www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim admirał Charles Bullen (10.09.1769 – 02.07.1853).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Bullen urodził się 10.09.1768 w Newcastle-upon-Tyne (Northumberland) jako syn Johna Bullena, byłego (w latach 1779-1781) naczelnego chirurga floty u wybrzeży Ameryki Północnej i jego żony Ruth, z domu Liddell. Zaczął służbę w Royal Navy 16.02.1779 w charakterze ochotnika pierwszej klasy na pokładzie 64-działowca Europe, od kwietnia flagowego okrętu wiceadm. Arbuthnota, skierowanego w maju na wody Ameryki Północnej. Zdobywał potem w tym samym rejonie doświadczenie na 50-działowcu Renown, 14-działowym slupie Loyalist i 14-działowym slupie Halifax, biorąc udział w wielu akcjach – np. w zdobyciu Charlestown (miał już wtedy na Loyalist pozycję midszypmena). Wrócił do kraju i przeszedł do rezerwy. W 1786 dołączył do załogi 74-działowca Culloden, operującego na kanale La Manche, co o mało nie zakończyło jego kariery i życia. Uderzył pierwszego oficera, porucznika Roberta Ratseya, i został skazany przez sąd wojenny na śmierć. Zgodnie z prawem miał już pętlę założoną na szyję, kiedy odczytano mu ułaskawienie w maju 1788. Od października 1789 służył na 50-działowcu Leander, noszącym na Morzu Śródziemnym flagę kontradm. Peytona. Zaczął 9.01.1791 pełnić na tych wodach obowiązki porucznika na 28-działowej fregacie Mercury, a 9.08.1791 otrzymał oficjalne potwierdzenie tej rangi na 24-działowcu Eurydice (wciąż na Morzu Śródziemnym). Przez rok przebywał na pół żołdu, ożenił się 20.02.1792 w Londynie z Eleanor Wood. Wrócił 22.12.1792 na 74-działowiec Culloden, wysłany pod koniec marca 1793 na Wyspy Podwietrzne, gdzie uczestniczył w nieudanym ataku na Martynikę. Bullen przeszedł 12.03.1794 na 74-działowiec Ramillies, należący do Floty Kanału lorda Howe’a. Uczestniczył na nim w potyczkach z Francuzami 28.05 i 29.05 oraz w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. Stał się 12.08.1796 oficerem 64-działowca Overyssel, flagowego okrętu adm. Peytona na Downs, a 17.01.1797 otrzymał stanowisko pierwszego oficera na 64-działowcu Monmouth. Znalazł się w centrum buntu marynarzy w Nore w 1797 i po raz drugi w życiu na jego szyi pojawił się stryczek – ostatecznie buntownicy go jednak nie zamordowali. Parę miesięcy później walczył 11.10.1797 w bitwie pod Kamperduin. Wyznaczony kapitanem pryzu Delft robił wszystko, by do ostatniej chwili pomóc rannym i uratował się przy zatonięciu tego 50-działowca tylko dzięki swoim umiejętnościom pływackim. Za bohaterską postawę w bitwie i po niej awansował do rangi „dowódcy” 2.01.1798. Nie mógł jednak potem znaleźć zatrudnienia w aktywnej służbie aż do 23.06.1801, kiedy powierzono mu 18-działowy slup Wasp. Na przełomie grudnia 1801 i stycznia 1802 odegrał na nim ważną rolę w obronie kolonii Sierra Leone przed koalicją krajowych wodzów, potem podążył do Indii Zachodnich. Wrócił stamtąd do Anglii w lipcu 1802, promowany tymczasem do stopnia komandora 29.04.1802. Od 8.05 do 3.06.1803 był tymczasowym kapitanem 38-działowej fregaty Minerve operującej z sukcesami pod Cherbourgiem. Potem dowodził w Plymouth oddziałem straży wybrzeża, od października 1803 flotyllą jednostek antyinwazyjnych wyposażanych na Tamizie i Medway. Został wybrany 8.05.1804 przez kontradm. lorda Norhesk na kapitana flagowego jego 100-działowca Britannia, uczestniczącego w blokadzie Brestu. W sierpniu 1805 oddelegowano ich z Floty Kanału pod Kadyks. Na tym okręcie Bullen walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, za co dostał złoty medal, podziękowanie od Parlamentu oraz honorową szablę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. Przyprowadził do Anglii trzy pryzy i znalazł się w czerwcu 1806 na pół żołdu. Dowodził potem, w okresie 7.09.1807-31.10.1810, fregatą 38-działową Volontaire, wysłaną na Morze Śródziemne 16.04.1808. Działał tu w ramach eskadr Martina i Hallowella, czasowo dowodził eskadrą przybrzeżną pod Tulonem, przewiózł na Maltę księcia Orleanu i jego brata, hrabiego Beaujolais, zdobył w 1809 wysepkę Pomègues pod Marsylią, zniszczył fort Rioux koło przylądka Croisette, walczył pod Rosas 31.10.-1.11.1809, zrealizował misję lądową między Tangerem a Fezem, by przekonać dwór marokański do zaopatrywania powstańców w Hiszpanii i powstrzymania się od ataków na brytyjskie jednostki zaopatrzeniowe (adm. Purvis, który go tam delegował, zastrzegł sobie, by nie używać żadnego gwałtownego języka względem Marokańczyków), dowodził małą eskadrą wspierającą Hiszpanów na wybrzeżu Katalonii. Od 1.01 do 9.12.1811 był kapitanem 40-działowej fregaty Cambrian, na której nadal wspierał powstańców w Katalonii, brał udział w zdobyciu w kwietniu 1811 miast Sant Feliu i Palamos, pochwycił 19 statków handlowych koło Cadaqués, został ciężko ranny na lądzie podczas obsługiwania baterii w Selva. Po powrocie do zdrowia sprawował od 5.11.1814 do 1.01.1817 dowództwo 50-działowca Akbar, najpierw pod Antwerpią, potem na Bermudach, gdzie jego okręt był flagowcem kontradm. Griffitha. Bullena nagrodzono 4.06.1815 Orderem Łaźni. Podniósł proporzec komodora 12.12.1823 na 42-działowej fregacie Maidstone, w marcu 1824 podążył do wybrzeży zachodniej Afryki, gdzie do lata 1827 z powodzeniem uczestniczył w wojnie z plemionami Aszanti i z wielką energią oraz znacznymi sukcesami zwalczał handel niewolnikami u wybrzeży zachodniej Afryki. Pomiędzy majem 1824 a czerwcem 1827 jego fregata pochwyciła 24 statki przystosowane do przewozu niewolników i uwolniła blisko 3 tysiące ludzi. Cała eskadra Bullena złapała w tym czasie 59 żaglowców handlarzy niewolników i uwolniła ponad 10 tysięcy ludzi. Mianowano go 16.07.1830 komisarzem stoczni w Pembroke i kapitanem królewskiego jachtu Royal Sovereign (dowodził nim do 1837). W latach 1832-1837 był superintendentem stoczni w Chatham. Otrzymał 13.01.1835 komandorię hanowerskiego Orderu Gwelfów, a 25.02.1835 nadano mu tytuł rycerza. Awansował na kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 10.01.1837 (Czerwonej – 23.11.1841). Dostał 18.04.1839 komandorię Orderu Łaźni. Owdowiał 10.07.1842. Jego zasługi uhonorowano przyznaniem 12.07.1843 specjalnej pensji za dobrą służbę. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 9.11.1846 (Białej – 22.09.1847; Czerwonej – 24.12.1849). Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 7.04.1852. Rangę admirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 30.07.1852. Zmarł 2.07.1853 w Shirley koło Southampton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim kontr-admirał James Bissett (dane które znalazłem są sprzeczne, 1760 -1824 lub 1762 - 1832).
Jedyny pewnik, to to że kontr-admirałem został w 1813r.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Bissett urodził się w Szkocji na pewno najpóźniej w 1760, a prawdopodobnie raczej koło 1757. Zdał egzamin na porucznika w Westminsterze w 1777 i chociaż mógł wtedy nie mieć regulaminowych 21 lat (takie oszustwa były nagminne i tolerowane), to z całą pewnością nie dopuszczono by do egzaminu 15-latka, więc podawanie roku 1762 jako daty urodzenia byłoby bzdurą. Ale nikt tak nie podaje, gdyż daty życia 1762?-1832 dotyczą zupełnie innego Szkota nazwiskiem James Bissett, artysty malarza i medaliera. Tymczasem „nasz” James Bissett otrzymał stopień porucznika 17.02.1778. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 22.11.1790. Powierzono mu wtedy 16-działowy bryg Swallow na wodach krajowych. W październiku 1791 objął dowództwo 14-działowego brygu Falcon, skierowanego pod koniec listopada na wody Jamajki. Falcon wchodził nadal w skład tamtejszej eskadry w chwili wybuchu wojny z rewolucyjną Francją w lutym 1793. Wrócił na Wyspy Brytyjskie w marcu 1793, zdobywając po drodze francuski okręt korsarski koło wysp Scilly. Następnego chwycił już na kanale La Manche w lipcu 1793. Bisset dowodził tym brygiem do awansu. Został komandorem 24.10.1794. We wrześniu 1795 dowodził 74-działowcem Venerable, flagowcem adm. Duncana na Morzu Północnym, ale prawdopodobnie tylko w zastępstwie. W lipcu 1796 objął komendę nad 32-działową fregatą Janus, w grudniu 1796 wysłaną na wody Jamajki, w listopadzie 1797 wycofaną do rezerwy po powrocie do Anglii w składzie eskorty konwoju. Bardzo długo Bissett pozostawał bez morskiego dowództwa. W grudniu 1805 zasiadał w składzie sądu wojennego podczas rozprawy przeciwko wiceadm. Calderowi. W latach 1806-1807 był kapitanem 74-działowca Courageux, w styczniu 1806 wszedł w skład eskadry wiceadm. Warrena ścigającej Francuzów do Indii Zachodnich, w 1807 uczestniczył w blokadzie Kadyksu. W grudniu 1808 objął dowództwo 74-działowca Danmark, w składzie eskadry kontradm. Strachana forsował Skaldę w 1809, w połowie stycznia 1810 wysłano go w rejon Wysp Podwietrznych. Zdał komendę we wrześniu 1812. W okresie 20.10.1812 – 22.12.1813 dowodził 100-działowcem Royal Sovereign, wchodzącym w skład Floty Kanału lorda Keith. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 4.12.1813 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819). Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 19.07.1821. Zmarł 20.01.1824 w Edynburgu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim kontr-admirał James Walker(1764 – 13.07.1831).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Walker urodził się w 1764. Był synem Jamesa Walkera z Innerdovat w Szkocji i jego żony Mary Leslie, córki Alexandra Melville’a, hrabiego Leven. Zaczął służbę w marynarce wojennej w grudniu 1776 w charakterze midszypmena na pokładzie 32-działowej fregaty Southampton, wysłanej w styczniu 1777 na wody Jamajki. Przebywał na tej jednostce przez pięć lat, najpierw w Indiach Zachodnich, potem na Morzu Północnym i kanale La Manche, w końcu znów koło Jamajki. W czerwcu 1781 przeszedł w Indiach Zachodnich na 98-działowiec Princess Royal, a 18.06.1781 wyznaczono go pełniącym obowiązki porucznika na 74-działowcu Torbay. Pozostał w składzie jego załogi do końca wojny amerykańskiej, był w eskadrze Hooda podczas bitwy pod Chesapeake 5.09.1781, w akcji koło St Kitts 25/26.01.1782, walczył w bitwie koło Saintes 12.04.1782, w starciu na wodach zatoki Samana 17/18.10.1782. Został porucznikiem 8.05.1783. Po zawarciu pokoju przez wiele lat podróżował po Francji, Niemczech, Włoszech, Austrii. Wrócił do służby w Royal Navy w 1789, kiedy we wrześniu został oficerem na 24-działowcu Champion operującym u wybrzeży Szkocji. W styczniu 1790 przeszedł na 32-działową fregatę Winchelsea, służącą na kanale La Manche. Gdy fregata ta miała popłynąć ku Nowej Szkocji, zszedł z niej w lutym 1792 i przez blisko rok przebywał na lądzie. W grudniu 1792 wszedł w skład załogi 98-działowca Boyne, a w czerwcu 1793 został porucznikiem na 32-działowej fregacie Niger, należącej do Floty Kanału. Był porucznikiem sygnałowym, przekazującym flocie rozkazy lorda Howe'a w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, za co został awansowany na „dowódcę” 6.07.1794. Pełnił krótko obowiązki kapitana 80-działowca Gibraltar, od kwietnia 1795 dowodził moździerzowcem Terror, a w połowie lipca 1795 objął czasową komendę nad 50-działowcem Trusty.
Otrzymał rozkaz eskortowania pięciu statków wschodnioindyjskich z Anglii do określonej szerokości geograficznej i powrotu na Spithead. Podczas rejsu powrotnego dowiedział się, że w Kadyksie stoi około 40 brytyjskich żaglowców handlowych oczekujących na jakąś eskortę. Zgodnie z najlepszym interesem swojego państwa i duchem służby zawinął więc do tego portu i odprowadził bezpiecznie do kraju wspomniane żaglowce z towarami wartymi podobno w sumie milion funtów. Ale był to bardzo trudny moment w stosunkach brytyjsko-hiszpańskich. Hiszpanie, którzy wiosną 1793 weszli w skład tej samej koalicji antyfrancuskiej co Anglicy i ściśle z nimi współpracowali (np. podczas obrony Tulonu), właśnie się z tego sojuszu wycofywali (22 lipca 1795 podpisali w Bazylei traktat pokojowy z Francją). Wychodzący z Kadyksu kupcy brytyjscy dali – dla bezpieczeństwa – wielkie przewożone sumy w gotówce na pokład Trusty. Zdaniem Hiszpanów wywóz tych pieniędzy łamał hiszpańskie prawo i stanowił przemyt. Zażądali więc oddania Walkera pod sąd. Rząd brytyjski nie chciał drażnić Hiszpanii w chwili, gdy właśnie rozpadała się cała pierwsza koalicja antyfrancuska (z wojny wycofały się w 1795 Holandia, Prusy, Hiszpania, Toskania). Walker stanął więc przed sądem wojennym. Admiralicja nie zamierzała wdawać się w prawnicze dyskusje na temat przewożonych czy przemycanych pieniędzy (doprowadziłaby tym do furii kupców, którzy – bądź co bądź – finansowali tę wojnę), ani nie mogła uczynić zarzutu z faktu eskortowania żaglowców, które tego potrzebowały. Dla obniżenia napięcia politycznego „niezależny” sąd uznał więc Walkera winnym złamania rozkazów (miał wracać bezpośrednio do Spithead) i we wrześniu 1795 wyrzucił z Royal Navy. Oczywiście sędziowie sympatyzowali ze skazanym i wszyscy czekali na rozwój sytuacji, który pozwoliłby przekreślić wyrok. Hiszpanie w rok (między lipcem 1795 do sierpniem 1796) przeszli od pokoju z Francją, do zawarcia z tym państwem przymierza, a w październiku 1796 wypowiedzieli Wielkiej Brytanii wojnę. Utrzymanie w tej sytuacji banicji Walkera z marynarki byłoby idiotyzmem. Dlatego rozkaz Rady Królewskiej przywrócił go do Royal Navy w marcu 1797.
Po wybuchu buntu marynarzy w Nore, Walker proponował zaatakować zbuntowane okręty za pomocą kanonierek i nawet zabrał się do tego w czerwcu 1797. Bunt został jednak stłumiony innymi środkami, a jemu powierzono w połowie lipca pełnienie obowiązków kapitana (formalnie był wciąż tylko „dowódcą”, nie komandorem) 28-działowej fregaty Garland, wyekspediowanej z konwojem bałtyckim – dotarł ze statkami do Helsingor, znanego miłośnikom Szekspira jako Elsinore. Po powrocie mianowano go 20.08.1797 pełniącym obowiązki kapitana 64-działowca Monmouth, na którym dołączył do floty Morza Północnego adm. Duncana i wziął wyróżniający się udział w bitwie pod Kamperduin 11.10.1797. Jak większość innych dowódców liniowców dostał za to złoty medal i podziękowanie od Parlamentu. Promowano go też do stopnia komandora 17.10.1797. Ponieważ po krwawej bitwie Monmouth musiał iść na remont, Walker objął w lutym 1798 dowództwo 64-działowca Veteran. W krótkim czasie przechodził przez szereg okrętów na Morzu Północnym i kanale La Manche (54-działowiec Brakel od czerwca 1798, 98-działowiec Prince George od maja 1800, 98-działowiec Prince od sierpnia do października 1800, w końcu 50-działowiec Isis od listopada 1800). Isis włączono w 1801 do sił ekspedycji bałtyckiej adm. Parkera i Walker walczył 2.04.1801 w bitwie pod Kopenhagą, gdzie jego okręt stracił w zabitych i rannych jedną trzecią załogi, a on sam wyróżnił się nadzwyczajną odwagą i samodzielnością w krytycznym momencie. W lipcu 1801 objął dowództwo 32-działowej fregaty Tartar, wysłanej w październiku w eskorcie konwoju zmierzającego na Jamajkę. Został 17.04.1802 kapitanem 74-działowca Vanguard, po rozpoczęciu się nowej fazy wojny w maju 1803 skierowanego do Indii Zachodnich. Działał tam na wodach koło San Domingo i we współdziałaniu z innymi dowódcami brytyjskimi odniósł wiele sukcesów, łącznie ze zdobyciem francuskiego 74-działowca Duquesne 25.07.1803. Przeniesiono go 13.03.1804 na Duquesne, z zadaniem doprowadzenia tego okrętu do Anglii. Tam Walker objął 1.03.1805 dowództwo 36-działowej fregaty Thalia. Eskortował na niej konwoje i realizował rejsy krążownicze, we wrześniu popłynął do Indii Wschodnich, potem do Quebeku. Następnie dowodził małą eskadrą (trzy fregaty i bryg) na Guernsey. We wrześniu 1807 został kapitanem 74-działowca Bedford. Skierowany na początku listopada do Lizbony w składzie sił kontradm. Smitha, pod koniec tego miesiąca wszedł w skład eskadry komodora Moore’a, która miała eskortować do Brazylii królewską rodzinę portugalską, uciekającą przed Napoleonem. Do Bahia dotarto w styczniu 1808. Walker pozostał w Rio de Janeiro przez dwa lata i zaprzyjaźnił się w tym czasie z księciem regentem dom Joao. Po powrocie do Anglii i wyprawie w rejon Wysp Podwietrznych (rozpoczętej w kwietniu 1813), przydzielono liniowiec Bedford i jego dowódcę do floty Morza Północnego, w składzie której uczestniczył w 1814 w blokadzie Vlissingen. W lecie 1814 towarzyszył księciu Clarence do Boulogne, gdzie zabrano cara Aleksandra oraz króla Prus, a potem uczestniczył potem w rewii floty z okazji zwycięstwa nad Napoleonem. Bedford transportował też brytyjskich żołnierzy z kontynentu europejskiego na Wyspy Brytyjskie. We wrześniu 1814 Walker pożeglował na tym okręcie do Zatoki Meksykańskiej jako dowódca eskadry wiozącej przednią straż sił wojskowych przeznaczonych do ataku na Nowy Orlean, następnie zajmował się bieżącym administrowaniem okrętami floty u południowych wybrzeży USA, kiedy wyżsi dowódcy współpracowali z armią na lądzie. Za swoje wysiłki i dotychczasową służbę otrzymał Order Łaźni 4.06.1815. Po zakończeniu wojny amerykańskiej objął w drugiej połowie 1815 roku dowództwo 74-działowca Albion, później (nadal w 1815) 74-działowca Queen, z którego przeszedł w sierpniu 1816 na 74-działowiec Northumberland, wówczas okręt flagowy kontradm. Rowleya w Sheerness. Tymczasem Portugalczycy (a właściwie król Jan VI, dawny regent dom Joao) udekorowali Walkera Wojskowym Orderem Wieży i Miecza 30.04.1816. Zdał dowództwo liniowca Northumberland 10.09.1818. Na morze już nie wrócił. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 19.07.1821 (Białej – 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Zmarł 13.07.1831 w Blatchington koło Seaford (hrabstwo Sussex).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim wice-admirał William Essington (1753 - 12.07.1816).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Essington urodził się w 1753 jako jedyny syn Claphamsona Essingtona z Wandsworth w hrabstwie Surrey i jego żony Ann z domu Hill. Zaczął służbę w Royal Navy w latach 1760-tych. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1775. Otrzymał ten stopień 28.02.1777. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 30.03.1781. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Lisburne na Wyspach Podwietrznych. Od lipca 1782 był kapitanem brandera Vesuvius. Został komandorem 18.01.1783. Od września 1793 do stycznia 1795 dowodził 28-działową fregatą Aurora; w tym czasie zdobył 18.06.1794 francuski kuter 14-działowy w pobliżu Szetlandów, a 19.07.1794 zaplątał się w paskudną historię, kiedy werbując przymusowo marynarzy ze statku wielorybniczego u wybrzeży Szkocji dopuścił do zabicia jednego z nich. W efekcie został oskarżony przez koronera w Hull o morderstwo i wystawiono nakaz aresztowania go. Gdyby pojawił się na lądzie, z pewnością zostałby skazany na powieszenie, do czego Admiralicja nie mogła dopuścić, gdyż – poza wszystkimi aspektami personalnymi – zniweczyłoby to skuteczność wszystkich przyszłych branek. W 1795 Essington objął dowództwo 64-działowca Sceptre, wówczas flagowego okrętu wiceadm. Macbride’a na Morzu Północnym, popłynął do Indii Wschodnich 12.03.1795; należał do eskadry wiceadm. Elphinstone, która w sierpniu 1796 wymusiła w zatoce Saldanha kapitulację bez walki dużego zespołu holenderskich okrętów. Od 4.06.1797 do 17.01.1799 był kapitanem 74-działowca Triumph na Morzu Północnym i wziął na nim udział w bitwie pod Kamperduin 11.10.1797 (gdzie został ranny), za co dostał złoty medal i podziękowanie od Parlamentu. W czerwcu 1801 objął dowództwo 74-działowca Goliath i sprawował je do lipca 1802, od jesieni 1801 w Indiach Zachodnich. W sierpniu 1802 przeszedł tam na 80-działowiec Sans Pareil, wycofany do rezerwy we wrześniu. Osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808). Podniósł w 1807 swoją flagę na 74-działowcu Minotaur i w lecie 1807 wziął udział w wyprawie przeciwko Kopenhadze; w połowie sierpnia dowodził w tej ekspedycji siłami bezpośredniego ataku na duńską stolicę. Uzyskał stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 31.07.1810 (Białej – 1.08.1811; Czerwonej – 4.06.1814). Odznaczono go komandorią Orderu Łaźni 2.01.1815. Zmarł 12.07.1816 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim admirał Samuel Pitchford Cornish (1739 - 1816).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Samuel Pitchford urodził się w 1739, został ochrzczony 1.08.1739 w Falmouth w Kornwalii. Jego ojcem był Samuel Pitchford a matką Susanna z domu Cornish, siostra Samuela Cornisha, wtedy młodego oficera Royal Navy, ale od 1742 komandora, a od lutego 1759 – kontradmirała. Wuj Cornish prowadził młodego Samuela Pitchforda przez pierwsze szczeble kariery w marynarce. Niezbyt dużo o nich wiemy, ale jest bardzo prawdopodobne, że od lipca 1755 Pitchford służył na 70-działowcu Stirling Castle, dowodzonym przez Cornisha na wodach krajowych, od 1756 na akwenach amerykańskich i zachodnioindyjskich, a od 1757 na kanale La Manche. Przeszedł też zapewne za wujem na 90-działowiec Union z Floty Kanału na przełomie lat 1757/1758. Kiedy w kwietniu 1759 kontradm. Cornish wyruszył na czele eskadry ku Indiom Wschodnim, zabrał Pitchforda na swój okręt flagowy, 74-działowiec Lenox. Tam natychmiast skorzystał z możliwości, jaką dawała pozycja oficera flagowego na odległej placówce, i już 6.08.1759 awansował siostrzeńca na porucznika. Poszedł zresztą za ciosem i po zaledwie dwóch latach, 24.08.1761, mianował Pitchforda komandorem, powierzając mu podległy sobie 60-działowiec America. Okręt ten i jego dowódca uczestniczyli w trwającej od 1.08.1762 do 5.10.1762 operacji zdobycia hiszpańskich Filipin przez flotę kontradmirała Cornisha. Pitchford pozostał na liniowcu America i na Oceanie Indyjskim do końca wojny siedmioletniej, z trudem wychodząc cało (ale bez wszystkich masztów) ze strasznego cyklonu, który uderzył w redę Madrasu 20.10.1763. Powrócił do Anglii w 1764, gdzie America został wycofany do rezerwy w sierpniu. Po zawarciu pokoju Pitchford przez dłuższy czas przebywał na lądzie. Jego wuj, wiceadm. Cornish, zmarł 30.10.1770, pozostawiając Pitchfordowi rozległe dobra pod warunkiem zmiany nazwiska na Cornish. Zgodnie z tym życzeniem Samuel Pitchford stał się od 1771 Samuelem Pitchfordem Cornishem. Ożenił się 16.10.1771 w Londynie z Mary Gambier, z wysoce ustosunkowanej i silnie związanej z marynarką rodziny. Od listopada 1778 do lipca 1779 dowodził 98-działowcem London, flagowym okrętem komodora/kontradm. Gravesa. Od lipca 1779 był kapitanem 74-działowca Invincible we Flocie Kanału adm. Hardy’ego. Wziął udział 8.01.1780 w ataku na konwój z Caracas, w bitwie pod Światłem Księżyca 17/17.01.1780, eskortował konwój skierowany na Minorkę. W maju 1781 objął dowództwo 74-działowca Arrogant we Flocie Kanału; w styczniu 1782 podążył pod Rodneyem do Indii Zachodnich i 12.04.1782 walczył w zwycięskiej bitwie u Wysepek Świętych. Następnie działał na wodach amerykańskich, od września do października 1782 w rejonie Nowego Jorku, potem blokował Cap Français na San Domingo. Ostatecznie liniowiec Arrogant wycofano do rezerwy, po zakończeniu wojny amerykańskiej, w lipcu 1783. Cornish znowu pozostawał wiele lat na pół żołdu, ale w czasie kryzysu hiszpańskiego mianowano go w czerwcu 1790 dowódcą 74-działowca Marlborough. Na tym stanowisku zastał go awans do stopnia kontradmirała Niebieskiej Eskadry 21.09.1790. Podniósł więc na Marlborough flagę admiralską i na czele eskadry wyruszył 26.10.1790 z St. Helens ku Indiom Zachodnim. Ponieważ jednak uniknięto wybuchu wojny z Hiszpanią, wrócił prędko do Anglii, docierając na Spithead 13.02.1791. Odtąd nie wychodził już w morze. Stopień kontradmirała Eskadry Czerwonej (z przeskoczeniem Białej) osiągnął 1.02.1793. Rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 12.04.1794 (Białej – 4.07.1794; Czerwonej – 1.06.1795). Mianowano go admirałem Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 9.11.1805). Zmarł 3.04.1816 w Puttenham Priory (hrabstwo Surrey).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim kontr-admirał Charles Brisbane (1769 – 12.1829).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Brisbane urodził się w 1769 w szkockiej rodzinie właścicieli ziemskich, niezwykle szeroko osadzonej w Royal Navy. Był czwartym synem komandora Johna Brisbane z Bishopton (koło Renfrew w Szkocji), z czasem pełnego admirała, i jego żony Mary, córki komandora Roberta Young. Szwagrem Johna Brisbane był kontradm. James Douglas pierwszy (pełny admirał zanim Charles rozpoczął swoją karierę). W brytyjskiej marynarce wojennej służył wuj Charlesa, William Brisbane, inny szwagier ojca Charlesa, Robert Parry Young, jego krewny James Young (z czasem podpułkownik piechoty morskiej), także trzej bracia Charlesa – John Douglas Brisbane, James Brisbane i William Henry Brisbane, a w końcu cała chmara powinowatych z rodzin Youngów i Douglasów. W tej sytuacji trudno się dziwić, że nazwisko Charlesa Brisbane zapisano w księgach okrętowych 7.01.1771 (gdy miał najwyżej dwa latka!). Faktycznie poszedł na morze i tak niezwykle wcześnie, ponieważ już jako 10-letni chłopiec znalazł się 31.07.1779 na pokładzie 74-działowca Alcide, oddanego właśnie wtedy pod dowództwo ojca, czyli Johna Brisbane. Na tym okręcie młody człowieczek (od 1.01.1780 midszypmen) widział atak na konwój z Caracas 8.01.1780, bitwę pod Światłem Księżyca 16/17.01.1780, odsiecz dla Gibraltaru w styczniu 1780, a w końcu pożeglował do Indii Zachodnich. W czerwcu 1781 przeszedł za ojcem na wodach krajowych na 74-działowiec Hercules, należący jesienią 1781 do floty adm. Darby’ego. W styczniu 1782 na tym samym okręcie, choć już pod innym dowódcą, podążył do Indii Zachodnich, gdzie był obecny podczas bitwy w Cieśninie Dominikańskiej 9.04.1782 i podczas bitwy u Wysepek Świętych 12.04.1782. W tym ostatnim starciu odniósł ciężką ranę od drewnianego odłamka rozszczepionego kulą z obudowy trzonu sterowego – szkoda, że nie dożył spotkania ze współczesnymi pogromcami mitów, którzy by wytłumaczyli, że drewniane odłamki to mit, więc miesiącami cierpiał całkiem niepotrzebnie. Po działaniach na wodach amerykańskich 1782-1783 Herculesa wycofano do rezerwy w lipcu 1783. W latach 1784-1790 Brisbane pełnił funkcję midszypmena na różnych okrętach. Egzamin na porucznika zdał 1.04.1789 w Westminsterze, otrzymał ten stopień 22.11.1790 (krótko po awansowaniu przez admiralicję jego ojca na kontradmirała), z datą cofniętą do 18.11.1790. Został wtedy oficerem brandera Spitfire. Ożenił się 14.06.1792 z Sarah Patey, jeden z ich synów służył potem w Royal Navy. W maju 1793 Charles Brisbane popłynął na Morze Śródziemne jako oficer 32-działowej fregaty Meleager. Od sierpnia do grudnia służył na lądzie, w obleganym przez rewolucjonistów Tulonie, i odznaczył się podczas dowodzenia wysuniętym fortem. Wiosną 1794 uczestniczył w desancie koło Saint Florent i zdobyciu tego miasta oraz walczył podczas oblegania i zdobywania Bastii na Korsyce, pozostając bezpośrednio pod rozkazami Nelsona. Tak jak on odniósł ranę głowy i prawie całkiem stracił wzrok w lewym oku. Został oficerem 100-działowca Britannia, flagowego okrętu wiceadm. Hothama na Morzu Śródziemnym, a w czerwcu 1794 powierzono mu tymczasowe dowództwo 14-działowego brygu Tarleton. Awansował na „dowódcę” 1.07.1794 i nadal sprawował komendę nad wspomnianym brygiem. Był obecny we flocie wiceadm. Hothama podczas bitwy w Zatoce Genueńskiej 14.03.1795. Zaraz po niej przejął dowództwo 18-działowego slupa Moselle. Był na nim we flocie adm. Hothama podczas bitwy u wyspy Hyères 13.07.1795. Jesienią wysłany przez nowego głównodowodzącego na Morzu Śródziemnym, adm. Jervisa, do Gibraltaru. Stamtąd skierowany przez kontradm. Manna do eskortowania dwóch transportowców wojska płynących na Barbados. Po drodze zauważył holenderską eskadrę i – łamiąc rozkazy – postanowił na własne ryzyko śledzić jej posunięcia, słusznie uważając to za ważniejsze od pierwotnej misji. Tym niemniej ryzykował nie tylko karierę – Holendrzy płynęli ku Przylądkowi Dobrej Nadziei, a na Moselle nie było odpowiednich na taki rejs zapasów wody i żywności; załoga slupa musiała wegetować na bardzo skróconych racjach, ratując się łapaniem deszczówki. Tym niemniej Brisbane wyprzedził holenderską eskadrę i powiadomił brytyjskie siły na Przylądku o jej zbliżaniu się. Dzięki temu flota wiceadm. Elphinstone’a (w skład której wszedł na krótko Moselle) mogła przejąć ten zespół w zatoce Saldanha w sierpniu 1796. Chociaż Brisbane złamał rozkazy, jego rozumna inicjatywa została wysoko oceniona przez Admiralicję oraz obu admirałów, pod których rozkazami znajdował się równocześnie, w wyniku tej dość dziwnej sytuacji. Elphinstone mianował go w sierpniu 1796 komandorem i dowódcą 74-działowca Tremendous, nie wiedząc o tym, że Jervis awansował Brisbane’a na komandora i dowódcę 28-działowej fregaty Nemesis już 22.07.1796. Tę ostatnią datę uznano oficjalnie za termin promocji. Tym niemniej, chociaż w „dokumentach” Brisbane był kapitanem Nemesis, nie był nim nigdy w rzeczywistości. Pozostał w składzie Eskadry Przylądkowej i w grudniu powierzono mu na krótko 64-działowiec Dordrecht ze zdobytego zespołu holenderskiego. W latach 1797-1798 dowodził 36-działową fregatą Oiseau; wysłany do Ameryki Południowej walczył z Hiszpanami na Rio de la Plata w 1797. Po powrocie na Przylądek Dobrej Nadziei przeszedł w styczniu 1798 znów na Dordrecht. Wysłany w eskorcie konwoju ku Wyspie Św. Heleny, stłumił tam bunt swojej załogi, po czym został pilnie wezwany przez dowodzącego na Przylądku kontradm. Pringle’a aby uczynił to samo na jego flagowcu – Tremendous. Kiedy w czerwcu 1798 Pringle wracał do Anglii na 36-działowej fregacie Crescent, mianował jej kapitanem Brisbane’a (tę komendę sprawował on tylko do wycofania okrętu w lipcu 1798). W maju 1801 Brisbane objął dowództwo 36-działowej fregaty Doris, należącej do Floty Kanału adm. Cornwallisa i operował na tej jednostce z powodzeniem u atlantyckich wybrzeży Francji. W lutym 1802 został kapitanem 36-działowej fregaty Trent i zaraz podążył na niej do Indii Zachodnich. Po króciutkim dowodzeniu na tamtejszych wodach 80-działowcem Sans Pareil (flagowcem kontradm. Montague), w lipcu 1802 powierzono mu tam 74-działowiec Goliath, na którym zwalczał Francuzów po rozpoczęciu się nowej fazy wojny, między innymi przechwycił korwetę u wybrzeży San Domingo 28.06.1803. W sierpniu 1803 powrócił do Europy, gdzie w grudniu Goliath zaatakował francuski konwój przy Sables d’Olonne. Uczestniczył też w blokadzie Rochefort, powracając dla pobrania zaopatrzenia do Plymouth, jak w lipcu 1804. Od kwietnia 1805 do 1808 Brisbane był kapitanem 38-działowej fregaty Arethusa, wysłanej w grudniu 1805 w osłonie konwoju zmierzającego na Jamajkę. W czasie tego rejsu, dzięki znakomitemu manewrowaniu, ocalił konwój przed napotkaną francuską eskadrą wiceadm. Leissèguesa i rozesłał na wszystkie strony wieści o jej ruchach, co w pewnym stopniu zaowocowało późniejszym rozgromieniem Francuzów. Brisbane pozostał w Indiach Zachodnich, współuczestnicząc w zdobyciu hiszpańskiej fregaty i zniszczeniu tuzina kanonierek pod ogniem dział (strzelających rozżarzonymi pociskami, które spowodowały pożar na fregacie Arethusa) z fortów Hawany 23.08.1806 – został przy tym ranny. Zaplanował też i osobiście pokierował niesłychaną i brawurową akcją zdobycia 1.01.1807 całej wyspy Curaçao przez załogi czterech fregat („przy okazji” zdobyto też holenderską fregatę, korwetę i szkuner). Za ten wyczyn wszystkim kapitanom przyznano złote medale, a Brisbane otrzymał 7.04.1807 tytuł rycerza. Władze Jamajki oraz Fundusz Patriotyczny Lloyda obdarzyły go honorowymi „mieczami”. We wrześniu 1808 objął na parę miesięcy dowództwo 74-działowca Blake, lecz przed końcem roku przyjął stanowisko gubernatora wyspy Saint Vincent w Indiach Zachodnich i więcej na morzu już nie dowodził. Odznaczono go komandorią Orderu Łaźni 2.01.1815. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Zmarł w grudniu 1829, kiedy nadal pełnił obowiązki gubernatora Saint Vincent.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim admirał Edmund Dod (1734 - 18.12.1815).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edmund Dod urodził się w 1734 lub 1735 w Londynie. Stopień porucznika w Royal Navy uzyskał 26.02.1760. Na początku 1776 powierzono mu na wodach amerykańskich 6/10-działowy szkuner Diligent. W maju 1777 eskortował na nim konwój transportowców (zmierzających do zatoki Fundy po żywność dla armii) w czasie fatalnej pogody i rozbił się na mieliźnie 17.05.1777. Uwolniony od wszelkich zarzutów, został z całą załogą przeniesiony w czerwcu na 14-działowy uzbrojony bryg Cabot i sprawował nad nim komendę u wybrzeży Ameryki Północnej do listopada 1778. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 12.11.1778. Rangę komandora osiągnął 18.05.1779. Objął wówczas dowództwo nad 24-działowcem Siren na wodach krajowych i sprawował je do listopada 1780. Od 1781 do września 1782 dowodził 28-działową fregatą Lizard, skierowaną w marcu 1781 ku Wyspom Podwietrznym. Brał na niej udział w akcjach u wybrzeży Martyniki 29-30.04.1781 oraz koło St Kitts 25-26.01.1782. Od 10.10.1787 do 2.09.1790 był kapitanem 32-działowej fregaty Lowestoffe, początkowo na wodach kanału La Manche, od maja 1788 na Morzu Śródziemnym. We wrześniu 1792 objął dowództwo 44-działowca Charon, wysłanego ku brzegom Afryki 23.11.1792. Tam zastał go w 1793 wybuch nowej wojny z Francją, ale we wrześniu jego okręt wycofano do rezerwy. Przeszedł wówczas na krótko na 64-działowiec Dictator (był jego kapitanem na pewno w grudniu 1794). Od marca 1795 do lutego 1797 dowodził 98-działowcem Atlas we Flocie Kanału. Promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 20.02.1797 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 14.02.1799). Odtąd w morze już nie wychodził. Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 1.01.1801 (Białej – 23.04.1804; Czerwonej – 9.11.1805). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810). Zmarł 18.12.1815 w Exeter.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim wice-admirał William Hancock Kelly (1751 - 02.05.1811).
Pozdrawiam Janusz.