www.timberships.fora.pl

kgerlach

Arthur Forrest urodził się około 1716 w Edynburgu. Jego rodzicami byli Thomas Forrest (z Edynburga i Jamajki) oraz Margaret Miller. Zaczął służyć w marynarce handlowej w 1728. Pływał m.in. na statkach żeglujących do hiszpańskiej Cartageny nad Morzem Karaibskim, zdobywając wiedzę o tamtych wodach i terenach. Został kapitanem w 1739. W 1740 zdał egzamin na porucznika marynarki wojennej. Był porucznikiem we flocie, która pod wiceadm. Vernonem we „współpracy” z gen. Wentworthem dokonała wyprawy przeciwko Cartagenie - ostatecznie nieudanej mimo początkowych sukcesów - od marca 1740/41 do kwietnia/maja 1741. Odznaczył się w niej podczas ataku łodziami w nocy z 18 na 19 marca na hiszpańską baterię nad Boca Chica (oczywiście to nie był żaden Fort Bandera, jak niefrasobliwie na stronie Threedecks, tylko bateria Baradera); zaproszono go też, mimo niskiej rangi, na naradę 21 marca (na której omawiano plan ataku na forty San Luis i San José), jako jednego z oficerów najlepiej obeznanych z zamkiem San Luis i kanałem Boca Chica. Awansował 25.05.1741 w Indiach Zachodnich do stopnia commander otrzymując dowodzenie (do lutego 1741/42) 12-działowym keczem bombowym Alderney. Uczestniczył w kompletnie nieudanym ataku Vernona i Wentwortha na Santiago de Cuba od lipca do listopada 1741. Od kwietnia 1743 do lutego 1743/44 Forrest dowodził 8-działowym slupem Hawk na Morzu Irlandzkim. Awansował 9.03.1744/45 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zatrzymał ją do listopada 1747) nad 20-działową fregatą Wager; w 1745 wysłano go na wody Nowej Fundlandii; schwytał francuski żaglowiec korsarski 14.03.1745. W latach 1746-1747 operował w rejonie Jamajki; schwytał hiszpański żaglowiec korsarski 5.04.1746. Forrester był silnie związany z Jamajką, odziedziczył tu niewolników i plantacje cukru, sprzedawał na Jamajce zdobyte na nieprzyjacielu ładunki cukru, indygo, kawy i bawełny, bogacąc się znacznie. W 1747 ożenił się – jego żona, Frederica Marina Cecilia Lynch, też pochodziła z Jamajki, gdzie jej rodzina posiadała rozliczne majątki. Mieli 8 dzieci – najstarsza córka, urodzona w 1748 Bridget, wyszła potem za mąż za Bynga, ale wcale nie George’a – jak twierdzi strona Threedecks – tylko Johna, i nie szóstego wicehrabiego Torrington, tylko piątego (ale „reszta się zgadza”), który odziedziczył ten tytuł dopiero w 1812, kiedy nie żyli już ani Arthur Forrest, ani Frederica Marina Cecilia! Na razie Arthur Forrest przez wiele lat zajmował się zbijaniem majątku i płodzeniem dzieci. Wrócił do dowodzenia okrętami wojennymi dopiero w 1755. Od maja 1755 do kwietnia 1757 był kapitanem 20-działowej fregaty Rye. Skierowano go w styczniu 1756 „niespodziewanie” na Jamajkę. Od kwietnia 1757 do kwietnia 1760 dowodził 60-działowcem Augusta w eskadrze Jamajki. Walczył (wraz z dwoma innymi liniowcami) 21.10.1757 koło Cap François z eskadrą hrabiego de Kersaint, który miał 3 liniowce silniejsze od angielskich, dwa mniejsze dwupokładowce i 2 fregaty, ale był skrępowany koniecznością osłaniania konwoju zmierzającego z San Domingo do Francji – brawurowy atak dużo słabszego zespołu angielskiego wzbudził w Wielkiej Brytanii entuzjazm i podziw. Arthur Forrest musiał odprowadzić swoje poważnie poturbowane okręty na Jamajkę. Otrzymał 24.11 rozkaz od kadm. Cotesa, aby przez dwa dni patrolował wody koło wyspy Gonâve; skierował się w głąb zatoki między tą wyspą a Hispaniolą, dziś noszącej nazwę Baie de Port-au-Prince, ale wtedy nazywanej zatoką Léogâne, w nadziei zdobycia wielu bogato wyładowanych statków, chronionych przez dwie uzbrojone fregaty handlowe – maskując swój okręt płótnami, wywieszając holenderską banderę i pozorując odwrót, wyprowadził Francuzów w pole, zdobywając ostatecznie 25.11.1757 aż 9 statków (zdążających z Port-au-Prince do Francji) o łącznym tonażu 3070 ton, załadowanych cukrem, indygo, kawą, bawełną o wartości 170000 funtów. Od kwietnia 1760 do grudnia 1763 Forrest sprawował komendę nad 74-działowcem Centaur wysłanym na Jamajkę w eskorcie konwoju. Zdobył 5.06.1761 silnie uzbrojony francuski statek handlowy Sainte Anne. Kiedy 21.11.1761 zmarł głównodowodzący w rejonie Jamajki kadm. Charles Holmes, tymczasowe dowództwo przejął po nim, w randze komodora, właśnie Forrest. Gdy 20.04.1762 rzucił kotwice w zatoce Carlisle na Barbados wiceadm. Pocock, wysłany 6.03.1762 z Portsmouth jako morski dowódca ekspedycji mającej zająć Hawanę, zażądał, by cała eskadra Jamajki dołączyła do niego w rejonie przylądka St. Nicolas (na północno-zachodnim krańcu wyspy San Domingo) około 12 maja. Do planowanego spotkania doszło naprawdę 23.05, ale nie uczestniczył w nim Forrest, którego Centaur był długo naprawiany i wyposażany, więc dołączył do sił głównych pod Hawaną dopiero na przełomie lipca i sierpnia 1762. Hawana skapitulowała 13.08.1762. Sam Forrest stracił dowodzenie eskadrą Jamajki już pod koniec marca 1762, kiedy do tego rejonu został wysłany (spod St. Kitts) przez kadm. Rodneya komodor James Douglas. Nowy głównodowodzący bardzo surowo ocenił swojego poprzednika, zupełnie nie doceniając jego zapobiegliwości w mnożeniu własnego majątku wszelkimi sposobami i dbaniem bardziej o plantacje oraz niewolników na wyspie niż o interesy marynarki. Arthur Forrest wrócił w niesławie do Anglii, gdzie otrzymał reprymendę od admiralicji i znów na długo osiadł na lądzie. Lecz z mijającymi latami jego reputacja poprawiała się. Podniósł w lutym 1769 proporzec komodora na 60-działowcu Dunkirk (liniowiec dostał osobnego kapitana) i pożeglował 6.06.1769 na Jamajkę, gdzie ponownie objął naczelne dowództwo. Zmarł tam jednak już 26.05.1770 nie wiedząc, że tymczasem wysłano z Anglii pismo informujące o awansowaniu go na kontradmirała. W chwili śmierci był na Jamajce właścicielem wielkiej liczby niewolników i sześciu plantacji cukru.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Samuel Faulknor urodził się około 1719. Jego rodzicami byli Samuel (komandor od 1736) i Frances (Fanny) Faulknor. Zaczął służyć w marynarce wojennej już w październiku 1729. Zdał egzamin na porucznika 6.03.1739/40. Zajmował to stanowisko od czerwca 1740, od grudnia 1743 na okręcie flagowym operującym na wodach Jamajki. Awansował 2.09.1745 do stopnia commander otrzymując dowodzenie (do kwietnia 1746) 10-działowym slupem Vulture. Wyróżnił się na nim w Szkocji podczas powstania jakobitów, kiedy próbując przeciwstawić się powstańcom, którzy zajęli Stirling, wszedł 8.01.1745/46 w górę rzeki Forth i zniszczył dwa małe statki koło Kincardine; potem (9.01) walczył z artylerią lądową powstańców i ponownie 11.01 jeszcze wyżej w górze rzeki. Awansował 21.04.1746 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zatrzymał ją do grudnia 1747) nad 22-działową fregatą Amazon. Zdobył francuski żaglowiec korsarski 7.01.1746/47, uczestniczył w odbiciu slupa brytyjskiego 1.03.1746/47, walczył z francuską fregatą 32-działową Renommée 12.09.1747. Od grudnia 1747 do sierpnia 1748 dowodził 50-działowcem Gloucester we flocie wiceadm. Warrena na wodach krajowych. Od końca września 1748 był kapitanem 20-działowej małej fregaty Fox, wysłanej w grudniu 1748 na Jamajkę. Kiedy 11.09.1751 w wyspę uderzył huragan, czyniąc wielkie spustoszenia, fregata Faulknora straciła wszystkie maszty i została wepchnięta na rafę Rask w zatoce Old Harbour; uległa zniszczeniu, chociaż załogę udało się uratować. Sąd wojenny nie dopatrzył się w katastrofie niczyich uchybień. Od lipca 1752 Samuel Faulknor dowodził (zapewne tymczasowo) 24-działową fregatą Hind. Od sierpnia 1752 do lutego 1754 sprawował komendę nad 60-działowcem Saint Albans, skierowanym w grudniu 1752 ku wybrzeżom zachodniej Afryki, a stamtąd na wody Jamajki, przed powrotem do Anglii na początku 1754. Od stycznia do maja 1755 Faulknor dowodził 24-działową fregatą Lyme w Eskadrze Zachodniej. Od maja 1755 był kapitanem 60-działowca Windsor, w styczniu 1756 należącego do floty wiceadm. Osborna. Zdobył 14.03.1757 francuski statek wschodnioindyjski zmierzający do Lorient, oraz częściowo rozbrojony francuski okręt 60-działowy w pobliżu Lizbony 27.03.1757. Pochwycił francuski okręt zaopatrzeniowy 17.04.1757 (czy 27.04.1757) z ładunkiem prochu, lin, wyposażenia i płótna żaglowego. Faulknora wysłano 7.06.1757 do Ameryki Północnej. Uczestniczył w nieudanej ekspedycji wiceadm. Holburne (spóźnionej i dużo słabszej od Francuzów) przeciwko Louisbourgowi, wyprawionej z Halifaxu w sierpniu 1757 i zakończonej ciężkimi stratami podczas sztormu we wrześniu, po czym wrócił do Anglii. W 1758 Windsor wchodził w skład floty adm. Ansona. Samuel Faulknor dowodząc tym okrętem zmarł 28.05.1759.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

James Campbell urodził się około 1714. Zaczął służyć w marynarce wojennej najpóźniej w marcu 1735. Zdał egzamin na porucznika 6.05.1742. Zajmował to stanowisko od lipca 1742 na okrętach operujących na kanale La Manche, Morzu Północnym, Morzu Karaibskim. Awansował 4.09.1744 do stopnia commander otrzymując w Indiach Zachodnich dowodzenie 12-działowym slupem Fame. Żaglowiec ten zatonął w sztormie 22.06.1745. Od stycznia 1747/48 do sierpnia 1748 Campbell dowodził 10-działowym slupem Badger na wodach krajowych. Awansował 26.01.1748/49 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zatrzymał ją do lipca 1749) nad 44-działowcem Chesterfield, którego przyprowadził z Indii Zachodnich do Anglii. Od kwietnia 1756 do 1761 lub do lutego 1762 był kapitanem 22-działowej małej fregaty Nightingale. W latach 1756-1759 stacjonował w Nowym Jorku. Brał udział w nieudanej ekspedycji wiceadm. Holburne (spóźnionej i dużo słabszej od Francuzów) przeciwko Louisbourgowi, wyprawionej z Halifaxu w sierpniu 1757 i zakończonej ciężkimi stratami podczas sztormu we wrześniu. Nightingale należała do floty adm. Boscawena wyprawionej przeciwko Louisbourgowi w 1758 (główne siły wyszły z Portsmouth 19.02, ale skoncentrowana flota, razem z jednostkami stacjonującymi w Ameryce, opuściła Halifax 28 maja, a 3 czerwca rzuciła kotwice w zatoce Gabarus). Ekspedycja zakończyła się całkowitym sukcesem, Louisbourg padł (po oblężeniu zaczętym 13.06) 26.07.1758. Fregata Nightingale należała też nominalnie do floty wiceadm. Saundersa operującej w lecie 1759 na Rzece Św. Wawrzyńca podczas wyprawy wysłanej dla zdobycia Quebecu, ale dotarła do Louisbourga 4.06, kiedy ta flota właśnie wychodziła z portu i raczej została odesłana do Anglii, skoro podobno widziano ją w lipcu 1759 w Portsmouth (chyba że chodzi o amerykańskie Portsmouth). Uczestnictwo w oblężeniu Quebecu (czerwiec-wrzesień 1759) jest więc raczej formalną fikcją. Natomiast od stycznia do lutego 1762 fregata brała udział w zdobywaniu Martyniki przez siły kadm. Rodneya. W lutym 1762 James Campbell przez kilka dni dowodził na Barbados 24-działową fregatą Echo, a od marca 1762 sprawował komendę nad 64-działowcem Stirling Castle w eskadrze Rodneya. Należał do eskadry komodora Jamesa Douglasa, którą pod koniec marca Rodney odesłał na wody Jamajki. Gdy 20.04.1762 rzucił kotwice w zatoce Carlisle na Barbados wiceadm. Pocock, wysłany 6.03.1762 z Portsmouth jako morski dowódca ekspedycji mającej zająć Hawanę, zażądał, by cała eskadra Jamajki dołączyła do niego w rejonie przylądka St. Nicolas (na północno-zachodnim krańcu wyspy San Domingo) około 12 maja. Do planowanego spotkania doszło naprawdę 23.05. Po przejściu Kanału Starobahamskiego okręty otworzyły ogień do Hiszpanów w Hawanie 6 czerwca. Stirling Castle brał aktywny udział w różnych działaniach osłonowych podczas oblegania i bombardowania miasta i początkowo nic nie zapowiadało osobistej katastrofy Jamesa Campbella. Jednak 1 lipca komodor Keppel, zastępca Pococka, postanowił wspomóc armię próbującą przez długi czas zdusić opór fortu El Morro. Przy okazji chciano zbadać realne możliwości atakowania tak silnego fortu od strony morza. Keppel skierował przeciwko niemu cztery liniowce: Stirling Castle (64), Dragon (74), Marlborough (70) Cambridge (80); eskadrą dowodził kmdr Hervey. Chociaż uderzenie zostało bardzo starannie zaplanowane, nie przebiegło zgodnie z zamierzeniami. Opisałem je bardzo dokładnie w swoje książce o zdobyciu Hawany w 1762, więc tu tylko wyjątki [autocytaty] dotyczące Campbella. Keppel wyznaczył okrętowi Stirling Castle pierwsze miejsce w szyku podczas podchodzenia do El Morro, ale okręt trzymał się daleko w tyłu za innymi i nie reagował na sygnały Herveya, aby zajął przewidzianą dla niego pozycję. Campbell utrzymywał, że nie może postawić lizeli, a potem wręcz kazał zwinąć grotżagiel i żagiel podbukszprytowy. Krótko po godz. 9 rozpoczęła się wymiana ognia, lecz Stirling Castle nie brał udziału w walce. Kiedy Brytyjczycy ponieśli ciężkie straty i znaleźli się w bardzo złej sytuacji, Campbell nadal nie wykonywał rozkazów. Reszta okrętów zaczęła się wycofywać około godz. 14.30. Jednak od godz. 13 Stirling Castle wdał się w zaciętą wymianę ognia z fortem i osłaniał odwrót żaglowca Cambridge. Tyle że robił to z dużej odległości, a zachowanie komandora Campbella, chowającego się za nadburciami, klękającego i podskakującego, czyniło na naocznych świadkach wrażenie tchórzostwa dowódcy lub upojenia alkoholowego. Okręty miały silnie uszkodzone olinowanie, ożaglowanie i omasztowanie, niektóre też kadłuby. Mimo poturbowania i strat jednostki nadawały się do naprawy siłami samej floty. Ta ostatnia uwaga nie dotyczy wprawdzie liniowca Stirling Castle, który Kuby już nie opuścił, ale z raportów wynika, że zdecydował o tym fatalny stan jego kadłuba, raczej nie mający nic wspólnego z ogniem Hiszpanów.
Komodor Keppel starał się odsuwać zbadanie zachowania komandora Campbella na odległą przyszłość, lecz nie zdołał temu całkiem zapobiec. Ostatecznie dowódca Stirling Castle przetrwał na swoim stanowisku do upadku Hawany 13.08.1762, a dopiero trzy dni później został zdymisjonowany przez sąd wojenny. Oczywiście data dymisji nie jest datą śmierci, której chyba nie znamy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: John Rous (... – 03.04.1760, awans kapitański otrzymał 24.09.1745), Thomas Innes (... – 12.03.1749/50, awans kapitański otrzymał 03.04.1746) oraz Hugh Bonfoy (... – 12.03.1762, awans kapitański otrzymał 12.04.1745).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Rous (Rouse) urodził się w Ameryce, w kolonii Massachusetts, w Charlestown (dzielnicy Bostonu). Jedni podają dokładną datę urodzenia 21.05.1702, inni ostrożnie szacują ją na między 1700 a 1710. Jego rodzicami byli William Rouse (Rows) i Mary Peachie. John Rouse służył w Royal Navy i wydaje się, że kwietniu oraz maju 1740 miał stanowisko pomocnika nawigatora. Ostatecznie uzyskał stopień porucznika, ale ok. 1744 zrezygnował ze służby, aby zająć się korsarstwem, w czym osiągnął znaczne sukcesy. Dokonywał wypadów na francuskie flotylle rybackie oraz porty na Nowej Fundlandii. Był w 1745 kapitanem (szyprem) żaglowca korsarskiego z Bostonu, 10-działowego slupa dwumasztowego (z takielunkiem snowa) Shirley (Shirley Galley). Kiedy William Shirley, gubernator kolonii Massachusetts, organizował we współpracy z komodorem Warrenem ekspedycję przeciwko Louisbourgowi, żaglowiec ten wynajęto razem z jego kapitanem dla potrzeb wyprawy. Rous odznaczył się przy zdobyciu francuskiego 64-działowca (o cząstkowym uzbrojeniu) Vigilante 19.05.1745 i przy zajęciu Louisbourga 28.06.1745 (dowodził eskadrą bezpośredniej blokady, przechwytywał zapasy w porcie). Shirley został kupiony przez Royal Navy 9.08.1745, a Rouse wrócił w marynarce wojennej do stopnia porucznika. Jednak już 24.09.1745 awansowano go do rangi captain. Pozostał na Shirley do 27.06.1747. W listopadzie 1746 odegrał pewną rolę w obronie Annapolis - na pokład jego snowa wszedł kmdr Spry z 50-działowca Chester z 50 ludźmi, próbując zaatakować francuską fregatę Sirenne, która weszła wtedy do basenu portowego tego miasta (ale wzburzone morze uszkodziło slup). Od 1747 do 1755 Rous prowadził wiele kampanii na wodach Nowej Szkocji, np. przeciwko okręgom Minas (1747) i Chignecto (1750). W czerwcu 1747 Shirley zmieniono w hulk. Od marca 1748/49 do grudnia 1753 Rous dowodził 14-działowym slupem dwumasztowym Albany na wodach Nowej Szkocji. Od maja do czerwca 1749 eskortował konwój z osadnikami z Nore do Halifaxu. Od marca 1754 do lutego 1757 był kapitanem 20-działowej fregaty Success, też operującej na wodach Nowej Szkocji. W maju i czerwcu 1755 Rous dowodził brytyjską flotyllą w ataku na Fort Beauséjour (we współpracy z wojskiem podpułkownika Moncktona), zakończonym pełnym sukcesem – odtąd ta fortyfikacja na północy Nowej Szkocji (przy północno-wschodnim krańcu Zatoki Fundy) nosiła nazwę Fort Cumberland. W lipcu 1755 przeprowadził udaną akcję w górę Rzeki St. John (St. Jean, z ujściem na północno-zachodnim wybrzeżu Zatoki Fundy), zmuszając Francuzów do zniszczenia własnych osiedli i powodując odstąpienie od nich sprzymierzonych Indian. Z punktu widzenia Brytyjczyków całą kampanię Rousa na wodach Nowej Szkocji uwieńczyło powodzenie – niestety oznaczała też tragiczną w skutkach decyzję (w której miał udział) o deportacji Akadyjczyków. W 1755 eskortował konwój z deportowanymi. W 1756 eskortował konwój z drewnem masztowym. W 1757 był krótko dowódcą 24-działowej fregaty Winchelsea, rozpoznając sytuację w Louisbourgu (oddanym Francuzom w traktacie pokojowym). Od lutego 1757 do maja 1758 John Rous sprawował komendę nad 50-działowcem Arc-en-Ciel, nadal na wodach Ameryki Północnej. W maju 1758 przeszedł na 50-działowiec Sutherland. Uczestniczył w zakończonej zdobyciem Louisbourga (26.07.1758) ekspedycji adm. Boscawena i gen. Amhersta, podczas której wielkie doświadczenie Rouse’a z tych wód oraz małe wymiary jego liniowca powodowały, że był intensywnie wykorzystywany. Już 31.05 został wysłany na rozpoznania zatoki Gabarus, z którego wrócił 1.06, osłaniał desant 8.06 (a ściślej biorąc, jego część pozorowaną), współdziałał w przechwyceniu 19.06 francuskiej fregaty Echo, próbującej wyrwać się z Louisbourga. Zimował w Halifaxie 1758/59 pod rozkazami kadm. Durella. Uczestniczył w kampanii zakończonej w 1759 zdobyciem Quebecu, odgrywając w niej ogromnie ważną rolę, jako że Sutherland był największym okrętem (jedynym liniowcem w ogóle), jakiemu udało się przedrzeć w górę Rzeki Św. Wawrzyńca powyżej miasta. Najpierw, do 25 czerwca, stacjonował u wyspy Coudres w składzie zespołu kadm. Durella, dwa dni później przeszedł pod rozkazami wiceadm. Saundersa przez osławione przejście Traverse, potem stacjonował od końca czerwca u południowo-zachodniego krańca wyspy Orléans, gdzie odpierał ataki francuskich pływających baterii, branderów, ostrzeliwał francuski obóz pod Beauport; w nocy z 18 na 19.07 przedarł się pod bateriami Quebecu na górny odcinek Rzeki Św. Wawrzyńca; Sutherland został 22.07 flagowcem kadm. Holmesa, który objął dowództwo wszystkich okrętów brytyjskich, jakim udało się przedostać na południe od twierdzy; pod koniec sierpnia liniowiec stacjonował w obszarze ograniczonym przylądkami Sillery, St. Augustin i St. Nicolas. Rouse był bardzo aktywny (Holmes często musiał przebywać gdzie indziej, np. na naradach z gen. Wolfe i wiceadm. Saundersem), wysyłał łodzie do rozmaitych akcji na wodach i wybrzeżach rzeki, podchodził w górę nawet do Pointe aux Trembles; Sutherland stanowił takie zagrożenie dla Francuzów, że ci zmontowali przeciwko niemu atak, w którym miały uczestniczyć (schowane wcześniej w górze Rzeki Św. Wawrzyńca) dwie fregaty wojenne i wiele fregat korsarskich (26-31.08); stanowił dalszą osłonę ostatecznego desantu armii Wolfe’a w zatoczce Foulon, który doprowadził do rozstrzygającej bitwy na Równinie Abrahama 13.09.1759. Pod koniec 1759 roku Sutherland został wysłany do Anglii w eskorcie konwoju z drewnem masztowym, docierając na miejsce 26.12.1759. John Rouse zmarł w Portsmouth 3.04.1760. Miał dwie żony, z których druga (Rachel) go przeżyła, podobnie jak pięcioro dzieci. Odznaczał się aktywnością, zaangażowaniem, umiejętnościami żeglarskimi i twardą ręką w stosunku do podkomendnych oraz jeńców (tłumił bunty, był oskarżany o nadużywanie władzy).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Innes urodził się około 1708. Służył w Royal Navy najpóźniej od kwietnia 1726. Zdał egzamin na porucznika 16.10.1734. Służył w tym stopniu od 1738 na okrętach operujących na wodach krajowych, Zatoce Biskajskiej, Indiach Zachodnich. Awansował 16.01.1743/44 do stopnia commander otrzymując dowództwo (zachował je do kwietnia 1744) 8-działowego slupa Scipio na kanale La Manche, we flocie adm. Norrisa. Od kwietnia 1744 do kwietnia 1746 dowodził 10-działowym slupem Hind, początkowo na Morzu Północnym, w 1745 skierowanym na Wyspy Podwietrzne. Awansował 3.04.1746 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do listopada 1747) nad 20-działową fregatą Aldborough, wysłaną ku wybrzeżom Karoliny Południowej. Od listopada 1747 do stycznia 1747/48 był kapitanem 44-działowca Fowey w eskadrze Jamajki kadm. Knowlesa. Od stycznia 1747/48 do lutego 1748/49 dowodził tam 60-działowcem Warwick, biorąc udział we wszystkich większych akcjach eskadry Knowlesa, tj. zdobyciu Port Louis na Hispanioli 8.03.1748, nieudanym ataku na Santiago de Cuba 5.04.1748, bitwie z hiszpańskim zespołem adm. Reggio 1.10.1748 koło Hawany. W tym ostatnim starciu Hiszpanie stracili dwa okręty, ale nie doszło do oczekiwanego przechwycenia „srebrnej floty”, a manewry w walce angielskiego admirała i jego podkomendnych stały się przedmiotem zawziętych polemik, oskarżeń, rozpraw i pojedynków. Kmdr Innes oskarżył komandora Clarka (dowódcę okrętu Canterbury w tej bitwie), że „nastając na jego życie” złożył przeciwko niemu fałszywe świadectwo. Clark poczuł się zmuszony do wyzwania Innesa na pojedynek. Stoczono go 12.03.1749/50 w Hyde Parku w Londynie o godz. 7; Clark strzelił pierwszy, kula przebiła pierś Innesa, który skonał około godz. 24. Za zabójstwo w pojedynku Clark był sądzony w kwietniu 1750 przed sądem cywilnym i skazany na śmierć, ale król go ułaskawił.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Hugh Bonfoy urodził się około 1714. Ochrzczono go 21.02.1714/15. Jego rodzicami byli Nicholas Bonfoy i Elizabeth Hale. Służył w Royal Navy od lipca 1731, początkowo jako „ochotnik z rozkazu”, potem midszypmen. Zdał egzamin na porucznika 6.04.1738. Zajmował takie stanowisko od października 1738 na okrętach operujących na wodach krajowych, Morzu Śródziemnym, kanale La Manche. Od grudnia 1743 dowodził 14-działowym slupem Ferret na Morzu Śródziemnym. Awansował 16.01.1743/44 do stopnia commander zatrzymując dowództwo Ferret (zachował je do kwietnia 1745). Awansował 12.04.1745 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (miał ją do lutego 1745/46) nad 20-działową fregatą Greyhound, chociaż dokumenty w tej kwestii są sprzeczne. Od lutego 1745/46 do grudnia 1746 był kapitanem 44-działowca Southsea Castle na wodach krajowych. Zdobył francuski żaglowiec korsarski 17.06.1746. Od czerwca 1747 do sierpnia 1748 Hugh Bonfoy dowodził 60-działowcem Augusta, należącym jesienią 1747 do floty wiceadm. Ansona u wybrzeży Hiszpanii, w 1748 do floty wiceadm. Warrena na kanale La Manche. Od grudnia 1748 do listopada 1752 sprawował komendę nad 70-działowcem Berwick, wówczas tylko okrętem strażniczym w Portsmouth. Ożenił się 29.11.1751 w Godalming (Anglia) z Anne Eliot. Mieli córkę. Od stycznia 1753 do lutego 1755 był kapitanem 44-działowca Penzance na wodach Nowej Fundlandii, gdzie w latach 1753-1754 Bonfoy zajmował stanowisko gubernatora. Odznaczył się tam prześladowaniem Irlandczyków, jako wstrętnych „papistów”. Na zakończenie kariery uczyniono go w lipcu 1758 dowódcą królewskiego jachtu Dorset, oddanego do dyspozycji namiestnika Irlandii. Zmarł 12.03.1762 w Dublinie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich, są nimi: James Rycault (... – 05.06.1758, awans kapitański otrzymał 10.08.1739), Edmund Strange (... – 24.12.1756, awans kapitański otrzymał 24.02.1738/39) oraz Dandy Kidd (... – 31.01.1740/41, awans kapitański otrzymał 26.12.1739).
Pozdrawiam Janusz.