www.timberships.fora.pl

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu STERLING CASTLE (1723).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151'1" x 41'8" x 17'4", tonaż konstrukcyjny 1138 ton. Uzbrojenie idealnie pokrywało się z regulaminowym.
Budowę okrętu Stirling Castle (Sterling Castle) zamówiono 12.03.1720 w Woolwich. Powstał przez tzw. "przebudowę" poprzedniej jednostki tej nazwy, z 1705, rozebranej 29.03.1720, ale w Portsmouth, z pozostałościami z rozbiórki przewiezionymi do Woolwich. Stępkę pod nowy żaglowiec położono 12.07.1721. Okręt zwodowano 23.04.1723. Został ukończony 11.07.1723.
Od 1726 kapitanem liniowca był kmdr Nicholas Eaton, a okręt pełnił rolę flagowca kadm. Hopsona (Hopsonna) we flocie adm. Jenningsa. W październiku 1726 Stirling Castle operował w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej, w 1727 u wybrzeży Hiszpanii, od stycznia 1726/27 we flocie wiceadm. Wagera, potem wrócił do Anglii. Od 1734 dowodził nim kmdr Richard Rowzier na wodach krajowych, w składzie eskadry adm. Waltona (bazującej w Nore). Stirling Castle został wycofany do rezerwy w grudniu 1735. W okresie od czerwca do lipca 1740 wyposażono go w Chatham do pełnienia roli hulka. Był hulkiem w Sheerness od 1742 do 1771. Od lutego do maja 1753 przechodził drobny remont w Sheerness. Został tam rozebrany, przy czym rozbiórkę zakończono 4.12.1771.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu KENT (1724).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151'0" x 41'7" x 17'4", tonaż konstrukcyjny 1130 ton. Uzbrojenie idealnie pokrywało się z regulaminowym.
Budowę okrętu Kent zamówiono 16.02.1722 w Woolwich. Powstał przez swojego rodzaju przebudowę poprzedniej jednostki tej nazwy, z 1699, rozebranej w Woolwich do 17.03.1722. Stępkę pod nowy żaglowiec położono 7.03.1722. Okręt zwodowano 19.09.1724. Został ukończony dopiero w maju 1726 w Chatham.
Od 1726 kapitanem liniowca był kmdr Charles Hardy, a okręt służył we flocie adm. Jenningsa. W październiku 1726 Kent został skierowany w rejon Cieśniny Gibraltarskiej; w 1727 operował u wybrzeży Hiszpanii we flocie wiceadm. Wagera, chwilami (poczynając od 24.12.1726) jako jego flagowiec. W 1728 liniowcem stojącym w Portsmouth w roli okrętu strażniczego dowodził kmdr Thomas Durell. Od października (czy lipca) 1728 komendę sprawował kmdr Coningsby Norbury, ale charakter służby się nie zmienił. W 1729 kapitanem był kmdr Christopher O'Brien, a okręt przygotowywano do kampanii na Morzu Śródziemnym, chociaż raczej do niej nie doszło. W 1730 znów stał w Portsmouth jako jednostka strażnicza, w 1731 znów przygotowywano go do służby na Morzu Śródziemnym. Tym razem (nadal pod O'Brienem) był na tym morzu i pomagał infantowi Don Carlosowi w obejmowaniu jego ziem we Włoszech. Przeszedł remont w Portsmouth w 1732. W latach 1734-1736 Kent był a aktywnej służbie, we flocie adm. Norrisa na Tagu, a dowodził liniowcem kmdr William Davies. Okręt znów remontowano w Portsmouth w 1736. Od 1738 kapitanem jednostki był kmdr Robert Coleman. Żaglowiec zdegradowano do okrętu strażniczego w Portsmouth 29.11.1738, jednak 23.07.1739 wyszedł w morze razem ze skierowaną do Indii Zachodnich eskadrą wiceadm. Vernona. W sierpniu 1739 szukał u przylądka Finisterre hiszpańskich azogues, czyli specjalnie wyposażonych żaglowców przewożących poza systemem konwojów rtęć i kruszce (głównie srebro). Od października 1739 kapitanem okrętu był kmdr Thomas Durell. Kent uczestniczył w zdobyciu 8.04.1740 koło przyl. Finisterre hiszpańskiego 64-działowca Princessa, doprowadzonego przez zwycięzców na Spithead 27.04. Od lipca do września 1740 operował w okolicach Ferrol we flocie adm. Norrisa. Na początku 1741 pożeglował z konwojem do Indii Zachodnich i tam przeszedł pod rozkazy wiceadm. Vernona. W późniejszej fazie 1741 komendę nad liniowcem przejął kmdr Cornelius Mitchell. Kent brał udział w operacjach przeciwko Santiago od lipca do października 1741, uczestniczył w akcji przeciwko Porto Bello w marcu 1742. Od 28.12.1743 dowodził nim na Jamajce kmdr John Simcoe. Wiedziano już, że okręt jest w fatalnym stanie i zdecydowano o konieczności rozebrania. Tym niemniej w 1744 Kent wrócił do Anglii. Rozbiórkę okrętu w Chatham zakończono w grudniu 1744.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GRAFTON (1725).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 150’10” x 41’8” x 17’4”, tonaż konstrukcyjny 1133 tony. Uzbrojenie idealnie pokrywało się z regulaminowym.
Budowę okrętu Grafton zamówiono 21.09.1722 w Woolwich. Powstał przez niby przebudowę poprzedniej jednostki tej nazwy, z 1709, rozebranej - ale w Portsmouth - w 1722, z pewnymi elementami przetransportowanymi do Woolwich. Stępkę pod nowy żaglowiec położono we wrześniu 1722. Okręt zwodowano 25.11.1725. Został ukończony 1.02.1726.
Od 1726 kapitanem liniowca był kmdr Edward Vernon, skierowany na Bałtyk w eskadrze wiceadm. Wagera. Także w 1727 Grafton operował na Bałtyku (w składzie floty adm. Norrisa), ale teraz (od 19.06.1727) dowodził liniowcem kmdr Peter Warren. W październiku 1727 Grafton został skierowany w rejon Cieśniny Gibraltarskiej do eskadry wiceadm. Wagera. Od czerwca 1728 do 1733 komendę sprawował kmdr Nicholas Haddock, lecz jednostka pełniła wtedy niemal wyłącznie rolę okrętu strażniczego w Chatham, Woolwich, Blackstakes, Nore, chociaż przy jednej okazji pojawiła się też na Morzu Śródziemnym (w 1731). Od 1734 kapitanem okrętu Grafton był kmdr Thomas Davers, służący w 1735 w eskadrze adm. Norrisa na Tagu. Liniowiec przeszedł remont w Portsmouth w 1736. Od 1738 dowództwo sprawował kmdr Richard Lestock, początkowo na wodach krajowych, a od grudnia 1738 Grafton znów był okrętem strażniczym. W październiku 1739 komendę ponownie objął Thomas Davers, ale zaraz przejął ją kmdr John Hildesley. Okręt operował początkowo na wodach krajowych, potem (wyszedł w tym celu ze Spithead w kwietniu 1740) w eskadrze wiceadm. Balchena pod Ferrol. Od września 1740 kapitanem był kmdr James Rycaut, a liniowiec pożeglował na przełomie 1740/1741 z konwojem do Indii Zachodnich, gdzie przeszedł pod rozkazy wiceadm. Vernona. Brał udział w operacjach przeciwko Santiago od lipca do października 1741. W 1742 Grafton stacjonował na Jamajce, a jego dowódcą był wtedy kmdr Edward Allen. W 1744 zdecydowano się żaglowiec rozebrać; rozbiórkę zakończono w grudniu 1744.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IPSWICH (1730).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151’0” x 41’9” x 17’4”, tonaż konstrukcyjny 1142 tony. Najważniejsza artyleria idealnie pokrywała się z regulaminowym, ale 6-funtówki z odkrytych pokładów miały długość 9 stóp, zamiast 8.
Budowę okrętu Ipswich zamówiono 24.08.1727 w Portsmouth. Powstał przez przebudowę poprzedniej jednostki tej nazwy, z 1694, rozbieranej w Portsmouth od 1727. Stępkę pod nowy żaglowiec położono 24.04. 1727. Okręt zwodowano 30.10.1730.
Od listopada 1733 kapitanem liniowca był kmdr Edmund Hooke (Hook), a jednostka wchodziła w skład floty wiceadm. Cavendisha zgromadzonej na Spithead. Jednak już w 1734 Ipswich został czasowo zdegradowany do roli okrętu strażniczego i służył w tym charakterze do 1737. Od 16.05.1738 dowodził nim kmdr William Martin, wysłany zaraz na Morze Śródziemne w składzie eskadry kadm. Haddocka (instrukcje dla Haddocka datowane były na 13 maja, wyjście z portu miało miejsce 22.05). Na wiosnę 1739 eskadra Haddocka, w której nadal był Ipswich, po wyposażeniu w Port Mahon została wycofana z Morza Śródziemnego, przybywając do Gibraltaru 1.04. Potem patrolowała wody hiszpańskie od Kadyksu do granicy z Portugalią, próbując przechwycić żaglowce skarbowe z Ameryki. Anglikom udało się zdobyć dwie jednostki z Caracas, warte podobno 2 miliony dolarów, wiele mniejszych statków i szereg okrętów korsarskich. W sierpniu 1739 poważna część eskadry Haddocka, w tym Ipswich, krążyła wokół Przylądka Św. Wincentego. W dniu 23.01.1740 Martin podniósł na Ipswich proporzec komodora i odszedł z zespołem patrolować pod Kadyksem. W maju 1740 okręt przebywał znów w Port Mahon i nawet stał się przejściowo flagowcem kadm. Haddocka. W styczniu 1740/41 Martin, na rozkaz Haddocka, ponownie skierował się jako komodor dużego zespołu (w tym jego Ipswich) pod Kadyks, dla utrzymywania ścisłej blokady tego portu. W lutym 1740/41 starł się lekko z Francuzami w Cieśninie Gibraltarskiej, mimo że Francja jeszcze wtedy do wojny (o sukcesję austriacką) nie weszła. W maju 1741 zespół wiceadm. (tymczasem awansował) Haddocka opuścił Morze Śródziemne w eskorcie konwoju z Lewantu, a potem jego połączone eskadry osłaniały brytyjskie konwoje u zachodnich brzegów Hiszpanii. Jesienią 1741 wiceadmirał skoncentrował większe siły w Gibraltarze i w grudniu wszedł na Morze Śródziemne. Jego poczynania tutaj nie były ani zbyt szczęśliwe, ani trafne i 30.03.1742 zastąpił go (tymczasowo) w naczelnym dowództwie kadm. Lestock (by w maju oddać komendę wiceadm. Mathewsowi). 22.04.1742 Ipswich został odesłany z trzema innymi okrętami pod przylądek Sicie, gdzie miano patrolować wody w kierunku południowego wschodu. W czerwcu 1742 okręt krążył między Marsylią a wyspami Hyères. Pod koniec lipca 1742 Martin na Ipswich został komodorem eskadry wysłanej przeciwko Neapolowi, gdzie dotarł 8 sierpnia. Okazując niezłomną stanowczość zmusił króla Obojga Sycylii do wstrzymania pomocy dla Hiszpanów. W lutym 1742/43 wiceadm. Mathews otrzymał informację, że hiszpański liniowiec rekrutuje marynarzy na genueńskiej wówczas Korsyce i wysyła ich na front włoski. Skierował więc Martina na Ipswich z dwoma innymi okrętami, aby zaatakowali hiszpana. Anglicy odeszli spod Hyères 13.02.1742/43, dotarli do Ajaccio 18.02 i zniszczyli 19.02 hiszpański 70-działowiec San Isidro, który w walce zapalił się, a potem wyleciał w powietrze. W styczniu 1743/1744 Ipswich stał na Spithead i był szykowany do pośpiesznego powrotu na Morze Śródziemne. Jednak admiralicja zaraz zmieniła zdanie, załogę przerzucono na inną jednostkę, zaś okręt powędrował do rezerwy. Ipswich był remontowany w Portsmouth od maja 1744 do stycznia 1745. Od października 1744 okrętem dowodził kmdr Lachlan (Lachlin) Leslie, a liniowiec pełnił od kwietnia 1745 rolę jednostki flagowej kadm. Medleya na Morzu Śródziemnym. Od lipca 1745 kapitanem był kmdr Robert Maynard, zaś żaglowiec nadal operował na Morzu Śródziemnym. W sierpniu 1745 Ipswich został skierowany ku Wyspom Podwietrznym w eskadrze wiceadm. Townsenda, docierając na Barbados 30.08. W październiku i listopadzie 1745 niszczył francuskie statki u brzegów Martyniki. W 1746 popłynął ku Cape Breton. Przetrwał ciężki sztorm, wrócił do Anglii i trafił w lipcu 1746 do rezerwy. Przeszedł remont w Plymouth od maja do sierpnia 1747. W 1755 admiralicja zdecydowała się zredukować ten okręt do klasy 64-działowców. W nowym charakterze powinien mieć teraz na dolnym pokładzie 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy, na górnym pokładzie 26 dział 18-funtowych o długości 9 stóp, na pokładzie rufowym 10 dziewięciofuntówek o długości 7,5 stopy, zaś na pokładzie dziobowym 2 dziewięciofuntówki o długości 8,5 stopy, ale jest niemal pewne, że tak ciasny i stary okręt nie mógł nosić tej artylerii. W rzeczywistości jest dużo bardziej prawdopodobne, że po prostu zachował swoje 26 dział 24-funtowych (o długości 9,5 stopy) z dolnego pokładu oraz 26 dział 12-funtowych (o długości 9 stóp) z pokładu górnego, a tylko liczbę 9-stopowych 6-funtówek z pokładu rufowego zredukowano na nim z 16 do 10 (przy pozostawieniu dwóch sześciofuntówek na pokładzie dziobowym). W podobnych przypadkach zdarzał się też wariant: na pokładzie dolnym 26 dział 24-funtowych, na pokładzie górnym 26 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 10 dział 9-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe, więc całkiem wykluczyć go nie mogę. Od lutego 1755 okrętem dowodził kmdr Richard Tyrrell, a Ipswich należał do floty wiceadm. Hawke'a. W 1756 wysłano liniowiec w eskadrze komodora Brodericka dla wzmocnienia sił adm. Bynga na Morzu Śródziemnym, ale do spotkania doszło w Gibraltarze dopiero po bitwie pod Minorką 20.05.1756, której konsekwencje kosztowały Bynga życie. Od grudnia 1757 okręt pełnił rolę hulka w Gibraltarze, gdzie go rozebrano około 1763.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BUCKINGHAM (1731).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151’0” x 41’6” x 17’4”, tonaż konstrukcyjny 1128 ton. Uzbrojenie idealnie pokrywało się z regulaminowym.
Budowę okrętu Buckingham zamówiono 22.03.1727 w Deptford. Stępkę położono 13.04. 1731. Okręt zwodowano 2.05.1731.
Od 1731 do 1736 kapitanem liniowca był kmdr Charles Brown, wysłany w 1731 na Morze Śródziemne w eskadrze wiceadm. Wagera. Od stycznia 1731/1732 do końca 1733 Buckingham pełnił rolę okrętu strażniczego w Chatham, potem w Blackstakes. W 1735 wchodził w skład floty adm. Norrisa na Tagu. Wycofano okręt do rezerwy 20.07.1736. Przeszedł remont w 1737. Od 1738 dowódcą liniowca stacjonującego na wodach krajowych był kmdr Francis Percy. Od listopada 1738 jednostka znów funkcjonowała tylko jako okręt strażniczy. W 1739 dowodził nią kmdr Ellis Brand, przydzielony do floty adm. Norrisa. W lipcu lub sierpniu 1740 komendę nad okrętem przejął kmdr John Gascoigne, wysłany z flotą kadm. Ogle do Indii Zachodnich. Gascoigne osobiście dowodził, jako komodor, eskortą osłaniającą transportowce w drodze przez Atlantyk. W tym samym roku kapitanem został kmdr Cornelius Mitchell. Buckingham bardzo ucierpiał w sztormie 31.10.1740 i musiał być odesłany na Spithead. Od listopada 1740 dowodził okrętem kmdr John Towry, skierowany na Morze Śródziemne 23.01.1740/41. W czerwcu 1741 liniowiec stał na Spithead i został włączony do floty adm. Norrisa. Potem znów trafił na Morze Śródziemne, w czerwcu 1742 należał tam do sił kadm. Lestocka. Wysłano go na patrolowanie pod Tulonem. W czerwcu 1742 prowadzono karenaż tego okrętu w Port Mahon. Teoretycznie Buckingham walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44, lecz pozostawał w eskadrze wiceadm. Lestocka, który zadbał, by prochu zbytnio nie wąchać. Liniowiec nadal operował na Morzu Śródziemnym, gdzie naczelne dowództwo przejął w sierpniu 1744 adm. Rowley, ale w październiku 1744 okręt odesłano do Anglii. Został rozebrany w grudniu 1745.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCE OF ORANGE (1734).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151’0” x 41’6” x 17’4”, tonaż konstrukcyjny 1128 ton. Uzbrojenie dobrze pokrywało się z regulaminowym, tylko 6-funtówki z pokładu rufowego miały długość aż 9 stóp.
Budowę okrętu zamówiono 5.05.1729 w Deptford; miał się nazywać Bredah. Stępkę położono w lipcu 1731. O zmianie nazwy na Prince of Orange zdecydowano w dniu wodowania. Okręt zwodowano 5.09.1734.
W 1738 (do 5 grudnia) kapitanem liniowca był kmdr Richard Girlington (Garlington), operujący na wodach krajowych. W 1739 komendę objął kmdr William Davies, wysłany do floty kadm. Haddocka na Morzu Śródziemnym, do której dołączył w styczniu 1739/40. Od lipca do września 1740 Prince of Orange wchodził w skład floty adm. Norrisa. Później w tym samym roku kapitanem został kmdr Henry Osborn (Osborne), skierowany 26.10 do Indii Zachodnich w eskadrze kadm. Ogle; napotkany przez eskadrę ciężki sztorm z 31.10.1740 zmusił go do zawinięcia do Lizbony, skąd podążył na Morze Śródziemne i dopiero w 1741 mógł służyć w rejonie Jamajki. Pod koniec 1741 lub na początku 1742 okręt wycofano w Anglii do rezerwy. Przeszedł gruntowny remont w Chatham od października 1742 do lipca 1743. Od czerwca 1743 liniowcem dowodził kmdr Miles Stapleton, wysłany do Indii Zachodnich. Huragan, który zdewastował Jamajkę 20.10.1744, wyrzucił Prince of Orange na brzeg, ale żaglowiec uratowano. W kwietniu 1745 nadal przebywał w Port Royal na Jamajce. Został odesłany w eskorcie wielkiego konwoju do Anglii 20 sierpnia. W okresie od czerwca 1747 do października 1748 dokonano w Woolwich naprawy tej jednostki i jej redukcji do liniowca 60-działowego. Był remontowany w Chatham od lipca 1755 do września 1757. Od marca 1757 dowództwo okrętu sprawował kmdr John Fergusson (Ferguson), przydzielony do Eskadry Zachodniej. Prince of Orange został 23.03.1758 skierowany na wody Ameryki Północnej; w 1758 we flocie adm. Boscawena uczestniczył w oblężeniu Louisbourga. We wrześniu 1758 komendę nad liniowcem przejął kmdr Samuel Wallis. Okręt już od maja (blokada ujścia rzeki Św. Wawrzyńca przez zespół kadm. Durella) uczestniczył w kampanii zakończonej zdobyciem Quebeku we wrześniu 1759 - opuścił Halifax 5.05, dotarł do wyspy Bic 23.05, wyruszył spod Coudres 17.07, stacjonował u wysepki Madame od 5.09, stacjonował u wschodniego krańca wyspy Orléans od 17.09. Spędził zimę 1759/60 na wodach amerykańskich (w Halifaxie) w zespole komodora Colville'a. Osłaniał akcje w rejonie Rzeki Św. Wawrzyńca koło Quebeku w maju 1760. Jesienią 1760 wrócił do Eskadry Zachodniej. Brał udział w operacji zdobycia wyspy Belle Ile od kwietnia do czerwca 1761 we flocie komodora Keppela, bezpośrednio osłaniał desanty 8.04.1761 i 22.04.1761. W latach 1762-1763 należał do Eskadry Zachodniej. Został wycofany do rezerwy w marcu 1763. Na przełomie lat 1771/1772 przystosowano go w Sheerness do pełnienia roli hulka z dźwigiem nożycowym. Został sprzedany w Sheerness w maju 1810.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LANCASTER (1722).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 80-działowców wg ustalenia z 1719 r. Miały mieć długość dolnego pokładu 158'0", szerokość maksymalna 44'6", głębokość 18'2" i tonaż konstrukcyjny 1350 ton. Załoga: początkowo 520, potem 600 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie środkowym 26 dział 12-funtowych o długości 9,5 stopy; na pokładzie górnym 24 działa 6-funtowe o długości 9 stóp; na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe o długości 8,5 stopy.
Lancaster został zamówiony w Portsmouth, najpierw w grudniu 1718 i potem w styczniu 1719. Stępkę pod niego położono 25.05.1719. Liniowiec zwodowano 1.09.1722. Ukończono go jednak dopiero w 1734.
Jego rzeczywiste wymiary to: 158’0” x 44’8,5” x 18’0”, tonaż konstrukcyjny 1366 ton. Był uzbrojony w sposób zbliżony do ustalonego, ale 12-funtówki miały długość tylko 9 stóp.
Od 1734 dowodził nim kmdr Robert Coleman. Okręt pełnił początkowo rolę jednostki strażniczej, potem przydzielono go do eskadry wiceadm. Cavendisha, zebranej na Spithead. W 1735 operował na wodach krajowych. W latach 1736-1737 był znów okrętem strażniczym w Portsmouth. Od 1738 komendę nad nim sprawował kmdr Tyrwit Cayley (Tyrwhit Caley), przydzielony w okresie od kwietnia 1738 do 1741 do floty kadm. (od 11.03.1741 wiceadm.) Haddocka na Morzu Śródziemnym. Na początku 1740 Lancaster należał do zespołu komodora Ogle, pozostawionego przez Haddocka w Gibraltarze, kiedy on sam udał się z jednostkami wymagającymi karenażu do Port Mahon. Potem okręt należał w 1741 do głównych sił Haddocka. Lancaster pozostał na Morzu Śródziemnym kiedy w 1742 naczelne dowództwo przejął kadm. Lestock i krążył między Marsylią a wschodnim krańcem Wysp Hyères. Gdy komendę przejął wiceadm. Mathews, odesłał w czerwcu 1742 Lestocka z dziewięcioma okrętami, wśród których był Lancaster, pod Tulon. Jednak we wczesnej fazie 1743 liniowiec został przejrzany i zgodnie z rozkazem admiralicji z 15.02.1743 rozebrany do 23.03.1743, podczas gdy część materiału rozbiórkowego użyto przy budowie 66-działowca tej samej nazwy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CORNWALL (1726).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.