www.timberships.fora.pl

kgerlach

Nassau z 1740 to okręt klasy 70-działowców zbudowany wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Nassau został zamówiony 28.05.1736 w Chatham, formalnie jako „przebudowa” poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1707), rozebranego w Chatham od marca do czerwca 1736. Stępkę położono 23.05.1737, liniowiec zwodowano 25.09.1740, ukończono do października 1740.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’6” x 17’9”, tonaż 1225 ton. Od września 1740 kapitanem był kmdr Henry Medley, a Nassau wchodził w skład sił głównych adm. Norrisa, operujących na kanale La Manche. W czerwcu 1741 stacjonował w Portsmouth, pod koniec tego miesiąca wyszedł w morze w zespole Norrisa, kontrolującego zachodnie podejścia do kanału La Manche i Zatokę Biskajską do przylądka Finisterre. Kiedy w sierpniu 1741 trzon floty Norrisa wrócił do Anglii (zawinął do portu 23.08), Nassau pozostał z kilkoma okrętami pod komodorem Medley’em u wybrzeży Hiszpanii – Santander, San Sebastian, Sisargas) i zdobył szereg małych żaglowców hiszpańskich niewielkiej wartości. W 1742 skierowano go na Morze Śródziemne. Zawinął do Gibraltaru 1.01.1741 w grupie komodora Lestocka. Potem przeszedł do Port Mahon, gdzie zakotwiczono 27.01.1742. Od 30.03.1742 brytyjską flotą śródziemnomorską dowodził Lestock (już kontradmirał), trzymający większość swoich okrętów – w tym Nassau – pod Tulonem. Jednak od połowy kwietnia rozsyłał je w małych zespołach do pobliskich regionów. Nassau z kilkoma innymi przeszedł w ten sposób (od 22 kwietnia) pod przylądek Sicie. W czerwcu 1742 krążył w głównych siłach Lestocka między Marsylią a wyspami Hyères. Pod koniec 1742 komendę nad okrętem przejął kmdr William Dilke, w 1743 sprawował ją kmdr James Lloyd. Pozostając stale na Morzu Śródziemnym Nassau walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744 we flocie adm. Mathewsa. Należał do trzech pierwszych okrętów w linii, które nie wykonały rozkazu zbliżenia się do szyku przeciwnika, chcąc w ten sposób zapobiec wzięciu brytyjskiego czoła w ogień z dwóch stron sił francuskich (co w listopadzie 1746 doprowadziło Lloyda przed sąd wojenny w Deptford, który go zdymisjonował). W latach 1745-1747 żaglowcem dowodził kmdr Essex Holcomb (Holcombe), w tym samym rejonie (np. w sierpniu 1745 w zespole wiceadm. Medley’a koło Cieśniny Gibraltarskiej). W 1746 służył u Riwiery i wybrzeży Włoch. Liniowiec eskortował w 1746 transportowce z żołnierzami (sardyńskimi i austriackimi) na Korsykę. Latem 1746 w zespole komodora Strange’a brał udział w blokadzie, która przyczyniła się do kapitulacji Savony. Przeszedł remont w Chatham od lutego 1750 do marca 1751. Wrócił do aktywnej służby w lutym 1755, kiedy jego kapitanem został kmdr George Cockburne (Cockburn), przydzielony do floty wiceadm. Hawke’a. Cockburn wiele na tym liniowcu nie służył, ponieważ odbył tylko jeden rejs, oddając potem komendę w ręce tymczasowego kapitana, a całkiem rezygnując, kiedy żaglowiec postanowiono wysłać za granicę. W latach 1756-1760 dowództwo nad okrętem, zredukowanym już do 64-działowca, sprawował kmdr James Sayer. W tym czasie od stycznia 1756 Nassau należał do floty wiceadm. Osborna, a w połowie czerwca 1756 zawinął do Gibraltaru w zespole komodora Brodericka, wysłanego dla wzmocnienia sił adm. Bynga na Morzu Śródziemnym. Na początku lutego 1757 okręt skierowano na wody Ameryki Północnej, w tym samym roku ponownie wyposażano go w Chatham. Nassau pożeglował 8.03.1758 z Plymouth do Afryki w zespole komodora Marsha; uczestniczył w zdobyciu fortu Louis na rzece Senegal 1.05.1758, wrócił do Anglii z konwojem. W składzie ekspedycji komodora Keppela (która wyszła z Anglii 11.11.1758) brał udział w zdobyciu Gorée 29.12.1758. Wysłano go na wody Wysp Podwietrznych 18.04.1759, gdzie wzmocnił siły komodora Moore’a. Został wycofany do rezerwy w październiku 1760. Przeszedł remont w Chatham od września 1760 do marca 1761. Od 1761 okrętem dowodził kmdr Maurice Suckling. Liniowiec wysłano jako wzmocnienie sił komodora Keppela walczącego o Belleisle; po zdobyciu tej wyspy (8.06.1761) został skierowany w zespole komodora Stanhope’a pod wyspę Aix, na której zniszczono francuskie instalacje. Od kwietnia 1762 kapitanem liniowca był znów kmdr Sayer. W lecie 1762 Nassau wchodził w skład floty adm. Hawke’a na kanale La Manche. Jesienią 1762 dowództwo nad tą flotą sprawował wiceadm. Hardy. Okręt wycofano do rezerwy w marcu 1763. Został sprzedany w Chatham 4.09.1770.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUFFOLK (1740).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Suffolk z 1740, a właściwie z 1739 (chyba że chodzi Panu o zupełnie inną jednostkę?), to okręt klasy 70-działowców zbudowany wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Suffolk został zamówiony 3.12.1735 w Woolwich, przynajmniej formalnie jako „przebudowa” poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1718), rozebranego do stycznia 1736. Stępkę położono 4.06.1736, liniowiec zwodowano 5.03.1739.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’5” x 17’9”, tonaż 1224 tony. Od 1739 kapitanem był kmdr Thomas Danvers (Davers), a Suffolk wchodził w 1740 w skład sił głównych adm. Norrisa, operujących na kanale La Manche. Wysłano go 23.10.1740 do Indii Zachodnich w eskadrze kadm. Ogle. Liniowiec należał tam do floty wiceadm. Vernona i wziął udział w wyprawie przeciwko Cartagenie (marzec-kwiecień 1741), zakończonej ostatecznie porażką. Jak pisałem w umieszczonym na forum artykule o tej ekspedycji, Suffolk był jednym z okrętów użytych rankiem 23 marca do ataku z morza na zamek San Luis w pobliżu kanału Boca Chica, co nie przyniosło Brytyjczykom prawie żadnych korzyści. Po ostatecznym fiasku całej ekspedycji Vernon skierował się ku Kubie, ale Danvers na Suffok pozostał w rejonie Jamajki, uczyniony tam komodorem. W sierpniu 1742 liniowiec został dwukrotnie wykorzystany do prawie fikcyjnych, kilku i kilkunastodniowych komend (Georga Pococka i Charlesa Windhama). Z końcem sierpnia 1742 prawdziwe dowództwo okrętu objął kmdr Charles Knowles. Tymczasem w Indiach Zachodnich wiceadm. Vernon przekazał komendę kontradmirałowi Chalonerowi Ogle. W lutym 1743, kiedy Knowles pozostawał na Suffolk, ale już jako starszy komodor, a bezpośrednią komendę nad okrętem przejął kmdr Edward Pratten (ściśle biorąc, to lokalna ranga, formalnie Pratten był wciąż porucznikiem, jednak 2.06.1743 awansował, a potem, w połowie października 1743, oficjalnie został kapitanem Suffolk), otrzymał specjalne rozkazy. Miał wziąć pod rozkazy inny 70-działowiec, trzy 50-działowce oraz fregatę 20-działową, po czym udać się z tymi okrętami do Antigui i zabrać stamtąd na pokłady trochę wojska. Tam miały do niego dołączyć 40-działowiec i 20-działowiec. Z całą tą eskadrą winien był zaatakować hiszpańskie miasta La Guayra i Puerto Cabello na wybrzeżu Caracas (dzisiejsza Wenezuela). Siły lądowe składały się tylko z 400 ludzi. Knowles wyszedł z Antigui 12.02.1743 i zawijając po drodze na St. Christopher, poprowadził ekspedycję ku La Guayra. Kiedy brytyjska eskadra przybyła na miejsce 18.02, zastała Hiszpanów bardzo dobrze przygotowanych do obrony i zaopatrzonych. Komodor rozpoczął ostrzeliwanie około 12 w południe; ciągnęło się ono do 8 wieczór, ale niewiele dało, a okręty odniosły tak poważne uszkodzenia, że Knowles musiał cztery najbardziej poszkodowane odesłać od razu na neutralną wyspę holenderską Curaçao, a z resztą również się tam ostatecznie wycofał. Wyposażywszy się na Curaçao i pozyskawszy nieco holenderskich ochotników, Knowles postanowił uderzyć w drugi cel wyznaczony rozkazami, czyli Puerto Cabello. Eskadra wyszła z Curaçao 20.03.1743, jednak napotkawszy silny prąd dotarła do miejsca lekko na wschód od miasta dopiero 15.04.1743. Atak przeprowadzony 16.04 zakończył się bezładną i paniczną ucieczką desantowanych oddziałów, które częściowo wystrzelały się wzajemnie. Spróbowano generalnego natarcia 24.04, trwającego do 9 w nocy, lecz znowu daremnie i 28.04.1743 Knowles zdecydował się wrócić bez sukcesu na Jamajkę. We wrześniu 1743 z eskadrą 5 okrętów krążył w pobliżu Martyniki i zniszczył hiszpański żaglowiec zdążający z Kadyksu do Cartageny. W październiku 1743 Suffolk przestał być flagowcem Knowlesa, który przejął komendę nad 60-działowcem Superb. Kapitanem Suffolk został (nadal w Indiach Zachodnich) 15.10.1743 oficjalnie kmdr Edward Pratten. Zdał dowództwo 13.12.1743. Następnym kapitanem okrętu był do kwietnia 1744 kmdr Savage Mostyn, a potem przez kilkanaście dni kmdr Henry Stewart. Od kwietnia lub maja 1744 komendę przejął znów Edward Pratten. Jednak w 1744 okręt wchodził w skład sił głównych adm. Norrisa na kanale La Manche. Z początkiem czerwca 1744 dowództwo nad tą flotą przejął adm. Balchen. W sierpniu i wrześniu 1744 oddelegowano Suffolk do ochrony handlu bałtyckiego, kiedy Balchen z większością floty operował na wodach Portugalii i Hiszpanii. W marcu 1745/46 okręt Suffolk wyznaczono na flagowiec komodora Fitzroya Henryego Lee (wnuka Karola II), wysłanego z małą eskadrą w rejon Wysp Podwietrznych. Zdobył tam tylko francuski żaglowiec korsarski 22.06.1745. Lee zdał komendę w kwietniu 1747, kiedy zastąpił go na Antigui komodor Legge. Suffolk pozostał na Wyspach Podwietrznych w składzie sił nowego głównodowodzącego. Pratten przestał być dowódcą tego liniowca w grudniu 1747. Okręt przeniesiono do rezerwy, a jego rozbiórkę zakończono 12.06.1765.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ESSEX (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

PS To o ten SUFFOLK chodziło, nie miałem daty wodowania.

kgerlach

Essex z 1741, to okręt klasy 70-działowców zbudowany wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Essex został zamówiony 20.05.1736 w Woolwich, przynajmniej formalnie jako „przebudowa” poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1700), rozebranego w Woolwich do maja 1736. Stępkę położono 20.08.1736, liniowiec zwodowano 21.02.1741. Został ukończony do 15.05.1741.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’6” x 17’9”, tonaż 1226 ton.
Od lutego 1741 kapitanem okrętu był kmdr Nicholas Robinson (Robertson); od czerwca 1741 Essex wchodził w skład sił głównych adm. Norrisa; początkowo stał w Nore, ale już pod koniec czerwca żeglował na kanale La Manche pod rozkazami admirała. Skierowany w eskadrze komodora Cornwalla (wyruszono z Anglii 11.10) do Gibraltaru, dla wzmocnienia floty śródziemnomorskiej wiceadm. Haddocka; okręty Cornwalla musiały po drodze osłaniać jeszcze konwój statków zmierzających do Portugalii i na Morze Śródziemne, więc poruszały się wolno i o mało co nie zostały przechwycone przez Hiszpanów kiedy 13.11 dowlokły się w okolice Przylądka Św. Wincentego. Essex ostatecznie znalazł się na przełomie 1741/1742 na Morzu Śródziemnym. W kwietniu 1742 należał do sił głównych kadm. Lestocka u wybrzeży Riwiery i pod koniec miesiąca został wysłany pod przylądek Sicie. W czerwcu 1742 krążył między Marsylią a wschodnim krańcem wysp Hyères. Od 1744 komendę nad okrętem sprawował kmdr Richard Norris. Essex walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744. Znajdował się w szyku za Dorsetshire i podobnie jak tamten trzymał się od przeciwnika w dużej odległości, a Norris ani myślał wykonywać rozkazów admirała i narażać swą cenną skórę. Obciążały go także jawne oskarżenia swoich własnych oficerów o tchórzostwo. Na razie jednak nic nie zostało mu zarzucone oficjalnie. W maju 1744 Norris nie tylko wciąż był kapitanem Essex, ale nawet dowodził małym zespołem pod Tulonem, z którym rozgromił francuski konwój 26 małych statków żeglugi przybrzeżnej. Potem jednak Norris zrezygnował z komendy i przeszedł jako ochotnik na flagowiec nowego brytyjskiego głównodowodzącego na Morzu Śródziemnym, wiceadm. Rowlyea. Nowym kapitanem okrętu Essex został w tej sytuacji na miesiąc (od około połowy lipca do około połowy sierpnia 1744) kmdr Arthur Scott, a potem (do schyłku października 1748) kmdr Edward Hughes. Kiedy 13.10.1744 wiceadm. Rowley detaszował komodora Osborna do zatoki Vado (gdzie miał przebywać do grudnia), dał mu zespół, w którego skład wchodził Essex. Tymczasem wzburzenie opinii i rozkazy z kraju zmusiły Rowleya do postawienia 28.01.1745 komandora Norrisa przed sądem w Port Mahon; wiceadm. wykorzystał karkołomne wykręty prawne, by nie dopuścić do wydania wyroku, który musiałby być dla syna jego dawnego protektora (i wybitnego admirała Johna Norrisa) druzgocący. Nie powstrzymało to admiralicji przed wezwaniem Norrisa na rozprawę w Anglii. Zdając sobie sprawę, że czeka go najprawdopodobniej wyrok śmierci, komandor uciekł po drodze w Gibraltarze i zniknął z życia publicznego – podobno mieszkał w ukryciu w Szkocji. Tymczasem Essex wciąż służył na Morzu Śródziemnym (do jesieni 1747). Na początku 1746 operował u wybrzeży Riwiery i Włoch we flocie wiceadm. Medley’a. W marcu 1746 znajdował się pod Cagliari i został włączony do sił komodora Townshenda wyznaczonych do przeprowadzenia (nieudanej) ekspedycji przeciwko Korsyce, potem (m.in. we wrześniu 1746) blokujących Riwierę. W listopadzie 1746 przeszedł karenaż i odnowienie wyposażenia w Port Mahon. W marcu 1747 wysłano go w eskadrze kadm. Bynga dla wzmocnienia obrony zajętych przez sojuszników wysp Lerins. W październiku 1747 krążył między Sardynią a północną Afryką.
Później Essex pozostawał w rezerwie, a od sierpnia 1750 do października 1751 przeszedł remont w Woolwich. Dopiero w marcu 1755 wrócił do aktywnej służby, zaś jego dowódcą został kmdr Robert Harland, przydzielony do floty wiceadm. Hawke’a. Essex klasyfikowano odtąd jako 64-działowiec. W miarę jak dowództwo sił głównych obejmowali rozmaici admirałowie, Essex przechodził pod ich rozkazy, operował też w wydzielonych eskadrach. I tak latem 1756 należał do floty wiceadm. Boscawena; od listopada 1756 był flagowcem wiceadm. Knowlesa; zdobył francuskie żaglowce korsarskie 30.12.1756, 16.07.1757, 22.07.1757 i 3.08.1757. Od 1757 liniowcem dowodził kmdr John Campbell. Od października 1757 Essex należał do floty adm. Hawke’a pod Brestem. Na przełomie listopada i grudnia 1757 wcielono go do eskadry komodora Cornisha. Współdziałał w ataku na nieprzyjacielski konwój 7.04.1758, kiedy zdobyto francuski okręt 22-działowy, transportowiec i żaglowiec korsarski. Od maja/czerwca do 13.12.1758 Essex pełnił rolę flagowca komodora Howe’a, kierującego operacjami przeciwko Saint Malo, Cherbourgowi i Saint Cas w okresie od czerwca do września 1758. Być może liniowcem dowodził wtedy bezpośrednio jakiś oficer młodszy rangą, ale wątpliwe, by był nim tajemniczy R. Darvil (jak chce Winfield), o którym nikt nic nie słyszał, łącznie z biografem Richarda Howe. W 1759 kapitanem okrętu był znów kmdr Campbell, by w czerwcu przekazać dowództwo tymczasowo porucznikowi Johnstone, a w lipcu 1759 – komandorowi Luciusowi O’Brien. Essex w maju 1759 wyposażano w Plymouth razem z resztą zespołu wiceadm. Hardy’ego, który dołączył do adm. Hawke’a w Torbay 18.05. Okręt walczył w wielkiej bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759. Jednak następnego dnia, podczas pościgu za uciekającymi Francuzami (nakazanym przez głównodowodzącego) wszedł na skały mielizny du Four, stracił fokmaszt (wg innych świadków ścięty przez załogę, dla ulżenia kadłubowi) i grotmaszt, a w końcu zatonął mimo prób pomocy ze strony wysłanych specjalnie fregat.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BEDFORD (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Bedford z 1741, to kolejny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Bedford został zamówiony 8.10.1736 w Portsmouth, przynajmniej formalnie jako przebudowa poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1698), rozebranego w Portsmouth do listopada 1736. Stępkę położono 1.04.1737, liniowiec zwodowano 9.03.1741. Został ukończony do 24.05.1741.
Jego rzeczywiste wymiary to 150’10,5” x 43’7,5” x 17’10”, tonaż 1230 ton.
Od marca 1741 kapitanem okrętu był kmdr James Cornwall; od lipca 1741 Bedford wchodził w skład sił głównych adm. Norrisa. Skierowany do Gibraltaru w składzie małej eskadry, w której Cornwall pełnił funkcję komodora (wyruszono z Anglii 11.10.1741), dla wzmocnienia floty śródziemnomorskiej wiceadm. Haddocka; okręty Cornwalla musiały po drodze osłaniać jeszcze konwój statków zmierzających do Portugalii i na Morze Śródziemne, więc poruszały się wolno i o mało co nie zostały przechwycone przez Hiszpanów kiedy 13.11 dowlokły się w okolice Przylądka Św. Wincentego. Bedford ostatecznie znalazł się na przełomie 1741/1742 na Morzu Śródziemnym. W kwietniu 1742 należał do sił głównych kadm. Lestocka u wybrzeży Riwiery. W czerwcu 1742 krążył między Marsylią a wschodnim krańcem wysp Hyères. Od 1743 komendę nad okrętem sprawował kmdr George Townshend. Bedford walczył aktywnie w bitwie pod Tulonem 11.02.1744. Nowy brytyjski głównodowodzący na Morzu Śródziemnym, wiceadm. Rowley, detaszując 13.10.1744 komodora Osborna do zatoki Vado (gdzie miał przebywać do grudnia), dał mu zespół, w którego skład wchodził Bedford. We wrześniu 1745 liniowiec operował u wybrzeży Włoch, przebywał w okolicach Sardynii i Genui. Na początku 1746 służył u wybrzeży Riwiery i Włoch we flocie wiceadm. Medley’a. W marcu 1746 wydzielono go z głównej floty, a dowodzący okrętem Townshend został komodorem sił wyznaczonych do przeprowadzenia (nieudanej) ekspedycji przeciwko Korsyce, potem (m.in. we wrześniu 1746) blokujących Riwierę. W listopadzie 1746 Bedford przeszedł karenaż i odnowienie wyposażenia w Port Mahon. W marcu 1747 wysłano go w eskadrze kadm. Bynga dla wzmocnienia obrony zajętych przez sojuszników wysp Lerins. W 1747 wrócił do Anglii i został wycofany do rezerwy. Bedford przeszedł remont w Chatham od czerwca 1749 do marca 1750. Dopiero w marcu 1755 wrócił do aktywnej służby, już jako 64-działowiec, zaś jego dowódcą został kmdr James Douglas. W sierpniu 1755 eskortował statki konwoju zmierzającego do Cieśniny Gibraltarskiej. Latem 1756 okręt należał do sił głównych wiceadm. Boscawena. W listopadzie 1756 był w składzie floty wiceadm. Knowlesa. Od 1757 dowodził liniowcem kmdr Thorpe Fowke. Bedford pożeglował 15.04.1757 do Ameryki Północnej, gdzie dotarł 9.07.1757. Wysłano go w składzie floty adm. Boscawena 1758 na wyprawę przeciwko twierdzy Louisbourg, którą zdobyto pod koniec lipca. Uczestniczył w 1759 w ekspedycji floty wiceadm. Saundersa i armii gen. Wolfe’a przeciwko Quebecowi, zakończonej we wrześniu zdobyciem miasta. Jednak sam Bedford odegrał w niej niewielką rolę – po wyjściu z flotą Saundersa z Louisbourga 4.06.1759 dotarł do wyspy Coudres na Rzece Św. Wawrzyńca 30.06, ale dalej w górę rzeki już się nie posunął i stacjonował w tym miejscu jeszcze we wrześniu. Od wczesnej fazy 1760 komendę nad okrętem sprawował kmdr John Lockhart, a Bedford należał wtedy do floty adm. Hawke’a. Strażował w 1761 pod Brestem w składzie eskadry komodora Buckle’a, wydzielonej z floty komodora Keppela; pochwycił 16.03.1761 koło Ouessant francuską fregatę 30-działową Comète. Zdaniem Winfielda od maja 1761 dowódcą był kmdr Joseph Deane – Charnock i Clowes twierdzili jednak, że już w trakcie walki z Comète okrętem dowodził kmdr Deane; pod koniec maja Bedford eskortował konwój do Portugalii. Remontowano go w Portsmouth od września 1761 do lipca 1762. Od maja 1762 kapitanem liniowca był kmdr William Martin, ale w grudniu Bedford znów trafił do rezerwy. Od 1767 pełnił rolę hulka w Deptford. Sprzedano go 24.05.1787.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROYAL OAK (1741).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Royal Oak z 1741, to kolejny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Royal Oak został zamówiony 8.03.1737 w Plymouth, formalnie jako przebudowa poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1713), rozebranego w Portsmouth do maja 1737, z drewnem, które dało się jeszcze użyć, przewiezionym do Plymouth. Stępkę położono 10.10.1737, liniowiec zwodowano 29.08.1741. Został ukończony do 8.10.1741.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’5” x 17’9”, tonaż 1225 ton.
Od sierpnia 1741 kapitanem okrętu był kmdr Philip Vincent, wysłany na Morze Śródziemne w eskadrze komodora Lestocka. W marcu 1742 Royal Oak wchodził w skład sił głównych kadm. Lestocka u brzegów Riwiery, w czerwcu 1742 stał w Villefranche. Vincent zdecydował się tam na dość szokujący krok, opuścił służbę w Royal Navy i przeniósł się na ląd, gdzie do 1746 pracował jako inżynier lub kierownik budowy fortyfikacji. Od maja 1743 komendę nad Royal Oak sprawował bardzo krótko kmdr William Marsh. W okresie 1744-1745 liniowcem dowodził kmdr Edmund Williams. Royal Oak walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, dołączając do głównych sił adm. Mathewsa dopiero rankiem w dniu bitwy. Postawę Williamsa w walce krytykowano i postawiono go przed sądem wojennym (w Chatham) w październiku 1745. Kwestia była mocno niejednoznaczna wskutek sprzecznych sygnałów Mathewsa, więc Williams został zdymisjonowany 17.10.1745, ale tylko z komendy, nie z marynarki, przechodząc na pół żołdu. Dowództwo okrętu przejął kmdr Charles Long. W 1746 został wysłany przez wiceadm. Medleya z jakimś zadaniem i małą eskadrą. W trakcie rejsu zażądał, aby na pokładzie Royal Oak stawił się porucznik lub kapitan innego okrętu; nie skrócił jednak żagli i nie pozwolił się dogonić łodzi, której załogę z trudem uratowano; kiedy poniżony oficer w bardzo oględnych słowach potem zaprotestował, Long rzucił się na niego ze szpadą i próbował zmusić do pojedynku. Medley postawił niezrównoważonego komandora przed sądem wojennym i kolejny dowódca Royal Oak pożegnał się ze służbą - 16.09.1746. Komendę przejął wtedy – na okres do 20.11.1746 – kmdr Charles Proby. Od 20.11.1746 do 18.11.1748 kapitanem był kmdr James Hodsoll (Hodsell), a Royal Oak wciąż operował na Morzu Śródziemnym, np. pod koniec listopada 1746 patrolował wody w pobliżu Tulonu i Marsylii, zaś w październiku 1747 krążył między przylądkiem Mele a Villefranche, aby przechwytywać posiłki dla Genui. Wycofano jednostkę do rezerwy w 1748. Ostatecznie liniowiec został rozebrany w Plymouth, a rozbiórkę zakończono 8.04.1764.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MONMOUTH (1742).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Monmouth z 1742 to następny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Monmouth został zamówiony 7.09.1739 w Deptford, formalnie jako przebudowa poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1718), rozebranego w Portsmouth (!), a ten z kolei rzekomo był przebudowanym 66-działowcem z 1700, ale przynajmniej na ostatnim etapie owej ścieżki chodziło prawie w całości o administracyjną lipę. Stępkę położono w grudniu 1739, liniowiec zwodowano 6.09.1742. Został ukończony do 31.10.1742.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’5” x 17’9”, tonaż 1225 ton.
Od września 1742 kapitanem okrętu był kmdr Charles Wyndham (Windham), wysłany 25.04.1743 w rejs patrolowy u Wysp Kanaryjskich, gdzie spodziewano się żaglowców hiszpańskich wracających z Karaibów (drugą eskadrę skierowano w tym samym celu na Azory). Tam razem z komandorem Cockburnem, dowódcą 60-działowca Medway, zaatakowali (Windham pełnił rolę komodora zespołu) 20.05.1743 miasto (Santa Cruz w brytyjskich raportach, więc potem przepisywały to bezmyślnie pokolenia angielskich historyków, chociaż naprawdę chodziło o San Sebastián) na wyspie Gomera, ale bez większego powodzenia, chociaż poważnie uszkodzono fortyfikacje, schwytano jeden bogato wyładowany statek udający się do Indii Zachodnich, jeden żaglowiec korsarski (fregatę 24-działową) i trzy małe jednostki. Wrócono do Anglii w lipcu 1743. W latach 1744-1748 okrętem dowodził kmdr Henry Harrison. Monmouth należał początkowo do sił głównych adm. Norrisa na kanale La Manche, chociaż 17.02.1744 stał jeszcze w Plymouth; w kwietniu i maju 1744 eskortował konwój lizboński; od sierpnia do września 1744 wchodził w skład floty adm. Balchena, a u schyłku 1744 (do 10.11.1744) był w eskadrze kadm. Medleya na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Operował na tych samych wodach i pod tym samym admirałem także zimą 1744/45, z okresowymi postojami na Spithead. Od lutego 1745 liniowiec wchodził w skład Eskadry Zachodniej wiceadm. Martina. Zdobył 26.03.1745 na kanale La Manche francuski żaglowiec korsarski. W kwietniu (wg Francuzów) lub w lipcu albo nawet na początku sierpnia (zdaniem Anglików) pochwycił na tych samych wodach francuską fregatę 26-działową Panthère. Zimę 1745/46 spędził częściowo na Downs, gdzie stał od 18 do 26 grudnia 1745. Wówczas podniósł na nim flagę adm. Vernon i ustawił swój zespół między Folkestone a Dungeness. W lutym 1746 Monmouth został znów oddany pod rozkazy wiceadm. Martina z Eskadry Zachodniej, od lipca do październiku 1746 patrolował w wydzielonym przez Martina zespole komodora Boscawena na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Od sierpnia 1746 dowódcą Eskadry Zachodniej był wiceadm. Anson. Monmouth zimą 1746/47 nadal patrolował na zachód od Wysp Scilly. Walczył w 1747 w dwóch bitwach pod Finisterre (w pierwszej, 3.05.1747, wiceadm. Anson rozgromił nieporównanie słabsze siły francuskie kadm. de La Jonquière’a; w drugiej, 14.10.1747 kadm. Hawke pokonał francuską eskadrę kadm. de l’Etenduère’a). W styczniu 1748 liniowiec, wciąż należący do Eskadry Zachodniej, był wyposażany w Plymouth. Zdobył francuski żaglowiec korsarski 19.02.1748. W grudniu 1748 Monmouth został wyremontowany i tymczasowo wycofany do roli okrętu strażniczego. Jego kapitanem był odtąd kmdr John Moore. Od marca 1750 do 1751 liniowiec pozostawał w rezerwie. Od 1751 dowodził nim kmdr George Edgcombe (Edgcumbe), a Monmouth początkowo znów pełnił funkcję okrętu strażniczego w Plymouth, chociaż potem woził w 1751 żołnierzy na Minorkę. Od marca 1755 do stycznia 1756 przygotowywano go w Chatham do służby na kanale La Manche i zredukowano do 64-działowca. Od marca 1755 jego kapitanem był kmdr Washington Shirley, przydzielony do floty wiceadm. Hawke’a. Jeszcze w 1755 komendę nad okrętem przejął znów kmdr Henry Harrison. W styczniu 1756 Monmouth wchodził w skład sił wiceadm. Osborna. W czerwcu 1756 dowództwo okrętu przejął kmdr Alexander Innes. Liniowiec wcielony do zespołu kadm. Holburne wzmocnił w kwietniu 1756 flotę wiceadm. Hawke’a. Latem 1756 należał do floty wiceadm. Boscawena, a w listopadzie 1756 do sił wiceadm. Knowlesa. W 1757 kapitanem liniowca został kmdr Arthur Gardiner. Monmouth pochwycił francuski żaglowiec korsarski 17.01.1757, uczestniczył w bitwie eskadry adm. Osborna z Francuzami komodora Duquesne’a 28.02.1758 koło przylądka Gata, gdzie wprawdzie zdobył 84-działowiec Foudroyant, ale kosztem ciężkich strat – wśród zabitych znalazł się kmdr Gardiner; tymczasowe dowództwo objął por. Robert Carkett. Od marca 1758 właściwym kapitanem liniowca był kmdr Augustus Hervey; w lipcu 1758 spalił francuską fregatę Rose na neutralnych wodach Malty (właściwie nawet na brzegu wyspy, bo jednostkę zmuszono do sztrandowania). Okręt wrócił do Anglii w październiku 1758. W 1759 należał do sił głównych adm. Hawke’a; podczas blokady wybrzeża francuskiego był jedną z czterech jednostek (2 liniowce, fregata i kuter) tworzących eskadrę przybrzeżną i w okolicach Brestu nękał żeglugę francuską oraz żeglugę neutralną wspierającą Francuzów; Hervey pełnił funkcję komodora. Ciężka służba w bardzo trudnych nawigacyjnie warunkach odbiła się na dowódcy i na okręcie – trzeba było w październiku wrócić do portu. W rezultacie, chociaż Hervey na Monmouth wielce się przyczynił do ogromnego zwycięstwa adm. Hawke’a nad Francuzami w zatoce Quiberon 20.11.1759, sam nie brał w tej bitwie udziału. W 1760 komendę nad żaglowcem operującym w składzie Eskadry Zachodniej objął kmdr John Storr. Wysłano go w 1761 do komodora Keppela, w ramach wzmocnienia jego sił przeznaczonych do zajęcia Belleisle; potem działał w eskadrze komodora Stanhope koło wyspy Aix i uczestniczył w blokadzie Redy Baskijskiej. Wrócił do Plymouth w lipcu 1762. We wrześniu 1762 okrętem dowodził tymczasowo kmdr Charles Saxton. Po zbadaniu stanu liniowca w marcu 1767, Monmouth został rozebrany w Chatham do 28.08.1767.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu REVENGE (1742).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Revenge z 1742 to następny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Revenge został zamówiony 3.05.1739 w Deptford, przynajmniej formalnie jako przebudowa poprzedniego okrętu tej nazwy (z 1718), rozebranego w Deptford do czerwca 1740. Stępkę położono 24.06.1740, liniowiec zwodowano 23.05.1742. Został ukończony do 3.07.1742.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’7” x 17’9”, tonaż 1258 ton.
Od maja 1742 kapitanem okrętu był kmdr George Berkeley, skierowany niedługo potem na Morze Śródziemne. W lutym 1743 dowodzący w tym rejonie wiceadm. Mathews dowiedział się, że Hiszpanie rekrutują marynarzy i żołnierzy na terenach neutralnej wtedy formalnie Genui, a w porcie Ajaccio na należącej do tej republiki Korsyce robi to hiszpański liniowiec. Wysłał więc komodora Martina z trzema okrętami, w tym Revenge, by zniszczyły ten żaglowiec, mimo kotwiczenia w neutralnym porcie pod osłoną baterii nadbrzeżnych. Martin wyruszył spod Hyères 13.02 i zakotwiczył pod Ajaccio po południu 18.02. Hiszpański okręt 70/60-działowy San Isidro z francuskim kapitanem de Lage przygotował się do obrony; podciągnięto żaglowiec jeszcze bliżej baterii lądowych. Następnego dnia o świcie Brytyjczycy weszli do portu przy pomocy kotwic zawoźnych i stanęli na kotwicach oraz szpryngach około 270 m od przeciwnika. Wkrótce San Isidro stanął w płomieniach, a w południe wyleciał w powietrze. Zespół Martina wrócił pod Hyères. Revenge formalnie brał udział w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, ale należąc do eskadry wiceadm. Lestocka i to jeszcze jako jeden z ostatnich w szyku całej floty brytyjskiej, praktycznie w ogóle nie walczył. Pozostawał cały czas na Morzu Śródziemnym. Od połowy sierpnia 1744 dowodził nim kmdr William Dilke. Nowy głównodowodzący na tych wodach, wiceadm. Rowley, włączył Revenge do silnej eskadry (13 okrętów) komodora Osborna, która miała pójść do zatoki Vado, uzupełnić tam zaopatrzenie i krążyć w pobliżu do połowy grudnia 1744. Potem zespół Osborna operował pod Kadyksem i w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej. W styczniu 1745 Rowley skierował małą eskadrę, w skład której wszedł Revenge, na wody między Barceloną a Ibizą, aby przechwytywała hiszpańskie posiłki wysyłane do Włoch. Jednak Dilke musiał stawić się na sądzie wojennym wynikłym z bitwy pod Tulonem, w której brał udział jako kapitan innego liniowca (w grudniu 1745 go zdymisjonowano), więc od schyłku maja 1745 do połowy listopada 1748 liniowcem Revenge dowodził kmdr George Murray. W 1746 okręt należał do floty wiceadm. Medleya na Morzu Śródziemnym. W listopadzie 1746 przebywał pod Villefranche, potem wchodził w skład eskadry komodora Strange, wspierającej pod Savoną armię piemoncką. W marcu 1747 był w eskadrze blokującej Genuę i uczestniczył w rozbiciu francuskiego konwoju z posiłkami. Następnie należał do sił, które wzmocniły obronę wysp Lerins. W październiku 1747 krążył między przylądkiem Noli a Genuą, aby przechwytywać posiłki dla Genui. W okresie od stycznia 1750 do maja 1752 Revenge przeszedł gruntowny remont w Chatham. Odtąd klasyfikowano go jako okręt 64-działowy. Od maja 1755 jego kapitanem był kmdr Frederick (Frederic) Cornwall. Liniowiec należał wtedy do floty wiceadm. Hawke’a. Uczestniczył w zniszczeniu na północnym Atlantyku francuskiego 74-działowca Espérance (z częściowym uzbrojeniem, tylko w 22 działa, dla zwiększenia możliwości transportowych) 13.11.1755. Skierowano go 6.04.1756 na Morze Śródziemne. Brał udział w niefortunnej dla Brytyjczyków (a zwłaszcza dla ich głównodowodzącego, wiceadm. Bynga) bitwie pod Minorką 20.05.1756. Cornwall był jednym z oficerów wezwanych do Anglii na sąd wojenny nad Byngiem i – sam oskarżony przez admirała o wyjście z szyku - do aktywnej służby już nie wrócił. Zastąpił go na Revenge 11.08.1756 kmdr John Storr. Liniowiec brał udział w bitwie eskadry adm. Osborna z Francuzami komodora Duquesne’a 28.02.1758 koło przylądka Gata, gdzie odegrał główną rolę w zdobyciu 64-działowca Orphée. W 1759 należał do floty adm. Hawke i walczył w wielkiej bitwie pod Quiberon 20.11.1759, będąc jednym z okrętów, które pierwsze weszły do akcji. Remontowano go Chatham od maja 1760 do września 1761. Od sierpnia 1761 jego dowódcą był kmdr Edward Vernon, początkowo operujący w składzie eskadry komodora Spry’a pod Brestem. Potem liniowiec należał do sił głównych, latem 1762 pod komendą adm. Hawke’a, a jesienią 1762 – wiceadm. Hardy. Został wycofany do rezerwy w lutym 1763. Przeszedł niewielki remont w Chatham od czerwca do sierpnia 1764. Zatrudniono go w 1782 w Chatham w roli pływającego kościoła. Został tam sprzedany 24.05.1787.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu STIRLING CASTLE (1742).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Stirling Castle z 1742 to następny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Stirling Castle został zamówiony 6.08.1739 w Chatham. Stępkę położono 25.08.1740, liniowiec zwodowano 24.04.1742. Został ukończony do 30.05.1742.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’6” x 17’9”, tonaż 1225 ton.
Od maja 1742 kapitanem okrętu był kmdr Thomas Davers, służący w lipcu 1742 na wodach kanału La Manche, kiedy osłaniał żeglugę handlową między wyspami Ouessant i Wight. W styczniu 1742/43 Stirling Castle stał na Spithead. W lutym 1742/43 komendę objął kmdr William Cleland, a okręt wysłano na Morze Śródziemne, gdzie Cleland zmarł 18.05.1743. Na chwilę (tydzień) dowództwo przejął w maju 1743 kmdr William Marsh, zaś od czerwca do sierpnia 1743 kapitanem był kmdr Edmund Williams, zastąpiony w sierpniu 1743 przez komandora Thomasa Coopera. Stirling Castle uczestniczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, gdzie był pierwszym okrętem w brytyjskiej linii podczas zasadniczej fazy starcia, czyli podczas utrzymywania kursu na południe. Cooper nie wykonał rozkazu adm. Mathewsa, dzięki czemu uratował flotę przed wzięciem w ogień z dwóch stron; jednak – jak to mówią – dobre uczynki nigdy nie pozostają bez kary. Na razie kapitan Stirling Castle pełnił nawet funkcje komodora małych eskadr, jak pod koniec października 1744 - kiedy zostawiono go dla pilnowania Kadyksu; także gdy we wrześniu 1745 dołączył do floty wiceadm. Rowleya oraz gdy z końcem października 1745 zawinął do Gibraltaru. Ale po rozpoczęciu serii procesów związanych z bitwą pod Tulonem z lutego 1744, Cooper został w grudniu 1745 zdymisjonowany. Komendę oddano wtedy na krótko Johnowi Fawlerowi, którego awansowano do rangi komandora. Kiedy Fawler podążał pod Kartagenę, by dołączyć do floty wiceadm. Medleya, natknął się w marcu 1745/1746 (dla Francuzów to już był kwiecień 1746) pod Tulonem na małą francuską eskadrę i zdobył z niej 24-działową fregatę Volage, porzucając ją – w obliczu francuskiej przewagi - następnego dnia bez zniszczenia, co przyniosło mu reprymendę i karę finansową. Liniowiec służył nadal na Morzu Śródziemnym. Dowodził nim potem kmdr Blumfield Barradall. Tyle że daty tych dowództw – Fawlera i Barradala – podane na stronie Threedecks są, mimo oparcia się na dokumentach, kompletnie nieprawdziwe, o czym świadczą raporty z akcji i sądów wojennych. Prawdopodobnie Barradall (Borrowdell) tylko zastępował przez pewien czas Fawlera. Stirling Castle w drugiej połowie listopada 1746 operował pod Tulonem i Marsylią, a w październiku 1747 pod Orbetello. Wrócił na wody krajowe w 1747. Od marca 1748 do sierpnia 1749 przeszedł w Chatham wielki remont, z którego wyszedł jako 64-działowiec. Od lipca 1755 dowodził nim kmdr Samuel Cornish. Skierowano go 17.06.1756 z transportowcami do Nowego Jorku, a stamtąd do Indii Zachodnich. Okręt nadal służył Cornishowi na kanale La Manche, kiedy na przełomie listopada i grudnia 1757 oficer ten podniósł proporzec komodora. W 1758 Stirling Castle należał do floty adm. Ansona. Od grudnia 1758 kapitanem liniowca był kmdr Michael Everitt (Everett). Żaglowiec skierowano 16.02.1759 do Ameryki Północnej, gdzie brał udział w ekspedycji, która zdobyła Quebec. Wyruszył ku tej twierdzy z Halifaxu już 15.05.1759, w ślad za eskadrą kadm. Durella. Przebijając się mozolnie w górę Rzeki Św. Wawrzyńca dotarł w czerwcu do wyspy Coudres; pod koniec tego miesiąca dowodzący całą brytyjską flotą ekspedycyjną wiceadm. Saunders uczynił ze Stirling Castle swój tymczasowy flagowiec. Okręt przesunął się więc aż pod sam Quebec i uczestniczył tam w działaniach do kapitulacji Francuzów, biorąc m.in. udział w pozorowanym desancie z 17 września. W 1760 był w Nore, potem wyruszył 5.09.1760 ku Wyspom Podwietrznym. W 1761 przebywał na wodach Ameryki Północnej, od czerwca 1761 w rejonie Wysp Podwietrznych, pozostał na Karaibach w 1762, w styczniu i luytym uczestnicząc w zdobyciu Martyniki przesz siły kadm. Rodneya i gen. Moncktona. W marcu 1762 dowództwo liniowca przejął kmdr James Campbell. Stirling Castle należał dalej do floty kadm. Rodneya (od lutego 1760 do lutego 1762 pełniąc rolę flagowca komodora Jamesa Douglasa), który na wiadomość, że francuska eskadra z San Domingo może zagrozić Jamajce, wysłał ku niej 27.03.1762 prawie wszystkie swoje liniowce pod komodorem Douglasem, świadomie ignorując rozkazy każące mu przekazać te okręty zbliżającej się wielkiej wyprawie wiceadm. Pococka i hrabiego Albemarle (przeciwko Hawanie), w której nie przewidziano dla niego miejsca. Stirling Castle wszedł w skład zespołu Douglasa, ale wbrew mądrej inicjatywie oddolnej/złośliwości (każdy wybiera co lubi) Rodneya trafił ostatecznie do floty Pococka, dołączywszy do niej spod Jamajki pod koniec maja, w rejonie przylądka Saint Nicolas na Haiti. Od momentu rozpoczęcia oblężenia Hawany 7.06.1762 Stirling Castle był używany w typowej podczas takiej ekspedycji roli liniowca, czyli osłaniał działania mniejszych okrętów, np. moździerzowców bombardujących forty Castillo de los Tres Reyes Santos Magos del Morro i Castillo de San Salvador de la Punta oraz samo miasto. Przełomowym był dla niego 1 lipca 1762 r. Tego dnia, wobec wielkiego oporu stawianego oblegającej armii hrabiego Albemarle przez fort El Morro, postanowiono wesprzeć działania wojsk lądowych uderzeniem z morza trzech liniowców. Aby mogły we względnym spokoju zająć swoje bardzo niebezpieczne dla drewnianych żaglowców pozycje (na kotwicy), komodor Keppel dołączył do nich czwarty liniowiec, właśnie Stirling Castle. Jego zadaniem miało być stanięcie na czele brytyjskiej krótkiej linii, ściągnięcie na siebie uwagi obrońców fortu, a potem – bez kotwiczenia – odejście na północ poza zasięg dział przeciwnika i czekanie na rozkazy komandora Herveya dowodzącego zespołem tych trzech okrętów prowadzących właściwe bombardowanie. Zdaniem Herveya zaczęło się od tego, że już podczas podchodzenia Stirling Castle pozostał daleko z tyłu za innymi, a Campbell ignorował wszystkie rozkazy Herveya, by ustawił się w szyku. Nawet gdy zeźlony komodor wysłał na pokład marudera swojego oficera flagowego, Campbell wymówił się brakiem możliwości postawienia lizeli. Krótko przed tym, gdy pierwszy w tej sytuacji inny okręt brytyjski rzucił kotwice (jego załoga została zmasakrowana przez ogień z fortu, dowódca zginął), na Stirling Castle zwinięto nawet część dotąd postawionych żagli! Liniowiec Campbella trzymał się cały czas za innymi, a jego dowódca lekceważył wszelkie dalsze polecenia Herveya. Dopiero pod koniec bombardowania z okrętów osłonił ogniem najbardziej uszkodzoną, wycofującą się jednostkę. Hervey był wściekły, lecz bardzo wpływowy komodor Keppel (przyszły pierwszy lord admiralicji) starał się nie dopuścić do sądu wojennego. Mimo tego taki sąd po dłuższym czasie odbył się (Hervey też miał niebagatelne „plecy”, a Pocockowi najwyraźniej rzecz była personalnie obojętna) i 16.08.1762 dowódca Stirling Castle został zdymisjonowany mimo „sprytnych” (zdaniem Keppela) argumentów. Nowym kapitanem liniowca został kmdr Charles Napier, lecz na bardzo krótko, bowiem już wcześniej stwierdzono, że stan kadłuba okrętu jest fatalny, nie do naprawy siłami własnymi załogi. Miano jeszcze nadzieję, że remont da się przeprowadzić w stoczni zdobytej Hawany, ale ostatecznie zrezygnowano z niego i spuszczono żaglowiec na dno zatoki portowej 14.09.1762.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach