www.timberships.fora.pl

kgerlach

John Bowdler urodził się 13.02.1708/1709 jako młodszy syn Thomasa Bowdlera z Londynu i Jane Martin, córki rycerza. Początkowo kształcił się na prawnika, ale szybko porzucił myśli o tym zawodzie i zaciągnął się w listopadzie 1726 do marynarki wojennej. Zdał egzamin na porucznika 2.10.1735, dostał ten stopień 8.04.1739. Służył na okrętach operujących w Indiach Zachodnich, na wodach krajowych, Nowej Fundlandii, od 1743 na flagowcu wiceadm./adm. Mathewsa (90-działowcu Namur) na Morzu Śródziemnym. Przez tego admirała został 13.01.1743/44 awansowany do rangi commander przy objęciu dowództwa 8-działowego kecza bombowego Carcass (Carcase). Zdaniem Clowesa już w lipcu i sierpniu 1742, jeszcze jako porucznik, dowodził tym keczem i był podwładnym komodora Martina, który wysłany z zespołem w lipcu ku Neapolowi, w sierpniu 1742 wymógł na królu przestrzeganie neutralności, grożąc zbombardowaniem miasta. Bowdler awansował 8.11.1744 do stopnia captain wraz z otrzymaniem komendy (raczej fikcyjnej, dla dopełnienia formalności) nad 50-działowcem Dartmouth, cały czas na Morzu Śródziemnym. Już w grudniu 1744 przeszedł na 20-działową fregatę Lowestoffe (Lowestoft); zdobył francuski żaglowiec korsarski 4.01.1744/45, ponadto trzy statki genueńskie i jeden neapolitański, które doprowadził do Livorno. Wiosną 1746 został odesłany na wody Lewantu, dla atakowania francuskiego handlu z Kandią i osłony brytyjskiej żeglugi. Był kapitanem Lowestoffe do listopada 1746, nie opuszczając Morza Śródziemnego. W listopadzie 1746 znajdował się pod Villefranche i tam przeszedł z Lowestoffe na 80-działowiec Boyne, którym dowodził do marca 1746/47, uczestnicząc m.in. w 1746 w bombardowaniu Wysp Hyères. Od marca 1746/47 do listopada 1748 sprawował komendę nad 50-działowcem Antelope, początkowo w składzie zespołu blokującego Genuę; dopiero z końcem tego roku wrócił z Morza Śródziemnego do Anglii. Jego zdrowie silnie się pogorszyło i więcej już nie wychodził w morze, osiadając w Canterbury. Ożenił się z Caroline Hicks. Mieli dwie córki. Zmarł 19.04.1754 lub trzy dni wcześniej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Julian Legge został porucznikiem marynarki w kwietniu 1744. Podobno 4.05.1744 ożenił się w Kingston (na Jamajce) z Elizabeth Legall. Awansował 11.06.1745 do stopnia commander wraz otrzymaniem dowództwa nad 10-działowym slupem jednomasztowym Mediator na wodach krajowych. Dwanaście dni później został przerzucony na 10-działowy slup Lizard, którym dowodził do maja 1746 na wodach angielskich, kanale La Manche, na Downs; zdobył francuski żaglowiec korsarski 24.09.1745. Awansował 6.05.1746 do rangi captain dostając komendę nad 22-działową fregatą Inverness na wodach krajowych. Zatrzymał jej dowództwo do stycznia 1746/47. Od stycznia 1746/47 do sierpnia 1748 był kapitanem 20-działowej fregaty Fox, w 1748 operującej w składzie Eskadry Zachodniej wiceadm. Warrena u hiszpańskich wybrzeży Zatoki Baskijskiej. Od grudnia 1751 do listopada 1752 dowodził 50-działowcem Bristol, wtedy jednak tylko okrętem strażniczym. Od marca 1753 do sierpnia 1754 sprawował komendę nad 24-działową fregatą Shoreham. Wysłano go 21.05.1753 do Karoliny Południowej, a stamtąd do rejonu Wysp Turks i Caicos. Zajmował się tam osobliwą działalnością, ale mającą znaczenie dla ludzi jego epoki. Lądował na wysepkach nie rozdzielonych jeszcze definitywnie między osadników z krajów europejskich i usuwał krzyże dekorowane herbami Burbonów oraz miedzianymi plakietkami informującymi o przynależności tych terytoriów do Francji. Stanął przed sądem wojennym w Portsmouth 1.07.1756, oskarżony o poczynienie, podczas dowodzenia fregatą Shoreham, nadmiernych i nieuzasadnionych wydatków na zakup zbędnych zapasów oraz o samowolne przesunięcie paleniska na tym okręcie. Pierwszą część zarzutów oddalono, za przesunięcie kuchni skazano go na karę 50 funtów, którą miano potrącić z pensji. Nieco wcześniej miała miejsce niefortunna (zwłaszcza dla adm. Bynga) bitwa pod Minorką 20.05.1756, w konsekwencji której rząd postanowił postawić admirała przed sądem wojennym, a wielu kapitanów z jego floty sprowadzić do Anglii na świadków. Okręty operujące nadal na Morzu Śródziemnym musiały dostać, przynajmniej tymczasowo, nowych dowódców, więc grupę komandorów skierowano na wielką fregatę 40-działową Ambuscade w charakterze chwilowych pasażerów; wśród nich był Julian Legge; jednostkę wysłano 23.10.1756 na Morze Śródziemne. Tam Legge objął komendę (formalnie już 20.08.1756, kiedy był jeszcze w Anglii) nad 60-działowcem Princess Louisa, sprawując ją do lutego 1757. Od sierpnia 1757 do grudnia 1758 był kapitanem 44-działowca Chesterfield; pożeglował 1.04.1758 z konwojem do Wirginii. W 1759 sprawował komendę nad 64-działowcem Trident, wysłanym 14.02.1759 do Ameryki Północnej, gdzie w składzie floty wiceadm. Saundersa brał aktywny udział w kampanii zakończonej zdobyciem Quebecu 18.09.1759 - wyszedł z Louisbourga 27.06 z flotyllą statków zaopatrzeniowych (23 dni później niż siły główne), wszedł 16.07 na rzekę Św. Wawrzyńca, zakotwiczył 31.08 u wejścia na rozlewisko pod Quebekiem, od 5.09 stacjonował pod Point Levi. Zimę 1759/60 spędził na wodach amerykańskich. Wiosną 1760 znów operował na Rzece Św. Wawrzyńca, tym razem w eskadrze komodora Colville’a, docierając do Quebecu 18.05. Od października 1760 do marca 1762 Julian Legge dowodził 50-działowcem Sutherland, początkowo w Ameryce Północnej, od czerwca 1761 w rejonie Wysp Podwietrznych. Uczestniczył w zajęciu Dominiki w czerwcu 1761 przez eskadrę komodora Douglasa. Wchodząc w skład sił kadm. Rodneya wziął udział w kampanii, która zakończyła się zdobyciem Martyniki po walkach w styczniu-lutym 1762. W marcu 1762 został przesunięty przez Rodneya na stanowisko dowódcy 68-działowca Temple. Okręt ten należał do zespołu komodora Douglasa, odesłanego 27 marca pod Jamajkę, który na rozkaz przybyłego na Wyspy Podwietrzne wiceadm. Pococka dołączył do wiceadmirała w maju koło Hispanioli. Julian Legge wziął więc udział w pierwszej fazie kampanii przeciwko Hawanie, tj. przejściu niebezpiecznego Kanału Starobahamskiego w okresie od końca maja do 3 czerwca, a także w pierwszych działaniach militarnych, rozpoczętych 6 czerwca. Zmarł jednak już 29.06.1762, na długo przed zwycięskim końcem ekspedycji.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: James Rentone (... - 09.04.1748, awans kapitański otrzymał 17.04.1740), Essex Holcombe (... - 29.01.1770, awans kapitański otrzymał 28.01.1744/45) oraz Justinian Nutt (... - 10.12.1758, awans kapitański otrzymał 12.08.1745).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Rentone urodził się w październiku 1702 w Szkocji. Służył w Royal Navy od końca kwietnia 1718, kształcąc się na oficera. Zdał egzamin na porucznika w czerwcu 1724. Służył jako porucznik pod wiceadm. Vernonem w Indiach Zachodnich, m.in. podczas uderzenia na Porto Bello (Puerto Bello) w 1739; ponieważ znał dobrze wybrzeże Wenezueli, pilotował i prowadził eskadrę podczas wyprawy i samego ataku. Wykazał się zdolnościami i aktywnością, więc Vernon awansował go 22.12.1739 do stopnia commander oddając mu 18-działowy slup Triumph (Triumph Prize), zdobyty na Hiszpanach w Porto Bello 23.11.1739. Co jeszcze ważniejsze, został wybrany przez wiceadmirała w grudniu do zawiezienia do Anglii depesz z wieścią o zwycięstwie – zgodnie z ówczesnymi zwyczajami przynosiło to posłańcowi niebagatelne korzyści. Kiedy Rentone dotarł do Londynu 13.03.1739/40, stanął przed obliczem króla, dostał 200 gwinei nagrody i obietnicę dalszej szybkiej promocji. Awansował faktycznie już 17.04.1740 do rangi captain wraz komendą (zatrzymaną do czerwca 1741) nad 20-działową fregatą Experiment, wysłaną od razu z powrotem do Indii Zachodnich, z informacjami dla Vernona. Wziął udział w ekspedycji przeciwko Cartagenie od marca 1740/41 do maja 1741, przy czym z uwagi na okręt, którym dowodził, jego talenty wykorzystywano głównie do rozpoznania i badania podejść. Od czerwca 1741 do września 1745 Rentone był kapitanem 60-działowca Rippon, cały czas w Indiach Zachodnich. Na rozkaz Vernona dokonywał rejsów patrolowych i atakował żeglugę przeciwnika. Zdobył w 1744 hiszpański okręt 24-działowy Conde de Chican. Wrócił do Anglii w czerwcu 1745. W 1745 i 1746 powoływano go w skład sądów wojennych. Od września 1745 do marca 1745/46 dowodził 60-działowcem Defiance na wodach krajowych. Potem, do stycznia 1747/48 sprawował komendę nad 70-działowcem Elizabeth; w maju 1746 w Eskadrze Zachodniej, od września do października 1746 we flocie wiceadm. Ansona u przylądka Finisterre, w lipcu 1747 eskortował konwój idący na Jamajkę. Od stycznia 1747/48 był kapitanem 58-działowca Strafford w Indiach Zachodnich. Jego okręt wchodził w skład eskadry kadm. Knowlesa, która w lutym 1747/48 wyszła z Port Royal na Jamajce z zamiarem ataku na Santiago de Cuba, ale zamiast tego uderzyła najpierw 8.03.1747/48 na Port Louis na Hispanioli; akcja zakończyła się pełnym sukcesem Brytyjczyków, jednak wśród zabitych był kmdr James Rentone, któremu kula urwała nogę. Niektórzy twierdzą, że nie umarł od razu, stąd zdarza się podawanie nieco innych dat śmierci, lecz odwleczenie jej aż o miesiąc jest sprzeczne ze źródłami, a twierdzenie - jak na stronie Threedecks - że wydarzyła się pod Porto Bello, to już zupełna bzdura. Rentone ożenił się młodo z Elizabeth Kelly, mieli córkę Elizabeth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Essex Holcombe urodził się około 1708. Jego rodzicami byli William Holcombe i Jane Meyrick. Służył w Royal Navy od lutego 1720/21. Zdał egzamin na porucznika marynarki 20.06.1728. Ożenił się w 1728 w Great Nash z Dorothy Corbett. Mieli dzieci. Był porucznikiem od 1730. Zajmował stanowisko oficera na okrętach operujących m.in. na wodach portugalskich. Awansował 25.04.1740 do stopnia commander dostając 8-działowy brander Blaze we flocie adm. Norrisa. Awansował 12.10.1740 (nie wiem skąd data 28.01.1744/45) do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do listopada 1742 albo do czerwca 1743) nad 20-działową fregatą Winchelsea. Początkowo patrolował zachodnie podejścia do kanału La Manche, m.in. okolice przylądka Finisterre. Wiosną 1741 Winchelsea wchodziła już w skład floty wiceadm. Haddocka na Morzu Śródziemnym i u południowych (atlantyckich) wybrzeży Hiszpanii. W listopadzie 1741 trzymała straż pod Cartageną, cofnęła się do Haddocka do Gibraltaru, dokonała rozpoznania pod Kadyksem. W kwietniu 1742 należała do floty kadm. Lestocka koło Riwiery. W czerwcu 1742 operowała na Adriatyku. Od czerwca 1743 do listopada 1744 Essex Holcombe był kapitanem 50-działowca Dartmouth na Morzu Śródziemnym. We wrześniu 1743 działał na Adriatyku we współpracy z wojskami austriackimi, zajmował się tym nadal w grudniu 1743. W podziękowaniu dostał złotą tabakierę od głównodowodzącego, księcia Lobkowitza. U schyłku lutego 1743/44 był w zespole blokującym Riwierę, zwłaszcza port Saint Tropez. W kwietniu 1744 uczestniczył w kierowanej przez adm. Mathewsa ewakuacji armii sardyńskiej spod Villefranche. Król Sardynii dał mu pierścień z diamentami. W czerwcu 1744 Dartmouth znalazł się w grupie okrętów odesłanych do Lizbony po zaopatrzenie, pilnie potrzebne flocie adm. Mathewsa. Od listopada 1744 do listopada 1748 Holcombe sprawował komendę nad 70-działowcem Nassau, nadal na Morzu Śródziemnym. Był w eskadrze wiceadm. Medleya skierowanej przez wiceadm. Rowleya do rejonu Cieśniny Gibraltarskiej. W lutym 1745/46 Nassau wchodził w skład floty wiceadm. Medleya pod Cartageną. W listopadzie 1746 patrolował wody w okolicy przylądka Garoupe. Pod koniec 1746 uczestniczył w blokadzie miasta Savona (nad Zatoką Genueńską) przez eskadrę komodora Strange’a. W październiku 1747 realizował wydzielone zadania na Morzu Śródziemnym. Po zdaniu komendy nad liniowcem Nassau Holcombe już nie wychodził w morze. Został spensjonowany 9.07.1756 wraz z podniesieniem do rangi kontradmirała. Zmarł 29.01.1770 w Weston.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Justinian Nutt urodził się około 1704. Niemal na pewno zdobywał doświadczenie na morzu w marynarce handlowej, bowiem od czerwca 1740 do czerwca 1743 był nawigatorem (a to funkcja obsadzana doświadczonymi oficerami z floty cywilnej, którzy nie przeszli stażu jako midszypmeni i porucznicy na jednostkach wojennych) na 60-działowcu Centurion, flagowym okręcie słynnej wyprawy komodora Ansona na Morza Południowe, zakończonej opłynięciem globu. Ekspedycja poniosła ogromne straty w ludziach, a kiedy 20.06.1743 Anglicy zdobyli tzw. „galeon manilski” Nuestra Señora de Covadonga (hiszpański okręt skarbowy kursujący między Filipinami a Meksykiem), Anson musiał szukać oficerów bojowych wśród wszystkich zdolnych ludzi. Dlatego następnego dnia awansował Nutta na porucznika Royal Navy. Formalnie Justinian Nutt zdał egzamin na porucznika dopiero z końcem sierpnia 1744 (jak wielokrotnie pisałem, Centurion wrócił na Spithead 15.06.1744). Udział w wyprawie Ansona był znakomitą rekomendacją dla oficerów, a zresztą i sam Anson zyskał wkrótce możliwości silnego protegowania. Nutt 22.02.1744/45 awansował do stopnia commander i dostał dowództwo 10-działowego slupa Tavistock, operującego na kanale La Manche. Już 12.08.1745 awansował do rangi captain wraz z komendą (zachował ją do lipca 1746) nad 22-działowcem (małą fregatą) Grand Turk. Od lipca 1746 do marca 1746/47 był kapitanem 44-działowca Prince Edward na wodach krajowych. Od marca 1746/47 do lipca 1747 dowodził 64-działowcem Edinburgh. Uczestniczył w uderzeniu 20.06.1747 na francuski konwój Duboisa de la Motte. Od sierpnia 1747 do września 1748 sprawował komendę nad 50-działowcem Tavistock we flocie wiceadm. Warrena. Od września 1748 do listopada 1752 dowodził 60-działowcem Anson, aczkolwiek był to wtedy tylko okręt strażniczy w Portsmouth. Ożenił się 8.08.1749 w Wickham z Elizabeth Cooke (Cook) - młodą damą z dużą fortuną. Mieli dzieci. W 1754 zrezygnował z dalszej aktywnej służby, zostając w sierpniu jednym z kapitanów szpitala w Greenwich. Zmarł tam 10.12.1758 albo dzień później.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: John Hildesley (... - 13.02.1771, awans kapitański otrzymał 14.09.1716), William Davies (... - 16.2.1759, awans kapitański otrzymał 30.06.1719) oraz Miles Stapleton (... - 1750, awans kapitański otrzymał 20.06.1728).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Hildesley (Hildersley) urodził się zapewne nieco przed 1690. Jego rodzicami byli John Hildesley i Catherine Martin. Służył w Royal Navy (początkowo jako ochotnik) od 1700. Zdał egzamin na porucznika marynarki 9.10.1706. Został porucznikiem w grudniu 1707. Był oficerem na okrętach operujących na Morzu Śródziemnym, wodach krajowych i na Morzu Północnym. Awansował 20.12.1711 do stopnia commander wraz z otrzymaniem dowództwa (zachował je do września 1712) nad 10-działowym slupem Swift na Morzu Północnym. Awansował 14.09.1716 do rangi captain otrzymując komendę (do października 1721) nad 24-działową fregatą Flamborough. W latach 1717-1719 operował na niej na Morzu Północnym i u zachodnich wybrzeży Szkocji. W maju 1719, podczas powstania jakobitów, uczestniczył w bombardowaniu przez okręty, zajęciu i zniszczeniu przez siły desantowe zamku Eilean Donan na szkockim wybrzeżu; następnie odwiózł hiszpańskich jeńców do Leith. W 1720 lub 1721 wysłano go do Karoliny. Od lutego 1733/34 do lutego 1735/36 był kapitanem 60-działowca Montagu we flocie wiceadm. Cavendisha na wodach krajowych. Od lipca do grudnia 1738 dowodził 60-działowcem Lion, nadal na wodach krajowych. Od października 1739 do września 1740 sprawował komendę nad 70-działowcem Grafton, u wybrzeży Anglii i (w eskadrze wiceadm. Balchena) – Hiszpanii. Zimą 1742//43 przez mniej niż miesiąc był (w porcie Portsmouth) kapitanem 80-działowca Dorsetshire. Od czerwca do grudnia 1743 dowodził 80-działowcem Cornwall na wodach krajowych. Spensjonowano go 24.07.1747 wraz z awansem na kontradmirała. Zmarł 13.02.1771.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Davies był już tu opisywany.

Miles Stapleton (Stapylton) zdał egzamin na porucznika marynarki w 1717. Służył w tym stopniu od kwietnia 1720 na okrętach operujących na Bałtyku i wodach krajowych. Awansował 27.05.1728 do rangi commander wraz z otrzymaniem dowództwa nad 8-działowym slupem Spence. Już 20.06.1728 awansował w Indiach Zachodnich do stopnia captain wraz z objęciem komendy (zachował ją tylko do listopada 1728) nad 40-działowcem Diamond; przyprowadził ten okręt do Anglii po śmierci poprzedniego kapitana. Zaangażował się w 1734 w służbę werbunkową do floty. Od lutego 1734/35 do września 1740 dowodził 20-działową fregatą Sheerness w Indiach Zachodnich. Zdobył w grudniu 1739 hiszpański żaglowiec w pobliżu Cartageny. W sierpniu 1740 rozpoznawał wody zatoki Guantanamo. Od września 1740 do kwietnia 1741 był kapitanem 60-działowca Princess Louisa. Brał udział w ostatecznie nieudanej ekspedycji wiceadm. Vernona i gen. Wentwortha przeciwko Cartagenie w okresie od marca 1740/41- do kwietnia/maja 1741. W kwietniu 1741 został przerzucony na krótko (do czerwca) na 80-działowiec Chichester, a od czerwca 1741 do grudnia 1746 dowodził 70-działowcem Prince of Orange, nadal w Indiach Zachodnich. W kwietniu 1744 znajdował się w Port Royal na Jamajce. Gigantyczny huragan wyrzucił ten liniowiec na brzeg 20.10.1744, ale okręt udało się uratować. Prince of Orange odesłano 20.08.1745 z Port Royal do Anglii w eskorcie dużego konwoju. Miles Stapleton został spensjonowany 24.07.1747 wraz z awansem na kontradmirała. Zmarł w 1750.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Francis Dansays (... - 05.08.1754, awans kapitański otrzymał 25.01.1725/26), George Proctor (... - 04.10.1736, awans kapitański otrzymał 31.03.1726) oraz Thomas Sturton (... - 22.05.1754, awans kapitański otrzymał 28.03.1743).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Francis Dansays (Danzay) urodził się (wg badacza historii rodziny) w 1682 w Rye. Zaczął służyć w Royal Navy w marcu 1700/1701 jako „ochotnik z rozkazu”. Zdobywał doświadczenie na okrętach operujących na przede wszystkim w Indiach Zachodnich. Zdał egzamin na porucznika 12.03.1705/1706. Został porucznikiem 22.01.1707/1708. Był oficerem jednostek działających na wodach krajowych, kanale La Manche, zachodnich podejściach do kanału La Manche, Bałtyku, na wodach Nowej Fundlandii, Morzu Śródziemnym. Ożenił się 17.03.1721 w Gosport z Jane Harford. Awansował 14.08.1721 do stopnia commander otrzymawszy dowództwo 6/4-działowego slupa Otter, na którym przemierzał kanał La Manche do 1725/26. W styczniu 1725/26 był w eskorcie królewskiego jachtu zmierzającego z Helvoetsluis do Anglii, a kiedy gwałtowny sztorm rozproszył cały zespół, Otter jako jedyny pozostał w pobliżu jednostki wiozącej Jerzego I; przez 36 godzin sztormu jego załoga czyniła wszelkie wysiłki dla utrzymania się przy królu. W rezultacie Dansays awansował 25.01.1725/26 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do maja 1728) nad 50-działowcem Swallow. Skierowano go zaraz na Morze Śródziemne, gdzie operował do maja 1728. Od lipca 1728 do grudnia 1729 był kapitanem 60-działowca Kingston, od listopada 1728 tylko okrętu strażniczego w Portsmouth. Od czerwca 1732 do maja 1734 dowodził 20-działową fregatą Lyme na wodach irlandzkich. Od maja 1734 do lipca 1735 sprawował komendę nad 60-działowcem Centurion, należącym do floty wiceadm. Cavendisha na wodach krajowych. Od lipca 1735 do grudnia 1736 był kapitanem 8-działowego jachtu królewskiego Katherine, a od grudnia 1736 do grudnia 1745 pełnił tę samą rolę na 6-działowym jachcie królewskim Fubbs. Na pierwszym jachcie uczestniczył w uroczystościach powitania w Anglii księżniczki Augusty Saxe-Gotha, zaślubionej w maju 1736 Fryderykowi, Księciu Walii, a na drugim przewoził (w 1745) do Francji francuskiego marszałka Belleisle. Od grudnia 1745 do sierpnia 1750 zajmował stanowisko kapitana szpitala marynarki w Greenwich (w tym od grudnia 1747 – pierwszego kapitana). Od sierpnia 1750 do śmierci był zastępcą gubernatora tej instytucji (czyli faktycznym gubernatorem). Zmarł 5.08.1754.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Proctor (Procter) był porucznikiem w Royal Navy od grudnia 1708, służąc na okrętach operujących na wodach krajowych, kanale La Manche, Morzu Śródziemnym, wodach Nowej Fundlandii. Awansował 27.11.1721 do stopnia commander otrzymawszy dowództwo (zatrzymane do schyłku marca 1726) 4-działowego slupa Bonetta, zatrudnionego na kanale La Manche. Awansował 31.03.1726 do rangi captain wraz z przejęciem komendy (zachowanej do października 1728) nad 50-działowcem Assistance, skierowanym we flocie wiceadm. Wagera na Bałtyk, a w 1727 należącym do sił Wagera pilnujących Cieśniny Gibraltarskiej. Od października 1728 do czerwca 1732 Proctor był kapitanem 20-działowej fregaty Tartar, wysłanej na Jamajkę. W 1734 zajmował się werbunkiem do Royal Navy. Od początku lipca 1735 dowodził 60-działowcem Centurion we Flocie Kanału adm. Norrisa, skierowanego w 1736 do Lizbony. Podczas rejsu ze Spithead na Tag na okręcie tym przeprowadzono pierwsze morskie próby chronometru Harrisona. Proctor zmarł w Lizbonie 4.10.1736.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Sturton zdał egzamin na porucznika marynarki w 1720. Wiemy, że służył w tym stopniu od lipca 1739 do października 1741 na okrętach walczących przede wszystkim w Indiach Zachodnich we flocie wiceadm Vernona, przez co brał udział w tak znanych akcjach jak bombardowanie Chagres w marcu 1739/40 czy kampania przeciwko Cartagenie w okresie od marca 1740/41 do kwietnia/maja 1741. Awansował do rangi commander 15.10.1741 otrzymawszy na Jamajce dowództwo 8-działowego brandera Phaeton. Awansował 28.03.1743 do stopnia captain, gdy powierzono mu dowodzenie 44-działowcem Gosport, operującym na wodach Nowej Anglii. U schyłku grudnia 1743 otrzymał komendę (zachował ją do końca kwietnia 1745) nad 44-działowcem Roebuck, przydzielonym do floty adm. Norrisa na kanale La Manche. W kwietniu i maju 1744 eskortował konwój lizboński; zdobył 12.05.1744 około 150 mil na zachód od przylądka Finisterre hiszpański żaglowiec rejestrowy Santiago należący do Kompanii Guipuzcoan, zmierzający z San Sebastián do La Guaira (na wybrzeżu Wenezueli). Ten pryz okazał się bardzo wartościowy, bowiem ładunek wyceniono w Hiszpanii na 220 tysięcy talarów. Roebuck zawinął ze zdobytą jednostką do Lizbony w maju 1744. Jesienią 1744 przeszedł na Morze Śródziemne, w październiku operował pod Gibraltarem. Potem Thomas Sturton był od maja do listopada 1745 kapitanem 60-działowca Dunkirk na Morzu Śródziemnym (koło Port Mahon, Gibraltaru). Od listopada 1745 do schyłku grudnia 1747 dowodził 70-działowcem Berwick na tym samym morzu. Od schyłku grudnia 1747 do listopada 1748 sprawował komendę nad 66-działowcem Devonshire, flagowym okrętem wiceadm. Warrena u atlantyckich wybrzeży Hiszpanii. Od lutego 1748/49 do listopada 1752 był kapitanem 68-działowca Somerset, wtedy tylko okrętu strażniczego w Chatham, od 1750 w Sheernees. W grudniu 1749 Sturtona powołano w skład sądu wojennego (w Deptford) nad kadm. Knowlesem. Zmarł 22.05.1754.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: Edward Baker (... - 31.08.1752, awans kapitański otrzymał 15.03.1727/28), Edward Smith (... - 18.04.1743, awans kapitański otrzymał 16.11.1739) oraz Elliott Smith (... - 31.03.1769, awans kapitański otrzymał 25.02.1741/42).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Tym razem trzech kapitanów o nazwiskach (dwóch Kowali oraz Piekarz) i imionach nie ułatwiających robienia kariery w Royal Navy ani pisania biografii. Jak pisał Forrester o pewnym oficerze: „Fakt, że jest Johnem Jonesem Dziewiątym na liście poruczników, nie pozwolił mu dotąd awansować”. Na Google można znaleźć listę „440 sławnych ludzi o imieniu i nazwisku Elliott Smith”. Utrudnia to albo uniemożliwia przede wszystkim wyszukiwanie informacji „rodzinnych”, ale i zlokalizowanie właściwej osoby na konkretnym okręcie bywa niepewne, jak dalej zobaczymy.

Edward Baker urodził się w 1687 lub 1688. Był od lipca 1715 porucznikiem Royal Navy, służył na okrętach operujących na wodach krajowych, na Bałtyku, u pn. wybrzeży Hiszpanii. Ożenił się w 1717 z Sarah Bentley. Mieli córkę. Awansował 25.01.1727/28 do stopnia commander otrzymawszy (do marca 1727/28) dowództwo 10-działowego slupa Trial w Indiach Zachodnich. Awansował 15.03.1727/28 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do sierpnia 1728) nad 20-działową fregatą Aldborough, której zadaniem było prowadzenie rozpoznania w Indiach Zachodnich. Od schyłku sierpnia do grudnia 1728 dowodził 20-działową fregatą Greyhound, wysłaną we wrześniu z Indii Zachodnich do Anglii, dla wycofania do rezerwy. Od marca 1730/31 do stycznia 1733/34 był kapitanem 20-działowej fregaty Seahorse, skierowanej do rejonu Wysp Podwietrznych. Od maja 1738 do sierpnia 1739 sprawował komendę nad 50-działowcem Newcastle, wysłanym na Morze Śródziemne. Od sierpnia 1739 do października 1740 był kapitanem 60-działowca Dunkirk; w kwietniu 1740 patrolował u przylądka Start, wiosną 1740 był we flocie wiceadm. Balchena pod Ferrol, od lipca do października 1740 we flocie adm. Norrisa na kanale La Manche. Przechodził jeszcze króciutkie (mniej niż miesięczne) okresy dowodzenia okrętami Greenwich (50 dział) i Chester (54 działa), ale z pierwszą dekadą listopada 1740 definitywnie zszedł na ląd (aczkolwiek zdaniem Charnocka jeszcze w latach 1744-1755 był formalnie kapitanem wycofanego do służby portowej 80-działowca Princess Amelia). Został spensjonowany 23.07.1747 wraz z awansem na kontradmirała. Zmarł 31.08.1752 w Anglii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach