www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie faktycznie, "grubsza" pomyłka z mojej strony, przeoczyłem MacKenziego.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim George Galloway (24.03.1768 - 27.03.1834).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Stewart, bo o niego naprawdę tu chodzi, urodził się 24.03.1768 w bardzo arystokratycznej, szkockiej rodzinie. Był młodszym synem Johna Stewarta, zwanego wicehrabią Garlies (tytuł honorowy, przynależny dziedzicowi rzeczywistego tytułu hrabiego Galloway, którym John Stewart został w 1773; od tej pory to właśnie George zaczął być tytułowany wicehrabią lub lordem Garlies, ponieważ jego starsi bracia już nie żyli) i jego drugiej żony, Anny, córki baroneta Jamesa Dashwooda. Za stryja miał komandora Keitha Stewarta, przyszłego wiceadmirała. George uczył się w 1780 w Westminster School. Cały aktywny okres w marynarce przeżył jako lord Garlies. Zaczął służbę w Royal Navy 22.03.1780 w charakterze „służącego kapitana” na 74-działowcu Berwick, oczywiście dowodzonym wtedy przez stryjka. W kwietniu pożeglował na nim do Indii Zachodnich, przeżył huragan z października 1780. W tym czasie jego ojciec, hrabia Galloway, reprezentował już parów szkockich w brytyjskiej Izbie Lordów, a od 1783 pełnił funkcję Lorda Sypialni króla Jerzego III. George Stewart, wicehrabia Garlies, zyskał 18.04.1781 pozycję midszypmena albo pomocnika oficera nawigacyjnego. Walczył w bitwie na Dogger Bank 5.08.1781 i uczestniczył w odsieczy Gibraltaru w 1782. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 4.04.1786, ale panował pokój, więc mimo gigantycznej protekcji otrzymał ten stopień dopiero 9.08.1789 na 32-działowej fregacie Aquilon, służącej na Morzu Śródziemnym. Był członkiem parlamentu w latach 1790-1795, 1805-1806. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 19.11.1790, kiedy jego stryj był już kontradmirałem. George Stewart dowodził wtedy podobno branderem Vulcan, ale w zestawieniu kapitanów tego okrętu nie figuruje. Został komandorem 30.04.1793. W czerwcu 1793 objął dowództwo 44-działowca Sheerness na wodach kanału La Manche. Od listopada 1793 był kapitanem 32-działowej fregaty Winchelsea, skierowanej na Wyspy Podwietrzne, gdzie brała udział w kampanii przeciwko posiadłościom francuskim. Kiedy lord Garlies osłaniał lądowanie wojsk w zatoce Grozier na Gwadelupie, odniósł 11.04.1794 ciężką kontuzję twarzy. Winchelsea wycofano w Anglii do rezerwy w listopadzie 1794. Odtąd do 1796 Stewart dowodził 32-działową fregatą Lively na wodach irlandzkich i we flocie Morza Śródziemnego (do której dowiózł jej nowego dowódcę, adm. Jervisa). W 1796 działał w eskadrze komodora Nelsona. Po bitwie u Przylądka Św. Wincentego 14.02.1797, w której uczestniczył, powrócił do Anglii z Robertem Calderem, wiozącym depeszę o zwycięstwie. Ożenił się 19.04.1797 z Jane Paget, córką hrabiego Uxbridge i miał z nią 4 synów oraz 4 córki (drugi syn, urodzony 3.01.1814, został z czasem admirałem Keithem Stewartem). Do jego bliskich krewnych zaliczali się książęta i markizowie. George Stewart, wicehrabia Garlies, objął w listopadzie 1799 dowództwo 38-działowej fregaty Hussar i sprawował je do marca 1801. W okresie 25.06.1801-25.11.1801 był kapitanem 74-działowca Bellerophon, należącego wtedy do Floty Kanału. Od 27.06.1804 do 21.05.1805 dowodził 74-działowcem Ajax. Od maja 1805 do lutego 1806 zasiadał w Admiralicji barona Barhama, czyli w newralgicznym okresie Trafalgaru. W chwili śmierci ojca 13.11.1806 odziedziczył tytuł hrabiego Galloway. Dopiero od tego momentu zaczął być znany jako lord Galloway. Osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 31.07.1810 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). Otrzymał 23.05.1814 arystokratyczny Order Ostu, najwyższe odznaczenie szkockie. W 1815 wybrano go wiceprezesem Urzędu Rolnictwa. Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Dzierżył rozmaite, dziwaczne stanowiska szkockie, jak lorda namiestnika Kircudbright’s Stewartry w latach 1794-1807 i 1820-1828 czy lorda namiestnika hrabstwa Wigtown w okresie 1807-1828. Uzyskał stopień admirała Niebieskiej Eskadry 22.07.1830. Zmarł 27.03.1834 w Hampstead (Londyn).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał George Vandeput ( ... - 14.03.1800).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Vandeput urodził się około 1740 r. Był synem z nieprawego łoża George’a Vandeputa, barona Standlynch i Mary Judith, córki Augustusa Schutza (osobistego skarbnika króla Jerzego II). Chociaż jego rodzice się pobrali, to dopiero 20.04.1747, długo po narodzinach potomka. Służył jako midszypmen na pokładzie 90-działowca Neptune, flagowego okrętu kontradm. Saundersa w początkach kampanii zakończonej zdobyciem Quebeku w 1759. Został porucznikiem 24.09.1759. Po zakończeniu wojny siedmioletniej wysłano go do Senegalu, w roli dowódcy stacjonującego tam okrętu strażniczego. Po powrocie do Anglii awansował na „nawigatora i dowódcę” 17.04.1764. Mianowano go komandorem 20.06.1765. Na krótko objął nominalnie dowództwo stojącego de facto w rezerwie 20-działowca Surprize, w czerwcu 1767 powierzono mu 28-działową fregatę Carysfort, we wrześniu skierowaną na Morze Śródziemne, gdzie Vandeput przesłużył trzy lata, do początków 1770. W okresie 1770-1772 przez kolejne trzy lata krążył w okolicy przylądka Clear na 28-działowej fregacie Solebay. W 1774 objął dowództwo 64-działowca Asia, w czerwcu 1775 popłynął na wody Ameryki Północnej, gdzie jego okręt stał się w Nowym Jorku przedmiotem nieudanego ataku amerykańskiej jednostki eksplodującej. Vandeput doprowadził swój 64-działowiec do Anglii w 1777 na remont, ale nie zdał komendy. Pod koniec kwietnia 1778 pożeglował na nim do Indii Wschodnich. Należał tam do eskadry komodora Vernona i uczestniczył w zdobyciu Pondicherry (sierpień-październik 1778). Po powrocie do Anglii na początku 1781, w charakterze eskortowca konwoju eastindiamenów, liniowiec Asia został wycofany do rezerwy w kwietniu 1781. W lutym 1782 Vandeputa uczyniono kapitanem nowo zwodowanego 98-działowca Atlas, włączonego w lipcu do Floty Kanału Howe’a. Brał udział w operacji zaopatrzenia Gibraltaru (wrzesień-październik) i wynikłym stąd starciu z flotą francusko-hiszpańską 20.10.1782. Po powrocie ekspedycji zdał komendę. W okresie pokoju dowodził królewskimi jachtami William and Mary, potem Princess Augusta (aż do promocji na oficera flagowego). Tym ostatnim jachtem podążył na Łabę, aby przewieźć księcia Edwarda, czwartego syna Jerzego III. Odziedziczył po ojcu tytuł baroneta 17.06.1784. Promocję do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 1.02.1793 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 12.04.1794). Ożenił się, ale syna sprokurował też z nieprawego łoża. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 4.07.1794 (Białej – 1.06.1795). W sierpniu 1794 podniósł flagę na 74-działowcu Saturn i dowodził krótko na Downs. W maju 1795 jego okrętem flagowym został 50-działowiec Jupiter, następnym był 50-działowiec Leopard, a obszar działania eskadry, którą Vandeput dowodził, przesunął się silniej na Morze Północne. W 1796 jego okrętem flagowym stał się 64-działowiec Saint Albans, skierowany w kwietniu do Halifaxu (gdzie Vandeput miał wkrótce objąć stanowisko dowódcy tamtejszej placówki Royal Navy), ale w lutym 1797 znajdujący się w Lizbonie, gdzie zagarnął go do swojej floty adm. Jervis. W lipcu 1797 Vandeput podniósł flagę na 74-działowcu Resolution jako głównodowodzący na wodach Ameryki Północnej. Od października 1798 jego okrętem flagowym był tam 64-działowiec Asia. Vandeput osiągnął stopień admirała Niebieskiej Eskadry (z przeskoczeniem wiceadmirała Eskadry Czerwonej) 14.02.1799. Zmarł nagle na morzu 14.03.1800, na pokładzie liniowca Asia, kiedy wciąż pełnił funkcję głównodowodzącego w Halifaxie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-admirał Thomas Lennox Frederick (25.03.1750 - 08.11.1799).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Lennox Frederick urodził się 25.03.1750 w Londynie, jako drugi syn Charlesa Fredericka, posła Parlamentu, generalnego inspektora w Urzędzie Uzbrojenia, w 1761 odznaczonego Orderem Łaźni. Matka, Lucy Boscawen, córka wicehrabiego Falmouth, była siostrą słynnego kontradmirała Edwarda Boscawena. Thomas wstąpił do marynarki w 1768. Został porucznikiem 12.03.1770. Ożenił się 2.06.1773 z Annie Greigson. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 11.10.1776. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Spy; rozbił go w gęstej mgle i fatalnej pogodzie 16.06.1778 na wybrzeżu Nowej Fundlandii (w 1777 Frederick dowodził krótko, przejściowo, 14-działowym slupem Swift w akcjach na zatoce Delaware). W październiku 1778 dano mu dowództwo 14-działowego slupa Fairy, na którym do czerwca 1779 chwytał francuskich korsarzy. Otrzymał rangę komandora 14.07.1779. We wrześniu 1779 objął dowództwo 20-działowca Unicorn, operował z sukcesami na wodach amerykańskich, musiał poddać się Francuzom 4.09.1780 koło Tortugi po zaciętej obronie. Jako kapitan (od października 1781 do grudnia 1783) 44-działowca Diomede współdziałał w zdobyciu 20.12.1782 koło Delaware amerykańskiej fregaty South Carolina. W maju 1790 objął dowództwo 36-działowej fregaty Romulus, wycofanej do rezerwy we wrześniu 1791. W styczniu 1793 został dowódcą 74-działowca Illustrious, w kwietniu popłynął na Morze Śródziemne, gdzie wszedł w skład floty wiceadm. Hooda zajmującej Tulon od sierpnia do grudnia. Pozostał na tym okręcie na Morzu Śródziemnym w 1794 i w 1795; w składzie eskadry wiceadm. Hothama Illustrious walczył w bitwie pod Genuą 13.03.1795, gdzie odniósł ciężkie uszkodzenia i duże straty w ludziach – w ich efekcie rozbił się 18.03.1795 na włoskim wybrzeżu między La Spezia a Livorno. W czerwcu 1795 Frederick objął dowództwo 98-działowca Blenheim na Morzu Śródziemnym. Walczył we flocie adm. Jervisa w bitwie pod Przylądkiem Św. Wincentego 14.02.1797, za co dostał złoty medal. Promowano go do stopnia kontradmirała Niebieskiej Eskadry 20.02.1797 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 14.02.1799). Pod koniec marca 1798 nadal służył w tej samej flocie (St Vincenta) i nadal przebywał na liniowcu Blenheim. Żaglowiec ten pełnił teraz rolę jego okrętu flagowego, ale w październiku musiał wrócić do Anglii. Frederick przeniósł się wówczas (do grudnia) na 98-działowiec Prince George. Na początku 1799 mieszkał na lądzie w Gibraltarze. W maju 1799 był oficerem flagowym w eskadrze adm. St Vincenta na Morzu Śródziemnym, jego flaga powiewała na 98-działowcu Princess Royal, wycofanym we wrześniu 1799 do rezerwy. Frederick zmarł 7.11.1799 (czy dzień później) w Londynie.
Był dzielnym oficerem, ale pechowym – utracił 3 z dowodzonych przez siebie jednostek (bez własnej winy) i w końcu umarł w wieku zaledwie 49 lat.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Charles Powell Hamilton (26.12.1747 – 12.03.1825).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Powell Hamilton pochodził po ojcu z rodu szkockich książąt Hamilton (dziadek, czwarty książę Hamilton, został też pierwszym księciem Brandon w parostwie brytyjskim), matka z domu Powell była córką lorda Digby. Charles Powell urodził się 26.12.1747. Nie wiemy, kiedy zaczął służbę w Royal Navy. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1768, otrzymał tę rangę 12.12.1769. Ożenił się w maju 1777. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 11.06.1778. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Fortune, służący na wodach kanału La Manche. Został komandorem 18.05.1779. Od maja 1779 do października 1780 dowodził 24-działowcem Champion, kolejno we flocie Hardy’ego, eskadrze Burneta na Morzu Północnym (wrzesień 1779), eskadrze Reynoldsa (grudzień 1779) i flocie Darby’ego (1780), wszystko na wodach krajowych. Od maja 1782 do kwietnia 1784 był kapitanem 32-działowej fregaty Apollo, operującej na wodach kanału La Manche. W październiku 1793 objął dowództwo 74-działowca Canada, na którym służył na wodach krajowych do końca 1794. W 1795 i do połowy 1796 dowodził 98-działowcem Prince, uczestniczył w bitwie pod Groix 23.06.1795. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 20.02.1797 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 14.02.1799). Rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 1.01.1801 (Białej – 23.04.1804; Czerwonej – 9.11.1805). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1819). Zmarł 12.03.1825 w Fir Hill koło Droxford (Hampshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Samuel Osborn.
W tym przypadku nie znam daty urodzenia, ani daty śmierci. Znane mi są za to daty awansów na kontr-admirała (23.04.1804), wice-admirała (28.04.1808) i admirała (04.06.1814).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Samuel Osborn był zapewne najstarszym (sądząc po datach awansu na porucznika) z trzech braci, którzy służyli w Royal Navy prawie równocześnie i wszyscy doszli do pozycji oficerów flagowych. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1774, otrzymał ten stopień w 1775. Został „nawigatorem i dowódcą” 29.04.1779. W październiku 1780 powierzono mu komendę nad ex-74-działowcem Dragon, wówczas jednak już tylko koszarami przejściowymi z 92-osobwą załogą w Portsmouth. Pozostał na tym stanowisku do 6.07.1782. Awansował na komandora 6.07.1782. Od stycznia do kwietnia 1783 dowodził 50-działowcem Romney na wodach krajowych. W latach 1784-1787 był podczas pokoju kapitanem 20-działowca Ariadne. W listopadzie 1792 objął dowództwo 50-działowca Centurion i w lutym popłynął na nim na Wyspy Podwietrzne, gdzie na początku wojny z rewolucyjną Francją wchodził w skład eskadry wiceadm. Laforeya. Pod koniec listopada 1793 skierowano go do Indii Wschodnich. Tam Centurion wszedł w skład eskadry komodora Rainiera. 22.10.1794 na czele zespołu dwóch okrętów Osborn stoczył zaciętą, chociaż zakończoną bez strat w okrętach bitwę z francuską eskadrą koło wyspy Mauritius. W 1795 pod rozkazami komodora Rainiera od lipca do września brał udział w zdobywaniu holenderskich posiadłości na Cejlonie. W lutym i marcu 1796 pod kontradm. Rainierem uczestniczył w zdobyciu holenderskich wysp Amboyna i Banda Neira, co przyniosło mu „pryzowe” w wysokości około 15 tysięcy funtów. W lutym 1797 był we flocie Rainiera u wybrzeża malabarskiego, zdał komendę Centuriona w kwietniu 1797. W sierpniu 1801 został kapitanem 74-działowca Ramillies zatrudnionego na wodach kanału La Manche, a później u wybrzeży Hiszpanii, wycofanego do rezerwy pod koniec roku. Ożenił się w styczniu 1804 w Plymouth z córką pułkownika Hawkera. W kwietniu 1804 objął dowództwo 98-działowca Windsor Castle, ale promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 23.04.1804 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 9.11.1805), więc zaraz zdał komendę i już nigdy nie dowodził na morzu. Osiągnął stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812). Został admirałem 4.06.1814. Zmarł 10.09.1816 w Mill Hill (który to dom kupił we wrześniu 1804 za 1500 funtów) na wyspie Wight.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedż.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Samuel Reeves (Reeve). Tak jak w przypadku admirała Osborna nie znam dat urodzenia i śmierci. Kontradmirałem został 1 czerwca 1795, a wice-admirałem 14 lutego 1799.

Chciałbym sie także zapytać o daty awansów z lat 1790 -1820 na najniższy stopień admiralski, czyli kontradmirała niebieskiej flagi (eskadry).
Sama kwestia promocji była przez Pana poruszana i opisywana.
Mnie zainteresowało co innego. Czym można wytłumaczyć, że w jednym roku promocje były jednego dnia, a w innym przypadku rozłożono awanse po kilka osób na kilka dni w ciągu jednego roku.
Dlaczego tak było?
Np. w 1794 były to daty 12 kwietnia (16 osób), 4 lipca (8 osób), 23 październik (6 osób), a np. rok później w 1795 jednego dnia bo 1 czerwca (aż 23 osoby).
Kolejny przykład to rok 1814, 4 czerwca awansowano na kontradm. niebieskiej flagi 30 kapitanów, a po jednym 11 czerwca, 28 czerwca i 5 lipca.
"Rekord" chyba został pobity w 1799 gdy 14 lutego awansowano 36 osób.
Ale były też takie lata, gdy promocji nie przyznawano np. 1791-1792, 1796, 1798, 1802-1803, 1806 i 1815-1818.
Pomijam promocje na kolejne stopnie admiralskie.

Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

W początkach rangi admiralskiej w Royal Navy, kiedy to była zdecydowanie bardziej funkcja niż stopień, zaś całą flotę dzielono na trzy eskadry, potrzebowano dziewięciu oficerów flagowych, w tym trzech kontradmirałów. Ponieważ można było dać takie stanowisko każdemu komandorowi (bez względu na starszeństwo), a po zakończonej kampanii każdemu odebrać, daty nie odgrywały żadnej roli. Jednak potem admirałowie awansowali dożywotnio i ranga stała się typowym stopniem, do którego nie musiała być przywiązana żadna funkcja.
Zatem, oprócz chęci wypromowania dowódcy, któremu chciano powierzyć faktyczną komendę nad jakąś flotą czy eskadrą, taki awans stał się formą nagrody dla innych za lata służby albo odpłaceniem za polityczne poparcie czy chęcią zyskania takiego poparcia aktualnie bądź w końcu polegał na pozbywaniu się starych komandorów z grona aktywnych dowódców. Dlatego o dacie powołania nowych admirałów Niebieskiej Eskadry decydowała mieszanka względów służbowych, politycznych, propagandowych i uznaniowych. Czas i skalę wyznaczał rząd na spółkę z królem. Rzeczywiste potrzeby mogły, ale wcale nie musiały być uwzględniane. Przyjęło się obfite sypanie awansami z rozmaitych szczególnych okazji – wielkie zwycięstwo morskie, koronacja nowego króla itp.
Jeśli zamierzano postawić na czele eskadry jakiegoś doświadczonego komandora z równoczesnym nadaniem mu stopnia kontradmirała, trzeba było awansować wszystkich znajdujących się na liście przed nim (zdarzały się wyjątki, ale wzbudzały taką polityczną wrzawę i niezadowolenie wśród całej kadry, że starano się ich unikać). Gdy kopano „płytko”, dawało to małą liczbę promocji, ale gdy sięgano bardzo daleko od szczytu drabinki – lista awansowanych z konieczności wydłużała się niezmiernie. Dbano jednak przy tym, by tego samego dnia nie awansować komandorów o bardzo dużej rozpiętości w stażu. Gdy zachodził taki przypadek, rozkładano promocje „na raty”. Nakładały się na to straty bitewne (czasem znaczne), kontuzje, choroby, utrata zdrowia, utopienia, ujawnione niedołęstwo fizyczne lub umysłowe itp., zmuszające do zastąpienia poprzedników „świeżą krwią”. Nic z wyżej wymienionych (od początku) rzeczy nie rozkładało się ani liniowo, ani zgodnie z inną funkcją, ani nawet wzdłuż krzywej Gaussa, więc żadnych stałych w czasie prawideł nie mogło być.
Na początku 1793 roku Wielka Brytania znalazła się w stanie wojny z Francją po dekadzie pokoju. Przez te 10 lat życia na lądzie wielu oficerów flagowych niepomiernie się zestarzało, zniedołężniało, zasmakowało w roli pana na włościach. Albo nie kwapili się do dowodzenia, albo – mimo przejawianego zapału - uważano ich za ludzi o niepewnych kwalifikacjach lub możliwościach fizycznych. Dochodziły jeszcze konflikty polityczne na zwykłej linii rząd-opozycja, więc aktualna Admiralicja nie do wszystkich mogła mieć zaufanie, nie wszystkim chciała je okazywać. Co więcej, wypadki z 1793 roku dowiodły, że miała rację. Poprzednią wojnę kończono za rządów wigów, którzy mianowali (a konkretnie Keppel) na komandorów całą gromadę miernot, ale za to wiernych wigom, a nową wojnę zaczynał rząd torysów. Dlatego 12.04.1794 awansowano na kontradmirała Niebieskiej Eskadry sporą gromadkę komandorów (choć ja widzę tylko 11, nie 16, ale to nieistotne; jeśli liczyć łącznie z tymi, co od razu przeskoczyli z komandora na kontradmirała Białej Eskadry będzie ich 18). Znaczna promocja z 4.07.1794 (9 osób) stanowiła dalszy ciąg nagród dla floty za zwycięstwo w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794 r.). Rzeczywiście szczególną datą był 1.06.1795, ponieważ wprawdzie stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry otrzymało tylko 12 komandorów (a nie 23), ale jak doliczyć 12 takich, co przeskoczyli od razu na kontradmirała Białej Eskadry, będziemy mieć nawet 24 osoby. Jednak chociaż dla jednych awans był nagrodą i szansą na dalsze wyróżnienie się, to dla większości – szansą Admiralicji na pozbycie się tych ludzi z grona starszych komandorów, dającą możliwość mianowania komodorami eskadr młodszych, bardziej aktywnych czy lepiej widzianych przez rząd oficerów.
Rok 1799 był wyjątkowy, ponieważ po serii wielkich zwycięstw z dwóch poprzednich lat (1797 - Przylądek Świętego Wincentego i Camperdown, 1798 – Abukir) król chciał wyrazić swoją aprobatę dla marynarki. Liczne awanse z roku 1814 dekorowały oczywiście klęskę Napoleona i zakończenie dwudziestolecia wojen z Francją.
Po 1815 marynarka brytyjska gwałtownie się kurczyła na fali pokojowych oszczędności, a „nadprodukcja” oficerów flagowych była ogromna, więc starano się bardzo oszczędnie szafować promocjami. Na dodatek w czasie wojen admirałowie umierali od kul, z wyczerpania, tonęli w sztormach, zabierały ich choroby, a w czasach pokojowych na ogół żyli jak pączki w maśle, długo i zdrowo. Prowadziło to do strasznego wzrostu średniego wieku w tej grupie i gdy zdarzył się jakiś kryzys międzynarodowy, trzeba było na gwałt szukać w gronie staruszków takich, których skleroza potraktowała względnie łagodnie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Samuel Reeve urodził się w 1732. Zaczął służbę w Royal Navy 21.03.1746 w stopniu starszego marynarza na 100-działowcu Royal George, flagowym okręcie adm. Vernona na Downs. Pozycję midszypmena albo pomocnika oficera nawigacyjnego osiągnął 10.04.1749. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 2.09.1752, ale otrzymał tę rangę dopiero 4.01.1757, kiedy zaczęła się wojna siedmioletnia i uległ zwiększeniu „popyt” na oficerów. W lipcu 1776 należał do grona poruczników 64-działowca Eagle, flagowego okrętu lorda Howe’a w Nowym Jorku. W 1777, gdy był już „nawigatorem i dowódcą” (dokładna data promocji nieznana), dowodził 18-działowym slupem Merlin podczas nieudanego ataku floty na Fort Mifflin (rzeka Delaware); wszedł tam na mieliznę 22.10.1777; pod ogniem Amerykanów okręt musiał zostać porzucony, więc następnego dnia go spalono. Reeve objął wtedy dowództwo 14-działowego slupa Scorpion na wodach amerykańskich. Awansował na komandora 1.02.1778. Od grudnia 1778 był krótko tymczasowym kapitanem 74-działowca Shrewsbury na wodach krajowych. W lutym 1779 objął dowództwo 28-działowej fregaty Surprise, z końcem kwietnia pożeglował do Nowej Fundlandii, gdzie wracał co roku w latach 1780 i 1781, zdobywając chmarę okrętów korsarskich (francuskich i amerykańskich). Zdał komendę nad fregatą w marcu 1782. Od marca 1782 do maja 1786 dowodził 64-działowcem Crown; w lipcu 1782 w eskadrze na Zatoce Biskajskiej, we wrześniu 1782 we flocie Howe’a pod Lizboną; w październiku we flocie Howe’a podczas odsieczy Gibraltaru i w bitwie z flotą francusko-hiszpańską koło przylądka Spartel 20.10.1782. Od lipca 1784 Crown pełnił rolę stacjonarnego okrętu strażniczego w Plymouth. Od 31.01.1793 do 20.07.1795 Reeve dowodził 74-działowcem Captain. Pod koniec maja 1793 popłynął na Morze Śródziemne w składzie floty wiceadm. Hooda zajmującego Tulon od sierpnia do grudnia. Reeve i jego Captain walczyli w obronie tego portu przed wojskami rewolucyjnymi do końca września, ale 1.10.1793 znaleźli się najpierw w składzie eskadry kontradm. Gella wysłanej dla przechwycenia francuskiego zespołu krążącego nieopodal, a potem w eskadrze komodora Mana skierowanej pod Genuę, gdzie z sukcesami atakowali Francuzów w październiku 1793. Reeve brał udział w bitwach Hothama – pod Genuą 15.03.1795 (gdzie Captain poniósł ciężkie straty) i koło wysp Hyères 13.07.1795. Tymczasem został kontradmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) już 1.06.1795 (Czerwonej – 20.02.1797). Żył na lądzie, szeroko udzielał się w towarzystwie, między innymi w 1798 podejmował żonę Nelsona. Promowano go do stopnia wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799. Zmarł 5.06.1803 w Ipswich (Suffolk).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź, szczególnie za wyczerpującą względem promocji i awansów.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Thomas Davy Spry (brak danych). Kontra-admirałem został w 1795, wice-admirałem w 1799, a admirałem w 1805).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Davey (Davy) urodził się w 1752 lub 1754. Był najstarszym synem pana Daveya i jego żony Mary, z domu Spry. Brat matki, Richard Spry, służył wtedy w Royal Navy w stopniu komandora, ale od 1770 miał rangę kontradmirała, a w 1773 otrzymał tytuł rycerski (zmarł w grudniu 1775). Thomas Davey poszedł na morze bardzo wcześnie i już w 1769 zdał w Westminsterze egzamin na porucznika. Otrzymał ten stopień 16.05.1769. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 29.07.1772. Został komandorem 5.05.1778. We wrześniu 1778 objął dowództwo 64-działowca Europe i w składzie eskadry komodora Evansa operował krótko na wodach Nowej Fundlandii, gdzie dzielnie zniszczono łodzie, chaty i wszelki dobytek bezbronnych francuskich rybaków z St Pierre i Miquelon. Od października 1778 do 1781 dowodził 36-działową fregatą Pallas – uczestniczył w zniszczeniu francuskiej eskadry w zatoce Cancale 13.05.1779, w czerwcu 1779 popłynął na wody Jamajki, zdobył tam hiszpańską korwetę 11.11.1780. Odziedziczył po wuju, kontradmirale Richardzie Spry, dobra z Place House w Kornwalii i w związku z tym 13.04.1779 przybrał nazwisko Spry. W 1782 przejął na Jamajce dowództwo 44-działowca Ulysses i sprawował je do wycofania tego okrętu do rezerwy w sierpniu 1783. Od tej pory nie służył już aktywnie na morzu, chociaż jest dziwna wzmianka (może omyłkowa), jakoby w 1790 dowodził krótko i tymczasowo 14-działowym slupem Fairy. Rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 1.06.1795. Ożenił się 9.02.1796. Pełnił urząd sędziego pokoju. Promowano go do stopnia wiceadmirała Niebieskiej Eskadry (z przeskoczeniem kontradmirała Eskadry Czerwonej) 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 9.11.1805 (Białej – 25.10.1809; Czerwonej – 4.06.1814). Zmarł 27.11.1828 w St Clements w Kornwalii.
Oficer genialny pod względem ekonomii sił. W życiu dowodził na serio najprawdopodobniej tylko trzema jednostkami (w tym tylko na jednej realnie walczył), okres ten ograniczył do w sumie jakichś 5 lat, nie stał na czele żadnej większej eskadry, a mimo tego, chociaż poszedł na morze jako skromny Thomas Davey, skończył jako pełny admirał najwyższej, Czerwonej Eskadry, sędzia pokoju, wielki właściciel ziemski, procesujący się o feudalne prawa do połowy ryb na pewnym akwenie morskich z księciem Buckingham. Słowem – maksimum korzyści przy minimum nakładów.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach