www.timberships.fora.pl

kgerlach

Guillaume du Post de Montade lub raczej Georges Le Post du Montade był Normandczykiem i stał się zaufanym dowódcą kardynała Mazarin. Urodził się w 1610. Został kapitanem okrętu w marynarce francuskiej w 1641. W 1643 dowodził 36-działowcem Almirante (Amirante). Na przełomie 1643/1644 sprawował komendę nad 28-działowcem Lion Couronné. W 1645, w ramach wspierania przez Mazarina Wenecjan walczących z Turkami, organizował pomoc w Toskanii. Od kwietnia 1646 był kapitanem 30-działowca Alexandre (Grand Alexandre). Brał udział w bitwie pod Orbitello (Orbetello) 14.06.1646. Wraz z innym dowódcą wyposażył 24/32-działowy żaglowiec Lion d’Or i wysyłał go w rejsy korsarskie. W 1646 na rozkaz Mazarina stał na czele części oddziałów lądowych w operacjach przeciwko Porto-Longnone i Piombino. W 1647 dowodził 48-działowcem Mazarin, będąc równocześnie od tamtego roku szefem eskadry Katalonii. Walczył w bitwie pod Castellammare 21.12.1647. Zmarł w 1648.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nim Paul-Albert de Forbin-Gardanne de Bonneval (1580 - 1661) oraz Charles de Coupeauville du Val (1595 - 30.05.1673).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Paul-Albert de Forbin-Gardanne, pan de Bonneval, zwany z czasem bajlifem de Forbin (z uwagi na pozycję w zakonie Rycerzy Szpitala Jerozolimskiego św. Jana Chrzciciela), urodził się w 1580 w Arles. Pochodził ze starej rodziny szlachty prowansalskiej. Jego rodzicami byli Bertrand de Forbin (pan de Bonneval, generalny komisarz marynarki) oraz Jeanne d’Ivray. Jako ich młodszy syn, już w 1589 został przyjęty do Zakonu Kawalerów Maltańskich. Odtąd, zgodnie z ówczesnym zwyczajem francuskim, dzielił czas na służbę w marynarce królewskiej i maltańskiej – czasem trudno się zorientować, który epizod był pod czyją banderą. Tego dotyczy np. przewiezienie w 1604 na galerze nuncjusza papieskiego z Civitavecchia do Marsylii, a także domniemane dowodzenie galerą w 1609 (bardziej prawdopodobna jest marynarka francuska, ale dla tego ostatniego roku nie ma go wśród kapitanów galer ani we flocie Zakonu, ani króla Francji). Kolejna wzmianka o nim dotyczy 27.10.1622, kiedy w bitwie koło Saint-Martin-de-Ré na czele trzech galer miał holować (chociaż nie znalazłem jego osoby w historiach tej bitwy) wielki galeon Kawalerów Maltańskich, który Zakon wypożyczył Ludwikowi XIII do walki z hugenotami z La Rochelle (ten galeon walnie przyczynił się do zwycięstwa sił królewskich, w których całością galer dowodził generał De Gondi, a całą flotą - diuk De Guise). W 1623 ówczesny generał galer De Gondi powierzył kawalerowi de Forbin-Gardanne zadanie dowodzenia galerami na czas swojej nieobecności. W 1626 (lub raczej dopiero w 1635!) król mianował Paula-Alberta de Forbin oficjalnie generałem-porucznikiem (zastępcą generała) galer. Od 1630 do 1636 bajlif de Forbin dowodził 5-działową galerą francuską Réale (Royale), jednak są wątpliwości, czy na pewno chodziło o Paula-Alberta (wielu różnych de Forbinów służyło przez wieki we flocie). Od 1638 był równocześnie ambasadorem Zakonu Maltańskiego we Francji. W 1638 i 1639 sprawował bezpośrednio komendę nad galerą Forbin. W kwietniu 1639 mianowano go komisarzem generalnym galer. Swoją rolę generała-porucznika galer traktował bardzo na serio, wydawał kapitanom szczegółowe dyspozycje, uregulował (w 1640) kwestię sygnalizacji itp. Tym niemniej spotykał się też z ostrą krytyką. Od 20.05.1642 do 14.02.1644 miał w Zakonie rangę Wielkiego Komandora. W 1642 pod jego rozkazami były 22 galery francuskie. W czerwcu dowodził 12 albo 14 galerami we flocie markiza de Brézé i walczył 30.06 pod Barceloną; w lipcu, na czele 16 galer i 20 żaglowców, skutecznie wspierał z morza działania armii pod Collioure. Zrezygnował ze stanowiska generała-porucznika galer w sierpniu 1643. Od 15.02.1644 do śmierci był wśród Kawalerów Maltańskich przeorem (czy nawet wielkim przeorem) de Saint-Gilles. Kłopoty z wielkimi panami dzierżącymi stanowisko/tytuł generała galer (zwłaszcza w okresie Frondy) spowodowały, że przeor Paul-Albert de Forbin dostał tę funkcję na czas od października 1651 do 1653. Musiał się zapożyczać, aby utrzymać flotę galer. Był też gubernatorem Wysp Hyères. Zmarł 12.07.1661 w Valbonnette.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles de Coupeauville (Coupeaville) du Val albo Charles Duval (du Val) de Coupeauville urodził się około 1595. Jego rodzicami byli Raoul du Val (albo Charles Duval, pan de Coupeauville) oraz Marie de Salemanque (Sallemancque). Rodzina Duval wywodziła się ze starej szlachty normandzkiej. Wielu jej przedstawicieli zostało przyjętych w szeregi Kawalerów Maltańskich i tam też trafił 23.07.1613 Charles, pan de Coupeauville du Val, zwany z tego powodu często kawalerem de Coupeauville (lub kawalerem Charlesem Duval de Coupeaville). Służył jednak przede wszystkim w marynarce francuskiej. W 1628 i 1629 był kapitanem 8-działowego małego żaglowca Dragon. W latach 1636-1637 dowodził 24-działowcem Renommée i brał udział w rewii floty 9.06.1636. W 1638 sprawował komendę nad 34-działowcem Vierge. W 1638, 1639 i 1640 był kapitanem 42/46-działowca Cardinal (Grand Cardinal). W bitwie pod Kadyksem 22.07.1640 pełnił na nim funkcję kontradmirała i dowodził całą eskadrą. W latach sześćdziesiątych XVII w. został zwierzchnikiem komandorii d’Ivry-le-Temple i jako komandor Kawalerów Maltańskich, brat Charles Duval, zajmował się jej administrowaniem. Potem był wielkim skarbnikiem Zakonu. Zmarł 30.05.1673 w Saint-Pierre-de-Varengeville.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nim Jacques de Laye du Plessis de La Brossardière (... - 10.05.1686) oraz Lazarin Ponteves de Maubousquet (03.10.1631 – 16.12.1700).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Obaj wymienieni to kapitanowie galer francuskich.

Jacques de Laye (de La Haye) du Plessis de la Brossardière, występujący w źródłach pod przeróżnymi postaciami (de Laye du Plessis, senior de La Brossardière; Du Plessis-Brossardière; Le Plessis Brossardière; La Brossardière) ma trudną do ustalenia rodzinę pochodzenia, zwłaszcza że niektóry historycy są zdania, że wcale nie było mu na imię Jacques, tylko raczej Nicolas, a z kolei tytuł Brossardière występował w wielu rodach. Tym niemniej akurat ten oficer pochodził z zachodniej Francji. Słyszymy o nim dopiero od 1641 r. kiedy walczył pod Tarragoną 4-6.07.1641 dowodząc galerą o niesamowicie oryginalnej nazwie Brossardière, zdobytą wcześniej na Hiszpanach w marcu czy kwietniu 1641 w Port-Vendres; uczestniczył podczas tej bitwy w zdobyciu hiszpańskiej galery San-Felipe i został poważnie ranny. [W 1638 jakiś Du Plessis dowodził 26-działowym żaglowcem Faucon; autorzy strony Threedecks chcieliby koniecznie w tej roli widzieć Jacquesa du Plessis, ale to wysoce nieprawdopodobne, a już przypisywanie mu dowództwa tego okrętu w bitwie pod Guetarią 22.08.1638 jest w ogóle czczym wymysłem]. Od 1642 do 1646 oraz od 1647 do 1661 du Plessis de la Brossardière był kapitanem 3/5-działowej galery Princess (Capitaine de Monaco, Brossardière). W 1652 dostał (26.09) tymczasowy (a ściślej „przyszłościowy” – w systemie brevet) tytuł szefa eskadry galer. W 1662 dowodził 5-działową galerą zwykłą Saint Louis, należącą do małej eskadry, która po wyjściu z Civita-Vecchia 18.05.1662 dowiozła do Rzymu diuka de Créqui (ambasadora Francji na dworze papieskim) i jego żonę. W 1663 mianowano go dowódcą 3/5-działowej galery Dauphine, flagowej jednostki (Capitane) w eskadrze de Ternesa, należącej do sił diuka de Beaufort, krążących u wybrzeży Afryki północnej przed powrotem do Tulonu 17.10.1663. Od 1665 sprawował komendę nad 5-działową galerą nadzwyczajną Régine, którą około kwietnia 1666 przemianowano na Patronne. Od 1669 do 1679 był kapitanem dwóch kolejnych galer nadzwyczajnych (wiceadmiralskich), 5-działowych, o nazwie Patronne (tej z 1666, a drugiej z 1672). Na pierwszej z nich wyruszył w 1669 w eskadrze Vivonne’a na pomoc Kandii i walczył tam w bitwie 25.07.1669 holując 44/52-działowy żaglowiec Toulon; w 1670 stacjonował w Marsylii, w 1671 miał krążyć u wybrzeży Włoch, Sardynii, Korsyki. Na drugiej (zbudowanej w 1671) sam dowodził od 1672 eskadrą galer, które po opuszczeniu Marsylii w maju 1672 operowały przeciwko Tunisowi (do podpisania traktatu 25.06.1672) a potem krążyły w 1672 u wybrzeży Włoch. W 1674 stanął na czele kolejnej eskadry galer (od 1.01.1674 był już formalnie „szefem eskadry galer”), która opuściła Tulon 11.08 razem z eskadrą Vivonne’a, aby zetrzeć się z Hiszpanami pod Collioures, gdzie dotarto 15.08; wrócono do Marsylii 21.10.1674; w latach 1675-1676 dowodził z pokładu tej galery wielką flotą podobnych jednostek, używanych od czerwca 1675 w walkach w rejonie Mesyny, uczestnicząc w zdobyciu Agosty 15.08.1675 i w bitwie pod Palermo 2.06.1676 (ale nie brał udziału w bitwie pod Agostą 22.04.1676); zimę 1677/1678 spędził w Mesynie. Tam w 1678 zdjęto z galery Patronne galerników i wyposażenie, a szef eskadry galer du Plessis de la Brossardière przeszedł na 5-działową galerę nadzwyczajną (admiralską) Réale. Bombardował na czele eskadry galer 30.07.1678 przedmieścia Genui. Zrezygnował z dalszej służby 25.10.1679, dostając na odchodnym piękną pensyjkę 6000 liwrów. Zmarł 10.05.1686.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Lazarin markiz de Pontevès Maubousquet urodził się 3.10.1631 w Var, w rodzinie szlacheckiej. Jego rodzicami byli François (II) de Pontevès Maubousquet oraz Isabeau de Meyssonnier. Początkowo służył w armii na lądzie, od 2.07.1659 był kapitanem kawalerii w regimencie de Mercoeura. W 1670 doszedł do rangi marszałka oboźnego. Został formalnie kapitanem galery 17.02.1671. W latach 1670-1672 dowodził 5-działową galerą zwykłą Thérèse. Od 1672 do 1689 sprawował komendę (z przerwą 1679-1681) nad trzema kolejnymi 5-działowymi galerami zwykłymi o nazwie Grande (z 1670, z 1679 i 1689). Na tej pierwszej stacjonował w latach 1672-1673 w Marsylii, w lecie 1674 operował w eskadrze del Brossardière’a pod Collioure, od 1675 do 1678 uczestniczył w walkach w okolicy Messyny (między innymi walczył w bitwie pod Palermo 2.06.1676). Na tej drugiej latem 1682 operował przeciwko korsarzom algierskim w eskadrze generała-porucznika galer Noaillesa; w 1683 stacjonował w Marsylii; w 1684 we flocie Duquesne’a bombardował w maju Genuę, w sierpniu i wrześniu w eskadrze Mortemarta atakował hiszpańskie wybrzeża śródziemnomorskie; w latach 1686-1689 stacjonował w Marsylii. Tą trzecią dowodził od 1689, a między wycofaniem ze służby drugiej i wprowadzeniem do służby trzeciej był przez moment kapitanem 5-działowej galery zwykłej Superbe. Ożenił się 12.03.1676 w Marsylii z Anne d’Agoult d’Ollières. Mieli dzieci (synowie też służyli potem jako oficerowie galer). Od 1.01.1696 markiz de Pontevès Maubousquet miał rangę szefa eskadry galer. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 18.05.1700. Zmarł 16.12.1700 w Marsylii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, co do których mam znikome dane, a są nimi La Barre (słuzył jako kapitan liniowca w latach 1673 - 1676) oraz de Tambonneau (... - 22.04.1676, jako kapitan liniowca służył od 1670 do śmierci).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Joseph-Antoine Lefebvre de la Barre był bardziej politykiem i administratorem (pochodził zresztą z rodziny urzędniczej) niż wojskowym, ale w marynarce też służył. Urodził się 21.02.1622. Jego rodzicami byli Antoine Le Febvre de La Barre (radca parlamentu paryskiego i burmistrz Paryża) oraz Madeleine Belin. On sam zajmował stanowiska radcy parlamentu paryskiego od 1645, przewodniczącego Izby Kasacyjnej od ok. 1650, intendenta Paryża podczas Frondy. Potem był intendentem królewskim w Burbonii, Owernii i Delfinacie. Podczas kadencji w tej ostatniej krainie naraził się w 1659 Colbertowi i w wyniku jego oskarżenia został wtedy usunięty przez kardynała Mazarin. Ożenił się już 10.09.1645 z Marie Mandat. Mieli dzieci. Po krótkim okresie odsunięcia od publicznych stanowisk pojawił się w marynarce, podobno już od 1661 był kapitanem, ale to niepotwierdzona informacja. Na pewno w stopniu kapitana objął komendę nad 54-działowcem Brézé, wyposażonym do służby w Rochefort 10.02.1664 (chociaż Colbert złośliwie dodał mu „prawdziwego” kapitana do prowadzenia okrętu); na czele większej eskadry przewiózł do Cayenne żołnierzy, rzemieślników, robotników i chłopów, wychodząc z portu 28.02.1664 oraz docierając na miejsce (skąd przegonił Holendrów) w maju lub czerwcu. Od 1664 do 1665 Lefebvre de la Barre był w Gujanie gubernatorem i sprawował się w tej funkcji bardzo dobrze. Znów jednak został odwołany przez nienawidzący go klan Colbertów. Tym niemniej król mianował go generalnym porucznikiem Gujany w 1666 i ponownie wysłał do Indii Zachodnich, gdzie Joseph-Antoine Lefebvre de la Barre próbował prowadzić agresywną politykę antyangielską. W kwietniu 1667, gdy dowodził 24-działowym żaglowcem Kompanii Zachodniondyjskiej Armes d’Angleterre, stoczył koło wyspy Nevis zwycięską walkę z angielską fregatą 28/24-działową Colchester, którą zatopił, chociaż sam został ranny. Był jednym z dowódców połączonej floty francusko-holenderskiej w bitwie z Anglikami pod Saint Christophe 20.05.1667, gdzie spisał się bardzo źle, chociaż zrzucał to na karb słabych właściwości żeglarskich swojego okrętu. Jeszcze gorzej wypadł podczas podczas lipcowego (w tym samym roku) ataku Anglików na Martynikę, kiedy w panice zatopił Armes d’Angleterre i inne żaglowce. Mimo tego miał reputację jednego z najlepszych żeglarzy w marynarce francuskiej. W latach 1668-1669 dowodził innym żaglowcem Kompanii Zachodnioindyjskiej, przestał być gubernatorem Gujany w 1670. Został 27.03.1672 kapitanem 32-działowca Arrogant w eskadrze d’Estréesa, która 13.05.1672 rzuciła kotwice na redzie Portsmouth 13.05.1672 z przyjacielską (sojuszniczą) wizytą; walczył w bitwie pod Solebay 7.06.1672. W 1673 dowodził (do połowy sierpnia) 50-działowcem Sage. Walczył na nim w bitwach pod Schooneveldt 7.06.1673, pod Walcheren 14.06.1673 (b. chwalony przez Francuzów) i pod Texel 21.08.1673. Od 6.03.1674 sprawował komendę nad 50-działowcen Maure; przeszedł w eskadrze kawalera de Valbelle z Brestu do Tulonu, gdzie jego okręt wycofano do rezerwy 7.08.1674. Od 28.12.1674 Joseph-Antoine Lefebvre de la Barre dowodził 56-działowcem Aimable; wyszedł na nim z Tulonu 29.01.1675 w eskadrze diuka de Vivonne, walczył w bitwie pod Stromboli 11.02.1675, uczestniczył w zdobyciu Agosty 17.08.1675. Ponownie opuścił na tym okręcie Tulon 17.12.1675 w eskadrze Duquesne’a, skierowanej do Mesyny; walczył w bitwie pod Alicuri 8.01.1676 oraz w bitwie pod Agostą 22.04.1676, gdzie odniósł rany twarzy, zawinął na poważnie uszkodzonym żaglowcu do Mesyny 29.02.1676; brał udział w bitwie pod Palermo 2.06.1676, wrócił do Tulonu 12.07.1676. Potem był znów kapitanem Aimable do 1677, stacjonując w 1677 w Mesynie, stoczył 15.03.1677 zaciętą walkę z trzema okrętami korsarzy trypolitańskich (zdobył jeden z nich i zatopił drugi). Od 27.11.1677 do 7.04.1678 sprawował komendę nad 60-działowcem Furieux, uczestnicząc w rewii floty w Tulonie 20.01.1678, operując w eskadrze, która przewiozła do Mesyny marszałka Feuillade (wyjście z Hyères 26.01, zawinięcie do Mesyny 2.02, powrót do Tulonu 7.05.1678). W 1681 dowodził (od 23.01) 24-działową fregatą Maligne, wysłaną z Brestu w maju w eskadrze Châteaurenaulta przeciwko korsarzom z Salé; współdziałał w zniszczeniu jednostek korsarskich w lipcu, wrócił do Brestu 25.09.1681. Ludwik XIV mianował go 1.05.1682 generalnym gubernatorem Nowej Francji. Joseph-Antoine Lefebvre de la Barre dotarł do Quebecu pod koniec września 1682. Jego rządy w Kanadzie okazały się katastrofalne dla Francuzów i jeszcze gorsze dla ich indiańskich sojuszników. Chciwość, ślepa nienawiść do odkrywcy de La Salle’a, bezrefleksyjne popieranie księży, błędy w dyplomacji wobec Indian i Anglików, fatalne poprowadzenie ekspedycji wojskowej przeciwko Irokezom w 1684, doprowadziły go do podpisania kompromitującego traktatu pokojowego ze zwycięskimi Indianami. Wściekły król odwołał gubernatora w 1685. Joseph-Antoine Lefebvre de la Barre opuścił Quebec w sierpniu 1685. Powrócił do Francji, gdzie nie dostał już żadnego urzędu, ale żył sobie spokojnie jako bogacz. Zmarł 4.05.1688 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Kawaler de Tambonneau pochodził ze szlachty urzędniczej. Jego rodzicami byli Jean (albo Michael) Tambonneau (prezes Izby Obrachunkowej w Paryżu) i Marie Boyer. Para ta miała kilku synów, z których jeden – Dominique (ochrzczony 17.02.1645) - zmarł w 1676. Chociaż data dzienna śmierci się nie zgadza, to chodzi prawdopodobnie o tę samą osobę, która w bitwie pod Agostą odniosła śmiertelną ranę, a mogła umrzeć nieco później. W każdym razie ten Tambonneau junior porzucił karierę urzędniczą i wstąpił do marynarki wojennej, gdzie występował zawsze jako „kawaler de Tambonneau”. Służąc w 1665 na 36-działowej fregacie Etoile w eskadrze diuka de Beaufort walczył z korsarzami północnoafrykańskimi i został poważnie ranny 1.03.1665. W 1666 zajmował stanowisko porucznika na 40-działowcu Hercule, należącym do eskadry diuka de Beaufort, która przeszła z Tulonu do Brestu (kwiecień-listopad). W 1672 był ochotnikiem (od 26.03) na 74/76-działowcu Saint-Philippe, flagowcu wiceadm. d’Estrées w bitwie pod Solebay 7.06.1672. Od 7.12.1672 w stopniu kapitana liniowca sprawował komendę nad 44-działowcem Sirène na Morzu Śródziemnym, gdzie walczył z Hiszpanami. Od 3.03.1674 dowodził 50-działowcem Oriflamme, który w eskadrze Valbelle’a przeszedł z Brestu do Tulonu, docierając na miejsce w lipcu. We wrześniu 1674 kawalera de Tambonneau mianowano kapitanem 52-działowca Téméraire, ale faktycznie nie objął tej komendy. W 1676 dowodził 50-działowcem Vermandois i walczył w bitwie pod Agostą 22.04.1676, gdzie został śmiertelnie ranny.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis-Charles d'Estrées de Thémines (... - 05.05.1672) oraz Étienne Gentet de Ménine (był dowódcą okrętu Lys/Lis w 1676).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Louis-Charles d’Estrées, markiz de Thémines, to człowiek, który żył tak krótko, że niewiele można o nim powiedzieć. Pochodził z potężnego i bardzo wpływowego rodu (legitymującego się marszałkami, książętami, admirałami) d’Estrées (zresztą rodzina matki też miała wielkie znaczenie). Jego rodzicami byli François Annibal (II) d’Estrées (książę, par Francji) i Catherine de Lauzières de Thémines. Urodził się w 1650. Służył od 1.08.1671 w charakterze ochotnika na 70-działowcu Henri, flagowym okręcie wiceadm. Jeana d’Estrées walczącego z korsarzami z Afryki północnej. Jako członek takiej rodziny, mimo młodocianego wieku i braku większego doświadczenia już 29.09.1671 musiał awansować na „kapitana liniowca”. Na przełomie 1671/1672 był drugim kapitanem (pod szefem eskadry La Rabesnière-Treillebois) na 68-działowcu Orgueilleux. Dowodził od stycznia 1672 we flocie Ponantu okrętem 36-działowym Eole albo 70-działowcem Superbe (na tym ostatnim jako drugi kapitan pod generałem-porucznikiem La Rabesnière-Treillebois do bitwy pod Solebay 7.06.1672 i pierwszy kapitan od pewnego momentu tego starcia). Znany dziewiętnastowieczny historyk francuski Augustin Jal stwierdził w 1881 r., że Louis-Charles d’Estrées, markiz de Thémines, zmarł 5.05.1672 i odtąd jest to informacja obowiązkowa nie tylko w Wikipedii, ale i wszystkich genealogiach rodzinnych, biografiach itd. Jednak Jean-Michel Roche ustalił niedawno nie tylko owo przejęcie komendy 7.06.1672 (nieboszczykowi raczej by się to nie zdarzyło, niezależnie od koneksji), ale też fakt, że jeszcze 27.02.1673 markiza de Thémines mianowano kapitanem 50-działowca Sage, a byłoby bardzo dziwne, gdyby minister marynarki przez 14 miesięcy nie dostrzegł śmierci członka tak wpływowego rodu! Coś tu najwyraźniej nie gra w badaniach Jala i genealogów. Lecz – siak czy owak – odtąd Louis-Charles d’Estrées, markiz de Thémines, znika z kart historii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Étienne Gentet de Ménine zajmował w latach 1671-1672 stanowisko drugiego kapitana (pod szefem eskadry d’Alméras) 84-działowca Monarque; walczył z korsarzami z Tunisu i Trypolisu między innymi pod La Goulette; wrócił do Tulonu w styczniu 1672. Potem obaj (d’Alméras i Étienne Gentet de Ménine) zajmowali w 1672 i 1673 takie same stanowiska na 68/70-działowcu Saint-Esprit, walczącym na Morzu Śródziemnym i u wybrzeży Hiszpanii. W 1674 Étienne Gentet de Ménine sprawował komendę nad 64/66-działowcem Sans Pareil. Od 1675 był pierwszym kapitanem (pod generałem-porucznikiem d’Alméras) 70/74-działowca Lys we flocie w Tulonie i podczas walk z Hiszpanami w rejonie Mesyny, a także samodzielnym dowódcą tego okrętu od śmierci Almérasa w bitwie pod Agostą 22.04.1676. Nie jest jednak prawdą, że sprawował nad tym okrętem komendę także w bitwie pod Palermo 2.06.1676 (jak chcą autorzy strony Threedeck), ponieważ jednostka ta miała już wtedy innego kapitana. Natomiast Étienne Gentet de Ménine dowodził w 1678 bardzo krótko 66/72-działowcem Conquérant. Po 1681 już o nim nie słychać.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie osoby mającą tytuł Vice Admirała Francji (ale chyba tak naprawdę z morzem i flotą nic nie mającą wspólnego, poza tytułem), jest nim Amador de La Porte (1568 - 31.10.1644).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Amador de La Porte, pan de La Meilleraye, był przede wszystkim wujem kardynała Richelieu, a to tłumaczy wszystkie tytuły i stanowiska, jakkolwiek by nie były absurdalne.
Zresztą kontakt z morzem miał jako faktyczny kawaler maltański – oni obowiązkowo odbywali staż na galerach Zakonu. No i zajmował się administrowaniem marynarką francuską, aczkolwiek wiceadmiralstwo rzeczywiście nie miało przełożenia na sprawowanie dowództwa nad flotą. Urodził się około 1566 czy 1568 w Pikardii, jego chrzest miał miejsce 1.07.1568. Rodzicami byli François de La Porte (pan de la Lunardière, adwokat) i Madeleine (Magdeleine) Charles du Plessis-Piquet. Przyjęto go do zakonu Rycerzy Szpitala Jerozolimskiego św. Jana Chrzciciela 11.06.1582, a dwa lata później został pełnoprawnym Kawalerem Maltańskim. Był bogatym człowiekiem i to on przez wiele lat wspierał materialnie przyszłego wszechmocnego kardynała (będąc przyrodnim bratem matki Richelieu’go, a na skutek śmierci wielu bliższych krewnych od pewnego czasu także jego opiekunem) i zapewnił mu wykształcenie. Ten hojnie się odwdzięczył, gdy sam został faktycznym władcą Francji. Na razie brat Amador de La Porte służył Zakonowi Kawalerów Maltańskich i 28.05.1612 otrzymał tytuł/stanowisko kapitana galery admiralskiej (Capitano della Galera Capitana). W administracji zakonnej awansował na komandora Clichy–sous-Bois. W administracji Francji został w 1619 gubernatorem (generalnym porucznikiem) czy też szefem militarnym gubernatorstwa Angers. Odtąd robił równoległe kariery jako członek Zakonu i zaufany urzędnik kardynała – nie wszystkie stanowiska jestem w stanie precyzyjnie datować. We Francji był gubernatorem Hawru od 1626, gubernatorem Aunis i Saintonge, marszałkiem oboźnym, marszałkiem armii, komendantem portów La Rochelle i Brouage, w końcu wiceadmirałem. W Zakonie Kawalerów Maltańskich został z czasem bajlifem Morei, Przeorem Szampanii (18.02.1637-2.10.1639), Przeorem Francji (2.10.1639-1644), ambasadorem zakonu w Paryżu. Jako francuski wiceadmirał prezydował Radzie Admiralicji i pomagał szczwanemu kardynałowi zbijać prywatny majątek dzięki państwowemu aparatowi. Rozbudową marynarki Amador de La Porte jednak także się zajmował i to bardzo skutecznie. Po śmierci Richelieu’ego, który raczył się mianować Wielkim Mistrzem, Nadintendentem Generalnym Żeglugi i Handlu, wuj pełnił od 5.12.1642 do 3.05.1644 funkcję Nadintendenta Generalnego Żeglugi. Zmarł w Paryżu w 1644.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach