www.timberships.fora.pl

kgerlach

Robert Robinson (Robertson) urodził się w 1710. Jego rodzicami byli Robert Robinson i Elizabeth Percival. Służył w Royal Navy od maja 1724. Został midszypmenem w 1730. Zdał egzamin na porucznika marynarki 1.08.1733. Miał ten stopień od maja 1735, będąc oficerem na okrętach operujących na wodach krajowych, portugalskich i na Morzu Śródziemnym. Od lutego 1740/41 zajmował stanowisko porucznika na 70-działowcu Essex i był pierwszym oficerem tego okrętu podczas bitwy pod Tulonem 11.02.1743/44. Gdy mianowany dowódcą 90-działowca Marlborough kmdr Frederick Cornwall (po śmierci kuzyna, Jamesa Cornwall, w tej bitwie) musiał z powodu ciężkich ran po 10 dniach zrezygnować z komendy, Robinsona awansowano 22.02.1743/4 do rangi captain i oddano mu ten okręt. Dowodził nim na Morzu Śródziemnym do 17.03.1743/44. Od sierpnia 1744 do czerwca 1748 Robinson był kapitanem 44-działowca Diamond, nadal na Morzu Śródziemnym. Operował od września 1744 do co najmniej stycznia 1744/45 u wybrzeży Włoch w składzie eskadry trzech podobnych jednostek. W maju 1745 jego okręt należał do sił głównych wiceadm. Rowleya pod Cartageną. Po zdaniu komendy nad Diamond Robinson więcej już nie dowodził. Ożenił się 27.08.1749 w hrabstwie Kent z Sarah Barnard. Mieli syna. Został 6.12.1762 umieszczony na liście oficerów spensjonowanych, na pół żołdu, w randze podniesionej do kontradmirała. Mieszkał w Eltham i tam zmarł 10.09.1785.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Henry Dennis (... - 12.08.1767, awans kapitański otrzymał 06.06.1741), John Pritchard (... - 22.10.1777, awans kapitański otrzymał 05.02.1741/42) oraz Arthur Gardiner (... - 28.02.1758, awans kapitański otrzymał 17.05.1745).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Henry Dennis był porucznikiem Royal Navy od 29.07.1727. Zajmował to stanowisko na różnych okrętach operujących m.in. w Indiach Zachodnich, na wodach amerykańskich i kanale La Manche. Awansował 12.01.1740/41 do stopnia commander obejmując dowództwo 8-działowego brandera Eleanor w Indiach Zachodnich. W ramach ekspedycji wiceadm. Vernona wziął udział w działaniach przeciwko Cartagenie w marcu-kwietniu 1740/1741, w tym w ataku na hiszpańską baterię Barradera 18/19.03.1740/41. Vernon awansował go 6.06.1741 do rangi captain dając komendę nad małą fregatą 20-działową Experiment. Po fiasku wyprawy przeciwko Cartagenie Dennis wziął udział w równie nieudanym ataku na Santiago de Cuba w lipcu 1741; na początku 1742 rozpoznawał sytuację na kontynencie amerykańskim (u Wybrzeża Moskitów, w Puerto Bello), potem służył na wodach Jamajki, gdzie huragan wyrzucił Experiment na brzeg, ale jednostkę udało się ściągnąć. Na początku marca 1744/45 Dennis przeszedł w rejonie Jamajki na podobny, 20-działowy okręt Seahorse, który uczestniczył w niesławnym starciu komodora Mitchella z Conflansem 4-13.08.1746, chociaż istnieją rozmaite relacje, pod czyją komendą była akurat wtedy ta fregata. Z początkiem listopada 1746 Dennis na pewno nie dowodził już Seahorse. Od stycznia 1751/52 do lutego 1756 był kapitanem 50-działowca Severn, na którym podniósł proporzec komodor (kadm. od maja 1755) Thomas Cotes, wysłany w lutym 1751/52 na Jamajkę. Tam Cotes przeniósł podobno Dennisa w lutym 1756 na 24-działową fregatę Sphinx (komendę nad którą zachował do stycznia 1757), co jednak nie zgadza się z ustaleniami Winfielda. We wrześniu 1757 umieszczono go na liście oficerów spensjonowanych, z połówką żołdu kontradmirała. Zmarł w 1767.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Pritchard był porucznikiem Royal Navy od 9.04.1723. Zajmował to stanowisko na różnych okrętach operujących m.in. w na wodach krajowych, amerykańskich, portugalskich, na Morzu Śródziemnym, ale głównie stojących w portach. Awansował 27.09.1740 do stopnia commander obejmując dowództwo 8-działowego slupa Deptford Prize (Deptford’s Prize) na wodach kanału La Manche. Awansował 5.02.1741/42 do rangi captain otrzymując komendę nad 20-działową małą fregatą Lyme, skierowaną w lutym na Morze Północne i do Sundu, a w marcu na wody Zatoki Biskajskiej. Zdobył okręt korsarski 4.07.1742. Pod koniec grudnia 1742 przeszedł na 50-działowiec Severn, wysłany ku Wyspom Podwietrznym. W połowie czerwca 1744 zamienił dowództwo Severn na krótkotrwałą (2 miesiące) komendę nad 20-działową fregatę Scarborough. Od maja 1746 do kwietnia 1747 był kapitanem 80-działowca Devonshire, wtedy jednak tylko wyposażanego w porcie. Od stycznia 1747/48 do czerwca 1748 dowodził 90-działowcem Duke. W lipcu 1758 umieszczono go na liście oficerów spensjonowanych, z połówką żołdu kontradmirała. Zmarł w 1777 w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Arthur Gardiner urodził się około 1716. Służył w Royal Navy od 1730, od 1733 jako midszypmen, m.in. pod komandorem Byngiem. Zdał egzamin na porucznika 3.11.1737, miał ten stopień od lipca 1738. Był oficerem okrętów operujących w Indiach Zachodnich, na Morzu Śródziemnym, na wodach Zatoki Biskajskiej, portugalskich, kanału La Manche. Awansował 6.06.1744 do rangi commander wraz z otrzymaniem dowództwa nad 8-działowym keczem bombowym Lightning na Morzu Śródziemnym. W kwietniu 1745 przeszedł z niego (nadal na Morzu Śródziemnym) na 12-działową szebekę Postillion (nie zarejestrowaną oficjalnie w Royal Navy). Awansował 17.05.1745 do stopnia captain otrzymując komendę nad 90-działowcem Neptune, okrętem flagowym wiceadm. Rowleya na Morzu Śródziemnym. W 1745 Rowley podejmował zbrojne akcje przeciwko włoskim państewkom preferującym, mimo oficjalnej neutralności, stronę francusko-hiszpańską. Opierając się o Minorkę i Gibraltar wiceadmirał pilnował (z różnym skutkiem) francuskiej eskadry w Tulonie i hiszpańskiej w Cartagenie; w lipcu 1745 nakazano mu powrót do Anglii. Gardiner był od sierpnia do października 1745 kapitanem 90-działowca Marlborough. Od października 1746 do listopada 1748 dowodził 44-działowcem Faversham, wciąż na tym samym morzu. Zdobył hiszpański okręt korsarski 16.06.1747. Od stycznia 1748/49 do kwietnia 1754 sprawował długo komendę nad 22-działową fregatą Amazon operującą na wodach irlandzkich. Potem przez 8-10 miesięcy miał przebywać prywatnie we Francji. Od maja 1755 był przez cztery miesiące kapitanem 50-działowca Colchester we flocie wiceadm. Hawke. Od września 1755 do czerwca 1756 dowodził 90-działowcem Ramillies, od marca 1756 flagowcem wiceadm. Bynga. Eskadra Bynga została skierowana na Morze Śródziemne na początku marca, ale wyszła w morze dopiero 6.04.1756. Walczyła w bitwie pod Minorką 20.05.1756, lecz Ramillies, w wyniku bezpośrednich rozkazów Bynga, nie wziął udziału w walce i nie poniósł żadnych strat. Gardiner, odwołany z dowodzenia liniowcem, był jednym z głównych świadków w procesie adm. Bynga; postawiło go to w fatalnie dwuznacznej sytuacji, ponieważ oczekiwano od niego – jako zaprzyjaźnionego z admirałem – stanięcia w jego obronie; tymczasem Gardiner, chociaż podkreślał nieposzlakowaną postawę osobistą Bynga, w żaden sposób nie znajdował usprawiedliwienia dla jego decyzji jako dowódcy eskadry i zeznał, że admirał obawiał się popełnienia takiego błędu (zaatakowania przed idealnym ustawieniem szyku) jaki pod Tulonem był udziałem adm. Mathewsa, do którego skazania przez sąd wojenny Byng się przyczynił. Od lutego 1757 Arthur Gardiner sprawował komendę nad 70-działowcem Monmouth na wodach krajowych i przyległych; wysłano go 15.05.1757 na Morze Śródziemne. Adm. Osborn, głównodowodzący tamtejszej floty brytyjskiej, na początku 1758 blokował w Cartagenie eskadrę kadm. de La Clue, która przeszła z Tulonu. De la Clue-Sabran nieustannie domagał się przysłania z Tulonu posiłków, więc wysłano mały zespół pod komendą szefa eskadry de Duquesne de Menneville’a; dotarł on na redę Cartageny pod koniec lutego 1758; nocą 27/28 lutego cztery okręty Duquesne-Menneville’a zdryfowały w kierunku przylądka Gata, gdzie znajdowała się eskadra adm. Osborna. Rankiem 28.02 doszło do boju pościgowego, w którym Monmouth znacznie prześcignął inne liniowce brytyjskie i sam dopadł 80-działowy flagowiec Duquesne’a Foudroyant; zaraz na początku starcia Gardiner otrzymał postrzał w ramię z muszkietu; po kilku godzinach walki druga kula ugodziła go w głowę. Komandor zmarł parę godzin później. Chodziły pogłoski, że do prawie samobójczej postawy skłoniło Gardinera złośliwe kwestionowanie jego odwagi przez adm. Ansona (po bitwie pod Minorką w 1756).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: William Lisle (... - 26.01.1752, awans kapitański otrzymał 28.05.1740) John Simcoe (... - 14.05.1759, awans kapitański otrzymał 28.12.1743) oraz Thomas Lake (... - 15.04.1750, awans kapitański otrzymał 02.12.1741).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Lisle pochodził z hrabstwa Southampton. Służył w Royal Navy najpóźniej od 1713. Zdał egzamin na porucznika marynarki 18.12.1717. Miał ten stopień co najmniej od od stycznia 1727/28. Awansował 28.05.1740 do rangi captain otrzymawszy komendę (zachował ją do czerwca 1744) nad 20-działową fregatą Scarborough. Uczestniczył w wielu akcjach w Indiach Zachodnich w latach 1741-1744; w okresie 1741-42 stacjonował na wodach Barbadosu. Zmusił do sztrandowania w 1742 nieprzyjacielski żaglowiec korsarski i zatopił inny w pobliżu Puerto Rico. W lutym 1742/43 komodor Charles Knowles otrzymał polecenie od kadm. Ogle, aby z niewielką eskadrą (w tym Scarborough) zaatakować hiszpańskie miasta La Guayra i Puerto Cabello na wybrzeżu Caracas (dzisiejsza Wenezuela). Brytyjczycy wyszli z Antigui 12.02.1743 i zawijając po drodze na St. Christopher, dotarli do La Guayra 18.02. Zastali Hiszpanów bardzo dobrze przygotowanych do obrony i zaopatrzonych. Niewiele więc zdziałali i musieli się wycofać z uszkodzonymi okrętami. Podobnym fiaskiem (okupionym krwawymi stratami) zakończył się też atak eskadry Knowlesa na Puerto Cabello w kwietniu 1743. W czerwcu 1744 fregata Scarborough została odesłana do Anglii, a Lisle przeszedł na Jamajce na 50-działowy Severn. W 1746 na tym okręcie podniósł swój proporzec komodor Knowles. W drugiej połowie 1746 Severn znalazł się wśród dwóch 50-działowców wyznaczonych do eskortowania dużego konwoju (50 statków) z Wysp Podwietrznych do Anglii; konwój natknął się 19.10.1746 (lub dzień wcześniej) na południowy zachód od Wysp Scilly na dużo silniejszą eskadrę francuską; chcąc osłonić statki (co prawie całkiem się udało), Lisle wdał się w długą walkę z przeważającym przeciwnikiem i ostatecznie poddał swój okręt po akcji, która przyniosła mu wielkie uznanie. Uwolniono go w ramach wymiany jeńców po około roku. Od września 1747 do marca 1748/49 był kapitanem 60-działowca Vigilant, wysłanego jesienią 1747 (wyszli z St Helen’s 4.11.1747) z eskadrą kadm. Boscawena do Indii Wschodnich. Rzucono kotwice w Zatoce Stołowej 29.03.1748, wyruszono stąd dalej dopiero 8.05.1748, a 23.06 dotarto do Ile de France, której próby zdobycia jednak poniechano. Anglicy zawinęli do Cuddalore 29.07.1748. Kiedy 8.08 Boscawen rozpoczął operację przeciwko Pondicherry, samemu stając na czele żołnierzy, dowództwo nad flotą przekazał tymczasowo właśnie komandorowi Lisle. Mimo początkowych sukcesów (zdobycie wysuniętego fortu/reduty Aria Coupan - czy Aranciopang albo Ariancopan bądź Ariancopang względnie Ariancoupan - około 17 sierpnia) oraz ostrzeliwania umocnień francuskich także z morza (z powodu płytkości wód Lisle nie mógł zbliżyć się dostatecznie), cała ekspedycja spełzła na niczym. Boscawen musiał zwinąć oblężenie 6.10.1748 i odmaszerował do fortu St. David. Wkrótce potem do Indii dotarły wieści o zawarciu pokoju w Aix la Chapelle. Kontradmirał wyruszył z Indii 19.10.1749. Lisle pozostał i objął komendę nad brytyjskimi siłami morskimi w Indiach Wschodnich, z proporcem komodorskim na okręcie Vigilant, który w 1751 otrzymał osobnego dowódcę. W drodze powrotnej do Anglii Lisle, który od dawna ciężko chorował na podagrę, musiał z powodu ataku bólu zejść na ląd na Przylądku Dobrej Nadziei, gdzie natychmiast po poddaniu się kuracji zmarł 26.01.1751/52.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Simcoe urodził się 28.11.1710 w Staindrop w hrabstwie Durham. Jego rodzicami byli William Simcoe (duchowny) i Mary Hutchinson. John Simcoe miał wykształcenie i zamiłowanie do nauki. Później, jako kapitan, woził na swoich okrętach podręczną bibliotekę i zapraszał na pokład ludzi o dużej wiedzy specjalistycznej (wiemy o wybitnym kartografie), aby się od nich czegoś nauczyć. Został porucznikiem Royal Navy 7.08.1739, służył m.in. na flagowym 80-działowcu Princess Caroline w Indiach Zachodnich. Awansował tam 19.07.1743 do stopnia commander otrzymując dowództwo 8-działowego kecza bombowego Thunder. Jednak już 28.12.1743 awansował do rangi captain wraz z objęciem na Jamajce komendy nad 70-działowcem Kent; było to raczej formalne dowództwo (dla potwierdzenia awansu), bowiem ten stary okręt wkrótce odszedł do Anglii na rozbiórkę, a Simcoe był od lutego 1743/44 do stycznia 1744/45 w rejonie Jamajki kapitanem 20-działowej fregaty Seahorse (w kwietniu 1744 stał w Port Royal). Bezpośrednio potem, do października 1746, dowodził 50-działowcem Falmouth, cały czas w eskadrze Jamajki. W lecie 1746 operował u brzegów Hispanioli w zespole komodora Mitchella. Od marca 1746/47 do września 1748 sprawował komendę nad 44-działowcem Prince Edward na wodach krajowych. Ożenił się 8.08.1747 z Katherine (Catherine) Stamford. Mieli dzieci, osiedli w Cotterstock. Simcoe wrócił do aktywnej służby dopiero po długiej przerwie. Był od czerwca 1756 do marca 1757 kapitanem stojącego w Portsmouth 90-działowca Saint George, na pokładzie którego odbywał się w okresie od grudnia 1756 do stycznia 1757 proces adm. Bynga. Od marca lub kwietnia 1757 Simcoe dowodził 60-działowcem Pembroke. W październiku na tym okręcie nawigatorem został James Cook, późniejszy słynny żeglarz i odkrywca. W listopadzie i grudniu 1757 Pembroke należał do eskadry komodora Cornisha operującej na kanale La Manche oraz na wodach Zatoki Baskijskiej. Pożeglował do Ameryki Północnej 24.02.1758 w eskadrze adm. Boscawena, wyznaczonej do zdobycia Louisbourga, co się udało 26.07.1758, aczkolwiek ciężko dotknięty chorobami marynarzy podczas transatlantyckiego rejsu Pembroke musiał postać w Halifaxie i nie odszedł pod Louisbourg z resztą sił Boscawena 28.05. Wyszedł dopiero 7.06 osłaniając transportowce i dotarł na miejsce 9.06, już po rozpoczęciu działań. Po zwycięskim zakończeniu kampanii okręty podniosły kotwice w Louisbourgu 14.11 i zakotwiczyły w Halifaxie 18.11.1758. Pembroke przezimował tam i uczestniczył w kampanii zakończonej zdobyciem Quebecu w 1759. Okręt wyszedł z Halifaxu już 5.05 w składzie eskadry kadm. Durella, ale John Simcoe zmarł na zapalenie płuc 14.05.1759, u samego wejścia na rzekę Św. Wawrzyńca, w rejonie między wyspą Anticosti a półwyspem Gaspé.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Lake służył w Royal Navy od stycznia 1717/1718, zdając egzamin na porucznika 6.03.1721/22. Miał ten stopień od lipca 1726 zajmując stanowisko oficera na okrętach operujących w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej, na wodach krajowych, w portach. Awansował 14.09.1741 do rangi commander otrzymując dowództwo 8-działowego brandera Eleanor. Awansował 2.12.1741 do stopnia captain dostając komendę nad 20-działowcem (pinką) Tartar. Patrolował zachodnie podejścia do kanału La Manche w lutym 1741/42, a okolice Orkadów w lipcu 1742. Zdobył hiszpański żaglowiec korsarski 17.04.1742. Od października 1743 do listopada 1744 był kapitanem 44-działowca Hector; w styczniu 1743/44 nakazano mu pójść do Wyspy Św. Heleny i stamtąd eskortować wracający do Anglii konwój statków wschodnioindyjskich. Od listopada 1744 do listopada 1746 Thomas Lake dowodził 58-działowcem Exeter, zimą 1745 na wodach szkockich, we wrześniu 1746 we flocie skierowanej przeciwko Lorient. Współdziałał w zniszczeniu francuskiego 64-działowca Ardent w zatoce Quiberon 1.10.1746 (dla Francuzów było to oczywiście 11 dni później). Od czerwca 1747 Lake sprawował komendę nad 60-działowcem Deptford. Pożeglował do Indii Wschodnich w eskadrze kadm. Boscawena, która wyszła z St Helen’s 4.11.1747. Rzucono kotwice w Zatoce Stołowej 29.03.1748, wyruszono stąd dalej dopiero 8.05.1748, a 23.06 dotarto do Ile de France, której próby zdobycia jednak poniechano. Anglicy zawinęli do Cuddalore 29.07.1748. Po nieudanej (mimo początkowych sukcesów) operacji przeciwko Pondicherry 8.08-6.10.1748 i dotarciu do Indii wieści o zawarciu pokoju w Aix la Chapelle, Boscawen wyruszył 19.10.1749 z częścią okrętów, w tym Deptford, do Anglii. Krótko po powrocie do kraju Thomas Lake, nadal kapitan Deptford, zmarł 15.04.1750.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Thomas Coates (Coats) (... - 16.07.1767, awans kapitański otrzymał 12.05.1740), Matthew Michel (... - 29.04.1752, awans kapitański otrzymał 30.06.1740) oraz George Forrester (... - 26.07.1748, awans kapitański otrzymał 24.09.1740).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Żyjący w latach 1712-1767 Thomas Cotes (Coates) był już to dokładnie omówiony (faktem jest, że dawno i właśnie jako Cotes, nie Coates, ale to ta sama osoba).

Matthew Michell (Michel, Mitchell, Mitchel) urodził się około 1705. Jego rodzicami byli Christopher Michell i Anne Willys. Nie wiemy, kiedy zaczął służyć w Royal Navy (pierwsza znana wzmianka pochodzi dopiero z 1728), ale zapewne blisko 1720. Został porucznikiem 11.04.1729 i odtąd zajmował stanowisko oficera na różnych jednostkach, niemal wyłącznie stojących w portach angielskich w charakterze okrętów strażniczych. Mimo tego awansował 28.07.1738 do stopnia commander otrzymawszy dowództwo 6-działowego kecza bombowego Terrible na wodach krajowych. Pozostał na tej jednostce do czerwca lub października 1739. Od lutego 1739/40 dowodził 4-działowym slupem Swift. Awansował 30.06.1740 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 40-działowcem Pearl. Okręt ten został włączony do eskadry komodora Ansona, wysłanej w rejs na Pacyfik, który ostatecznie przekształcił się dla nielicznych w słynny rejs dookoła świata. Wyruszono we wrześniu 1740 z St. Helens. Na Maderze kmdr Richard Norris, dowodzący 50-działowcem Gloucester w tej ekspedycji, postanowił zrezygnować z dalszego udziału w rejsie, co wymusiło na Ansonie dokonanie roszad personalnych. M.in. powierzył w listopadzie 1740 komendę nad okrętem Gloucester Michellowi. Pięćdziesięciodziałowiec przeszedł na Pacyfik, ale po kolejnych zmaganiach ze sztormami oraz szkorbutem znajdował się w coraz gorszym stanie i miał coraz bardziej szczątkową załogę. Anson kazał go spalić 16.08.1742 na Wyspach Złodziejskich, czyli Marianach. Chociaż większość z tych, którzy przeżyli z załogi Gloucester (czyli mała grupka), wróciła na Spithead dopiero 15.06.1744 na pokładzie 60-działowca Centurion, nie dotyczyło to Mitchela. Pozostał na pokładzie liniowca Centurion do przybycia tego okrętu do Makau w listopadzie 1742, następnie wykupił miejsce pasażera na szwedzkim żaglowcu wracającym z Makau do Europy i dotarł do Anglii w czerwcu 1743. Od października 1743 do lutego 1744/45 Michell dowodził 58-działowcem Worcester, wchodzącym w 1744 w skład Floty Kanału adm. Norrisa. Od lutego 1744/45 do lipca 1745 sprawował komendę nad 90-działowcem Barfleur. W 1746 i 1747 wydając rozkazy z Downs był komodorem małej eskadry operującej u wybrzeży Flandrii. Obarczono go zadaniem odcinania posiłków z Dunkierki do armii jakobickiej w Szkocji, co realizował z licznymi sukcesami. Kiedy w kwietniu 1747 Francja rozpoczęła inwazję Holandii, Michell – dowodzący eskadrą brytyjską we Vlissingen (dla Anglików – Flushing) wysłał na Skaldę wszystkie małe jednostki (od 6 do 24 dział) jakie zdołał zgromadzić i uratował zachodnią Holandię, uniemożliwiając desant na Walcheren. Jednak chorował, nie czuł się dobrze na tym stanowisku i dał się namówić na udział w wyborach do parlamentu. W marcu 1747/48 zrezygnował z dalszej służby w marynarce. Od listopada 1748 do kwietnia 1752 był członkiem Izby Gmin. Ożenił się 4.03.1748/49 z Frances Ashfordby, podobno dostając w posagu fortunę 20 tysięcy funtów. Mieli dzieci. Zmarł 29.04.1752.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Forrester był synem George’a, piątego lorda (barona) Forrester z Corstorphine (wyróżniającego się pułkownika armii) i Charlotty Rowe. Odziedziczył ten szkocki tytuł w lutym 1726/27. Zdaniem popularnej pracy o genealogii brytyjskich rodzin szlacheckich urodził się w 1724, co jest kompletnym nonsensem, bowiem został porucznikiem Royal Navy 9.12.1735, a 11-letnich poruczników ta instytucja nie widywała. Był oficerem okrętów stojących w portach, remontowanych, ale i tak awansował 24.09.1740 do rangi captain otrzymując komendę (zachował ją do czerwca 1741) nad 20-działową fregatą Bideford. Od sierpnia do października 1741 był podobno kapitanem 40-działowca Lark, szykowanego do remontu, ale inni podają, że sprawował wtedy tymczasowo komendę na 50-działowcem Newcastle, skierowanym we flocie adm. Norrisa ku wybrzeżom Hiszpanii. Od października 1741 do września 1744 dowodził nowym 50-działowcem Leopard, na który przerzucono załogę z Lark. W lutym 1742 wysłano go na zachodnie podejścia do kanału La Manche, w kwietniu 1742 patrolował wody Zatoki Biskajskiej, w czerwcu 1742 nakazano mu przetransportować na Morze Śródziemne subsydium dla królowej Węgier (Marii Teresy); Leopard wyruszył z St Helens w ostatnim tygodniu lipca i dotarł do Triestu 4.10; wyładowano tam 15 skrzyń i 4 beczki z pieniędzmi. W rejsie powrotnym zawinął do Lizbony i eskortował z Tagu do Anglii konwój statków handlowych. W marcu i sierpniu 1742 zdobył wartościowe pryzy hiszpańskie i francuskie. Wrócił na Downs z początkiem marca 1742/43. Do października 1743 znów patrolował kanał La Manche i wody hiszpańskie między przylądkami Finisterre i Ortegal (Anglicy mieli nadzieję przechwycić hiszpańskie statki z Caracas, zdążające wg ich informacji do San Sebastián), a od października Leopard wchodził w skład eskadry komodora Barneta operującej na tym samym akwenie i u wybrzeży berberyjskich (na zachód od marokańskiego przylądka Cantin). Przy kolejnym pobycie w Lizbonie Forrester otrzymał rozkaz dołączenia do floty Morza Śródziemnego. Przeszedł tam w składzie eskorty czterech transportowców zdążających do Port Mahon. Leopard spotkał się z flotą adm. Mathewsa 29.02.1743/44 w pobliżu Port Mahon, gdzie pozostał do połowy marca. Potem uczestniczył w kierowanej przez Mathewsa ewakuacji armii sardyńskiej spod Villefranche (w kwietniu 1744) oraz był w lipcu 1744 na Tybrze w eskadrze komodora Longa, wysłanej dla współdziałania z wojskami austriackimi stojącymi w Genzano di Roma. We wrześniu 1744 brytyjską flotę śródziemnomorską skoncentrowano koło Port Mahon i tam lord George Forrester, który chciał wrócić do kraju, zamienił się na komendy z lordem Colville. W rezultacie od września do listopada 1744 dowodził 20-działową fregatą Dursley Galley, już w październiku 1744 odesłaną z Morza Śródziemnego do Anglii. Od listopada 1744 do marca 1744/45 (albo do marca 1746) był kapitanem 60-działowca Defiance, skierowanego ku zachodnim wybrzeżom Szkocji, potem należącego do Eskadry Zachodniej wiceadm. Martina. Jednak w marcu 1744/45 (albo w marcu 1745/46) Forrester stanął przed sądem wojennym w Portsmouth pod zarzutami niewywiązywania się z obowiązków służbowych z powodów, które Charnock starał się tak ubrać w słowa („niepowściągliwość”), aby nie dało się domyśleć o co chodzi (najbardziej prawdopodobne jest pijaństwo). Współcześnie brytyjscy historycy też stają na głowie, by ukryć zarzuty, a czasem nawet sam fakt rozprawy. W każdym razie winę uznano za dowiedzioną i Forrester został wyrzucony z marynarki. Nie ożenił się. Zmarł 26.07.1748 (lub dokładnie miesiąc wcześniej) w Staines. Uwaga: datę procesu i dymisji Charnock określa jako 28.03.1746, co podtrzymuje Winfield (i nie tylko on), a więc nawet w tym nie ma zgody wśród badaczy (ponad rok różnicy).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Nicholas Robinson (... - 01.02.1753, awans kapitański otrzymał 08.05.1735), Polycarpus Taylor (... - 17.01.1781, awans kapitański otrzymał 02.05.1743) oraz Giles Richard Vanbrugh (... - 06.02.1745/46 , awans kapitański otrzymał 13.01.1743/44).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Nicholas Robinson (Robertson) to czwarty syn Humphreya Robinsona z Thicket (w Yorkshire), londyńskiego kupca, i jego żony (była nią Rebecca More). Służył w Royal Navy od marca 1719/1720, szkoląc się na oficera. Zdał egzamin na porucznika marynarki 19.04.1725. Otrzymał ten stopień 16.02.1726/27. Był oficerem na okrętach operujących m.in. w Indiach Zachodnich. Ożenił się 4.02.1727/28 z wdową Sarah Collingwood (z domu Vavasour). Dał się wybrać do parlamentu i zasiadał w Izbie Gmin od kwietnia 1734 do maja 1741. Awansował do rangi captain 8.05.1735 wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do 1736) nad 20-działową fregatą Aldborough, na której wypełniał zadania (głównie zwalczając szmugiel) na kanale La Manche i Morzu Północnym. Od czerwca 1737 do końca lipca 1740 był kapitanem 20-działowej fregaty Kennington na wodach krajowych. Od grudnia 1740 do lutego 1740/41 dowodził w porcie 50-działowcem Tiger. Od lutego 1740/41 sprawował komendę nad 70-działowcem Essex, w czerwcu 1741 przydzielonym do Floty Kanału adm. Norrisa (dołączył do niej z Nore), w październiku 1741 wysłanym w małym zespole komodora Cornewalla dla wzmocnienia floty śródziemnomorskiej, gdzie operował a w latach 1742-1744 (w 1742 przede wszystkim między Marsylią a wyspami Hyères). W niezbyt precyzyjnie określonym czasie i okolicznościach na stanowisku kapitana okrętu Essex zastąpił Robinsona kmdr Richard Norris (on dowodził liniowcem w bitwie pod Tulonem w lutym 1743/44). Natomiast Nicholas Robinson stanął 16.06.1743 przed sądem wojennym w Sheerness, oskarżony o zdefraudowanie 138 funtów i 18 szylingów przez fałszowanie rachunków. Został uznany winnym i skazany na utratę 12 miesięcznych pensji (co wtedy wynosiło 226 funtów i 16 szylingów). Zmarł w Anglii 1.02.1753.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Polycarpus Taylor był porucznikiem marynarki od maja 1733. Zajmował stanowisko oficera na skierowanym w 1739 na Morze Śródziemne 60-działowcu Augusta, a w 1740 wysłanym do Indii Zachodnich. Tam przeszedł w czerwcu 1741 na 80-działowiec Boyne, flagowy okręt wiceadm. Vernona. Prawdopodobnie od sierpnia 1742 Taylor dowodził, w stopniu commander, 6-działowym keczem bombowym Basilisk na wodach Jamajki. Awansował 2.05.1743 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 40-działowcem Fowey, już w czerwcu 1744 wycofanym do rezerwy. W sierpniu 1744 został kapitanem nowego 44-działowca Fowey i dowodził nim do listopada 1747. W tym czasie został skierowany na Jamajkę, w drodze powrotnej eskortował konwój w czerwcu 1745, zdobył francuski statek wracający z Martyniki z bogatym ładunkiem, uczestniczył w zniszczeniu francuskiego żaglowca korsarskiego z Saint Malo 12.06.1745, eskortował konwój transportowców z Gibraltaru do Ameryki Północnej w listopadzie 1745, stacjonował w Louisbourgu w latach 1746-1747. W listopadzie 1747 przeszedł z siłami kadm. Knowlesa z Louisbourga na Barbados. Od listopada 1747 do stycznia 1747/48 Taylor sprawował tymczasową komendę nad 60-działowcem Warwick w Indiach Zachodnich, potem - do czerwca 1748 - dowodził tam 70-działowcem Elizabeth. W ramach eskadry kadm. Knowlesa uczestniczył 8.03.1748 w zdobyciu Port Louis na Hispanioli 8.03.1747/48 oraz w nieudanym ataku na Santiago de Cuba 5.04.1748. Od czerwca 1748 był kapitanem flagowym kadm. Knowlesa na 80-działowcu Cornwall, walczył w bitwie pod Hawaną 1.10.1748 (Hiszpanami dowodził wiceadm. Reggio). Od października 1748 do stycznia 1749/50 dowodził 54-działowcem Rippon w rejonie Jamajki. Odwołany do kraju jesienią 1749, przybył na Spithead w styczniu 1749/50. Po długiej przerwie spowodowanej brakiem wojen, został w czerwcu 1756 na krótko kapitanem 74-działowca Culloden, a od października 1756 do stycznia 1758 był dowódcą 50-działowca Deptford, na kanale La Manche, od grudnia 1757 tylko stojącego w Chatham i wyposażanego dla następnego okresu służby. W grudniu 1762 Polycarpus Taylor znalazł się na liście oficerów spensjonowanych, w stopniu kontradmirała. Zmarł w 1780 lub 1781 w Durham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach