www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów dwóch oficerów RN, są nimi Kontr-admirał George Johnstone Hope (06.07.1767 – 02.05.1818) oraz Wice-admirał William Johnstone Hope (16.08.1766 – 02.05.1831). Jaki był stopień pokrewieństwa między nimi, czy wogóle był?
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Johnstone Hope oraz William Johnstone Hope byli ze sobą spokrewnieni (należeli do wielkiego klanu Hope’ów w Royal Navy oraz do potężnego i rozgałęzionego rodu szkockiego, dzierżącego masę wysokich urzędów), a na dodatek spowinowaceni przez żony. Jednak dość zabawne, że to ten młodszy, czyli George, był stryjem starszego Williama! Bowiem Charles Hope-Vere (1710-1791) z Craigiehall koło Linlithgow - drugi syn Charlesa Hope, pierwszego earla Hopetoun - z trzech żon dorobił się sześciorga dzieci, w tym pięciu synów. Najmłodszym synem, którego dała mu ostatnia żona (Helen Dunbar z Leuchold koło Linlithgow) był urodzony 6.07.1767 George Hope-Vere, przyszły adm. George Johnstone Hope. Tymczasem z drugą żoną (Catherine Weir) Charles Hope-Vere miał dwóch synów, a młodszy z nich - John Hope (1739-1785) – ożenił się w 1762 z Mary Breton i spłodził z kolei trzech synów; najmłodszy z tych ostatnich to przyszły wiceadm. William Johnstone Hope, urodzony już 16.08.1766. Zatem Charles Hope-Vere potrafił sprawić sobie syna młodszego od wnuka.

Jak więc wspomniałem, George Hope urodził się 6.07.1767 we wpływowej, czysto szkockiej rodzinie. W latach 1775-1779 chodził do szkoły w Edynburgu. Zaczął karierę w Royal Navy 8.03.1781, w charakterze „służącego kapitana” na 32-działowej fregacie Iphigenia, którą w tym czasie dowodził inny bliski krewniak, komandor Charles Hope. Zdobywał doświadczenie na Morzu Północnym i w osłonie konwojów bałtyckich. Przeszedł do grupy midszypmenów i pomocników nawigatora 27.09.1782. Egzamin na oficera zdał w Westminsterze 21.11.1787, otrzymał tę rangę 29.02.1788. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 22.11.1790. Podobno powierzono mu wtedy 16-działowy slup Racehorse, chociaż musiało to być jakieś bardzo przejściowe dowództwo (albo pomyłka), skoro w wykazie kapitanów tego okrętu Hope nie figuruje. W czerwcu 1792 objął dowództwo 16-działowego slupa Bulldog, skierowanego w sierpniu na Morze Śródziemne, gdzie osłaniał konwoje i należał (formalnie) do floty wiceadm. Hooda zajmującej Tulon od sierpnia do grudnia 1793. W lecie 1793 dowodził krótko w Tulonie zdobytą (w czerwcu) na Francuzach korwetą Éclair. Promocję na komandora uzyskał 13.09.1793. W okresie 27.09.1793 – 11.11.1793 pełnił w zastępstwie obowiązki dowódcy 74-działowca Leviathan w Tulonie. Od sierpnia 1794 do lutego 1798 dowodził na Morzu Śródziemnym 36-działową fregatą Romulus, biorąc udział w bitwie koło przylądka Noli 14.03.1795. Schwytał hiszpańską korwetę (bryg) pod Kadyksem 24.05.1797. W maju 1798 wysłany przez hrabiego St Vincent na 32-działowej fregacie Alcmene na Morze Śródziemne, pod rozkazy kontradm. Nelsona. Pech nie pozwolił mu się z nim spotkać, a kiedy 31.05.1798 natknął się na lekkie jednostki eskadry Nelsona, oddzielone od liniowców 10 dni wcześniej przez sztorm, z racji starszeństwa objął nad nimi dowództwo. Nie popisał się empatią i chociaż działał bardzo racjonalnie, to w efekcie pozbawił kontradmirała „oczu” floty w krytycznym momencie kampanii. Dołączył do głównych sił pod Aleksandrią dopiero po bitwie pod Abukirem. Walczył z sukcesami na Morzu Śródziemnym jeszcze w 1799. W lipcu 1799 przejął w Neapolu dowodzenie 74-działowcem Majestic. Uczestniczył pod Nelsonem w neapolitańskiej wojnie domowej i dostał od króla Obojga Sycylii pierścień z diamentem. W grudniu 1799 jego okręt został wycofany do rezerwy. W listopadzie 1800 Hope objął dowództwo 38-działowej fregaty Leda, w 1801 przeszedł w eskorcie konwoju na Morze Śródziemne, uczestniczył w kampanii egipskiej. Zdał komendę nad tą fregatą we wrześniu 1802. Ożenił się 28.01.1803 ze swoją bliską kuzynką Jeminą Hope Johnstone (córką trzeciego hrabiego Hopetoun), szwagierką Williama Johnstone Hope. Być może właśnie wtedy George Hope dobrał sobie do nazwiska przydomek Johnstone, ale mógł to zrobić już wcześniej albo i (najprawdopodobniej) dużo później, gdyż jego babką ze strony ojca była Henrietta Johnstone, córka markiza Annandale [typowy dla wielkiej arystokracji "chów wsobny"]. George Johnstone Hope od maja 1803 do grudnia 1805 był kapitanem 74-działowca Defence, najpierw we Flocie Kanału, potem na Morzu Północnym (większość 1804), od grudnia 1804 do kwietnia 1805 w eskadrze Orde’a pod Kadyksem, później znów we Flocie Kanału; w lipcu 1805 okręt ten ponownie wysłano pod Kadyks. Walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, za co Hope dostał złoty medal, podziękowanie od Parlamentu i honorową szpadę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. Od 1805 do śmierci dzierżył synekurę szambelana sypialni księcia Sussex. Miał jednego syna, urodzonego w 1808 przyszłego Admirała Floty, i jedną córkę, ale owdowiał już 5.09.1808. W okresie 29.03.1806-24.06.1807 George Hope dowodził 74-działowcem Theseus. Od lutego 1808 był przez ponad trzy lata Kapitanem Floty (szefem sztabu) w eskadrze bałtyckiej kontradm. Saumareza na 100-działowcu Victory, z wyjątkiem krótkiego okresu w 1808, kiedy wrócił do umierającej żony. Nagrodzono go rangą pułkownika piechoty morskiej 31.07.1810. Stopniowo jego stosunki z Saumarezem ulegały pogorszeniu. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 1.08.1811 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). Pod koniec 1811, kiedy Saumarez wrócił na Victory zimować w Anglii, Hope przejął na krótko dowództwo resztek eskadry bałtyckiej na kotwicowisku Wingo. W styczniu 1812 odrzucił propozycję Pierwszego Lorda Admiralicji, aby pozostał na Bałtyku przez całą kampanię roczną, oficjalnie pod pozorem konieczności załatwienia jakichś spraw na lądzie, a naprawdę dlatego, że już nie mogli się znieść z Saumarezem. Za to kiedy w październiku 1812 Saumarez poprosił o zwolnienie z obowiązków (dowiedział się wtedy o nagłej śmierci najstarszej córki), Admiralicja wybrała właśnie Hope’a, by zastąpił go w roli głównodowodzącego na Bałtyku, ze szczególnym zadaniem przeprowadzenia do portów angielskich jednostek Floty Bałtyckiej Rosji, świeżo napadniętej przez Napoleona. Hope się zgodził i natychmiast wyruszył w drogę na 74-działowcu Egmont. Ale po jego przybyciu na Bałtyk sprawy się skomplikowały. Gdy Saumarez zorientował się, kto go zastąpi, nagle przestało mu się spieszyć i robił wszystko, by jak najbardziej opóźnić oddanie dowództwa i upokorzyć następcę. Hope zajął się później administrowaniem marynarką brytyjską. Był lordem komisarzem Admiralicji w okresach 25.03.1812-18.05.1813 i 23.10.1813-2.05.1818, w torysowskim rządzie premiera Percevala oraz (po zamordowaniu tego polityka) w rządzie hrabiego Liverpool, cały czas za kadencji Pierwszego Lorda Admiralicji wicehrabiego Melville. Między swoimi dwiema turami w Admiralicji dowodził na Morzu Północnym z pokładu Egmont. Ożenił się po raz drugi 1.12.1814 – i tym razem z rodowitą Szkotką, córką barona Kinnaird. Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. W 1815 objął stanowisko (synekurę) dyrektora szpitala marynarki w Greenwich, które piastował do śmierci. Od 1815 był też członkiem Parlamentu. Został generał-majorem piechoty morskiej w styczniu 1818. Zmarł nagle 2.05.1818 podczas pracy, w wieku zaledwie 50 lat, w gmachu Admiralicji (Whitehall) w Londynie.
Kariera Williama Hope następnym razem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Hope urodził się 16.08.1766 w Finchley (hrabstwo Middlesex), a nie w Szkocji, gdyż jego ojciec, John Hope Vere – mimo że członek potężnej szkockiej rodziny – trudnił się kupiectwem w Londynie. Matka Williama, o której wspominałem przy okazji pokrewieństwa z George’m Hope, była również rodowitą Szkotką. On sam w latach 1774-1776 uczył się w Edynburgu. Zapisano go w księgach okrętowych w 1776, a naprawdę zaczął służbę w marynarce w 1777, jako midszypmen na 16-działowym slupie Weazle, którym od września dowodził jego stryj, kapitan Charles Hope. W miarę jak stryj zmieniał komendy, William przechodził za nim – w listopadzie 1777 na 24-działowiec Hind (od grudnia w Indiach Zachodnich), we wrześniu 1779 na 28-działową fregatę Crescent (operowała na Atlantyku, kanale La Manche), w grudniu 1780 na 32-działową fregatę Iphigenia (na Morzu Północnym), w listopadzie 1781 na 36-działową fregatę Leocadia (na wodach Ameryki Pn.). W 1782 przeszedł na 50-działowiec Portland, flagowy okręt wiceadm. Campbella na Nowej Fundlandii, dzięki czemu został przez tego ostatniego mianowany porucznikiem 10.11.1782. Wszedł wówczas w skład kadry oficerskiej 32-działowej fregaty Daedalus, operującej koło Nowej Fundlandii i służył na tym żaglowcu do lipca 1784. W latach 1785-1786 był porucznikiem na 64-działowcu Sampson, stojącym wówczas w Plymouth jako okręt strażniczy, dowodzony przez Charlesa Hope’a. W 1786 przeszedł na 28-działową fregatę Pegasus, dowodzoną w latach 1786-1787 w Indiach Zachodnich przez księcia Williama Henry i miał pecha bardzo się narazić przyszłemu Wielkiemu Lordowi Admirałowi i królowi. Został szybko przeniesiony na 28-działową fregatę Boreas, której kapitanem był wtedy (do 1787) Horatio Nelson. Zimą 1787 William Hope znalazł się w gronie oficerów 100-działowca Victory, ale okręt ten został w grudniu skierowany na remont do Portsmouth, a Hope przeszedł na pół żołdu. W 1788 stał się oficerem 50-działowca Adamant, na którym w lutym 1789 podniósł flagę kontradm. Hughes. Od października 1789 do czerwca 1790 Hope dowodził 16-działowym slupem Rattler na wodach krajowych i (od kwietnia 1790) koło Nowej Fundlandii. Od czerwca 1790 pełnił przejściowo obowiązki dowódcy okrętu Adamant, od listopada przeszedł w tym samym charakterze na 32-działową fregatę Penelope, potem powrócił na liniowiec Adamant. W końcu Hughes awansował go na „nawigatora i dowódcę” 4.04.1791. Po wycofaniu okrętu Adamant do rezerwy w czerwcu 1792, William Hope pozostawał chwilowo bez zajęcia. Ożenił się 8.07.1792 z kuzynką, Anne Johnstone Hope (córką trzeciego hrabiego Hopetoun), przyszłą – od 1803 - szwagierką jego stryja, młodszego od niego George’a Hope. Miał z nią czterech synów i dwie córki (drugi z synów został admirałem, trzeci i czwarty – komandorami). W jakimś momencie zmienił prawnie swoje nazwisko na Johnstone Hope. Od stycznia czy lutego 1793 do stycznia 1794 dowodził branderem Incendiary we Flocie Kanału. Stopień komandora uzyskał 9.01.1794. W kwietniu 1794 objął dowództwo 74-działowca Bellerophon, flagowego okrętu kontradm. Pasleya we Flocie Kanału. Wziął udział w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 na Atlantyku, za co nagrodzono go złotym medalem. Zdał komendę nad tym liniowcem 1.12.1794. Od marca do maja 1795 dowodził 74-działowcem Tremendous. W czerwcu 1795 został kapitanem 74-działowca Venerable, flagowego okrętu adm. Duncana na Morzu Północnym. Jednak w 1796 doznał w wypadku poważnej kontuzji głowy, co zmusiło go do wycofania się z aktywnej służby na dwa lata. W marcu 1798 objął dowództwo 74-działowca Kent, flagowego okrętu adm. Duncana. W sierpniu 1799 z pokładu tego żaglowca Duncan dowodził operacją osłonową wielkiego desantu brytyjsko-rosyjskiego na wybrzeża Republiki Batawskiej. Ta niefortunna w sumie wyprawa zaczęła się dla sojuszników bardzo pomyślnie, od zdobycia dużej floty holenderskiej. William Hope został wysłany przez Duncana do Londynu z wieścią o tym sukcesie, co przyniosło mu 500 funtów od króla Jerzego III i maltański Order Św. Jana od cara Pawła I. Zajmował się też posłowaniem, dzięki wpływom rodziny był członkiem Parlamentu w latach 1800-1802 oraz 1804-1830. W czerwcu 1800 podążył na liniowcu Kent na Morze Śródziemne, gdzie uczestniczył w operacji desantowej w Egipcie w marcu 1801. Wrócił do Anglii (pozostawiając okręt Kent na Morzu Śródziemnym) na przełomie 1801/1802. W 1802 Turcy przyznali mu złoty medal za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu, dostał też od nich Order Półksiężyca. W marcu 1804 objął dowództwo 98-działowca Atlas we Flocie Kanału, ale w sierpniu zły stan zdrowia zmusił go do rezygnacji z komendy. Nie wrócił już na morze. Do 1807 kurował się pozostając na pół żołdu. W okresie 6.04.1807 – 30.03.1809 był lordem komisarzem Admiralicji w rządzie księcia Portland i za kadencji barona Mulgrave jako Pierwszego Lorda Admiralicji. Nagrodzono go rangą pułkownika piechoty morskiej 1.08.1811. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.12.1813; Czerwonej – 4.06.1814). W latach 1813-1818 sprawował naczelne dowództwo bazy w Leith. Przyznano mu krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. Był również posiadaczem portugalskiego Orderu Wieży i Miecza. Uzyskał rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821 albo 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Owdowiał w 1818 lub 1819. W okresie 13.03.1820-2.05.1827 ponownie był lordem komisarzem Admiralicji, tym razem w rządzie hrabiego Liverpool (i na początku trwania kilkumiesięcznego gabinetu Canninga), za kadencji wicehrabiego Melville jako pierwszego lorda Admiralicji. Ożenił się po raz drugi 30.10.1821 z córką baroneta i wdową po hrabim Athlone. Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 4.10.1825. Został Radcą Królewskim w 1830. Zmarł 2.05.1831 w Londynie albo w Bath.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za obie odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Henry Edwin Stanhope (1754 - 20.12.1814).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Henry Edwin (Edwyn) Stanhope urodził się 21.05.1754 w rodzinie spokrewnionej z arystokracją – jego ojciec był kuzynem piątego hrabiego Chesterfield, a matka – córką i współdziedziczką markiza Carnarvon. Uczył się w Winchester, potem był krótko na uniwersytecie w Oxford. Zaczął służbę w Royal Navy w maju 1768. W 1771 zrobił sobie przerwę i dokończył szkołę. Egzamin na oficera zdał w Westminsterze w 1774. Otrzymał tę rangę dopiero 10.03.1777, przesiedziawszy wcześniej kilka miesięcy pod strażą, jako amerykański jeniec, schwytany gdy zszedł na ląd w Newport w poszukiwaniu dezerterów. Uciekł z niewoli. W 1778 dowodził w Rhode Island 8-działową galerą Pigot i 24-25.05.1778 uczestniczył w udanym rajdzie podpułkownika Campbella przeciwko Amerykanom, zdobywając m.in. amerykańską galerę Spitfire. Brał też udział w późniejszych wypadach, ale musiał spuścić na dno swoją jednostkę 30.07.1778, by nie wpadła w ręce atakujących w wielkiej przewadze Francuzów (podpalono ją 5.08.1778). Dokonał wówczas godnego uwagi wyczynu żeglarskiego, przepływając z pilnymi depeszami na 6-wiosłowym welbocie (!) z Rhode Island (wyjście 21 sierpnia) do Nowego Jorku (dotarcie 24 sierpnia) po przedarciu się przez linie francuskich okrętów i amerykańskich żaglowców korsarskich. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 6.08.1779. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Fairy, którym dowodził na Morzu Północnym. We wrześniu 1779 przejął na rok dowodzenie 14-działowym slupem Trepassey, skierowanym na wody wokół Nowej Fundlandii. Przez parę miesięcy 1781 był kapitanem 16-działowego slupa/brandera Salamander w Indiach Zachodnich. Został komandorem 16.06.1781. Krótko dowodził 74-działowcem Terrible na wodach zachodnioindyjskich, w styczniu 1782 objął tam dowództwo 74-działowca Russell. Manewrował u wyspy St. Kitts w składzie eskadry kontradm. Hooda 25/26.01.1782 (w książkach nazywa się te ruchy bitwą i wielkim zwycięstwem Brytyjczyków, chociaż to kpina). Od września 1782 do lipca 1786 był kapitanem 28-działowej fregaty Mercury (z krótką przerwą na przełomie 1782/1783, gdy jednostka ta znajdowała się w rezerwie), służącej głównie na wodach Ameryki Północnej. Ożenił się 14.08.1783 z mieszkanką Rhode Island i miał z nią syna (przyszłego komandora Royal Navy) oraz cztery córki. W 1795 dowodził 64-działowcem Ruby, w marcu pożeglował w kierunku Przylądka Dobrej Nadziei. Należał do eskadry wiceadm. Elphinstone’a, gdy 17.08.1795 zdobyła ona bez walki holenderką eskadrę w zatoce Saldanha. Od marca do sierpnia 1797 Stanhope dowodził 98-działowcem Neptune stojącym w Nore jako okręt flagowy komodora Gowera. Od sierpnia do listopada 1797 był kapitanem 74-działowca San Damaso, też praktycznie bez odchodzenia od brzegu Anglii. W czerwcu 1798 objął dowództwo 74-działowca Achille we Flocie Kanału. Zdał komendę najpóźniej w kwietniu 1799. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 1.01.1801 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 23.04.1804). W latach 1805-1807 pełnił rolę oficera flagowego w Woolwich, z flagą na okręcie szpitalnym Matilda. Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). W ekspedycji przeciwko Kopenhadze w 1807 pełnił rolę zastępcy naczelnego dowódcy, a jego flaga powiewała na 74-działowcu Pompée. Za udział w tej wyprawie przyznano mu 13.11.1807 tytuł baroneta i podziękowanie Parlamentu. Na morze już nie wrócił. Od marca 1808 do 1810 dowodził bazą w Woolwich, a jego flaga powiewała na 28-działowej fregacie Thisbe, pełniącej już tylko rolę stacjonarnego okrętu strażniczego. Na przełomie lipca i sierpnia 1809 zasiadał w lipnym sądzie wojennym rozpatrującym zachowanie adm. Gambiera podczas ataku na Redzie Baskijskiej. W 1811 był głównodowodzącym bazy w Nore. Za jednostkę flagową służył mu 74-działowiec Namur, wówczas tylko okręt strażniczy. Zdążył jeszcze awansować na admirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1812. Przejawiał ograniczone zainteresowania religijno-literackie (skoncentrowane na Biblii). Znająca go osobiście pisarka Jane Austen twierdziła, że wyglądał na dżentelmena, ale miał za krótkie nogi i za długi tułów (w moich czasach studenckich, czyli przed wiekami, takich ludzi określano jako „nisko skanalizowanych”). Zmarł 20.12.1814 w Clifton (Gloucester) po długiej i ciężkiej chorobie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-admirał Robert Carthew Reynolds (1745 – 24.12.1811).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Carthew Reynolds urodził się w 1745 lub około 1748. Istniało wprawdzie świadectwo chrztu z wioski Lamorran w Kornwalii z 30.07.1745, ale być może zostało ono sfałszowane, by umożliwić młodemu Reynoldsowi wcześniejsze awanse. W maju 1770 stwierdzono tylko, że miał więcej niż 21 lat – w domyśle „niewiele więcej”, ponieważ chodziło o dolny limit, a nie górny. Zaczął służbę w marynarce w 1759, okrętując się na 74-działowiec Hero, na którym pozostał parę lat, biorąc m.in. udział w słynnej bitwie w zatoce Quiberon 20.11.1759. W latach 1760-tych służył na 36-działowej fregacie Brilliant (do 1763), 32-działowej fregacie Pearl (1763-1766) i 36-działowej fregacie Venus (1768-1769), zdobywając doświadczenie u atlantyckich wybrzeży Francji, przy północnych brzegach Hiszpanii, na Morzu Śródziemnym oraz na wodach nowofundlandzkich i angielskich, do 1763 uczestnicząc w wojnie siedmioletniej. Egzamin na porucznika zdał 1.05.1770 w Westminsterze. Trwał jednak pokój, mało jednostek znajdowało się w aktywnej służbie, więc Reynolds otrzymał tę rangę dopiero 26.02.1777. Podczas amerykańskiej wojny rewolucyjnej był oficerem we Flocie Kanału, służąc na 100-działowcu Royal George, 98-działowcu Barfleur i 100-działowcu Britannia. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 18.04.1783 w Indiach Zachodnich. Powierzono mu wtedy na krótko 4-działowy transportowiec Dauphine, który przyprowadził w 1783 do Deptford, gdzie okręt wycofano do rezerwy, a Reynoldsa wysłano na pół żołdu. W marcu 1786 objął dowództwo 16-działowego slupa Echo i w czerwcu podążył na wody nowofundlandzkie, dokąd był też wysyłany rokrocznie (w maju 1787 i w czerwcu 1788), zanim okrętu tego nie wycofano do rezerwy w grudniu 1788. Dzięki kryzysowi hiszpańskiemu został komandorem 24.09.1790, ale jego krótkotrwałe dowództwo (98-działowca Barfleur w listopadzie) miało niemal fikcyjny charakter. Do służby czynnej został powołany dopiero w 1795, kiedy uczyniono go kapitanem 32-działowej fregaty Druid. W lipcu 1795 objął dowództwo 36-działowej fregaty Amazon, działającej u atlantyckich wybrzeży Francji w składzie eskadry fregat komodora Edwarda Pellew. Współuczestniczył w zdobyciu wielu francuskich okrętów (w tym fregat) i podziale niemałych pieniędzy pryzowych. Wspólnie ze słynną fregatą Pellewa Indefatigable uczestniczył w akcji wpędzenia na mieliznę i zniszczenia francuskiego 74-działowca Droits de l’Homme 13/14.01.1797, ale nie miał tyle szczęścia lub tak mistrzowskiej biegłości żeglarskiej jak Pellew i sam też rozbił się 14.01.1797 w zatoce Audierne. On i większość jego załogi dotarli bezpiecznie do brzegu, gdzie zostali wzięci do niewoli. Do wymiany jeńców doszło bardzo szybko, już we wrześniu 1797. Oczywiście sąd wojenny (rozprawa odbyła się w Plymouth 25.09.1797) uwolnił ich z wszelkimi honorami od zarzutu utraty Amazon. Reynolds był już wtedy wdowcem z dwoma synami i dwiema córkami. Obaj synowie służyli w Royal Navy, starszy syn zmarł we wrześniu 1804 z ran odniesionych w walce, młodszy został z czasem admirałem. Robert Carthew Reynolds od listopada 1797 do 1800 dowodził 44-działową fregatą Pomone, zdobywając na wodach Zatoki Biskajskiej i kanału La Manche wiele francuskich okrętów wojennych i korsarskich. W styczniu 1801 objął dowództwo 74-działowca Cumberland we Flocie Kanału, ale gdy okręt ten pożeglował w składzie eskadry kontradm. Caldera do Indii Zachodnich, Reynolds pozostał na wodach krajowych, przejmując w marcu 1801 komendę nad 74-działowcem Orion. Wkrótce zdał dowództwo i z powodu pokoju zawartego w Amiens długi czas nie wracał na morze. Dowodził do 1804 kornwalijskimi oddziałami Straży Wybrzeża. Od sierpnia 1804 do 1807 był kapitanem 98-działowca Princess Royal na kanale La Manche i u wybrzeży irlandzkich. Osiągnął stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 31.07.1810). W styczniu 1810 podniósł swoją flagę na 98-działowcu Saint George, skierowany do służby na Bałtyku jako zastępca wiceadm. Saumareza. Zginął 24.12.1811 na pokładzie Saint George, kiedy okręt ten rozbił się podczas sztormu u wybrzeży Jutlandii, razem z liniowcem Defence. Ciała Reynoldsa nigdy nie odnaleziono. O okolicznościach tej katastrofy, jednej z największych, jaka spotkała Royal Navy w czasach napoleońskich i częściowo zawinionej przez kontradmirała, pisałem dość obszernie w „MSiO” nr 2/2006.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów dwóch oficerów RN, są nimi Wice-admirał John Sutton (1758 - 1825) oraz Kontr-admirał Samuel Sutton (1760 – 06.1832).
Czy byli oni spokrewnieni?
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Urodzony w 1758 John Sutton oraz urodzony dwa lata później Samuel Sutton najprawdopodobniej nie byli ze sobą spokrewnieni (oczywiście nie biorę pod uwagę pokrewieństwa przez Lucy, albo przez pramatkę Ewę – jak kto woli).

John Sutton urodził się 23.03.1758. Był synem Thomasa Suttona z Mousley (Surrey) oraz Jane Hankey, córki radnego z Londynu. Do jego krewnych zaliczała się wpływowa rodzina Hothamów. Uczył się w Królewskiej Szkole Marynarki w Portsmouth od 15.05.1770. Do marynarki wojennej wstąpił w maju 1773. Egzamin na porucznika zdał w 1778 w Westminsterze, otrzymał tę rangę już 21.05.1778. Awansował na „nawigatora i dowódcę” w 1781. W 1782 powierzono mu w Indiach Wschodnich dowództwo 14-działowego slupa Nymph, który potem w sierpniu wszedł na dok w Plymouth. Sutton został komandorem 28.11.1782. Od września 1787 do 1790 był kapitanem 28-działowej fregaty Aurora, od maja 1788 działającej w Indiach Zachodnich. W styczniu 1793 objął dowództwo 36-działowej fregaty Romulus, skierowanej w kwietniu na Morze Śródziemne. Należał do floty wiceadm. Hooda zajmującej Tulon od sierpnia do grudnia 1793. W latach 1795-1797 był kapitanem 74-działowca Egmont na Morzu Śródziemnym, biorąc pod wiceadm. Hothamem udział w bitwach koło Genui 13.03.1795 oraz koło Wysp Hyères 13.07.1795. Zdobył dwie małe fregaty koło Tunisu 9.03.1796. Pod admirałem Jervisem walczył 14.02.1797 w bitwie u Przylądka Św. Wincentego, za co dostał złoty medal. Ożenił się 30.03.1797 z córką lorda Hotham. W maju 1798 objął dowództwo 74-działowca Superb we Flocie Kanału, w 1799 popłynął na krótko na Morze Śródziemne, najpóźniej we wrześniu był z powrotem we Flocie Kanału. W latach 1801-1802 dowodził 110-działowcem Ville de Paris we Flocie Kanału, flagowym okrętem adm. Cornwallisa. W okresie 1803-1804 był kapitanem 74-działowca Mars we Flocie Kanału. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808). W 1804 pełnił funkcję zastępcy dowódcy bazy marynarki w Plymouth. Awansował na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 25.10.1809 (Białej - 31.07.1810; Czerwonej – 4.12.1813). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej - 27.05.1825). Zmarł 8.08.1825 w Ham Common (Surrey).

Samuel Sutton urodził się w 1760 w Scarborough. Zaczął służbę w marynarce 9.04.1777 jako starszy marynarz, następnie midszypmen na 74-działowcu Monarch, przejściowo stojącym w Portsmouth okręcie strażniczym. Potem brał na nim udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Znajdował się pod protekcją dowódcy tego okrętu, komandora Joshuy Rowleya, więc kiedy ten ostatni podniósł w grudniu proporzec komodora na 74-działowcu Suffolk i skierował się do Indii Zachodnich, zabrał ze sobą Suttona. Pod koniec marca 1779 Rowley został kontradmirałem, a jego flagowiec walczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779. W marcu 1780 Rowley i Sutton przeszli na 74-działowiec Conqueror i uczestniczyli w bitwie pod Martyniką 17.04.1780 oraz w akcjach koło Wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780. Sutton podążał jak cień za Rowleyem na wszystkie okręty, na których kontradmirał podnosił w Indiach Zachodnich swoją flagę. Kolejno były to: 74-działowiec Terrible (od czerwca do lipca 1780), 98-działowiec Princess Royal (od lipca 1780 do 1781). Na pokładzie tego ostatniego Sutton zaczął pełnić obowiązki oficera i w tym samym charakterze służył w 1782 na 16-działowym slupie Jamaica oraz 14-działowym slupie Duguay Trouin, zanim jesienią 1782 znów nie pojawił się na okręcie flagowym Rowleya, tym razem 98-działowcu London. Kontynuował swoje wędrówki z Rowleyem na 74-działowiec Ajax i w końcu (marzec 1783) na wycofany wkrótce ze służby 50-działowiec Preston. Ostatecznie jego rangę porucznika zatwierdzono 21.04.1783. W rozpoczętej dekadzie pokoju nie znajdował aktywnego zatrudnienia, wyjąwszy krótki epizod z 1790, wywołany kryzysem hiszpańskim, kiedy od 22.06.1790 do 7.01.1791 wchodził w skład załogi 32-działowej fregaty Iphigenia. W styczniu 1793 został oficerem 74-działowca Culloden służącego na wodach kanału La Manche, a od kwietnia w rejonie Wysp Podwietrznych, w kwietniu 1794 znów we Flocie Kanału. W listopadzie Sutton przeszedł na 74-działowiec Mars, na którym uczestniczył w „Odwrocie Cornwallisa” 16-17.06.1795. Awansował na „dowódcę” 1.09.1795. Powierzono mu wtedy 16-działowy slup Martin, w grudniu skierowany ku zachodnim wybrzeżom Afryki, a potem na wody wokół Jamajki. Na początku 1797 chwytał francuskie okręty korsarskie na Morzu Północnym. Sutton został komandorem 27.06.1797, ale bez okrętu. Dopiero w październiku 1798 objął dowództwo 74-działowca Monarch na Morzu Północnym. W marcu 1799 przejął komendę nad 98-działowcem Prince we Flocie Kanału i w czerwcu poprowadził go na Morze Śródziemne, jednak we wrześniu był już z powrotem we Flocie Kanału. W styczniu 1801 został kapitanem 32-działowej fregaty Alcmene, najpierw na placówce lizbońskiej, ale w marcu skierowanej na Bałtyk. Walczył w bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801. Zaraz po tym starciu przeszedł na 38-działową fregatę Amazon. Po powrocie z Bałtyku jednostka ta bazowała na Downs i służyła w siłach osłony wybrzeża komenderowanych przez Nelsona, który nawet podniósł na krótko swoją flagę na Amazon (27.08.-22.10.1801). Następnie Sutton przewiózł w 1802 do Sankt Petersburga nowego ambasadora, a w listopadzie przekazał komendę nad Amazon. W kwietniu 1803 objął dowództwo 100-działowca Victory, w maju wyruszył na nim na Morze Śródziemne (po drodze odbił z rąk Francuzów fregatę), ale po koniec lipca zamienił się miejscami z komandorem Hardy, kapitanem flagowym Nelsona, przechodząc na 32-działową fregatę Amphion. Brał udział w blokadzie Tulonu, w przechwyceniu koło Kadyksu 5.10.1804 hiszpańskich fregat skarbowych przez eskadrę komodora Grahama Moore, w rejsie do Indii Zachodnich i z powrotem w eskadrze Nelsona w 1805. Chociaż zawiłości proceduralne nie pozwoliły podwładnym Moore’a obłowić się tak niesamowicie, jak mogłoby to być, gdyby zdarzyło się podczas wojny, to i tak kapitanowie jego eskadry - w tym Sutton - stali się bogaci. Kiedy zdrowie komandora podupadło, skorzystał z wcześniejszego daru losu i w październiku 1805 (gdy fregata Amphion dołączyła do floty Nelsona pod Lizboną) definitywnie wycofał się z aktywnej służby. Zajmował się lokalną administracją, a w marynarce awansował przez starszeństwo. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 19.07.1821 (Białej – 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Zmarł w czerwcu 1832 w Ditchingham (Norfolk).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał James Vashon (09.08.1742 – 27.10.1827).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Vashon urodził się 9.08.1742 w wiosce Eye koło Ludlow (Shropshire) jako syn duchownego – wikarego z Eye i zarazem wykładowcy z Ludlow. Karierę w Royal Navy rozpoczął 9.08.1755, okrętując się na 70-działowiec Revenge. Jego wczesna młodość przypadła na lata wojny siedmioletniej 1765-1763, pozostawał więc cały czas w służbie, zdobywając doświadczenie na Morzu Śródziemnym, wodach Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 7.09.1763, ale ponieważ właśnie zawarto pokój i rozpuszczono załogi, otrzymał tę rangę dopiero po prawie jedenastu (!) latach (w większości spędzonych na pół żołdu), 1.06.1774. Został wtedy oficerem na dowodzonej przez komandora Gardnera 28-działowej fregacie Maidstone, walczącej w Indiach Zachodnich od 1774 do 1776, potem służącej na wodach amerykańskich do 1779. Vashon ożenił się w 1779 z Jane Bethell. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 5.08.1779. Powierzono mu wówczas 14-działowy slup Alert, skierowany w lutym 1780 na wyspy Podwietrzne; w 1781 działał na Morzu Północnym uczestnicząc w krwawej bitwie z Holendrami na Dogger Bank 5.08.1781, w styczniu 1781 znów pożeglował do Indii Zachodnich, gdzie służąc pod adm. Rodneyem brał udział m.in. w bitwach koło Dominiki 9.04.1782 i koło Wysepek Świętych 12.04.1782. W nagrodę za wyróżnienie się w tym ostatnim starciu został komandorem z datą właśnie 12.04.1782. Rodney dał mu wtedy na chwilę dowództwo 64-działowca Prince William i flagowego 98-działowca Formidable, ale ostatecznie Vashon wylądował (chyba jeszcze w kwietniu) na 28-działowej fregacie Sibyl, wycofanej do rezerwy w lipcu 1783. Przeszedł wtedy na pół żołdu. Owdowiał w 1786. Ożenił się ponownie, tym razem z siostrą innego oficera marynarki brytyjskiej, Petera Rainiera (komandora od 1778, kontradmirała od 1795). Od października 1786 do września 1789 dowodził 50-działowcem Europa, flagowym okrętem komodora Gardnera. Powołany ponownie do czynnej służby w czasie kryzysu hiszpańskiego, został w czerwcu 1790 kapitanem 64-działowca Ardent, ale okręt ten wycofano do rezerwy we wrześniu 1791. W styczniu 1793 Vashon objął dowództwo 64-działowca Saint Albans. Popłynął na Morze Śródziemne 23.05.1793, gdzie jego żaglowiec wchodził formalnie w skład floty wiceadm. Hooda zajmującej Tulon od sierpnia do grudnia (jednak zajmował się raczej eskortą konwojów itp.), a w kwietniu 1794 został skierowany do Indii Zachodnich. W kwietniu 1795 Saint Albans zaczął remont w Chatham. W sierpniu Vashon objął komendę nad 74-działowcem Pompée we Flocie Kanału i sprawował ją jeszcze w maju 1797. Od marca 1799 do marca 1801 dowodził 98-działowcem Neptune najpierw we Flocie Kanału, a potem na Morzu Śródziemnym. W okresie czerwiec 1801 - marzec 1803 był kapitanem 98-działowca Dreadnought. Stopień kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) osiągnął 23.04.1804 (Czerwonej – 9.11.1805). w 1804 powierzono mu dowództwo bazy w Leith, gdzie jego flagowym okrętem był do października 1805 okręt strażniczy (ex 44-działowiec) Roebuck. W 1806, kierując przymusowym werbunkiem marynarzy w Szkocji, Vashon próbował wprowadzić drobne usprawnienia do systemu branki. Sprawnie zorganizował eskortowanie konwojów wychodzących z Leith, zyskując tym wdzięczność kupców i lokalnych władz. Uzyskał rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 31.07.1810). Pod koniec 1808 zdecydował się jednak wycofać z aktywnej służby i osiadł z powrotem w Ludlow. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 19.07.1821). Miał zacięcie towarzysko-naukowe, był członkiem Trinity House. Zmarł 20.10.1827 w Ludlow.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Talbot (1769 – 07.07.1851).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Talbot urodził się w 1769 w Malahide Castle (hrabstwo Dublin w Irlandii) w rodzinie należącej do anglo-irlandzkiej wyższej klasy (jego ojciec był pułkownikiem i lordem, matkę kilkadziesiąt lat później uczyniono baronową Talbot z Malahide). John uczył się w szkole w Manchesterze. Zaczął służbę w marynarce wojennej 24.03.1784 jako „służący kapitana” na pokładzie 28-działowej fregaty Boreas, dowodzonej wówczas przez H. Nelsona i w maju wysłanej na trzy lata na Wyspy Podwietrzne. Osiągnął pozycję midszypmena albo pomocnika nawigatora 2.05.1785. Pozostawał na fregacie Boreas aż do jej wycofania do rezerwy w listopadzie 1787. W maju 1788 dołączył do załogi 98-działowca Barfleur, stojącego wówczas w Portsmouth i noszącego flagę wiceadm. Hooda. Zdał egzamin na porucznika w Westminsterze 3.12.1788. Otrzymał tę rangę 3.11.1790, kiedy w czasie kryzysu hiszpańskiego przeszedł na 100-działowiec Victory. Służył na tym okręcie (znów pod flagą Hooda) przez pół roku na wodach kanału La Manche. Następnie został oficerem 28-działowej fregaty Triton, operującej na Morzu Północnym, Bałtyku, wodach północnoamerykańskich koło Quebeku i Halifaxu, a we wrześniu 1791 wysłanej na Jamajkę. Pozostał na tej fregacie do kwietnia 1793, kiedy przeszedł na 98-działowiec Windsor Castle, skierowany właśnie wówczas na Morze Śródziemne. W październiku 1794 przeszedł na 74-działowiec Alcide (oba ostatnie okręty był jednostkami flagowymi wiceadm. Cosby’ego), wycofany do rezerwy w listopadzie. Został wtedy pierwszym oficerem 32-działowej fregaty Triton, walczącej u atlantyckich wybrzeży Francji. Kiedy jednostka ta zdobyła 10.04.1795 francuską fregatę 36-działową Gloire, Talbot w nagrodę awansował na „dowódcę” 17.04.1795. Powierzono mu wówczas 14-działowy slup (bryg) Helena operujący na wodach krajowych. Został komandorem 27.08.1796. Objął wtedy dowództwo 24-działowca Eurydice, które sprawował do 1800, chwytając chmarę francuskich korsarzy na Morzu Północnym i kanale La Manche. Od 1.01.1801 do sierpnia 1802 dowodził 36-działową fregatą Glenmore na wodach irlandzkich i w Indiach Zachodnich. Z powodu przerwy w działaniach wojennych pozostawał na pół żołdu do 20.10.1804, kiedy został kapitanem 50-działowca Leander na placówce w Halifaxie. Zdobył tam 23.02.1805 francuską fregatę 40-działową i odbił brytyjską 32-działową. Zachwyceni nim oficerowie Leandra, gdy odchodził z tego okrętu ofiarowali mu honorową szpadę wartości 100 gwinei. Talbot przeszedł 1.12.1805 na 74-działowiec Centaur działający na tych samych wodach. Objął formalnie 25.02. (faktycznie 10.04.) 1806 dowództwo 74-działowca Thunderer pod Kadyksem, pożeglował na Morze Śródziemne, brał udział w forsowaniu Dardaneli w lutym 1807, w 1808 przewiózł księcia Orleanu z Morza Śródziemnego do Anglii, działał na Morzu Północnym i uczestniczył w blokadzie Rochefort. Liniowiec Thunderer wycofano do rezerwy w listopadzie 1808 w Chatham. Talbot objął 23.09.1809 (faktycznie dopiero w listopadzie) dowództwo 74-działowca Victorious i pozostał na tym okręcie do 1814. W listopadzie 1809 skierowano go na Morze Śródziemne, gdzie blokował Tulon pod Collingwoodem, bronił Sycylii pod Martinem, blokował Korfu. Odznaczył się zwłaszcza słynnym zdobyciem francuskiego 74-działowca Rivoli 22.02.1812 na Adriatyku. Odniósł w tej walce poważną ranę od odłamka, która na jakiś czas prawie pozbawiła go wzroku. Po powrocie do Anglii został za tę walkę nagrodzony złotym medalem. W listopadzie 1812 popłynął z konwojem do Indii Zachodnich, po czym przeszedł na wody amerykańskie. W styczniu 1814 blokował New London, w czerwcu osłaniał wielorybników, w sierpniu wrócił na Spithead i nie służył więcej na morzu. Nagrodzono go stopniem pułkownika piechoty morskiej 4.06.1814, a 12.04.1815 został nobilitowany. Ożenił się 17.10.1815 z córką barona Arundell. Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. Uzyskał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 22.07.1830 (Białej – 27.06.1832; Czerwonej – 10.01.1837). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 23.11.1841 (Białej – 9.11.1846). Otrzymał krzyż wielki Orderu Łaźni 23.02.1842. Przyznano mu pensję za dobrą służbę 5.05.1843 (lub 5.05.1847). Zmarł 7.07.1851 w Rhode Hill koło Lyme Regis (Dorset).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Kontr-admirał William O'Bryen Drury ( ... - 06.03.1811) oraz Admirał Thomas Drury (1750 - 05.09.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William O’Brien (O’Bryen) Drury urodził się w 1757 w Cork w Irlandii. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1778, otrzymał tę rangę 28.11.1778. Nie znana jest data jego promocji na stopień „nawigatora i dowódcy”, w każdym razie był nim, gdy w 1781 objął dowództwo 14-działowego slupa Tickler w Indiach Zachodnich. Awansował na komandora 18.01.1783. Ożenił się w Cork z Letycją Preston, córką generała i inżyniera. Mieli gromadę dzieci, jeden z synów też służył w Royal Navy. W okresie 1790-1793 William O’Bryen Drury był kapitanem 24-działowca Squirrel u południowych wybrzeży Irlandii. W listopadzie 1793 objął dowództwo 50-działowca Trusty, od września 1794 pełniącego rolę okrętu strażniczego w Weymouth. Od sierpnia 1795 do 1799 dowodził 74-działowcem Powerful na Downs i Morzu Północnym, walczył w bitwie pod Kamperduin 11.10.1797, za co dostał złoty medal. W czerwcu 1798 popłynął na Morze Śródziemne. Od czerwca 1799 działał w eskadrze Nelsona koło Sycylii. Od grudnia 1802 do kwietnia 1804 dowodził 98-działowcem Neptune. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808). W sierpniu 1807 otrzymał rozkaz, by udać się do Indii Wschodnich, gdzie z czasem miał zostać głównodowodzącym, ale początkowo winien był przejść pod rozkazy Pellewa. Podniósł flagę na 64-działowcu Monmouth 8.09.1807 na Spithead i w połowie września ruszył w drogę osłaniając przy okazji konwój. Dotarł do Madrasu 17.02.1808. W czerwcu został wysłany przez Pellewa na czele eskadry, która miała zająć Macao. Powoli zbierając wyznaczone siły dotarł na miejsce na początku września. Kretyńska afera z próbą odebrania siłą placówki sprzymierzeńca (Portugalii) bez zgody, ani nawet poinformowania zawczasu właściwego gospodarza (Chin), zakończyła się niesławnym fiaskiem w końcu grudnia, chociaż całą winę ponosiła Kompania Wschodnioindyjska. W styczniu 1809 Drury wrócił pod Penang i tam przejął od Pellewa naczelne dowództwo sił Royal Navy w Indiach Wschodnich. Jego okrętem flagowym był wtedy 74-działowiec Russell. Drury nie lubił ani Hindusów ani kapitanów Kompanii Wschodnioindyjskiej, w pełni popierał pirackie działania dowódców Royal Navy, którzy (jak powieściowy Hornblower) bezprawnie ogałacali z załóg żaglowce wschodnioindyjskie, doprowadzając w ten sposób do ich katastrof, śmierci wielu ludzi i ogromnych strat materialnych. „W zamian za to” gardził eskortą flot handlowych, a zajmował się bardzo skutecznie organizowaniem (z Madrasu i Bombaju) operacji bojowych. W lutym 1810 wysłał ekspedycję, która po walkach do czerwca zdobyła poważną część Indii Holenderskich. Osiągnął stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 31.07.1810. Pod koniec października 1810 znalazł się przy siłach brytyjskich szykujących atak na Ile de France, ale został kategorycznie i ku swojej wściekłości odesłany do Madrasu przez dowódcę tego zgrupowania, wiceadmirała Bertie (wyższego „kolorem” flagi), który nie chciał dzielić z Drurym pieniędzy pryzowych. Drurego awansowano w Anglii na wiceadmirała Białej eskadry 1.08.1811 nie wiedząc, że już wtedy nie żył. Zmarł bowiem 6.03.1811 w Madrasie, kiedy przygotowywał ekspedycję mającą zdobyć Jawę i wydawał ostatnie dyspozycję jeszcze na łożu śmierci.
O Tomku Drury następnym razem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach