www.timberships.fora.pl

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRESTON (1742).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Preston z 1742 to 50-działowiec zbudowany wg Ustalenia z 1733. Istniał 50-działowiec tej nazwy, zwodowany w 1698 pod nazwą Salisbury (od 1708 jako Salisbury Prize, od 1716 Preston), rozebrany do lutego 1739 w Plymouth „w celu przebudowy”. Jednocześnie już 9.01.1739 złożono w Plymouth zamówienie na 50-działowiec właśnie wg Ustalenia z 1733. Stępkę pod niego położono w grudniu 1738. Nowy okręt Preston zwodowano 18.09.1742 i ukończono do 30.12.1742. Charakterystykę jednostek tej klasy podałem przy Gloucester z 1737. Rzeczywiste wymiary Preston to 134’1” x 38’7” x 15’9”, tonaż konstrukcyjny 860 ton. Uwagi o artylerii jak przy Gloucester, aczkolwiek wydaje się, że akurat na żaglowcu Preston zachowano w obu głównych bateriach armaty z poprzednika, czyli skrócone modele; tzn. na dolnym pokładzie działa 18-funtowe o długości 8,5 stopy (zamiast 9 stóp), a na pokładzie górnym działa 9-funtowe o długości 8 stóp (zamiast 8,5 stopy). Preston miał bardzo krótką karierę, być może dlatego, że szybko trafił na wymagający dla okrętów obszar Indii Wschodnich, gdzie przez wieki trudno było o właściwe remonty żaglowców europejskich.
Od września 1742 jednostką Preston dowodził kmdr George Carnegie (hrabia Northesk). W 1743 okręt ten należał do Floty Kanału adm. Norrisa. W lutym 1743 lorda Northesk wysłano do Wyspy Św. Heleny, aby tam przejął eskortę statków wschodnioindyjskich wracających do Anglii. Nie trafił na wyspę (!) i wrócił na Spithead dopiero 3.09.1743. W lutym 1744 Preston wciąż należał do floty adm. Norrisa. Eskortował konwój do Lizbony w kwietniu-maju 1744, skierowano go 5.05.1744 ze Spithead do Indii Wschodnich w małym zespole (4 jednostki) komodora Barnetta (Barneta). Eskadra Barnetta dotarła do Madagaskaru w sierpniu 1744, w październiku 1744 była w cieśninie Banca, zdobyła tam 24.01.1745 trzy francuskie statki wschodnioindyjskie, potem kilka mniejszych jednostek Francuzów i wróciła do Madrasu, gdzie zajmowała się głównie atakowaniem nieprzyjacielskiej żeglugi w rejonie Zatoki Bengalskiej. W czerwcu 1746 Preston doznał poważnych uszkodzeń w sztormie w okolicach Trincomalee (stracił m.in. bukszpryt). Walczył w bitwie pod Negapatam 25.06.1746 w składzie eskadry komodora Peytona, będąc pierwszym brytyjskim okrętem, który wszedł do walki (prowadził szyk) i ostatnim, który z niej wyszedł. Pod koniec 1746 zdrowie lorda Northesk bardzo się pogorszyło i 4.04.1747 poprosił o zwolnienie z komendy. Zdał dowództwo okrętu i wrócił do Anglii. Tymczasem na Oceanie Indyjskim pojawił się już w listopadzie 1746 liniowiec 60-działowy Princess Mary, jednostka flagowa komodora Thomasa Griffina starszego, którą dowodził kmdr John Amherst. W kwietniu 1747 komodor Griffin wymienił kapitana flagowego na Thomasa Griffina młodszego, a Amherst trafił (oficjalnie w 1748) właśnie na 50-działowiec Preston. Żaglowiec był już w kiepskim stanie, chociaż w czerwcu 1748 nadal znajdował się w aktywnej służbie. Jednak we wrześniu 1748 przekształcono go w hulk w Trincomalee (Amherst wrócił na Wyspy Brytyjskie). Pod koniec 1749 kadm. Edward Boscawen, który dotarł w maju/czerwcu 1748 na Ocean Indyjski ze sporą eskadrą i objął w rejonie naczelne dowództwo sił brytyjskich, rozkazał na odchodnym (odpłynął do Anglii 19.10.1749) zniszczyć okręt Preston jako całkowicie już nieprzydatny do służby, nawet w charakterze hulka. Żaglowiec zatopiono więc na miejscu w listopadzie 1749.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HAMPSHIRE (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Hampshire z 1741 to 50-działowiec zbudowany wg Ustalenia z 1733. Zamówiono go 28.04.1740 w prywatnej stoczni Johna Barnarda w Ipswich. Stępkę pod ten okręt położono 11.06.1740. Żaglowiec zwodowano 13.11.1741, a ukończono w Harwich do 17.02.1742. Charakterystykę jednostek tej klasy podałem przy Gloucester z 1737. Rzeczywiste wymiary Hampshire to 134’2” x 38’6,5” x 15’9”, tonaż konstrukcyjny 855 ton. Uwagi o artylerii jak przy Gloucester.
Od października 1741 okrętem Hampshire dowodził kmdr Thomas Limeburner. W 1742 jednostka operowała na wodach Zatoki Biskajskiej, zdobywając hiszpańskie żaglowce korsarskie 22.01.1742 i 9.04.1742. W 1743 pozostała w tym samym rejonie (od marca głównie między przylądkami Finisterre a Ortegal, by chronić brytyjskie statki), ale jej kapitanem był kmdr Edward Legge; także on zdobył hiszpańską jednostkę korsarską – 22.04.1743. We wrześniu 1743 komendę nad Hampshire przejął kmdr George Murray, operujący w eskadrze komodora Bynga na południowy zachód od przylądka Ortegal, gdzie pochwycił hiszpański okręt korsarski 10.12.1743. W 1744 Hampshire należał do Floty Kanału adm. Norrisa. Od maja 1745 okrętem dowodził kmdr Giles Richard Vanbrugh (Vanburgh), wysłany na Morze Śródziemne. W lipcu 1745 kapitanem został kmdr Lionel Daniel. Dwupokładowiec pożeglował wtedy na Wyspy Podwietrzne, gdzie operował najpierw w zespole wiceadm. Townsenda, a od początku 1746 - komodora Lee. Od czerwca 1746 patrolował w rejonie Louisbourga, skąd wrócił na Wyspy Brytyjskie. Od czerwca 1747 wchodził w skład zespołu kadm. Warrena. Współdziałał w zdobyciu francuskiego żaglowca korsarskiego 6.10.1747 w pobliżu Irlandii, zdobył francuską fregatę 24/26-działową Castor – zdaniem Anglików 5.11.1747 (czyli 22.11 nowego stylu) koło Brestu, zdaniem Francuzów 30.10.1747 koło przylądka Finisterre. Przechwycił francuski żaglowiec korsarski 3.12.1747. W 1748 Hampshire należał dalej do floty wiceadm. Warrena. Zdobył francuski okręt korsarski 22.11.1748 na podejściach do kanału La Manche. Z końcem 1748 dwupokładowiec wycofano do rezerwy. Przechodził gruntowny remont w Sheerness od września 1750 do lutego 1752. Od lipca 1755 dowodził nim kmdr Coningsby (Conningsby) Norbury, w marcu 1756 przydzielony do floty wiceadm. Hawke’a. Okręt Hampshire został wysłany 12.05.1756 na spotkanie grupy statków wschodnioindyjskich. W latach 1757-1758 zajmował się służbą patrolową i eskortowaniem konwojów. Skierowano go 23.01.1759 na wody Jamajki. Wysłany wraz z dwiema małymi fregatami przez dowodzącego tam kadm. Holmesa na przechwycenie francuskiego konwoju wybierającego się z Cape Français do Europy, uczestniczył 18/19.10.1760 w Cieśninie Zawietrznej w bitwie z tworzącymi eskortę tego konwoju pięcioma fregatami, podczas której zdobyto dwie francuskie jednostki, a dwie spalono. W 1761 na Jamajce komendę nad okrętem Hampshire przejął kmdr Arthur Usher. Współdziałał w zdobyciu francuskiego 60-działowca (częściowo rozbrojonego) w Port-au-Prince 5.06.1761. W połowie kwietnia 1762 Hampshire stał w Port Royal na Jamajce, znajdując się w kiepskim stanie (bardzo przeciekał). Przychylony na burtę, połatany i uszczelniony, brał udział w operacji zakończonej zdobyciem Hawany, trwającej od maja do sierpnia 1762, traktowany jednak raczej w charakterze fregaty, jednostki łącznikowej i eskortowej, osłony Jamajki, niż żaglowca do walki (wiadomość o zdobyciu przez Ushera jakiegoś pryzu mocno zirytowała adm. Pococka, ponieważ oznaczała opuszczenie wyznaczonej strefy czekania na amerykańskie transportowce z wojskiem). Okręt wycofano do rezerwy w marcu 1763. Nie zdecydowano się na remont i rozebrano Hampshire w Sheerness w 1766, kończąc rozbiórkę 22.12.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEOPARD (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Leopard z 1741 to kolejny 50-działowiec zbudowany wg Ustalenia z 1733. Zamówiono go 28.04.1740 w prywatnej stoczni Philipa Perry w Blackwall. Stępkę pod ten okręt położono 20.06.1740. Żaglowiec zwodowano 30.09.1741, a ukończono w Woolwich do 28.12.1741. Charakterystykę jednostek tej klasy podałem przy Gloucester z 1737. Rzeczywiste wymiary okrętu Leopard to 134’0” x 38’8” x 15’9,5”, tonaż konstrukcyjny 872 tony. Uwagi o artylerii jak przy Gloucester.
Od października 1741 okrętem Leopard dowodził kmdr George Forrester, szósty lord Forrester. W 1742 jednostka operowała na zachodnich podejściach do kanału La Manche (do okolic przylądka Clear) i na wodach Zatoki Biskajskiej, zdobywając hiszpańskie żaglowce 11.03.1741/42 i 9.08.1742 z cennymi ładunkami – w tym drugim przypadku, dotyczącym statku zmierzającego z Caracass, było to drewno kampeszowe, kakao, koszenila, inne barwniki, biskup, cztery wielbłądy, hiszpański generał, wino kanaryjskie, srebrne pieniądze. Leopard operował u wybrzeży hiszpańskich także w październiku 1743, w eskadrze komodora Barnetta – wysłanego z rozkazem krążenia między przylądkiem Cantin a miejscem odległym o 150 do 180 mil na północny zachód od tego przylądka. Potem podążył na Morze Śródziemne, należąc w lutym 1744 do eskorty skierowanych tam transportowców. W kwietniu 1744 osłaniał ewakuację armii piemonckiej z Villefranche. W lipcu i sierpniu 1744 należał do eskadry komodora Longa współpracującej z armią austriacką w operacjach przeciwko Neapolowi (po zawinięciu do Livorno 12.07 i w okolice ujścia Tybru dwa dni później). Od września 1744 kapitanem okrętu był kmdr Alexander Colvill (Colville), czwarty lord Colville. Leopard został wysłany 11.01.1745 w eskadrze komodora Hawke’a ku wybrzeżom Genui, które nakazano blokować. Nadal był pod Genuą we wrześniu 1745. Wszedł 19.03.1746 skład sił komodora Townshenda w nieudanej ekspedycji przeciwko Korsyce, potem w tej samej eskadrze blokującej Riwierę. W kwietniu 1746 zawinął do Livorno, by naprawić uszkodzenia odniesione w gwałtownym sztormie. Następnie wrócił ku wybrzeżom Genui, gdzie zdobył jeden żaglowiec francuski i zniszczył osiem innych statków – trzy płynące pod banderą Genui i pięć pod banderą państwa papieskiego. Pod koniec sierpnia 1746 brał udział w bombardowaniu francuskich i hiszpańskich pozycji po miastem Menton. Z końcem listopada 1746 przebywał w lub pod Villefranche. W marcu 1747 znów należał do sił skutecznie blokujących Genuę. W październiku 1747 operował pod Tulonem. Po powrocie do Wielkiej Brytanii okręt wycofano do rezerwy w 1748. Rozbiórkę w Plymouth zaczęto z początkiem 1761 i zakończono do lipca.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NONSUCH (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Nonsuch z 1741 to jeszcze jeden 50-działowiec zbudowany wg Ustalenia z 1733. Zamówiono go 28.04.1740 w prywatnej stoczni Johna Qualletta, w Rotherhithe. Stępkę pod ten okręt położono 19.10.1740. Żaglowiec zwodowano 29.12.1741, a ukończono w Deptford do 11.03.1742. Charakterystykę jednostek tej klasy podałem przy Gloucester z 1737. Rzeczywiste wymiary okrętu Nonsuch to 133’3” x 38’6,75” x 15’10”, tonaż konstrukcyjny 852 tony. Uwagi o artylerii jak przy Gloucester.
Od grudnia 1741 okrętem Nonsuch dowodził kmdr Edmund (czy Edward) Strange. Pod jego komendą jednostka operowała w 1742 na wodach Zatoki Biskajskiej, a w latach 1743-1744 na Morzu Śródziemnym. Już kiedy Nonsuch pojawił się na tym ostanim akwenie, wiceadm. Mathews narzekał na jego fatalny stan. Okręt należał do floty, która stoczyła 10.02.1744 pod Tulonem słynną bitwę z Francuzami i Hiszpanami, ale – jak inne 50-działowce brytyjskie – praktycznie w niej nie walczył, w tym przypadku trzymany przez wiceadm. Lestocka skrajnie z tyłu i poza linią bojową. Po bitwie brał udział w blokadzie Saint Tropez. W lipcu i sierpniu 1744 należał do eskadry komodora Longa współpracującej z armią austriacką w operacjach przeciwko Neapolowi (po zawinięciu do Livorno 12.07 i w okolice ujścia Tybru dwa dni później). W grudniu 1744 został skierowany do patrolowania wód między Cabrerą a Majorką. W okresie od maja 1745 do 1746 kapitanem 50-działowca był kmdr James Hodsoll (Hodsell). We wrześniu i październiku 1745 Nonsuch należał do jednostek zaangażowanych w blokowanie wybrzeża Genui. W marcu 1746 znajdował się pod Cagliari i został włączony do sił komodora Townshenda wyznaczonych do przeprowadzenia (nieudanej) ekspedycji przeciwko Korsyce, potem blokujących Riwierę. W drugiej połowie listopada 1746 operował na obszarze między Tulonem a Marsylią. Od grudnia 1746 do 1748 komendę nad 50-działowcem Nonsuch sprawował kmdr Cotton Dent. Żaglowiec wciąż służył na Morzu Śródziemnym. W marcu 1747 wysłano go w eskadrze kadm. Bynga dla wzmocnienia obrony zajętych przez sojuszników wysp Lerins. W październiku 1747 krążył między przylądkiem Mele a Villefranche, z zadaniem przechwytywania posiłków kierowanych do Genui. Od 1749 okręt stał w rezerwie. W połowie listopada 1755 został uznany za niezdatny już do służby na morzu. Rozebrano go jednak w Plymouth dopiero w 1766, kończąc rozbiórkę w listopadzie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUTHERLAND (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Sutherland z 1741 to jeszcze jeden 50-działowiec zbudowany wg Ustalenia z 1733. Zamówiono go 28.04.1740 w prywatnej stoczni Jamesa Taylora, w Rotherhithe. Stępkę pod ten okręt położono 1.07.1740. Żaglowiec zwodowano 14.10.1741, a ukończono w Deptford do 13.01.1742. Charakterystykę jednostek tej klasy podałem przy Gloucester z 1737. Rzeczywiste wymiary okrętu Sutherland to 134’2” x 38’8” x 15’9”, tonaż konstrukcyjny 874 tony. Uwagi o artylerii jak przy Gloucester.
Od października 1742 okrętem Sutherland dowodził kmdr George Pocock. W 1743 jednostka operowała na zachodnich podejściach do kanału La Manche, m.in. w marcu 1743 należała do sił skierowanych pod San Sebastian w nadziei pochwycenia hiszpańskich żaglowców wracających z Caracas, co udało się w czerwcu. W 1744 Sutherland wchodził w skład Floty Kanału adm. Norrisa (na Downs), chociaż w lutym jeszcze wyposażano go w Plymouth. W kwietniu został wysłany z Plymouth na spotkanie statków wschodnioindyjskich. W 1745 skierowano go do Afryki, a stamtąd na Barbados, gdzie dotarł w lutym. W latach 1746-1747 służył w rejonie Wysp Podwietrznych i patrolował wody w pobliżu Ameryki Środkowej (np. od czerwca 1746). W sierpniu 1747 Pocock został nawet głównodowodzącym w rejonie, ponieważ dotychczasowy, komodor Legge, zachorował i musiał zejść na Barbados (zmarł 18 września). We wrześniu 1747 komendę nad okrętem Sutherland przejął kmdr Hugh Palliser, którego prześladował pech – najpierw 50-działowiec stracił w huraganie stengę fokmasztu i nie mógł uczestniczyć w wyłapywaniu francuskich statków z wielkiego konwoju francuskiego (zdobył tylko jeden, gdy cała eskadra - 21), rozproszonego przez kadm. Hawke’a, a potem nieostrożność zbrojmistrza podczas postoju na Dominice spowodowała wybuchy amunicji i ciężkie ranienie komandora, który w 1748 dostał zresztą inną jednostkę. Po wielu kontrolach stanu Sutherland przeszedł gruntowny remont w Woolwich od marca 1755 do lutego 1756. Od października 1755 dowodził nim kmdr Edward Falkingham. W lipcu 1756 Sutherland eskortował konwój bałtycki. Pożeglował 6.11.1756 z konwojem do Wirginii. W czerwcu 1757 był przejściowo flagowcem kadm. Hardy’ego. Latem i jesienią 1757 brał udział w nieudanej ekspedycji wiceadm. Holburne przeciwko Louisbourgowi. Od maja 1758 kapitanem okrętu był kmdr John Rouse (Rous), wysłany do Louisbourga. 50-działowiec brał bardzo aktywny udział w operacjach floty adm. Boscawena i armii gen. Amhersta przeciwko tej twierdzy (działania rozpoznawcze, bezpośrednie wsparcie desantu). Uczestniczył w zdobyciu francuskiej fregaty Echo 19.06.1758. W przeciwieństwie do wielu innych okrętów zaangażowanych w opanowanie Louisbourga nie wrócił na zimę na Wyspy Brytyjskie, tylko wszedł w skład eskadry kadm. Durella zimującej w Halifaxie, mającej za zadanie pojawienie się na Rzece Św. Wawrzyńca natychmiast po puszczeniu pierwszych lodów, aby nie dopuścić francuskich posiłków do Quebecu, który zamierzano zdobyć w 1759. Tej operacji dokonała flota wiceadm. Saundersa i armia gen. Wolfe’a, ale Durell i jego okręty (w tym Sutherland) znajdowali się w forpoczcie tych sił. Od 23.06.1759 Sutherland stacjonował wysoko w górze rzeki, przy wyspie Coudres, od 28/29.06 był już przy Ile d’Orléans; wraz z okrętami Richmond i Trent odparł 1.07 uderzenie kilku francuskich baterii pływających na Point Levis, wspierał atak na francuskie linie wzdłuż wzgórz Beauport 8-9.07, sforsował 18.07-19.07 rzekę obok Quebecu. Był największą jednostką brytyjską jaka zdołała się przedrzeć powyżej miasta i dlatego przejął (22.07) rolę flagowca kadm. Holmesa. Po aktywnych działaniach w górze rzeki aż do Point aux Tremble w sierpniu i wrześniu 1759 Holmes na Sutherland znakomicie zorganizował desant (13.09) armii gen. Wolfe’a, która stoczyła zwycięską bitwę, przesądzającą o kapitulacji Quebecu (17.09.1759). Sutherland wrócił do Anglii pod koniec 1759. W kwietniu 1760 zmarł w Portsmouth kmdr Rous i komendę nad okrętem przejął kmdr Benjamin Clive, wysłany 25.04.1760 do Quebecu w składzie posiłków prowadzonych przez komodora Swantona. W 1761 na wodach amerykańskich kapitanem jednostki był kmdr Julian Legge. W czerwcu 1761 żaglowiec skierowano w rejon Wysp Podwietrznych, do zespołu komodora Douglasa, gdzie wziął udział w zdobyciu Dominiki. W styczniu i lutym 1762 operował przeciwko Martynice we flocie kadm. Rodneya. Od marca 1762 wchodził w skład oddelegowanych przez Rodneya sił komodora Douglasa chroniących Jamajkę. Tam w kwietniu 1762 nowym dowódcą został kmdr Michael Everitt (Everett). Okręt wziął udział w operacjach (maj – sierpień 1762) zakończonych zdobyciem Hawany przez flotę adm. George’a Pococka, czyli pierwszego kapitana tego 50-działowca! W połowie maja 1762 stał jednak jeszcze w Port Royal „pełen Negrów dla adm. Pococka”. Dołączył do admirała, wówczas przy rzece Chorera (dla Hiszpanów La Chorrera, dla pierwotnych mieszkańców Kuby – Casiguaguas; dziś Almendares) tuż na zachód od Hawany, dopiero 17 czerwca. Tym niemniej uczestniczył potem w działaniach rozpoznawczych przy porcie Matanzas i bezpośrednim ataku na Hawanę. Po zdobyciu miasta Pocock nakazał usunąć dolny rząd dział z okrętów Sutherland oraz Dover, by wyposażyć je do przewiezienia na kontynent amerykański (pod flagą pokoju) hiszpańskiego komodora, gubernatora Hawany, wicekróla Peru i gubernatora Cartageny. Potem (30.08.1762) Sutherland miał rozkaz udać się z transportowcami wiozącymi oficerów, marynarzy i żołnierzy do Hiszpanii, a następnie do Anglii, gdzie jednostkę wycofano do rezerwy w 1763. Sprzedano ją 5.06.1770.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ELIZABETH (1737).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Ustalenia z 1733 obejmowały oczywiście również inne klasy okrętów, niż 50-działowce, którymi się ostatnio zajmowaliśmy. Akurat jednostka Elizabeth zapoczątkowała (w tym Ustaleniu!) klasę 70-działowców.
Zgodnie z założeniami miały mieć długość 151 stóp 0 cali, szerokość 43 stopy 5 cali, głębokość 17 stóp 9 cali, tonaż konstrukcyjny 1223 tony, załogę 480 ludzi. Uzbrojenie winno było obejmować na dolnym pokładzie 26 dział 24-funtowych, na górnym 26 dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym 14 dział 6-funtowych, na pokładzie dziobowym 4 działa funtowe. Teoretycznie istniało też Ustalenie artyleryjskie z 1733, ale z powodów finansowo-organizacyjno-politycznych nie doszło do jego realizacji, więc 70-działowce Ustalenia 1733 uzbrajano wg Ustalenia z 1723 (które dla 70-działowców przewidywało właściwie tylko 68 dział), a ponieważ była to grupa bardzo niejednolita, mocno mieszało się z Ustaleniem artyleryjskim z 1719. Wg tego ostatniego 24-funtówki z pokładu dolnego miały mieć długość 9,5 stopy, 12-funtówki z pokładu górnego winny mierzyć 9 stóp, wszystkie 6-funtówki miały być w wersji 8-stopowej, poza dwiema pościgówkami z pokładu dziobowego, dla których zakładano długość 9 stóp. Jednak akurat na Elizabeth 12-funtówki były najprawdopodobniej o długości 9,5 stopy (zamiast 9), a 6-funtówki z pokładu rufowego miały długość 8,5 stopy (zamiast 8).
Elizabeth został zamówiony 4.09.1733 w Chatham, formalnie jako „przebudowa” poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1719), rozebranego w 1732. Stępkę położono 15.03.1735, liniowiec zwodowano 29.11.1737, ukończono do czerwca 1738.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’6” x 17’9”, tonaż 1224 tony.
Od 1738 kapitanem był kmdr Edward Falkingham, ale od listopada Elizabeth pełnił tylko rolę okrętu strażniczego. Wyszedł jednak 24.07.1739 z Portsmouth na Atlantyk w eskadrze wiceadm. Vernona, a konkretnie w zespole komodora Mayne wydzielonym od patrolowania w sierpniu 1739 wód koło przylądka Ortegal (Winfield błędnie pisze o przylądku Finisterre) w nadziei przechwycenia hiszpańskich okrętów ze skarbami z Ameryki (specyficznych „azogue” – bliżej zainteresowanych tymi osobliwie wyposażanymi i eksploatowanymi jednostkami odsyłam do mojego artykułu „Hiszpańskie okręty flot skarbowych” w numerze specjalnym nr 68 „Okrętów Wojennych” z 2019 r.). Jednak przeciwne wiatry bardzo opóźniły Mayne’a, który pojawił się w wyznaczonym miejscu dopiero 9.08. Później okazało się, że Hiszpanie zawinęli do Santander już 2 sierpnia, więc 1.09 Mayne skierował się do Anglii. W 1740 Elizabeth operował we flocie śródziemnomorskiej kadm. Haddocka, a od 11.02.1740 w wydzielonym z niej zespole kadm. Ogle, obarczonego zadaniem blokowania Kadyksu. Ogle wrócił do Anglii na początku lipca 1740. To spowodowało, że od lipca 1740 do września 1741 Elizabeth wchodził w skład brytyjskiej floty głównej adm. Norrisa, operującej na kanale La Manche i na Atlantyku do przylądka Finisterre. W 1741 okrętem dowodził kmdr Thomas Durell, który zmarł na morzu 23.08. Wówczas komendę nad liniowcem przejął kmdr Joseph Lingen, wkrótce skierowany (wyruszono z Anglii 11.10) w zespole komodora Cornwalla do Gibraltaru, dla wzmocnienia floty śródziemnomorskiej wiceadm. Haddocka; okręty Cornwalla musiały po drodze osłaniać jeszcze konwój statków zmierzających do Portugalii i na Morze Śródziemne, więc poruszały się wolno (Elizabeth najwolniej!) i o mało co nie zostały przechwycone przez Hiszpanów kiedy 13.11 dowlokły się w okolice Przylądka Św. Wincentego. Elizabeth ostatecznie znalazł się na Morzu Śródziemnym. W grudniu 1743 przeszedł karenaż i odnowienie wyposażenia na Minorce. Znajdował się na obszarze bitwy pod Tulonem 11.02.1744, ale należąc do eskadry wiceadm. Lestocka nie miał szans, aby naprawdę walczyć. Potem dołączył 4.04.1744 do sił głównych adm. Mathewsa pod San Remo. Od października 1745 okrętem dowodził kmdr Richard Watkins, który przyprowadził żaglowiec do Anglii. Wycofany do rezerwy, Elizabeth przeszedł skromny remont w Plymouth w okresie od lutego do czerwca 1746. Od marca 1745 jego dowódcą był kmdr James Renton (Rentone). W maju 1746 liniowiec Elizabeth przydzielono do Eskadry Zachodniej wiceadm. Martina, która patrolowała w pobliżu Ouessant. W sierpniu 1746 dowództwo nad tą flotą przejął wiceadm. Anson, we wrześniu i październiku 1746 docierający aż do okolic przylądka Finisterre, w grudniu wciąż aktywny na morzu. W lipcu 1747 Elizabeth eskortował konwój na Jamajkę i pozostał w składzie eskadry Indii Zachodnich. W 1748 okrętem dowodził kmdr Polycarpus Taylor. W eskadrze kadm. Knowlesa Elizabeth brał bardzo aktywny udział w zdobyciu Port Louis na Hispanioli 11.03.1748 (prowadził brytyjski atak, a jego załoga musiała przeciąć linę kotwiczną, by uratować się przed kontratakiem brandera Francuzów) i nieudanym uderzeniu na Santiago (na Kubie) 29.03.1748. Razem z innym liniowcem został wysłany 17.04.1748 z Port Royal (na Jamajce) pod Cape Français (na Hispanioli), które miało być następnym celem ataku Knowlesa. Ale zmiana sytuacji strategicznej zniweczyła te plany. Komendę przejął 23.06.1748 kmdr James Kirk, ponieważ Knowles wziął sobie Taylora na swojego kapitana flagowego (na Cornwall). Okręt znów trafił do rezerwy i był poważniej remontowany w Portsmouth od sierpnia 1751 do sierpnia 1753. Około 1754 zredukowano go (jak „siostrzane” jednostki) do 64-działowca z załogą 450 ludzi. Przezbrojenie polegało niemal na pewno na redukcji 6-funtówek z pokładu rufowego do 10 sztuk, a 6-funtówek z pokładu dziobowego do 2 sztuk. Od lutego 1755 dowódcą Elizabeth był kmdr John Montagu (Montague), przydzielony do floty wiceadm. Hawke’a. Od stycznia 1756 Elizabeth należał do floty wiceadm. Osborna, a latem 1756 do floty wiceadm. Boscawena. W 1757 komendę nad okrętem przejął kmdr Richard Kempenfelt, zaś żaglowiec pełnił wtedy rolę jednostki flagowej komodora Steevensa. Skierowano go 10.03.1757 do Indii Wschodnich. Brał tam udział w bitwach pod Cuddalore 29.04.1758 i pod Negapatam 3.08.1758. W 1759 liniowcem dowodził kmdr Richard Tiddeman, który walczył w bitwie pod Pondicherry 10.09.1759. W lutym 1761 Elizabeth otrzymał w Bombaju nowe poszycie. Od 6.06.1761 kapitanem był kmdr Isaac Florimond Ourry (nie „Curry” jak literówka sprokurowała u Winfielda), a okręt pełnił rolę flagowca Tiddemana, który podniósł na nim swój proporzec komodora. Elizabeth brał udział w operacji zdobycia Manili 13.09-5.10.1762 (Tiddeman utonął 7.10.1762 po przewróceniu się jego paradnej barki). Liniowiec wrócił do Anglii w 1764. Po sprawdzeniu stanu (w sierpniu 1764) zrezygnowano z dalszych napraw i rozebrano żaglowiec w Portsmouth do 10.05.1766.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCE FREDERICK (1740).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Prince Frederick z 1740 to okręt klasy 70-działowców zbudowany wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Prince Frederick został zamówiony w 1736 w Deptford, formalnie jako „przebudowa” poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1714), rozebranego w 1736 w Portsmouth (!). Stępkę położono 18.03.1740, liniowiec zwodowano 11.06.1740, ukończono do czerwca 1740.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’5” x 17’9”, tonaż 1225 ton.
Od 1740 kapitanem był kmdr George Clinton, a Prince Frederick wchodził w skład sił głównych adm. Norrisa. Jeszcze w 1740 komendę nad okrętem przejął kmdr Aubrey Beauclerk (lord), wysłany 23.10.1740 do Indii Zachodnich w składzie eskadry kadm. Ogle. Liniowiec należał tam do floty wiceadm. Vernona i wziął udział w wyprawie przeciwko Cartagenie, zakończonej ostatecznie porażką. Jak pisałem w umieszczonym na forum artykule o tej ekspedycji, Prince Frederick był jednym z okrętów użytych rankiem 23 marca do ataku z morza na zamek San Luis w pobliżu kanału Boca Chica, co nie przyniosło Brytyjczykom prawie żadnych korzyści, a lord Aubrey Beauclerk zginął, gdy kula działowa urwała mu obie nogi. Po śmierci Beauclerka dowództwo tego liniowca przejął kmdr Edward Boscawen. Wrócił z Jamajki do Anglii (na redę St Helens) 14.05.1742. Od 1742 kapitanem był kmdr Curtis Barnett (Barnet). W lipcu 1742 okręt operował w Zatoce Biskajskiej. Po ponownym wyposażeniu w Portsmouth od października 1742 do kwietnia 1743, od czerwcu 1743 Prince Frederick osłaniał żeglugę w okolicach przylądka Finisterre. W październiku 1743 ponownie pojawił się na wodach Zatoki Biskajskiej, gdzie Barnett poniósł proporzec komodora. Od 1744 okrętem należący do floty adm. Johna Norrisa w rejonie kanału La Manche dowodził kmdr Harry Norris (syn admirała). W 1744 patrolował w pobliżu przylądka Clear, w lipcu natknął się koło Lizard na przeważające siły francuskie, ale zdołał ujść. W latach 1745-1746 akwenami operacyjnymi liniowca nadal był kanał La Manche i Zatoka Biskajska. W 1745 czyszczono mu dno w Portsmouth. Od lipca 1745 należał do sił wiceadm. Martina operujących na szerokich podejściach zachodnich do kanału La Manche. Prince Frederick pochwycił żaglowce korsarskie 9.07.1745, 20.07.1745, 5.01.1746, 18.02.1746. Jeszcze w sierpniu 1746 wchodził w skład floty wiceadm. Martina, ale często włączano go do małych, wydzielanych doraźnie zespołów, jak komodora Legge w styczniu 1746 (mającego zapobiec połączeniu się francuskich okrętów z Ferrol i Brestu) czy komodora Boscawena latem 1746 (na wodach od przylądka Clear do przylądka Ortegal). We wrześniu 1746 dowództwo tej floty sprawował już wiceadm. Anson. Prince Frederick formalnie uczestniczył w bitwie pod Finisterre 3.05.1747 (kiedy Anson rozgromił dużo słabsze siły francuskie de La Jonquière’a), faktycznego udział jednak w niej nie brał, bo nie zdążył wejść do walki. Przedtem i potem Prince Frederick operował w wydzielonych zespołach komodora Mostyna. Od połowy kwietnia 1748 komendę nad liniowcem sprawował kmdr William Holburne, a Prince Frederick należał wtedy do eskadry wiceadm. Warrena. Okręt przeszedł gruntowny remont w Chatham od stycznia 1751 do lutego 1752. Ponownie wprowadzono go do aktywnej służy w kwietniu 1755, kiedy kapitanem został kmdr Jervis Henry Porter, jeden z dowódców we flocie wiceadm. Hawke’a. Od 1757 komendę nad liniowcem sprawował kmdr William Harmon (Harman), wysłany 29.06.1757 w rejon Wysp Podwietrznych. W 1758 kapitanem był kmdr Robert Man, skierowany 29.01.1758 na wody amerykańskie. W sierpniu 1758 komendę przejął kmdr Robert Routh. Prince Frederick brał udział w ekspedycjach zakończonych zdobyciem Louisbourga (z końcem lipca 1758) i Quebecu (we wrześniu 1759). W tej pierwszej odegrał istotną rolę, ale w drugiej - nie, bo chociaż wyszedł 4.06.1759 z Louisbourga w składzie floty wiceadm. Saundersa, to po dotarciu (23.06) do wyspy Coudres na Rzece Św. Wawrzyńca został tam pozostawiony do końca kampanii z uwagi na zły stan kadłuba i słabą liczebnie załogę. W 1760 należał do Eskadry Zachodniej. Kiedy Routh zmarł 3.10.1760, komendę przejął kmdr Jervis Maplesden. W składzie Eskadry Zachodniej Prince Frederick uczestniczył w operacjach pod Brestem w 1761, pod Belle Ile w 1761, pod Redą Baskijską w 1762, znów pod Brestem, zanim nie został wycofany do rezerwy w marcu 1763. W okresie od czerwca do lipca 1764 przebudowano go w Chatham na lazaret i przeholowano na kotwicowisko Stangate Creek na Medway. Został sprzedany dopiero 20 lat później.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NASSAU (1740).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.