023 Temat postu:

Jeden z 90-działowców wg ustalenia z 1719 r., o charakterystyce ogólnej podanej przez mnie przy opisie Prince George z 1723.
Neptune został zamówiony w Woolwich 18.08.1724. Stępkę położono 19.01.1725. Okręt zwodowano 15.10.1730. Został ukończony 29.10.1730, ale z przeznaczeniem od razu do rezerwy.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 164’0” x 47’3” x 18’10”, tonaż konstrukcyjny 1572 tony. Miał niezwykle długą historię aktywnej służby, jednak w większej mierze nie jako trójpokładowiec ze zbyt dużą wysokością i nie pod nazwą Neptune. Najpierw wiele lat znajdował się w rezerwie. Pozostawał w niej bezczynnie tak długo, że aż musiał przejść remont w Chatham od października 1740 do kwietnia 1741. Od końca stycznia czy początku lutego 1740/41 do połowy listopada 1741 dowodził nim kmdr Thomas Whorwood.
Z uwagi na datę wejścia okrętu do aktywnej służby powinien być uzbrojony wg Ustalenia artyleryjskiego z 1723 albo nawet 1733, ale nie był – dano mu zestaw dział dokładnie zgodny z Ustaleniem z 1719.
W listopadzie 1741 wyznaczono go okrętem flagowym komodora Lestocka i oddano 16.11.1741 pod komendę komandora Johna Lovetta (Loveta). Jednostkę skierowano na Morze Śródziemne. Dotarła do Gibraltaru 1.01.1741/42 (załoga znajdowała się w fatalnym stanie zdrowia – 250 ludzi chorowało, 54 zmarło w trakcie rejsu). Kiedy w marcu 1741/42 Lestock awansował na kontradmirała, nie zmienił flagowca, chociaż 11 czerwca 1743 dowódcą okrętu (po króciutkim epizodzie z komendą Jamesa Yonga od 16.05 do 10.06.1743) został kmdr George Stepney. W czerwcu 1742 Neptune patrolował wody między Marsylią a wschodnim krańcem wysp Hyères. Liniowiec walczył (jeśli to, co wyczyniał Lestock można uznać za walkę) w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44. Wkrótce po tej bitwie, 19.03.1743/44, kapitanem okrętu został kmdr Merrick de l’Angle. Gdy 24.08.1744 dowództwo na flotą Morza Śródziemnego przejął adm. Rowley, Neptune stał się jego flagowcem. Od 27.05.1745 okrętem dowodził kmdr Arthur Gardiner. W sierpniu lub październiku 1745 komendę nad liniowcem przejął kmdr Edward Hawke, ale niemal tylko dla wprowadzenia jednostki do rezerwy w 1746. Podczas wielkiego remontu prowadzonego w Chatham od stycznia 1746 do kwietnia 1749 zdecydowano się „ostrzyc” okręt do 74-działowca, a 23.08.1750 przemianowano go na dodatek na Torbay. I tak dopiero w 1755 został wyposażony do aktywnej służby, w charakterze jednostki flagowej. Odtąd na dolnym pokładzie niósł 26 dział 32-funtowych (o długości 9,5 stopy), na górnym pokładzie miał 28 dział 18-funtowych (o długości 9 stóp), na pokładzie rufowym 16 armat 9-funtowych (o długości 7,5 stopy), a na pokładzie dziobowym 4 armaty 9-funtowe (o długości 7,5 stopy). Nie było to standardowe uzbrojenie ówczesnego 74-działowca, który powinien był nosić dwie 32-funtówki na pokładzie dolnym więcej, a dwie 9-funtówki na pokładzie rufowym mniej, ale w tamtych czasach brak standardu występował bodaj częściej niż standard. Nominalna załoga liczyła 600 osób. Od 28 stycznia 1755 dowodził liniowcem kmdr Charles Colby (Coleby), zaś flagę na jednostce podniósł wiceadm. Edward Boscawen, skierowany 22.04.1755 z flotą z Plymouth do Ameryki Północnej. W tym czasie Wielka Brytania i Francja szykowały się do wojny, mimo pozornie przyjacielskich stosunków. Francuzi intensywnie wzmacniali swoje siły w Ameryce Północnej, m.in. posyłając tam pod hrabią Dubois da la Motte wielką eskadrę z zapasami i wojskiem. Rząd brytyjski zdecydował, że czekanie, aż Francja zrealizuje wszystkie przygotowania wstępne, byłoby błędem. Boscawenowi nakazano bezwzględnie atakować francuskie okręty, nie czekając na formalne wypowiedzenie wojny. Zresztą działania wojenne ma kontynencie amerykańskim trwały i tak w najlepsze od wiosny 1754. Boscawen zdobył wprawdzie dwa francuskie 64-działowce koło Louisbourga 8.06.1755 (przy czym Torbay znajdował się w grupie tych, które zmusiły do kapitulacji okręt Alcide), ale ogólnie wyprawa się nie udała, ponieważ epidemia zdziesiątkowała załogi brytyjskich okrętów, a Francuzi zrealizowali większość zamierzeń. Boscawen z prawie całą flotą wrócił na Spithead 4.11.1755. W styczniu 1756 przeniósł flagę na inny 74-działowiec, a kapitanem Torbay został kmdr Augustus Keppel. Liniowiec zdobył w lipcu 1756 francuski okręt 50-działowy Arc-en-Ciel i transportowiecCommissaire. Uczestniczył w nieudanej ekspedycji adm. Hawke’a przeciwko Rochefort we wrześniu 1757 oraz w ataku wiceadm. Knowlesa na wyspę Aix 23.09.1757. Zdobył francuski żaglowiec korsarski z Bordeaux w listopadzie 1757. W 1758 należał do floty adm. Ansona. Pod koniec września 1758 Keppel podniósł na Torbay proporzec komodora, a nowym dowódcą okrętu został 28.09.1758 kmdr Thomas Owen. Liniowiec skierowano 19.10.1758 (ostateczne wyruszenie z Cork nastąpiło dopiero 11.11.1758) do zachodniej Afryki, gdzie uczestniczył w zdobyciu Gorée 29.12.1758. Stamtąd komodor pożeglował 27.01.1759 do Senegalu, a 1.03.1759 wrócił do Anglii. Od 19.04.1759 Keppel był znów tylko kapitanem liniowca Torbay, który walczył w bitwie pod Quiberon 20.11.1759 pod adm. Hawke, brał udział w blokadzie Redy Bakijskiej. Od 1.03.1760 do 4.02.1763 jego kapitanem był kmdr William Brett. Żaglowiec należał w 1760 do floty adm. Hawke’a. Od 6.04 do 8.06.1761 uczestniczył w operacjach floty komodora Keppela przeciwko Belleisle. W latach 1762-1763 operował pod Brestem w eskadrze komodora Mana. Wycofano jednostkę do rezerwy w lutym 1763. Przeszła gruntowny remont w Plymouth w okresie od stycznia 1768 do listopada 1769. Kiedy zaogniły się stosunki Wielkiej Brytanii z Hiszpanią na tle sporu o Falklandy, 17 listopada 1770 Torbay otrzymał nowego dowódcę - został nim kmdr Samuel Wallis. Jednak najbliższe parę lat liniowiec spędził głównie jako okręt strażniczy w Plymouth, przy czym od 4.04.1772 lub od 1773 dowodził nim (do 31.03.1775) kmdr Francis Samuel Drake. Dopiero od 1777 żaglowiec, który w okresie 31.03.1775-23.05.1778 był pod komendą komandora Henry’ego St. John, wychodził na pełne morze. Ponownie trafił do rezerwy w maju 1778. W okresie od października 1779 do czerwca 1780 był naprawiany, wyposażany i otrzymał miedziane obicie dna. Od 25 grudnia 1779 do 17 marca 1783 komendę nad nim sprawował kmdr John Lewis Gidoin, skierowany 15.06.1780 ku Wyspom Podwietrznym. Torbay przeszedł w eskadrze Rodneya do Nowego Jorku, potem wrócił do Indii Zachodnich. Uczestniczył w zajęciu wyspy St Eustatius 3.02.1781 oraz w bitwie pod Martyniką 29/30.04.1781. W lipcu 1781 adm. Rodney znów wysłał go z rejonu Wysp Podwietrznych do Ameryki Północnej, ale nieszczęśliwie po drodze z konwojem na Jamajkę, gdzie adm. Parker – wbrew kategorycznym żądaniom Rodneya – zatrzymał sobie okręt Torbay do eskortowania konwojów; liniowiec pojawił się więc u wybrzeży Ameryki Północnej dopiero 11.10.1781, już po bitwie pod Chesapeake (5.09.1781), która zdecydowała o przegraniu wojny amerykańskiej przez Wielką Brytanię. Potem Torbay wrócił do Indii Zachodnich. Z eskadrą kadm. Hooda był pod Barbados 5.12.1781 i w starciach pod St Kitts 25/26.01.1782. Walczył w zwycięskiej bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782 pod adm. Rodneyem. Po objęciu dowództwa w Indiach Zachodnich 10.07.1782 przez adm. Pigota, podążył z nim w lipcu 1782 do Ameryki Północnej, po czym w listopadzie 1782 wrócił na Jamajkę. Współdziałał w zniszczeniu francuskiego 74-działowca Scipion w Zatoce Samana (na San Domingo) 18.10.1782. W tym czasie na brytyjskich liniowcach instalowano niewielkie ilości karonad, dzięki czemu łączna artyleria Torbay, nadal klasyfikowanego jako 74-działowiec albo 76-działowiec, wzrosła faktycznie do 82 sztuk. Od marca (lub od maja) 1783 kapitanem liniowca operującego w rejonie Jamajki był kmdr Patrick Leslie. We wrześniu 1783 komendę nad okrętem przejął kmdr Nicholas Charrington. Torbay został wycofany do rezerwy 9.10.1783 i sprzedany w Portsmouth 17.08.1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Sob 19:37, 11 Mar 2023 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MARLBOROUGH (1732).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 16:43, 13 Mar 2023 Temat postu:

Jeden z 90-działowców wg ustalenia z 1719 r., o charakterystyce ogólnej podanej przez mnie przy opisie Prince George z 1723.
Marlborough został zamówiony w Chatham 6.04.1725. Stępkę położono 1.09.1725. Okręt zwodowano 25.09.1732. Został ukończony dopiero w lipcu 1741. Przynajmniej teoretycznie losy tego liniowca zaczęły się wraz z zamówieniem w 1664 okrętu Saint Michael, zwodowanego w 1669, który w 1706 przemianowano na Marlborough i przebudowano, wodując wtedy ponownie, a na końcu służby skierowano do rozbiórki w Chatham, zaczętej w 1725 z myślą o przebudowie na ten właśnie okręt z 1732.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły 164’0” x 47’2” x 18’10”, tonaż konstrukcyjny 1567 ton. Też miał (jak Neptune) długą historię aktywnej służby - wprawdzie nie aż tak długą, ale za to z dwiema zmianami kategorii!
Z uwagi na datę wejścia okrętu do aktywnej służby powinien być uzbrojony wg Ustalenia artyleryjskiego z 1723, jednak miał rozmaite z nim niezgodności – jego 18-funtówki ze środkowego pokładu oraz 9-funtówki z pokładu górnego były w wersji o długości 10 stóp (zamiast 9,5 stopy), zaś 6-funtówki z pokładów odkrytych miały długość tylko 8,5 stopy (zamiast 9 stóp).
Od stycznia 1740/41 dowodził nim kmdr Alexander Geddes. W czerwcu 1741 stał w Nore. Pod koniec czerwca 1741 okręt włączono do Floty Kanału adm. Norrisa, ale początkowo nie był gotowy do żeglugi i pozostał na Spithead, dołączając do reszty w lipcu. W październiku 1741 komendę nad liniowcem skierowanym 11.10.1741 na Morze Śródziemne przejął kmdr John Russell. Marlborough wyszedł w zespole komodora Cornwalla, mającym wzmocnić siły kadm. Haddocka, jednak zgubił resztę okrętów w ciężkim sztormie 30.10 i samotnie zawinął do Gibraltaru 21.11.1741, mocno uszkodzony. W Gibraltarze był już kadm. Haddock, który przestał w porcie aż do 2 grudnia, czekając na naprawienie potężnego 90-działowca. Od grudnia 1741 Marlborough pełnił na Morzu Śródziemnym funkcję jednostki flagowej kadm. Haddocka. Kiedy 30.03.1742 dowództwo floty śródziemnomorskiej przejął kadm. Lestock, Marlborough pozostał pod jego komendą, ale nie jako flagowiec. Od 1742 do 1744 kapitanem żaglowca był kmdr Thomas Graves. W czerwcu 1742 krążył między Marsylią a wschodnim krańcem wysp Hyères. W grudniu 1743 czyszczono mu kadłub na Minorce. Od 1744 okrętem dowodził kmdr James Cornwall. Marlborough walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, ponosząc ciężkie straty. Wśród zabitych był Cornwall, więc od 22 lutego 1744 liniowcem dowodził kmdr Robert Robinson, a od stycznia 1745 kmdr Richard Watkins. We wrześniu 1745 Marlborough nadal operował na Morzu Śródziemnym, gdzie głównodowodzącym floty brytyjskiej był od 24.08.1744 do 30.10.1745 wiceadm. Rowley. W grudniu 1752 admiralicja zdecydowała, aby 90-działowy trójpokładowiec drugiej rangi Marlborough zredukować do 80-działowego okrętu trzeciej rangi, ale nadal o budowie trójpokładowej. Takiego przystosowania, połączonego z ponownym wyposażaniem, dokonano w Portsmouth w okresie listopad 1753 – lipiec 1756. Teraz Marlborough miał na dolnym pokładzie 26 dział 32-funtowych, na środkowym pokładzie 26 dział 18-funtowych, na górnym pokładzie 24 działa 9-funtowe, na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe. Od czerwca 1756 dowodził nim kmdr Witteronge Taylor, ale już w lipcu 1756 komendę przejął kmdr William Holburne. W listopadzie 1756 Marlborough stał się flagowcem kadm. Francisa Holburne w Eskadrze Zachodniej. Od 19 stycznia 1757 kapitanem okrętu był kmdr Robert Faulknor (Faulkner), a liniowiec pełnił (do 1760) rolę jednostki flagowej kadm. Thomasa Cotesa. Na przełomie maja i czerwca 1759 komendę przejął kmdr John Weller, zaś Marlborough został wysłany na Jamajkę. Wycofano go do rezerwy we wrześniu 1760. W okresie od sierpnia 1760 do marca 1761 został zredukowany w Portsmouth do okrętu 68-działowego, ale tym razem z „ostrzyżeniem” do dwupokładowca. Odtąd niósł na dolnym pokładzie 26 dział 32-funtowych, na górnym pokładzie 28 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 12 dział 9-funtowych, na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe. Załoga liczyła 550 ludzi. Od grudnia 1760 (praktycznie od 21.04.1761) do 27.04.1762 dowodził liniowcem kmdr John Holwall (Hollwall, Hollwell, Hallwell). W 1761 Marlborough stał się flagowcem kadm. Rodneya, który podniósł na nim flagę 9.10.1761 na Spithead. Wysłano okręt 18.10.1761 na Wyspy Podwietrzne. Liniowiec dotarł do Barbados 22.11.1761. Brał udział w operacji zdobycia Martyniki 7.01-16.02.1762, wciąż pod komandorem Hollwellem i wciąż jako okręt flagowy kadm. Rodneya. Ponieważ jednak podczas tych walk Anglicy stracili w styczniu 64-działowiec Raisonnable, którym dowodził kmdr Molyneux Shuldham (Shouldham), będący lordem, Rodney oddał mu wkrótce dowództwo okrętu Marlborough. Lecz gdy adm. Pocock, któremu powierzono operację zdobycia Hawany, pojawił pod Martyniką 26.04.1762, już dzień później poinformował Rodneya (ku wściekłości tego ostatniego), że zabierze mu jego flagowiec. Shuldham wybrał pozostanie z Rodneyem (i w konsekwencji przenosiny na inne jednostki), więc 1.05.1762 Pocock powierzył komendę nad Marlborough komandorowi Thomasowi Burnett (Burnet). Liniowiec w trakcie ekspedycji adm. Pococka przeciwko Hawanie uczestniczył m.in. w nieudanym ataku na zamek Moro 1.07.1762. Po zdobyciu w sierpniu tego głównego hiszpańskiego miasta na Kubie okręt, w złym stanie i silnie biorący wodę, odesłano do Anglii 3 listopada 1762. Istnieją dwa wytłumaczenia intensywności przecieków wody do wnętrza kadłuba – jedni przypisują je uszkodzeniom odniesionym podczas ataku na Castillo del Moro, inni temu, że podczas blisko rocznego pobytu w rejonie Morza Karaibskiego poszycie liniowca zostało w dużej mierze zniszczone przez świdraki. W trakcie rejsu sytuacja stale się pogarszała, dla obsługi pomp pożyczano nawet marynarzy z żaglowców towarzyszących, w końcu Burnett zdecydował się wziąć kurs na Lizbonę. Pompowanie wody, wylewanie jej wiadrami, wyrzucenie za burtę górnych armat, założenie plastra z żagla na kadłub niewiele pomogły. Szczęśliwie przypadkowo napotkany 50-działowiec Antelope podjął całą załogę, a Marlborough poszedł na dno 29.11.1762.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Śro 15:46, 29 Mar 2023 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROYAL SOVEREIGN (1729).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pią 7:23, 31 Mar 2023 Temat postu:

W zasadzie okręt z 1701, na którego charakterystyce sformułowano dla Ustaleń z 1719 pożądane dane 100-działowców, trójpokładowych jednostek pierwszej rangi. Ten zespół parametrów obejmował formalnie długość dolnego pokładu 174’0”, szerokość 50’0”, głębokość 20’0”, tonaż konstrukcyjny 1869 ton, załogę 850 ludzi; uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 spiżowych (brązowych) dział 42-funtowych (nominalnie o długości 10 stóp), na pokładzie środkowym 28 spiżowych dział 24-funtowych (nominalnie o długości 10 stóp), na pokładzie górnym 28 spiżowych dział 12-funtowych (nominalnie i faktycznie o długości 9,5 stopy), na pokładzie rufowym 12 spiżowych dział 6-funtowych (nominalnie i faktycznie o długości 9 stóp), na pokładzie dziobowym 4 spiżowe działa 6-funtowe (nominalnie i faktycznie o długości 9 stóp).
100-działowiec Royal Sovereign z 1701 („ideowo” zbudowany na bazie przesławnego, prastarego galeonu Royal Sovereign z 1637, jednak realnie to nonsens) skierowano w 1723 w Chatham na tzw. „wielki remont”, czyli faktycznie gruntowną przebudowę. Miał długość dolnego pokładu 175’0” (pierwowzór z 1701 był o pół stopy krótszy), szerokość 50’3,5” (pierwowzór z 1701 miał identyczną szerokość) oraz głębokość 20’1” (pierwowzór z 1701 miał głębokość o stopę mniejszą), tonaż konstrukcyjny 1883 tony. Uzbrojenie jak w Ustaleniu z 1719. Załoga: 780 ludzi.
Royal Sovereign został zamówiony w Chatham 18.02.1724. Okręt zwodowano 5.03.1729. Długo nie było potrzeby jego użycia, więc stał sobie w rezerwie aż do 1741 i musiano go remontować od października 1739 do maja 1740. Został w okresie od listopada 1740 do kwietnia 1741 przystosowany do pełnienia roli jednostki flagowej. Od lutego 1741 do 1742 dowodził nim kmdr Robert Allen, przydzielony do floty adm. Norrisa (faktycznie okręt stał w Nore, dołączył do Norrisa w czerwcu 1741; wyruszono w morze 27.06.1741). Między grudniem 1743 a marcem 1744 liniowiec przechodził ponowne wyposażanie w Chatham. Początkowo w 1744 jego kapitanem był kmdr William Davies, a od sierpnia 1744 – kmdr Thomas Hanway; Royal Sovereign nadal należał do Floty Kanału adm. Norrisa. W maju 1745 stacjonował w Nore jako flagowiec komodora Thomasa Smitha, który wkrótce dowodził całą eskadrą (dwa 44-działowce, trzy 24-działowce, 5 jednostek 8-16-działowych, 5 jachtów 8-działowych) u wybrzeży Szkocji, z zadaniem niedopuszczania pomocy z Francji dla powstańców jakobickich, eskortowania transportów posiłków, jeńców. Od 20.08.1745 okrętem dowodził kmdr Richard Orme. W grudniu 1745 kmdr Edward Boscawen otrzymał rozkaz zastąpienia Smitha jako komodora w Nore i podniesienia proporca na Royal Sovereign; okręt osłaniał wejście na Tamizę. Już w 1746 znajdował się praktycznie w rezerwie, a Boscawen w styczniu 1746 przeszedł na inną jednostkę. W okresie od października 1755 do maja 1756 przystosowano Royal Sovereign w Chatham do służby we Flocie Kanału w charakterze 90-działowca, jednostki drugiej rangi. Redukcja uzbrojenia niemal na pewno polegała na zdjęciu armat tylko spośród tych stojących na pokładzie rufowym i dziobowym. Od października 1755 kapitanem okrętu był kmdr William Boys (Boyce); Royal Sovereign stacjonował w 1756 w Nore, w 1757 należał do Eskadry Zachodniej. Od października 1757 był flagowcem adm. Thomasa Smitha na Downs, w 1758 na Spithead. Wycofano liniowiec do rezerwy w marcu 1759. Od 27.10.1759 do 1762 dowodził okrętem kmdr Robert Hathorn; jednostka stacjonowała na Spithead, w latach 1761-1762 pozostawała w służbie portowej jako flagowiec admirałów portu w Portsmouth. W 1763 Royal Sovereign pełnił rolę flagowca wiceadm. Holburne. Przegląd stanu we wrześniu 1763 ujawnił, że okręt potrzebuje gruntownego, wieloletniego i bardzo kosztownego remontu, by przywrócić go do pierwszej rangi. Ponieważ jednak wręgi miał w dobrym stanie, choć za małe dla nowoczesnego 100-działowca (tymczasem nastąpiło przejście do armat żeliwnych, dużo cięższych), a nadto dobrze żeglował, zaproponowano, by zamiast tego obciąć go do 84-działowca drugiej rangi. Najprawdopodobniej ta rekomendacja nie została jednak przyjęta, a żaglowiec w ogóle pozostawał bez uzbrojenia przynajmniej do 1765. W każdym razie, po ponownym przeglądzie w kwietniu 1768, został rozebrany w Portsmouth – rozbiórkę zakończono 17.05.1768.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GLOUCESTER (1737).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
PS Właśnie kurier przyniósł książkę (wszystkie pięć części), podobno kupiłem ostatni egzemplarz w Starej Szufladzie. Jeśli będzie Pan rozsyłał mapki on-line to polecam się pamięci.

Napoleon7

Mam pytanie dotyczące brytyjskiego okrętu liniowego Buffalo z okresu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Jednostka ta została zbudowana w Woolwich w 1743 roku jako Captain - liniowiec o tonażu 1230 ton i uzbrojeniu 70 armat (24-funtówki na pokładzie dolnym i 12-funtówki na górnym). Zaliczany był do okrętów III rangi. W 1777 roku przerobiono go jednak ta transportowiec (okręt zaopatrzeniowy) z uzbrojeniem złożonym z 30 armat, szeregując do VI rangi i zmieniając nazwę na Buffalo. W rok później, gdy doszło do wybuchu wojny z Francją i Brytyjczykom zaczęło być potrzebnych więcej liniowców, okręt z powrotem stał się liniowcem (teraz IV rangi) nie zmieniając nazwy - czyli zostając Buffalo. I tu pojawia się miejsce na pytania. W pozycjach takich jak Lyon D., The Sailing Navy List. All the Ships of the Royal Navy –Built, Purchased and Captured – 1688-1860, London 1993 (s. 43) lub Winefield R., British Warships in the Age of Sail 1714-1792, Barnsley 2007 (s. 50) podane jest, że okręt ten uzbrojony był nominalnie w 50 armat. Colledge J.J., Warlow B., Ships of the Royal Navy. The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy from the 15th Century to the Present, London 2006 (s. 60) podaje z kolei, że w 1760 roku liczbę armat na nim ograniczono do 64, brak jednak informacji ile nominalnie armat okręt ten posiadał po przywróceniu go do roli liniowca w 1778 roku. Podczas wojny Buffalo pełnił dość aktywną służbę uczestnicząc w kilku bitwach, m.in. pod Dogger Bank w 1781 roku z Holendrami czy koło przylądka Spartel w 1782 z eskadrą hiszpańsko-francuską. Przy czym za każdym razem w dokumentach i większości opracowań wymieniany był jako okręt 60-działowy. Tu więc pojawia się moje pytanie - ile w końcu w tym czasie (licząc od 1778 roku) okręt ten miał dział? Skłaniam się ku 60, wolę się jednak upewnić bo Lyon i Winefield to znane "marki" i znikąd tego co zgodnie napisali by nie wzięli. Stosując analogię do innych brytyjskich 60-działowców IV rangi, jednostek już wtedy trochę przestarzałych ale wciąż obecnych w Royal Navy (Panther, Medwey, Rippon, Dunkirk czy wycofane w 1782 roku Achilles albo Drednought) powinien Buffalo mieć 24x24f na pokładzie dolnym i 26x12f na górnym oraz 10x6f na pokładzie dziobowym (forkasztelu) i rufowym. Nie mam informacji by został uzbrojony w karonady, choć nie zdziwiłbym się, gdyby np. w bitwie pod Spartel jakieś miał. Byłbym wdzięczny za wyjaśnienie moich wątpliwości. "Walczę" właśnie nad historią wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych w ujęciu morskim i jest parę rzeczy, które mnie dręczą - sprawa Buffalo jest jedną z nich.

kgerlach

Panie Krzysztofie, zacznę od PS. Z tymi mapkami, to trochę nie tak. Każdy, kto kupił książkę i uważa, że z którejś mapki nie jest w stanie odczytać, tak jakby chciał – przykładowo, w mojej ocenie, próba odczytania absolutnie wszystkich nazw (w wielu używanych wtedy na Bałtyku językach) z okolic Sveaborga na mapce na str. 160 w tomie III wydaje się być wysoce kłopotliwa nawet z użyciem lupy – może to do mnie zgłosić, podając adres mailowy (swój czy kogoś innego, mnie to obojętne), a wtedy ja przesyłam na ten adres wskazaną mapkę. Oczywiście może dotyczyć to innych planików niż wymieniony, ale nie takich, które są wydrukowane WOŁAMI i na których wszystko jest absolutnie jasne. Każde zapotrzebowanie i każde wysłanie musi być poprzedzone indywidualnym zgłoszeniem, ponieważ ja nie mam możliwości (ani ochoty) robienia z tego jakiegoś automatycznego systemu pobierania. To za wysokie progi na moje „internetowe” nogi i zupełnie nie widzę w tym sensu odnośnie akurat omawianej książki. A wysyłać w załącznikach do maila mogę choćby dziś.

Gloucester z 1737 to 50-działowiec zbudowany wg Ustalenia z 1733. Jego historia przed budową jest w pewnym sensie dłuższa niż po niej. Istniał 50-działowiec tej nazwy, zwodowany w 1711, skonstruowany wg Ustalenia z 1706. Pod koniec 1724 zdecydowano się go rozebrać (w Sheerness) i na jego bazie zbudować 50-działowiec wg Ustalenia z 1719. Jednak do powstania tego drugiego nie doszło i w 1733 podjęto decyzję skonstruowania okrętu Gloucester, przynajmniej teoretycznie z zachowanymi elementami tego z 1711, zgodnie z Ustaleniami z 1733. Zamówienie w stoczni Sheerness pojawiło się z datą 22.05.1733.
Okręty 50-działowe wg tego Ustalenia miały mieć wymiary 134’0” x 38’6” x 15’9”, tonaż konstrukcyjny 853 tony, załogę 300 ludzi. Uzbrojenie obejmowało: na dolnym pokładzie 22 działa 18-funtowe (o długości 9 stóp i masie 40 cetnarów), na górnym 22 działa 9-funtowe (o długości 8,5 stopy i masie 28 cetnarów), na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe (o długości 8 stóp i masie 22 cetnarów), na dziobowym 2 działa 6-funtowe (o długości 9 stóp i masie 24 cetnarów).
Stępkę pod Gloucester położono 19.08.1734, zwodowano okręt 22.03.1737, ukończono go do 3.06.1737. Jego rzeczywiste wymiary to 134’0” x 38’8” x 15’9”, tonaż konstrukcyjny 866 ton. Artyleria zapewne pokrywała się z regulaminową w kwestii wagomiarów, ale niekoniecznie pod względem mas, m.in. dlatego, że obstrukcja Urzędu Uzbrojenia praktycznie uniemożliwiła wprowadzenie artyleryjskiego Ustalenia z 1733. Jest więc możliwe, iż naprawdę było to: na dolnym pokładzie 22 działa 18-funtowe (o długości 9 stóp i masie 39 cetnarów), na górnym 22 działa 9-funtowe (o długości 8,5 stopy i masie 26 cetnarów), na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe (o długości 8 stóp i masie 20 cetnarów), na dziobowym 2 działa 6-funtowe (o długości 9 stóp i masie 24 cetnarów); albo jakaś mieszanka ze sztukami jeszcze starszymi.
Od 1737 dowodził nim kmdr George Clinton, skierowany na Morze Śródziemne. Gloucester operował na tamtych wodach także w 1739 w składzie floty kadm. Haddocka. Od 1740 kapitanem okrętu był kmdr Richard Norris. Gloucester został przydzielony do eskadry komodora Ansona wysłanej na Pacyfik w ekspedycji przeciwko Hiszpanom, zakończonej opłynięciem globu, ale tylko przez nielicznych. Chociaż Anson dostał odpowiednie rozkazy 28.06.1740, wyprawa ruszyła z St. Helens dopiero 18.09.1740, na Maderze stała od 25.10 do 3.11; 3.11 kmdr Richard Norris powiadomił Ansona, że z powodu złego stanu zdrowia chce zdać komendę nad Glouceter i wrócić do Anglii – komodor mianował na jego miejsce komandora Matthewa Mitchella. Na Wyspie Św. Katarzyny ekspedycja stała od 20.12 do 18.01.1740/41, w Zatoce św. Juliana od 18.02 do 24.02.1740/41, opłynęła przylądek Horn w kwietniu 1741; część jej okrętów dotarła do wyspy Juan Fernandez 9.06, ale Gloucester pojawił się w pobliżu dopiero 26.06 i to w opłakanym stanie, po śmierci (na szkorbut) dwóch trzecich załogi, a mógł rzucić kotwicę dopiero 23.07. Ostatecznie stracił trzy czwarte załogi. Dwa okręty Ansona wyruszyły z wyspy Huan Fernandez 19.09.1741, lecz Gloucester później, a dopiero 17.11.1741 spotkał się z resztą w okolicach Paity. Po operowaniu u wybrzeży Meksyku do 6.05.1742, skierowano się ku Chinom, jednak Gloucester dotarł tylko do Marianów – stracił wszystkie maszty i tak przeciekał, że w ładowni miał 7 stóp wody mimo nieustannego pompowania. Dlatego 15.08 zabrano z niego resztki załogi i nieliczne zapasy, a następnego dnia okręt spalono.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Panie Piotrze, Captain z 1743 miał faktycznie takie uzbrojenie, jak opisane, chociaż powinien mieć inne – wg Ustalenia z 1733 – które jednak faktycznie nie weszło w życie. Kiedy zdegradowano go w 1777 do roli 30-działowego transportowca i przemianowano na Buffalo, niósł 22 działa 12-funtowe o długości 9 stóp oraz osiem dział 6-funtowych. Jednak około połowy następnego roku dostawiono ma na pokładzie dolnym 22/24 działa 24-funtowe o długości 9,5 stopy, a sumaryczną liczbę wszystkich armat PODNIESIONO do 60 sztuk. Mimo tego w OFICJALNEJ KLASYFIKACJI występował teraz jako 50-działowiec IV rangi, stąd dane Lyona i Winfielda. Sprzeczność między uzbrojeniem oficjalnym a rzeczywistym to spécialité de la maison Royal Navy. Buffalo był zbyt mało znaczącym okrętem, by w dokumentach szczegółowo zajmowano się akurat jego uzbrojeniem. Wydaje się, że 1782, krótko przed wycofaniem ze służby, wrócił do 30 dział, a na liście jednostek z 22 lipca 1782, które dostały jakiekolwiek karonady, w ogóle nie występuje. Raczej wątpię więc, by kiedykolwiek otrzymał karonady, ale wykluczyć tego całkowicie, w świetle dotąd odkrytych dokumentów, nie mogę.

Napoleon7

Panie Krzysztofie, dziękuję. To mi pewne rzeczy wyjaśnia i pozwala logicznie poukładać. Co zaś do tego powrotu do 30 dział... Uczestniczył w trzeciej odsieczy Gibraltaru i w bitwie u przylądka Spartel 20 października 1782 roku i miał wtedy 60 armat. Eskadra powróciła z tej eskapady do Portsmouth z połowie listopada, więc jeżeli zdjęto mu jakieś działa i powrócił do roli transportowca - to później.