www.timberships.fora.pl

kgerlach

Giles Richard Vanbrugh (Vanburgh) został porucznikiem marynarki 29.08.1740. Służył na okręcie operującym na Morzu Śródziemnym, kiedy w sierpniu 1743 mianowano go dowódcą (commander) 8-działowego kecza bombowego Carcass. Awansował 13.01.1743/44 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do marca 1743/44) nad 20-działową galero-fregatą Dursley Galley na Morzu Śródziemnym; w lutym 1743/44 uczestniczył w bitwie pod Tulonem, gdzie jego fregata otrzymała w straży przedniej zadanie powtarzania sygnałów głównodowodzącego. Od marca 1743/44 do maja 1745 dowodził 44-działowcem Faversham, a bezpośrednio potem – do lipca 1745 – okrętem 50-działowym Hampshire, cały czas na Morzu Śródziemnym. Od września lub października 1745 sprawował tam komendę nad 50-działowcem Antelope. Był w eskadrze komodora Townshenda, który odepchnięty od brzegów Korsyki przez gwałtowny sztorm i z uszkodzonymi okrętami, musiał odejść do Port Mahon, zostawiając nadzorowanie sytuacji Vanbrughowi. Ale kolejny sztorm zmusił Vanbrugha do zawinięcia do Livorno, a wtedy Genueńczycy z powodzeniem przeprowadzili akcję, której jego obecność miała zapobiec. Gdy był z powrotem na morzu ze swą tymczasową eskadrą, postanowił 6.02.1745/46 złożyć wizytę na jednym z podlegających mu okrętów; zdecydował się wrócić łodzią, kiedy było już ciemno; nie ujrzano nigdy więcej tej łodzi, jej załogi, ani jego samego.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Francis Holburne (... - 15.07.1771, awans kapitański otrzymał 15.02.1739/40), Richard Hughes (... - 08.10.1779, awans kapitański otrzymał 24.10.1740) oraz Frederick Rogers (... - 1775, awans kapitański otrzymał 02.12.1741).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Tym razem na ogół dowódcy o życiorysach długich i obficie wypełnionych zdarzeniami, więc opisy będą obszerne.

Francis Holburne (Holborn, Holbourne) urodził się w 1704. Jego ojcem był James Holburne, od 1706 pierwszy baronet Menstrie, a matką – Jean Spittal. Francis nie dziedziczył tytułu, mając starszego brata. Wstąpił do Royal Navy w 1720 jako „ochotnik-z-rozkazu”; od 1723 zajmował pozycję midszypmena; egzamin na porucznika zdał 28.01.1725/26. Był porucznikiem od 12.12.1727 na okrętach operujących w Indiach Zachodnich, na Morzu Śródziemnym, wodach krajowych, irlandzkich. Awansował 10.08.1739 do stopnia commander otrzymawszy dowództwo 6/4-działowego slupa Swift, z którego na początku stycznia 1739/40 został przerzucony na 8-działowy slup Trial. Awansował 15.02.1739/40 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 20-działową fregatą Dolphin, należącą do Floty Kanału adm. Norrisa. Zdobył hiszpańskie żaglowce korsarskie 1.09.1740 i 7.09.1740. Zimą 1741/42 pełnił służbę u wybrzeży Irlandii, w lutym 1742 operował na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Zdobył hiszpański okręt korsarski w czerwcu 1742. Zdał dowództwo Dolphin w maju 1742. Od czerwca 1743 do grudnia 1745 był kapitanem 50-działowca Argyll (Argyle), skierowanego na lata 1743-1744 do Afryki zachodniej, a w 1745 ku Wyspom Podwietrznym. Od listopada 1746 dowodził 54-działowcem Rippon (Ripon), też wysłanym do zachodniej Afryki, a stamtąd do Indii Zachodnich; jednak Holburne był chory i kiedy po drodze z Anglii napotkał u wybrzeży Portugalii 18 maja 1747 konwój idący z Lizbony do kraju pod eskortą dwóch 20-działowców, skłonił kapitana jednego z nich (Richarda Howe, którego kiedyś egzaminował na porucznika) do zamiany dowództw – w ten sposób do Afryki i Indii Zachodnich podążył Howe na Rippon, a Holburne na 20-działowcu Triton wrócił ratować zdrowie. Tryby administracyjne mieliły powoli, więc admiralicja dopiero we wrześniu 1747 zaakceptowała tę zamianę dowództw, przez co na stronie Threedecks Holburne występuje jako kapitan okrętu Rippon właśnie aż drugiej dekady września 1747, a z kolei Winfield „mianuje” Howe’a kapitanem tego okrętu już w listopadzie 1746 – jedna i druga informacja nie jest zatem prawdziwa/ścisła. Od grudnia 1747 do września 1748 Holburne sprawował komendę nad 64-działowcem Kent, flagowcem kadm. (wiceadm. od maja 1748) Hawke’a we flocie wiceadm. Warrena. Od września 1748 do października 1752 był kapitanem 50-działowca Tavistock, na którym podniósł proporzec komodora, najpierw w Ameryce Północnej, potem u Wysp Podwietrznych, gdzie został mianowany głównodowodzącym 28.10.1748. Ożenił się ok. 1750 z Frances Nascelles czy Lascelles (z domu Ball), wdową po poborcy podatków na Barbados. Mieli dzieci. Na początku lutego 1755 zaczął dowodzić 90-działowcem Ramillies, ale już 5.02.1755 (lub w maju 1755) awansował na kontradmirała Niebieskiej Flagi, pozostając na tym okręcie jako oficer flagowy. Od maja 1755 do czerwca 1756 jego nowym flagowcem był 74-działowy liniowiec Terrible; pożeglował 11.05.1755 na wody Ameryki Północnej dowodząc siłami, które miały wzmocnić tamtejszą eskadrę wiceadm. Boscawena. Zawinięto do Halifaxu 28.05, spotkano się z wiceadm. Boscawenem pod Louisbourgiem 21.06. Od września 1755 do pierwszej połowy 1756 flaga kontradmiralska Holburne’a powiewała u bezanmasztu 64-działowca Edinburgh. Wrócił na Spithead 15.11.1755. Awansował 4.06.1756 na kontradmirała Czerwonej Flagi. Od listopada 1756 do stycznia 1757 za okręt flagowy służył mu 80-działowiec Marlborough, należący do Eskadry Zachodniej. Holburne awansował 24.02.1757 na wiceadmirała Flagi Niebieskiej. Tego samego dnia Holburne’a mianowano głównodowodzącym na wodach Ameryki Północnej, z zadaniem uczestniczenia w kampanii przeciwko Louisbourgowi. W latach 1757-1760 jego okrętem flagowym był 80-działowiec Newark. Na skutek fatalnej organizacji flota – w tym oczywiście flagowy Newark – wyszła z St Helens dopiero 16.04.1757, a potem z Cork (gdzie okrętowano żołnierzy zabieranych z Irlandii) 27 maja, docierając do Halifaxu 7.07, prawie z końcem sezonu. Na dodatek przy takiej zwłoce Francuzi zdążyli znacznie wzmocnić siły w Louisbourgu (już w czerwcu). Holburne wysyłał okręty na rozpoznanie i potem osobiście je prowadził, ale nic nie mogło zmienić faktu, że Francuzi mieli teraz zdecydowaną przewagę, więc z ekspedycji zrezygnowano (w sierpniu). Pod koniec września, kiedy Holburne próbował chociaż blokować Louisbourg, w jego eskadrę uderzył potężny sztorm, który spowodował ciężkie straty oraz uszkodzenia (dwa okręty, w tym liniowiec, zatonęły) i w praktyce zakończył wyprawę do Ameryki Północnej – większość jednostek, w tym Newark, pożeglowała zaraz do Anglii, gdzie zawinięto na Spithead 7.12.1757. W grudniu 1757 Holburne był głównodowodzącym (admirałem portu) w Portsmouth. Awansował 31.01 albo 7.02.1758 (bądź dwa dni wcześniej) na wiceadmirała Białej Flagi. Wiosną 1758 jego okręt Newark należał do floty adm. Hawke’a, latem 1758 był w eskadrze adm. Ansona. Holburne uczestniczył w rajdzie przeciwko Saint Malo w czerwcu 1758. Raczej nieoczekiwanie odziedziczył tytuł baroneta Menstrie, gdy jego starszy brat (drugi baronet) zmarł bezdzietnie w 1758. Awansował 14.02.1759 na wiceadm. Czerwonej Flagi. Skierowano go 30.03.1759 na Morze Śródziemne; walczył we flocie adm. Boscawena w bitwie pod Lagos 18.08.1759. W 1761 dowodził w Portsmouth. Od kwietnia 1761 do lipca 1771 zasiadał w Izbie Gmin. W 1763 jego flagowcem był 100-działowy okręt Royal Sovereign. Holburne awansował 5.08.1767 na admirała Niebieskiej Flagi. Od lutego 1770 do lutego 1771 był członkiem admiralicji pod adm. Hawke w rządzie lorda North. Od października 1770 do lipca 1771 miał tytuł/urząd/synekurę Kontradmirała Wielkiej Brytanii. Awansował 18.10 (lub 10 dni później) 1770 na admirała Białej Flagi. Pod koniec stycznia 1771 dano mu gubernatorstwo szpitala w Greenwich. Zmarł 15.07.1771.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Richard Hughes urodził się w 1708 w Deptford. Jego rodzicami byli Richard Hughes (komandor marynarki wojennej) i Mary Loader. Zaczął służyć w Royal Navy w 1721, niemal cały czas na okrętach dowodzonych przez tatusia. Zdał egzamin na porucznika 18.12.1725. Zajmował stanowisko oficera od lipca 1726, na okrętach operujących na Bałtyku, w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej, na wodach portugalskich, Nowej Fundlandii, stojących w portach angielskich, też przede wszystkim takich, których kapitanem był protegujący go na maksimum możliwości ojciec. Ożenił się 1.06.1728 w Londynie z Joanne Collyer. Mieli dzieci. Awansował 3.07.1739 do stopnia commander otrzymując dowództwo (zachował je do października 1740) 8-działowego brandera Anne Galley we flocie kadm. Haddocka na Morzu Śródziemnym. Awansował 24.10.1740 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 20-działową galero-fregatą Dursley Galley, nadal na Morzu Śródziemnym. W lipcu 1741 był krótko pełniącym obowiązki głównodowodzącego w porcie Portsmouth. Od lipca 1742 do stycznia 1743/44 lub do sierpnia 1743 dowodził 44-działowcem Faversham na Morzu Śródziemnym, w lipcu 1742 operował pod Neapolem w eskadrze komodora Martina, która miała za zadanie wybić z głowy burbońskiemu władcy tego państwa pomysł przyłączenia się do anty-brytyjskiej koalicji hiszpańsko-francuskiej. Martin dał 19.08.1742 królowi Karolowi pół godziny na pełne podporządkowanie się żądaniom, grożąc w razie odmowy zbombardowaniem miasta (a pałac króla znajdował się tuż przy brzegu). Monarcha musiał ulec, co było wielkim sukcesem Royal Navy, ale w przyszłości zemściło się złymi stosunkami z Hiszpanią, kiedy tenże władca zasiadł w 1759 na hiszpańskim tronie jako Karol III. Na razie eskadra Martina wróciła do Livorno 29.08.1742, a 4.09 dołączyła do wiceadm. Mathewsa w Villa Franca. Richard Hughes po zejściu z okrętu Faversham zasiadał w styczniu 1744 w składzie sądu wojennego (w Port Mahon) nad komandorem Norrisem. Od kwietnia do sierpnia 1744 był kapitanem 50-działowca Chatham na Morzu Śródziemnym. Od sierpnia 1744 do października 1748 sprawował komendę nad 70-działowcem Essex, nadal na Morzu Śródziemnym. Kierując małą eskadrą osłaniał żeglugę i eskortował konwoje u wybrzeży Włoch. Od stycznia 1753 do kwietnia 1754 dowodził 64-działowcem Fougueux, wówczas tylko okrętem strażniczym w Portsmouth. Zrezygnował z dalszej aktywnej służby i przejął (po ojcu!) 12.02.1754 stanowisko stałego komisarza marynarki w stoczni w Portsmouth, które zachował do sierpnia 1773. Ugościł króla Jerzego III wizytującego stocznię 17.07.1773 i tego dnia dostał tytuł baroneta East Bergholt. Po wycofaniu się z działalności publicznej otrzymywał wysoką pensję (500 funtów rocznie). Wprawdzie zdaniem Clowesa od lutego 1778 był komisarzem marynarki w Halifaxie (!), jednak Clowes raczej pomylił go z inną osobą tego nazwiska. Richard Hughes zmarł w 1779 lub w 1780 (Clowes podawał nawet datę 1782) w Southampton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Frederick (Frederic) Rogers urodził się w Cornwood, został ochrzczony 24.10.1716. Jego rodzicami byli John Rogers (baronet, członek Izby Gmin) oraz Mary Henley (Henly), córka rycerza. Zaczął służbę w Royal Navy w 1730 jako „ochotnik-z-rozkazu”. W 1732 zyskał pozycję midszypmena. Zdał egzamin na porucznika 9.10.1736. Miał ten stopień od 1.09.1738, będąc oficerem na okrętach stojących lub operujących na wodach krajowych, na Tagu, w okolicach Nowej Fundlandii. Awansował 15.05.1741 do rangi commander otrzymując dowództwo (do czerwca 1741) 6/4-działowego slupa Otter. Od czerwca do grudnia 1741 był dowódcą 8-działowego slupa Drake u Wysp Normandzkich (Wysp Kanałowych dla Anglików). Awansował 2.12.1741 do stopnia captain wraz z komendą (zachował ją do stycznia 1742/43) nad 20-działową fregatą Bridgewater. Ożenił się 19.04.1742 w East Storehouse z Grace Cooper. Mieli dzieci. Jego fregata została wysłana na wody Nowej Fundlandii; po drodze 25.12.1742 Rogers zdobył 18-działowy hiszpański okręt korsarski koło Wysp Scilly. Od stycznia 1742/43 do lipca lub września 1744 był kapitanem 44-działowca Dover; w 1744 służył na nim na Morzu Północnym i kanale La Manche, eskortując konwoje bałtyckie. Od października 1744 do października 1745 dowodził 50-działowcem Maidstone, w 1745 na wodach Zatoki Biskajskiej. Po krótkiej przerwie, od lipca 1747 do listopada 1752 sprawował komendę nad 64-działowcem Mars, praktycznie tylko okrętem strażniczym w Plymouth, chociaż w 1752 użytym do transportu wojska na Minorkę. Od stycznia do października 1753 Rogers był kapitanem 68-działowca Vanguard, kolejnego okrętu strażniczego w Plymouth. Zrezygnował z dalszej aktywnej służby w listopadzie 1753, otrzymując posadę stałego komisarza marynarki w Plymouth (był nim do 1775). Owdowiał w 1766. Ożenił się 17.05.1768 w Stoke Damerel z Catherine Vincent. Po śmierci starszego brata odziedziczył 20.12.1773 tytuł baroneta. Zmarł w Bath 7.06.1777.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Thomas Grenville (... - 03.05.1747, awans kapitański otrzymał 06.04.1742), Philip Saumarez (... - 14.10.1747, awans kapitański otrzymał 21.06.1743) oraz William Harman (... - 19.01.1766, awans kapitański otrzymał 26.01.1745/46).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Grenville pochodził ze znaczącej i dobrze skoligaconej rodziny. Sam urodził się 4.04.1719 jako dopiero siódmy syn pary: Richard Grenville (z Wotton) i Hester Temple (od października 1749 hrabina Temple), co oznaczało, że musiał szukać środków utrzymania w kościele lub w wojsku, ale na brak protekcji nigdy nie narzekał. Karierę w marynarce rozpoczął wcześnie. Po przejściu przez niższe szczeble właściwe ścieżce awansowej kandydata na oficera został porucznikiem, najpóźniej w 1740. W tym stopniu służył od 1740 na okrętach operujących na Morzu Śródziemnym. Awansował 6.04.1742 do rangi captain otrzymując komendę (zachował ją do kwietnia 1743) nad 50-działowcem Romney, nadal na Morzu Śródziemnym. W kwietniu 1742 operował w składzie floty kadm. Lestocka u wybrzeży Riwiery, w czerwcu 1742 był pod Villefranche, w październiku 1742 patrolował wody Cieśniny Gibraltarskiej. W marcu 1742/43 zdobył hiszpański statek rejestrowy Santa Rosa, z bardzo cennym ładunkiem wartym od 120 000 do 130 000 funtów (z tego udział Grenville’a wyniósł podobno 30-40 tysięcy funtów). Od kwietnia do sierpnia 1743 dowodził 20-działową fregatą Garland. Od marca 1743/44 do marca 1745/46 był kapitanem 50-działowca Falkland; od sierpnia do września 1744 operował na nim w składzie floty adm. Balchena, zimą 1744/45 w eskadrze kadm. Medleya, w 1745 w zespole komodora Hamiltona koło przylądka Clear; zdobył francuskie żaglowce korsarskie 16.03.1744/45 i 3.04.1745. Od marca 1745/46 sprawował komendę nad 60-działowcem Defiance; od września/października 1746 znajdował się we flocie wiceadm. Ansona koło Finisterre. Od grudnia 1746 do śmierci był członkiem Izby Gmin. Walczył w pierwszej bitwie pod Finisterre, kiedy 3.05.1747 wiceadm. Anson rozgromił siły de La Jonquière’a, ale właśnie wtedy Thomas Grenville został śmiertelnie ranny w udo drewnianym odłamkiem. Nie był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Philip de Saumarez (Sausmarez) urodził się 17.10.1710 w bardzo znaczącej na Gurnsey rodzinie. Jego rodzicami byli Matthew de Sausmarez (płk lokalnej milicji i korsarz) oraz Ann (Anne) Durell. Philip został wysłany w 1721 do szkoły w Southampton, gdzie spędził dwa i pół roku, potem uczył się w Greenwich. Będąc trzecim synem w. wym. pary zdecydował się wstąpić do marynarki wojennej. Zaczął służbę w Royal Navy w lutym 1725/26 i zdobywał doświadczenie na okrętach operujących na Bałtyku, Morzu Śródziemnym, kanale La Manche i w Indiach Zachodnich. Zdał egzamin na porucznika w 1732. Miał ten stopień od 6.08.1737. Pierwsze zadania w roli oficera realizował na jednostkach operujących w zachodniej Afryce i na Morzu Karaibskim. Wrócił do Anglii w 1739. Z końcem grudnia 1739 został trzecim porucznikiem na 60-działowcu Centurion, którego dowódcą był od dwóch lat kmdr George Anson. Formalnie Saumarez wchodził w skład kadry tego okrętu aż do awansu do stopnia captain, przesuwając się tylko do góry w drabince poruczników, ale faktycznie wyglądało to inaczej. Centurion stał się flagowcem eskadry wyprawionej pod Ansonem na Morza Południowe (Pacyfik), która to ekspedycja przekształciła się w słynny rejs dookoła świata. Wyruszono we wrześniu 1740 z St. Helens. Kiedy w lutym 1740/41 pierwszy porucznik z okrętu Centurion, Charles Saunders, został awansowany przez Ansona na „dowódcę” (commander) wraz powierzeniem mu w Puerto San Julián (na atlantyckim wybrzeżu Ameryki Południowej, blisko Falklandów) 8-działowego slupa Tryal, to akurat ciężko chorował, więc pozostał na flagowcu, a slupem przez 7 tygodni dowodził tymczasowo (w zastępstwie) właśnie Saumarez. Od września 1741 porucznik Saumarez był na Pacyfiku dowódcą pryzu hiszpańskiego Nuestra Señora del Monte Carmelo; Anglicy zmuszeni byli go zniszczyć pod koniec kwietnia 1742 i Saumarez wrócił na pokład flagowca. Po zdobyciu 20.06.1743 tzw. „galeonu manilskiego” Nuestra Señora de Covadonga (hiszpańskiego okrętu skarbowego kursującego między Filipinami a Meksykiem), następnego dnia przejął jego dowództwo. Z tą datą uznano też Saumarezowi awans do rangi captain. Statek sprzedano Portugalczykom w Makau 15.12.1743; ci nieliczni z ekspedycji Ansona, którzy przeżyli, wrócili na Spithead 15.06.1744 na pokładzie 60-działowca Centurion. Od Makau do Portsmouth Saumarez był właściwie już tylko pasażerem na tym żaglowcu. Od czerwca do lipca 1745 przez niecały miesiąc dowodził 90-działowcem Sandwich stojącym w Portsmouth. Od września 1746 sprawował komendę nad 60-działowcem Nottingham; spotkał 11.10.1746 koło przylądka Clear francuski 64-działowiec Mars podążający z Martyniki i zdobył go po zaciętej walce, doprowadzając triumfalnie do Plymouth. Uczestniczył w obu bitwach pod Finisterre – 3.05.1747 (rozgromienie sił de La Jonquière’a przez wiceadm. Ansona) oraz 14.10.1747 (rozgromienie sił kadm. Etenduère przez kadm. Hawke’a). W tej drugiej zginął. Nie był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Harman (Harmon) urodził się ok. 1719. Zaczął służyć w Royal Navy z końcem grudnia 1733 jako tzw. „służący kapitana” i w zwykłym, dość wolnym tempie przechodził przez ścieżkę wiodącą do stopnia oficerskiego (był midszypmenem od marca 1737/38). Zdał egzamin na porucznika 27.11.1740. Został porucznikiem już 2.02.1740/41. Służył w tym charakterze na wielu różnych okrętach w okresie, kiedy Wielka Brytania toczyła intensywnie Wojnę o Ucho Jenkinsa, będącą w istocie częścią austriackiej wojny sukcesyjnej (1739-1748), więc już jako oficer uczestniczył w licznych znanych akcjach. Np. w potyczce z francuską eskadrą komandora Caylusa w Cieśninie Gibraltarskiej 25.07.1741 jeszcze przed wypowiedzeniem wojny między Anglią i Francją, w ekspedycji przeciwko Louisbourgowi zdobytemu 17.06.1745, w starciu z Francuzami pod Martyniką 31.10.1745. Awansował 26.01.1745/46 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 24-działową fregatą Richmond w rejonie Wysp Podwietrznych. W marcu 1745/46 został z tej jednostki przerzucony w Louisbourgu na 44-działowiec Kinsale i był jego kapitanem przez rok; odesłano go do kraju z końcem 1746. Od schyłku wojny i przed rozpoczęciem nowej, Harman pozostawał w rezerwie, na pół żołdu. Dopiero od lipca 1755 do maja 1757 dowodził 50-działowcem Oxford, w 1756 flagowym okrętem wiceadm. Smitha na Downs. Od maja 1757 do stycznia 1758 był kapitanem 64-działowca Prince Frederick, skierowanego 29.06.1757 ku Wyspom Podwietrznym. Od schyłku września 1758 do sierpnia 1760 sprawował komendę nad 64-działowcem Berwick, też wysłanym 12.11.1758 na wody Wysp Podwietrznych. W 1759 jego okręt wchodził w skład eskadry komodora Moore’a, która próbowała zdobyć Martynikę w styczniu i zdobyła Gwadelupę po kampanii morsko-lądowej od stycznia do maja 1759; 23.01 prawie cała eskadra (w tym Berwick) od rana do około godz. 17 ostrzeliwała cytadelę i rozmaite baterie Basse Terre, zmuszając je ostatecznie do milczenia; nastepnego dnia miasto zostało zrujnowane ogniem czterech keczów bombowych, po czym zajęte przez armię (razem z fortem); francuski gubernator wycofał się jednak do górskiej części wyspy i skapitulował dopiero 1 maja. W tej lądowej części kampanii Harman nie brał już udziału – w lutym jego okręt wchodził w skład zespołu, który 13.02 zdobył Fort Louis na Grande Terre, a potem – na wieść o przybyciu na Karaiby francuskiego komodora Bomparta (5 liniowców i 3 duże fregaty) - cała eskadra Moore’a odeszła pod Dominikę, zajmując się odtąd tylko ochroną brytyjskiej żeglugi i zwalczaniem wrogich korsarzy. Od lutego 1762 do czerwca 1763 William Harman dowodził 64-działowcem Saint Ann (Saint Anne), który 10.08.1762 pożeglował do Ameryki Północnej. Potem już nie służył aktywnie. Zmarł 19.01.1766.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Charles Wager Purvis (... - 15.01.1772, awans kapitański otrzymał 18.07.1740), Richard Jasper (... - 11.04.1761, awans kapitański otrzymał 13.02.1744/45) oraz Joseph Hamar (... - 14.06.1773, awans kapitański otrzymał 22.10.1741).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Wager Purvis urodził się około 1714. Jego rodzicami byli George Purvis (komandor Royal Navy, członek parlamentu, komisarz marynarki, protegowany adm. Charlesa Wagera – stąd imiona syna) i Elizabeth Allen. Charles Wager Purvis zdał egzamin na porucznika marynarki 7.05.1735, miał ten stopień do 19.06.1735. Jako oficer służył na okrętach operujących m.in. na wodach afrykańskich i angielskich. Awansował 9.05.1739 do rangi commander zostając dowódcą 8-działowego jachtu (kecza) Charlotte (Royal Charlotte). Awansował 18.07.1740 do stopnia captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do czerwca 1741) nad małą 20-działową fregatą Gibraltar. Ożenił się w 1741 z Amy Godfrey. Mieli 7 dzieci. Od lutego 1742/43 do sierpnia 1743 był kapitanem 44-działowca Diamond na Morzu Śródziemnym. Od sierpnia 1743 do marca 1744/45 dowodził 60-działowcem Dunkirk, nadal na Morzu Śródziemnym. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44; posuwał się pierwszy w linii w tylnej eskadrze wiceadm. Lestocka i był przez niego oskarżany o bierność (trzymanie się po nawietrznej i nie zwiększanie powierzchni żagli), a nawet zamknięty pod strażą, ale zarzuty uznano ostatecznie za bezpodstawne. W kwietniu 1744 Purvis operował u wysp Hyères, dołączył do adm. Mathewsa pod San Remo 4.04. Od marca 1744/45 do listopada 1745 sprawował komendę nad 80-działowcem Torbay, początkowo wciąż na tych samych wodach, w październiku 1745 odesłanym do Anglii. Jego ostatnim okrętem był – od grudnia 1747 do czerwca 1748 – 90-działowy liniowiec Prince George. Potem Charles Wager Purvis pozostawał w rezerwie, 21.06.1756 uzyskał na liście oficerów spensjonowanych stopień kontradmirała. Zmarł 15.01.1772.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Richard Jasper był porucznikiem Royal Navy od marca 1738/39. W 1740 służył na 70-działowcu Prince Frederick w charakterze trzeciego oficera i wziął udział w nocnym starciu koło przylądka Tiburon (na południowym zachodzie San Domingo) eskadry francuskiej z eskadrą brytyjską, mimo braku stanu wojny między Wielką Brytania a Francją. Był potem oficerem okrętów operujących na Karaibach (ekspedycja przeciwko Cartagenie 03-05.1741) i na Morzu Śródziemnym, walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44. Awansował 1.08.1744 do stopnia commander otrzymawszy tymczasowe dowództwo 54-działowca Sutherland, nadal na Morzu Śródziemnym. Awansował 13.02.1744/45 do rangi captain wraz z otrzymaniem tymczasowej komendy (zatrzymał ją do kwietnia 1745) nad 80-działowcem Princess Caroline, wciąż na tych samych wodach. W kwietniu 1745 był przez niecały miesiąc kapitanem 8-działowego slupa Shark, a od maja do lipca 1745 dowodził 24-działową fregatą Phoenix na Morzu Śródziemnym. Od marca 1746/47 do 1752 sprawował komendę nad 44-działowcem Prince Henry; we wrześniu wysłano go ku wybrzeżom Afryki, w 1750 działał na Morzu Śródziemnym, w 1751 był znowu u afrykańskich wybrzeży, a w 1752 w rejonie Jamajki. Prince Henry kierując się 3.09.1752 z Jamajki do Anglii napotkał dwa ciężkie sztormy i stracił wszystkie maszty, co zmusiło go do zawinięcia do Hawany 17.10.1752. Tam otrzymał wszelką pomoc. Na miejscu znajdowali się jednak także brytyjscy marynarze z rozbitych wcześniej statków handlowych i Richard Jasper zażądał, aby mu ich wydano. Hiszpanie byli skłonni się zgodzić pod warunkiem pobycia kosztów tamtejszego pobytu tych ludzi. Coś w negocjacjach spowodowało, że Jasper stanął w 1753 w Anglii przed sądem wojennym i został wydalony ze służby. Miał niezwykle drażliwy i wybuchowy charakter, co ostatecznie kosztowało go życie. Zginął w pojedynku stoczonym 11.04.1761 (albo 11.05.1761) z panem Brice w tawernie Cardigan Head. Zwycięzca był sądzony za morderstwo, ale go uniewinniono, bowiem nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że całkowitą winę za agresję i walkę ponosił Richard Jasper.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph Hamar (Hamer) urodził się w 1714, przynajmniej wg papierów poświadczających zdanie przez niego egzaminu na porucznika (ale metryki tam załączane często fałszowano). Służył w Royal Navy od listopada 1727. Zdał egzamin na porucznika marynarki 9.02.1733/34, miał ten stopień od maja 1735. Awansował 10.06.1740 do rangi commander otrzymując dowództwo okrętu zaopatrzeniowego Royal Escape, stojącego na Nore. Awansował 22.10.1741 do stopnia captain wraz z otrzymaniem komendy (zatrzymał ją do kwietnia 1746) nad 20-działową fregatą Flamborough. Skierowano go do Georgii i Karoliny Południowej. Hamar dobrze się tam czuł i nawiązał liczne kontakty. Pomagał chronić lokalne społeczności przed atakami Hiszpanów; zbudował nabrzeże przy Port Royal Island (Karolina Południowa); dostał srebrne naczynie z pokrywką (coś na kształt pucharu, bardzo ozdobnego, odkupionego współcześnie za prawie 60 tysięcy dolarów) od wdzięcznych kupców z Karoliny, nabył dobra na wyspie New Providence (Bahamy). Od kwietnia do sierpnia 1746 był w porcie kapitanem 20-działowej fregaty Deal Castle. Od sierpnia 1746 do maja 1749 dowodził 44-działowcem Adventure, skierowanym na wody Karoliny Południowej. W 1748 uzyskał działki przy ulicy w Beaufort (Karolina Południowa), noszącej jego nazwisko (Hamar Street) do dzisiaj. Potem miał dłuższą przerwę w sprawowaniu komendy nad okrętami. Ożenił się 5.07.1753 w Londynie z Elizabeth Limeburner. Mieli córkę. Od maja 1755 był znowu czynnym komandorem, dowodząc 60-działowcem Eagle, na którym w czerwcu 1755 pojawił się przyszły wielki odkrywca, James Cook, wyznaczony w lipcu na stanowisko pomocnika nawigatora. Eagle wyruszył 3.08.1755 ze Spithead w samotny rejs patrolowy u południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii. Hamar miał duże doświadczenie i cechowała go przezorność; kiedy 1.09.1755 jego okręt został poszarpany przez sztorm, kapitan uznał, że zapewne uszkodzeniu uległ grotmaszt, więc wrócił z patrolu do Plymouth, gdzie zawinął 4.09. Inspekcje z 6.09 i 13.09 wykazały, że nic takiego się nie stało, ale Hamar i tak wolał nie wychodzić w morze. Rozeźleni taką ostrożnością lordowie admiralicji stracili cierpliwość i pozbawili go komendy 17.09.1755. Nie został jednak oficjalnie o nic oskarżony i przeczekał w rezerwie do listopada 1758, kiedy go spensjonowano, awansując na kontradmirała. Owdowiał w 1760 (jego żona miała wtedy zaledwie 29 lat). Został z małą córeczką (urodzoną w 1754), więc ożenił się ponownie, z „leciwą” jak na owe czasy (43-letnią w 1760) wdową Ann Berry. Miał dom w Londynie. Zmarł 14.06.1773 (lub 14.01.1773) w Manchesterze.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Jervis Henry Porter (... - 31.03.1763, awans kapitański otrzymał 03.04.1746), John Bowdler (... - 16.04.1754, awans kapitański otrzymał 08.11.1744) oraz Julian Legge (... - 29.06.1762, awans kapitański otrzymał 06.05.1746).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jervis Henry Porter urodził się około 1716 czy 1717. Jego rodzicami byli Henry Porter i Elizabeth Jervis. Jervis Henry Porter rozpoczął służbę w Royal Navy w marcu 1731/32. W 1734 umarł jego ojciec, ale rok później matka wyszła ponownie za mąż, za młodszego od siebie o 20 lat i biednego jak mysz kościelna Samuela Johnsona, w przyszłości wybitnego autora słownika angielskiego z 1755. Relacje między 18/19-letnim pasierbem a 26-letnim ojczymem mogły być interesujące. Porter zdał egzamin na porucznika 19.07.1739, dostał ten stopień w końcu sierpnia 1739. Awansował 16.01.1744 do rangi commander otrzymując (do kwietnia 1746) dowództwo 10-działowego slupa Speedwell (Winfield się z tym nie zgadza i na miejscu J. H. Portera stawia skądinąd nieznanego J. H. Fostera, ale sądzę, że chodzi o literówki). Slup operował wtedy na Morzu Północnym, potem w estuarium Tamizy, a od lutego 1746 na wodach szkockich. Jervis Henry Porter awansował 3.04.1746 do stopnia captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do grudnia 1747) nad 20-działową fregatą Flamborough. Zdobył pięć małych żaglowców korsarskich z Francji na Morzu Północnym – 12.06.1647, 6.07.1747, 10.07.1747, 22.10.1747 i 2.12.1747. Od grudnia 1747 do grudnia 1748 był kapitanem 44-działowca Penzance, wysłanego w 1748 do Louisbourga w Ameryce Północnej w składzie eskadry kadm. Watsona; powrócił do Anglii pod koniec 1748. Po dłuższej przerwie Porter dowodził, od kwietnia 1755 do maja 1757, okrętem 64-działowym Prince Frederick, włączonym do floty wiceadm. Hawke. Od początku czerwca 1758 do marca 1759 sprawował komendę nad 74-działowcem Magnanime we flocie adm. Ansona. Uczestniczył w czerwcowym (1758) rajdzie na Saint Malo. Od marca 1759 był kapitanem 74-działowca Hercules we flocie adm. Hawke’a, Starł się 10.10.1759 koło Rochefort z francuskim 74-działowcem Souverain i został ranny kulą z kartacza w głowę, przez co stracił władzę w prawej nodze. Rana wyeliminowała go z bitwy na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759, w której Hercules walczył pod tymczasowym dowódcą. Porter wrócił jednak na pokład tego okrętu i wziął udział w blokadzie Redy Baskijskiej pod koniec 1759. Wysłano go 7.07.1760 na Morze Śródziemne pod komendę wiceadm. Saundersa. Zmarł 31.03.1763, natychmiast po powrocie do Anglii. Nie był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach