www.timberships.fora.pl

kgerlach

Thomas Drury urodził się w 1750. Był synem duchownego z Overstone i Claydon (Suffolk) oraz wnukiem (ze strony matki) innego duchownego. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1771, otrzymał tę rangę 18.03.1773 na pokładzie 20-działowca Mercury działającego u wybrzeży Ameryki Północnej. W 1774 służył jako pierwszy oficer 32-działowej fregaty Alarm na Morzu Śródziemnym. Został promowany na stopień „nawigatora i dowódcy” 1.03.1779. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Cygnet. Wziął udział w walce w zatoce Cancale 13.05.1779, kiedy Brytyjczycy rozgromili eskadrę małych jednostek francuskich, które wcześniej próbowały przeprowadzić desant na Jersey. W czerwcu popłynął do Nowej Fundlandii. Schwytał tam w 1780 pełno amerykańskich okrętów korsarskich. W marcu 1781 objął dowództwo 14-działowego slupa (brygu) Cameleon w eskadrze z Downs. Stoczył 14.08.1781 na Morzu Północnym niezwykle zacięty pojedynek z holenderskim doggerem, zakończony eksplozją nieprzyjacielskiej jednostki. Drury odniósł w tej walce ranę. Awansował na komandora 21.03.1782. Od kwietnia 1783 do lutego 1786 sprawował dowództwo 22-działowca Myrmidon na wodach krajowych i Morzu Północnym. Od stycznia 1793 do 1794 dowodził 32-działową fregatą Fox, w maju 1793 skierowaną na Nową Fundlandię. W 1794 objął na krótko komendę nad 36-działową fregatą Flora u atlantyckich wybrzeży Francji. Przejściowo dowodził w 1795 hulkiem więziennym Fortitude (ex-74-działowcem) w Portsmouth. Od lutego 1796 był kapitanem 74-działowca Alfred, skierowanego do Indii Zachodnich pod koniec tamtego miesiąca w osłonie konwoju. Po drodze zdobył w marcu francuską korwetę 22-działową koło przylądka Finisterre. Na miejscu dołączył do eskadry z Jamajki. 12 lipca u wybrzeży San Domingo zmusił do opuszczenia bandery francuską fregatę 36-działową; w grudniu pochwycił francuski okręt korsarski blisko Martyniki. Zdał dowództwo w styczniu 1797. Chociaż nadal awansował, nigdy już nie dowodził żadnym okrętem, ani nie podniósł swojej flagi admiralskiej. Ożenił się i miał dwóch synów (z których jeden też służył w Royal Navy, ale zmarł już 24.08.1822, w wieku 23 lat). Thomas Drury osiągnął rangę kontradmirała od razu Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 23.04.1804 (a Czerwonej – 9.11.1805). Uczestniczył w uroczystym pogrzebie Nelsona w 1806. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Czerwonej – z przeskoczeniem Białej – 31.07.1810). Awansował na admirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 22.07.1830). Zmarł 5.09.1832 w Brugii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Lawford (1756 – 22.12.1842).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Lawford urodził się w 1756. Wstąpił do marynarki w młodym wieku. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1776, otrzymał tę rangę 23.12.1777. Podczas bitwy koło Wysepek Świętych 12.04.1782 był już pierwszym oficerem na 90-działowcu Namur. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 1.12.1787. W październiku 1788 powierzono mu 14-działowy slup Wasp, którym dowodził do kwietnia 1790. W kwietniu 1790 objął dowództwo 16-działowego slupa Hound, skierowanego pod koniec października na Jamajkę. W chwili wybuchu wojny z rewolucyjną Francją w lutym 1793 jego slup nadal należał do małej eskadry stacjonującej na Jamajce. Mianowano Lawforda komandorem 1.12.1793. Został wtedy na Jamajce kapitanem 36-działowej fregaty Convert. Wysłany z konwojem do Europy 5.02.1794, zepchnięty trzy dni później przez bardzo silny prąd na rafę u wschodniego krańca Wielkiego Kajmana, gdzie fregata uległa zniszczeniu. W styczniu 1798 objął krótkotrwałe dowództwo 64-działowca Agincourt. Od marca 1798 do lipca 1800 dowodził 50-działowcem Romney. Latem 1798 jako komodor eskadry zarządził przeszukanie (w ramach zwalczania kontrabandy) statków szwedzkiego konwoju i zajął zarówno te żaglowce, jak eskortującą je szwedzką fregatę, która sprzeciwiała się kontroli. Doprowadził wszystkie jednostki na Downs, co wywołało zacięty i długotrwały spór prawny. Ostatecznie brytyjski sąd uznał prawie cały konwój, wart 600 tysięcy funtów, za legalnie zdobyte pryzy (wbrew protestom Szwedów, ale z powołaniem się na ich własne przepisy prawne). Niemała suma z tego spłynęła z pewnością (chociaż może po wielu latach) do kieszeni Lawforda. W sierpniu 1799 Romney uczestniczył w osłonie desantu armii brytyjsko-rosyjskiej na wybrzeżu Holandii, wchodząc w skład eskadry wiceadm. Mitchella. W okresie od 5.08.1800 do 5.05.1802 Lawford dowodził 64-działowcem Polyphemus; od 9 sierpnia 1800 okręt ten wchodził w skład eskorty konwoju udającego się na Bałtyk, we wrześniu wrócił do Yarmouth. W marcu 1801 wyszedł z Yarmouth w składzie skierowanej na Bałtyk floty adm. Parkera. Walczył w bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801. Wrócił do Yarmouth 13.07.1801 i znów był jednostką eskadry Morza Północnego. Zatrudniono go też przy blokowaniu Texel przez zespół adm. Dicksona. Wycofano liniowiec do rezerwy w maju 1802. Jak niezliczone ilości innych oficerów, Lawford wykorzystał przerwę w działaniach wojennych - zapoczątkowaną pokojem w Amiens - na ślub. Ożenił się w lutym 1803. Kiedy okręty zaczęto sposobić do nowej fazy wojny, otrzymał 1.01.1804 ponownie dowództwo 64-działowca Polyphemus. Do września liniowiec poddawany był pracom remontowym i wyposażeniowym, potem wszedł w skład Floty Kanału. Pochwycił 7.12.1804 w pobliżu przylądka Santa Maria 36-działową fregatę hiszpańską Santa Gertruyda (Santa Gertrudis, Santa Gertruda), uzbrojoną chwilowo tylko w 14 dział, bowiem wiozącą z Peru i Meksyku (portem docelowym była podobno Corunna) bardzo obszerny i cenny ładunek, wg ówczesnej prasy brytyjskiej składający się miliona dwustu tysięcy dolarów dla króla Hiszpanii, a ponadto obejmujący – na rachunek kupców z tego kraju – kakao, kawę, skóry, platynę, drogie przyprawy, koszenilę, bawełnę i wiele innych rzeczy. „Przy okazji” Polyphemus przechwycił również cztery bogato wyładowane hiszpańskie statki. Przyniosło to fortunę Lawfordowi i wywołało niechęć do niego hrabiego St Vincent, który pisał, że „kmdr Lawford był kiedyś dobrym oficerem, ale od kiedy stał się bogaty, jest opieszały i niedbały”. W połowie czerwca 1805 Lawford zaczął dowodzić 74-działowcem Audacious, który jednak jeszcze do sierpnia był wyposażany w Plymouth. Zdał komendę przed styczniem 1806. W październiku 1806 objął dowództwo 74-działowca Impétueux na wodach kanału La Manche i sprawował je do awansu na kontradmirała, w marcu 1808 blokując Lorient, w 1809 operując na Morzu Północnym, a od marca 1810 u wybrzeży Portugalii. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 1.08.1811 (Białej – 4.12.1813; Czerwonej – 4.06.1814). Promowano go do stopnia wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Osiągnął rangę admirała Niebieskiej Eskadry 22.07.1830 (Białej – 10.01.1837; Czerwonej – 23.11.1841). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 19.07.1838. Zmarł 22.12.1842 w St John’s Wood (Middlesex).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Williams Cornwallis (20.02.1744 – 05.07.1819).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Cornwallis to jedna z tych wielkich i bardzo znanych postaci, o jakich można wszędzie znaleźć multum informacji, więc właściwie mieści się w grupie oficerów, co do których wyraźnie zadeklarowałem, że nie chcę o nich pisać, ponieważ to strata mojego czasu.

Dlatego przelatując w skrócie nad poszczególnymi etapami jego bardzo długiej kariery skupię się mocniej tylko na wątkach i epizodach kontrowersyjnych, a przez to zapewne trochę mniej dostępnych w literaturze i sieci, gdzie „dobrzy” bohaterowie muszą mieć wizerunek nadający się dla dziatwy szkolnej i zgodny z dzisiejszymi kryteriami poprawności politycznej. Tymczasem Cornwallis był nie tylko utalentowany, ale ekscentryczny, wyniosły i kłótliwy – niektórzy jego maniery określali jako grubiańskie. Inni współcześni pisali o nim, gdy już osiągnął pozycję admiralską, że to „człowiek o bardzo powściągliwym zachowaniu i manierach; rzadko używał sygnałów, jeszcze rzadziej słów; nigdy się nie śmiał, rzadko uśmiechał, a swoich oficerów trzymał na wielki dystans”.
Urodził się 20.02.1744 w bardzo arystokratycznej rodzinie, o ogromnych wpływach politycznych. Jego ojciec był hrabią (co prawda William, jako czwarty syn, nie dziedziczył ani tytułu, ani dóbr), a matka – córką wicehrabiego. Starszy brat wszedł do historii jako markiz Cornwallis, brytyjski generał w amerykańskiej wojnie rewolucyjnej, generalny gubernator w Indiach i wicekról Irlandii. Natomiast William uczył się w latach 1753-1755 w Eton College w Buckingham, po czym wstąpił do Royal Navy w 1755. Patronował mu w marynarce sam książę Newcastle, wówczas Pierwszy Lord Skarbu (czyli faktyczny premier). Cornwallis był obecny podczas zdobycia Louisbourga w 1758 i bitwy w zatoce Quiberon w 1759. Mianowano go porucznikiem w 1761. Uzyskał rangę „nawigatora i dowódcy” w 1762 lub 1764. Został komandorem 20.04.1765. Osiągnięcie takiego stopnia w wieku 21 lat było niezgodne z przepisami (ale ustosunkowani i arystokraci zawsze stali ponad prawem, a tym razem dotyczyło to osoby niezwykle utalentowanej). Przez wiele lat był posłem do Parlamentu – w okresach 1768-1774, 1782-1807 – co zazwyczaj też bardzo pomagało w karierze. We wrześniu 1774 objął dowództwo 36-działowej fregaty Pallas, skierowanej w grudniu ku wybrzeżom Afryki, a potem pełniącej służbę krążowniczą na różnych wodach. Przez kilkanaście dni grudnia 1777 dowodził 50-działowcem Bristol w Indiach Zachodnich. W maju 1778 był kapitanem 50-działowca Chatham. Od sierpnia 1778 dowodził 64-działowcem Lion (Lyon), początkowo na kanale La Manche, ale w końcu grudnia wysłanym do Indii Zachodnich. Walczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779 pod wiceadm. Byronem i poniósł tak znaczne straty w ludziach oraz doznał na tyle ciężkich uszkodzeń okrętu (Lion miał pod koniec tylko fokmaszt), że zmuszony był zdryfować z wiatrem w kierunku Jamajki. Od tego czasu służył w eskadrze Jamajki pod wiceadm. Parkerem. Brał udział w starciach z flotą francuską koło Monte Cristi 20-22.03.1780. Dowodząc z pokładu swojego okrętu całą eskadrą, Cornwallis odznaczył się biegłością żeglarską podczas spotkania 20.06.1780 z przeważającym zespołem komodora de Ternay. Wrócił do Anglii z konwojem w 1780. Pod wiceadm. Darbym uczestniczył w operacji odsieczy dla Gibraltaru w marcu-kwietniu 1781. W czerwcu 1781 Cornwallisowi powierzono 74-działowiec Canada, na którym w lipcu znów pożeglował na Wyspy Podwietrzne. We wrześniu był pod kontradm. Digbym na wodach północnoamerykańskich, wrócił do Indii Zachodnich w grudniu z kontradm. Hoodem. Uczestniczył w manewrach tego ostatniego koło St Kitts 25/26.01.1782. Brał udział w starciu koło Dominiki 9.04.1782 oraz w wielkiej bitwie u Wysepek Świętych 12.4.1782. Odesłany 25.07.1782 do Anglii z konwojem, dotarł na miejsce 4.10.1782, a w następnym miesiącu liniowiec Canada został wycofany do rezerwy. Jednak, pomimo rozpoczynającej się dekady pokoju, Cornwallis był zbyt ustosunkowany, by odesłać go dłużej na pół żołdu. Otrzymał stopień pułkownika piechoty morskiej 24.09.1787. Dzięki wpływom brata w październiku 1788 podniósł proporzec komodora pierwszej klasy na 64-działowcu Crown i w lutym następnego roku popłynął na czele małej eskadry do Indii Wschodnich, z zadaniem objęcia tam naczelnego dowództwa. Dotarł do Madrasu i Kalkuty we wrześniu 1789. Parę miesięcy później przystąpił do blokowania wybrzeży Majsuru, którym władał sułtan Tipu. O Cornwallisie zrobiło się znów głośno, kiedy w 1791 wykonując polecenie brata nakazał bezwzględne rewidowanie u wybrzeża malabarskiego neutralnych statków pod francuską banderą, podejrzewanych o dostarczanie posiłków dla Tipu. Doprowadziło to do wielu incydentów, których kulminację stanowiło starcie z 19.11.1791, gdy dwie fregaty brytyjskie zaatakowały i zdobyły po zaciętej walce fregatę francuską w okresie pokoju między Francją a Wielką Brytanią. Od lutego 1792 do stycznia 1794 flagowcem Cornwallisa w Indiach Wschodnich była 38-działowa fregata Minerva. Rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 1.02.1793 (Czerwonej – 12.04.1794). Po zakończeniu wojny z Tipu Sahibem wyśmiał pogłoski o możliwości konfliktu z Francją i odesłał swoją eskadrę do Anglii, więc kiedy wojna z Francuzami rzeczywiście wybuchła, pozostał na Oceanie Indyjskim z jedną fregatą. Wystawił w ten sposób interesy Wielkiej Brytanii na wielkie ryzyko (wysnuwając przy okazji dziwaczną teorię o braku potrzeby stacjonowania Royal Navy w Indiach), ale na jego szczęście Francuzi nie zorientowali się w porę w sytuacji. Cornwallis współdziałał w zdobyciu Pondicherry 23.08.1793 i pomagał w zajęciu innych francuskich placówek w tamtym rejonie. Powróciwszy samowolnie do Anglii w kwietniu 1794 - co chwilowo pozbawiło Brytyjczyków w Indiach jakiejkolwiek ochrony marynarki - Cornwallis podniósł w czerwcu swoją flagę na 74-działowcu Excellent i dostał przydział do Floty Kanału, blokującej Brest. Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 4.07.1794 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej, 1.06.1795). Dowodząc od kwietnia 1795 z pokładu 100-działowca Royal Sovereign, w mistrzowski sposób uratował w czerwcu swoją eskadrę przed zagarnięciem przez dużo silniejszy zespół francuski, co przeszło do historii brytyjskiej marynarki pod nazwą „Odwrotu Cornwallisa”, a uczestnikom przyniosło podziękowanie obu izb parlamentu. W październiku 1795 Cornwallis przewodził w Portsmouth „buntowi admirałów” przeciwko nowym zarządzaniem głównodowodzącego armii brytyjskiej, księcia Yorku, co bardzo osłabiło dyscyplinę w marynarce. Mimo tego mianowano go naczelnym dowódcą na Wyspach Podwietrznych i skierowano tam z posiłkami 29.02.1796. Jednak Royal Sovereign zderzył się w sztormie z transportowcem i doznał uszkodzeń, które zmusiły wiceadmirała do powrotu na Spithead 14.03.1796. W tym samym miesiącu otrzymał honorowy tytuł Kontradmirała Wielkiej Brytanii. Kiedy Admiralicja nalegała, by w zmienionej sytuacji i tak popłynął do Indii Zachodnich, tyle że na 32-działowej fregacie Astraea, Cornwallis kategorycznie odmówił. Trochę chorował (a przynajmniej tym się usprawiedliwiał i tym usprawiedliwiają go jego dzisiejsi entuzjaści), nie kwapił się zapewne wcale do wyprawy na niezdrowe wody, a wygody i przepych na trójpokładowcu uważał za niezbędne dla swego prestiżu, pozycji zawodowej i społecznej. W rezultacie stanął przed sądem wojennym 17.04.1796. Chociaż uniewinniony, na własne żądanie zrezygnował z dowództwa i aż do lutego 1801 pozostawał niezatrudniony. Nie przeszkadzało to w awansach otrzymywanych na zasadzie starszeństwa. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 23.04.1804; Czerwonej – 9.11.1805). Gdy na początku 1801 hrabiemu St Vincent powierzono stanowisko Pierwszego Lorda Admiralicji, wybrał Cornwallisa na swojego następcę w roli głównodowodzącego Floty Kanału. Pozostawał nim od lutego 1801 do lutego 1806, z małą przerwą (marzec 1802-maj 1803) zapoczątkowaną zawarciem pokoju w Amiens oraz poza okresem dwumiesięcznego urlopu wziętego w marcu 1805 dla poratowania zdrowia. Przez większą część tego etapu służby jego okrętem flagowym był 110-działowiec Ville de Paris (momentami 114-działowiec San Josef i 98-działowiec Dreadnought). Cornwallis miał swój związek z bardzo kontrowersyjną sprawą zaatakowania czterech hiszpańskich fregat skarbowych w 1804 podczas trwania pokoju z Hiszpanią. Nie on podjął decyzję (wyszła z rządu, przekazał ją nowy – od maja 1804 – pierwszy lord admiralicji, wicehrabia Melville), ale on wydzielił zespół, który tego dokonał. Podnoszone ostatnio zarzuty, że Cornwallis skierował do tego zadania zbyt małe siły, co uniemożliwiło Hiszpanom „honorowe” poddanie się, są jednak bezzasadne. Był – obok ówczesnego Pierwszego Lorda Admiralicji, Barhama – jednym z głównych autorów strategii 1805 roku, która skontrowała wszystkie „genialne” plany Napoleona dotyczące „wyczyszczenia” wód kanału La Manche z okrętów brytyjskich na czas planowanej inwazji, a ostatecznie doprowadziła do przełomowego zwycięstwa Nelsona pod Trafalgarem w październiku 1805. Tym niemniej konkretne posunięcia Cornwallisa (delegowanie wydzielonych ze swojej floty eskadr na różne kierunki operacyjne) budzą do dzisiaj gorące spory wśród historyków. Wg niektórych strategia była niepotrzebnie strasznie ryzykancka i tylko nieudolności Francuzów zawdzięczał fakt, że nie skończyła się katastrofą. Zdaniem większości była mistrzowska, przewidująca i ostrożna, nie brakuje też opinii o prawdziwym, a niedocenionym przez historię geniuszu. Ironią losu pozostał fakt, że gdy decyzje Cornwallisa utrzymały flotę Brestu zablokowaną w porcie, a poszczególnym dowódcom brytyjskim stworzyły szansę na rozgromienie pozostałych flot francuskich (w różnym stopniu wykorzystaną – Calder, Nelson), to w rezultacie on sam nie dowodził w żadnej większej bitwie i nie mógł zyskać sławy i honorów, które dzięki niemu zdobyli inni. Bardzo przeżył śmierć Nelsona, z którym przyjaźnił się od spotkania na Jamajce w 1779, a zwłaszcza od rejsu do Anglii w 1780, kiedy na pokładzie swojego liniowca przewoził ciężko schorowanego, niefortunnego dowódcę kampanii nikaraguańskiej i otoczył go troskliwą opieką. Stresy z 1805 spowodowały załamanie fizycznego i psychicznego zdrowia Cornwallisa. Opuścił flagę 22.02.1806. Wielu historyków lubi przez przemilczanie sugerować, że uczynił to z własnej woli, jednak w rzeczywistości nowo powstały (po śmierci Pitta) Rząd Wszystkich Talentów potrzebował miejsca dla hrabiego St Vincent, aby zadowolić jego samego i popierającą go frakcję, a także by utrzymać Jervisa z dala od realnego wpływu na administrację, gdzie już zdążył poczynić wielkich szkód podczas swojej kadencji pierwszego lorda admiralicji z lat 1801-1804. St Vincent (adm. Jervis) przestał też lubić (mimo pisania listów zaręczających o szacunku) własnego następcę z 1801 r., kiedy ten „zdradził” go, zgadzając się dalej służyć we Flocie Kanału w 1804, po upadku gabinetu Addingtona. Cornwallis nigdy już nie wrócił na morze, poświęcając się gospodarowaniu w swoich dobrach w Hampshire. Otrzymał honorowy tytuł Wiceadmirała Wielkiej Brytanii w maju 1814. Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 2.01.1815. Nigdy się nie ożenił. Chodziły pogłoski, że nienawidził kobiet. Zmarł 5.07.1819.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów dwóch oficerów RN, są nimi Admirałowie Bartholomew Samuel Rowley (1763 - 07.10.1811) oraz Charles Rowley (16.12.1770 - 10.10.1845).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Bartholomew Samuel Rowley urodził się 12.04.1763 w Stoke (Suffolk) w rodzinie o niezwykle silnych i rozbudowanych związkach z marynarką wojenną. Jego dziadkiem był William Rowley, wówczas Admirał Floty, a wcześniej (1751-1756) jeden z lordów Admiralicji w rządzie wigów. Natomiast ojciec Bartka to Joshua Rowley, wtedy komandor, ale już od 19.03.1779 kontradmirał, od 10.06.1786 baronet, zaś od 24.09.1787 wiceadmirał. Bartholomew był jego drugim synem. Wykaz braci, kuzynów, bratanków, wujków na listach oficerskich Royal Navy zająłby masę miejsca, a poza tym przez małżeństwa Rowleyowie związali się z innymi morskimi „dynastiami” – Martinów, Kingów i Cottonów. Rodzina mamy – córki gubernatora Banku Anglii – też świetnie się nadawała do patronowania karierze. O wczesnych latach służby Bartłomieja wiemy bardzo niewiele, na kartach historii pojawia się na dobre 31.01.1781, gdy w szokującym wieku 18 (a może nawet tylko 17!) lat został komandorem. Od tego momentu ani zasługi ani najbardziej bezczelna protekcja niewiele mogły pomóc i na kolejny stopień Bartholomew Samuel Rowley musiał poczekać do 1799, kiedy uczyniono go kontradmirałem. Tymczasem jednak zaraz po awansie na komandora otrzymał dowództwo 28-działowej fregaty Resource, na której 20.04.1781 zdobył w Indiach Zachodnich po zaciętej walce francuską korwetę. W grudniu 1782 fregata Resource miała już innego kapitana. W 1783 Rowley dowodził krótko 32-działową fregatą Diamond (do wycofania jej do rezerwy w sierpniu). Nastąpiła dekada pokoju, którą niemal na pewno spędził na lądzie, na pół żołdu. W sierpniu 1792 objął dowództwo 32-działowej fregaty Penelope, skierowanej 1.10.1792 na Jamajkę, gdzie w składzie tamtejszej eskadry uczestniczył do 1794 w licznych walkach z Francuzami i od kwietnia 1793 chwytał ich okręty wojenne. W sierpniu 1794 powierzono mu 74-działowiec Cumberland, pod koniec maja następnego roku wysłany na Morze Śródziemne. Okręt ten w składzie floty adm. Hothama walczył 13.07.1795 w bitwie koło wysp Hyères, gdzie Rowley bardzo się wyróżnił. W lipcu 1797 objął dowództwo 74-działowca Ramillies, sprawując je na kanale La Manche i wodach irlandzkich do 1798. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Rangę wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) osiągnął 9.11.1805 (Czerwonej – 25.10.1809). W 1805 dowodził bazą marynarki w Nore, za okręt flagowy mając hulk (ex 64-działowiec) Zealand. Od 1808 był głównodowodzącym na Jamajce – jako okręty flagowe służyły mu kolejno 64-działowce Veteran i Polyphemus. Rezydując jednak głównie na lądzie, przeniósł swą flagę na hulk koszarowy Shark. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 31.07.1810. Zmarł 7.10.1811 w wieku zaledwie 48 lat, kiedy wciąż był głównodowodzącym na Jamajce.
O jego młodszym bracie Charlesie następnym razem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles Rowley urodził się 16.12.1770. Był bratem Bartłomieja Samuela, czwartym i zarazem najmłodszym synem ówczesnego komandora Royal Navy. Sam oficjalnie zaczął służbę w marynarce wojennej 1.01.1778, w charakterze „służącego kapitana” na 74-działowcu Monarch, oczywiście dowodzonym przez tatusia, ale faktycznie siedmiolatek nie bawił się na pokładzie tego żaglowca. Tym niemniej jeszcze przed skończeniem ósmego roku życia, bowiem od 8.12.1778, figurował na listach jako midszypmen! Na ogół uważa się, że realnie zaczął służyć w kwietniu 1785. Egzamin na porucznika zdał 3.06.1789 w Westminsterze, otrzymał tę rangę 8.10.1789, kiedy tata był już baronetem i wiceadmirałem. Porucznik Charles Rowley został w październiku 1789 na wodach nowofundlandzkich kapitanem kutra Trepassey, uzbrojonego w 4 działka relingowe, i sprawował tę komendę do lutego 1791. W drugiej połowie 1794, działając jako pełniący obowiązki „dowódcy”, komenderował na placówce w Halifaxie trójmasztowym slupem 16-działowym Lynx. Oficjalnie awansował na „dowódcę” w marcu lub kwietniu 1795, a 1.08.1795 został komandorem. W 1796 był kapitanem 32-działowej fregaty Cleopatra i chwytał francuskie okręty u wybrzeży amerykańskich oraz po drodze z Halifaxu do Anglii. Od maja do października 1796 dowodził 28-działową fregatą Hussar. W październiku 1796 objął dowództwo 36-działowej fregaty Unité, po czym zdobywał francuskie jednostki wojenne i korsarskie na kanale La Manche oraz na Morzu Północnym do lipca 1798. Ożenił się 17.12.1797 z córką admirała Richarda Kinga i siostrą komandora Richarda Kinga (przyszłego wiceadmirała). Spośród pięciu synów Charlesa trzech służyło potem w Royal Navy, podobnie jak jego dwóch wnuków. Na przełomie 1800/1801 był krótko dowódcą 98-działowca Prince George, flagowego okrętu kontradm. Cottona. Od marca 1801 do marca 1802 dowodził 38-działową fregatą Boadicea, m.in. u atlantyckich wybrzeży Hiszpanii. W styczniu 1804 był tymczasowo kapitanem 32-działowej fregaty Medusa. Od lutego 1804 sprawował na Morzu Północnym (koło Texel) dowództwo 64-działowca Ruby. W listopadzie 1805 objął dowództwo 74-działowca Eagle. W maju 1806 należał do eskadry Williama Sidneya Smitha koło Sycylii, pod Neapolem i Capri. Od lutego do kwietnia 1809 jego liniowiec wyposażano w Portsmouth, po czym w lecie 1809 włączono do niefortunnej wyprawy przeciwko Walcheren, a w lutym 1810 skierowano ponownie do floty Morza Śródziemnego. W 1810 Eagle pomagał w obronie Kadyksu. Od 1811 do schyłku 1813 Rowley działał na Adriatyku, biorąc udział w niezliczonych atakach na cele lądowe i morskie oraz zdobywając masę żaglowców różnej wielkości i siły. Oddał wtedy Austriakom tak znaczne usługi, że ci przyznali mu wojskowy Order Marii Teresy, a 23.05.1814 król angielski zezwolił łaskawie na noszenie tego odznaczenia. Charles Rowley osiągnął stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Został odznaczony krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Od schyłku 1815 do 1818 był głównodowodzącym bazy marynarki w Nore. Za okręty flagowe służyły mu tam kolejno 74-działowce Namur i Northumberland. W okresie 24.08.1820-8.06.1823 sprawował funkcję naczelnego dowódcy na Jamajce, energicznie zwalczając tam piratów i handlarzy niewolników (chociaż nie miał aż tak dramatycznych przeżyć jak powieściowy Hornblower, którego Forester ustawił w tym samym miejscu i czasie, na tym samym stanowisku Smile

). Jego okrętem flagowym była wtedy 46–działowa fregata Sybille. Awansowano go na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830; Czerwonej – 10.01.1837). W okresie 23.12.1834 – 25.04.1835 był lordem komisarzem admiralicji w krótkotrwałym rządzie Roberta Peela. Od króla Wilhelma IV dostał wielki krzyż hanowerskiego Orderu Gwelfów 7.10.1835 oraz synekurę w formie tytułu szambelana królewskiej sypialni. Nadano mu tytuł baroneta 22.02.1836. Owdowiał 11.01.1838. Udekorowano go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 4.07.1840. Został admirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 23.11.1841. Od 26.12.1842 do 30.09.1845 dowodził bazą marynarki w Portsmouth (z flagą na 120-działowcu Saint Vincent). Zmarł 10.10.1845 w Brighton.
Był dobrym dowódcą na morzu, ale zarazem konserwatywnym głupkiem na lądzie – dążył do zamknięcia szkoły artylerii okrętowej, jako zbędnej, oraz wywodził, jak to czarni niewolnicy mają dobre życie, kochają poniżenie i wcale nie chcą być wolnymi ludźmi – jak bym czytał filozofowanie naszych współczesnych mądrali o wspaniałym i godnym życiu chłopów pańszczyźnianych w Polsce.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał William Peere Williams-Freeman (06.01.1742 - 11.02.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Peere Williams urodził się 15.12.1741 w Peterborough (Northampton) w rodzinie duchownych. Jego ojciec Frederick był miejscowym prebendarzem, a matka Mary – córką biskupa Peterborough. Za krewniaka miał też lorda North (wszechwładnego premiera w latach 1770-1782). William Peere Williams uczył się w Eton College. Został zapisany w księgach 100-działowca Royal Sovereign w czerwcu 1757, naprawdę wstąpił do marynarki w sierpniu 1759, okrętując się na 74-działowiec Magnanime, którym dowodził wtedy lord Howe. W składzie eskadry Hawke’a okręt ten walczył w słynnej bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759. Williams zdał egzamin na porucznika w Westminsterze w 1761. W lipcu lub wrześniu 1762 przeszedł za lordem Howe na 80-działowiec Princess Amelia, okręt flagowy kontradmirała, księcia Yorku u wybrzeży Hiszpanii i Portugalii. W sierpniu 1763 stał się członkiem załogi 50-działowca Romney, flagowego okrętu kontradmirała Colville w Halifaxie. Williamsa mianowano 18.09.1764 porucznikiem na pokładzie 44-działowca Rainbow, operującego wówczas u amerykańskich wybrzeży, a wycofanego do rezerwy w październiku 1766. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 26.05.1768, kiedy dano mu fikcyjne dowództwo kecza moździerzowego Thunder, znajdującego się wtedy w rezerwie. Został komandorem 10.01.1771, z być może też tylko dla formalności wyznaczoną 30-działową fregatą Renown, stojącą w rezerwie. [Wikipedia „mianuje go” z tej okazji kapitanem 50-działowca Renown jeszcze przed rozpoczęciem budowy tego okrętu Very Happy

]. W marcu 1771 objął dowództwo 28-działowej fregaty Active. Ożenił się 20.06.1771. Pod koniec września 1771 jego fregatę skierowano do Indii Zachodnich. Zachorował tam, a miał wystarczające „plecy”, by spowodować wysłanie Active w lipcu 1773 na wody Ameryki Północnej. Jednak jego stan zdrowia się nie poprawił, więc w październiku przeszedł na wracający do Anglii 20-działowiec Lively, wycofany do rezerwy na przełomie 1773/1774. Dopiero w marcu 1777 wrócił na morze, objąwszy dowództwo 36-działowej fregaty Venus, skierowanej pod koniec sierpnia na wody północnoamerykańskie. W sierpniu 1778 fregata ta należała do zespołu wiceadm. Howe’a próbującego wymanewrować Francuzów adm. d’Estainga w okolicach Conanicut. W listopadzie pożeglowała z eskadrą Hothama do Indii Zachodnich. W grudniu 1778 Williams był zaangażowany w walki o wyspę St Lucia. W 1779 postanowił znowu opuścić niezdrowe okolice Karaibów i przeszedł na wracającą do Anglii na remont 32-działową fregatę Brune. W kwietniu lub maju 1780 powierzono mu 36-działową fregatę Flora; zdobył na niej koło Ouessant 10.08.1780, po zaciętej walce, francuską fregatę 32-działową. W marcu-kwietniu 1781 uczestniczył, w składzie eskadry wiceadm. Darby’ego, w odsieczy dla Gibraltaru. Zaraz potem skierowany z konwojem na Minorkę, w drodze powrotnej zdobył na początku czerwca holenderską fregatę 36-działową spotkaną koło Ceuty. W drodze do Anglii przechwycony 10.06.1781 przez dwie francuskie fregaty - zdołał się wymknąć, ale stracił pryz. Jesienią 1781 Flora należała do eskadry Darby’ego operującej na kanale La Manche i współdziałała w chwytaniu kolejnych okrętów francuskich, jednak w grudniu Williams przestał być jej kapitanem. W kwietniu 1782 przeszedł na pół żołdu i odtąd nigdy już nie wrócił do aktywnej służby. Wszystkie dalsze awanse – a było ich jeszcze mnóstwo z uwagi na niespożyte zdrowie Williamsa, który zawsze wiedział jak o nie dbać – odbywały się więc niejako „zaocznie”. Stopień kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 12.04.1794 (Czerwonej – 4.07.1794). Awansowano go na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 1.06.1795 (Białej – 11.06.1795; Czerwonej – 14.02.1799). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 1.01.1801 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 25.10.1809). Owdowiał we wrześniu 1819. Po odziedziczeniu 19.01.1822 majątku Fawley Court (Buckingham) przyjął do nazwiska dodatkowy człon – Freeman (czy też uczynił to w listopadzie 1821, jako warunek przejęcia owych dóbr). Żył wystarczająco długo, by doczekać się rangi Admirała Floty 28.06.1830 (miał wtedy 88 lat!). Zmarł 10.02.1832 w Hoddesdon (Hertfordshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał George Campbell (14.08.1759 - 23.01.1821).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Campbell urodził się 14.08.1759 w dobrze sytuowanej rodzinie właściciela ziemskiego ze Stackpole Court w Walii. Zaczął służbę w marynarce wojennej w 1771, jako chłopiec kabinowy. Egzamin na porucznika zdał w 1778 w Westminsterze, otrzymał tę rangę 6.06.1778. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 27.08.1780. We wrześniu 1780 objął dowództwo 14-działowego slupa Lightning w Eskadrze Zachodniej. Został komandorem 9.11.1781. Powierzono mu wtedy 28-działową fregatę Aurora na wodach krajowych, którą dowodził do 1783. Od marca 1783 do lutego 1787 był kapitanem 32-działowej fregaty Orpheus, w lipcu 1783 wysłanej na Morze Śródziemne. Od maja 1790 do 1791 dowodził 32-działową fregatą Nymphe. W styczniu 1793 objął dowództwo 36-działowej fregaty Leda, skierowanej w kwietniu na Morze Śródziemne. Zdobył tam 9.06.1793 francuską korwetę 22-działową. Jego fregata należała do floty wiceadm. Hooda, zajmującej Tulon od sierpnia do grudnia 1793. W 1794 dowodził bardzo krótko 74-działowcem Berwick na Morzu Śródziemnym. W latach 1794-1797 był kapitanem 74-działowca Terrible i walczył pod wiceadm. Hothamem w bitwach koło Genui 12-13.03.1795 oraz koło wysp Hyères 13.07.1795. W październiku 1795 ścigał uchodzącego z Tulonu kontradm. de Richery’ego, sam będąc w składzie eskadry kontradm. Mana. W 1797 (do maja włącznie), nadal dowodząc Terrible, służył we Flocie Kanału adm. Bridporta. W czerwcu 1798 objął dowództwo 74-działowca Dragon, też wchodzącego w 1799 w skład Floty Kanału adm. Bridporta. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 1.01.1801 (Białej – 23.04.1804; Czerwonej – 9.11.1805). W grudniu 1801 na pokładzie jego okrętu flagowego, 98-działowca Téméraire, wybuchł bunt (stłumiony ze szczególnym okrucieństwem – 18 wyroków śmierci), gdy załoga – spodziewająca się powrotu do domów wobec zawieszenia działań wojennych - dowiedziała się, że liniowiec ma przejść z zatoki Bantry do Indii Zachodnich. Ostatecznie popłynął na Jamajkę (eskortując konwój) w lutym 1802. W kwietniu 1803 Campbell z pokładu 74-działowca Culloden kierował organizacją branki marynarzy na obszarze wybrzeża od Teignmouth do Salcombe. W tym samym miesiącu podniósł flagę na 80-działowcu Canopus. Osiemnastego sierpnia 1803 dołączył do eskadry wiceadm. Nelsona pod Tulonem. Pozostawał w jej składzie w 1804. Ożenił się 1.02.1805. Był walijskim członkiem Parlamentu w latach 1806-1813. Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 13.12.1806 (Białej – 25.10.1809; Czerwonej – 31.07.1810). Jego flaga być może powiewała w 1809 na hulku Princess of Orange. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815 i krzyżem wielkim tego orderu 8.06.1820. Dostał tytuł szambelana sypialni królewskiej (od swojego przyjaciela, Jerzego IV) w październiku 1817. Od 15.05.1818 był głównodowodzącym bazy marynarki w Portsmouth. Za okręt flagowy miał tu 104-działowiec Queen Charlotte. Całkowicie nieoczekiwanie, u szczytu powodzenia i zaszczytów, Campbell zastrzelił się rankiem 23.01.1821. Koroner uznał, że przyczyną musiał być nagły „atak obłędu”.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał James Douglas (03.06.1755 - 08.06.1839).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Douglas urodził się 3.06.1755 w Roxburgh, w starej i mającej znaczną pozycję rodzinie szkockiej. Był drugim synem komandora Royal Navy, wybranego z Szetlandów i Orkadów posła do Parlamentu, wkrótce nobilitowanego (1759) i awansowanego na kontradmirała (1762), z czasem pełnego admirała (1778) i baroneta (1786). Sam wstąpił do marynarki wojennej po koniec lat 1760-tych. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1775, otrzymał tę rangę 6.09.1775. Został „nawigatorem i dowódcą” 9.09.1778. Od października 1778 do listopada 1779 dowodził na Jamajce 14-działowym slupem Ostrich. Awansował na komandora 20.10.1780. Został wtedy dowódcą 36-działowej fregaty Venus operującej w składzie zespołu Hothama w Indiach Zachodnich, wycofanej do rezerwy w lipcu 1781. Od marca 1782 do maja 1783 dowodził 32-działową fregatą Alcmene, początkowo na wodach krajowych, od listopada 1782 w rejonie Wysp Podwietrznych. Ożenił się 13.11.1793 z wdową po komandorze Royal Navy i córką zmarłego porucznika Royal Navy. Od maja 1794 do 1795 był kapitanem 38-działowej fregaty Jason na wodach kanału La Manche. W 1795 objął dowództwo 74-działowca Saturn i pod koniec maja pożeglował na nim na Morze Śródziemne. Walczył pod adm. Hothamem w bitwie koło wysp Hyères 13.07.1795. W październiku 1795 ścigał uchodzącego z Tulonu kontradm. de Richery’ego, sam będąc w składzie eskadry kontradm. Mana. W połowie maja 1797, wciąż jako kapitan Saturna, wchodził w skład Floty Kanału adm. Bridporta, ale zdał dowództwo tego okrętu w sierpniu. Wydaje mi się, że Douglas nie wrócił więcej na morze, a w każdym razie nie znalazłem żadnej wzmianki, która by na to wskazywała. Osiągnął stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Mianowano go wiceadmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 9.11.1805 (Czerwonej – 28.04.1808). W listopadzie 1808 przebywał w Londynie (może – ale to czysta spekulacja – zabiegał o zatrudnienie?). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 31.07.1810 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 27.05.1825). Owdowiał 2.05.1819 (w tym samym roku – albo już w 1818 - zmarł też w Indiach jego jedyny syn, porucznik w armii), a już 1.06.1820 poślubił kolejną posażną wdowę. Zmarł 8.06.1839.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Floty George Cockburn (22.04.1772 – 19.08.1853).
Pozdrawiam Janusz.