www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Edmund Nagle (1757 - 14.03.1830).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edmund Nagle urodził się w 1757 w Bloomfield, w hrabstwie Cork (Irlandia). Jego ojciec był bliskim krewnym polityka, publicysty i filozofa Edmunda Burke. Nagle zaczął służbę w Royal Navy w 1770, okrętując się na 32-działową fregatę Juno, wysłaną wówczas na Falklandy dla wzmocnienia brytyjskiej argumentów w dyskusji na temat tych wysp. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1777, otrzymał tę rangę 1.08.1777. W czasie wojny amerykańskiej był oficerem na rozmaitych okrętach służących u wybrzeży Ameryki Północnej – od uzbrojonego transportowca, poprzez 14-działowy bryg, 32-działową fregatę do 50-działowca. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 1.08.1782. Powierzono mu wówczas 14-działowy bryg-slup Racoon. Ścigany u amerykańskich wybrzeży przez dwie francuskie fregaty, doścignięty w pobliżu przylądka Delaware i zmuszony do poddania się 12.09.1782. Nie posiedział długo w niewoli, gdyż już dwa dni później fregata, na którą go przeniesiono, została zdobyta przez Brytyjczyków. Dowodził potem krótko 14-działowym slupem Hound oraz (na przełomie 1782/1783) 16-działowym slupem Duc d’Estissac na Jamajce. Został komandorem 27.01.1783. Powierzono mu wtedy 28-działową fregatę Grana, wycofaną do rezerwy w styczniu 1784. Nagle (ale wcale nie nagle, bo trwał pokój) przeszedł wtedy na pół żołdu. Dopiero w obliczu nowej wojny z Francją objął w styczniu 1793 dowództwo 32-działowej fregaty Acitive, wyposażonej do rejsów krążowniczych. Od lipca 1794 do 1797 dowodził 38-działową fregatą Artois, uczestnicząc: w składzie eskadry komodora Warrena w zniszczeniu francuskiej fregaty i korwety u atlantyckich wybrzeży Francji w sierpniu 1794; w zdobyciu wielkiej francuskiej fregaty koło Ouessant przez eskadrę Pellewa w październiku 1794; w składzie eskadry Warrena w operacji Quiberon (czerwiec-październik 1795). Nagle w zdobyciu tej fregaty koło Ouessant odegrał czołową rolę i nobilitowano go za to w grudniu 1795. W latach 1796-1797 w składzie eskadry Warrena zniszczył lub zdobył wiele okrętów francuskich (państwowych i korsarskich), dorabiając się pokaźnych pieniędzy pryzowych. W czasie blokowania Brestu Artois weszła 31.07.1797 na skały Ballieu i uległa rozbiciu – sąd przypisał całą winę nawigatorowi (surowo ukaranemu) i pilotowi. Nagle ożenił się w lipcu 1798 z bogatą wdową po kupcu londyńskim. Syt pieniędzy i chwały zmniejszył swoją aktywność w marynarce, chociaż zdarzały mu się krótkie dowództwa, jak 74-działowca Montagu od marca 1801 i 80-działowca Juste od lipca 1801 do kwietnia 1802. Po wznowieniu wojny z Francją zaczął w 1803 dowodzić oddziałami straży brzegowej na obszarze od Emsworth do Beachy Head i pozostał na tym stanowisku po awansie na oficera flagowego. W Brighton spotkał następcę tronu, czyli księcia Walii (kolejnego Jurka), z którym związała go silna i dozgonna przyjaźń. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 9.11.1805 (Czerwonej – z przeskoczeniem Białej – 28.04.1808). W październiku 1807 podniósł flagę na 36-działowej fregacie Thalia (przebywał na niej do 1808), operującej na kanale La Manche – pełnił wtedy rolę głównodowodzącego na Guernsey, skąd został przeniesiony do Leith, gdzie dowodził do kolejnego awansu. Awansowano go na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 31.07.1810 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). W 1812 mianowano go głównodowodzącym na Nowej Fundlandii – podniósł flagę na 50-działowcu Antelope, ale dzięki przyjaźni Księcia Regenta (funkcja Jerzego od 1811) nie musiał się nawet fatygować na zimne wody, by zbierać swoje tantiemy. Otrzymał komandorię Orderu Łaźni 2.01.1815. W 1817 nagrodzono go (za bliskość z księciem) wielkim krzyżem hanowerskiego Orderu Gwelfów. Miał dworski tytuł (od 1813) adiutanta morskiego Księcia Regenta i pomagał mu 1814 w goszczeniu sojuszniczych władców w Portsmouth. Kiedy Książę Regent objął w 1820 tron jako Jerzy IV, Nagle dostał „posadę” szambelana królewskiej sypialni i żył na dworze. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1819. Zmarł 14.03.1830 w swoim domu w East Molesey (Surrey).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał John Gore (09.02.1772 - 21.08.1836).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Gore urodził się 9.02.1772 w Kilkenny (Irlandia) jako trzeci syn pułkownika Johna Gore z bocznej linii możnego rodu irlandzkich hrabiów Arran (John Gore senior był w 1776 gubernatorem londyńskiego Tower). Zaczął służbę w Royal Navy w sierpniu 1781, w charakterze „służącego kapitana”. Egzamin na porucznika zdał w 1787, ale trwało dziesięciolecie pokoju, więc otrzymał tę rangę dopiero 26.11.1789. Podczas ewakuacji Tulonu w grudniu 1793 pomagał Smithowi w podpalaniu francuskich okrętów. W kwietniu 1794 był na lądzie podwładnym Nelsona podczas oblegania Bastii na Korsyce. Awansował na „dowódcę” (commander) 24.05.1794. Powierzono mu wtedy na Morzu Śródziemnym 18-działowy bryg-slup Flèche. Został komandorem (captain) 12.11.1794, a dowodzący Flotą Śródziemnomorską wiceadm. Hotham oddał mu wówczas 98-działowiec Windsor Castle (flagowy okręt kontradm. Linzee), którego załoga właśnie się zbuntowała przeciwko poprzedniemu dowódcy. Gore wziął udział w bitwach koło Genui 13.03.1795 oraz koło wysp Hyères 13.07.1795. Wczesną jesienią 1795 Hotham odesłał do Anglii kilka swoich okrętów, w tym zdobyty na Francuzach 74-działowiec Censeur, na którego przeniósł Gore’a. Ta mała eskadra opuściła Gibraltar 25.09, stanowiąc też eskortę cennego konwoju z Lewantu. Natknąwszy się 7.10.1795 w pobliżu Przylądka Św. Wincentego na silną eskadrę francuską, trzy brytyjskie liniowce (w tym Censeur) stanęły do nierównej walki, by ocalić konwój. To się kompletnie nie udało, a na dodatek Gore musiał opuścić banderę. W okresach czerwiec 1796- wrzesień 1798 oraz styczeń 1799-1800 dowodził 32-działową fregatą Triton (przerwa spowodowana była ciężkim zranieniem przez blok, który spadł z takielunku). Zwalczał z powodzeniem francuskie okręty na kanale La Manche i u atlantyckich wybrzeży Francji. W połowie października 1799 dołączył do pościgu trzech innych fregat brytyjskich za dwiema fregatami hiszpańskimi, które wiozły z Meksyku ładunek wart 600 tysięcy funtów. Na spółkę z inną fregatą zdobył jeden z hiszpańskich żaglowców po dramatycznym pościgu (w trakcie którego fregata Triton uderzyła w podwodną skałę) i zaciętej walce. Udział Gore’a w zdobyczy przyniósł mu ogromny majątek - 40730 funtów i 18 szylingów. Objął 25.04.1801 dowództwo 32-działowej fregaty Medusa, w sierpniu flagowej jednostki wiceadm. Nelsona, gdy dowodził odcinkiem obrony wybrzeża od Orford Ness do Beachy Head i kiedy dokonywał swoich nieudanych ataków na flotyllę z Boulogne. Także później Gore pozostał w składzie eskadry stacjonującej na Downs i operującej głównie na kanale La Manche oraz Morzu Północnym. W marcu 1802 został skierowany na Morze Śródziemne, gdzie po wznowieniu działań wojennych (przerwanych pokojem z Amiens) chwytał francuskie żaglowce korsarskie. W październiku 1804, nadal na fregacie Medusa, został wyznaczony do zespołu komodora Moore’a, który miał zająć hiszpańskie fregaty skarbowe podczas pokoju – sukces operacji przyniósł mu kolejne wielkie pieniądze (około 15 tysięcy funtów). Nobilitowano go 21.02.1805. W drugiej połowie kwietnia 1805 Medusa została skierowana do Indii Zachodnich, skąd wróciła w lutym 1806. Od 24.02.1806 do 5.08.1808 Gore dowodził 74-działowcem Revenge. Już na początku kazał go z powrotem przemalować zgodnie ze „szachownicą” Nelsona, ku radości całej załogi. W lipcu 1806 uczestniczył w atakach na ujście Żyrondy. We wrześniu 1806 należał do eskadry komodora Hooda, blokującej Rochefort. W pierwszym okresie 1807 został włączony do sił blokujących Kadyks i pozostał tam do pierwszego półrocza 1808. Ożenił się 15.08.1808 z najstarszą córką admirała Montagu, damą dworu królowej Adelajdy. Ich córki wychodziły za hrabiów i generałów, potomków admirałów i komandorów z rodów Howe, Curzon, Stuart, przysparzając dalszych oficerów marynarki tych nazwisk. W 1810 objął dowództwo 80-działowca Tonnant i sprawował je do lipca 1812. Od stycznia do marca 1812 dowodził na tym okręcie, jako komodor, blokadą Lorient, ale niezbyt udanie lub bez szczęścia (pozwolił wymknąć się eskadrze wiceadm. Allemanda). Od 27.11.1812 do 23.01.1814 dowodził ponownie 74-działowcem Revenge, początkowo w Kadyksie. W listopadzie 1813 działał przeciwko Francuzom u wybrzeży Katalonii. Promowano go do stopnia kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.12.1813 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819). Jego brat, generał brygady Arthur Gore, zginął 9.03.1814 podczas ataku na Bergen-op-Zoom. John Gore otrzymał 2.01.1815 komandorię Orderu Łaźni. Od 1818 do 1821 był głównodowodzącym bazy marynarki w Nore. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 27.05.1825 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 22.07.1830). W 1827 obdarzono go niezbyt sympatyczną misją dostarczenia wiceadm. Codringtonowi długiej listy pytań i zarzutów od admiralicji i ministerstwa spraw zagranicznych, po odniesieniu przez tego ostatniego niechcianego zwycięstwa pod Navarino. Od 1830 mieszkał w Datchet koło Windsoru. W okresie 16.12.1831-30.05.1834 był głównodowodzącym Royal Navy na obszarze Indii Wschodnich i Chin. Odznaczono go w 1835 krzyżem wielkim hanowerskiego Orderu Gwelfów. Stracił jedynego syna, też Johna Gore, porucznika Royal Navy, który utonął w 1835 w Indiach Wschodnich próbując ratować marynarza. Sam zmarł w Datchet 21.08.1836.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał John Poo Beresford (1766 - 02.10.1844).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Poo Beresford urodził się w 1767 (najprawdopodobniej – padają też daty od 1760 do 1769!) w Waterford w Irlandii. Był nieślubnym synem wielkiego pana, George’a de la Poer Beresforda, wówczas hrabiego Tyrone, gubernatora Waterford (od 1769 barona La Poer, od 1789 markiza Waterford, kawalera Orderu Św. Patryka), znanego polityka irlandzkiego, członka irlandzkiej Izby Lordów. W owych czasach bycie tzw. bękartem mocno obniżało pozycję społeczną i szanse na karierę, jeśli ojcem był szewc czy murarz, ale dawało wielkie przywileje i znakomity start życiowy, gdy tatusiem był markiz, książę, a najlepiej król. George Beresford oprócz ósemki dzieci z prawego łoża spłodził przynajmniej jeszcze jednego pozamałżeńskiego syna – urodzonego w 1768 Williama Carra Beresforda, słynnego później z walk z napoleońskimi marszałkami generała brytyjskiego i feldmarszałka portugalskiego. John Beresford uczył się w Catterick Bridge. Już 20.07.1781 został zapisany w księgach okrętowych, dla przyspieszenia formalnego stażu, chociaż naprawdę poszedł na morze 26.03.1783 w charakterze „służącego kapitana” na pokładzie 74-działowca Alexander, walczącego wówczas na wodach europejskich. Został midszypmenem 13.05.1784. Egzamin na porucznika zdał 7.10.1789 w Westminsterze, otrzymał tę rangę 4.11.1790. Awansował na „dowódcę” w lutym 1795. Mianowano go komandorem 25.06.1795. W 1795 dowodził 28-działową fregatą Hussar na wodach amerykańskich, 17.05.1795 uczestniczył w zdobyciu koło przylądka Henry dwóch dużych transportowców francuskich. W maju 1796 był w Halifaxie kapitanem 32-działowej fregaty Prevoyante, potem przejął tam dowództwo 26-działowca Raison, na którym u wybrzeży Maine z trudem umknął 25.08.1796 francuskiej fregacie 40-działowej. Przybył do Sheerness 14.09.1797, gdzie jego okręt wycofano do rezerwy w następnym miesiącu. Od 14.02.1799 do 25.06.1800 dowodził 38-działową fregatą Unité, 4.03.1799 skierowaną do Indii Zachodnich. W składzie eskadry wiceadm. Seymoura uczestniczył tam w zdobyciu holenderskiej kolonii Surinam 11.08.1799. W lipcu 1803 objął dowództwo wyposażanej do sierpnia w Deptford 38-działowej fregaty Virginie, która jednak została wycofana do rezerwy już w sierpniu 1804. W październiku 1804 został kapitanem (i był nim do kwietnia 1807) 40-działowej fregaty Cambrian, w 1805 chwytał na niej hiszpańskich i francuskich korsarzy u wybrzeży Ameryki Północnej i na Bermudach. Od maja do lipca 1807 sprawował formalnie dowództwo 74-działowca Hero, ale okręt ten stał przez cały czas w stoczni w Plymouth, więc 12 lipca Beresford przeszedł na 74-działowiec Theseus, którym też dowodził krótko, tylko do lutego 1808. W lutym 1808 był przez moment kapitanem 74-działowca Valiant, w marcu wrócił na Theseusa, ale już w roli komodora. Działał pod Ferrol w lutym 1808 (w składzie eskadry komodora Kinga), pod Ouessant i Lorient w lutym 1809 (w składzie floty lorda Gambiera), brał udział w blokadzie Rochefort i Redy Baskijskiej w kwietniu 1809 (oraz w słynnym ataku na tej redzie; podczas sądu wojennego stanął całkowicie po stronie Gambiera, może dla dobra swojej kariery, ale raczej z przekonania, bowiem wygłaszał szalenie odległe od „ducha” Jervisa czy Nelsona poglądy, jakoby żadne straty francuskie nie usprawiedliwiały ryzyka utraty choćby jednego liniowca brytyjskiego), w lecie 1809 uczestniczył w operacji Walcheren. Ożenił się 22.06.1809 z córką komandora Molloya, wnuczką admirała Johna Laforeya i siostrzenicą komandora Francisa Laforeya, wkrótce (od 1810) kontradmirała. Spłodził syna (urodzonego 1.03.1811), przyszłego majora armii. Bedford był członkiem parlamentu w latach 1809-1812, 1814-1833 i 1835-1837. Opuścił proporzec komodora na Theseusie w połowie stycznia 1810. W styczniu 1810 objął dowództwo 74-działowca Poictiers, działającego początkowo na wodach kanału La Manche, wysłanego do Portugalii 22.10.1810, ścigającego eskadrę Allemanda koło Ouessant w marcu 1812. Kiedy w maju 1812 rząd brytyjski postanowił udekorować Orderem Łaźni generała Williama Beresforda (za sukcesy na Półwyspie Iberyjskim), ten nie mógł przybyć do Anglii na ceremonię (był w środku kampanii) i w jego zastępstwie wystąpił John Beresford – z tej okazji został sam nobilitowany 22.05.1812. Jego liniowiec Poictiers skierowano do Ameryki Północnej 14.08.1812. Bedford walczył tam ze sporym powodzeniem z Amerykanami do końca wojny, powrócił do Chatham w 1814. Tymczasem owdowiał 1.07.1813, kiedy jego żona zmarła na Bermudach. Uczyniono go baronetem Bagnall 21.05.1814. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Od lipca 1814 do początków roku 1816 jako okręt flagowy służył mu 74-działowiec Bombay. Beresford ożenił się po raz drugi 17.08.1815 z córką polityka (jeden z ich synów był potem komandorem w marynarce Meksyku). Otrzymał komandorię Orderu Łaźni 12.08.1819. Znów owdowiał 28.02.1825. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830; Czerwonej – 10.01.1837). W okresie 30.07.1830-23.07.1833 pełnił funkcję głównodowodzącego bazy marynarki w Nore. W okresie 23.12.1834-25.04.1835 był lordem komisarzem admiralicji w krótkotrwałym rządzie Roberta Peela. W maju 1836 król przyznał mu krzyż wielki hanowerskiego Orderu Gwelfów. Beresford ożenił się po raz trzeci 26.05.1836 (dobiegając 70-ki!). Promowano go do rangi admirała Niebieskiej Eskadry 28.06.1838 (Białej – 23.11.1841). Zmarł 2.10.1844 w Bedale (Yorkshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-admirał James Young (1762 - 08.03.1833).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Young urodził się około 1765 jako syn kontradm. Jamesa Younga (zm. 1789) z drugiego małżeństwa, z Sophią Vasmer. Miał przyrodniego, starszego brata Williama, który też zrobił karierę w marynarce. James Young młodszy zaczął służyć w Royal Navy pod koniec lat 1770-tych. Stopień porucznika uzyskał już 10.10.1782 (jego ojciec miał wtedy rangę pełnego admirała), a ponieważ był na to za młody, przerobiono mu datę urodzenia na 1762 i w tej chwili trudno dociec, które dokumenty są prawdziwe, a które sfałszowane. Awansował na „dowódcę” (commander) 17.04.1794, kiedy służył pod wiceadm. Jervisem w Indiach Zachodnich. Wrócił w 1794 na slupie Reprisal do Anglii i tu powierzono mu na bardzo krótko dowództwo brandera Comet. W czerwcu 1795 został tymczasowym kapitanem 74-działowca Zealous, kiedy dotychczasowy dowódca tego okrętu otrzymał awans na kontradmirała. Popłynął na Morze Śródziemne 23.05.1795. Promowano go na komandora 5.10.1795. W styczniu 1796 powierzono mu na krótko 16-działowy slup Spy, ale zaraz w tym samym roku objął dowództwo 32-działowej fregaty Greyhound, na której w latach 1796-1797 chwytał francuskich korsarzy na wodach kanału La Manche. Od marca 1797 do kwietnia 1799 był kapitanem 32-działowej fregaty Unicorn. W sierpniu 1799 objął dowództwo 38-działowej fregaty Ethalion. Miał szczęście uczestniczyć w pościgu czterech brytyjskich fregat za dwiema hiszpańskimi fregatami z niezwykle bogatym ładunkiem z Veracruz (pisałem już o tym przy okazji życiorysu Johna Gore), których zdobycie 16/17.10.1799 przyniosło każdemu z zaangażowanych komandorów ogromny majątek 40730 funtów i 18 szylingów. Każdy marynarz i żołnierz piechoty morskiej otrzymał 182 funty 4 szylingi oraz 9,5 pensa, co dla zwykłego marynarza równało się blisko 12-letniemu żołdowi, a dla starszego – 9,5-letniemu. W grudniu 1799 Young zdał dowództwo Ethalion, a w czerwcu 1800 został kapitanem 36-działowej fregaty Pique, na której w tym samym roku pożeglował na Morze Śródziemne. Nieskutecznie ścigany 5.06.1801 w pobliżu Egiptu przez eskadrę kontradm. Ganteaume, w dwa dni później miał okazję ostrzec adm. Keitha o jej zbliżaniu. W tym samym miesiącu wg jednych (albo dopiero w 1802 wg innych) poślubił w Gibraltarze Charlottę Fyers, najstarszą córkę tamtejszego podpułkownika wojsk inżynieryjnych (od 1811 generała-majora). Spośród czterech ich synów jeden (urodzony w 1804) służył potem (bez większych osiągnięć) w Royal Navy, spośród ośmiu córek jedna wyszła za commandera marynarki (w dalekiej przyszłości admirała), druga (już po śmierci ojca) – za porucznika, też przyszłego admirała. Na razie, po przerwaniu działań wojennych (dzięki pokojowi z Amiens) James Young wrócił do Anglii 2.07.1802 i zdał dowództwo fregaty. Za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu dostał od Turków w 1802 złoty medal. Długo cieszył się bogactwem, piękną żoną i robieniem jej dzieci, wrócił na morze dopiero w kwietniu 1807, objąwszy dowództwo 74-działowca Valiant. Wziął na nim udział w wyprawie na Kopenhagę w lipcu-wrześniu 1807. Jednak w styczniu 1808 znowu znalazł się na lądzie. Doczekał się na nim spokojnie rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830). Zmarł 8.03.1833 w Horsley (hrabstwo Gloucester).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał William Parker (01.01.1743 - 31.10.1802).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Parker urodził się 1.01.1743 w hrabstwie Kent. Jego ojciec był burmistrzem Queenborough (Kent), matka pochodziła z Shoreles blisko Minster (Kent). William uczył się w akademii Betswortha koło Portsmouth, poszedł do marynarki wojennej w 1756, okrętując się na 60-działowiec Centurion, skierowany wtedy do Nowej Szkocji. Okręt ten ponownie wysłano na wody Ameryki Północnej 16.04.1757, gdzie uczestniczył w zdobyciu Louisbourga w 1758 i Quebeku w 1759; od sierpnia 1760 działał w Indiach Zachodnich, uczestniczył w zdobyciu Hawany w 1762, po czym został w październiku 1762 wycofany w Anglii na remont. Parker zdał egzamin na porucznika w Westminsterze 3.11.1762, ale otrzymał tę rangę dopiero 29.11.1766. Ożenił się 28.12.1766 (jego syn został komandorem, trzy córki poślubiły oficerów Royal Navy). Służył na różnych mniejszych okrętach, głównie na wodach Nowej Fundlandii. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 25.06.1773. Od marca lub maja 1775 do 1776 był kapitanem 14-działowego slupa Martin, na którym w czerwcu 1775 znów wyruszył ku Nowej Fundlandii. Stopień komandora uzyskał 28.08.1777. We wrześniu 1777 objął dowództwo 20-działowca Deal Castle, remontowanego w Portsmouth, i 8.12.1777 pożeglował nim na Wyspy Podwietrzne. Brał udział w starciach koło Wyspy Św. Łucji 14-15.12.1778. Od 1780 do stycznia 1782 dowodził 28-działową fregatą Maidstone – w rejonie Wysp Podwietrznych i Nowej Fundlandii, gdzie schwytał cztery amerykańskie okręty korsarskie. W 1782 powierzono mu 32-działową fregatę Iphigenia, na której eskortował konwój bałtycki, a w styczniu 1783 popłynął do Indii Wschodnich, ale zmuszony był zawrócić na skutek awarii, oddając zaraz dowództwo. Przeszedł wtedy na 64-działowiec Dictator, wówczas tylko okręt strażniczy na Medway, i dowodził nim do marca 1786. Potem, w randze komodora, pełnił przez trzy lata funkcję głównodowodzącego na Wyspach Podwietrznych, gdzie jego okrętem flagowym był 50-działowiec Jupiter. W lutym 1792 objął dowództwo 74-działowca Audacious we Flocie Kanału; brał udział w pościgu za eskadrą Vanstable’a 18.11.1793; bardzo się wyróżnił w walce z główną flotą francuską Villareta-Joyeuse’a 28.05.1794, kiedy srodze poturbował 110-działowiec Révolutionnnaire, w bliskiej i zaciętej, dwugodzinnej walce. Audacious odniósł przy tym tak ciężkie uszkodzenia, że musiał skierować się do Plymouth, gdzie zawinął 3.06. Na skutek tego Parker nie wziął udziału w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, ale za wykazane męstwo i tak nagrodzono go złotym medalem. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 4.07.1794 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 1.06.1795). Mianowano go głównodowodzącym na Jamajce, gdzie za okręt flagowy służył mu podobno 64-działowiec Raisonnable (?). Parker zapadł tam na żółtą febrę, a kiedy jego stan się poprawił, odpłynął w lipcu 1796 do Anglii. W październiku 1796 podniósł flagę na 98-działowcu Prince George we Flocie Kanału, 19.01.1797 został wysłany do Gibraltaru dla wzmocnienia Floty Śródziemnomorskiej adm. Jervisa. Spotkał się z nim po drodze, 6.02, koło przylądka Św. Wincentego i dzięki temu walczył w bitwie pod tym przylądkiem 14.02.1797, za co dostał złoty medal na złotym łańcuchu oraz - 17.06.1797 lub tydzień później – tytuł baroneta. W liście do Nelsona grzecznie ale stanowczo zaprotestował przeciwko publicznemu lansowaniu przez adresata tezy, jako on i Troubridge we dwójkę wygrali całą bitwę z 14 lutego. W 1798 brał udział w blokadzie Kadyksu przez siły Jervisa. Oddelegowanie wtedy na Morze Śródziemne samodzielnej eskadry pod kontradm. Nelsonem, ponad głowami starszych na liście Orde’a i Parkera, zostało przez nich potraktowane jako obraza. Parker, pomimo skarg wysyłanych do Admiralicji, pozostał jednak we flocie St. Vincenta nawet po promowaniu na wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 1.01.1801). Uczestniczył w koncentracji sił brytyjskich na Morzu Śródziemnym w lecie 1799, ciągle na Prince George, jednak w końcu poprosił o wyjęcie spod komendy hrabiego, wrócił na Spithead i opuścił flagę. W marcu 1800 został głównodowodzącym w Halifaxie; popłynął tam w maju z flagą powiewającą na 64-działowcu America. W czerwcu 1800 sąd rozstrzygnął na jego korzyść powództwo przeciwko adm. St. Vincent o pryzowe, którym ówczesny głównodowodzący nie chciał się podzielić z podwładnymi oficerami flagowymi. W lutym 1801 hrabia St Vincent został pierwszym lordem Admiralicji i natychmiast się zemścił, odwołując Parkera ze stanowiska pod byle pretekstem. Wiceadmirał zmarł 31.10. (albo 31.12.) 1802 w Ham koło Richmond (hrabstwo Surrey) na apopleksję.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał George Keppel (brak danych co do urodzenia i śmierci, jedynie co wiem to, że stopień admiralski otrzymał 23.04.1804).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Keppel to kolejny syn nieślubny („z nieprawego łoża” jak wtedy mówiono), stąd trudność w ustaleniu daty urodzin i w ogóle historii dzieciństwa. Jego ojcem był generał-porucznik George Keppel, hrabia Albemarle, a stryjem - słynny adm. Augustus Keppel, więc potężnych protektorów mu nie brakowało. W dokumentach George Keppel pojawia się przy okazji uzyskania stopnia porucznika marynarki 14.05.1774. W styczniu 1777 objął dowództwo 14-działowego slupa Swift, awansował na „nawigatora i dowódcę” 18.03.1777, a 27.03.1777 popłynął na wody północnoamerykańskie. Został komandorem 26.01.1778. Powierzono mu wtedy 64-działowiec Ardent, flagowy okręt kontradm. Gambiera; na liniowcu tym wyruszył 16.03.1778 na wody Ameryki Północnej, gdzie wszedł w skład eskadry wiceadm. Howe, uczestnicząc w starciach 22.07.1778 koło Sandy Hook czy spotkaniu z flotą adm. d’Estainga koło Conanicut 11.08.1778. Od listopada 1778 do lipca 1779 Keppel był kapitanem 28-działowej fregaty Iris. Od listopada 1779 do września 1780 dowodził 28-działową fregatą Vestal, na której wysłano go do Nowej Fundlandii 10.04.1780. Z pomocą slupa Fairy zdobył 10.09.1780 amerykańskiego korsarza oraz statek pocztowy z Filadelfii, zmierzający z ważnymi depeszami (przechwycono je) do Holandii. W okresie październik 1780-luty 1782 był dowódcą 32-działowej fregaty Aeolus, którą skierowano 28.04.1781 na wody nowofundlandzkie, gdzie Keppel współuczestniczył w zdobyciu wielu amerykańskich okrętów korsarskich. Koło kwietnia 1782 powierzono mu na krótko 74-działowiec Fortitude operujący wtedy na wodach europejskich. Od września do grudnia 1782 dowodził 38-działową fregatą Hebe.
Oceniano go jako niezłego oficera, ale zbyt zarozumiałego i niepotrzebnie okrutnego wobec marynarzy. Kiedy stryjek opuścił 28.01.1783 fotel pierwszego lorda admiralicji, na którym odznaczył się wieloma bardzo mało szlachetnymi posunięciami, Keppelowi zabrakło nie tylko protektora, ale i większego grona wpływowych przyjaciół. Tym niemniej fakt, że dekadę pokoju spędził na pół żołdzie, jest całkiem normalny. Po wybuchu nowej wojny z Francją jedynym jego aktywnym zatrudnieniem było krótkie (1.08.1794-16.06.1795) dowództwo 74-działowca Defiance, ponieważ zaraz awansował na oficera flagowego. Rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 1.06.1795 (Czerwonej – 20.02.1797). Nie powierzano mu już żadnych stanowisk, chociaż oczywiście piął się w górę hierarchii służbowej automatycznie. Promowano go do stopnia wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 29.04.1802). Zdążył jeszcze został admirałem Niebieskiej Eskadry 23.04.1804, jednak zmarł już we wrześniu 1804.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Thomas Williams (1761 – 08.10.1841).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Williams urodził się w 1762. Był synem komandora Royal Navy, zmarłego we wrześniu 1778 Williama Williamsa. Zapisano go w 1768 (sześciolatka!) w księgach 8-działowego slupa Peggy, dowodzonego wówczas przez ojca, ale naprawdę zaczął służyć w marynarce w czerwcu 1776. Stał się wówczas członkiem załogi 28-działowej fregaty Active (wikipedia bredzi coś o brygu), dowodzonej od października 1775 przez Williama Williamsa. W tym charakterze walczył na wodach amerykańskich, między innymi w bitwie o Charleston 28.07.1776. W 1778 przeszedł na 74-działowiec Prince of Wales, okręt flagowy kontradm. Barringtona na Wyspach Podwietrznych. Brał udział w zdobyciu Wyspy Św. Łucji 14.12.1778, w odparciu ataku floty d’Estainga 15.12.1778 oraz w bitwie pod Grenadą 6.07.1779. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1779, otrzymał ten stopień 8.12.1779 na 64-działowcu America, który 8.01.1780 uczestniczył w ataku na hiszpański konwój z Caracas. Po krótkim pobycie na lądzie, w 1781 Williams służył znów na wodach Ameryki Północnej, brał udział w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781. W maju tego samego roku został pierwszym oficerem 44-działowca Assurance, operującego u wybrzeży amerykańskich. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 15.04.1783. Powierzono mu wtedy 10-działowy transportowiec marynarki Rhinocerous, używany też w charakterze pływającej baterii. Okręt ten wycofano do rezerwy w marcu 1784, a Williams przeszedł na pół żołdu. Został komandorem 22.11.1790. W 1792 ożenił się z Jane Cooper, kuzynką słynnej potem Jane Austen. W grudniu 1792 objął dowództwo 28-działowej fregaty Lizard i sprawował je do maja 1794, kiedy żaglowiec ten wycofano do rezerwy. Od stycznia 1793 eskortował statki na kanale La Manche oraz Morzu Północnym i pochwycił wiele pryzów, potem patrolował podejścia do Rotterdamu. Od września 1794 dowodził 32-działową fregatą Daedalus we flocie adm. Duncana, do lipca 1795 eskortował konwoje i patrolował wody Morza Północnego. Między lipcem 1795 a lutym 1797 był kapitanem 32-działowej fregaty Unicorn z bazą w Cork. U wybrzeży Irlandii i na przyległych akwenach pochwycił wielkie ilości francuskich okrętów korsarskich i wojennych, o dużej wartości finansowej, ponadto holenderski bryg wojenny. Na początku czerwca 1796, kiedy był najstarszym rangą w zespole obejmującym też fregatę Santa Margarita, po walce na północny zachód od wysp Scilly zdobył 8.06.1796 wspólnie z komandorem Martinem dwie francuskie fregaty, za co nobilitowano go 13.07.1796. W kwietniu 1797 objął dowództwo 40-działowej fregaty Endymion. Między majem a grudniem 1797 działał na niej na wodach krajowych i kanale La Manche, od stycznia 1798 do maja 1799 operował na wodach irlandzkich i Atlantyku, zdobywając pryzy (francuskie i hiszpańskie) nawet koło Madery, pomagał w zwalczaniu powstania irlandzkiego w 1798 (dowodził wtedy eskadrą fregat u wejścia na Kanał Św. Jerzego), od lipca 1799 do grudnia 1800 eskortował konwoje, patrolował wody kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej. Owdowiał w 1798 (żona zginęła w wypadku). W 1800 dowodził krótko na kanale La Manche 74-działowcem Russell. Ożenił się ponownie w listopadzie 1800. Objął 27.02.1801 dowództwo 74-działowca Vanguard, kiedy okręt ten był jeszcze wyposażany w Portsmouth (wyszedł z doku 5.04). Jednak już 20.11.1801 Williams zdał komendę z powodu złego stanu zdrowia. Powierzono mu 14.05.1804 liniowiec 98-działowy Neptune we Flocie Kanału, na którym blokował atlantyckie porty Francji, ale 7.05.1805 kłopoty zdrowotne zmusiły go do rezygnacji. Mianowano go wówczas dowódcą Straży Wybrzeża w Gosport. Wrócił na Neptune 18.08.1807, ponownie do Floty Kanału. Nagrodzono go stopniem pułkownika piechoty morskiej 28.04.1808. Wysłany 23.09.1808 do Indii Zachodnich, już 9.11 przekazał dowództwo okrętu. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812). W 1810 podniósł flagę na 74-działowcu Venerable, operującym na Morzu Północnym, od lipca 1810 jego flaga powiewała na 74-działowcu Hannibal, z którego pokładu dowodził u ujścia Skaldy, w październiku u wybrzeży Portugalii; pod koniec roku kierował eskadrą blokującą Brest i Orient. Od stycznia 1811 za okręt flagowy służył mu 100-działowiec Royal George. Kiedy liniowiec ten został w połowie listopada skierowany na Morze Śródziemne, Williams przeszedł na stanowisko admirała bazy w Nore (pozostał na nim do 1814), gdzie jego okrętem flagowym był hulk Namur. Promowano go do stopnia wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 27.05.1825 lub 19.07.1821). Otrzymał komandorię Orderu Łaźni 2.01.1815. Owdowiał 17.12.1824. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 22.07.1830 (Białej – 10.01.1837). Od 23.01.1833 do 28.03.1836 pełnił funkcję głównodowodzącego bazy marynarki w Portsmouth. Udekorowano go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 13.09.1831. Miał też synekurę szambelana sypialni księcia Sussex i był wiceprezesem Towarzystwa Charytatywnego Marynarki. Zmarł 10.10.1841 w Burwood House koło Weybridge (hrabstwo Surrey).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuje za odpowiedź.
Poproszę o opisani elosó oficera RN, jest nim Admirał George Bowyer (1740 - 06.12.1800).
Pozdrawiam Janusz.