www.timberships.fora.pl

kgerlach

Peter Parker urodził się w 1721 w Dublinie (Irlandia). Jego ojcem był kmdr Christopher Parker (później emerytowany kontradmirał). Został porucznikiem marynarki wojennej w lipcu 1743. Do stopnia komandora awansowano go 6.05.1747. Dowodził wieloma okrętami i brał udział w licznych akcjach, między innymi uczestniczył w walkach o francuskie wyspy na Karaibach oraz w zdobyciu Belle Isle w 1761. Został nobilitowany 10.06.1772. Otrzymał rangę pułkownika piechoty morskiej około 1775 r. W 1775 wyznaczono go głównodowodzącym na wodach Ameryki Północnej. Jako komodor dowodził atakiem na Fort Moultrie w czerwcu 1776, gdzie został ranny. Uczestniczył w zdobyciu Long Island i Rhode Island. Awanse na kolejne stopnie kontradmiralskie (Niebieskiej, Białej i Czerwonej Flagi) miały miejsce 28.04.1777 lub 20.05.1777, 23.01.1778, 29.01.1778, zaś na analogiczne wiceadmiralskie – 19.03.1779 lub 29.03.1779, 26.09.1780, 24.09.1787. W latach 1777-1782 dowodził placówką na Jamajce i stał się jednym z pierwszych patronów młodego Nelsona. Otrzymał tytuł baroneta 13.01.1783. W latach 1784-1786 oraz 1787-1790 zasiadał w Parlamencie. Został admirałem Niebieskiej Flagi 24.07.1787 oraz Białej Flagi – 12.04.1794. W 1793 wyznaczono go głównodowodzącym bazy w Portsmouth – pełnił tę funkcję do września 1799. Został promowany do rangi admirała floty 16.09.1799. W 1799 (?) mianowano go generałem piechoty morskiej (synekura). Jako najstarszy stopniem oficer Royal Navy, to on był naprawdę głównym żałobnikiem na pogrzebie Nelsona w styczniu 1806. Zmarł 21.12.1811 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Chciałbym sie tym razem zapytać o losy (karierę) "irlandzkiej rodziny" w RN, Vice-Admirała Lorda Alan`a Gardner`a (ojca) (12.02.1742 - 01.01.1809), jak też jego synów; Lorda Alan`a Hyde Gardner`a (05.02.1770 - 22.12.1815) i Hon. Francis`a Farington`a Gardner`a (1772 lub 1773 - 1821).
Proszę je traktować jako pytanie na 3 kolejne dni Panie Krzysztofie.
Pozdrawiam Janusz.

de Villars · Dołączył: 27 Lip 2010 Posty: 124 Przeczytał: 0 tematów

A ja mam pytanie o admirała Trollope'a - tego od Glattona. Wiem, że awans na kontradmirała otrzymał w 1801 r., a na admirała w 1812 r. Jakoś nie spotkałem się natomiast z datą awansu na wiceadmirała, a nie wydaje mi się by ten stopień przeskoczył (czy to w ogóle było możliwe w ówczesnej Royal Navy?).
Przy okazji - pisze się, że pełnił służbę do 1815 r. - tak jakby przeszedł wtedy na emeryturę czy stan spoczynku. Ale czy w ogóle coś takiego w Royal Navy wówczas istniało, czy też (jak przypuszczam) chodzi raczej o ostatnie przejście na pół-pensję, które wcale nie musiało być ostatecznym - w zależności jakby się potem sytuacja ułożyła (np. wybuch wojny)?

kgerlach

Alan Gardner urodził się 12.02.1742 w Ultoxeter (Stafford). Był czwartym synem podpułkownika armii, ale poczynając od Alana rodzina Gardnerów stała się regularnym dostawcą admirałów do Royal Navy. Został wpisany do ksiąg okrętowych w 1753, jednak naprawdę wstąpił do marynarki 1.05.1755. Zdał egzamin na porucznika 15.02.1760, a 7.03.1760 otrzymał promocję na ten stopień. Na „nawigatora i dowódcę” awansował 12.04.1762. Rangę komandora uzyskał 19.05.1766. Ożenił się 20.05.1769 w Kingston na Jamajce i spłodził 9 synów oraz jedną córkę. Jego dwóch najstarszych synów zostało w przyszłości admirałami, ósmy syn doszedł do rangi komandora, córka spłodziła kolejnego admirała, admirałem został też jeden z wnuków po mieczu. Podczas dowodzenia fregatą Maidstone w Indiach Zachodnich Alan Gardner stoczył 3.11.1778 zwycięski pojedynek z dużym francuskim okrętem korsarskim Lion i został ranny. Jako dowódca 74-działowego liniowca Sultan uczestniczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779. W charakterze dowódcy trójpokładowca Duke walczył w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Od 19.01.1790 do 7.03.1795 był jednym z lordów komisarzy admiralicji. Otrzymał synekurę pułkownika piechoty morskiej około 1792 r. Mianowano go major-generałem piechoty morskiej 28.06.1794. Awanse na kolejne stopnie kontradmiralskie (Niebieskiej i Białej Flagi) miały miejsce 1.02.1793 i 12.04.1794, zaś na analogiczne wiceadmiralskie – 4.07.1794 i 1.06.1795 (stopnie kontradm. oraz wiceadm. Czerwonej Flagi przeskakiwał). Dowodził w 1793 nieudaną próbą wsparcia francuskich rojalistów na Martynice. Uczestniczył wyróżniająco w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794) – jego flaga powiewała na trójpokładowcu Queen – za co otrzymał złoty medal, a 4.07.1794 - tytuł baroneta. Dalej na pokładzie Queen był oficerem floty walczącej w bitwie pod Groix 23.06.1795 i dostał za to podziękowanie od Parlamentu, chociaż w ogóle nie zdążył wziąć udziału w walce. Nie popisał się empatią i rozwagą podczas pertraktacji ze zbuntowanymi marynarzami na Spithead w 1797, przez co ledwo uszedł z życiem. W 1799 był oficerem flagowym we Flocie Kanału i 1.06. został wysłany przez lorda Bridporta z 16 liniowcami, by wzmocnić flotę lorda Keith na Morzu Śródziemnym; jednak po drodze on sam na pokładzie trójpokładowca Royal Sovereign i trzy inne liniowce musiały zawinąć do Lizbony, by eskortować ważny konwój. Po odejściu Bridporta spodziewał się zostać dowódcą Floty Kanału, ale Admiralicja przysłała na to miejsce najpierw (w kwietniu 1800) hrabiego St Vincent, a potem dodała do tego zespołu kolejnego admirała starszego stażem od Gardnera, przez co Gardner mając nadzieję być pierwszym, stał się nagle trzecim. Spowodowało to taki wzrost napięcia między nim a St Vincentem, że ten ostatni zażądał usunięcia Gardnera z Floty Kanału. W wyniku tego Gardner w sierpniu 1800 został szefem bazy (placówki irlandzkiej Roayl Navy) w Cork. Nadano mu tytuł barona (irlandzkiego) 29.12.1800. W latach 1790-1806 zasiadał w Parlamencie. Został admirałem Niebieskiej Flagi 14.02.1799, Białej Flagi – 9.11.1805, Czerwonej Flagi – 28.04.1808. Od 16.03.1803 był dowódcą bazy w Portsmouth. Sprawował tymczasowo dowództwo Floty Kanału (wobec tego, że Cornwallis zapadł na zdrowiu) w okresie 3.04.1805 – 6.07.1805. Otrzymał tytuł barona (Zjednoczonego Królestwa) 27.11.1806. Dowodził Flotą Kanału w okresie 1807-1808. Zmarł 1.01.1809 w Bath.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Henry Trollope, komandor od 4.06.1781, przeskoczył tylko awans na kontradmirała Niebieskiej Flagi, zostając od razu kontradmirałem Białej Flagi (1.01.1801). Natomiast jego wszystkie dalsze promocje w grupie oficerów flagowych przebiegały standardowo – kontradm. Czerwonej Flagi od 23.04.1804, wiceadm. NF od 9.11.1805, wiceadm. BF 28.04.1808, wiceadm. CF od 31.07.1810. Na admirała Niebieskiej Flagi awansował 12.08.1812, adm. BF – 12.08.1819, adm. CF – 19.07.1821.
Promocje na stopnie admiralskie przebiegały wg starszeństwa, ale nie automatycznie. Jeśli rząd postanowił, że np. danego dnia awansuje na stopień admirała dwudziestu wiceadmirałów, to musiał wybrać dwudziestkę najstarszych stażem w tej randze. Teoretycznie mogłoby się zdarzyć, że tego dnia w stopniu wiceadmirała służyło tylko 17 osób, czyli należałoby dokooptować jeszcze trójkę najstarszych kontradmirałów. Spowodowałoby to jednak gwałtowne protesty i zamęt, więc – o ile wiem – nigdy tak nie postąpiono. Natomiast nagminne było przeskakiwanie jednego ze szczebelków oznaczonych kolorem flagi w ramach tego samego stopnia.
Owszem, znano w Royal Navy stan spoczynku. Jeśli jakiś oficer był w takim wieku i stanie zdrowia, że nie istniała gwarancja jego gotowości do aktywnej służby, nie miało sensu przenoszenie go na pół żołdu. Instytucja wypłacania połowy żołdu bez zajęcia miała zapewniać stałą, sprawną rezerwę, gotową do natychmiastowego podjęcia obowiązków w razie potrzeby. Przenoszono na listę spensjonowanych (emerytowanych) także z innych powodów – np. ktoś podjął się zawodowej pracy w innym charakterze (dajmy na to w instytucjach cywilnych) i z tego powodu nie był do dyspozycji admiralicji. Jeśli ustały przyczyny spensjonowania (np. delikwent cudem wyzdrowiał), zdarzały się przypadki przenoszenia z powrotem na listę oficerów czynnych, lecz dość rzadko. Natomiast Henry Trollope otrzymywał wszystkie awanse na liście aktywnej, sądzę więc, że akurat on był rzeczywiście po 1815 tylko na pół żołdu. W tym czasie marynarkę brytyjską gwałtownie odchudzano i dziesiątki tysięcy oficerów przez dziesiątki lat nie mogło doczekać się faktycznej służby na morzu.
Krzysztof Gerlach

de Villars · Dołączył: 27 Lip 2010 Posty: 124 Przeczytał: 0 tematów

Dziękuję za jak zwykle pełną i wyczerpującą odpowiedź Smile

kgerlach

Alan Hyde Gardner urodził się 6.02.1770. Był najstarszym synem komandora Alana Gardnera, późniejszego admirała. Wstąpił do marynarki w 1781, odniósł ranę w bitwie w 1782. Porucznikiem został w 1787. Na „nawigatora i dowódcę” awansował 1.12.1788, po czym powierzono mu 14-działowy slup trójmasztowy Cygnet. Dowodził nim w Indiach Zachodnich do listopada 1790. Rangę komandora uzyskał 12.11.1790. Dostał w 1791 pod komendę 20-działową korwetę Daphne. Od kwietnia 1792 dowodził 28-działową fregatą Circe, a od stycznia 1793 do 1797 był dowódcą 32-działowej fregaty Heroine, początkowo w Indiach Zachodnich, potem w Indiach Wschodnich, gdzie uczestniczył w 1795 i 1796 w zajmowaniu holenderskich posiadłości na Cejlonie. Od maja 1799 dowodził 64-działowcem Ruby na wodach kanału La Manche. W grudniu 1799 objął dowództwo 74-działowca Resolution. Sprawował je do 1802, działając przeważnie na Morzu Północnym, od 1801 w Indiach Zach. Od października 1803 do 1807 dowodził 74-działowcem Hero we Flocie Kanału. W tym charakterze brał udział w bitwie koło przylądka Finisterre 22.07.1805, gdzie wykazał się inicjatywą i odwagą cywilną, a także uczestniczył w przechwyceniu 3.11.1805 czterech francuskich liniowców kontradm. Le Pelley, uciekających z pogromu pod Trafalgarem (za co otrzymał złoty medal). Od maja 1807 dowodził trójpokładowcem Ville de Paris, z pokładu którego Flotą Kanału kierował jego ojciec. Awanse Alana Hyde Gardnera na kolejne stopnie kontradmiralskie (Niebieskiej, Białej i Czerwonej Flagi) miały miejsce 28.04.1808, 31.07.1810 i 1.08.1811. W styczniu 1809 odziedziczył po zmarłym ojcu tytuł barona. Był jednym z oficerów flagowych uczestniczących w nieudanej ekspedycji morsko-lądowej skierowanej do ujścia Skaldy (kampania Walcheren) pod koniec lipca 1809. Jego flaga powiewała wtedy z bezanmasztu 74-działowca Blake. W latach 1810-1811 dowodził bazą w Great Yarmouth z pokładu stacjonarnego okrętu strażniczego Roebuck. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 4.12.1813 i Białej Flagi – 4.06.1814. Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. Zmarł jednak bardzo młodo (na lądzie, w Anglii), w wieku zaledwie 45 lat, 27.12.1815. Twierdzono w tym czasie, że jego przedwczesną śmierć przyspieszył głęboki żal po stracie drugiej żony, Charlotty (zmarła 27.03.1811).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Francis Ffarrington Gardner urodził się 21.06.1772 (lub 21.06.1773; taka data występuje w dokumentach, ale to oznaczałoby, że jego młodsza siostra urodziła się 10 dni po nim, co jest raczej mało prawdopodobne Very Happy

). Był drugim synem komandora Alana Gardnera, późniejszego admirała. Drugie imię (przydomek, „otcziestwo”, czy jak to tam traktować, miał po nazwisku panieńskim babki ze strony ojca, bardzo różnie zapisywanym, gdy chodzi o liczbę literek f i r). Egzamin na porucznika zdał w 1791 i 19.06.1791 otrzymał ten stopień. W 1794 został promowany na commandera, a już 7.05.1794 na komandora. Od 1795 dowodził 32-działową fregatą Iphigenia należącą do eskadry kontradm. Williama Parkera (dowodzącego na Jamajce) i brał udział w atakach w 1796 na francuskie posiadłości w Indiach Zachodnich. Na początku 1801 r. krótko dowodził 36-działową fregatą Princess Charlotte. Po okresie przerwy w wojnach napoleońskich, spowodowanym zawarciem pokoju w Amiens, dowodził rozmaitymi stacjonarnymi okrętami strażniczymi, jak (od maja do października 1803) 64-działowcem Ruby w Chatham, czy (w listopadzie 1803) 68-działowcem Gelikheid na rzece Humber. W maju 1804 ponownie przejął dowództwo fregaty Princess Charlotte - na placówce irlandzkiej dowodzonej wtedy przez jego ojca. We wrześniu 1804 skierowany na wody Jamajki, a potem w rejon Wysp Podwietrznych, zwalczał francuskich korsarzy i hiszpańskich handlarzy niewolników, ale w 1805 (nie przed majem) wrócił do Anglii z powodu złego stanu zdrowia. Rangę kontradmirała Niebieskiej Flagi uzyskał 12.08.1812, kontradmirała Białej Flagi – 4.06.1814, a kontradmirała Czerwonej Flagi – 12.08.1819. Zmarł 7.08.1821 w Hawrze.
Jest coś dziwnego w jego karierze, co wyniknęło prawdopodobnie z względów zdrowotnych. Nic nie słychać, aby po 1805 dowodził jakimkolwiek liniowcem czy eskadrą, chociaż wojna trwała przecież jeszcze 10 lat!
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
PS. Ponieważ jesteśmy w temacie „Channel Fleet”, dopisałem – kursywą – do życiorysu Alana Gardnera dość istotny w tym kontekście fragment.

Janusz Kluska

Dzięuję Panie Krzysztofie za odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery (losów) Admirała James`a Gambier`a (13.10.1756 – 19.04.1833).
Pozdrawam Janusz.

kgerlach

James Gambier urodził się 13.10.1756 w New Providence na Bahamach, jako drugi syn gubernatora Bahamów. Pochodził z niezwykle ustosunkowanej rodziny. Wstąpił do marynarki – teoretycznie przynajmniej – jako 10/11-latek. Egzamin na porucznika zdał w 1774, otrzymał ten stopień 12.02.1777. W tym czasie jego stryj (takoż James Gambier) i wuj (Charles Middleton) byli komandorami Royal Navy. Stryj został kontradmirałem 23.01.1778, a wuj Kontrolerem Marynarki 7.08.1778 (zastępując na tym wpływowym stanowisku Maurycego Sucklinga, wujka Nelsona), zaś nasz bohater już 9.03.1778 awansował na „nawigatora i dowódcę”. W kwietniu 1778 powierzono mu dowództwo moździerzowca Thunder, którego musiał poddać Francuzom (bez swojej winy) 14.08.1778. Błyskawicznie promowano go do rangi komandora 9.10.1778. Stryj natychmiast dał mu dowództwo 32-działowej fregaty Raleigh, z którą działał na wodach amerykańskich podczas wojny o niepodległość kolonii, walczył też na lądzie w ramach brygady marynarki wojennej, uczestniczył w zdobyciu Charlestonu w maju 1780. W 1788 poślubił siostrzenicę kolejnego admirała (Johna Moore’a) i szwagierkę lorda komisarza Admiralicji. W maju 1793 objął dowództwo 74-działowca Defence i odznaczył się w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794), za co dostał złoty medal. Przyznano mu też stopień pułkownika piechoty morskiej 4.07.1794. Został lordem komisarzem Admiralicji 7.03.1795 i sprawował te funkcję do 19.02.1801, po czym ponownie w okresach 15.05.1804-10.02.1806 oraz 6.04.1807-9.05.1808. Awansował do stopnia kontradmirała Białej Flagi (Niebieską przeskoczył, by nie tracić czasu) 1.06.1795, nie mitrężył też niepotrzebnie jako kontradmirał Czerwonej Flagi, bowiem 14.02.1799 przeszedł prosto na wiceadmirała Niebieskiej Flagi. Odtąd zaliczał wszystkie barwy, ale w przyspieszonym tempie. Promocje na kolejne stopnie wiceadmiralskie (Białej i Czerwonej Flagi) miały miejsce 1.01.1801 i 23.04.1804, zaś na trzy admiralskie – 9.11.1805, 31.07.1810 i 4.06.1814 (warto zauważyć, że wuj Middleton był od 1.05.1805 baronem Barham i – do 1806 - Pierwszym Lordem Admiralicji). W 1802 Jamesa Gambiera mianowano gubernatorem i głównodowodzącym na Nowej Fundlandii. W 1807, po wielu latach, które spędził za biurkiem admiralicji, powierzono admirałowi dowodzenie atakiem na Kopenhagę w celu przejęcia duńskiej floty. Pełny sukces tej kontrowersyjnej politycznie operacji przyniósł mu tytuł barona 9.11.1807. Od marca 1808 dowodził Flotą Kanału. Słynna bitwa na Redzie Baskijskiej w kwietniu 1809 zakończyła się dla niego podziękowaniem od Parlamentu, ale wcześniej zażądał dla siebie sądu wojennego na skutek oskarżeń lorda Cochrane’a. Z powodów co najmniej na poły politycznych został całkowicie i honorowo uniewinniony, a z powodów wyłącznie politycznych zatrzymany w dowództwie Floty Kanału do 1811, chociaż jego niekompetencja na tym stanowisku (fanatyzm religijny pozbawił go, jak wszystkich fanatyków, trzeźwego sądu) była oczywista. 30.07.1814 stanął na czele brytyjskiej komisji do spraw negocjacji pokojowych, które zakończyły wojnę amerykańsko-brytyjską. Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815, a już 7.06. tego samego roku – krzyż wielki. W końcu został nawet Admirałem Floty, 23.07.1830. Zmarł 19.04.1833.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuje za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Sir Robert`a Stopford`a (05.02.1768 – 25.06.1847).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Stopford urodził się 5.02.1768, w 1779 uczęszczał do Eton College (Buckingham). Był trzecim synem irlandzkiego hrabiego, jego matka - siostrzenicą księcia Montagu. Wstąpił do marynarki 31.05.1780, mustrując na 98-działowiec Prince George. Uczestniczył w ekspedycji pomocy Gibraltarowi w 1781 i licznych akcjach w Indiach Zach., m.in. 12.04.1782 w wielkiej bitwie u Wysepek Świętych. W grudniu 1782 przeniesiono go jako midszypmena na fregatę Aigle operującą na wodach amerykańskich oraz w Indiach Zachodnich. Rangę porucznika uzyskał 15.07.1785. Służył na rozmaitych 50-działowcach i fregatach, na wodach Nowej Fundlandii, krajowych i na Morzu Śródziemnym. Mianowany „nawigatorem i dowódcą” 2.06.1789, objął dowództwo 14-działowego slupa (brygu) Ferret. Został komandorem 12.08.1790. Powierzono mu wtedy dowodzenie najpierw 74-działowcem Fame w Cork, potem 32-działowej fregaty Lowestoffe na kanale La Manche. W chwili wybuchu wojny z Francją w lutym 1793 przebywał na Morzu Śródziemnym, jako dowódca 32-działowej fregaty Aquilon. Woził tam członków brytyjskiej rodziny królewskiej i pertraktował z sułtanem Maroka. Potem został przeniesiony do Floty Kanału i (nadal jako dowódca Aquilon) odznaczył się w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794). Podczas znanego Odwrotu Cornwallisa w czerwcu 1795 należał do jego eskadry dowodząc 38-działową fregatą Phaeton (był jej kapitanem od 16.07.1794). W latach 1795-1799 walczył na tej fregacie, z ogromnymi sukcesami, u francuskich wybrzeży atlantyckich. Przejął 16.07.1799 dowództwo 74-działowca Excellent (sprawował je do początku 1802). W październiku 1799 zdobył w pobliżu Lorient francuską korwetę po 8-godzinnym pościgu. Służył potem w Indiach Zachodnich. W okresie pokoju przejął na krótko dowodzenie fregatą Castor, przebywał 10 miesięcy na pół żołdzie, a 1.01.1804 został dowódcą 74-działowca Spencer należącego do Floty Kanału. W sierpniu 1804 przeszedł na Morze Śródziemne. Nadal dowodząc tym liniowcem w eskadrze wiceadm. Nelsona pilnującej w 1805 floty Villeneuve’a w Tulonie, gnał wraz z nim w pościgu przez Atlantyk i z powrotem, ale ominęła go bitwa pod Trafalgarem, ponieważ miał pecha znaleźć się w grupie odesłanej przez Nelsona 2.10.1805 do Gibraltaru dla uzupełnienia wyposażenia. Synekurę pułkownika piechoty morskiej dostał 9.11.1805. Pod koniec roku 1805 Spencer przeszedł pod rozkazy wiceadm. Duckwortha, dzięki czemu Stopford uczestniczył 6.02.1806 w bitwie pod San Domingo, w której kolejny raz bardzo się odznaczył - za udział w niej dostał złoty medal. W latach 1806-1807 zasiadał w parlamencie. Uczestniczył w pierwszej fazie operacji przeciwko Rio de Janeiro w listopadzie 1806, a od lipca 1807 w ekspedycji przeciwko Kopenhadze, po której pozostał na Bałtyku. Awansowano go na kontradmirała Niebieskiej Flagi 28.04.1808. Na czele eskadry blokował Ferrol i Rochefort. Rozstrzelał francuskie fregaty w potyczce pod Sables d’Olonne 24.02.1809 i miał swój udział – pod rozkazami Gambiera – w kwietniowej bitwie na Redzie Baskijskiej. Ożenił się 29.06.1809 z córką komandora, siostrą komandora i admirała, szwagierką trzech admirałów. Drugi syn tej pary został w przyszłości wiceadmirałem. Promocję na kontradmirała białej Flagi Robert Stopford dostał 25.10.1809, a Czerwonej Flagi – 31.07.1810. Jesienią 1810 mianowano go głównodowodzącym na Przylądku Dobrej Nadziei, w 1811 współdziałał w zdobyciu Jawy (za co dostał podziękowanie od parlamentu). Na początku 1813 pozwolono mu zdać dowództwo placówki i wrócić do Anglii. Kolejne stopnie wiceadmiralskie (Niebieskiej, Białej i Czerwonej Flagi) uzyskiwał 12.08.1812, 4.06.1814, 12.08.1819. Nagrodzono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Został admirałem Niebieskiej Flagi 27.05.1825. W okresie 17.04.1827-30.04.1830 dowodził bazą w Portsmouth. Promowany na admirała Białej Flagi 22.07.1830. Otrzymał krzyż wielki Orderu Łaźni 6.06.1831. Dostał honorowy tytuł Kontradmirała Zjednoczonego Królestwa w kwietniu 1834. Awansował na admirała Czerwonej Flagi 10.01.1837. Został głównodowodzącym na Morzu Śródziemnym 9.02.1837 – jego flaga powiewała z grotmasztu trójpokładowca Princess Charlotte – gdzie pozostał do lipca 1841. Na ten okres przypadają zbyt wielkie wydarzenia (wojna egipsko-turecka, prawie wojna z Francją, interwencja Austrii, Prus i Rosji), by dało się je tutaj streścić, ale zdobycie przez flotę twierdzy St. Jean d’Acre 3.11.1840 oznaczało zarówno klęskę Egiptu, jak wielki tryumf (pogłębiony na polu dyplomatycznym) Brytyjczyków. Chociaż rzeczywiste zasługi Stopforda zostały podminowane przez równie nielojalne, jak błyskotliwe działania nieprzeciętnego podwładnego, komodora Charlesa Napiera, to oficjalnie „dopadły” go wszelkie możliwe honory. Już 10.05.1837 przyznano mu zagraniczny (Wysp Jońskich) wielki krzyż Orderu Św. Michała i Św. Jerzego. Po Akrze doszło podziękowanie od obu izb Parlamentu, ozdobny miecz od sułtana tureckiego, Order Św. Jerzego od cara, wielki krzyż Orła Czerwonego od króla Prus i Order Marii Teresy od cesarza Austrii. Od 1.05.1841 (początkowo tytularnie) do śmierci sprawował funkcję gubernatora Szpitala w Greenwich. W maju 1847 przyznano mu honorowy tytuł Wiceadmirała Zjednoczonego Królestwa. Zmarł 25.06.1847 w Richmond (Surrey).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Adama Duncana (01.07.1731 – 04.08.1804).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Adam Duncan urodził się 1.07.1731 w Castlehill, Dundee (Szkocja), jako trzeci syn Alexandra Duncana, właściciela ziemskiego, który w okresie jakobickiego powstania w 1745 pełnił funkcję (1744-1746) gubernatora Lundie z rąk i w interesie dynastii hanowerskiej. Również ze strony matki związany był silnie z Anglią pod względem politycznym. Rodzina Duncanów wysyłała ludzi na morze co najmniej od pierwszej połowy XVII w. On sam zamustrował 10.04.1746 na pokład 10/14-działowego slupa Trial, którym dowodził wtedy jego bliski kuzyn, Robert Haldane. Lato i wczesną jesień 1746 spędził na blokadzie szkockich wybrzeży w nadziei pochwycenia Pretendenta „Bonnie Prince Charlie” po jego klęsce pod Culloden. W styczniu 1647 przeniósł się za Haldanem na fregatę Shoreham i służył na kanale La Manche i wodach przyległych aż do końca wojny o austriacką sukcesję. Awansował też z midszypmena na pomocnika nawigatora. W styczniu 1749 dołączył do załogi 50-działowego okrętu Centurion, którego dowódcą był Augustus Keppel, i odtąd został otoczony przemożną opieką tego wpływowego oficera. Do 1752 służył na Morzu Śródziemnym, potem do grudnia 1754 przebywał u rodziny w Lundie. Zdał egzamin na porucznika 4.10.1752, został p.o. porucznika na okręcie Norwich w grudniu 1754, a 10.01.1755 pełnoprawnym porucznikiem z powrotem na liniowcu Centurion, pod Keppelem, i podążył z nim na wody amerykańskie. Kiedy Keppelowi powierzono dowództwo 74-działowca Torbay 10.07.1756, Duncan został drugim porucznikiem na tym okręcie. Uczestniczył w blokadzie Brestu, ataku na Rochefort i wyspę Aix, zwalczał francuskich korsarzy, a w listopadzie 1758 brał udział w zajęciu francuskich posiadłości w zach. Afryce. W walkach o Gorée został w grudniu ranny w nogę. Pierwsze dowództwo powierzono mu 21.09.1759 (był to wynajęty żaglowiec Royal Exchange, eskortujący konwoje na kanale La Manche) – co wiązało się z awansem do stopnia „nawigatora i dowódcy”. Decydującą o dalszej karierze promocję do rangi komandora uzyskał 25.02.1761, kiedy mianowano go dowódcą 74-działowca Valiant, na którym powiewał proporzec komodora Keppela. Od marca do czerwca 1761 uczestniczył w ekspedycji skierowanej do zdobycia Belle Isle. W grudniu Valiant odniósł ciężkie uszkodzenia w sztormie, ale został naprawiony na czas, by móc wziąć udział w wielkiej wyprawie przeciwko Hawanie w 1762, zorganizowanej – jak twierdzili złośliwi – dla wzbogacenia rodziny Keppelów, która istotnie wyciągnęła z tego przedsięwzięcia niewyobrażalne fortuny. Duncan też obłowił się niemałą sumką 1600 funtów, ale podupadł na zdrowiu, a w czerwcu 1764, po wycofaniu Valianta z aktywnej służby, nie dano mu już następnego dowództwa (ponieważ tymczasem skończyła się wojna). W 1767 powrócił do Szkocji i zajmował się rozmaitymi idealistycznymi mrzonkami (jak próba założenia na Florydzie kolonii z Greków, Włochów i mieszkańców Minorki), w okresie 1774-1775 urządził sobie wakacje we Włoszech. W końcu ożenił się 6.06.1777, co było bardzo rozsądnym posunięciem, gdyż wybranka należała do wielkiego klanu Dundasów [jej stryj stał się z czasem (1802) wicehrabią Melville i (1804) Pierwszym Lordem Admiralicji]. Wybuch wojny ze zbuntowanymi koloniami amerykańskimi dał wreszcie Duncanowi sposobność do powrotu na morze – jego wieloletnie, daremne prośby o dowództwo skończyły się 6.05.1777, kiedy został kapitanem 74-działowca Suffolk. Służył krótko pod Keppelem we Flocie Kanału, a grudniu objął dowództwo 74-działowca Monarch. Był jednym z sędziów w procesach wojennych wynikłych z kłótni między Keppelem a Palliserem wokół niemrawej bitwy pod Ouessant w 1778 – łatwo zgadnąć, że zakończyły się one pełnym uniewinnieniem Keppela i całkowitym pognębieniem Pallisera. W sierpniu 1779 Monarch należał do floty admirała Hardy’ego (37 okrętów), która wycofała się na Spithead przed ogromnie przeważającą flotą hiszpańsko-francuską (66 okrętów), co okazało się strategicznie słuszne, ale ściągnęło gromy na Hardy’ego – także Duncan był podobno wściekły z powodu straty okazji do tak wielkiej bitwy. W styczniu 1780 dołączył do eskadry Rodneya wiozącej posiłki do Gibraltaru i dzięki temu wziął udział w słynnej „Bitwie pod Światłami Księżyca”, gdzie Monarch był najsilniej zaangażowanym brytyjskim okrętem. Duncan służył dalej we Flocie Kanału, ale odmówił następnego wypadu do niezdrowych Indii Zachodnich i w październiku 1780 musiał zdać dowództwo. W marcu 1782 został dzięki Keppelowi (krótkotrwałemu Pierwszemu Lordowi Admiralicji) dowódcą 90-działowego trójpokładowca Blenheim. We wrześniu wziął udział pod admirałem Howe w kolejnej ekspedycji posiłkowej dla Gibraltaru i walczył pod przylądkiem Spartel. W listopadzie znowu odmówił dołączenia do eskadry na Karaibach i został przeniesiony na rozmaite krótkotrwałe dowództwa żaglowców stojących w portach (w okresie 1.04.1783-1786 był kapitanem okrętu strażniczego w Portsmouth). W 1786 zmarł Keppel, więc torysi – którzy wreszcie doszli do władzy – odstawili jego ex-protegowanego, Adama Duncana, na długo na boczny tor, czyli na pół żołdu. Nie zmienił tego oczywiście fakt, że starszeństwo na liście komandorów przyniosło mu 24.09.1787 rangę kontradmirała Niebieskiej Flagi, 21.0.1790 – Białej Flagi, a 1.02.1793 został nawet wiceadmirałem (Niebieskiej Flagi; 12.04.1794- Białej). Także wybuch nowej wojny z Francją w marcu 1793 nie mógł przełamać niechęci Admiralicji do oficera zbyt niegdyś faworyzowanego i za bardzo zaangażowanego politycznie po „niewłaściwej” stronie. Ale w 1794 w nowym rządzie Sekretarzem Stanu d/s Wojny został stryj żony, Henry Dundas, a bliski znajomy, hrabia Spencer – Pierwszym Lordem Admiralicji. Kiedy więc Francja najechała w 1795 na Holandię i urządziła sobie z niej satelicką Republikę Batawską, otwierając nowy kierunek zagrożenia Wielkiej Brytanii, w lutym 1795 powierzono Duncanowi naczelne dowództwo eskadry Morza Północnego. Osiągnął też stopień pełnego admirała (niebieskiej Flagi) 1.06.1795. Dowodzenie eskadrą Morza Północnego złożoną na ogół z małych, kiepskich okrętów, często zmienianych w wyniku uszkodzeń odnoszonych w sztormach, było niezwykle trudne i nie obiecywało żadnych osobistych korzyści. By sprawę jeszcze skomplikować, od czerwca 1795 musiał też niańczyć przybyłą na te wody eskadrę rosyjską, pod stałymi naciskami politycznymi, by zatrudniać Rosjan w działaniach, do których – jego zdaniem – nie mieli kompetencji, rozsądzać nieustanne spory kto komu i ile powinien salutować oraz dyskretnie przeszkadzać sojusznikom w sprzedawaniu nielegalnego alkoholu mieszkańcom Chatham (prawda jak ten świat opiera się na pewnych trwałych fundamentach?). Duncan okazał się mistrzem dyplomacji, zasługując na pochwały obu stron, ale prywatnie podkreślał głupotę współdziałania dwóch zespołów nie rozumiejących sygnałów alianta i kierowanych innym interesem politycznym. Chwilowo rozważał nawet wycofanie się w pielesze domowe, ponieważ w 1796 zmarł jego starszy brat, Alexander [miłośnikom powieści Jamesa Coopera, którzy pewnie już wymarli lub przerodzili w miłośników hollywoodzkich filmów kręconych na ich podstawie, znany jako major Duncan z „Tropiciela Śladów”], więc admirał stał się dziedzicem majątku koło Lundie. Ostatecznie pozostał i w październiku 1796 musiał stanąć na czele ekspedycji desantowej – której się zdecydowanie sprzeciwiał – mającej na celu opanowanie Helder i wyspy Texel, czego absolutnie nie dało się wtedy zrealizować. Wziął winę na siebie, ale jego wniosek o dymisję został odrzucony. W zamian musiał się zmierzyć w 1797 z buntem marynarzy w Nore, który prawie unicestwił jego flotę, lecz jest zbyt skomplikowanym zagadnieniem, by je omawiać w ramach życiorysu. W każdym razie był jednym z tych brytyjskich admirałów, jacy zachowali zimną krew, kierując się straceńczą odwagą, stanowczością, ale też rozsądkiem i empatią, dzięki czemu znowu miał silną eskadrę, kiedy na początku października 1797 holenderska flota wyszła w morze spod Texel. W rezultacie doszło 11.10.1797 do słynnej bitwy pod Kamperduin (dla Anglików Camperdown). Duncan miał w niej zdecydowaną przewagę, ale Holendrzy mogli by umknąć, gdyby nie jego przytomna decyzja o nie traceniu dalszego czasu na tworzenie linii bojowej (którą na początku próbował bezskutecznie sformować), tylko wbiciu się z maksymalną prędkością w szyk nieprzyjacielski w takim ustawieniu, w jakim okręty już się znajdowały. Przypadkowo oznaczało to posuwanie się w dwóch bardzo nierównych kolumnach, pod kątem do floty holenderskiej, co paru współczesnym niedoukom dało asumpt do głoszenia „pierwszeństwa” Duncana przed Nelsonem w „opracowaniu manewru T”. Bitwa była niezwykle krwawa – Holendrzy walczyli z prawdziwą pogardą śmierci – jednak dużo silniejsze i lepsze okręty oraz pozostawienie inicjatywy kapitanom przyniosło Brytyjczykom wielki sukces. Admirał Duncan otrzymał za to złoty medal, a 21.10.1797 nagrodzono go tytułem wicehrabiego Camperdown i barona Duncan. Wcześniejsza kordialna, chociaż trudna, współpraca z Rosjanami (którzy zostali wycofani do kraju pod koniec czerwca 1797) zaowocowała przyznaniem przez cara (5.12.1797) Orderu Aleksandra Newskiego. Oczywiście tak wielkie zwycięstwo musiało też wywołać zawiść i krytyki, w których prym dzierżył – jakżeby inaczej – dotychczasowy przyjaciel, ale zawsze zazdrosny o cudze honory, admirał St Vincent. Adam Duncan bezpośrednio po bitwie przebywał na lądzie, dla poratowania zdrowia, lecz w sierpniu 1798 podniósł flagę na 74-działowcu Kent i znowu podjął straż przy Texel (chociaż z powodów zdrowotnych szybko starzejący się admirał zimę 1798/1799 spędził w ojczystej Szkocji). Został admirałem Białej Flagi 14.02.1799. Współdziałał w operacji lądowania armii generała Abercromby’ego na Texel, co zakończyło się kapitulacją floty holenderskiej (30.08.1799) kontradm. Samuela Storij, złożoną na ręce wiceadm. Mitchella. Jednak tego samego dnia Duncan z powodu gwałtownego pogorszenia stanu zdrowia znów pożeglował do kraju, a w efekcie najbliższe lata spędził na kłótniach i procesach z Mitchellem o pryzowe. Czuł się tak źle (chorował poważnie od 1780, cierpiąc na silne bóle brzucha), że w kwietniu 1800 ostatecznie zrezygnował z dowództwa i wrócił do Lundie. Przez parę lat doglądał majątku i poddawał kuracjom. Latem 1804 uznał, że najgorsze minęło, więc wybrał się w podróż do Londynu, by zabiegać w Admiralicji o nowe dowództwo. W drodze powrotnej doznał gwałtownego nawrotu choroby i zmarł 4.08.1804 w Corn Hill pod Edynburgiem. Za przyczynę jego śmierci uznano „podagrę żołądka”, co chyba (nie znam się na tym) nie najlepiej świadczy o ówczesnym poziomie medycyny.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za obszerna i bardzo ciekawą odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery (losów) Admirała Charles`a Edmunda Nugent`a (1759? - 7 January 1844).
Pozdrawiam Janusz.