www.timberships.fora.pl

kgerlach

Pierre-Alexandre Pastour de Costebelle urodził się 20.02.1750 w Nyons. Jego rodzicami byli François-Barthélémy Pastour de Costebelle i Jeanne-Marie O'Crolly (córka Irlandczyka). Za stryja miał Jeana-Françoisa Pastour de Costebelle (szefa eskadry od 1774), którego losy już tu opisywałem. Służbę w marynarce wojennej zaczął w 1765, uczestnicząc jako ochotnik w ekspedycji przeciwko korsarzom marokańskim z Salé. Wstąpił do korpusu gardemarynów w Tulonie 12.01.1766. Służył na 32-działowej fregacie Danae, wysłanej na Martynikę, gdzie w czerwcu 1766 załoga fregaty wydobyła 55 dział należących kiedyś do liniowca Raissonnable, który zatonął tam w styczniu 1762, co teraz "pozwoliło wyposażyć w artylerię wszystkie brzegi Martyniki". W latach 1766-1767 Pierre-Alexandre Pastour de Costebelle należał też do załogi 12-działowej fregaty Hirondelle, a w 1770 na pokładzie 32-działowej fregaty Atalante uczestniczył w ewakuacji francuskiego konsula z Tunisu i w blokadzie Goulette. W 1771 służył najpierw na 24-działowej fregacie Gracieuse, a potem (i do 1772) na 28/32-działowej fregacie Chimère. W 1772 był również na 20-działowej szebece Renard. Na wszystkich tych okrętach żeglował po Morzu Śródziemnym. Otrzymał przydział do regimentu w Marsylii, potem w Hawrze. Dano mu 1.10.1773 rangę "chorążego liniowca". W latach 1772-1773 służył na 26-działowej fregacie Mignonne, nadal na Morzu Śródziemnym. Został 2.04.1775 podbrygadierem w kompanii gardemarynów w Tulonie. W dwóch turach zamkniętych w okresie 1775-1777 był członkiem załogi 28/32-działowej fregaty Chimère. Otrzymał 1.07.1777 stanowisko brygadiera gardemarynów. W latach 1778-1779 służył na 80-działowcu Languedoc, biorąc udział w kampanii wiceadm. d'Estaing u wybrzeży Ameryki i w Indiach Zachodnich, uczestnicząc w wielu bitwach tej wyprawy. Awansował 13.03.1779 na "porucznika liniowca". W 1779 dowodził na rzece Savannah 36-działową fluitą Bricole podczas nieudanego ataku Francuzów i Amerykanów na Savannah. Został 4.03.1780 kawalerem Orderu Św. Ludwika. W 1780 służył na 32-działowej fregacie Amazone, u wybrzeży Ameryki Północnej i na Antylach. W 1781 był oficerem na 32-działowej fregacie Sibylle; w tym samym roku przeszedł (14.11) na 110-działowiec Bretagne, okręt flagowy generała-porucznika de Guichen; pozostał na tej jednostce do stycznia 1782, uczestnicząc w wysoce niefortunnej osłonie przez hrabiego de Guichen konwoju wychodzącego z Brestu (9.12.1781-9.01.1782). W 1782 powierzono mu komendę nad 20-działową korwetą Naïade, skierowaną 11.02 z Brestu na Ile de France, a potem do Trincomalé, gdzie operowała w eskadrze Suffrena. Pastour de Costebelle pozostał w Indiach Wschodnich pod rozkazami tego szefa eskadry do 1783, otrzymując kolejno dowództwa 32-działowej fregaty Bellone (1782-1783) oraz 38-działowej fregaty Consolante (w 1783), na której walczył w bitwie pod Cuddalore (Gondelour) w czerwcu 1783. Był kawalerem Orderu Cincinnatusa. W latach 1783-1785 znów dowodził 32-działową fregatą Bellone, przyprowadzając ją z Oceanu Indyjskiego do Francji. Awansował 15.07.1784 na "kapitana liniowca". W latach 1786-1788 przydzielano go w tym stopniu organizacyjnie do różnych eskadr marynarki francuskiej. W 1789 był dowódcą 18/20-działowej korwety Rossignol, a w 1790 r. sprawował komendę nad 36-działową fregatą Cybele i 74-działowcem Superbe w eskadrze Brestu. Miał uczestniczyć pod kadm. Entrecasteaux w misji poszukiwania zaginionej ekspedycji Lapérouse’a (wyruszono z Brestu 29.09.1791), ale zmarł w 1791 w Paryżu. Nigdy się nie ożenił.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Julien-Gilbert, hrabia du Chaffault de Chaon, urodził się 5.08.1736 (czy dokładnie miesiąc wcześniej) w Féraudière (La Férandière). Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1751. Został "chorążym liniowca" w 1755. Mimo tak niskiej rangi dano mu w 1760 komendę nad 32-działową fregatą Aigrette, ponieważ skierowano ją wtedy do działalności korsarskiej. Od listopada 1763 do lipca 1764 dowodził 12-działową korwetą Bergère. Był wówczas nazywany kawalerem Chaon, miał dodatkowo stopień porucznika artylerii marynarki. Kursował między Rochefort a Gwadelupą. Awansował na "porucznika liniowca" w 1764. Ożenił się 6.10.1767 w Saint Louis z Catherine-Marguerite-Claudine de MacNemara. W 1768 lub 1769 był oficerem na 32-działowej fregacie Atalante i odniósł ranę, za co domagał się Orderu Św. Ludwika (najprawdopodobniej dostał go, chociaż nie wiem, czy akurat wtedy). Awansował w 1777 na "kapitana liniowca". W bitwie pod Ouessant 27.07.1778 był drugim kapitanem 74-działowca Fendant; w bitwie tej zginął jego stryjeczny brat, Augustin du Chaffault (Marie-Augustin du Chaffault), a ranny został stryj, Louis-Charles, hrabia Du Chaffault de Besné (skończył z marynarką w 1780). Charles-Julien-Gilbert, hrabia du Chaffault de Chaon, został w 1785 został brygadierem sił morskich i wycofał się z aktywnej służby. Podczas rewolucji wyemigrował z Francji. Po restauracji Burbonów przywrócono mu emeryturę. Zmarł w czerwcu 1818.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis de Froger de l'Éguille (15.04.1750 - 1795) oraz Pierre-Joseph-François Samson de Champmartin (04.09.1735 - 13.12.1802).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Louis de Froger de l'Éguille urodził się 15.04.1750 (dawniej pisano też o 15.08.1750) w Rochefort lub w Breście. Pochodził ze szlacheckiej (od 1710 r.) rodziny z Saintonge, od XVII w. wyróżniającej się w marynarce wojennej. Jego rodzicami byli Michel-Joseph Froger de l’Éguille (wówczas "porucznik liniowca", z czasem generał-porucznik sił morskich) i Marie-Thérèse Gaudion d'Ardillières. Miał brata (też dosłużył się stopnia komandora i razem zginęli, więc niełatwo rozdzielić ich kariery). Początkowo nazywano go kawalerem de l'Éguille, z czasem hrabią de Froger. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1764. W listopadzie 1771 otrzymał rangę "chorążego liniowca". W wojskach marynarki został porucznikiem w lutym 1772. Awansował w 1778 na "porucznika liniowca". W lutym 1779 dano mu funkcję pod-majora pomocniczego w piechocie marynarki. Uczestniczył w wojnie amerykańskiej. W 1781 służył podobno na 110-działowcu Bretagne (ale w wykazach załogi tego okrętu go nie znalazłem). W latach 1781/1782 był oficerem na Triomphant w eskadrze generała-porucznika de Grasse, potem w eskadrze markiza de Vaudreuil. W 1783 otrzymał Order Cincinnatusa. Ożenił się 4.05.1785 w Saint-Louis z Jeanne-Louise de Chavagnac. Mieli gromadę dzieci. W maju 1786 awansował na "kapitana liniowca". Został w 1786 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Dowodził 80-działowcem Tonnant. Był od 30.06.1788 kapitanem 74-działowca Northumberland. Powierzono mu w Rochefort stanowisko majora generalnego tamtejszej eskadry, a w 1789 przejął nad nią komendę. W 1791 dowodził 36-działową fregatą Cybèle. Emigrował z Francji w 1792. Razem z bratem uczestniczył w lądowaniu emigrantów pod Quiberon w czerwcu/lipcu 1795 (pełnił funkcję pomocnika majora w regimencie Hectora) i razem z nim został rozstrzelany w Vannes 25.07.1795 czy 4.08.1795.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Pierre-Joseph-François Samson de Champmartin urodził się 4.09.1735 w Tulonie. Jego rodzicami byli Joseph Samson de Champmartin (porucznik marynarki królewskiej z Tulonu, kawaler Orderu Św. Ludwika) i Jeanne Cabasson. Wstąpił do korpusu gardemarynów 17.09.1751. Awansował 1.10.1764 na "porucznika liniowca". Ożenił się 19.01.1768 w Tulonie z Anne de Serry. Mieli dzieci. W 1776 dowodził w Tulonie 26/32-działową fregatą Flore. W 1778 był oficerem na 80-działowcu Tonnant w eskadrze wiceadm. d'Estaing. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 21.01.1780 na "kapitana liniowca". Zwano go markizem de Champmartin. W latach 1781-1782 zajmował stanowisko drugiego kapitana 74-działowca Marseillais, walczył na nim w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781 i został ranny. Dowodził 80-działowcem Duc de Bourgogne w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782 (okręt ten był flagowcem szefa eskadry Coriolis d'Espinouse) i odniósł kolejną ranę. Pełnił funkcję drugiego kapitana 74-działowca Bourgogne, a potem objął nad nim komendę, ale 4.02.1783 rozbił ten okręt na cyplu Ubero przylądka Ribero (Zatoka Wenezuelska), kiedy przewoził 900 żołnierzy gen. Rochambeau (zginęło 100 ludzi). Sąd wojenny zawiesił go za to w służbie na trzy miesiące. Wycofał się z marynarki 10.10.1784. Zmarł 13.12.1802 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles-Gaspard-Hyacinthe de Forbin La Barben (26.02.1741 -..., awans kapitański otrzymał w 1779) oraz Joseph-François-Félix-Garnier de Saint-Antonin (awans kapitański otrzymał w 1777).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles-Gaspard-Hyacinthe de Forbin La Barben urodził się 26.02.1741 w Aix-en-Provence. Pochodził ze starej i bardzo rozgałęzionej rodziny szlachty prowansalskiej Forbin, z gałęzi dziedziczącej tytuł La Barben. Jego rodzicami byli Claude-François-Palamède de Forbin (senior de La Barben, kapitan kawalerii) i Charlotte-Nicole de Caze de La Bove. Wstąpił do korpusu gardemarynów 7.10.1756. Awansował 27.11.1765 na "porucznika liniowca". Służył na 20-działowej szebece Séduisant. W 1774 był w Tulonie. W okresie 1776-1777 dowodził 18/20-działową barką łacińską Éclair, bazując w Tulonie, a operując w okolicach Cagliari, Tunisu, Cypru, portu Souda (na Krecie), Modonu (dziś Methoni na Peloponezie). W 1778 był kapitanem 20-działowej szebeki Caméléon, chroniącej żeglugę francuską na wodach koło Antibes, Messyny, Syrakuz, Milazzo i Tulonu. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". Był hrabią de Forbin La Barben, ale zwano go też "markizem de Pont-à-Mousson". W latach 1779-1780 dowodził 26/32-działową fregatą Pléïade. Operował przede wszystkim na wodach Lewantu (Saloniki, Smyrna, Dardanele, Lemnos, Skyros, Tenedos), zawijając na Maltę i do Tulonu. W 1780 służył na 110-działowcu Terrible, flagowym okręcie wiceadm. d'Estaing na Atlantyku. Walczył na Oceanie Indyjskim pod szefem eskadry Suffrenem podczas wojny amerykańskiej i jak prawie wszyscy, którzy mieli pecha służyć pod tym admirałem, ciężko za to zapłacił. Dowodził 64-działowcem Vengeur w bitwie na wodach Porto Praya 16.04.1781 (zaskoczony nie planowanym atakiem Suffrena w neutralnym porcie, z pogwałceniem prawa, tu praktycznie nie walczył), w bitwie pod Sadras 17.02.1782 (zyskał umiarkowaną pochwałę głównodowodzącego), w bitwie pod Providien 12.04.1782 (wdał się w walkę z 64-działowcem Exeter i aby móc razić go salwą burtową odpadł od wiatru, co zostawiło go poza głównym szykiem i z dala od najostrzejszego starcia), w bitwie pod Negapatam 6.07.1782 (nie zdołał utrzymać okrętu w linii bojowej) oraz w bitwie pod Trincomalee 3.09.1782. W tej ostatniej nie wykonał rozkazu przejścia na zawietrzną linii brytyjskiej (w tym momencie groziłoby mu to utratą okrętu), lecz zaatakował energicznie od nawietrznej ostatni liniowiec Anglików w szyku; ponieważ w trakcie walki na Vengeur wybuchł pożar (zapalił się mars bezanmasztu), Forbin musiał wyostrzyć, zrywając kontakt bojowy. Został zdymisjonowany przez wściekłego Suffrena i odesłany do Francji. Po kampanii w Indiach Wschodnich Suffren uchodził za pół-boga, a każde jego oskarżenie było święte. Tylko młodsi oficerowie mogli liczyć na przychylność (najlepiej tacy, których sam promował), pozostałym wyrabiał opinię tchórzy, niedołęgów, nieledwie zdrajców. W rezultacie de Forbin La Barben od razu wylądował w więzieniu Pont-Saint-Esprit. Wkrótce wprawdzie został wypuszczony, ale zasugerowano mu, aby zwolnił się ze służby. Wycofał się więc 12.09.1784. Po rewolucji wyemigrował. Nie był już w marynarce, ani nie pełnił żadnej funkcji publicznej, stąd jego śmierci nie odnotowano.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph-François-Félix Garnier de Saint-Antonin (Garnier to nazwisko) urodził się zapewne koło 1734, w rodzinie osiadłej w Prowansji. Został kawalerem maltańskim (paziem) 5.03.1745. Wstąpił do korpusu gardemarynów 18.09.1749. Awansował 15.01.1762 na "porucznika liniowca". Zwano go kawalerem de Saint-Antonin. Awansował 4.04.1777 na "kapitana liniowca". Od marca 1778 był drugim kapitanem 64-działowca Provence, należącego w 1778 do floty wiceadm. d'Estaing, wyprawionej na wody amerykańskie i na Antyle. Podczas bitwy pod Grenadą 6.07.1779 przejął komendę nad tym okrętem po śmierci pierwszego kapitana. Potem dowodził podczas kampanii amerykańskiej 64-działowcem Fantasque i brał udział w nieudanym ataku na Savannah. Wrócił w roli kapitana na Provence do Brestu i dowodził tym okrętem do 1780. W 1780 objął dowództwo 32-działowej fregaty Lutine, operującej na Morzu Śródziemnym, skierowanej na wody Lewantu, w 1781 krążącej w okolicach Malty i Tulonu. Został kawalerem orderów Cincinnatusa i Św. Ludwika. Wycofał się z aktywnej służby 29.08.1783.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Amédée-Bernard-Amable-Marc-Antoine de Beaurepaire (1739 - 17.12.1795) oraz Charles-Louis-Auguste Rogon de Carcaradec de la Villegussio (26.09.1741 - 29.08.1802).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Amédée-Bernard-Amable-Marc-Antoine de Beaurepaire d'Amblainville (Damblainville) urodził się 7.01.1739 w Damblainville. Pochodził ze starego rodu de Beaurepaire, wywodzącego się z Burgundii, aczkolwiek z gałęzi d'Amblainville, bliżej spokrewnionej z gałęzią de Louvagny, osiadłą (jak d'Amblainville) w Normandii i uszlachconą w XV w. Jego rodzicami byli Antoine-Marc de Beaurepaire (kawaler, senior de Damblainville) i Madelaine-Geneviève Aubert. Zaczął służyć w marynarce wojennej w 1755 jako ochotnik. Został gardemarynem 10.10.1756. W okresie 11.12.1756-20.04.1757 zdobywał staż na 30-działowej fregacie Rose. Od 1.06.1757 do 28.02.1758 służył na 64-działowcu Orphée w zespole szefa eskadry Duquesne'a, który po wyjściu z Tulonu miał przerwać angielską blokadę Cartageny i dołączyć do stojącego tam szefa eskadry de La Clue, co dla okrętu Orphée skończyło się poddaniem jednostkom brytyjskim koło przylądka Gata 28.02; w ten sposób Amédée de Beaurepaire d'Amblainville trafił do niewoli. Pozostawał jeńcem na słowo honoru do lipca 1759. Od 15.07 do 17.08.1759 był na 74-działowcu Centaure i 18.08 w bitwie pod Lagos, kiedy Anglicy rozgromili flotę francuską de La Clue Sabrana, więc znów dostał się do brytyjskiej niewoli. Od 25.05 do 29.09.1762 służył na 64-działowcu Fantasque w eskadrze Bompara, krążącej po Morzu Śródziemnym. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" 1.10.1764. Od 18.05 do 15.10.1767 należał do załogi 32-działowej fregaty Pléïade. Ożenił się z Claire Féry de La Porte. Mieli dzieci. Służył w okresie 12.06-29.11.1770 na 64-działowcu Provence, który po opuszczeniu Tulonu brał udział w lipcu 1770 w bombardowaniu Suzy i Bizerty w Tunezji. Następnie de Beaurepaire wchodził od 17.11.1772 do 22.06.1773 w skład załogi 26/30-działowej fregaty Mignonne, a w okresie 3.12.1774-9.09.1775 był na pokładzie 32-działowej fregaty Atalante. Potem (od 21.03 do 29.10.1776) służył na 32-działowej fregacie Alcmène, która w eskadrze Duchaffaulta krążyła od 14.05 do 7.08 u wybrzeży Portugalii i Maroka, przed powrotem do Tulonu. Awansował 4.04.1777 na "porucznika liniowca". Został 8.12.1777 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Walczył w wojnie amerykańskiej. Od 6.03.1778 do 10.04.1780 był oficerem na 74-działowcu Guerrier, w eskadrze wiceadm. d'Estaing, uczestnicząc w połowicznie udanym ataku na Rhode Island w sierpniu 1778, w zdobyciu Grenady 4.07.1779, w zwycięskiej bitwie pod Grenadą 6.07.1779, w nieudanym ataku na Savannah w październiku 1779. Od 12.04.1780 do 5.03.1781 służył na 50-działowcu Sagittaire, który 20.06.1780 wyszedł z Tulonu do Kadyksu, by tam dołączyć do okrętów szefa eskadry Bausseta, zgromadzonych w związku z obleganiem Gibraltaru. Porucznik Amédée-Bernard-Amable-Marc-Antoine de Beaurepaire d'Amblainville od 5.03.1781 do 14.09.1782 był oficerem na 74-działowcu Marseillais w eskadrze generała-porucznika de Grasse. Walczył w bitwie pod Martyniką 29.04.1781, uczestniczył w zdobyciu Tobago 30.05.1781, w zwycięskiej bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, w starciach koło wyspy St. Kitts 25/26.01.1782, w starciu koło Dominiki 9.04.1782 i w zakończonej klęską Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Dostał w wojskach marynarki 9.05.1781 stopień podpułkownika. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". Udekorowano go Orderem Cincinnatusa. Po zakończonej wojnie dowodził 14/18-działową korwetą Sardine od 6.06 do 5.10.1785. Był kapitanem 32-działowej fregaty Alceste od 13.07.1789 do 2.10.1790, uczestnicząc w rewii w Tulonie w 1789. Widząc jak jakobini i rewolucyjny motłoch mordują oficerów, oferował swoją dymisję już 4.08.1792. Mimo tego od 11.09 do 7.11.1792 pełnił funkcję dyrektora generalnego portu w Tulonie. Od 1.01.1793 na listach oficerów marynarki nie był już wykazywany. Wyemigrował do Portoferraio na Elbie (należącej wtedy do Toskanii). Zmarł tam 17.12.1795.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Louis-Auguste Rogon de Carcaradec de la Villeguessio urodził się 26.09.1741 w Buhulien. Pochodził ze starej bretońskiej rodziny szlacheckiej. Jej członkowie długimi szeregami zasilali francuską marynarkę wojenną (armię zresztą też) przed omawianym oficerem, w tym samym czasie co on (trzech oficerów Rogon de Carcaradec rozstrzelano po klęsce desantu rojalistów koło Quiberon w 1795!) i po nim. Jego rodzicami byli Louis-Jean-Roger Rogon (senior de Carcaradec de Kerivon) i Marie-Catherine-Emilie du Breil (du Breuil) de Pontbriand (Pontbriant). Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1756. Ożenił się 13.02.1770 w Lannion z Jeanne-Marie-Guillemette-Adélaïde de Trogoff. Mieli dzieci, ale dorosłości dożyła tylko córka. Awansował w 1778 na "porucznika liniowca". Służył na 32-działowej fregacie Nymphe. Był oficerem na 74-działowcu Magnanime - walczył w bitwie u wejścia do zatoki Chesapeake 5.09.1781, pod Yorktown w 1781 oraz w bitwie koło Wysepek Świętych 12.04.1782, kiedy został ranny. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". Miał Order Cincinnatusa i Order Św. Ludwika. Wycofał się ze służby w 1786. W 1795 odżegnywał się od szlacheckich ruchów antyrewolucyjnych w Bretanii. Zmarł 29.08.1802 w Lannion.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste-Barthélémy Thomas, comte d’Orves (1727 — 09.02.1782) oraz Louis-Guillaume de Parscau du Plessix (05.07.1725 - 08.05.1786).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Baptiste-Barthélémy (Jean-Baptiste-Barthélémie, Jean-Baptiste-Barthéléy) Thomas d'Estienne, hrabia d'Orves, urodził się w 1727. Pochodził ze szlacheckiej rodziny prowansalskiej, której główny pień d'Estienne jest poświadczony w Aix od XV w. (jako kupcy), a gałąź d'Orves miała szlachectwo od 1639. Rodzina Thomas dała marynarce wojennej kilkudziesięciu oficerów, służących nie tylko w korpusie żaglowców, ale i w korpusie galer - wyróżnienie ich indywidualnych losów jest więc trudne. Jean-Baptiste-Barthélémy Thomas d'Estienne d'Orves zaczął służbę w marynarce wojennej w korpusie gwardzistów Flagi Admiralskiej. W 1765 dowodził dwiema fregatami wysyłanymi do Kadyksu. W 1771 był w Breście kapitanem 32-działowej fregaty Belle Poule. W 1776 dowodził 32-działową fregatą Aigrette, skierowaną na Wyspy Zawietrzne, a przede wszystkim na Martynikę. Walczył w wielkiej bitwie pod Ouessant 27.07.1778 jako kapitan 74-działowca Actif (miał już oczywiście rangę "kapitana liniowca", uzyskaną przed 1772) i zyskał pochwały za swoją postawę. Dano mu w tym samym roku 74-działowiec Orient i pod koniec grudnia wysłano do Indii Wschodnich (via Kolonia Przylądkowa oraz Ile de France) z posiłkami i wzmocnieniami dla francuskich sił w tamtym rejonie. Dołączył tam w 1779 do eskadry komodora Françoisa-Jeana-Baptiste'a l'Ollivier de Tronjoly. Ponieważ w pobliżu subkontynentu indyjskiego Francuzom wiodło się nieszczególnie, a zdobycie brytyjskiego statku wschodnioindyjskiego (jeszcze przed dotarciem d'Orvesa) zakończyło się kompromitacją, dymisjami i pojedynkiem z wynikiem śmiertelnym, de Tronjoly poprowadził w grudniu 1779 swoją eskadrę ku Kolonii Przylądkowej, licząc na łatwe łupy, ale nic z tego nie wyszło. Został odwołany do Francji, z nakazem przekazania komendy nad miejscowymi siłami morskimi hrabiemu Thomas d'Orves. Latem 1780 wrócono na Ile de France. Gubernator kolonii chciał, by eskadra d'Orvesa podążyła ku Wybrzeżu Koromandelskiemu i wsparła zwycięskiego (wtedy) Haidara Alego w walce z Anglikami. Francuscy historycy wieszają psy na hrabim Thomas d'Estienne d'Orves, jaki to był niemrawy, niechętny i powolny, lecz on miał te same problemy, na które cierpieli wszyscy francuscy dowódcy na Oceanie Indyjskim do końca francuskiego panowania na Ile de France. Ministrowie z Francji dosyłali cały czas po kilka liniowców dla wzmocnienia, jednak po wielomiesięcznym rejsach dochodziły one do celu bez żywności, uszkodzone, z chorymi załogami i potrzebowano dużo czasu, by je naprawdę doprowadzić do sprawności bojowej, zwłaszcza że miejscowa infrastruktura i zapasy były marne. W rezultacie hrabia d'Orves wyruszył dopiero na początku października 1780 i dotarł do celu pod koniec stycznia 1781. Współpraca z Haidarem Ali przebiegała kiepsko, ponieważ indyjski władca domagał się ciągle zejścia francuskich oddziałów na ląd, a d'Orves nie miał ochoty ryzykować utraty okrętów, zresztą zakazywał mu tego francuski gubernator. Ostatecznie Francuzi wyruszyli w drogę powrotną ku Ile de France 13.02.1781, podobno zaprzepaszczając bliski sukces Haidara (zdobycie Madrasu) i doprowadzając do jego klęski, która zniweczyła wszystkie szerzej zakrojone plany francuskie na lata. Tymczasem, w ramach kolejnych wzmocnień, na Ocean Indyjski przybyła (zawinęła na Ile de France 25.10.1781) mała eskadra komodora Suffrena, który miał wielką chrapkę na naczelne dowództwo, lecz hrabia d'Orves był starszym oficerem. Nie dało się go więc, tak jak Suffren zrobił potem z młodszymi, spostponować, zdymisjonować i odesłać do Francji. Siły francuskie jeszcze raz wyruszyły ku Wybrzeżu Koromandelskiemu 17.12.1781 i nawet zdobyły (21.01.1782) samotny brytyjski 50-działowiec Hannibal na wodach Zatoki Bengalskiej. Mniej więcej w tym samym czasie dowiedziano się o awansach hrabiego Thomas d'Orves oraz Suffrena na szefów eskadr. Jean-Baptiste-Barthélémy Thomas d'Estienne d'Orves chorował (od kwietnia 1781), czuł się coraz gorzej i 3.02.1782 oddał komendę Suffrenowi. Zmarł na morzu 9.02.1782 w pobliżu Madrasu.

Louis-Guillaume de Parscau du Plessix (1725-1786) był już tu przeze mnie opisywany; wprawdzie w pierwszej formie zapisu nazwiska, jako Du Plessis-Parscau, lecz to wciąż ta sama osoba.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Panie Krzysztofie poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste Elzéar de Pontevès-Gien (28.02.1736 - 19.07.1790) oraz Louis de Rigaud de Vaudreuil (17.10.1728 - 08.09.1810).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Baptiste-Elzéar de Pontevès-Gien (nazwisko często podawane też jako de Pontevès-Giens) urodził się 28.02.1736 w Aix-en-Provence, w prowansalskiej rodzinie oficerów marynarki. Jego rodzicami byli Elzéar de Pontevès, markiz de Pontevès-Gien (brygadier sił morskich) i Claire-Baptistine-Antoinette de Monyer-Châteaudeuil (de Monier), a młodszym bratem (bardziej znanym), już tu opisywany Henri-Jean-Baptiste de Pontevès-Gien (1738-1790). Jean-Baptiste-Elzéar de Pontevès-Gien został gardemarynem w 1751. Awansował w 1764 na "porucznika liniowca". Ożenił się z Madeleine Martin de Germain. Mieli syna (przyszłego kontradmirała Françoisa-Elzéara de Pontevès-Gien, 1764-1848, też już tu wspominanego). Został kawalerem Orderu Św. Ludwika w 1771. Od 1775 miał tytuł markiza (trzeciego) de Pontevès-Gien. Awansował 4.04.1777 na "kapitana liniowca". Zajmował w 1778 stanowisko drugiego kapitana na 80-działowcu Tonnant w eskadrze wiceadm. d'Estaing atakującej Rhode Island w sierpniu, ścierającej się z Anglikami 11.08.1778 i ze sztormem (11-13.08), w którym Tonnant bardzo ucierpiał. W nieudanej operacji przeciwko Savannah (sierpień/wrzesień 1779) Jean-Baptiste-Elzéar de Pontevès-Gien być może nawet dowodził tym okrętem. Następnie objął w 1779 komendę nad 74-działowcem Zélé. W 1781 był kapitanem 32-działowej fregaty Vestale w Neapolu i Tulonie (jeśli tu nie chodziło o innego członka tej rodziny). Otrzymał Order Cincinnatusa. Był kawalerem Orderu Św. Łazarza. Pracował jako inspektor konskrypcyjny marynarki w Prowansji. Dano mu w 1784 stanowisko majora generalnego marynarki. Został 22.07.1785 brygadierem sił morskich. Zrezygnował ze służby w 1785. Zmarł 19.07.1790 w zamku de Belgentier.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach