www.timberships.fora.pl

kgerlach

Thomas Wells urodził się w 1759 w Deptford. Był najstarszym synem tamtejszego budowniczego okrętów i zarazem dyrektora szpitala w Greenwich w ciągu 30 lat. Zaczął służbę w Royal Navy w 1774. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1780, otrzymał tę rangę 14.01.1780. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 7.02.1781. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup (o takielunku brygu) Swallow w Indiach Zachodnich. Wysłany stamtąd z depeszą (od adm. Rodneya do kontradm. Gravesa) do Nowego Jorku, dokąd dotarł 27.07.1781. Ponieważ eskadra Gravesa zdążyła wcześniej wyjść, kierując się ku Zatoce Bostońskiej, wyruszył za nią. Został jednak 26.08.1781 zaatakowany przez cztery amerykańskie okręty korsarskie i zmuszony do sztrandowania na Long Island, po czym spalił swój slup, by nie wpadł w ręce wroga. Objął na przełomie 1781/1782 dowództwo 14-działowego slupa Fury (i sprawował je do awansu), wysłanego w połowie marca 1782 na wody Wysp Podwietrznych. Otrzymał rangę komandora 30.04.1782. Od sierpnia 1782 do czerwca 1783 dowodził 24-działowcem Champion w rejonie Wysp Podwietrznych i Jamajki. Ożenił się 12.12.1784 z siostrą porucznika Royal Navy, Thomasa Francisa Fremantle (przyszłego admirała). W czasie kryzysu hiszpańskiego powierzono mu w czerwcu 1790 (na kilka miesięcy) 32-działową fregatę Iris. Od kwietnia 1793 do 1794 był kapitanem 32-działowej fregaty Concorde. W okresie kwiecień-wrzesień 1794 dowodził 36-działową fregatą Melampus i partycypował 23.04.1794 w dużym sukcesie, operując w ramach eskadry komodora Warrena. Od 1.10.1794 do 1.03.1798 dowodził 74-działowcem Defence, najpierw we Flocie Kanału. Potem, 23.05.1795, liniowiec ten pożeglował na Morze Śródziemne. Walczył w bitwie koło wysp Hyères 13.07.1795. W roli okrętu flagowego zespołu kontradm. Mana ścigał daremnie eskadrę kontradm. de Richery w październiku 1795. Był znów we Flocie Kanału 15.05.1797, a jego załoga wzięła bardzo aktywny udział w buncie na Spithead. Na początku 1799 Wells objął dowództwo 98-działowca Glory we Flocie Kanału, pożeglował na nim 1.06.1799 na Morze Śródziemne w składzie zespołu Cottona. W latach 1800-1801 służył ponownie we Flocie Kanału. W czerwcu 1801 zszedł z Glory i w okresie pokoju znalazł się na pół żołdu. Po rozpoczęciu nowej fazy wojny był od stycznia do kwietnia 1804 kapitanem 98-działowca Windsor Castle. Mianowano go kontradmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 23.04.1804 (Czerwonej – 9.11.1805). W latach 1805-1807 był oficerem flagowym w Nore, a za flagowiec służył mu ex-64-działowy okręt (wówczas koszary przejściowe) Zealand. W 1807 jego jednostką flagową był przez krótki czas ex-90-działowiec Namur, wówczas stacjonarny okręt strażniczy w Nore. Wells awansował na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 31.07.1810). Zmarł 31.10.1811 w Holme, w wieku zaledwie 51-52 lat.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Thomas Eyles (1769 – 29.09.1835).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Eyles urodził się prawdopodobnie około 1769. Egzamin na porucznika zdał w 1790, otrzymał patent z datą 22.11.1790. Większość swojej aktywnej kariery w marynarce spędził jako akolita Johna Borlase Warrena i pod jego protekcją. Dzięki niemu odegrał ważną rolę w ekspedycji u przylądka Quiberon, a ta aktywność przyniosła mu z kolei awans na komandora 13.07.1795. Od września 1795 do 1796 był kapitanem 44-działowej fregaty Pomone i zwalczał Francuzów u ich atlantyckiego wybrzeża. Ożenił się 20.02.1797 w Loddington, z Szarlotą Morris. Być może mianowano go potem dowódcą 74-działowca Canada, na którym proporzec komodora podniósł kmdr Warren (i rozgromił Francuzów u wybrzeży irlandzkich 12.10.1798), ale informacja ta nie jest całkiem pewna. Od 27 lipca do 13 października 1799 Eyles dowodził we Flocie Kanału 98-działowcem Temeraire, flagowym okrętem kontradm. Johna Borlase Warrena. Uczestniczył w blokadzie Brestu. W listopadzie 1799 objął dowództwo 74-działowca Renown, na który Warren przeniósł swoją flagę. Do października 1800 Eyles zdobywał i niszczył na tym okręcie wojenne oraz handlowe żaglowce Francuzów wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Francji, w sierpniu 1800 atakował Ferrol. Ponownie był kapitanem Temeraire w okresie 31.08.1801-5.10.1802, najpierw na wodach irlandzkich (gdzie liniowiec ten pełnił rolę flagowego okrętu kontradm. Campbella), a od lutego 1802 w Indiach Zachodnich (wrócił do Plymouth 28.09). Pozostawał potem długi czas na pół żołdu. Od 1809 lub 1810 do lutego 1812 dowodził 74-działowcem Plantagenet. Następnie powierzono mu (w sierpniu 1812 albo z początkiem 1813) królewski jacht Royal Charlotte. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Nigdy jednak nie dowodził w charakterze oficera flagowego. Otrzymał stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830). Zmarł 29.09.1835 w Loddington (Northamptonshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Thomas Bertie (03.07.1758 - 13.06.1825).
Czy opisywany wcześniej przez Pana, Albemarle Bertie był jakoś z nim spokrewniony.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Bertie nie był w żaden sposób spokrewniony z Albemarle Bertie’m, ponieważ do czasu małżeństwa nawet nie nazywał się Bertie! Urodził się 3.07.1758 w Stockton-on-Tees (hrabstwo Durham) jako Thomas Hoar. Był czwartym synem George’a Hoar z Middleton St George (hrabstwo Durham), dzierżącego dumny tytuł Opiekuna Regaliów Anglii w zamku Tower w Londynie. Thomasa zapisano w księgach okrętowych królewskiego jachtu William and Mary w marcu 1771, ale naprawdę uczył się wtedy na lądzie i poszedł na morze dopiero w październiku 1773, na 24-działowej fregacie Seahorse, skierowanej do Indii Wschodnich. Zakwaterowano go w tej samej mesie, co dwóch innych 15-latków: Nelsona i Troubridge’a.
Hoar przeszedł 27.06.1777 na 50-działowiec Salisbury, flagowy okręt komodora Hughesa, i wrócił na tym żaglowcu do Anglii 14.05.1778. Zdał egzamin na porucznika w Westminsterze w 1778, otrzymał tę rangę 21.05.1778 na 74-działowcu Monarch dowodzonym przez komandora Joshuę Rowleya. Hoar interesował się sposobami ratowania marynarzy, którzy wypadli za burtę – przypisuje mu się wynalezienie boi ratunkowej. Po próbach w Spithead przyjęła ją cała Flota Kanału. Thomas Hoar brał udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, a w grudniu 1778 przeniósł się za kapitanem Monarcha na 74-działowiec Suffolk i pożeglował do Indii Zachodnich. Walczył tam w bitwie pod Grenadą 6.07.1779 oraz podczas zdobywania dwóch francuskich fregat koło Gwadelupy 21/22.12.1779. Kiedy w marcu 1780 Rowley – już kontradmirał – przeniósł swoją flagę na 74-działowiec Conqueror, Hoar podążył za nim. Brał udział w bitwie pod Martyniką 17.04.1780 oraz w dwóch potyczkach koło Wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780. Przenosił się w 1780 za Rowleyem na 74-działowiec Terrible oraz 98-działowiec Princess Royal. Został adiutantem (porucznikiem flagowym) Rowleya. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 10.08.1782. Powierzono mu 16-działowy slup Duc d’Estissac stacjonujący na Jamajce. Po zawarciu pokoju w 1783 szanse Hoara na aktywne zatrudnienie i dalsze promocje bardzo spadły. Ożenił się 20.05.1788 w Londynie z Katarzyną Dorotą, córką czcigodnego Peregrine Bertie i wnuczką trzeciego hrabiego Abington. Ale nawet to nie czyniło go powinowatym ówczesnego komandora Albemarle Bertie, ponieważ tamten nie miał związku z możnym rodem Bertie z Abington, dostarczającym kolejnych hrabiów. W każdym razie, po małżeństwie Thomas Hoar zgodnie z wolą teścia przybrał nazwisko żony i odtąd stał się Thomasem Bertie. Dopiero kryzys hiszpański z 1790 pozwolił mu zostać komandorem 22.11.1790 i na bardzo krótko (do grudnia) objąć dowództwo 36-działowej fregaty Leda, wówczas remontowanej w Blackwall. Prędko jednak wrócił na pół żołdu. Od listopada 1795 do października 1796 dowodził 56-działowcem Hindostan, głównie w Indiach Zachodnich, u wybrzeży San Domingo. Zapadł tam na żółtą febrę, musiał zrezygnować z komendy i wrócić do Anglii. Na początku 1797 dano mu na niewiele dni 64-działowiec Ruby, a pod koniec marca 1797 objął dowództwo 54-działowca Brakel, przeznaczonego do działania na Morzu Północnym. Bertie pozostał na tym liniowcu do października. Od listopada 1797 do maja 1801 był kapitanem 64-działowca Ardent. Udoskonalił na nim łoża karonad 42-funtowych, działał na Morzu Północnym i u wyspy Texel, brał udział w osłonie desantu na wybrzeżach Holandii w sierpniu 1799 oraz w bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801. Podczas tej ostatniej znajdował się w centrum walki – jego okręt został trafiony przez Duńczyków 78 razy powyżej linii wodnej, 16 razy w okolicach linii wodnej i przynajmniej raz poniżej poziomu wody; załoga poniosła jedne z najcięższych strat w brytyjskiej eskadrze. Mimo tego Bertie wysyłał nawet łodzie z oddziałami pryzowymi na pokłady tych jednostek duńskich, które się poddały, i pod koniec bitwy zebrał kolekcję czterech szpad nieprzyjacielskich dowódców. Po ustaniu walki wysłał szalupę dla ratowania Duńczyków z płonącego okrętu Dannebroge, który później wyleciał w powietrze. W ramach nieuniknionych roszad po tak krwawej bitwie Bertie przeszedł na 74-działowiec Bellona. Latem wrócił na wody brytyjskie i w lipcu operował u wybrzeży Irlandii, potem blokował Kadyks, a w końcu pożeglował do Indii Zachodnich. Jego okręt po powrocie do Anglii został wycofany do rezerwy w lipcu 1802 [autor hasła w angielskiej Wikipedii wypisuje z tej okazji straszne bzdury, nie tylko nie mając pojęcia o kampanii bałtyckiej Brytyjczyków w 1801, ale uznając, że czerwiec może następować w tym samym roku po lipcu]. Po krótkim okresie pokoju, Bertie otrzymał 3.11.1803 dowództwo 74-działowca Courageux, flagowego okrętu kontradm. Dacresa. Skierowany w styczniu 1804 z konwojem do Indii Zachodnich nie zdołał pokonać przeciwnych wiatrów i sztormu. W rezultacie Courageux powędrował w lutym na dok remontowy w Plymouth, a Bertie – załatwiać problemy rodzinne. Długo nie wracał na morze. Od września bądź grudnia 1805 albo od 1.01.1806 do 30.05.1808 dowodził 98-działowcem Saint George we Flocie Kanału. W tym okresie początkowo wszedł w skład eskadry kontradm. Strachana wysłanej w okolice Wyspy Św. Heleny na poszukiwania francuskiego zespołu, który pod koniec 1805 wymknął się z Brestu. Potem operował głównie pod Ouessant, a jego okręt był flagowcem kontradm. Harvey’a. Bertie otrzymał stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 1.08.1811). W czerwcu 1808 głównodowodzący na Bałtyku wiceadm. Saumarez poprosił o przysłanie mu Bertiego jako wspomagającego oficera flagowego i prośbę tę spełniono. Kontradmirał dowodził z pokładu różnych jednostek – 74-działowica Orion, 64-działowców Dictator i Stately. Szybko pogarszające się zdrowie zmusiło Bertiego do rezygnacji w lutym 1810 i ostatecznego wycofania się z aktywnej służby. Nobilitowano go 24.06.1813. Tego samego dnia otrzymał zgodę na przyjęcie i noszenie szwedzkiego Orderu Miecza. Awansował na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 4.12.1813 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 19.07.1821). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 27.05.1825. Thomas Hoar Bertie zmarł 13.06.1825 w domu swojego brata George’a Hoar (Twyford Lodge) w Hampshire.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Benjamin Caldwell (31.01.1739 - 11.1820).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Benjamin Caldwell urodził się 31.01.1739 w Dublinie (albo w Liverpoolu). Był drugim synem pochodzącego z hrabstwa Louth radcy departamentu ceł z Dublina, za mamę miał Angielkę z Liverpoolu. Uczył się od 1754 w Royal Naval College w Portsmouth. Wstąpił do marynarki wojennej w kwietniu 1756 jako ochotnik, okrętując się na 50-działowiec Isis, należący w 1757 do Floty Kanału i z wielkim powodzeniem zwalczający przeciwników u atlantyckich wybrzeży Francji pod takimi oficerami flagowymi jak Byng, Anson, Hawke, Rodney. W 1759 przeszedł na 90-działowiec Namur, flagowy okręt adm. Boscawena na Morzu Śródziemnym. Walczył w bitwach pod Lagos 18/19.08.1759 oraz Quiberon 20.11.1759. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1760. Otrzymał tę rangę 25.03.1760 na 60-działowcu Achilles, który zaraz potem pożeglował w składzie eskadry Byrona do Louisbourga, a następnie walczył u wybrzeży francuskich. Caldwell awansował na „nawigatora i dowódcę” 24.05.1762. Dostał wówczas 14-działowy slup Martin, którym z sukcesami dowodził do kwietnia 1765, w eskadrze Hawke’a, na wodach Afryki oraz Indii Zachodnich. Został komandorem 1.04.1765. Objął wtedy dowództwo 28-działowej fregaty Milford, sprawował je tylko do października 1766. Od kwietnia 1768 do listopada 1771 dowodził 20-działowcem Rose, od września 1768 na wodach północnoamerykańskich. W latach 1776-1790 (lub może tylko do 1783) był członkiem Parlamentu z irlandzkiego hrabstwa Kilkenny. W listopadzie 1775 został kapitanem 32-działowej fregaty Emerald, na początku maja 1776 skierowanej do Ameryki Północnej. W kwietniu 1778 zdobył amerykański żaglowiec 24-działowy. Emerald wycofano do rezerwy w 1779. W grudniu tego roku Caldwell objął dowództwo nowego 50-działowca Hannibal. Okręt ten wyszedł 23.03.1780 w eskorcie konwoju zmierzającego do Indii Wschodnich. Na początku marca 1781 Caldwellowi powierzono dowództwo 64-działowca Agamemnon, jeszcze przed zwodowaniem tego okrętu 28.03.1781. Agamemnon wszedł w skład eskadry kontradm. Kempenfelta i walczył w bitwie pod Ouessant 12.12.1781. W lutym 1782 został skierowany do Indii Zachodnich w składzie eskorty konwoju, dowodzonej przez adm. Rodneya i brał udział we wstępnych starciach zakończonych decydującym zwycięstwem u Wysepek Świętych 12.04.1782. Po bitwie podążył z Hoodem do Nowego Jorku, potem wrócił na Karaiby, a pod koniec 1782 pożeglował do Anglii. Wycofano go do rezerwy 16.06.1783, a Caldwell przeszedł na cztery lata na pół żołdu. Ożenił się 7.06.1784 z córką nieżyjącego już wtedy admirała Osborna. Od października 1787 był przez kilka miesięcy kapitanem 74-działowca Alcide. W czasie kryzysu hiszpańskiego dowodził od sierpnia do grudnia 1790 okrętem 74-działowym Berwick. Otrzymał rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 1.02.1793. Od października 1793 jego okrętem flagowym we Flocie Kanału lorda Howe’a był 74-działowiec Cumberland. Promowano Caldwella do rangi kontradmirała Eskadry Czerwonej 12.04.1794. W składzie Floty Kanału adm. Howe’a walczył w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 na Atlantyku, przy czym jego okrętem flagowym był wówczas 98-działowiec Impregnable. Należał do dowódców, których pominięto przy rozdzielaniu z tej okazji złotych medali, co w jego przypadku było wyjątkowo niesprawiedliwe i wzbudziło niemałe poruszenie. Po bitwie z wielkim humanitaryzmem zajął się francuskimi jeńcami i toczył z urzędnikami boje o ich zdrowie oraz zakwaterowanie. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 4.07.1794 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 1.06.1795). Na przełomie 1794/1795 zastąpił wiceadm. Jervisa w roli naczelnego dowódcy w Indiach Zachodnich (jego flagowym okrętem był 74-działowiec Majestic) i pozostał na tym stanowisku do czerwca 1795. Z niejasnych powodów odwołany przedwcześnie (co wielu – a zwłaszcza on sam - odczytali jako kolejne poniżenie), wrócił do Anglii. „Zła krew” między nim a Admiralicją spowodowała, że nie tylko nie został już nigdy więcej zatrudniony, ale nawet nie otrzymał żadnych uznaniowych honorów (bowiem awanse następowały automatycznie) aż do śmierci Jerzego III. Uzyskał stopień admirała Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 23.04.1804; Czerwonej – 9.11.1805). Przyznano mu wielki krzyż Orderu Łaźni 16.05.1820. Zmarł 1.11.1820 w domu swojego syna, koło Basingstoke (Hampshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Henry Paulet (1767 - 28.01.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Henry Paulet (Powlett, Paulett) urodził się 31.03.1767 w tak potężnej rodzinie (z markizami i książętami), że mogłaby nawet zastąpić talent, takt, zapał, poświęcenie, odwagę i temu podobne głupstwa, potrzebne innym do robienia kariery. Jednak i jemu nie brakowało ani odwagi, ani zapału, zaś siłę protekcji wykorzystywał głównie dla bezkarnego demonstrowania ekstrawagancji, zgryźliwości, lekceważenia niewygodnych mu rozkazów i tuszowania skutków swojej popędliwości. Był drugim synem George’a Pauletta (pełniącego wiele bardzo wysokich urzędów, w tym na dworze królewskim, członka Parlamentu i od 1774 pierwszego w kolejce do tytułu markiza Winchester) oraz młodszym bratem Uranii Anny Paulet, która 17.03.1785 wyszła za Henry’ego de Burgh, hrabiego Clanricarde (w 1789 wyniesionego do pierwszego markiza Clanricarde). Nie jest jasne, kiedy dokładnie lord Henry (znany też pod przydomkiem „Harry”) Paulet raczył wstąpić do marynarki, ale było to gdzieś pod koniec wojny amerykańskiej, skoro uczestniczył podobno w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Wiadomo tylko na pewno, że w lutym lub 12.03.1789 został porucznikiem na pokładzie 64-działowca Crown, skierowanego do Indii Wschodnich pod proporcem komodora Cornwallisa. Po drodze przeszedł na Teneryfie na 36-działową fregatę Phoenix. Jako chory wrócił do Anglii na statku wschodnioindyjskim. W marcu 1791 wszedł w skład załogi brandera Vulcan, a w kwietniu 1792 przeszedł na 50-działowiec Assistance, skierowany wówczas na wody Nowej Fundlandii i Kanady. W grudniu 1792 powierzono mu 16-działowy slup Nautilus, wysłano 6.02.1793 do Indii Zachodnich i awansowano na „nawigatora i dowódcę” 20.02.1793. W kwietniu 1793 uczestniczył w zdobyciu Tobago przez siły wiceadm. Laforeya. Został komandorem 9.01.1794. Objął na krótko dowodzenie 74-działowcem Vengeance w Indiach Zachodnich i uczestniczył w tym charakterze w zdobyciu Martyniki w marcu 1794. Jego ojcu przyznano tytuł dwunastego markiza Winchester (po śmierci 25.12.1794, bez męskiego potomka, poprzedniego markiza, a zarazem księcia Bolton). Na przełomie 1794/1795 Henry’emu Pauletowi powierzono 32-działową fregatę Astraea. Wchodząc w skład eskadry kontradm. Colpoysa zdobył na niej 10.04.1795 koło Brestu 36-działową fregatę francuską. W latach 1795-1798 dowodził 36-działową fregatą Thalia: był w bitwie pod Groix 23.06.1795, dołączył do floty Jervisa 6.02.1797, zdobył liczne okręty francuskie i hiszpańskie na wodach od Lizbony do Morza Śródziemnego.
Jednak jego lordowska mość, wymyślając w dosadny sposób 4.06.1798 swojemu porucznikowi wachtowemu, Robertowi Forbesowi, za jakoby nieprawidłowe postępowanie przy zdejmowaniu lizeli, uderzył go w końcu w tył głowy i jeszcze groził sądem wojennym. Zapewne oczekiwał, że Forbes zachowa się jak parobcy w dobrach markiza i tylko pokornie się pochyli. Tymczasem porucznik sam poprosił o sąd wojenny dla dowódcy. Odbył się on 12.06.1798 pod Kadyksem na pokładzie okrętu Prince. Pomimo że sędziowie - admirałowie i kapitanowie – starali się wpłynąć na świadków, by zdarzenie przeinaczyć, udało się to tylko częściowo, i to jedynie z marynarzami oraz oficerami (rozumiejącymi, co to jest zadzierać z władzą), natomiast szeregowcy piechoty morskiej nie dali się zmanipulować. Wina została bezwzględnie udowodniona i sąd – wobec jednoznacznych sformułowań regulaminu wojennego w tym zakresie – nie miał innego wyjścia, jak orzec usunięcie Pauleta z Royal Navy, chociaż od razu wystąpił do króla o ułaskawienie wobec „szczególnych okoliczności”. Tak naprawdę owymi okolicznościami była jedynie popędliwość komandora, z której był szeroko znany, i której nie uważał za potrzebne hamować wobec pozycji socjalnej rodziny. Paulet 13.06.1798 podążył do Anglii, by tatuś-markiz i reszta rodzinki mogła odpowiednio zadziałać, co wobec rekomendacji sądu wojennego nie sprawiło najmniejszych trudności. Rozkaz królewski natychmiast przywrócił komandora do służby.
W okresie lipiec-listopad 1798 jako dowódca 36-działowej fregaty Caroline dokonał bardzo udanego rejsu krążowniczego w okolicach Azorów, gdzie pochwycił lub zniszczył trzy francuskie okręty korsarskie. Od 10.02.1799 do 1802 był kapitanem 74-działowca Defence: uczestniczył w blokadzie Kadyksu, potem Brestu, w ekspedycji Warrena do Quiberon, niszczył francuskie okręty od Bourgneuf do Quiberon; na początku 1801 wcielony do floty adm. Parkera znalazł się pod Kopenhagą, ale musiał pozostać w kwietniu przy okręcie flagowym, więc w zwycięstwie wiceadm. Nelsona miał tylko znikomy udział; wrócił prędko do Floty Kanału; we wrześniu 1801 zdobył francuskiego korsarza u wybrzeży Portugalii, po czym skierował się do Indii Zachodnich. Gdy przebywał w Portsmouth, zażyczył sobie odwiedzić Londyn – nie otrzymawszy zgody admirała, a jedynie zezwolenie na udanie się tak daleko, jak może go zabrać jego barka kapitańska, załadował łódź na wóz i pojechał do Londynu. Innym razem, zirytowany skąpą ilością farby przydzieloną na jego okręt przez Urząd Marynarki, wystosował pismo z żądaniem, aby określono, która burtę powinien pomalować. W okresie 1803-1809 dowodził 74-działowcem Terrible. Znalazł się w składzie eskadry kontradm. Strachana wysłanej w styczniu 1806 w okolice Wyspy Św. Heleny na poszukiwania francuskiego zespołu, który pod koniec 1805 wymknął się z Brestu. W tym samej eskadrze poszukiwał Francuzów od wyjścia Plymouth 19.05.1806, poprzez zawinięcie na Barbados 8.08.1806 i wyruszenie do Anglii w tym samym miesiącu. W styczniu 1807 skierował się na Morze Śródziemne. Lordowi Pauletowi nadano stopień pułkownika piechoty morskiej 1.08.1811. Otrzymał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.12.1813; Czerwonej – 4.06.1814). Od 18.05.1813 do 24.05.1816 był lordem komisarzem admiralicji za kadencji hrabiego Melville’a jako pierwszego lorda. Z kolei pierwszym lordem morskim w tej admiralicji był wpływowy szwagier Pauleta (bowiem po śmierci markiza Clanricarde, Urania Anna wyszła 22.05.1813 za kontradm. Josepha Sidneya Yorke). Henry Paulet sam ożenił się 26.10.1813. Odznaczono go komandorią Orderu Łaźni 2.01.1815. Zły stan zdrowia zmusił go do rezygnacji z aktywnej działalności w 1816. Osiągnął stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821 albo 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Zmarł 28.01.1832 w swoim domu Westhill Lodge, w Titchfield (Hampshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Peter Aplin (1753 - 17.04.1817).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Peter Aplin urodził się 15.12.1752 w Banbury (Oxford) i w Banbury został ochrzczony w styczniu 1753. Wstąpił do marynarki około połowy lat 1760-tych w charakterze „służącego kapitana” na jachcie William and Mary. Służył potem m.in. na 8-działowym slupie Savage, wyprawionym 2.06.1769 na wody Nowej Fundlandii i przebywającym tam od 29.07.1769, a pod koniec września zakotwiczonym w Portsmouth. W 1770 wchodził w skład załogi 32-działowej fregaty Niger, wyprawionej 9.05.1770 na Morze Śródziemne, które patrolowano do początku 1771, sięgając na wschód do Smyrny i Milo. Na 64-działowcu Prudent odbył wyprawę do Indii Wschodnich w okresie kwiecień 1772 - maj 1775. W lipcu 1775 wszedł do załogi 44-działowca Roebuck, właśnie remontowanego w Chatham, który do września dokonywał rejsów krążowniczych u południowych i zachodnich wybrzeży Anglii oraz w rejonie Wysp Kanałowych, a 4.09.1775 został wysłany do Ameryki Północnej. Aplin zdążył tymczasem zdać egzamin na porucznika w Westminsterze w 1775 i otrzymał tę rangę 9.10.1776, kiedy w czasie walki Roebucka z Amerykanami na rzece Hudson zginął pierwszy oficer, co dało innym okazję do przesunięć w hierarchii służbowej. W styczniu 1777 Roebuck został odesłany z blokady amerykańskich wybrzeży na północ i dotarł do Nowej Fundlandii 12.03.1777. Następnie patrolował brzegi Delaware co najmniej do połowy lipca 1777. Aplin awansował na „nawigatora i dowódcę” 23.04.1778. Powierzono mu wtedy brander Strombolo. Brał na nim udział w akcji floty wiceadm. Howe’a wobec floty adm. d’Estainga u wybrzeży Ameryki Północnej 11.08.1778 (w pobliżu Conanicut). Jego okręt wycofano do rezerwy w 1779. W latach 1779-1780 Aplin dowodził krótko slupami Swift i Avenger na wodach północnoamerykańskich. Został komandorem 23.11.1780. Objął wtedy dowództwo 24-działowca Fowey. Żaglowiec ten należał do grupy wspomagającej pod Yorktown generała Cornwallisa; po zablokowaniu wyjścia na morze przez flotę de Grasse’a i ostrzelaniu przez armię Waszyngtona, Brytyjczycy zmuszeni byli zatopić jednostkę 6.10.1781 (do jej zatopienia przyznają się też Amerykanie i Francuzi, lecz dla dalszych losów okrętu było to całkiem obojętne). Aplin służył potem na lądzie (on i jego załoga zyskali pochwały gen. Cornwallisa) i wrócił na morze dopiero po blisko 16 latach. Ożenił się 12.06.1784 z Henriettą Rogers z Londynu – dwóch z ich synów służyło później w Royal Navy (jeden doszedł do stopnia wiceadmirała), podobnie jak zięć i jeden z wnuków. Od lipca 1797 do marca 1799 dowodził 74-działowcem Hector (od października 1797 pod Kadyksem w składzie Floty Śródziemnomorskiej hrabiego St Vincenta – zgryźliwy admirał z miejsca poczuł do niego antypatię). Aplin osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Wieloletnie przebywanie na lądzie oraz opinia St Vincenta (określił go jako safandułę) zaważyła na całkowitym braku aktywnego zatrudnienia po wejściu do grona oficerów flagowych. Oczywiście awanse następowały automatycznie. Promowano go do stopnia wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 9.11.1805. Został wiceadmirałem Czerwonej Eskadry 28.04.1808. Rangę admirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 31.07.1810 (Białej – 4.06.1814). Zmarł 17.04.1817 w Charlton Kings koło Cheltenham (Gloucester).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Christopher Mason (... - 26.05.1801).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Christopher Mason urodził się w 1734. Był synem Christophera Masona i Anny Buckle. Do Royal Navy wstąpił przed wojną siedmioletnią. Pod jej koniec został porucznikiem 21.11.1762. Mianowano go 28.12.1762 trzecim oficerem na 70-działowcu Somerset. Na początku maja 1763 przeszedł na 20-działowiec Flamborough i w sierpniu popłynął nim na Morze Śródziemne. Od października 1766 był drugim porucznikiem na 28-działowej fregacie Boreas. Został 25.02.1772 pierwszym oficerem 60-działowca Panther, w maju skierowanego ku Nowej Fundlandii. Po koniec lipca 1775 objął takie samo stanowisko na 50-działowcu Chatham i podążył na nim najpierw do Indii Zachodnich (wrzesień), a potem do Nowego Jorku (październik), gdzie okręt ten pełnił rolę jednostki flagowej kontradm. Shuldhama w zaczynającej się wojnie amerykańskiej. Mason awansował na „nawigatora i dowódcę” 7.06.1776. Powierzono mu wtedy 16-działowy slup Tamar, a 4.02.1777 – 14-działowy slup Dispatch, w połowie kwietnia wysłany do Ameryki (w 1776 dowodził też przez moment, tymczasowo, 16-działowym slupem Nautilus). Otrzymał rangę komandora 22.04.1778. Dano mu wówczas 28-działową fregatę Delaware, którą dowodził na wodach północnoamerykańskich (Nowa Szkocja, wybrzeża Maine) do początków 1781. W maju 1781 objął dowództwo 32-działowej fregaty Quebec patrolującej na kanale La Manche, a 3.09.1781 wysłanej do Ameryki Północnej, gdzie konwojowała statki i osiągnęła wiele sukcesów w walce z amerykańskimi okrętami (m.in. współuczestniczyła w zdobyciu 40-działowego żaglowca w pobliżu zatoki Delaware 21.12.1782), zanim została wycofana do rezerwy w 1783. Podczas dekady pokoju pozostawał na pół żołdu. Od 24 maja 1794 dowodził na wodach kanału La Manche (z bazami na Spithead i w Plymouth) patrolującym ten akwen 74-działowcem Zealous, skierowanym 23.05.1795 na Morze Śródziemne. Kiedy promowano go 1.06.1795 do stopnia kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej), pozostał do października na pokładzie tego okrętu jako oficer flagowy. Miał już jednak 61 lat, więc nie uznano za potrzebne powierzać mu następnego dowództwa. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry (z przeskoczeniem kontradmirała Eskadry Czerwonej) 14.02.1799. Ostatnią uzyskaną rangą był wiceadmirał Eskadry Białej – 1.01.1801. Zmarł 26.05.1802 (a nie 1801).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Philips Cosby (1729 - 1808).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Phillips Cosby urodził się w 1730 w rodzinnej posiadłości Stradbally Hall (hrabstwo Queen’s) w Irlandii. Był drugim synem też tam urodzonego pułkownika Aleksandra Cosby (w latach 1722-1742, czyli do śmierci, gubernatora fortu i miasta Annapolis Royal w Nowej Szkocji) oraz jego żony Anny, pochodzącej z Annapolis. Wstąpił do marynarki w 1745. Rangę porucznika otrzymał 28.01.1755. Walczył w czasie wojny siedmioletniej pod Louisbourgiem w 1758 i Quebekiem w 1759. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 2.06.1760. Powierzono mu wtedy 12-działowy slup Laurel, którym dowodził do stycznia 1761. Został komandorem 19.05.1761. Objął wówczas dowództwo nad 24-działowcem Hind i sprawował je do lipca 1762. W pierwszej połowie 1763 dowodził krótko 50-działowcem Isis. Pozostawał potem na pół żołdu. Od 1766 do 1769 był kapitanem 32-działowej fregaty Montreal, operującej od 1767 na Morzu Śródziemnym. W 1769 znów zszedł na ląd, a w 1771 przyjął wysoce lukratywną posadę generalnego poborcy na wyspie St. Kitts. Odziedziczył 17.01.1774 po swoim kuzynie rodową siedzibę Stradbally Hall. W marcu 1778 objął dowództwo 74-działowca Centaur i brał udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. W marcu/kwietniu 1779 przeszedł na 74-działowiec Robust i w maju podążył do Ameryki Północnej w składzie eskadry Byrona. Uczestniczył w akcjach pod Charleston od stycznia do maja 1780, w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781, eskortował konwoje w Indiach Zachodnich. Liniowiec Robust, który przybył do Anglii z konwojem w lipcu 1782, wycofano na remont we wrześniu. Od października 1785 do stycznia 1789 Cosby pełnił funkcję komodora eskadry śródziemnomorskiej, z proporcem na 50-działowcu Trusty. Przyznano mu stopień pułkownika piechoty morskiej 24.09.1787. Doczekał się rangi kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 21.09.1790. W 1790 dowodził bazą marynarki w Cork. W 1791 powołano go na oficera floty mobilizowanej w związku z kryzysem rosyjskim. W latach 1792-1793 dowodził bazą marynarki w Plymouth, jego flaga powiewała na 98-działowcu Saint George. Ożenił się w sierpniu 1792. Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry (z przeskoczeniem kontradmirała Eskadry Czerwonej) dostał 1.02.1793 (Białej – 12.04.1794; Czerwonej – 1.06.1795). Po wybuchu wojny z rewolucyjną Francją powierzono mu znów dowództwo na morzu, posyłając w połowie kwietnia 1793 z eskadrą na Morze Śródziemne. Podniósł flagę na 98-działowcu Windsor Castle. Po przybyciu w czerwcu na te wody zespołu wiceadm. Hooda, Cosby przeszedł pod jego komendę. W 1794 zdecydował się zrezygnować z dowództwa i wrócić do Anglii razem z Hoodem. W październiku przeniósł więc swoją flagę na 74-działowiec Alcide i na dobre opuścił ją w listopadzie. Było to jego ostatnie aktywne zatrudnienie. Zdążył jeszcze awansować na admirała Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 9.11.1805). Zmarł 10.01.1808 w Bath.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach