www.timberships.fora.pl

kgerlach

François-Foucaud (Foucault) de Beaupoil (Baupel) de Saint-Aulaire (Sainte-Aulaire, Saint-Aulayre) urodził się 20.08.1653 w Saint-Aulaire. Jego rodzicami byli Daniel de Beaupoil de Saint-Aulaire (baron de Saint-Aulaire, pan de la Grènerie czy Grennerie, swego czasu kapitan kawalerii) i Guyonne-Angélique-Chrysolithe de Chauvigny de Blot. Rodzina de Beaupoil posiadała dobra w Limousin, Périgord, miała duże wpływy i była niesamowicie rozrośnięta. Ponieważ François-Foucaud był dopiero trzecim synem wymienionej wyżej pary, zdecydowano, aby został Kawalerem Maltańskim. Został przyjęty w szeregi Zakonu formalnie 11.06.1662, ale potem – zgodnie z ówczesną praktyką – zdobywał staż w marynarce francuskiej. W 1684 był „chorążym liniowca” na 50/60-działowcu Ardent, operującym na Morzu Śródziemnym. W 1686 w tej samej randze służył na 54/60-działowcu Prince na Atlantyku. Awansował na „porucznika liniowca” 10.01.1687. W 1687 zajmował takie stanowisko na 30-działowym branderze Impudent, działającym na Morzu Śródziemnym. W latach 1688-1689 był porucznikiem na 64-działowcu Content z floty Morzu Śródziemnego. Jeszcze w 1689 przeszedł do floty Atlantyku i zajmował stanowisko porucznika na 54/60-działowcu Prince oraz 54-działowcu Vaillant. W 1690 jako oficer 56-działowca Fort walczył może w bitwie pod Béveziers (Beachy Head) 10.07. W zakonie Kawalerów Maltańskich był od 1702 (do śmierci) komandorem Laumusse. Zajmował stanowisko sekretarza w dziale wielkiego mistrza ds. zarządzania sprawami Francji, potem wielkiego koniuszego i gubernatora Malty. Został wybrany wielkim marszałkiem zakonu w 1710. Dano mu w 1717 stanowisko wielkiego bajlifa Lyonu. Od 1718 był też komandorem Verrières. Zmarł w 1733 w Lyonie, będąc wtedy już „kapitanem liniowca” w marynarce francuskiej, ale raczej od dawna w niej nie służącym.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas-Auguste Miniac był kapitanem korsarskim z Saint Malo, a w marynarce wojennej Francji znalazł się nieco „boczną furtką”. Urodził się 4.02.1676 w Saint Malo. Jego ojciec, Pierre Miniac, pan de la Moinerie (matką była Anne-Thérèse Geraldin), też zajmował się korsarstwem i wcześnie przysposabiał syna do tego „fachu”, oddając go na rozmaite jednostki korsarskie z Saint Malo, dowodzone przez znajomych kapitanów. Thomas-Auguste zamustrował w 1691 na pokład 200-tonowego, 18/26-działowego żaglowca Saint Esprit, a potem na 350-tonowy, 36/38-działowy Comte de Revel pod kapitanem Du Fresne des Saudrais. Szybko został porucznikiem (oczywiście w cywilu), a we wrześniu 1696 powierzono mu komendę na dużym korsarskim okrętem 40-działowym Saint Louis o tonażu 400 ton. Miał jednak pecha, ponieważ już w listopadzie musiał się poddać Anglikom (nie bez wcześniejszych zdobyczy). Przewieziony do Plymouth, wrócił wkrótce do Francji – wojna się już kończyła, traktat pokojowy podpisano w 1697. Zanim w 1701 wybuchł nowy konflikt (o sukcesję hiszpańską), Thomas-Auguste Miniac dowodził statkami handlowymi w rejsach na Antyle i do Meksyku (więc zapewne był handlarzem niewolników). Wiosną 1703 został kapitanem kolejnego żaglowca korsarskiego z Saint Malo – tym razem był to 300-tonowy, 28-działowy Auguste. Miniac zdobył na nim wiele prawie bezbronnych statków angielskich, ale zdarzały mu się też walki, zarówno z silnie uzbrojonymi statkami, jak z okrętami wojennymi próbującymi je odbić, dzięki czemu budował swoją reputację jako brawurowego i skutecznego korsarza. Jednostką Auguste dowodził jeszcze na początku 1707. Tymczasem 23.10.1705 zmarł jego ojciec, po którym został panem de la Moinerie (w sumie i tak zapisywano jego nazwisko na tysiące rozmaitych sposobów, np. Moinerie-Miniac, Lamonerie-Miniac). Po krótkim odpoczynku (zdrowie już zaczynało mu szwankować) Thomas-Auguste Miniac, pan de La Moinerie, objął komendę nad 50/54-działowcem Maure, wystawionym jako korsarski, ale będącym okrętem królewskim. Operował na nim w eskadrze Forbina i walczył m.in. w bitwie pod Lizard 21.10.1707. W 1708 dowodził lekką fregatą korsarską (z Saint Malo), 14/18-działową Légère. Od 1709 był kapitanem królewskiego 56-działowca Superbe, też wyposażonego do działań korsarskich, na którym ponownie wpadł w ręce Anglików - w sierpniu 1710. Wypuszczono go w ramach wymiany jeńców. Kiedy w 1711 Duguay-Trouin zdecydował się na dokonanie prywatnej wyprawy łupieskiej przeciwko Rio de Janeiro, w wyekwipowanej przez niego (za pieniądze udziałowców) wielkiej flocie (łącznie 68 żaglowców i 2000-2400 żołnierzy) Thomas-Auguste Miniac, pan de la Moinerie, objął komendę nad 60-działowcem Fidèle. W marynarce królewskiej przyznano mu dość skromną rangę „kapitana fregaty” (może teraz, a może już w 1709). Wyprawa wyszła z Brestu 3.06, przybyła do Rio de Janeiro 11.09; napastnicy (w sumie 6 tysięcy ludzi) sforsowali wejście do miasta 12.09.1711 i opanowali je całkowicie do 21.09.1711. Francuzi odpłynęli z Rio de Janeiro 13.11.1711, wrócili do Brestu 6.02.1712. - tyle że akurat Fidèle nie wrócił, tonąc w styczniu 1712 w sztormie koło Azorów podczas rejsu powrotnego (z całą załogą – zginęło 480 ludzi). Przez przypadek pana de la Moinerie nie było wtedy na pokładzie. Długo już jednak nie pożył, zmarł 27.03.1713 w Saint Malo.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François-Joseph de Choiseul de Beaupré (ok. 1650 - 20.08.1711) oraz Charles-Martial Davy de La Pailleterie (30.06.1649 - 05.10.1719).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Joseph de Choiseul de Beaupré to oficer francuskiej marynarki wojennej znany bardziej z działalności administracyjnej niż z walk na morzu. Urodził się około 1650. Jego rodzicami byli Louis de Choiseul, baron de Beaupré, oraz Claire-Henriette de Mauléon-la-Bastide. Wstąpił do marynarki w 1680 jako gardemaryn. Nazywano go kawalerem Choiseul-Beaupré, a nawet – całkiem bezpodstawnie – hrabią de Choiseul-Beaupré. W 1681 wchodził jako gardemaryn w skład załogi wyposażanego w Tulonie 40-działowca Indien. W latach 1681-1682 służył na 44/46-działowcu Sirène w czasie licznych operacji bojowych na Morzu Śródziemnym, awansując 1.01.1682 (albo w kwietniu 1682) do stopnia „chorążego liniowca”. W latach 1682-1683 należał do załogi 6-działowej barki Gentille, która operowała przeciwko korsarzom algierskim od wyjścia z Tulonu 12.07.1682 w składzie eskadry Duquesne’a; pełnił na tej barce obowiązki porucznika od 1.05.1683; gdy dowodził łodzią koło Algieru, został pochwycony przez Algierczyków 30.07.1683 i wtrącony do więzienia (lub na galery), skąd uwolniono go w grudniu 1684. Drogę z Algieru do Tulonu przebył w charakterze pasażera na 60-działowcu Fougueux (okręt był w Algierze od 3.11.1684, wrócił do Tulonu 2.01.1685). François-Joseph de Choiseul-Beaupré awansował na „porucznika liniowca” w 1685. W 1686 był porucznikiem na 70/72-działowcu Pompeux, operującym u wybrzeży Hiszpanii. W 1687 zajmował stanowisko porucznika na 44/48-działowcu Capable, który odbył rejs z Tulonu na wody Lewantu, aby dowieźć tam specjalnego wysłannika królewskiego (po opuszczeniu Smyrny w październiku, wrócił do Tulonu z końcem listopada). W 1689 był oficerem 48/52-działowca Aquilon, który w czerwcu 1689 w eskadrze Tourville’a przeszedł z Tulonu do Brestu i pozostał w portach atlantyckich. Na przełomie 1689/1690 François-Joseph, kawaler de Choiseul-Beaupré, był porucznikiem na 28-działowej fregacie Marin, krążącej na przełomie 1689/1690 w okolicach La Rochelle. Ożenił się w 1695 z Nicole de Stainville. Mieli dzieci. Awansował w 1703 do rangi „kapitana fregaty”. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 28.07.1705. Otrzymał stopień „kapitana liniowca” 1.11.1705. Rząd mianował go 1.08.1706 gubernatorem wyspy Tortue, na którą pożeglował z La Rochelle. Pod koniec 1707 objął stanowisko gubernatora San Domingo. Jak zawsze w tamtej epoce, kłócił się ze wszystkimi. Organizował wyprawy korsarskie, korzystając z zamieszkujących Tortugę flibustierów, chociaż inni twierdzą, że chciał ich nakłonić do uprawy ziemi. Miał własne żaglowce korsarskie, np. Marquis de Choiseul, i łupił Anglików. Był wściekły, gdy dowódca tego żaglowca podążył w 1709 na północ i zajął się pomocą dla Port Royal. List królewski z 22.09.1710 zwalniał kawalera de Choiseul-Beaupré ze stanowiska gubernatora. Ex-gubernator postanowił wrócić do Francji na pokładzie 44-działowca Thétis; żaglowiec ten wpadł jednak 5.05.1711 na jednostkę angielską i poddał się po walce, w której François-Joseph de Choiseul-Beaupré został ciężko ranny. Zmarł z tych ran 18.08.1711 w Hawanie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Martial Davy de La Pailleterie pochodził z szlacheckiej rodziny z Szampanii. Oficjalnie urodził się 30.06.1649 w Bielleville. Jego rodzicami byli Jacques Davy de La Pailleterie i Jacqueline du Bellay. [Obie te kwestie są jednak cokolwiek dyskusyjne – niektórzy dzisiejsi historycy uważają, że urodził się koło 1652, a niektórzy genealodzy – że wymieniona para w ogóle nie miała syna o takich imionach]. Został przyjęty do zakonu Kawalerów Maltańskich 23.01.1670. Po stażu w marynarce Zakonu zaczął służbę w armii, awansując w ciągu 7 lat od korneta, poprzez porucznika do kapitana kawalerii. Przyjęto go 1.01.1685 do Królewskiego Korpusu Galer. Otrzymał stopień podporucznika na 5-działowej galerze admiralskiej Réale. Awansował na porucznika galer 14.05.1685. W 1686 i 1687 służył jako porucznik na 5-działowej galerze wiceadmiralskiej Patronne operującej w 1686 w eskadrze u wybrzeży Prowansji, a w 1687 u wybrzeży Włoch. W 1688 i 1689 był porucznikiem na 5-działowej galerze zwykłej Guerrière. Został „kapitanem galery” w 1690, na początku wojny Francji z Ligą Augsburską. Kiedy był dowódcą galer w Saint Malo, wyróżnił się w walce z flotą angielsko-holenderską, która 15.07.1695 bombardowała miasto. Podczas hiszpańskiej wojny sukcesyjnej mianowano go 1.03.1701 inspektorem generalnym galer królewskich. W 1702 dowodził eskadrą 6 galer stacjonujących w Dunkierce, osobiście będąc kapitanem 3-działowej galery zwykłej Heureuse. Podczas rejsu patrolowego u wybrzeży Flandrii zdobył 4.07.1702 na czele swoich 6 galer holenderski okręt 40/46-działowy Eenhoorn (Wapen van Hoorn) koło Ostendy, za co awansowano go 11.07.1702 do rangi szefa eskadry galer w Dunkierce. W 1710 przerzucił się na organizację korsarstwa, wystawiając galiot i 2 brygantyny, które pochwyciły sporo statków. Z uwagi na przynależność do zakonu Kawalerów Maltańskich nazywano go bajlifem de La Pailleterie, ale tylko grzecznościowo. Zmarł 5.10.1719 w Marsylii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Éléonore (Léonor) de Beaulieu de Béthomas (ok. 1630 - 01.08.1702) oraz Maurice Grimaldi de Beuil (Bueil) (... - 22.03.1698).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Éléonor (Léonor, Léonard, Éléonore) de Beaulieu de Béthomas pochodził z normandzkiej rodziny szlacheckiej, z domu Beaulieu, będącego panami de Béthomas i de Richebourg. Został przyjęty w szeregi Kawalerów Maltańskich 15.02.1645 (stąd oblicza się możliwą datę urodzenia na około 1630). Był odtąd nazywany kawalerem de Beaulieu de Béthomas albo kawalerem de Béthomas. Po odbyciu stażu na galerach maltańskich przeszedł do marynarki francuskiej. Najwcześniejszy w niej ślad dotyczy służby w randze „chorążego liniowca” w 1663 na 36/40-działowcu Hercule walczącym z korsarzami algierskimi. Otrzymał rangę „kapitana galery” 14.03.1664. W latach 1664-1674 był kapitanem 5-działowej galery zwykłej France bazującej w Marsylii. W 1664 uczestniczył na niej w ekspedycji przeciwko Gigery (Djidjelli) w eskadrze księcia Beauforta. W 1665 jego galera należała do eskadry takich jednostek pod hrabią Vivonne (p.o. kapitana galer), która walczyła na Morzu Śródziemnym z okrętami z Ostendy. W 1666 operował w eskadrze hrabiego Vivonne i siłach Beauforta. W 1671 był w eskadrze księcia Vivonne (generała galer) podczas dwumiesięcznej kampanii u wybrzeży Włoch, Korsyki i Sardynii. W 1672 uczestniczył w działaniach floty przeciwko Tunisowi. W latach 1674-1678 był kapitanem 5-działowej galery zwykłej Invincible operującej na Morzu Śródziemnym, m.in. podczas operacji pomocy dla Mesyny. Walczył 2.06.1676 w bitwie pod Palermo - dowodził w niej całym zespołem galer (6 jednostek). Pod koniec 1676 na czele batalionu szturmował Taorminę (Francuzi ponieśli tu porażkę). Został szefem eskadry galer 26.01.1680. W latach 1682-1687 kawaler Beaulieu de Béthomas sprawował komendę na następną 5-działową galerą zwykłą Invincible operującą na Morzu Śródziemnym, m.in. w 1682 uczestnicząc w akcjach przeciwko korsarzom algierskim. W maju 1684 wziął udział w bombardowaniu Genui. W zakonie Kawalerów Maltańskich dostał pensję 4000 liwrów przynależną do biskupstwa Marsylii. Tytułowano go opatem Notre-Dame d’Inverneaux. W 1687 walczył w eskadrze generała-porucznika galer Noaillesa, zwalczającego galery hiszpańskie. We wrześniu 1687 przeszedł na 5-działową galerę admiralską Réale i był na Morzu Śródziemnym dowódcą eskadry 11-15 galer. Pozostał na tej jednostce, kiedy w styczniu lub listopadzie 1688 przemianowano ją na Invincible; zachował komendę do 1689. Odszedł ze służby w 1697 z powodu złego stanu zdrowia. Od króla dostał pensję 2000 skudów. Zmarł na początku sierpnia 1702 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Maurice Grimaldi de Beuil (Bueil), hrabia de Beuil, pochodził z potężnej rodziny arystokratycznej z Genui. Ród Grimaldich w XIV i XV w. sprawował władzę nad niezależnym księstwem Monako, od 1524 będącym jednak pod protektoratem Hiszpanii. Podczas wojny Francji przeciwko Hiszpanii i Sabaudii ówczesny senior rodu, Annibal Grimaldi, zdecydował się w marcu 1617 szukać wsparcia we Francji i podpisał odpowiedni układ oddający go pod ochronę króla Francji. Kiedy Francuzom opłacało się szukać porozumienia z Sabaudią, jak zawsze bez skrupułów porzucili sprzymierzeńców. Książę Sabaudii nakazał wtedy senatowi Nicei wydać 2.01.1621 wyrok śmierci na Annibala i jego syna, za zdradę. Ten pierwszy został z całym okrucieństwem stracony za pomocą garoty 9.01.1621, ale syn, André Grimaldi, baron de Laval, uciekł i schronił się w Prowansji. Ostatecznie układy między władcami doprowadziły do tego, że André Grimaldi de Beuil ze ściganego (przynajmniej formalnie) zbiega stał się w styczniu 1640 pełnoprawnym rezydentem w Nicei. Kiedy umierał w styczniu 1665, księstwo Monako podlegało już (od 1641) Francji, a Nicea była wielokrotnie okupowana przez Francuzów. Tenże André Grimaldi dorobił się tabunów dzieci, a wśród gromadki spłodzonej z drugą żoną, Marthe de Grasse du Bar, był właśnie Maurice Grimaldi de Beuil, urodzony 26.04.1640. Zdecydował się na służbę we francuskiej marynarce wojennej. W latach 1669-1670 w randze kapitana galery był dowódcą wiosłowego galiota (pół-galery) Subtile w eskadrze księcia Vivonne podczas ekspedycji skierowanej z pomocą dla Kandii i w bitwie 25.07.1669, która się tam wywiązała. Generał galer Vivonne wrócił ze swoimi galerami do Tulonu w sierpniu lub październiku 1669. W latach 1671-1672 oraz 1675-1677 i 1679 Grimaldi, hrabia de Beuil, był kapitanem 5-działowej galery zwykłej Belle na Morzu Śródziemnym, m.in. w eskadrze księcia Vivonne w 1675; miał udział zdobyciu Augusty 15.08.1675, może też w bitwie pod Palermo 2.06.1676. W latach 1682-1684 oraz 1686-1687 dowodził kolejną 5-działową galerą zwykłą Belle na Morzu Śródziemnym, m.in. uczestnicząc w bombardowaniu Genui w maju 1684 i w działaniach u wybrzeży hiszpańskich we wrześniu 1684. W latach 1688-1689 sprawował komendę nad następną 5-działową galerą zwykłą Belle na Morzu Śródziemnym, m.in. w 1688 brał udział w ekspedycji d’Estréesa przeciwko Algierowi, w 1689 w eskadrze generała-porucznika Noaillesa operującej u wybrzeży Katalonii. Uzyskał rangę szefa eskadry galer. Zmarł w styczniu lub marcu 1698 w Marsylii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Alain-Emmanuel de Coëtlogon de Méjusseaume (04.12.1646 - 07.06.1730) oraz Louis-Gilles de La Roche Saint-André (22.03.1666 - 26.07.1732).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Losy Alaina-Emmanuela de Coëtlogon de Méjusseaume (1646-1730) były tu już szczegółowo opisywane.

Louis-Gilles de La Roche Saint-André, pan de La Chambrette i des Ganuchères, urodził się 22.03.1666 w Montaigu. Został ochrzczony przez samego biskupa Luçon, Nicolasa Colberta (brata wszechwładnego ministra). Jego rodzicami byli Gilles (lub Louis-Gilles) de La Roche Saint-André (1621-1668, szef eskadry) oraz Gabrielle-Brigitte d’Escoubleau de Sourdis. Zaczął służyć w marynarce w 1682. Dla lat 1682-1689 mamy związki młodego Saint-André z okrętami, ale nie jestem pewny, czy wszystkie dotyczą akurat Louisa-Gillesa de La Roche. Od 1682 do 1686 służył jako gardemaryn: w 1682 i 1683 na 44-działowcu Hasardeux, w 1684 na 54-działowcu Vigilant i na 52-działowcu Fortuné; w 1685 na 44/48-działowcu Fidèle; w 1686 na 60-działowcu Fougueux. W 1688 i 1689 był „chorążym liniowca” na 28-działowym branderze Pétillant i 50-działowcu Modéré. W 1689 służył jako porucznik na 48/54-działowcu Bon, 40-działowcu Faucon, 60-działowcu Glorieux i na 60-działowcu Sans Pareil. Ożenił się 16.08.1699 z Charlotte de Saint-Légier de La Sausais. Mieli dzieci. Awansował 5.10.1712 na „kapitana liniowca”. Był od 1718 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Musiał się wycofać ze służby ok. 1722 z powodu osłabienia i częstych ataków podagry. Zmarł 26.07.1732 (albo 27.06.1732) w Montaigu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François du Breuil (1693 - 1764), Emmanuel Rousselet de Châteauregnaud (1695 - 01.05.1739) oraz Gilles-Henri-Louis-Clair de Chavagnac (16.12.1709 - 16.11.1740).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François du Breuil jest prawie nieznany w marynarce francuskiej, bowiem podobnie jak jego „idol”, słynny Jacques Cassard, był przede wszystkim korsarzem, który dopiero bardzo późno, w uznaniu zasług na polu rozbójniczym, otrzymał formalnie stopień we flocie wojennej. François du Breuil, zwany kawalerem Du Breuil, pan de Châteleus, urodził się około 1693. Jego rodzicami byli François du Breuil i Anne Tixier du Bost. Pod skrzydłami Cassarda szybko zaangażował się w korsarstwo, zostając jego oficerem i zaufanym. Wziął udział w kampanii antylskiej Cassarda w latach 1712-1713, kiedy silna eskadra francuska (dostarczone przez króla 3 liniowce i 5 fregat plus dwa uzbrojone statki handlowe) wyruszyła z końcem marca 1712 z Morza Śródziemnego ku Wyspom Zielonego Przylądka (horrendalnie spustoszonym i obrabowanym na początku maja), po czym do marca 1713 grasowała po Morzu Karaibskim, niszcząc i rabując (głównie niewolników) co się dało dla wymuszenia ogromnych kontrybucji z wysp i kolonii Montserrat (20.07.1712), Surinamu (październik 1712), Berbice (15.11.1712), St. Eustatius (25.01.1713) i Curaçao (luty-marzec 1713), po czym wróciła do Francji z wielkimi łupami, które dla odmiany przywłaszczył sobie „Król-Słońce”. Młody François du Breuil nie pełnił jeszcze w tej ekspedycji żadnej funkcji dowódczej, ale jest wymieniany wśród oficerów walczących na lądzie. Wziął też udział w kolejnej kampanii na Antylach, w latach 1744-1745 (Cassard już wtedy nie żył). Ożenił się około 1747 w La Rochelle z Marie-Jouveau Jouneau. Mieli przynajmniej jednego syna. Dostał od Ludwika XV stopień „kapitana liniowca” dopiero około 1755, jednak na żadnych znanych mi listach marynarki z tamtego okresu go nie znalazłem. Zmarł w 1764.
Pozdrawiam Krzysztof Gerlach

kgerlach

Emmanuel Rousselet de Château-Renault (Châteauregnaud, Châteaurenault, Châteaurenaud) pochodził z arystokratycznej rodziny. Urodził się w 1695. Jego ojcem był François-Louis Rousselet de Château-Renault, markiz de Château-Renault (wiceadmirał i marszałek Francji), a matką – Marie-Anne Renée de La Porte (wicehrabina de Artois, hrabina de Crozon). Nazywano go wicehrabią d’Artois od 1696 i potem hrabią de Château-Renault. Z takimi plecami nie musiał się wysilać na morzu, by robić karierę. Awansował na „kapitana liniowca” już w 1710, chociaż nie wiem, czy jako piętnastolatek pływał wtedy gdzieś dalej niż łódką po Sekwanie. Ożenił się w lutym 1713 w Wersalu z Marie-Émilie de Noailles. Od 1716, po śmierci ojca, był markizem de Château-Renault, hrabią de Crozon, de Pourzay, de Poulmic, de Rosmadec, wicehrabią i panem wielu innych ziem. Otrzymał Order Św. Ludwika. W 1716 został też namiestnikiem królewskim (porucznikiem generalnym) górnej i dolnej Bretanii. Może więc pozwalał zawieść się w karecie nad brzeg morza, by zobaczyć, jak dzielnym jest kapitanem. Owdowiał w 1723. Ożenił się 18.07.1724 z Anne-Julie de Montmorency. Mieli różnie określaną liczbę córek – od jednej do czterech. Zmarł 1.05.1739 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Gilles-Henri-Louis-Clair de Chavagnac albo inaczej Gilles de Chavagnac, baron de Pont-Quellenec, pan de Blesles (Blesle) i de Chazelles, urodził się 16.10.1709 (ten grudzień w pytaniu to raczej literówka) w Breście. Pochodził z arystokratycznej rodziny z Owernii. Jego ojcem był Henri-Louis de Chavagnac (kawaler i markiz, generał-porucznik sił morskich), a matką – Louise-Julienne des Nos de Champmeslin. Został gardemarynem w maju 1724. Awansował w 1727 na „chorążego liniowca”. Ożenił się 4.04.1728 w Bonneval (w dzisiejszym departamencie Eure-et-Loir) z Anne-Angélique-Renée de Froulay de Tesse (Frouillay-Tesse). Mieli dzieci. Był z flotą w trakcie bombardowania Trypolisu w 1728. Mianowano go w 1734 majorem pomocniczym (pomocnikiem majora) portu Rochefort. W 1736 służył jako zastępca kapitana na 50-działowcu Héros skierowanym do Kanady. Od 1738 dowodził 50/52-działowcem Jason. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Francuzi twierdzą, że de Chavagnac zginął 16.11.1740 podczas bitwy w rejonie Jamajki. Ponieważ Francja wtedy wojny w Indiach Zachodnich nie prowadziła i bitew nie toczyła, może chodzić o jeden z typowych incydentów, gdy dochodziło do krwawych „omyłkowych” starć między francuskimi i brytyjskimi okrętami w związku z napięciem na tle trwającej już wojny Wielkiej Brytanii z Hiszpanią „o ucho Jenkinsa” i nieoficjalnego, ale realnego wspierania Hiszpanów przez Francuzów.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.