www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Śro 8:02, 13 Mar 2024 Temat postu:

Panie Krzysztofie,
Od czasu, kiedy 21.02.2024 (czyli około trzy tygodnie temu) podałem losy tego okrętu, żadnych nowych informacji o nim nie uzyskałem. Wink

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Sob 14:34, 23 Mar 2024 Temat postu:

Dzień dobry, przepraszam, pogubiłem się Sad

Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TILBURY (1745).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 7:20, 25 Mar 2024 Temat postu:

Tilbury z 1745 to okręt 60-działowy, jedna z kilku jednostek tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Ich zbiorczy opis dałem przy omawiania losów Defiance z 1744.
Tilbury został zamówiony w królewskiej stoczni w Portsmouth 10.12.1742. Stępkę położono 8.02.1742/43. Kiedy okręt zwodowano 20.07.1745, miał rzeczywiste wymiary: długość 147’0”, szerokość 42’0”, głębokość 18’1”, tonaż konstrukcyjny 1124 tony. Ukończono go w stoczni budowy do 9.09.1745.
Od lipca 1745 do marca 1745/46 dowodził nim kmdr Alexander Ogilvy (Ogilvie), szósty lord Banff, a okręt jesienią i zimą 1745 stacjonował na Downs (gdzie w zimie zakotwiczył 18.12), dołączony do floty adm. Vernona. W styczniu 1745/46 wszedł w skład małej eskadry komodora Charlesa Knowlesa, wydzielonej z tej floty do działań na kanale La Manche. Od marca 1745/46 do grudnia 1747 kapitanem liniowca był kmdr Robert Harland. Tilbury brał udział w działaniach przeciwko Lorient 20-23.09.1746 oraz walczył w [drugiej] bitwie pod Finisterre 14.10.1747 (rozgromienie sił kadm. Etenduère przez kadm. Hawke’a). Od grudnia 1747 do maja 1748 krótkie, zimowe komendy nad okrętem sprawowali kmdr Samuel Maisterson (do stycznia 1747/48), kmdr Richard Collins (do lutego 1747/48) oraz kmdr Robert Hughes. Od maja do sierpnia 1748 dowódcą Tilbury był kmdr Ormond Tomson (Thomson), wysłany z konwojem na Jamajkę; zaraz po dotarciu do Port Royal dowodzący na tych wodach kadm. Knowles skierował go pod Cap Français na Haiti. W sierpniu 1748 komendę nad okrętem przejął kmdr Charles Powlett. W tym samym miesiącu kadm. Knowles dowiedział się, że hiszpańska „srebrna flota” ma niedługo dotrzeć do Hawany z Veracruz, więc wyszedł ze swoją eskadrą (w tym Tilbury) z Jamajki, aby te żaglowce Hiszpanów przechwycić. Przez ponad miesiąc patrolował wody między Ławicą Tortuga (nieco na zachód od Florydy) a Cabo de San Antonio (zachodni kraniec Kuby), czasem sięgając nawet do Cabo Catoche po drugiej stronie Cieśniny Jukatańskiej. Hiszpański dowódca floty osłonowej (wiceadm. Reggio) wyszedł z Hawany i obie eskadry spotkały się niedaleko tego portu 1.10.1748. Przeciwnicy mieli równe siły w okrętach i działach, ale Hiszpanie podobno znacznie przeważali pod względem ludzi. Knowles nie zdecydował się na energiczny atak, mimo zajmowania pozycji po nawietrznej. Kiedy w końcu doszło jednak do zaciętej walki, nie wszystkie brytyjskie liniowce mogły w niej początkowo brać udział. Ostatecznie Hiszpanie, którzy wycofali się do Hawany, stracili dwa okręty – jeden zdobyty przez Brytyjczyków oraz jeden, który wszedł na brzeg i został przez obrońców wysadzony w powietrze. Do przechwycenia „srebrnej floty” nie doszło, a wtedy trwały już wstępne rozmowy pokojowe między obu państwami. Manewry w bitwie angielskiego admirała i jego podkomendnych stały się przedmiotem zawziętych polemik, oskarżeń i rozpraw. W marcu 1748/49 Tilbury znalazł się w rezerwie. Remontowano go w Portsmouth od maja do września 1750. Wrócił jednak do aktywnej służby dopiero w lipcu 1755, kiedy kapitanem został kmdr Thorpe Fowke; w 1755 eskortował na kanale La Manche konwój kierujący się do Indii Wschodnich. Od lutego 1757 okrętem dowodził kmdr Henry Barnsley; wysłano go 16.04.1757 na wody Ameryki Północnej; uczestniczył w działaniach u wybrzeży Nowej Szkocji realizowanych w lecie 1757 przez flotę wiceadm. Holburne’a. W siły te uderzył 24/25.09.1757 straszliwy sztorm. Na Tilbury odcięto fokmaszt, bezanmaszt oraz stengę grotmasztu, aby zmniejszyć przechyły; rankiem 25 września znaleziono się jednak bardzo blisko Cape Breton i próbowano stanąć na dwóch kotwicach dziobowych; w ciągu pół godziny zerwały się obie liny kotwiczne, a krótko przed południem okręt wszedł na skały przy brzegu; fale rozbiły go szybko, woda napełniła i żaglowiec poszedł na dno z większością załogi, w tym dowódcą.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NORTHUMBERLAND (1743).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Northumberland z 1743 to okręt 64-działowy, jeden z liniowców tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Zgodnie z przyjętymi parametrami, okręty takie miały mieć długość dolnego pokładu działowego 154’0”, szerokość 44’0”, głębokość 18’11”, tonaż konstrukcyjny 1292 tony. Na dolnym pokładzie winny były nieść 26 dział 32-funtowych (o długości 9,5 stopy oraz masie 55 cetnarów), na górnym pokładzie 26 dział 18-funtowych (o długości 9 stóp i masie 40 cetnarów), na pokładzie rufowym 10 dział 9-funtowych (o długości 7,5 stopy i masie 24,5 cetnara), na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe (o długości 8,5 stopy i masie 27,5 cetnara). Załogę ustalono na 480 osób.
Northumberland zamówiono zresztą w królewskiej stoczni w Woolwich (20.09.1739) jeszcze jako 70-działowiec i dopiero w 1743 zdecydowano zaliczyć do klasy 64-działowców. Stępkę położono 16.10.1740. Kiedy okręt zwodowano 7.10.1743, miał rzeczywiste wymiary 154’1”, szerokość 44’2”, głębokość 18’11”, tonaż konstrukcyjny 1300 ton. Został ukończony do 21.11.1743.
Losy tej jednostki były o tyle ciekawe, że służyła znacznie dłużej pod francuską niż brytyjską banderą. Od schyłku września 1743 dowodził liniowcem kmdr Thomas Watson, skierowany do działań na kanale La Manche. Wybór kapitana okazał się mocno niefortunny. Thomas Watson był kiedyś bardzo bojowym i dobrym oficerem, ulubieńcem wiceadm. Vernona, ale podczas ataku Anglików 21.11.1739 na Portobello (sprawował wtedy komendę nad 70-działowcem Burford) doznał poważnej rany głowy i zdradzał odtąd objawy zaburzeń emocjonalnych, w gorszych chwilach o cechach choroby umysłowej, które pogłębiała nawet bardzo niewielka dawka alkoholu. Na przełomie kwietnia i maja 1744 Northumberland został włączony do floty wiceadm. Charlesa Hardy wysłanej do Lizbony jako eskorta zmierzającego tam konwoju. W rejsie powrotnym Northumberland znajdował się na czele brytyjskiej eskadry i kiedy o świcie 8.05.1744 ujrzano na północy w pobliżu Ouessant podejrzany żaglowiec, Watson otrzymał rozkaz sprawdzenia go. Liniowiec wysforował się jeszcze bardziej do przodu, ale gdy nie dogonił celu, Hardy wysłał ok. godz. 14 sygnał odwołujący. Kapitan postanowił go zignorować, a przy pogarszającej się pogodzie stracił wkrótce z pola widzenia wszystkie okręty. Około godz. 16 z pokładu angielskiego liniowca dojrzano po zawietrznej (na wschodzie) trzy jednostki. Northumberland ruszył ku nim. Szybko się przekonano, że chodzi o dwa francuskie 64-działowce i fregatę 26-działową. Pomimo namowy nawigatora, że najrozsądniej byłoby zawrócić i podciągnąć Francuzów w zasięg floty wiceadmirała, a także pomimo oczywistej logiki, że przy zdecydowaniu się na atak w tak niekorzystnych warunkach najlepiej byłoby skoncentrować się na najbliższym wrogim liniowcu i pokonać go przed podejściem drugiego, szalony lub pijany (może jedno i drugie) Watson uparł się zrobić wszystko jak najgorzej. Nie przygotował swojego okrętu do walki (nie uprzątnięto zbędnych żagli, nie schowano hamaków, nie zwalono grodzi) i tak nim pokierował, aby jak najszybciej wejść pod ogień wszystkich trzech nieprzyjacielskich jednostek. Sam został śmiertelnie ranny, ale to było jedyne szczęśliwe wydarzenie dla reszty załogi, która musiała się poddać i poszła do niewoli. Francuzi byli zachwyceni takim pryzem (nieczęsto zdarzało się im zdobyć silny liniowiec brytyjski), więc postanowili go eksploatować pod niezmienioną nazwą. Oczywiście dla nich data walki to 19.05.1744. Po niezbędnym remoncie trafił do marynarki francuskiej jako 68-działowiec, z 26 armatami 32-funtowymi na dolnym pokładzie, 28 działami 16-funtowymi na górnym i 14 działami 8-funtowymi na pokładach odkrytych (w zasadzie było to uzbrojenie z Royal Navy, tylko inaczej nazywane). Wg używanych we Francji metod mierzenia miał 1150 ton nośności i 2273 tony wyporności. Opuścił Brest 22.06.1744 (po wielu wcześniejszych nieudanych próbach) we flocie księcia d’Enville, skierowanej na pomoc Francuzom w Akadii/Nowej Szkocji. Nortumberland – krótszy, szerszy i silniej uzbrojony od „naukowo konstruowanych” jednostek francuskich (a każde dziecko w Polsce czytało, że żaglowiec dłuższy i smuklejszy musi być lepszy) okazał się tak zdecydowanie je przewyższający, że wybrano go na okręt flagowy – d’Enville zaokrętował się już 20.03. Liniowiec miał własną załogę złożoną z 571 ludzi oraz wiózł 51 żołnierzy piechoty. Kapitanem okrętu był Etienne Perier. Z wielu różnych względów wyprawa skończyła się straszną katastrofą (prawie bez udziału Anglików), ale własności żaglowca Nortumberland nadal podziwiano – jak pisał francuski oficer: „nasze jednostki z wysokimi i słabo podpartymi masztami łatwo je traciły w złej pogodzie, gdy flagowiec brytyjskiej budowy wychodził ze sztormów bez szwanku”. Kiedy na początku października nastąpiła zmiana na stanowisku głównodowodzącego, Etienne Perier przeszedł na inny okręt. Być może na resztę wyprawy zastąpił go dotychczasowy drugi kapitan, Anne-Antoine hrabia d’Aché de Serquigny. Wszyscy oficerowie liniowca Northumberland zeszli na ląd 31.12.1746. Kolejnym znaczącym wydarzeniem w karierze liniowca był udział w bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759. Dowodził nim wtedy „kapitan liniowca” Vincent-Jean de Belingant (Bellingant, Belliquant) de Kerbaut (de Karbabut, de Kerbabu, de Kerbabut), któremu udało się uciec na Charente, gdzie Northumberland przestał do końca wojny siedmioletniej (do 1763). Starzejący się liniowiec przemianowano w styczniu 1779 na Atlas i wkrótce przekształcono w 26-działowy transportowiec (fluitę) stacjonujący w Breście. Wyszedł z tego portu w grudniu 1780 i zatonął w styczniu lub lutym 1781 koło Ouessant.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HAMPTON COURT (1744).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Hampton Court z 1744 to okręt 64-działowy, jeden z liniowców tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Parametry planowane i uzbrojenie jak podałem przy liniowcu Northumberland z 1743.
Hampton Court zamówiono w królewskiej stoczni w Deptford 28.10.1741. Stępkę położono 20.07.1742. Kiedy okręt zwodowano 3.04.1744 miał rzeczywiste wymiary 154’0”, szerokość 44’0”, głębokość 18’11”, tonaż konstrukcyjny 1283 tony [Zwracam uwagę na pewną osobliwość – ten liniowiec miał wymiary główne co do cala równe tym z Ustalenia, a jednak troszkę inny tonaż; wynikało to z faktu, że prawdziwy wzór tonażowy wcale nie wyglądał tak, jak podaje się w literaturze popularnonaukowej]. Został ukończony do 24.04.1744.
Liniowiec miał długą i bardzo urozmaiconą historię.
Od kwietnia 1744 do grudnia 1748 dowodził nim kmdr Savage Mostyn, przydzielony do floty adm. Balchena, a potem operujący w eskadrze kadm. Medleya. Mostyn został na moment samodzielnym dowódcą zespołu i w styczniu 1744/45 nieskutecznie ścigał na północny wschód od Ouessant francuski 74-działowiec Neptune i francuski 64-działowiec Fleuron, które ostatecznie uciekły do Brestu. Hampton Court dołączył potem do Eskadry Zachodniej adm. Martina. Zdobył francuskie żaglowce korsarskie 4.05.1745, 12.1745, 27.01.1746, 4.03.1747. Od 5.04.1747 Eskadrą Zachodnią dowodził wiceadm. Anson. Wchodząc w skład wydzielonej eskadry komodora Foxa, Hampton Court uczestniczył 20.06.1747 w ataku na francuski konwój Duboisa de la Motte, zmierzający z San Domingo do portów nad Zatoką Biskajską. Pochwycił kolejne francuskie jednostki korsarskie 23.06.1747, 7.12.1747 i 9.12.1747. W 1748 należał do floty wiceadm. Warrena. Został tymczasowo wycofany ze służby w 1748, stał w Chatham. Przeszedł tam remont w okresie od października 1749 do lutego 1750. Wrócił do aktywnej służby dopiero w lipcu 1755, kiedy jego dowódcą został kmdr Thomas Broderick. W drugiej połowie roku 1755 pożeglował do Lizbony. W połowie maja 1756 Broderick zdał komendę, a następnym kapitanem okrętu Hampton Court był kmdr John Knight, który dostał to dowództwo na bardzo krótko, aby móc potwierdzić jego awans na komandora z maja 1756. Wcześniejszego dowódcę Hampton Court, Thomasa Brodericka, wyznaczono na komodora małej eskadry (5 liniowców, w tym flagowy 80-działowiec Prince George oraz właśnie Hampton Court) mającej wzmocnić flotę wiceadm. Bynga na Morzu Śródziemnym. Eskadra opuściła Plymouth 30.05.1756, dotarła do Gibraltaru (eskortując po drodze transportowce z wojskiem i zapasami) 15.06.1756. Tymczasem Brodericka mianowano w Anglii kontradmirałem 4.06.1756. Następni kapitanowie Hampton Court są mocno niepewni. Okręt operował na Morzu Śródziemnym, a jakoby od czerwca do sierpnia 1756 bez dowódcy (w czerwcu Knight żeglował już na innej jednostce). Od sierpnia do schyłku listopada 1756 wg niektórych dokumentów dowodził liniowcem kmdr William Burnaby, ale są inne, temu przeczące. Dopiero u schyłku listopada 1756 pojawia się nie budzący wątpliwości kapitan, czyli kmdr Robert Swanton. Pod nim Hampton Court nadal służył na Morzu Śródziemnym. W maju 1757 komendę przejął kmdr Augustus Hervey. Liniowiec zniszczył francuską fregatą 36-działową Nymphe w zatoce Alcudia 21.06.1757. Odbił slup Eagle 23.06.1757. Uczestniczył w rozbiciu przez eskadrę adm. Osborne’a zespołu komodora Duquesne w pobliżu przylądka Gata 28.02.1758. Od marca 1758 do marca 1759 okrętem dowodził kmdr James Webb. Hampton Court 1.07.1758 zniszczył 36-działową fregatę francuską Rose w pobliżu Malty. Został wycofany do rezerwy 5.03.1759. Był remontowany i wyposażany w Plymouth od kwietnia 1759 do stycznia 1761. Jednak już w listopadzie 1760 dostał nowego kapitana, którym został kmdr Carr Scrope. Liniowiec wziął udział w zdobyciu Belleisle (od kwietnia do czerwca 1761). W styczniu 1762 komendę nad liniowcem przejął kmdr Alexander Innes. Hampton Court opuścił Portsmouth 6 marca 1762 r. w składzie części floty wiceadm. Pococka wyznaczonej do akcji zdobycia Hawany. Zawinięto 20 kwietnia do zatoki Carlisle na Barbados, a 25 kwietnia do zatoczki blisko Case des Navires na Martynice. Nadal wchodził w skład sił głównych Pococka, gdy wyruszyły z Martyniki 6.05.1762 i zakotwiczyły 12 czerwca pod Hawaną. Hampton Court akurat tuż na wschód od zamku Chorrera. Wysłano go 24 czerwca z innym liniowcem i 9 mniejszymi jednostkami w rejs patrolowy między zatokami Mariel i Honda, co zaowocowało 28.06 (u Winfielda błędnie data o miesiąc wcześniejsza) zdobyciem dwóch hiszpańskich fregat w zatoce Mariel. Brytyjczycy zajęli też tamtejszy port. Po raz ostatni Hampton Court został wycofany do rezerwy pod koniec 1763. Potem już nie zdecydowano się na remont. Rozebrano okręt w Plymouth do 5.06.1774.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EDINBURGH (1744).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Edinburgh z 1744 to okręt 64-działowy, jeden z liniowców tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Parametry planowane i uzbrojenie jak podałem przy liniowcu Northumberland z 1743.
Edinburgh zamówiono w królewskiej stoczni w Chatham 14.05.1741. Stępkę położono 2.12.1741. Kiedy okręt zwodowano 31.05.1744 miał rzeczywiste wymiary 154’0”, szerokość 44’0”, głębokość 18’11”, tonaż konstrukcyjny 1285 ton. Został ukończony do 20.06.1744.
Od maja 1744 do lutego 1744/45 dowodził nim kmdr Fitzroy Henry Lee, zimą 1744/45 operujący w eskadrze kadm. Medleya. Od lutego 1744/45 do marca 1746/47 kapitanem liniowca Edinburgh był kmdr Thomas Cotes. Od początku 1745 okręt służył (do października) jako flagowiec wiceadm. Martina, któremu 24.01.1744/45 powierzono naczelne dowództwo Eskadry Zachodniej, patrolującej wody kanału La Manche, gdzie 26.03.1745 zdobyto 26-działową fregatę francuską Panthère. Od sierpnia do września 1746 Edinburgh brał udział w nieudanej wyprawie przeciwko Lorient, fatalnie przygotowanej i źle przeprowadzonej przez naczelnych dowódców – adm. Lestocka i generała-porucznika Jamesa St. Clair. Cotes pełnił w niej przejściowo rolę komodora, odesłany przez Lestocka z grupą okrętów na rozpoznanie pod Port Louis i dołączył do sił głównych u wybrzeży Francji dopiero 19.09. Współdziałał w zdobyciu dużego francuskiego żaglowca korsarskiego w lutym 1746/47. Od marca 1746/47 do lipca 1747 komendę na liniowcem sprawował kmdr Justinian Nutt. Edinburgh uczestniczył 20.06.1747 w ataku na francuski konwój Duboisa de la Motte, zmierzający z San Domingo do portów nad Zatoką Biskajską. Od lipca 1747 do sierpnia 1748 jego kapitanem znów był kmdr Thomas Cotes. W sierpniu 1747 zdobył francuski żaglowiec wschodnioindyjski. Walczył w drugiej bitwie pod Finisterre 14.10.1747, kiedy kadm. Hawke rozgromił siły kadm. Etenduère. Odstawiony do rezerwy w 1748, Edinburgh przeszedł remont w Plymouth od kwietnia 1752 do grudnia 1754. Wrócił do aktywnej służby dopiero w lutym 1755, kiedy jego dowódcą został kmdr Thomas Stanhope. Pożeglował 11.05.1755 na wody Ameryki Północnej w eskadrze kadm. Holburne’a, która miała wzmocnić tamtejsze siły wiceadm. Boscawena. Zawinięto do Halifaxu 28.05, spotkano się z wiceadm. Boscawenem pod Louisbourgiem 21.06. We wrześniu 1755 kadm. Francis Holburne przeszedł ze swego dotychczasowego flagowca na Edinburgh. Wrócono na Spithead 15.11.1755. W pierwszej połowie 1756 Edinburgh przestał pełnić rolę flagowca Holburne’a. Od połowy czerwca 1756 dowódcą liniowca był kmdr William Langdon. W marcu 1756 Edinburgh dołączył do floty wiceadm. Hawke’a. Okręt skierowano 1.07.1756 na Wyspy Podwietrzne. W latach 1757-1760 należał do garnizonu Jamajki. Uczestniczył w akcji komodora Forresta przeciwko eskadrze hrabiego de Kersaint w pobliżu Cap Français 21.10.1757. Ponownie wycofano go do rezerwy w styczniu 1761. Rozbiórkę w Plymouth zakończono do grudnia 1771.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu KENT (1746).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Kent z 1746 to okręt 64-działowy, jeden z liniowców tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Parametry planowane i uzbrojenie jak podałem przy liniowcu Northumberland z 1743.
Kent zamówiono w królewskiej stoczni w Deptford 10.05.1743. Stępkę położono 8.12.1743. Kiedy okręt zwodowano 10.05.1746 miał rzeczywiste wymiary 154’6”, szerokość 44’5”, głębokość 19’0”, tonaż konstrukcyjny 1309 ton. Został ukończony do 18.06.1746.
Od maja 1746 do lutego 1746/47 dowodził nim kmdr Charles Wyndham. Liniowiec wchodził w skład Eskadry Zachodniej, we wrześniu i październiku 1746 był pod wiceadm. Ansonem koło przylądka Finisterre. Od lutego 1746/47 do grudnia 1747 komendę na okrętem sprawował kmdr Thomas Fox, którego wysłano w kwietniu 1747 na czele małej eskadry, aby krążył między wyspą Ouessant a przylądkiem Finisterre, w celu przechwycenia wielkiego konwoju z San Domingo, oczekiwanego we Francji. Po miesiącu patrolowania natknął się 20.06.1747 na ten konwój, liczący 170 statków wyładowanych drogimi towarami, jak koszenila, bawełna, indygo. Zdobył 45-48 z nich (francuska eskorta pod Duboisem de la Motte uciekła bez walki) o wartości około miliona funtów, wiele z pozostałych padło w czasie ucieczki ofiarą innych okrętów brytyjskich. Po powrocie do portu Fox otrzymał rozkaz dołączenia do floty kadm. Hawke’a. W ten sposób 14.10.1747 znalazł się w bitwie pod Finisterre. Chociaż bardzo aktywnie uczestniczył w walce, Hawke poskarżył się w depeszy, że Fox nie wykonał rozkazu i zażądał sądu wojennego nad komandorem. Rozprawa odbyła się od 25.11 do 22.12.1747 w Portsmouth. Aczkolwiek było oczywiste, że chodziło przede wszystkim o pomylenie sygnału, pozostało wrażenie, że Fox niezbyt kwapił się do następnej ostrej wymiany ognia. Został pozbawiony dowództwa okrętu. Od grudnia 1747 do września 1748 kapitanem liniowca Kent był kmdr Francis Holburne. W tym czasie żaglowiec pełnił rolę jednostki flagowej kadm./wiceadm. Hawke’a we flocie wiceadm. Warrena. Rozkaz admiralicji z listopada 1748 nakazał przystosować jednostkę do funkcji okrętu strażniczego, z załogą zredukowaną do 140 osób. Kent zaczął służyć w tym charakterze w Portsmouth w grudniu 1748, kiedy jego dowódcą został kmdr John Montagu. On i John Campbell zmieniali się w dowództwie stacjonarnej jednostki do listopada 1752, gdy liniowiec wycofano całkiem do rezerwy. Jednak od stycznia 1753 do stycznia 1754 Kent był znów okrętem strażniczym w Portsmouth, tym razem z George’m Brydgesem Rodneyem jako kapitanem. W styczniu 1754 komendę nad żaglowcem przejął kmdr Henry Speke. Równocześnie na bezanmaszcie podniósł flagę kadm. Charles Watson, mianowany głównodowodzącym w Indiach Wschodnich. Eskadra, która wyruszyła 24.03.1754, składała się w sumie z czterech dwupokładowców i dwóch małych jednostek. Przez pierwszy rok pilnowała Francuzów i ich miejscowych sojuszników na Wybrzeżu Koromandelskim. Potem przemieściła się na drugą stronę Półwyspu Indyjskiego, docierając do Bombaju w listopadzie 1755. Miało to związek z planowaną akcją – we współdziałaniu z Kompanią Wschodnioindyjską i państwem Maratów - przeciwko pirackiemu państwu Angriów na zachodnim wybrzeżu; zdobyto ich główną twierdzę Gheriah (Gheria, Geriah) po bombardowaniu z morza 12-14.02.1756, w którym ważną rolę odegrał Kent; po kapitulacji fortecę zajął desant podpułkownika Clive’a. Watson awansował na wiceadmirała Niebieskiej Flagi 17.03.1756. Z końcem kwietnia 1756 opuścił Wybrzeże Malabarskie, a 14.05 dotarł do fortu St. David na Wybrzeżu Koromandelskim. Stamtąd udał się pośpiesznie do Madrasu na wieść o zbliżaniu się dużych sił francuskich i o ataku nawaba Bengalu, który zdobył m.in. Kalkutę. Gigantyczne opóźnienia w komunikacji na takich odległościach spowodowały, że w tym samym czasie Watson dostał rozkaz (napisany wiele miesięcy wcześniej, w zupełnie innej sytuacji) powrotu ze swoją eskadrą do Anglii. Zignorował go i 17.10.1756 podążył ku delcie Gangesu z wojskiem podpułkownika Clive’a; miał wtedy ze sobą cztery liniowce (w tym Kent), jedną fregatę 24-działową i dwa uzbrojone statki wschodnioindyjskie. Brytyjczycy zakotwiczyli 30.11.1756 na redzie Balasor. Weszli 8.12.1756 do ujścia rzeki Hugli. Dotarli 15.12.1756 do Fulta (Fultah, Falta). Watsonowi udało się zgromadzić tam dość poważne siły. U schyłku grudnia eskadra rozpoczęła kampanię na Hugli, idąc dalej w górę rzeki. 29 grudnia Tyger, Kent i Salisbury ostrzelały fort Budge Budge (Bougeebougee, Bougee-Bougee), a piechota królewska i marynarze, we współpracy z wojskami Clive’a, zajęła wszystkie okoliczne umocnienia. 31 grudnia flota wznowiła podążanie w górę rzeki, docierając 1.01.1757 do fortu Tanna (Tannah) bardzo blisko Kalkuty. Brytyjczycy zajęli tam baterie opuszczone przez przeciwnika; następnego dnia żołnierze ruszyli ku Kalkucie, gdzie podążyły też liniowce Kent i Tyger. Brytyjczycy odbili Kalkutę 2 stycznia 1757. Okręty zakotwiczyły 9.01.1757 przy miejscowości Hugli, 30 mil na północ od Kalkuty; zdobyto Hugli dopiero po zaciętych walkach 12.01. Okręty wyżej się już nie posunęły (siły główne wróciły do Kalkuty), ale atakowano rozmaite punkty na lądzie, m.in. kmdr Speke zniszczył składy żywności w Gongee i przy pomocy oddziału wojska pobił atakujących go Hindusów. Po kolejnych walkach pod Kalkutą zawarto pokój 9.02.1757. Watson rozpoczął przygotowania do uderzenia na Chandernagore – 70 mil od morza. Do ekspedycji doszło w marcu (14 marca oznajmiono żołnierzom rozpoczęcie wojny z Francją); po bombardowaniu z lądu i morza (okręt Kent z dwoma innymi liniowcami włączył się 19 marca po dojściu z Kalkuty, którą opuścił 11 marca) Francuzi poddali się 23.03.1757; Kent stracił 19 zabitych i 49 rannych (wśród tych ostatnich był kmdr Speke). Pokój z nawabem został zerwany; korzystając z przekupstwa i intryg na dworze tego władcy poważnie osłabiono jego siły. Decydującą klęskę Hindusom zadał Clive w bitwie pod Plassey 23.06.1757, w której ze strony marynarki brytyjskiej brał udział tylko mały oddział marynarzy w funkcji kanonierów. Wiceadm. Watson, którego zdrowie bardzo szwankowało w klimacie Indii, zmarł 16.08.1757 w Kalkucie. Okręt Kent zdegradowano 16.09.1757 do roli hulka. Nie wrócił już z Indii, porzucono go tam w 1763.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DEVONSHIRE (1745).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Devonshire z 1745 to okręt o skomplikowanej historii konstrukcyjnej i eksploatacyjnej. Początkowo miał być trójpokładowcem 80-działowym. Zaczęto go budować już 16.10.1740 jako jednostkę odpowiadającą Ustaleniom z 1733 r. Jednak 25.04.1741 zmieniono zamówienie w królewskiej stoczni w Woolwich na specyfikację odpowiadającą Ustaleniom z 1741 r. Zgodnie z nią winien miał mieć długość 161’0”, szerokość 46’0”, głębokość 19’4”, tonaż konstrukcyjny 1473 tony. Planowane uzbrojenie to 26 dział 32-funtowych (o długości 9,5 stopy i masie 55 cetnarów) na dolnym pokładzie; 26 dział 18-funtowych (o długości 9 stop i masie 40 cetnarów) na pokładzie środkowym; 24 działa 9-funtowe (o długości 9 stóp i masie 29 cetnarów) na pokładzie górnym; 4 działa 6-funtowe (o długości 7,5 stopy i masie 20,5 cetnara) na pokładzie rufowym. Załoga: 600 ludzi. Liniowiec zwodowano 19.07.1745 i ukończono do 1.10.1745. Miał rzeczywiste wymiary 161’2”, szerokość 46’0,75”, głębokość 19’4”, tonaż konstrukcyjny 1471 ton. Z uwagi na proporcjonalnie krótki i wysoki kadłub dwie takie jednostki ukończone wg Ustalenia z 1741 były miękkie i źle trzymały się wiatru. Inne zamówione z tej grupy pośpiesznie przebudowywano już na etapie zamawiania, projektowania lub budowania.
Devonshire został wprowadzony do służby w styczniu lub sierpniu 1745, od kiedy dowodził nim kmdr Charles Knowles. Okręt przydzielono do Eskadry Zachodniej. Od stycznia 1745/46 do maja 1746 jego kapitanem był William Chambers. Następnie – do kwietnia 1747 komendę sprawował kmdr John Pritchard. Wziął udział w nieudanej operacji przeciwko Lorient we wrześniu 1746. Wady eksploatacyjne liniowca już się ujawniły i Admiralicja zdecydowała w 1746, aby obciąć żaglowiec do dwu- i półpokładowca 74-działowego, a ostatecznie w 1747 zdecydowała o ostrzyżeniu go do dwupokładowego 66-działowca. Prace, łącznie z nowym wyposażeniem, przeprowadzono w Portsmouth od listopada 1746 do kwietnia 1747. W tej postaci liniowiec niósł 26 dział 32-funtowych na dolnym pokładzie; 26 dział 18-funtowych na pokładzie górnym; 12 dział 9-funtowych na pokładzie rufowym; 2 działa 9-funtowe na pokładzie dziobowym. Załoga: 520 ludzi.
Od kwietnia do grudnia 1747 Devonshire był dowodzony przez komandora Temple Westa i pełnił rolę flagowca (od kwietnia do czerwca) kadm. Warrena. Walczył w eskadrze wiceadm. Ansona w pierwszej bitwie pod Finisterre 3.05.1747. Jeszcze w 1747 kapitanem został kmdr John Moore, a okręt był od września do listopada jednostką flagową kadm. Hawke’a. Walczył w drugiej bitwie pod Finisterre 14.10.1747. Z końcem grudnia 1747 komendę przejął kmdr Thomas Sturton (Stourton) i sprawował ją do listopada 1748, a Devonshire był znów flagowcem wiceadm. Warrena. Zredukowano żaglowiec do okrętu strażniczego w Chatham (ze 140-osobową załogą) i oddano na okres od listopada czy grudnia 1748 do listopada 1752 pod komendę komandora Merricka de l’Angle. Wycofano jednostkę do rezerwy w listopadzie 1752. Przeprowadzano prace remontowe i wyposażeniowe w Chatham od lipca 1753 do czerwca 1756. Już w marcu 1756 kapitanem został kmdr John Moore, ale w maju 1757 dowództwo przejął kmdr William Gordon. Devonshire otrzymał w czerwcu 1756 dodatkowe cztery 9-funtówki (dwie na pokład rufowy i dwie na dziobowy), dzięki czemu klasyfikowano go teraz jako okręt 70-działowy. Był nadal bardzo chętnie zatrudniany. Współdziałał w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 13.04.1757. Pożeglował na Wyspy Podwietrzne 29.06.1757. Skierowano go 28.01.1758 do Ameryki Północnej. We flocie wiceadm. Boscawena wziął udział w oblężeniu i zdobyciu Louisbourga (2 czerwca – 26 lipca 1758), znów klasyfikowany jako 66-działowiec. Uczestniczył w 1759 w zdobyciu Quebecu w składzie floty wiceadm. Saundersa – wyszedł z Halifaxu już 5.05 w eskadrze kadm. Durella, od 13.06 stacjonował u wschodniego krańca wyspy d’Orléans, ostrzeliwał francuskie baterie na tej wyspie, we wrześniu stał przy wysepce Madame, w składzie eskadry Durella. W marcu 1760 komendę nad liniowcem przejął kmdr George Darby, wysłany w kwietniu znów na wody Ameryki Północnej. Pod koniec 1760 Devonshire został skierowany ku Wyspom Podwietrznym, pod rozkazy kadm. Rodneya. Brał udział w operacji zdobycia Martyniki w styczniu – lutym 1762. Od kwietnia 1762 miał należeć do floty wiceadm. Pococka wyprawionej z misją zdobycia Hawany i przejść pod dowództwo komandora Samuela Marshalla, ale na skutek obstrukcji Rodneya do tych zmian doszło dopiero w maju 1762, u wyspy Hispaniola. Devonshire uczestniczył od 12 czerwca w operacjach przeciwko Hawanie, lecz na początku lipca jego kapitanem został kmdr Richard Carteret. We wrześniu przekazał on okręt komandorowi Richardowi Bickertonowi, oddelegowanemu na wody Jamajki. Ostatnim dowódcą Devonshire był kmdr Matthew Barton. Liniowiec wycofano do rezerwy w czerwcu 1763. Rozbiórkę w Portsmouth zakończono 5.10.1772.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NEWARK (1747).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Newark z 1747 to 80-działowiec zaczęty i ukończony wg Ustalenia z 1741, jako wysoki i krótki trójpokładowiec o fatalnych proporcjach. Dane ogólne i konsekwencje takiej budowy podałem przy opisie okrętu Devonshire z 1745. Liniowiec Newark zamówiono 22.04.1741 w królewskiej stoczni w Chatham; stępkę położono 22.05.1743; żaglowiec wodowano 27.08.1747, ale ukończono i wyposażono dopiero w okresie od maja do listopada 1755. Miał rzeczywiste wymiary 161’0”, szerokość 46’2”, głębokość 19’4”, tonaż konstrukcyjny 1474 tony.
Od lipca do września 1755 kapitanem wyposażanego jeszcze okrętu był kmdr James Young. Od września 1755 do lutego 1757 dowodził liniowcem kmdr John Barker. Newark był od maja do lipca 1756 flagowcem wiceadm. Smitha na Downs; od lipca 1756 należał do Eskadry Zachodniej. W lutym 1757 komendę nad okrętem przejął kmdr William Holburne, ponieważ Newark wybrano na flagowiec wiceadm. Francisa Holburne, jego starszego brata. Skierowanie wiceadm. Holburne’a do Halifaxu było częścią planu zdobycia Cape Breton, sformułowanego jesienią 1756 przez brytyjskiego głównodowodzącego w Ameryce, lorda Loudouna. Na skutek fatalnej organizacji flota – w tym oczywiście flagowy Newark – wyszła z St Helens dopiero 16.04.1757, a potem z Cork (gdzie okrętowano żołnierzy zabieranych z Irlandii) 27 maja, docierając do Halifaxu 7.07, prawie z końcem sezonu. Na dodatek przy takiej zwłoce Francuzi zdążyli znacznie wzmocnić siły w Louisbourgu (już w czerwcu). Holburne wysyłał okręty na rozpoznanie i potem osobiście je prowadził, ale nic nie mogło zmienić faktu, że Francuzi mieli teraz zdecydowaną przewagę, więc z ekspedycji zrezygnowano (w sierpniu). Pod koniec września, kiedy Holburne próbował chociaż blokować Louisbourg, w jego eskadrę uderzył potężny sztorm, który spowodował ciężkie straty oraz uszkodzenia (dwa okręty, w tym liniowiec, zatonęły) i w praktyce zakończył wyprawę do Ameryki Północnej – większość jednostek, w tym Newark, pożeglowała zaraz do Anglii. Wiosną 1758 okręt należał do floty adm. Hawke’a, latem 1758 był w eskadrze adm. Ansona. Newark skierowano 30.03.1759 na Morze Śródziemne; walczył we flocie adm. Boscawena w bitwie pod Lagos 18.08.1759, stając się w jej trakcie nawet tymczasowym flagowcem. Po bitwie okręt znalazł się w wydzielonym zespole wiceadm. Brodericka, blokującym Kadyks. W sztormie 9.11.1759 zachowywał się tak fatalnie, że trzeba było ściąć wszystkie maszty i odholować jednostkę na remont. W kwietniu 1760 William Holburne zdał komendę. Od kwietnia 1760 do kwietnia 1761 dowodził żaglowcem kmdr John Montagu (we flocie adm. Hawke’a), a od kwietnia do grudnia 1761 - kmdr John Bray, w eskadrze stacjonującej na Downs. W połowie grudnia 1761 kapitanem liniowca został kmdr Charles Inglis, zaś na okręcie podniósł w 1762 (do października) swój proporzec komodor Piercy Brett. Rejs na Morze Śródziemne rozpoczęto 22.01.1762. Newark uczestniczył w ponownym zajęciu Minorki w 1762. Wycofano go do rezerwy w sierpniu 1763. Między grudniem 1769 a styczniem 1770 wyposażono jednostkę do służby w charakterze lazaretu i wysłano na Stangate Creek (uchodzący do rzeki Medway). Chociaż Newark został skreślony z listy Royal Navy 30.04.1770, to wykorzystywał go Urząd Celny. Rozbiórkę w Chatham zakończono w czerwcu 1787.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach